Jan en Sanne Terlouw

alt De verdwenen menora
Jan en Sanne Terlouw

In de proloog wordt in het kort verteld wat de achtergrond van het verhaal is dat je gaat lezen.
Het feit dat in het jaar 70, toen aan het einde van de joodse oorlog, Jeruzalem verwoest werd, de Romeinen de joodse schatten als buit naar Rome vervoerden.
Daaronder moet de menora, de massief gouden zevenarmig kandelaar van 1.60 meter breed, die het symbool van licht, en dus leven is voor het joodse volk, zich bevonden hebben. Deze zou zich nog in het Vaticaan bevinden. De schrijvers hebben het nagevraagd en kregen zowaar bericht terug:

‘We are happy to inform you that the menora has been destroyed ‘

Het verhinderde Jan en Sanne Terlouw niet om rondom dit gegeven een historische verantwoorde maar vooral ook spannende thriller te schrijven, die vanuit het heden teruggrijpt naar de omzwervingen die de Menora door de eeuwen heen gemaakt zou kunnen hebben. Uitgaande van feiten hebben zij die aangevuld met een fictie die echt gebeurd zou kunnen zijn. Ze hebben daarbij de legendes en verhalen goed bestudeerd. Achter in het boek vind je een verantwoording.

Wat is het verhaal? In de kathedraal van Den Bosch wordt een vermoorde man gevonden. Het is een pater die de beschikking had over een geheimzinnig document. De helft daarvan althans.
Inspecteur Wolfswinkel ontdekt dat de priester een zoon heeft, en zo wordt Ben Lorentz betrokken bij de complotten die zijn vader het leven hebben gekost. ‘Ik vind dat als je iets wil bereiken het middel dat je gebruikt ethisch aanvaardbaar moet zijn.’ Dat vinden de fanatieke geloofsgenootschappen, waar hij mee te maken krijgt, duidelijk niet. Bij hen is alles geoorloofd om hun doel te bereiken, en dat zijn tegengestelde belangen, waardoor er doden vallen.
Ben leert Simone kennen – een romantisch extraatje – en samen proberen de dader te ontmaskeren en als het even kan de menora terug te vinden. Ze gaan daarbij heel ver:

‘Als jij infiltreert bij de extremisten van joodse kant, infiltreer ik bij de fanatieke katholieken.’ Zegt Simone opstandig.
‘Geen sprake van, veel te gevaarlijk,’ vindt Ben.
‘Nou wordt-ie goed. Ze zijn net zo gevaarlijk als die club van jou.’
’Jij bent een vrouw.’
‘Jij bent van de vorige eeuw.’

Duidelijk een vlot geschreven verhaal, maar vooral een boeiend verhaal! Terwijl Ben en Simone in het heden vorderingen maken en daarbij inderdaad in gevaarlijke situaties terecht komen, wordt tussendoor het verhaal van de zwerftocht van de menora uit de doeken gedaan. Zoals het gegaan had kunnen zijn, dus. Mooi daarbij is dat je in het kort ook de interessante geschiedenis van het joodse volk meekrijgt. Een heerlijk extraatje binnen een spannend verhaal!
Het boek valt uiteen in twee delen. Het vreemde daarbij is dat het eerste deel in verleden tijd wordt geschreven en het tweede in de tegenwoordige tijd. Waarom is dat? Er is een breekpunt in het verhaal, want in deel twee begint de speurtocht van Ben en Simone, maar was de witpagina en de pagina waarop ‘deel II’ en een citaat, niet al voldoende?
Klein raadsel in een boek vol raadsels en geheimen, en als extraatje dat verrassende bericht van het Vaticaan, dat al jaren bestookt wordt door Israël met het verzoek de menora terug te geven maar daarop nooit reageerde.

ISBN 9789491567162 | paperback | 320 pagina's | Uitgeverij De Kring| april 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De charmeur
Jan & Sanne Terlouw

Jan Terlouw, natuurkundige, is vooral bekend door zijn jeugdboeken en zijn politieke carrière. Zijn dochter Sanne is neerlandica, schrijfster, en heeft de Libelle Romanprijs gewonnen met haar debuut "het strijkkwartet". Samen hebben ze "de charmeur" gewrocht, een whodunnit, met veel aandacht voor een -liefdevolle- vader-dochter relatie.

Het verhaal:
Job komt vrij na zeven jaar onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten. Zijn vrouw is intussen van hem gescheiden, en hij heeft geen contact meer gehad met zijn dochter, Leonie. Die is intussen 20 jaar en studente psychologie. Ze hoort van zijn vrijlating en gaat hem ophalen. Onmiddellijk is er weer een band tussen hen, en al na korte tijd trekt Leonie bij haar vader in.
Een vriendin, Sophie, vraagt Jobs hulp: een vriend van haar is omgekomen, men denkt dat het een ongeluk is, maar zij denkt dat hij vermoord is. En ze verdenkt de vrouw van het slachtoffer. Job is vast wel in staat om haar te helpen, denkt ze. Hoe ze daar bij komt, weet Job niet, maar hij wil wel helpen. En als dat nodig blijkt op onderzoek uit. Hij heeft nog wat maatjes overgehouden aan zijn verblijf in de gevangenis, en hij heeft een appeltje te schillen met de commissaris.
Samen met Leonie heeft hij detectivebureau Reders en Reders, zegt hij gekscherend. Maar hij geniet ervan om de commissaris die hem veroordeeld heeft nu voor te zijn. Want intussen is het inderdaad een politieonderzoek geworden. Het is moord.
En het lukt hem. Na diverse 'verhoren', een pak slaag en een angstig avontuur voor Leonie, is Job degene die de moordenaar vindt en overlevert aan de politie.

Het is natuurlijk bekend dat er twee schrijvers bezig zijn, maar ik denk dat ik het stijlverschil dat er is, opgemerkt zou hebben.

"Leonie loopt zich de hele middag het vuur uit haar sloffen. Het ordenen van de boeken is zwaar en warm werk, al beschikt de bibliotheek over een goede airconditioning. Het is een oud gebouw. Ze vindt het prettig dat dit gebouw nog van vroeger is. De geur van boeken zit in de poriën van de bibliotheek. Sommigen mensen houden niet van die geur. Leonie wel. Hij dempt haar kater. Gisteren is ze uit geweest met een stel vrienden uit de buurt."

enz. enz. een babbelstijl... het voegt niets toe, maar is heel gezellig...

"Gerard Brandenburg leed dus aan een afschuwelijke erfelijke ziekte, reden waarom Miranda het niet aandurfde een kind van hem te krijgen. Het werpt toch een ander licht op Miranda de ondoorgrondelijke. Dat het stel kinderloos was, had Job in zekere zin niet verbaasd. Miranda is geen moederlijk type"

Dit komt toch dichter bij de kern van de zaak. Al is ook dit geen diepgaande literatuur. Maar goed, dat hoeft ook niet, om een prettig boek te krijgen. Maar ik vind het toontje, vooral als het een dialoog tussen vader en dochter betreft, te gemaakt. Misschien gaan Jan en Sanne zo met elkaar om? Maar droge humor in zwart op wit is niet leuk...
"Dit is geen weer voor een inbreker, het is te warm voor een bivakmuts." Aardig detectiefje, met tussendoor nog wat psychologische overpeinzingen van Leonie, hetgeen ook al geen zoden aan de dijk zet.

ISBN 90 468 0042 3 paperback 272 blz. uitgeverij Nieuw Amsterdam

Reageren? Klik hier!