Anthonie Holslag

http://www.anthonieholslag.com

alt Een bloedovergoten dageraad
Anthonie Holslag

Angst.
Angstgevoelens die iedereen wel kent: voor spinnen of voor de dood, maar vooral die diepgewortelde ongegronde angst, die niet met logica verklaarbaar is, angst die diep van binnen zit, onberekenbare existentiële angst.
Dat soort angst vormt de basis van alle verhalen in deze bundel. Sommige zijn kort, anderen bijna een klein boek. Een enkele is een traditioneel spookverhaal, bijvoorbeeld het verhaal over zombies of ook dat verhaal met een verboden kamer als in Blauwbaards huis.
Het titelverhaal, ‘Een bloedovergoten dageraad’ gaat over de dood.

‘Niets is pijnloos,’ had een collega in de verslavingszorg ooit tegen hem gezegd. ‘Zelfs mensen die in hun slaap overlijden stikken. Of hebben een hartaanval. We gaan in ieder geval geen van allen pijnloos dood.’
Als de moeder van de hoofdpersoon op een mensonwaardige manier gestorven is, terwijl ze, zei de behandelend arts, pijnloos zou inslapen, blijft de man gefascineerd door de dood. Kan hij iets goed maken ten opzichte van zijn moeder? Dit is geen griezelverhaal zoals de meeste anderen dat wel zijn, maar het thema is wel de dood. Wat zegt het over de schrijver dat juist dit verhaal het titelverhaal werd?

Een van de beste verhalen is dat over ‘Patiënt Z’. Een man, antropoloog van beroep, onderzoeker van sprookjes die hun oorsprong hebben in Oost-Europa, komt bij een psychiater, omdat hij overal meisjes ziet in rode jasjes. Terwijl hij nauwelijks reageert op medicijnen, roept hij tegen zijn behandelend arts dat ze ook achter hem zijn, en dat het er steeds meer zijn. De arts, verteller van het verhaal, onderzoekt de achtergrond van de man, en ontdekt dat hij gefascineerd was door de stringtheorie: een theorie die inhoudt dat er meerdere dimensies naast elkaar bestaan en zelfs in elkaar overvloeien. Het is een verbijsterend, angstaanjagend verhaal, waarvan je de ontknoping wel aan ziet komen, maar toch...

Ook het verhaal dat ‘gesprek met de duivel’ heet, is een verbijsterend verhaal, met meer diepgang dan een doorsnee griezelverhaal. Zo zijn er meer, verhalen die niet alleen de lezer laten griezelen, maar die ook beelden of ideeën oproepen die je niet met rust laten.
Dit gegeven betekent wel dat je de verhalen mondjesmaat tot je neemt, vooral bij de langere verhalen heb je aan eentje per keer genoeg.

Er zijn elementen die terugkomen: die meisjes in rode jasjes - in het openingsverhaal ‘de man op het ijs’, waarin het hoofdpersonage door zijn eigen angst wordt achterhaald - is het meteen raak!! Het ergeren van ouders door een heel eigen studiekeuze te maken, is een gegeven dat vaker terugkomt, zoals ook een ruïne van een kasteel dat bewoond werd door Lodewijk XIV. Blijkbaar had deze koning verborgen duistere kanten.
Maar het is vooral die existentiële angst, een diepgewortelde vrees voor alles wat met de dood te maken heeft die steeds naar voren komt. Meestal verteld door een ik-figuur die in zijn verleden een akelig voorval heeft meegemaakt en daar - al of niet bewust - last van heeft. En wie kan zeggen dat hij dat niet kent. Het zijn verhalen die iedereen raken.
Zoals ook de inleiding indruk maakt. Daar vertelt de schrijver hoe hij slachtoffer werd van zinloos geweld, en hoe dat zijn leven beïnvloed heeft. Het voorval heeft zeker de verhalen in deze bundel mede gevormd tot wat ze zijn.

Anthonie Holslag, geboren in Amsterdam, afgestudeerd als sociaal-historisch antropoloog, woonde tot zijn tienerjaren in de Verenigde Staten. In 2012 kwam zijn eerste bundel met fictie uit, ‘Zwarte muren’.

ISBN 9789490767822 |paperback |488 pagina's |Uitgeverij Zilverspoor | november 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zwarte muren
Anthonie Holslag

‘Want wees eens eerlijk…hoor je het niet? De knagende en klagende stem die niets liever wil dan naar buiten breken en schreeuwen, eindeloos schreeuwen, wat zij nu daadwerkelijk denkt en voelt?’

Boek met griezelverhalen. In het titelverhaal sterft een man, en het ultieme moment van eenzaamheid brengt helaas voor de stervende niet het licht zoals zo vaak beschreven wordt, maar zwarte muren. Het is niet wat het lijkt. Het is niet wat men aanneemt, of graag wil aannemen. Alles is anders. Dat is de leidraad door de verhalen heen, zoals ook de zwarte muren, die de schrijver in bijna ieder verhaal wel op de een of andere manier heeft ingebracht heeft.
In het voorwoord vertelt hij ons dat hij deels opgegroeid is in Amerika - vandaar een niet helemaal perfect gebruik van lidwoorden, alléén in het voorvoord -, en over de invloed van Amerikaanse schrijvers op zijn eigen schrijfwerk. Het verhaal ‘De plaag’ is daar wel een heel goed voorbeeld van. Het doet meteen denken aan ‘The stand’ van Stephen King. Meteen té veel, en daarmee is het het minst aansprekende verhaal in deze bundel, al blijft het griezelen.
De grootste angst van de mens is die voor de dood. Niets onzekerder dan dat. Niet vreemd dus dat bij griezel- en horrorverhalen dat een grote rol speelt. Ook Anthonie Holslag ontkomt niet aan dit thema. Maar de manier waarop hij het vorm geeft, is af en toe heel verrassend. Na het lezen van ‘De glijbaan’ denk je wel een keer extra na voor je van de waterglijbaan in ene tropisch zwembad af gaat suizen. En zelfs al heb je al een duister vermoeden hoe ‘In de achteruitkijkspiegel’ in elkaar steekt: het blijft een superspannend verhaal. ‘Een koude winter’, tja, eigenlijk gaat dat net over de grens van wat nog kan. Een horrorverhaal tegen de achtergrond van iets wat op zich zelf al horror is. Maar dat mag bij dit genre. De schrijver geeft in alle verhalen aan dat hij over een zeer donkere fantasie beschikt. Af en toe een verhaal valt goed te behappen, maar zou je deze verhalen achter elkaar lezen, dan houd je daar wel een somber wereldbeeld aan over. De personages zijn ‘te’ normaal.
Want wat als er in die aardige buurman ook een krankzinnige schuilt? Is die behulpzame verpleger wel zo lief en aardig als hij lijkt? En wat betreft de lezer zelf: het idee dat je tegen zwarte muren aan loopt, is dan tot daar aan toe, maar dat je eigen persoontje een monster zou kunnen zijn?

‘Kijk toch eens naar deze muren,’ zei de oude zwerver, terwijl hij met ontzag omhoog staarde. De zwarte muren waren in zijn droom oneindig en leken regelrecht naar de wolken te gaan.‘Iedereen kent deze muren,’ zei de oude man, terwijl zijn hand haast op een sensuele manier over het gesteente wreef.‘Dit zijn de muren die onze donkerste verlangens, onze heimelijke gedachten, gevangen houden. Dit zijn de muren van woede en angst.’

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op een zeer jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij zijn tienerjaren heeft gewoond. Hij heeft sindsdien verschillende verhalen geschreven, die zowel in Nederland als in Amerika in diverse school- en studentenbladen zijn gepubliceerd. In 2005 is zijn eerste gedichtenbundel “Het gezicht van het verleden” verschenen en in 2009 verscheen zijn boek “In het gesteente van Ararat” over de langdurige gevolgen van collectief geweld. Naast schrijven geeft Anthonie Holslag ook lezingen en voordrachten. Anthonie is werkzaam op de Universiteit van Amsterdam en is Cum Laude afgestudeerd in Culturele Antropologie.

ISBN 9789460860362 | paperback | 191 pagina's | Books Of Fantasy | april 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER