Kom je spelen?
Louise Millar
Voor een alleenstaande moeder als Callie kan het leven in Londen behoorlijk eenzaam zijn. Ze woont met haar dochtertje Rae in een ongezellig appartement en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Rae is geboren met een hartafwijking en heeft een zware hartoperatie ondergaan. Gelukkig gaat het nu goed met haar en kan ze naar school. Toch moet het meisje voorzichtiger zijn dan andere kinderen en Callie kan haar dan ook niet zomaar aan iedereen toevertrouwen. Tom, de ex van Callie, verblijft meestal voor zijn werk in het buitenland en kan dus niet vaak bijspringen.
Gelukkig kan ze altijd rekenen op haar overbuurvrouw Suzy. Suzy is een geweldige moeder voor haar drie kinderen en ze is minstens even hartelijk tegen Rae. Ook Callie wordt dagelijks feestelijk onthaald en door Suzy met veel aandacht en zorg omgeven. In de tweeëneenhalf jaar dat ze buren zijn, is Callie meer en meer op Suzy gaan leunen.
Steeds vaker voelt Callie zich schuldig. Ze heeft het idee dat Suzy haar als een echte vriendin ziet en zelf ziet ze het contact niet zo. Ze hebben weinig gemeen en de gesprekken zijn dan ook oppervlakkig. Toch wil ze Suzy niet kwijt om de simpele reden dat ze verder niemand heeft. Het lukt haar niet om contact te leggen met de overige buurtbewoners en op school worden zij en Rae gemeden door de andere moeders. Callie snapt niet waarom haar lieve dochter nooit bij andere kinderen te spelen wordt gevraagd. Er komt een nieuwe bewoonster in de straat wonen, Debs, en Callie zoekt toenadering. Maar wanneer Callie en Rae komen kennismaken reageert Debs erg zenuwachtig en gespannen.
Nu Rae op school zit besluit Callie weer aan het werk te gaan. Ze ziet er erg tegenop om dit aan Suzy te vertellen. Het zal immers afbreuk doen aan hun dagelijks contact. Gelukkig lijkt Suzy het goed op te vatten. Dan gaat er iets helemaal mis. Onder de hoede van Debs komt Rae ten val. Vanwege het zwakke hart van Rae brengt dit een risico met zich mee en het meisje moet naar het ziekenhuis. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En wat is er eigenlijk precies gebeurd? Debs reageert erg vreemd op het incident. Heeft deze vrouw ze wel allemaal op een rijtje?
Dit verhaal is een echte page-turner en ik vloog in eerste instantie dan ook door het boek heen. Op een gegeven moment neemt het verhaal echter een wending en toen was de snelheid er uit. Ik voelde een lichte teleurstelling over de zaken die aan het licht kwamen, vond het te ver gezocht. Ineens geloofde ik het niet meer. Gelukkig maakt de auteur dit goed door alles tot in de puntjes te onderbouwen. De lezer blijft beslist niet met vraagtekens achter. Millar schrijft boeiend en meeslepend. Ze vertelt het verhaal afwisselend vanuit Callie, Suzy en Debs zodat de vertelling vanuit meerdere invalshoeken belicht wordt. Ook is het knap hoe Millar de lezer door het doen van kleine suggesties op het verkeerde been zet. Als lezer tuimel je hier genadeloos in. Later komt pas het besef dat er iets klakkeloos als waarheid is aangenomen terwijl dat nooit zo is gepresenteerd.
Louise Millar heeft met Kom je spelen? een veelbelovend debuut geschreven. Ze deed er twee jaar over. Ik hoop dat een tweede boek minder lang op zich laat wachten want ik vermoed dat deze schrijfster nog veel meer in haar mars heeft.
ISBN 9789032513245 | Paperback | 386 pagina’s| de Fontein | maart 2012
Vertaald door Jan Smit
© Annemarie, 30 maart 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER