Anne-Laure Van Neer
Justine
Anne-Laure Van Neer
Zijn superieuren hebben niet al te veel vertrouwen in Inspecteur Verbeke, na een fiasco onlangs met het oppakken van een doorgeslagen man. Voor hem persoonlijk is dat geval ook verkeerd afgelopen: het was zijn trouwdag en zijn vrouw had voor hem gekookt. Toen hij – veel te laat dus – thuis kwam ontdekte ze een veeg lippenstift op zijn overhemd. De arme Verbeke, zich van geen kwaad bewust, werd stante pede op straat gezet.
Hij zit dus in de problemen, en krijgt nu ook nog die onmogelijke opdracht: een vijfenzeventigjarige vrouw komt zich melden. Ze wil een moord bekennen. Maar eigenlijk beoogt ze een verblijf in de gevangenis. Ze weigert namelijk resoluut om naar een verzorgingstehuis te gaan, zoals haar schoondochter voor haar geregeld heeft.
En daar zitten ze dan: Justine de Jager en Inspecteur Verbeke. Zijn chef heeft hem opgedragen het verhoor af te nemen met tact, empathie en geduld. Dus luistert de inspecteur ogenschijnlijk geduldig. Het gesprek wordt opgenomen, het enige wat hij hoeft te doen is luisteren. Maar het duurt en het duurt maar. Na twee dagen is er nog niemand vermoord. Ze kunnen haar toch niet opsluiten? Er is geen lijk, niemand is vermist.
En terwijl Verbeke zijn leven overdenkt, luisteren we met hem mee naar een verbijsterend en tegelijk heel acceptabel verhaal, over wat er allemaal gebeurt in het appartementencomplex, waar Justine, maar ook haar schoondochter met haar zoon woont.
De setting van het verhaal is de verhoorkamer in het politiebureau, terwijl het verhaal van Justine – cursief gesteld – zich afspeelt in het appartementencomplex met zes woningen.
Er is sprake van een kleine jongen, die ‘s nachts bezoek krijgt van het zandmannetje; een jong echtpaar dat hun eerste kind verwacht; een alleenstaande man, die erg van orde en netheid houdt, en een leeg appartement. Het vijfde wordt bewoond door de zoon van Justine, kinderloos maar met een hondje, het zesde door haarzelf.
Het is een erg origineel verhaal, met bijzondere en onverwachte wendingen. Alles wat er gebeurt uit het leven gegrepen, maar de opeenstapeling maakt het verhaal bizar.
Anne-Laure Van Neer (Antwerpen, 1975) werkte in de toeristische sector als animatrice, reisorganisator en reisagente. Vijf jaar geleden besloot ze haar job op te geven om schrijfster te worden. Ze woont in Mortsel samen met haar echtgenoot, twee kinderen, drie katten en twee konijnen. Dit boek, haar debuut, werd genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs 2015.
ISBN 9789462420373| paperback |310 pagina's | Uitgeverij Kramat| september 2015
© Marjo, 9 oktober 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
Justine
Anne-Laure Van Neer
De vrouw die zich op het politiebureau meldt, ziet er beminnelijk uit. Op haar witte krullen prijkt een vilten hoedje en ze sleept een gloednieuwe boodschappentrolley met zich mee. Het prijskaartje zit er nog aan. Als onschuld een gedaante aan zou kunnen nemen, dan had het gekozen voor het uiterlijk van de vijfenzeventigjarige Justine de Jager. Toch deelt de schattige oude dame aan inspecteur Verbeke mee dat ze een moord komt bekennen.
Volgens commissaris Declercq biedt de komst van Justine een uitgelezen kans om een nieuwe theorie in de praktijk te brengen. Verbeke moet tijdens het verhoor vooral letten op de kernwoorden tact, empathie en geduld. Verbeke kan zijn nieuwe baas – die nota bene jonger is dan hij – niet uitstaan en begeleidt Justine zuchtend naar een verhoorkamer. Met Tanja, die achter de balie staat, wedt hij dat hem om een overleden huisdier gaat. Is Justine soms op haar hondje gaan zitten?
Justine beweert dat ze wel degelijk iemand om het leven heeft gebracht. In eerste instantie heeft ze geprobeerd de moord te verbloemen maar nu komt het haar eigenlijk wel goed uit dat ze een misdaad op haar conto heeft. Justines zoon en schoondochter hebben haar op een wachtlijst van het verzorgingshuis geplaatst. Justine heeft het leven in het verzorgingshuis en de gevangenis met elkaar vergeleken en ze is tot de conclusie gekomen dat ze in het gevang beter af is. Er staan immers nooit berichten in de krant over gevangenen met vieze poepluiers.
Oudere mensen hebben nog wel eens de neiging langdradig te zijn en dat geldt ook voor Justine. Ze blijft volhouden dat ze een moord heeft gepleegd maar ze kan niet zomaar vertellen wie ze wanneer heeft omgebracht. Er gaat een complete geschiedenis aan de moord vooraf en Justine doet het verhaal uitgebreid uit de doeken. Verbeke doet – tevergeefs - zijn best zijn ongeduld niet te laten blijken. Hij gelooft nog altijd niet dat Justine daadwerkelijk een moord heeft gepleegd. Moet hij haar nu officieel aanhouden op verdenking van moord?
Terwijl Justine er lustig op los keuvelt, dwalen de gedachten van Verbeke regelmatig af. Hij denkt aan Iris, die hem na 24 jaar huwelijk dumpte omdat er lippenstift op de boord van zijn overhemd zat. Nog altijd weet hij niet hoe de make-up daar beland is. Meer nog dan aan Iris, denkt hij aan het heerlijke stoofvlees dat ze altijd maakte. Ook was het handig dat ze het huis schoon hield. Verbeke woont nu in een stoffig huis waar hij op afhaalmaaltijden en blikvoer teert.
Terug naar Justine. Ze vertelt over het flatgebouw waar ze op de eerste verdieping woont. Boven haar wonen haar zoon en schoondochter. Zonder enige schroom vertelt ze dat ze, zonder medeweten van haar buren, sleutels van alle appartementen in het gebouw bezit. In een poging een verhuizing naar het verzorgingshuis af te wenden, had Justine een plan bedacht. Woningruil. Als Justine op de begane grond zou wonen, zou ze immers nooit meer van de nare trap in het gebouw kunnen vallen. Dat haar benedenbuurman naar volle tevredenheid in zijn zojuist gerenoveerde appartement woonde, was slechts een kleine hindernis.
Het verhaal van Justine wordt steeds minder onschuldig. Terwijl zij en Verbeke de nodige koppen koffie drinken en schalen koekjes achteroverslaan, gaat het verhaal verder. Justine vertelt over haar buurjongetje Hugo, die veel te vaak alleen thuis is, over het nieuwe hondje van haar schoondochter en over haar benedenbuurman die steeds zenuwachtiger gedrag gaat vertonen. Nog altijd geen woord over de moord, hoewel Justine blijft volhouden dat ze een moordenares is. Wat moet Verbeke doen? Moet hij een oude dame in de boeien slaan of is Justine soms dementerend en moet hij hulp voor haar regelen?
Justine is het debuut van de Vlaamse schrijfster Anne-Laure Van Neer die zich vijf jaar geleden fulltime op het schrijverschap richtte. Het is niet niks om je baan op te geven om boeken te gaan schrijven maar gelukkig heeft deze auteur het aangedurfd. Deze thriller is hilarisch! Anne-Laure Van Neer is erin geslaagd om een spannend verhaal vol humor neer te zetten. De stijl is doldwaas. Je houdt ervan of juist helemaal niet maar wat mij betreft heeft ze met dit verhaal precies de juiste toon getroffen. Tijdens het lezen gaat ongeloof langzaam over in verbijstering terwijl er regelmatig een lach opborrelt. Anne-Laure Van Neer houdt het verhaal dat steeds vreemder en behoorlijk luguber wordt, heel knap onder controle. Hopelijk is ze al aan haar tweede boek begonnen want dit verrassende debuut smaakt naar meer!
ISBN 9789462420373| paperback | 310 pagina's| Kramat | september 2015
© Annemarie, 10 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
Maurice
Anne-Laure Van Neer
Het verhaal begint met een begrafenis. De moeder van Maurice, oma van Alexandra, is overleden. Maurice blijkt een man van 65 te zijn. Simone is zijn tweede vrouw, zij is bijna met pensioen, maar Maurice heeft daar schrik voor: haar zware ademhaling irriteert hem steeds meer. Hij heeft dan ook plannen om haar te vermoorden. Als hij dat nu net voor haar pensioen doet kan hij de verzekeringsgeld nog opstrijken. Maar nu, op de begrafenis van zijn moeder, verschijnt Alexandra met een nieuwe vriend, en die Lorenzo is duidelijk een Alfa en ook nog een bumperklever in een BMW. En was het niet de taak van Maurice om de wereld te bevrijden van die irritante Alfa’s? Maar dat betekent een dilemma.
'Beloof me, Maurice, dat je ophoudt met moorden,' zei moeder vlak voor ze stierf.
Nog eentje, dat mocht. Maar dan moest het gedaan zijn. Maurice beloofde het. Maar nu zit hij er mee. Zo erg dat hij een psychiater raadpleegt. En dan lopen de gebeurtenissen totaal anders dan je zou verwachten. Anne-Laure van Neer heeft haar fantasie losgelaten in een ontzettend leuke, maar toch ook spannende thriller. Een komische thriller! Heerlijk is het om te lezen hoe alles met elkaar verwikkeld raakt, en dan weer ontknoopt wordt. De humor spat er af!
‘Ik ga naar de politie.’ ‘Tom kruist zijn armen over elkaar, als een nukkige vijfjarige die geen lolly krijgt aan de kassa van de supermarkt. Ik adem in en uit. ‘Laten we niet vergeten dat ik jarenlange ervaring heb met allerlei technieken. En hoewel het soms bijna vanzelf gaat, is moorden toch een vak waar je enige finesse mee moet hebben om er een succes van te maken,’ pleit ik. ‘Dat heb je zelf mogen ondervinden, niet?’ Henri knikt naar Tom. ‘Het is moeilijk. Ik heb het ook al een keertje verprutst.’ Tom lijkt diep teleurgesteld.
De overige personages spelen allemaal keurig hun rol: Henri; Simone, de echtgenote; de psychiater. En daar is vooral Tom, het eerste vriendje van Alexandra, die ineens weer opduikt. Dan is de ontknoping ook nog verrassend, met andere woorden: het is een feest om dit boek te lezen en eigenlijk ben ik nu ook heel benieuwd naar het debuut van Van Neer, dat hieraan vooraf gaat, zonder dat de twee boeken overigens een serie vormen. En niet te vergeten een derde boek! Deze bijna bizarre humor, met een ijzersterk plot en een prima spanningsboog, origineel en een genot! Voor de ouderen onder ons: het deed me denken aan John Lantings toneelspel of aan Adriaan en Olivier.
Anne-Laure (Antwerpen, 1975) schreef eerder 'Justine' –waar ik overigens nu heel nieuwsgierig naar ben). Dit boek, haar debuut, werd genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs 2015.
ISBN 9789462420618| paperback |297 pagina's | Uitgeverij Kramat| maart 2017
© Marjo, 7 augustus 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER