De blauwe sleutel
Ronald van de Pol

Het is zelfs voor de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden een schokkende aanblik, als ze het ontzielde lichaam aantreffen van een man, die vastgebonden zit aan een wegwijzer, niet voor niets overigens. Hij heeft een pijl tussen zijn ogen, en blijkt ‘leeggehaald’ te zijn. Hij heeft een tattoo van een blauwe sleutel op zijn schouder. Het is de eerste van een serie moorden, waarbij de dader lijkt aan te geven hoeveel slachtoffers hij gaat maken.

De man die als eerste aangetroffen wordt is een succesvolle ondernemer, Jan van Oostdijk. Samen met Pieter Giek, advocaat, Mark de Goede en Carl Hiemstra deelt hij een verleden dat doorwerkt in het heden. Van Oostdijk, de Goede, Giek en Hiemstra vormden in hun studententijd ‘de loge van de blauwe sleutel’, en de rechercheurs ontdekken al snel dat er nog steeds iets als een loge bestaat. Een samenwerkingsverband is er tenminste zeker. Ze hebben een onderneming, die in feite in handen is van de Investeerder, van wie ze geen van allen weten wie het is, en ze zijn er rijk mee geworden.

Een belangrijke rol is weggelegd voor de journalist Peter van Kralingen. En via hem blijkt Frank van der Linden persoonlijk betrokken bij het geheel. Peter en Frank waren vrienden, in de tijd dat ze allebei als zwerfjongeren in Utrecht doolden. Frank was op een bepaald moment opgestapt, liet welbewust het verleden achter zich zonder zich nog ooit iets aan Peter gelegen te laten liggen. Nu de journalist meer betrokken is bij de moordzaak dan alleen als journalist, wil Frank hem het liefst uit beeld houden. Of dat zal lukken? Tenslotte weet niemand wie de moordenaar is. Er valt een tweede slachtoffer, en er worden mensen bang.
Maar waarom worden zij vermoord?

‘Aan de kade van het Merwedekanaal zie ik nog de weerkaatsing in het water van het vuur dat achter mij woedt. Ik besluit nog eenmaal om te kijken naar het brandende pand dat mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Maar ik schrik van de teleurstelling die ik nu voel. Ik dacht dat het hiermee klaar was, dat het voldoening zou geven, maar ik ben in verwarring. Ik zou blij moeten zijn, er komt immers een eind aan al mijn lijden, maar ik heb me gruwelijk vergist.’

Naast een intrigerende en vrij ingewikkelde, maar steeds verrassende plot, waarvan de lijnen allemaal netjes samengebonden worden, is er het persoonlijke leven van de rechercheurs, die blijkbaar al eerder moordzaken hebben opgelost. Er wordt af en toe verwezen naar die eerdere zaken maar het is geen probleem als je de verhalen niet gelezen hebt. Voor de liefhebber zit er een ontwikkeling in deze persoonlijke achtergrond.
Het verhaal speelt in Utrecht en omstreken, voor in het boek vind je een kaartje.

Zoals gezegd: de plot is uitstekend, maar de manier van vertellen is een beetje babbelig, Er zou wat meer ‘show, don’t tell’ toegepast kunnen worden, wat minder details en onnodige uitleg. Voor de lezer die alleen maar in de plot geïnteresseerd is, is dit evenwel een prima thriller.

Ronald (1962, Driebergen) schreef zijn debuut Het groene huis in 2010 en dit was de eerste kennismaking met de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden. In 2014 verscheen De witte Generaal met dezelfde hoofdrolspelers, en ook in dit derde boek mogen zij de speurders zijn, die de zaak tot een goed einde weten te brengen.

ISBN 9789463650670 | paperback | 395 pagina's | Uitgeverij Elikser| juni 2018

© Marjo, 6 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Voor eens en altijd
Andreas Pflüger

Jenny Aaron was ooit lid van een Duits elitepolitieteam, tot een operatie in Barcelona misloopt en ze haar gezichtsvermogen verliest. Ze heeft een collega zwaargewond achter moeten laten, iets waar ze zich nog steeds schuldig over voelt. Ze werkt inmiddels bij het BKA in Wiesbaden en moet met een veroordeelde seriemoordenaar praten, die in z'n cel een gevangenispsychologe heeft vermoord.  Jenny Aaron heeft de man 16 jaar geleden opgepakt en nu wil hij alleen met haar praten.

Het boek begint met een uitgebreide beschrijving van het schoonmaken van een pistool, iets dat gepaard gaat met verschillende flashbacks. Na deze beschrijving volgt een terugblik op gebeurtenissen waarbij ze 5 jaar geleden haar gezichtsvermogen heeft verloren.
Het verhaal springt heen en weer tussen het heden en het verleden, hetgeen het soms lastig te volgen maakt. Spannend is het wel met de gijzeling van een schoolbus met kinderen door een gewetenloze crimineel. Het gaat om iemand die Jenny beter kent dan ze had gedacht en ze blijkt een pion te worden in een spel om leven en dood.

Het verhaal wordt zeer beeldend beschreven en het is wel te merken dat Andreas Pflüger z'n sporen heeft verdiend als scenarioschrijver, onder andere voor Tatort. De mensen in het boek worden over het algemeen alleen met hun achternaam aangesproken, hetgeen soms ook wat verwarrend is. Toch zijn er ook wel een paar dingen die me storen. De opsommingen van dingen waar Jenny niet van houdt en waar ze wel van houdt vind ik persoonlijk wat overbodig en een ding is voor mij duidelijk vreemd. Bij de 10 geuren waar Jenny niet van houdt zit namelijk sigarettenrook en dat kan ik moeilijk rijmen met de sigaretten die ze regelmatig in het boek opsteekt.

De auteur heeft zich duidelijk verdiept in de vaardigheden van blinden om zich te oriënteren zonder zicht, maar slaat voor mij dan weer de plank flink mis met gevechten, waarin ongeloofwaardige technieken gebruikt worden. Het is een echte actiethriller, waarin niet op een dode meer of minder wordt gekeken.
Dit boek is het eerste van een serie van 3 boeken over Jenny Aaron en ik ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat.

ISBN 9789401607148 | Paperback | 399 pagina’s | Xander Uitgevers | juni 2017
vertaald door Renée Vink

© Renate, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Nooit en te nimmer
Andreas Pflüger

Werd er in het eerste boek over Jenny Aaron al niet op een mensenleven meer of minder gekeken, in dit boek vallen in de proloog, die zich 10 jaar eerder afspeelt, al de nodige doden. Het tellen van de doden in dit boek is vrijwel onbegonnen werk, te meer daar het niet altijd duidelijk is hoeveel mensen er bij een actie om het leven komen.

Jenny Aaron krijgt van haar aartsvijand, die we in het eerste boek al zijn tegengekomen, een zeer flinke erfenis. Om deze in ontvangst te nemen, moet ze naar Marrakesh reizen. Hier hoopt ze definitief af te kunnen rekenen met haar verleden. Haar oud-collega Pavlik reist met haar mee, als bescherming. Dit kan echter alleen als Jenny Aaron zich weer aansluit bij het team, waar ze ooit deel van uit heeft gemaakt, tot ze door een noodlottige schietpartij blind is geworden. Aan het einde van dat boek kon ze weer licht en donker onderscheiden en in dit boek wordt haar de mogelijkheid geboden om misschien haar zicht weer terug te krijgen.

In Marrakesh begint het avontuur echt en er komen allerlei dingen uit het verleden aan het licht. Aan actie is geen gebrek en ook hier kijkt men niet op een mensenleven meer of minder. Er zitten de nodige droomstukken in, die het verhaal soms wat lastig te volgen maken. In ieder geval moet je het hoofd er een beetje bij houden.

Net als in het eerste boek zitten er weer de nodige lijstjes van 10 dingen in, hoewel op een lijstje van 10 dingen maar 1 ding staat. Voorts worden er nog gebeurtenissen van 8 jaar geleden beschreven, die verband houden met de mensen achter de allerlei zaken in dit boek.
Op een bepaald moment neuriet Jenny Aaron "La-lee-loe" voor een doodzieke vrouw, die ze samen met haar zoontje uit Marokko gehaald heeft en ik vraag me af of de auteur hetzelfde liedje in z'n hoofd heeft gehad bij het schrijven hiervan, als ik heb bij het lezen. In tegenstelling tot 'Strangers in the night', waarvan tekstfragmenten in het boek opduiken, wordt dit niet achterin het boek vermeld.

De auteur heeft zich duidelijk verdiept in de vaardigheden van blinden en hiervan gebruik gemaakt om Jenny Aaron geloofwaardig te maken. Het is een mens van vlees en bloed, hoewel ze soms wel een beetje overkomt als een soort getrainde vechtmachine. Dit past misschien goed in de actiethriller die dit boek is, maar het maakt dat niet alles even geloofwaardig overkomt.
Toch kijk ik na het lezen van dit razend spannende tweede deel, dat weer een echte achtbaanrit is, uit naar het derde en laatste deel van de serie over Jenny Aaron.

Mag ik tot slot nog een opmerking maken over de titel? De uitdrukking is natuurlijk 'Nooit ofte nimmer' en hoewel 'Nooit en te nimmer' typografisch misschien beter staat, komt het op mij toch een beetje onzorgvuldig over. Hadden titels van 1 woord, zoals bij de Duitse uitgaven dan niet beter gepast?

ISBN 978 94 0160 929 6 | Paperback | 415 pagina’s | Xander Uitgevers | september 2018
vertaald door Renée Vink

© Renate, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De dood zingt in Napels
Maurizio De Giovanni

Commissaris Ricciardi wordt naar het Koninklijk Theater San Carlo geroepen, waar de tenor Arnaldo Vezzi een paar minuten voor de aanvang van de opera, waar hij een hoofdrol in speelt, dood in de kleedkamer wordt gevonden. Arnaldo Vezzo blijkt niet alleen een geweldige zanger te zijn geweest, maar ook een onuitstaanbaar mens. Het was bovendien de lievelingszanger van Mussolini, hetgeen natuurlijk voor extra druk zorgt.

Commissaris Ricciardi wil de waarheid aan het licht brengen, ook al wordt hij daarbij enigszins gehinderd door het fascistische regime. De adjunct hoofdcommissaris, een trouwe vazal van de Duce, probeert de commissaris onder druk te zetten. Hij wil op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen in de zaak en als er een bekentenis is, moet Ricciardi de zaak verder laten rusten, hoewel deze van mening is dat hij nog niet de waarheid achterhaald heeft.

Het oplossen van de zaak neemt eigenlijk maar een klein deel van het boek in beslag. Het is ook een sfeertekening en in het begin leren we de eenzaat Ricciardi beter kennen. We zien ook hoe hij in stilte verliefd lijkt te zijn op z'n overbuurvrouw Enrica.
Aan het eind van het boek is er een gesprek van de auteur met de hoofdpersoon.

ISBN 978 94 0160 8060 | Paperback | 239 pagina’s | Xander Uitgevers | januari 2018
Vertaald door Irene Goes

© Renate

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De oorkonde
Hélène Wagner

Blanche Depuis verhuist uit Amsterdam waar ze een succesvolle zaak heeft opgebouwd om in een gat ergens in Zeeland neer te strijken. Ze wil in Vlissingen een nieuwe zaak beginnen. Tot verbijstering van haar moeder, en haar vriendinnen, Tip en Iris. Wat Blanche hen niet vertelt is dat ze wel moest: een of andere psychopaat bedreigde haar.
Omdat ze weet dat niet lang daarvoor een manspersoon uit de gevangenis is gekomen die een verderfelijke rol heeft gespeeld in het verleden, denkt ze dat hij het is die haar lastig valt.

Dat verleden dacht ze achter zich gelaten te hebben, maar het tegendeel is waar. Haar nieuwbakken echtgenoot, Tom, weet daar niets van. Hij is bouwvakker, goed in zijn vak en werkt hard om het oude huis dat Blanche gekocht heeft op te knappen.
Maar dan betrapt ze hem: hij gaat vreemd! Wie is die Moontje? En ze ontdekt dat haar bedreiger weet waar ze is, hij stuurt haar een veelzeggend filmpje waarin Tom een hoofdrol speelt.
Na een ruzie vertrekt Tom.

Haar vriendinnen – die ze haar ‘dinnekes’ noemt - komen naar Zeeland. Al snel vermoeden zij dat Blanche geheimen heeft voor hen. Maar Iris heeft ook geheimen. En juist haar overkomt iets vreselijks...

Er is iemand die Blanche het slechtste toewenst, en dat tussen haar verhaal door aan de lezer laat weten (cursief). De lezer weet zodoende meer dan Blanche, maar tot het eind toe blijft verborgen wie het is. We weten overigens ook niet wat er in het verleden gebeurd is.
Er wordt afgeteld, van de tiende dag, terug naar het moment van de ontknoping. Daar hoort uitleg bij over wat er precies gebeurd is in het verleden, met een verklaring van de titel van het boek.

Aan de plot mankeert niets, het is spannend genoeg om door te willen lezen. Maar aan de schrijfstijl kan nog heel wat gewerkt worden. De opbouw van zinnen is soms krom.
Vreemde wisseling van onderwerp: ‘Pip was supertrots op haar vriendinnen, want we oordeelden niet en lieten elkaar in waarde.’
Lelijke zinnen: ‘Een unheimische gevoel siddert, het volgende onheil is waarschijnlijk al gepasseerd.’
‘Het rouwproces kwam als een tsunami’.
‘Ze maken mijn aanzien een generatie ouder.’

Hélène Wagener werkt in de wijkverpleging, journalistiek en is redacteur voor het plaatselijk wijkkrantje. Onder het pseudoniem Hélène Rietman schreef zij in diverse genres, vaak uitgegeven door uitgeverij Multi Media te Tilburg.

ISBN 9789462420878 | Paperback | 178 pagina's | Kramat | juni 2018

© Marjo, 13 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Heimwee naar bloed
Dario Correnti

De oude journalist Marco Besana schrijft een artikel over een opzienbarende moordzaak in een stadje in het noorden van Italië. Een vrouw is op gruwelijke wijze vermoord en de politie denkt aan het werk van een satanssekte. De volgende dag krijgt de chef van de misdaadredactie op z'n kop van de hoofdredacteur van de krant, omdat hij dit klusje aan Besana heeft gegeven, in plaats van aan de nieuwe sterreporter. Die was echter in Rome en dus niet in staat om hierover te schrijven.

Dan is er de stagiaire Ilaria Piatti, die op de redactie La Piattole (de Tuthola) genoemd wordt. Zij zoekt na het lezen van het artikel contact met Marco Besana, omdat ze er van overtuigd is dat iemand de eerste Italiaanse seriemoordenaar Vincenzo Verzeni imiteert. Marco Besana hoort haar verhaal aan, maar is niet overtuigd en wimpelt haar af.

Een gesprek met z'n zwager, die bij de recherche werkt en bij de zaak betrokken is, verandert alles. Van hem hoort hij namelijk een paar details, waar Ilaria naar gevraagd heeft en die de zaak helemaal sterk doen lijken aan de eerste moord van Vincenzo Verzeni. Hij neemt onmiddellijk contact op met Ilaria, die inderdaad nogal een tuthola lijkt te zijn. Ze is klungelig en onbeholpen en heeft veel tijd nodig om haar verhaal te doen. Samen werken ze verder aan de zaak, waarbij Ilaria de artikelen schrijft, die ze samen ondertekenen. Dat is weer niet naar de zin van de hoofdredacteur, die Ilaria het liefst zo snel mogelijk wil lozen.

De twee groeien langzaam naar elkaar toe, zonder dat het een en ander echt romantisch wordt. Marco lijkt meer als een soort vaderfiguur te functioneren. Ilaria heeft in het verleden het nodige voor haar kiezen gekregen. Haar vader heeft namelijk, toen ze 7 was, haar moeder vermoord en Ilaria is door een tante en oom opgevoed. Ook Marco heeft de nodige problemen. Hij is gescheiden en hij ligt overhoop met z'n ex-vrouw, terwijl de relatie met z'n puberzoon Jacopo ook niet bepaald optimaal lijkt te zijn.

Het verhaal is gemakkelijk te volgen. Het is geschreven in korte hoofdstukken, die steeds een datum hebben. In het eerste deel zitten ook een paar hoofdstukken, waarin het verhaal over Vincenzo Verzini verteld wordt. De nieuwe moorden worden niet uitvoerig beschreven. We zien alleen steeds het moment waarop het slachtoffer de moordenaar ontmoet. Over de moordenaar lezen we verder ook bijzonder weinig. Alleen aan het einde van het verhaal speelt hij een wat grotere rol, maar we krijgen geen verhaal over z'n achtergronden.

Al met al is het een spannende thriller geworden en ik hoop dat de auteurs meer boeken over dit duo gaan schrijven.
(Dario Correnti is het pseudeoniem van twee auteurs waarvan de namen geheim zijn)

ISBN 9789402701616 | Paperback | 446 pagina’s | Harper Collins | augustus 2018
vertaald door Edwin Krijgsman

© Renate, 5 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Elektrische dromen
Philip K. Dick


Elektrische Dromen is een bundel van tien verhalen van Philip K. Dick, die misschien bij filmkenners bekend is omdat zijn verhalen verfilmd zijn (o.a. Total Recall, Blade Runner, Minority report). Het zijn sciencefictionverhalen, bizar vaak, maar tegelijk ook zo herkenbaar. Ze gaan namelijk over mensen, en al is de situatie waarin ze verkeren nog zo vreemd, het blijven mensen zoals u en ik.

De verhalen worden ingeleid door mensen die zich veelal grondig hebben verdiept in de schrijver en zijn werk, omdat ze een verhaal gingen verfilmen. Soms is dat storend, omdat ze de clou weggeven, eigenlijk hadden die inleidingen beter epilogen kunnen zijn.

Wanneer de verhalen precies geschreven zijn is niet bekend - ergens tussen 1950 en 1980 - dan is het grappig te lezen over bepaalde sciencefictionachtige dingen in het verhaal die nu voor ons al heel normaal zijn, of binnenkort gaan worden. Humor: dat begint al in het eerste verhaal:

‘Wat een vreemd pak hebt u aan,‘ merkte de robot-ov-chauffeur op. Hij schoof zijn deur open en kwam tot stilstand aan de stoeprand. ‘Wat zijn die ronde dingetjes?‘
’Dat zijn knopen,’ verklaarde George Miller.’

Zoals wij ook in musea gaan kijken hoe mensen in vroeger tijden leefden, zo doen de mensen dat ook in dit verhaal dat ‘Museumopstelling’ heet. George is verantwoordelijk voor de afdeling waar de twintigste eeuw te zien is. Maar het museum blijkt niet zo star en doods te zijn als wij dat kennen: de scene is interactief (virtual reality) en dat heeft vreemde gevolgen. Niet dat Miller het vervelend vindt!
Het hoeft niet maar je kan aan dit verhaal betekenis meegeven: oude tijden zijn zo gek nog niet. Niet alle uitvindingen brengen vooruitgang.

Er is het verhaal over het oude vrouwtje, wel 350 jaar oud, dat als het ware een ruimteschip ‘kaapt’, tot wanhoop van de bestuurders want de Aarde waar zij heen wil, die bestaat niet, dat is een mythe. Natuurlijk doen zij een ontdekking!

‘De opgehangen vreemdeling’, een heel akelig verhaal, over het ontmaskeren van mislukkelingen die nog niet compleet geïndoctrineerd zijn. Een ‘mislukkeling’ wordt ontmaskerd. Akelig idee: dat iedereen zodanig geprogrammeerd wordt dat de machtswellustelingen alles in handen krijgen.
Een soortgelijk verhaal is het verhaal dat De Kapmaker heet. Wie een kap draagt kan niet doorgelicht worden, en is dus onbekend voor de ander. Degenen die zich braaf laten doorlichten pikken het niet dat er dissidenten zijn. De afloop is evenwel niet hetzelfde als bij De Opgehangen Vreemdeling.
Gelukkig maar, Philip K. Dick had toch niet zo’n zwarte kijk op onze aarde.

Maar verbeelding en fantasie had hij zeer zeker wel. En zoals gezegde: gevoel voor humor. Het zijn dan ook toen boeiende verhalen, die wel een waarschuwing in zich herbergen over de toekomst, maar die over het algemeen hoopvol blijven. De mens kan wel de fout ingaan, maar er zijn misschien ook wel mogelijkheden om te herstellen.

Philip Kindred Dick (Chicago, 1928 – Californië 1982) was een sciencefictionauteur met cultstatus, vooral bekend vanwege een aantal korte verhalen die tot populaire films werden bewerkt. Vanaf 1952 publiceerde hij een groot aantal sciencefictionverhalen, en vanaf 1960 ook sciencefictionromans. Met The Man in the High Castle won hij de prestigieuze Hugo Award voor SF-auteurs.
Als je de verhalen in de tijd plaatst waarin ze waarschijnlijk geschreven zijn, herken je de dreiging van koude oorlog, het communisme en de angst voor techniek en het verliezen van controle. Veel daarvan is nog steeds actueel.

ISBN 9789048844241| Paperback |240 pagina's | Uitgeverij Lebowski | juni 2018
Vertaald uit het Engels door Irving Pardoen en Johannes Jonkers

© Marjo, 3 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het Pilgrim Fathers complot
Jeroen Windmeijer

Normaal gesproken mijd ik thrillers met het woord 'complot' in de titel, of die op een andere manier aan lijken te duiden dat ze over geheimzinnige genootschappen gaan, die op de achtergrond aan allerlei touwtjes trekken. Een vergelijking met Dan Brown geldt voor mij dan ook beslist niet als aanbeveling, maar goed, dit boek kwam op m'n pad en toen ik eenmaal begon met lezen, kostte het me moeite om het weg te leggen.

Het verhaal begint als Peter de Haan en z'n vriendin Fay Spežamor het lichaam van Coen Zoutman, de voorzitter van een vrijmetselaarsloge in Leiden, vinden. Hiermee begint een avontuur, dat de lezer van Leiden naar Boston en tot slot naar de Sinaïwoestijn voert. In Leiden duikt nog een ander lijk op en ook in Boston en in Jeruzalem zijn mensen vermoord.
Al deze moorden blijken met elkaar te maken te hebben, maar dat komt pas langzaam aan het licht.

Centraal in het boek staat een manuscript van een anonieme auteur over de Pilgrim Fathers. Dit manuscript bestaat werkelijk en het eindigt op het punt, waarop over het bestaan van een brief wordt geschreven, waarin staat waarom de Pilgrim Fathers werkelijk naar Amerika zijn vertrokken en waarom een groot deel in Nederland is gebleven.

Wàt er in de betreffende brief heeft gestaan, is niet bekend en daarover wordt dus door de auteur alleen maar gespeculeerd. Gelukkig spelen deze speculaties maar een beperkte rol in het verhaal. Het idee dat er bepaalde kennis alleen mondeling wordt overgeleverd klinkt mij persoonlijk zeer onwaarschijnlijk in de oren, al is het maar omdat deze teksten dan in de loop der tijd sterk zouden veranderen. Het menselijk geheugen is daar namelijk niet zo geschikt voor. Vertel maar eens een verhaaltje aan iemand en laat die persoon het weer doorvertellen. Als dit een aantal keren is gebeurd, is er van het oorspronkelijke verhaal weinig meer over.

Ondanks deze kritische kanttekening vond ik het een spannend boek.
Opvallend detail is overigens dat de achternaam van iemand die bedankt wordt voor z'n hulp, gebruikt wordt voor de schurk. (Een wat merkwaardige manier om iemand te bedanken.)

Antropoloog Jeroen Windmeijer (1969) debuteerde in 2015 met De bekentenissen van Petrus, een thriller waarin Romeinse en Bijbelse geschiedenis verweven worden met de geschiedenis van zijn woonplaats Leiden. Windmeijer is leraar godsdienst en maatschappijleer op een middelbare school.

ISBN 9789402701623 | Paperback | 496 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | augustus 2018

@ Renate, 26 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De mythe van de dood
Mirko Zilahy

Rome. Commissaris Enrico Mancini is nog aan het bekomen na het overlijden van zijn geliefde, als hij dringend wordt verzocht zich naar Rome te begeven: er is een gruwelijke moord gepleegd. Men heeft Mancini nodig, omdat hij al eerder liet zien hoe hij als het ware in de huid van een moordenaar kan kruipen.

De vondst van de lichamen stelt de recherche voor veel vragen. Het zijn een tuinman en zijn twee zoons, die na hun dood als een soort beeldhouwwerk zijn neergezet. Het duurt niet lang of de politie heeft in de gaten dat ze te maken hebben met een seriemoordenaar, die zijn slachtoffers steeds op een mythologisch tafereel laat lijken. Laocoon, Sirene, Scylla, de Minotaurus volgen elkaar in snel tempo op. Heeft de moordenaar haast? Zorgvuldigheid laat hij alleen zien wat betreft zijn composities, hij lijkt zich nauwelijks zorgen te maken over de slordigheid waarin hij de plaats delict achterlaat.

Toch slagen de commissaris en zijn mensen er niet in hem voor te zijn. Dat komt omdat zij geen idee hebben waarom de man deze bepaalde mythologische wezens uitkiest, en kunnen ze niet voorspellen wat dan de volgende zal zijn. Mancini is wel zo slim om een mannetje te zetten op recente verdwijningen, maar toch is hij niet snel genoeg. De moordenaar lijkt steeds van schuilplaats te wisselen. Tja, onder Rome bevinden zich catacomben en rioolstelsels, meer dan genoeg plekken om je te verschuilen.

Terwijl zijn baas hem maant op te schieten omdat hij de adem van de pers in zijn nek voelt, en de geest van zijn vrouw nog om hem heen hangt, werkt Mancini gefrustreerd door om de moordenaar te vinden. Maar de dader, die men de Beeldhouwer noemt, voelt zich bedreigd, en wijkt van zijn patroon af. Hij valt een collega aan, hetgeen Mancini nog razender maakt. Omdat de lezer ook de dader volgt in zijn waanideeën, wordt de strijd tussen de twee karachten sterk gevoeld: de waanzinnige gedreven moordenaar, die een missie te vervullen heeft, vertoont veel gelijkenissen met de man die op hem jaagt.

De locaties zijn bekende en minder bekende plekken in Rome. De (ondergrondse) wegen van de stad zullen minder bekend zijn maar zijn nog complexer.
Complex is dit verhaal ook. Er zijn veel personages, waarvan er ook velen een vertelperspectief krijgen. Er wordt af en toe terugverwezen naar de eerdere moordzaak. Natuurlijk wordt er vooral ingegaan op de achtergrond van de Beeldhouwer, maar ook de privélevens van de speurders krijgen een plekje. Komt daarbij nog dat het allemaal draait om de mythologie. Dat is best lastig als je daar niet mee bekend bent, ook al wordt het allemaal prima uitgelegd.

Het verhaal blijkt een vervolg te zijn op het debuut van Mirko Milahy ‘Schaduw’ met dezelfde hoofdpersonen. Zelfs het verhaal is een soort vervolg, al is het voorafgaande verhaal een andere moordzaak. Beide thrillers spelen in Rome. In een epiloog legt Zilahy uit dat de uitgangspunten van deze twee thrillers wel anders zijn, maar dat ze elkaar aanvullen. Het centrale thema van ‘de mythe van de dood’ is transformatie. De belangrijkste personages maken op een of andere manier een transformatie door.

Mirko Zilahy (Rome, 1974) studeerde af in vreemde talen en literatuur met een scriptie over Bram Stokers Dracula. Dat hij zich bezig hield met het vertalen van Bram Stoker, Peter Murphy en Donna Tartt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

ISBN 9789401608770 | paperback | 382 pagina's | Uitgeverij Xander | mei 2018
Vertaald uit het Italiaans door Aniek Njiokiktjien

© Marjo, 23 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zwanenbroeders
René van Rijckevorsel

Als Lucas van Beyens op brute wijze wordt overvallen en vermoord in zijn kunsthandel, waarbij de twee gemaskerde mannen een kostbaar middeleeuws Mariabeeld meenemen, rijzen er een heleboel vragen. Waarom moest van Beyens dood?
Matthijs, de zoon van Lucas, en enig erfgenaam, ziet later op een opname dat de mannen bij zijn vader een briefje op zijn borst hadden geprikt. Er staat een Arabische tekst op. Maar waarom zwijgt de politie daarover?
Al snel raakt Matthijs verstrikt in de raadsels rond zijn vaders dood. Hij moest ervoor terugkomen uit Zanzibar waar hij woont en vrijwilligerswerk doet in een weeshuis.

Maryem Majoubi, chef moordzaken bij de Bossche politie, werkt aan de zaak. Zij en haar dochter Lily kijken graag naar het televisieprogramma Kunst is de Kracht, waarin Lucas Beyens veel vertelt over de cultuurhistorische waarde van religieuze kunst. Dus kent ze het slachtoffer.
Tussendoor onderzoekt ze waarom ze al zo lang niets gehoord heeft van haar enige dochter die in Utrecht studeert  Lily had de gewoonte regelmatig te bellen, maar ze hoort nu al wekenlang niets.

Farah Vafamehr, Perzisch van oorsprong, maar in Nederland geboren, heeft de opdracht gekregen een film te maken over de Zwanenbroeders, het eerste christelijke genootschap van Nederland uit 1318, dat binnenkort het eeuwfeest zal vieren. Het genootschap is opgericht met als doel voor de armen te zorgen in verering van Maria en bestaat met uitzondering van leden van de koninklijke familie alleen uit mannen.
De mannen uit de familie Beyens zijn lid van deze broederschap. Is de moord op Lucas misschien een aanslag? Een politieke daad?

De oplossing laat even op zich wachten en tot die tijd volgen we bovengenoemde personages die verwikkeld raken in een verbijsterend plot dat ons meevoert door de straten van Den Bosch, waarbij het verleden herleeft, en mensen gevaar lopen voor eigen leven. Net nu de Zwanenbroeders hun 700-jarig bestaan met een groots feest willen vieren!  Dat jubileumfeest staat even op losse schroeven…

René van Rijckevorsel is uitstekend op de hoogte van de ins en outs van het broederschap, omdat hij er zelf lid van is. Hij kent Den Bosch goed: de straten en huizen die in het verhaal voorkomen zijn er in werkelijkheid ook, evenals de andere locaties (onder meer in Barcelona en Zanzibar) die in het boek voorkomen. Die kant van het verhaal berust op feiten, zoals ook de historische achtergrond klopt.

Het plot is fictie, maar blijft realistisch. Om en om volgen we de personages, in een razend tempo ontwikkelen de gebeurtenissen zich tot de climax die zich weer in Den Bosch afspeelt. Natuurlijk, daar is immers het Zwanenbroedershuis.
René van Rijckevorsel weet hoe hij spanning moet opbouwen en het feit dat de achtergrond op werkelijkheid berust maakt het een interessante thriller.

Het is een verhaal over religie en mystiek, maar ook over politiek en internationale verwikkelingen. Een wervelend verhaal dat van begin tot einde boeit, en waarvan je zin krijgt om eens in Den Bosch te gaan neuzen.

Van Rijckevorsel, (1061) journalist en jonkheer, is Lid van het Illustre Lieve Vrouwe Broederschap in Den Bosch en thrillerschrijver.
Afgelopen februari was het de 700e verjaardag van de Lieve Vrouwe Broederschap. Er zijn ruim 130 leden en dat blijf je voor het leven. De broeders doen aan liefdadigheid, houden spirituele bijeenkomsten en spannen zich in voor het behoud van hun cultureel erfgoed.

ISBN 9789044635829 | paperback | 320 pagina's | Prometheus | mei 2018

© Marjo, 9 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een appartement in Parijs
Guillaume Musso

Daar gaat zijn broodnodige rust! Als toneelschrijver Gaspard Coutances vanuit Seattle aankomt in Parijs rekent hij er op dat hij zich een maand in alle rust kan wijden aan het schrijven van een nieuw toneelstuk. Dat is zijn manier van werken: ergens in een vreemde woning, niets anders doen dan schrijven in het gezelschap van een aantal flessen goede wijn. Na die maand is het toneelstuk klaar en kan hij weer de dingen doen die hij graag doet. Coutances kan ruimschoots leven van zijn schrijverij, die ene maand moet hij even uitzitten. Maar deze keer verloopt alles anders dan gepland...

Het begon al niet zo best – er was oponthoud op het vliegveld, in de stad zijn stakingen bij het openbaar vervoer en het weer is bar slecht – maar Gaspard rekent er op dat als hij eenmaal in het appartement is alles goed komt. De ruimte die het schildersatelier was van de overleden schilder Sean Lorenz zag er op de foto’s veelbelovend uit.
Helaas: als hij het appartement binnenstapt, blijkt er al iemand te zijn! Tot zijn verbijstering stapt er een vrouw uit de badkamer! Het is Madeline Green, ex-politievrouw, was daar vanuit Londen neergestreken voor een time-out. Wat nu? Ze hebben allebei het volste recht er te blijven, en eigenlijk willen ze dat ook allebei. Maar niet in gezelschap van de ander natuurlijk!

Als ze contact opnemen met de verhuurder, Bernard Benedick, die testament-executeur is van Lorentz, stappen ze het mysterie binnen dat hen ondanks hun tegenzin toch zal verbinden: Sean Lorentz was de laatste jaren van zijn leven niet actief meer, hij was in de rouw wegens de ontvoering van zijn vrouw en kind, waarna alleen de vrouw terugkwam. Hun zoontje was doodgestoken voor haar ogen, vertelt zijn zwaar getraumatiseerde vrouw. Lorentz zou nog drie schilderijen gemaakt hebben, beweert Benedick, maar niemand kan ze vinden. Lorentz stierf in op straat toen hij in New York was om dokters te consulteren.
Maar Madeline en Gaspard ontdekken dat er het een en ander niet klopt aan de officiële lezingen van het drama. Maar hoe zit het dan wel?

Hun naspeuringen verlopen min of meer parallel. Terwijl de een bijvoorbeeld in Lorentz’ bezittingen snuffelt, duikt de ander de bibliotheek in, en daarna vertellen ze elkaar wat ze ontdekt hebben. Het verhaal speelt zich af in vijf dagen tijd, verdeeld over Frankrijk en Amerika. Het weer is slecht en ondanks de stakingen zijn de steden in kerstsfeer, iets waar ze geen van tweeën behoefte aan hebben. Voeg daarbij het feit dat hun eerste kennismaking niet zo best verlopen is, dan is het des te boeiender om te lezen dat ze door hun speurwerk, hun bezetenheid om het raadsel van Lorentz op te lossen, naar elkaar toe groeien. Ook dit blijft tot het einde toe spannend, want zowel Coutances als Green hebben in hun verleden onverwerkte trauma’s, waar ze nu mee geconfronteerd worden.

Een echte Musso: spannend, soms wat ver gezocht, maar altijd intrigerend genoeg om het boek niet te willen wegleggen.

Guillaume Musso (1974) is – zou je kunnen zeggen - de Franse equivalent van Suzanne Vermeer. Zijn boeken zijn spannend, geschreven in een vlotte, duidelijke stijl zonder literaire pretenties en hebben een romantisch tintje. Meestal spelen ze zich af in New York en Parijs, plekken die de schrijver goed kent.

ISBN 9789400509627 | paperback |256 pagina's | Uitgeverij A W Bruna | april 2018 
Vertaald uit het Frans door Maarten Meeuwes

© Marjo, 7 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Bloedband
Wim Hendrikse

Hoewel Joop Hamelink als detective en Theo als rechercheur van de afdeling Zeden wel wat gewend zijn schrikken ze zich te pletter als precies voor hun neus iemand in het water springt. De mannen zitten aan de Axelse kreek wat te praten en kijken verbijsterd toe ‘als het water steeds grotere kringen vormt boven een lichaam dat kopje onder was gegaan.’
Theo springt in het water en haalt een jong meisje boven. Ze brengen haar naar Joops vader, die in een seniorenwoning in Hoek woont met zijn vrouw. Vanuit deze woning runnen vader Richard en zoon Joop het detectivebureau Eyewitness, dat op het moment erg rustig is.

Ellis Koster sprong evenwel niet voor niets in de buurt van deze mannen, zij wil dat zij een zaak onderzoeken, maar ze kan niet betalen, zegt ze. Ellis blijkt de dochter van een man die twee jaar eerder dood is aangetroffen in zijn eigen huis. De zaak werd niet opgelost. Ellis vertelt dat ze nachtmerries heeft over een man met een zwarte kap op, met een vreemde tattoo in zijn nek.

Ook al geloven Theo en Joop het meisje niet, ze raken wel geïntrigeerd door hetgeen ze vertelt. En Joop heeft alle tijd, net als zijn hoogbejaarde vader.
Hun onderzoek leidt naar Club 69, waar Jonathan Koster de beveiliging regelde. Daar spelen zich nog steeds duistere zaakjes af. Joop gaat onorthodox te werk en komt nogal eens in gevaarlijke situaties terecht. Er zijn meer verdachte sterfgevallen: is het ongeluk waarbij Lady Donna, een gastvrouw uit de club, om het leven kwam echt een ongeluk geweest? Deze vrouw speelt een grote rol, zij heeft eenzelfde tatoeage als de man die ze zoeken.
De eigenaar van de club probeert Joop te intimideren.
Het is nog maar de vraag of onze speurders heelhuids en met de oplossing uit dit warrige zaakje weten te komen!

‘Bloedband’ is de tweede thriller van Wim Hendrikse. De schrijver woont zelf in Axel en hij laat het verhaal zich afspelen in de omgeving van Terneuzen en Hulst. Je kan zo met het boek in de hand door de straten lopen en met Joop Hamelink allerlei clubs en bars bezoeken.
Buiten dat is het een spannend verhaal, met een bijzondere detective, de 92 jarige Richard Hamelink, die met de goede zorgen van zijn vrouw, zijn mannetje nog staat. Thuis achter de computer, dat wel…

De spanning wordt nog verhoogd als op een bepaald moment de dader ook zijn zegje gaat doen. In cursieve tekst lezen we over zijn achtergrond en plannen.
De stijl is gezellig. Dat klinkt misschien vreemd als je het over een thriller hebt, maar er zijn heel veel huiselijke scenes in dit boek, en ook de manier waarop Joop en Theo hun onderzoek doen, vooral in genoemde bars, met veel drank er bij, draagt daartoe bij.

Wim Hendrikse (1958) woont en werkt in Axel, Zeeland. Hij publiceerde sinds 2005 zes boeken en werkte mee aan vijf bundels korte verhalen. In 2008 publiceerde hij de bestseller David Bowie, Een ster die op aarde viel.

ISBN 9789463383950 | Paperback | 384 pagina's | Uitgeverij Aspekt | april 2018

© Marjo, 20 juli 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Over en uit
Marion van de Coolwijk

Roos en Emiel hebben een druk leven. Maar ze zijn gelukkig met hun dochtertje Tirza, al lukt het hen niet echt om genoeg tijd met elkaar door te brengen. Roos is leerkracht van groep 3 en daar heeft ze haar hele ziel en zaligheid in gestort. Dat laat ze niet zomaar schieten, ook al zou Emiel graag zien dat ze parttime gaat werken. Zelf heeft hij een bedrijf, de ontwikkeling en het aan de man brengen van de app SnipSecurity kost hem veel tijd.

Als hij op een dag met een nanny aan komt zetten, een jong meisje uit Indonesië, lijkt dat een uitkomst. Roos heeft teveel aan haar hoofd en laat het feit dat het meisje niet over haar achtergrond wil praten zitten. Ze zorgt uitstekend voor Tirza. Tot de dag dat het kind ontvoerd wordt, als ze met de nanny in de speeltuin is.  Roos krijgt ook anonieme telefoontjes, en Emiel installeert de app die hij heeft ontwikkeld, zodat hij haar telefoon en computer altijd kan bekijken.
Toch blijkt dat niet afdoende…

Tegen die tijd weet de lezer al wel dat er geheimen zijn. De twee echtelieden vertellen elkaar niet alles en nu Tirza weg is, dreigt hun huwelijk verkeerd te lopen. Want wat voor onderonsjes heeft Emiel met Adinda?  Wie is die vervelende beller? En wat heeft het verhaal over die drenkeling met het echtpaar te maken?  Het verhaal begint met deze man, als hij in 2015 aanspoelt in Portugal, meer dood dan levend. Maar hij komt er weer boven op.

Tegen de tijd dat de verhaallijnen in elkaar haken kent de lezer al wel enige antwoorden. Gelukkig niet alles, dat zou te makkelijk zijn. En er zijn een paar dingen vreemd: In Indonesië spreken de mensen eigenlijk geen Nederlands. Maar Adinda wel, al is het niet vloeiend. Het komt verder nergens ter sprake, als hint voor Roos bijvoorbeeld, bij Adinda’s twijfelachtige identiteit. Toch een foutje van de schrijfster? Als moeder wil je toch weten in wiens gezelschap je kind de hele dag is? En als je die persoon niet vertrouwt, dan onderneem je toch iets?

Veel clichés, te vaak gebruik van het gezegde: ‘er knapte iets’ Nee, een hoogstaande thriller is dit niet. Superspannend is het ook niet, al heeft de schrijfster op het laatst wel een verrassing in petto! En is de lokatie, rond Schoorl en Groet dan wel weer leuk.

Een lekker vakantieboek is het dus zeker wel!

Marion van de Coolwijk is schrijft al meer dan 25 jaar en heeft meer dan 250 kinderboeken geschreven. Met de MZZLmeiden-serie vestigde ze definitief haar naam als jeugdboekenauteur, maar intussen heeft ze ook thrillers voor volwassenen op haar naam staan.

ISBN 9789045212678 |paperback | 320 pagina's | Karakter| juni 2018

© Marjo, 17 juli 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het perfecte leven van mevrouw Parrish
Liv Constantin

Als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje’ is het spreekwoord. Maar de zesentwintigjarige Amber Patterson is niet van plan zich daarbij neer te leggen. Ook niet als ze al een mislukte poging achter de rug heeft. Wat zij wil is de hoofdprijs: geld, macht en glamour. En Daphne Parrish heeft dat allemaal.

Op slinkse wijze weet Amber de wereld van Daphne binnen te dringen, ze speelt haar rol met verve, en het hele gezin trapt er in. Daphne overtuigt ze met haar verhaal over een zus die overleden is aan de taaislijmziekte, net als de zus van Daphne, die een fonds heeft opgericht om gelden te werven voor onderzoek. De oudste dochter leest graag, en is een zachtmoedig kind. Zij accepteert Amber al snel. De jongste dochter kost wat meer moeite, Bella is een jaloers, veeleisend kind. Maar ook dat lukt. En dan blijft Jackson, de echtgenoot nog over, de man op wie Amber het eigenlijk gemunt heeft. Zij wil namelijk het perfecte leven van Daphne overnemen, inclusief Jackson.

‘Ze wilde ergens bij horen, wilde dat mensen naar haar op zouden kijken en op dezelfde manier bij haar in het gevlei probeerden te komen als ze dat bij Daphne deden. Ze was het zat om het meisje te zijn waar niemand op lette en niemand iets om gaf.'

De wereld van de Parrishes is inderdaad een overdaad aan luxe. En daarin binnendringen lijkt Amber nauwelijks moeite te kosten. Ze weet zelfs het sporadische foutje weer te herstellen.
Maar dit was deel één.

Het chicklit-achtige verhaal dat bijna pijn doet aan je ogen vanwege alle goud wat daar blinkt, verandert als in het tweede deel Daphne zelf aan het woord is. Pas dan wordt het verhaal een echte thriller, met een derde deel als apotheose, waarin opnieuw Amber haar verhaal vertelt.

Heb je na dat eerste toch wat saaie deel het boek nog niet weggelegd dan staat je nog wat te wachten! Als je het geheel bekijkt is deze psychologische thriller zeker origineel te noemen. Misschien had het eerste deel wat minder lang uitgesponnen kunnen worden. Het enige intrigerende in dat deel is de vraag wat Amber precies beweegt, en wat er in dat verleden waar naar gehint wordt, gebeurd is. Wat je ook op het verkeerde been zet is de omslag. Die past perfect bij deel een - chicklit - maar niet bij het geheel.
Dit boek is het debuut van twee Amerikaanse zussen, die zich Liv Constantine noemen.

ISBN 9789402700954 | paperback | 416 pagina's | Harper Collins | april 2018
Vertaald uit het Engels door Theo Horsten

© Marjo, 16 juli 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Lockdown
W.A. Dehairs

November 2015. Het zijn gouden tijden voor journalisten, de aanslagen in Parijs in de Bataclan en aan het voetbalstadion hebben net plaatsgevonden en er is geconstateerd dat er in België diverse huizen zijn waar terroristen zich verschuilen. De verdachte, Salah Abdeslam, zou zich in Brussel bevinden, en Brussel wordt hermetisch afgesloten: winkels en scholen zijn dicht, er is geen openbaar vervoer: Lockdown.

De Vlaming Chris Kooi, geprezen om zijn werk als journalist, raakt zijns ondanks betrokken bij de Brusselse situatie. Hij ontvangt namelijk brieven die hij dertig jaar eerder zelf geschreven heeft aan het meisje waar hij verliefd op was, Cath. Zij is uit zijn leven verdwenen, net als zijn geheugen. Hij herinnert zich de klap, en weet dat hij zes weken in coma heeft gelegen. Er zijn flarden die hij zich herinnert, maar nu, door de brieven, komt er steeds meer terug.

‘Ik moest steeds opnieuw aan mezelf vertellen waar ik vandaan kwam , wie ik was. Als ik dat eenmaal wist, zou de rest vanzelf komen. Wie was ik? Had niet zowat elke filosoof van de afgelopen duizend jaar met diezelfde vraag geworsteld en, een paar naslagwerken later, smadelijk het onderspit moeten delven? Maar goed, de vraag mocht gesteld worden. Of ik de antwoorden leuk zou vinden, betwijfelde ik, maar ik beloofde het te proberen.’

Hoewel hij nu gelukkig is met Caroline - die overigens de zus van Cath is! – kan hij niet anders dan actiever op zoek gaan naar zijn verleden. De kaart die hij ontvangt met een rendez-vous - Hotel Falstaff, Brussel, zondag, 22 uur – brengt hem midden in de stad, die in staat van beleg blijkt te zijn.

Als zijn herinneringen terugkomen, brengen ze zijn huidige leven nogal aan het wankelen. Vergezeld van hevige hoofdpijnen zet hij door: nu moet en zal hij weten wat er gebeurd is!

Dertig jaar eerder was de tijd van de bende van Nijvel. Nu zijn er de terroristische aanslagen. De schrijver W.A. Dehairs brengt deze gebeurtenissen samen op een intrigerende wijze, die behalve voor Chris persoonlijk ook gevolgen kunnen hebben voor de wereld. De verschillende elkaar afwisselende tijdlijnen houden de aandacht vast terwijl je steeds nieuwsgieriger wordt naar het verband tussen heden en verleden. Maar omdat de journalist zelf ook niet weet wat de precieze betekenis is van de gebeurtenissen van toen, in continue twijfel verkeert en onzeker is over zichzelf, blijft het verhaal geheimzinnig tot het einde. En spannend!

Dehairs weet deze toch vrij ingewikkelde plot heel duidelijk te brengen, gebruikt daarbij een directe actieve stijl, zonder onnodige omschrijvingen.
Een actuele thriller, en een veelbelovend debuut!

W.A. Dehairs is leraar en ex-journalist. (en ex-drummer, ‘dat klopt niet, maar hij wilde indruk maken op de meisjes’ staat op de achterflap).

ISBN 9789401446396| paperback | 272 pagina's | Lannoo| oktober 2017

© Marjo, 9 juli 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De zevenvoudige dood van Evelyn Hardcastle
Stuart Turton

'Ik heb geen idee wie ik buiten Blackheath ben, of hoe ik denk als ik niet in de geest van een ander zit ingeklemd.‘

Blackheath, de plek waar negentien jaar eerder een zevenjarige jongen vermoord werd: Thomas Hardcastle. Nooit werd de moord opgelost, en nu, zoveel jaar later, geeft zijn moeder Helena een feest waarop precies dezelfde mensen uitgenodigd zijn als er toen ook op het landgoed waren.

Het boek begint met een jongeman die geen idee heeft waar hij is, maar erger nog: hij weet ook niet wie hij is! Hij is zijn geheugen kwijt. Het enige wat in zijn hoofd op komt is de naam Anna. Maar waar is die Anna dan? Hij hoort een schot!
In zijn hoofd zit een stem: ‘Beheers je. Luister naar het bos.’ Maar de geluiden die hij hoort stellen hem niet gerust. Het weer is slecht, wind en regen hoort hij, en allerlei gekraak en geritsel.Wanhopig strompelt hij verder door het bos. Is hij op de vlucht? Waarvoor dan?
Iemand zegt ‘Oosten’, en laat iets in zijn zak glijden. Hij vindt een kompas en staat even later voor de deur van een landhuis.De man die de deur opent op zijn wild gebons spreekt hem aan: Sebastian?’

Het is het begin van een verbijsterende thriller, waar eigenlijk niet meer over gezegd mag worden: de verrassing wegnemen bederft het leesplezier! Stuart Turton sleept je mee, door de gangen en kamers van het vervallen landgoed, naar buiten door niet onderhouden tuinen en dichtbegroeide bossen, terwijl het ontstellend slecht weer is, en naar het meer waar de jongen verdronken is. Om de hoofdpersoon heen dwalen onschuldige feestgangers, maar een aantal van hen zijn van belang voor de ik-figuur die Sebastian zou zijn.

Is Anna vermoord, zoals hij denkt? Waarom kan niemand dan een lichaam vinden? En hoe komt het dat hij wonden heeft aan zijn arm, wie heeft hem met een mes gesneden? Sebastian zelf heeft geen idee. Men vertelt hem dat hij vrijgezel is, en dat het kompas dat hij van een vreemde gekregen denkt te hebben, van hemzelf is. Niemand kent iemand die Anna heet.

De dokter, ook gast op het feest, adviseert hem het landgoed te verlaten en naar de politie te gaan.Sebastian is van plan diens raad op te volgen. Maar dan breekt dag twee aan.En is er iets onvoorstelbaars gebeurd.

‘Vanavond zal er op het bal iemand worden vermoord. Het zal geen moord lijken en de moordenaar zal dus niet worden gepakt. Herstelt u dat onrecht, dan wijs ik u de weg naar buiten.'

Het verhaal is surrealistisch: de ik-figuur is wel aanwezig op het feest maar hij is niet genodigd. Hij is er ook niet als zichzelf, maar bevindt zich s in een ander lichaam, acht dagen lang wisselt hij van gastheer. Hij moet de moord oplossen, zegt iemand tegen hem, iemand met een masker op, die de regisseur lijkt van een bizarre onderneming. Maar de ik-figuur kan ontsnappen als hij de vraag kan beantwoorden voor elf uur ’s avonds: wie heeft Evelyn vermoord? Natuurlijk zijn er mensen die hem tegenwerken, maar hij weet niet wie dat zijn. Al ontdekt hij snel genoeg dat ze echt uit zijn op zijn leven. En Anna, wat is haar rol, en waar is ze gebleven?

Verbijsterend, ik zei het al. En ongelooflijk boeiend! Als er één vraag beantwoord wordt, zijn er onmiddellijk weer nieuwe, het blijft spannend tot het laatst. Want als je je in het lichaam van een ander bevindt: weet je gastheer dat dan ook? Kan die persoon iets doen met de kennis die jij vergaart op het moment dat hij niet zelf de baas is over zijn lijf? Verandert dan dus de situatie? Kun je zèlf de situatie die je steeds herbeleeft, veranderen?

Zeer aanbevolen, deze thriller! Stap met de schrijver op de eerste pagina het landgoed binnen, raak verstrikt en bijna buiten zinnen, om hopelijk weer ongeschonden uit die warboel tevoorschijn te komen als een Ariadne die de draad weet te vinden naar de uitgang.Stuart Turton, freelancereisjournalist, woonachtig te Londen, heeft drie jaar gedaan over het schrijven van dit debuut, staat achter in het boek te lezen. Ik geloof het meteen, en ik denk dat zijn huis behangen werd met alle situaties en personages uit zijn boek, zoals de hoofdpersoon dat op een bepaald moment ook doet

ISBN 9789044638226 | Hardcover | 336 pagina's | Prometheus | juli 2018
Vertaald uit het Engels door Paul Syrië

© Marjo, 8 juli 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Super de Luxe
Suzanne Vermeer

In Monaco wordt een moord gepleegd.

Vastgoedmagnaat Mirabelle Dubois heeft een benefietveiling georganiseerd voor de oprichting van afdeling voor kinderkankerbestrijding, waarbij de jetset erg gul is.  Dochter Jolie, zelf onder behandeling in hetzelfde ziekenhuis, is ook aanwezig, evenals haar echtgenoot, een man waar Mirabelle een hekel aan heeft. Toen Jolie erkende dat haar moeder gelijk had werd een dure advocaat ingehuurd. Hij is nu nog onwetend. En aan het einde van de avond vindt Mirabelle de dood.

Dit is de proloog. Natuurlijk wordt nog wel verklaard waarom Mirabelle vermoord werd, maar niemand van het gezin Dubois is de hoofdpersoon. Dat is – we hebben tenslotte wel te maken met Suzanne Vermeer! – een Nederlandse jonge vrouw. Emma van Zomeren is net afgestudeerd en heeft besloten een jaar lang een lifestyle- en fashionvlog in de lucht te houden. Daarna zal ze zich bezinnen of ze toch zal proberen een serieus journalist te worden.

Ze is nu dan wel op vakantie aan de Franse Riviera, iedere dag maakt ze een kort filmpje voor haar vlog. Het filmfestival in Cannes is gaande, en er vallen vele beroemdheden te spotten. Maar wie is die man die haar te hulp schiet als ze beroofd wordt? Hij is superknap, lijkt wel een Italiaanse filmster. Als hij zich voorstelt als Alessandro Onesti, in Cannes met zijn tweelingzus Sofia, zoekt Emma natuurlijk op wie zij zijn. De Onesti’s zijn een steenrijke familie, en dat blijkt: Alessandro nodigt haar uit om naar Monaco te gaan, naar hun penthouse. Emma mag hen niet filmen, of hun namen noemen, ze willen privacy. Zou dat verklaren dat zij ook geen gegevens kan vinden?

Ietwat naïef laat ze zich meevoeren in de ‘super de luxe’ die hij haar biedt. Diners met champagne, dansclubs, een casino. Zelfs een super outfit om uit te kunnen gaan kopen ze voor haar. Maar Emma wil ook wel iets anders, en juist op dat gebied doet hij onverwacht afstandelijk. En als hij haar dan eindelijk meelokt naar een slaapkamer in een huis waar ze een feest bijwonen, blijken de afgelopen dagen fake geweest te zijn.

Wat tot dan toe een gezapige chicklit was over alles wat met rijk en luxe te maken heeft, verandert in een spannend verhaal. Nu hadden we al wel af en toe een ‘inbreker’ in het verhaal, een oudere man, Oleg genaamd, die snode plannen had, maar dat bleef allemaal vaag.
Nu Emma’s ogen eindelijk open zijn, zullen de verhaallijnen bij elkaar komen en volgt een ietwat bizarre ontknoping, die zomaar uit de licht komt vallen.

Veel meer dan een lekker vakantieboek is dit niet, maar willen de lezers van Suzanne Vermeer iets anders? Waarschijnlijk niet.
Er zijn betere verhalen geweest in deze serie, dus laten we hopen dat een volgende ‘Suzanne Vermeer’ op een hoger niveau zit.

Suzanne Vermeer is het pseudoniem van de in juni 2011 overleden auteur Paul Goeken. In overleg met zijn familie is besloten om de boeken van Suzanne Vermeer voort te zetten.  Net als bij de andere boeken is er een toeristisch element, de verhalen spelen zich vrijwel altijd af op een populaire vakantiebestemming. In dit geval dus de Franse Riviera.

ISBN 9789400508897 | paperback | 320 pagina's | A W Bruna| april 2018

© Marjo, 25 juni 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER