Theo Barkel

https://www.facebook.com/theo.barkel

De wraak van Nairgham
Het chagrijnige slagzwaard deel 2
Theo Barkel

‘Miurghan? De legendarische magiër? De broer van de schrik van de woestijn, Nairghan? De tiran van Corinthar? Majesteit, wat doet u met deze mensen? U..’ Hij bevroor midden in zijn beweging en staarde nu met onverholen angst naar Myhre, die minzaam glimlachend wachtte op wat komen ging. ‘Als jij...u…Miurghan bent, dan…’ De man slikte hoorbaar en zakte door zijn knieën, Nu was het echter pure angst die zorgde dat alle kracht hem had verlaten. ‘Dan bent u de Woud…’
‘Heks! Dat duurde even zeg!’ onderbrak het zwaard hem.

‘Ik zou de vloer maar weer opzoeken als ik jou was. Ik heb Oma iemand al voor minder zien veranderen in een konijnenk…’

Wie het eerste boek heeft gelezen weer dat het best wel mee valt met het chagrijn dat het slagzwaard ten toon spreidt. Niet omdat het een gewoon zwaard is, want dat is niet zo: Harry is behalve een krachtig magisch wapen een enorme kletskous en hij bemoeit zich graag overal mee. Hij is gemaakt door de tovenaar Miurghan en heeft nog een broer, Kees.

Ook de tovenaar heeft dus een broer, eentje met de ambitie een groot rijk te maken van de landen Potanesië en Corinthar. Daar hebben ze eerder een stokje voorgestoken en hij werd opgesloten in de Onbeschreven Zuilenin het hart van Corinthar. Maar nu is deze Nairghan ontsnapt uit zijn gevangenis en hij is krachtiger dan ooit. En hij wil wraak: zijn broer Miurghan moet er van lusten. Net als hun moeder de Woudheks.

Hiram, de boerenzoon, met wie we in het eerste boek kennis hebben gemaakt, beleeft opnieuw avonturen waarin hij bijgestaan wordt door Harry, het chagrijnige slagzwaard. Zij reizen samen met Miurghan en de Woudheks naar de Zuilen. In hun gezelschap zijn ook Sira en Kamar, de lijfwacht van koning Turon en zijn groepje soldaten.
Er zijn meer mensen op pad: Kantar, Hirams vader, is op zoek naar zijn zoon; Tancur, een vreemde eenling, is eveneens onderweg naar de zuilen omdat hij ontdekt heeft dat Myhre en haar zoon gevaar lopen.
Er dan lopen we af en toe twee struikrovers tegen het lijf, die knap vervelend kunnen zijn.

In een nawoord vertelt Theo Barkel dat hij nooit van plan was om fantasy te schrijven. Wat zijn de fans van het magische slagzwaard blij dat hij door omstandigheden toch aan deze serie begonnen is. We wachten dan ook met ongeduld op meer! Er zijn nog onbeantwoorde vragen…

De geijkte onderdelen die bij fantasy horen zitten in het verhaal: de strijd tussen goed en kwaad, magie en strijd. Maar met de humor die toch wel de boventoon voert is het toch ook weer heel anders. De vondst van dat magische pratende – en soms chagrijnige – slagzwaard is gewoonweg fantastisch!

Theo Barkel is al vele jaren actief als schrijver. Naast de horrorserie Shadajaël zijn verschillende van zijn korte verhalen gepubliceerd. Tevens is hij jarenlang hoofdredacteur geweest van SF-Terra, één van de oudste SF en Fantasy tijdschriften in Nederland.

ISBN 9789078437741 | Paperback | 221 pagina’s | Uitgeverij Macc | juni 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Het chagrijnige slagzwaard
Theo Barkel

Hiram, een zestienjarige boerenzoon, heeft na een fikse ruzie met zijn vader, de deur achter zich dichtgegooid. Wat nu? Diep in gedachten verzonken begeeft hij zich naar het paleis. Daar is misschien werk. Onderweg schrikt hij op van een vreemde waterige verschijning. ’Kané-Diam... zoek het zwa...’ hoort hij. Dan is de verschijning weer weg.
Even later bij een groot meer weet hij: dat is Kané-Diam. Daar had die figuur het over toch?
En aan de rand van het water zal hij Harry vinden, als die uitroept: ‘Kijk uit waar je gaat zitten, lomperik!’. Het is een zwaard, een pratend zwaard. Het chagrijnige slagzwaard. Het zwaard dat steeds maar moppert, vaak voor Hiram praat, maar naar blijkt, hem in goede banen weet te leiden.

'Kun je me aan de andere kant hangen?' haalde de stem hem uit zijn pijnlijke overwegingen.
'Hoezo?' antwoordde Hiram verward.
'De zon schijnt in mijn ogen, heel irritant.'

Harry is gemaakt door de tovenaar Miurghan, wiens onhandigheid wel vaker vreemde gevolgen heeft. Behalve dit pratende zwaard zijn er neusvleugelraten en weekbottigen, die zich met nog andere akelige wezens in het Eenzame woud bevinden. Het Woud ligt op de grens tussen twee koninkrijken, die ooit Potanesië vormden. Nu is het land verdeeld in Sinda-Potanesië, bestierd door Sinda, en het zuidelijke Garma-Potanesië, waar Turon koning is. Sinda wil evenwel alleenheerser zijn. Al eerder heeft hij oorlog gevoerd, en nu probeert hij het opnieuw. Hij bestelt een magisch zwaard bij de tovenaar. Daar gaat iets fout...

Koning Turon heeft daar geen weet van. Hij heeft een ander probleem: zijn enige dochter, de troonopvolger, wil niet trouwen. Zij is verliefd op het kamermeisje, maar dat kan de koning natuurlijk niet accepteren. Ten einde raad organiseert hij een toernooi: wie het wint, zal zijn dochter huwen.
Hiram die op zoek is naar een baantje op het kasteel, wordt zonder dat hij er iets tegen kan doen ingeschreven als deelnemer. Daar helpt Harry een handje bij, want die wil vechten.
Natuurlijk wint Hiram, al heeft hij geen idee hoe en van wie. Maar wat moet hij met een boze prinses die hem niet wil? Zijn slagzwaard weet het wel, en het grote avontuur begint.

Er zijn meerdere verhaallijnen: Hiram natuurlijk, met zijn zwaard. Maar ook de lakei Anwar beleeft het een en ander, en er is de nar. De strijder Kamar doet ook een duit in het zakje.
Een strijd tussen goed en kwaad, met forse gevechten; vreemde wezens, waarvan het ene aan de goede kant staat, en het andere dus niet; tovenarij, hier in handen van een klunzige tovenaar, die je niet moet onderschatten, het zijn de gebruikelijke ingrediënten van een fantasyverhaal.
Wat dit verhaal speciaal maakt is dat er ook romantiek in zit, en vooral veel humor. De lichtvoetige toon en de vaak hilarische voorvallen maken het boek een feest om te lezen. Ik heb genoten...

'Terwijl hij dacht aan het paard, dat nog ergens in het bos moest staan met al hun proviand bij zich, liet hij zijn voeten genietend in het koele water zakken. Ze moesten maar even volhouden. (-)
‘Goeiedag zeg! Dat steekt zomaar zijn voeten in andermans zaken!”
Geschrokken trok hij zijn voeten terug.
‘Dat is beter. Als je je schoeisel weer aan wilt doen, zou het helemaal fijn zijn!’.
Verbaasd staarde Hiram naar het water, vervolgens naar de waterval aan de andere kant van het meer, waar het gejoel vandaan kwam dat hij de hele tijd hoorde. ‘Dit water...praat!’ concludeerde hij,.
‘Wat is daar nu zo bijzonder aan? Ik toch ook?’ Merkte het zwaard op. ‘Dit moet de Spraakwaterval zijn.’

Theo Barkel is al vele jaren actief als schrijver. Naast de horrorserie Shadajaël zijn verschillende van zijn korte verhalen gepubliceerd. Tevens is hij jarenlang hoofdredacteur geweest van SF-Terra, één van de oudste SF en Fantasy tijdschriften in Nederland.

ISBN 9789078437208 | paperback | 229 pagina's | Uitgeverij Macc | mei 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Quantumdetectives
Theo Barkel & Johan Klein Haneveld

2035. Het gaat niet goed in Nederland: in het oosten komen steeds vaker aardbevingen voor en in het westen rukt het water steeds verder op. Wil men belangrijke oudere gebouwen in goede staat houden, dan zal er flink gerenoveerd moeten worden om te voorkomen dat al die gebouwen instorten.

Intussen heeft de technologie een vaart genomen: mensen hebben een ingebouwde chip, een microsmartphone als het ware: door oogbewegingen kan men communiceren, een gps-systeem of zelfs een browser opstarten. Auto’s rijden zelf, terwijl de inzittende andere dingen doet; ook in kleding zitten allerlei foefjes ingebouwd. Maar er is nog steeds geen kruid gewassen tegen ziektes als malaria, zodat Rechercheur Nadine Sanders als enige beschikbaar is als er een vreemde zaak gemeld wordt.

Bouwlieden hebben bij onderzoek naar verziltingverschijnselen een loden kist ontdekt die in de muur ingemetseld zat. Niemand heeft op dat moment een vermoeden dat het de doos van Pandora is. In de kist wordt een lijk aangetroffen, dat daar al twintig jaar in zit, maar: het is in perfecte staat! Als de patholoog in bijzijn van Nadine en haar assistent Jamil begint aan de autopsie, doet hij daarbij opzienbarende ontdekkingen. De onbekende heeft onder zijn normale menselijke uiterlijk een metalen skelet! En zijn schedel blijkt van kristal te zijn.

‘Jullie halen toch niet een grap met mij uit, hè? 1 april is pas over een half jaar!’
Nadine stak verdedigend haar handen op en schudde haar hoofd. ‘Ik zou niet durven. Je hebt de beelden gezien. Dat ding kwam uit een twintig jaar oude loden kist.’

Het is bepaald geen grap. Dat zullen ze snel genoeg ontdekken. De patholoog geeft aan dat hij niets kan met een lijk dat geen lijk is. Er moet iemand anders bij gehaald worden. Dat wordt Arianne McDorwin van de TU Delft, een hoog gewaardeerde professor in de robotica, die eveneens gepubliceerd heeft over Atlantis, UFO’s en nog meer van dat soort bijzondere zaken. Ook heeft ze kennis van kristallen schedels.

Nadine wordt van de zaak gehaald: tenzij de robot bij een misdaad betrokken raakt, is deze zaak niet haar pakkie-an. Een misdaad in de bekende zin van het woord begaat de robot niet, maar er gebeuren wel allerlei kwalijke zaken waardoor Nadine er toch bij betrokken blijft.
Men denkt aan een terroristische aanslag als er in de kerncentrale ‘kleine storingen’ optreden. Die storingen nemen grote vormen aan, hele systemen worden lam gelegd.

Maar het is niet wat ze denken. De robot blijkt de aanstichter van een ramp: de aarde wordt overgenomen door robots. Eenmaal gevoed met straling lijken ze onoverwinnelijk. Maar zij zijn niet de enigen die een aanval op de aarde gepland hebben. Wie zijn die mensen die zich Men in Black noemen en die quantumvelden maken en beheersen? Wie is de echte vijand? Kan de mens dit overleven?

De Quantumdetectives is een sciencefiction verhaal met een beetje maatschappijkritiek. Het ontbreekt het duo Barkel-Klein Haneveld gelukkig niet aan talent om een nietsvermoedende lezer geboeid te houden als deze steeds verder verstrikt raakt in de ongebreidelde fantasie waaraan zij hem of haar bloot stellen. Het verhaal zit vol actie, en de spanning wordt rustig opgebouwd en ook de humor ontbreekt niet.
En er zit nog een klein addertje onder het gras: ruimte voor een vervolg?

Theo Barkel (1968, Rotterdam) is jarenlang hoofdredacteur geweest van een boek- en filmmagazine. Hij heeft al verschillende romans op zijn naam staan en vele artikelen over uiteenlopende onderwerpen.

Johan Klein Haneveld schreef onder andere het Fantasytweeluik 'De Krakenvorst'. Tevens is hij vaste medewerker van het SF-tijdschrift Fantastische Vertellingen.

ISBN 9789078437710 | paperback | 212 pagina’s | Uitgeverij Macc | december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER