Graeme Macrae Burnet

De verdwijning van Adèle Bedeau
Graeme Macrae Burnet

De 36-jarige Manfred Baumann is een gewoontedier. Altijd gekleed in een zwart pak met een wit overhemd en een stropdas gaat hij naar zijn werk, iedere dag gebruikt hij de lunch in Restaurant de la Cloche, waar hij voor iedere dag van de week een vast gerecht heeft. Hij zit dan aan hetzelfde tafeltje, zoals hij ook ’s avonds op hetzelfde krukje zit als hij daar zijn fles wijn drinkt.
Hij drinkt zijn wijn per glas tot hij een hele fles op heeft. Iedere avond weer. Maar vragen om die fles, dat doet hij niet. Het voelt niet goed vindt hij, met een fles voor zijn neus daar zitten. Dat hij dan twee keer zoveel betaalt, nou ja, dat is dan maar zo.

En zo is zijn leven: gewoontes zijn een houvast. Hij vindt het moeilijk om met anderen om te gaan, wikt en weegt alles wat men doet en zegt: Bedoelen ze dit? Of misschien toch iets anders? Het maakt hem een eenling, mensen vinden hem een rare man. Zijn wereld is die van St.Louis, een klein provinciaal stadje.

Op de dag er een nieuwe serveerster komt, begint hij haar nauwgezet in de gaten te houden. De negentienjarige Adèle Bedeau is een nors, zwijgzaam meisje. Wat haar bijzonder maakt is dat ze op een dag niet meer komt opdagen.Waar is Adèle gebleven? Is ze zonder iets te melden uit de stad vertrokken? Heeft ze een ongeluk gehad? Is ze misschien zelfs vermoord?

Georges Gorski moet de zaak onderzoeken. Natuurlijk komt hij ook Manfred ondervragen en diens vreemde gedrag maakt hem verdacht. Manfred heeft het meisje namelijk vlak voor haar verdwijnen buiten het restaurant gezien, met een jongen. Maar dat vertelt hij de rechercheur niet, omdat hij niet wil worden aangezien als een stalker. Die eerste leugen leidt tot meer. Het leidt ook tot herinneringen, dingen die hij liever voorgoed vergeten zou.

Omdat we beide mannen als vertelperspectief hebben, weet de lezer al snel dat de herinneringen van Manfred een raakpunt hebben met die van Gorski, die ook niet voor niets in het kleine stadje is blijven hangen, tot grote ergernis van zijn echtgenote. Beide mannen draaien om elkaar heen, waarbij steeds meer feitjes naar voren komen, tot de uiteindelijke niet zo verrassende ontknoping. Hoe het afloopt is dan ook niet zo belangrijk, evenmin als het meisje naar wie het boek genoemd is.

Het is een psychologische misdaadroman, waarin vooral de karakters van de verdachte en de speurder uitgediept worden. Er wordt geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen heden en verleden: er is geen verandering van werkwoordsvorm, geen witruimte tussenin, alles vloeit in elkaar over.
Omdat de plaats waar alles zich afspeelt ook beperkt wordt tot een klein gebied, lijkt alles zich samen te ballen: tijd en ruimte zijn beperkt, net als de personages. Dat zeldzame uitstapje met de trein en het soms wat dieper ingaan op het karakter van een minder belangrijke persoon benadrukt de kleinheid nog. Het maakt het verhaal ook traag, en de spanningsboog is eveneens klein.

Als het verhaal afgelopen is, volgt een soort nawoord, waarin de schrijver uitlegt dat het zojuist vertelde verhaal het semi autobiografische verhaal zou zijn van een Fransman genaamd Raymond Brunet. Waarschijnlijk is dit een trucje, maar waarom Graeme Macrae Burnet het nodig vond zijn verhaal af te doen als een vertaling is niet duidelijk. De overeenkomst van namen is te groot om van toeval te kunnen spreken.

‘Het bloedige project’, het debuut van Graeme Macrae Burnet (1967, Kilmarnock, Schotland) werd in het Verenigd Koninkrijk genomineerd werd voor Man’s Booker Price en kreeg in Nederland de prijs voor Vrij Nederlands beste thriller van het jaar 2017.
In De verdwijning van Adèle Bedeau volgen we dezelfde rechercheur, zoals we dat ook kunnen doen in het derde boek.

ISBN 9789048843435 | hardcover | 272 pagina's | Uitgeverij Hollands Diep | april 2018
Vertaald uit het Engels door Anne Jongeling

>Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER