Laura Kasischke
Het leven voor haar ogen
Laura Kasischke
Twee meisjes van een jaar of zeventien staan in het meisjestoilet van een middelbare school, ze staan te kletsen over het feit dat een van hen is uitverkoren tot de mei-koningin van dat jaar. De ander is jaloers, maar tegelijk ook wel blij voor haar vriendin, en ze huilt. ‘omdat ze blij is, zegt ze. In de verte klinkt een raar geluid tak-tak-tak. Ze weten niet wat het is en negeren het. Tot de deur opgegooid wordt en er een klasgenoot voor hen staat, met getrokken pistool.
‘Zo,’ zegt hij te hard in de stille rust van de meisjestoiletten, en beide meisjes krimpen ineen.
‘Zo,’ zegt hij wat zachter, alsof hij er spijt van heeft dat hij hen heeft laten schrikken.
’Wie van jullie zal ik doodschieten?’
Hoe het precies afloopt weten we niet. Pas verder in het verhaal is sprake van een schietpartij op een middelbare school met vele slachtoffers. Wat we wél weten is dat een van hen zei: ‘Haar. Mij niet.’
In het eigenlijke verhaal in dit boek is Diana McPhee veertig jaar oud, gelukkig getrouwd met Paul, een professor in de filosofie en moeder van de mooie Emma. Ze wonen in een huis dat is zoals ze het altijd gedroomd heeft, met dezelfde schommelstoelen op de veranda, die ze altijd zo mooi vond als ze langs een andere woning kwam.
Alles is perfect, alles is prima in orde. Maar dan komen er kleine scheurtjes in haar leven: ze krijgt een anonieme brief, met daarin een piepklein papiertje waarop het woord slet; haar dochter die op school een verhaaltje mag vertellen over haar geliefde pop, leest iets heel anders op van het briefje dat ze heeft. Er duiken ineens vreemden in het zwembad van de buren, nogal schaamteloos en brutaal; er komt een kat aanlopen die precies is als Timmy... maar die is allang dood toch?
Zijn het hallucinaties die ze heeft? En hoe kan het dat ze al zo lang geen vogels heeft gehoord? Langzaam raakt Diana de greep op haar leven kwijt. Zou zij, die het bloedbad overleefd heeft, nu alsnog instorten?
Terwijl we het verhaal van de veertigjarige Diana volgen zijn er flashbacks, die teruggaan naar het jaar voor het drama: de meisjes genieten van het leven zoals pubers dat doen: ze roddelen over jongens; gaan zwemmen en winkelen, het leven is mooi.
Als alles op zijn plaats valt en je door hebt wat er aan de hand is, heb je een boeiend verhaal gelezen en je steeds afgevraagd wie van de meisjes de dood gevonden heeft. Degene die zei: ‘neem haar’? Of degene die zei: ‘schiet mij maar dood’.
Ingenieus verhaal!
De Amerikaanse schrijfster Laura Kasischke schreef ook ‘ het ontwaken’, en ik hoop dat er nog meer van haar werk vertaald zal worden!
ISBN 9789028419988 | paperback |253 pagina's | Wereldbibliotheek | 2002
Vertaald uit het Engels door Josephine Ruitenberg
© Marjo, 29 januari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
Het ontwaken
Laura Kasischke
Shelly is getuige van een auto-ongeluk en snelt te hulp. Welke akelige gevolgen deze betrokkenheid voor haar in zal houden, ze heeft geen idee. Ze ziet alleen een jongen die een meisje met blonde haren in een zwarte jurk vasthoudt. Ze lijkt uit de auto geslingerd en Shelly roept naar de jongen dat hij haar niet moet verplaatsen. Zelf heeft ze de politie al gebeld.
Er is al meteen iets raars: hoe ze ook belt naar de krant en zelfs naar de politie: in de krant blijft het verhaal staan dat de eerste persoon ter plaatse - pas na enkele uren - na een telefoontje naar de hulpdiensten meteen weer was vertrokken. En dat het meisje op de achterbank van de auto was gevonden, doodgebloed en onherkenbaar verminkt.
Shelly begrijpt er niets van. Zo was het helemaal niet! Maar ze moet haar pogingen het recht te zetten opgeven. Vooral als Craig zijn geheugen kwijt blijkt te zijn.
Aan het instituut Godwin Honors Hall, waar Shelly werkt, is Craig is eerstejaars. Hij is gewend zijn zin te krijgen en nauwelijks oog heeft voor een ander. Zijn kamergenoot Perry heeft hij dan ook niet hoog zitten. Niet alleen is Perry zijn tegenpool, hij is niet van plan om voor Craigs charmes te vallen.
Maar dan valt Craig als een blok voor de mooie studente Nicole, nota bene een dorpsgenoot van Perry. Ook Nicole werkt hard aan haar studie, en is bovendien lid van Omega Theta Tau, een damesdispuut. Craig staat op het tweede plan, en dat bevalt hem niets.
Het ongeluk maakt een eind aan alles.
Het jaar na het ongeluk wil Perry colleges volgen bij professor Polson, een jonge vrouw, die doceert over de cultuur rondom de dood. Craig studeert nog wel op het instituut, maar houdt zich verborgen.
Wie zich niet verborgen houdt, dat is Nicole! Hoe kan dat nou?
Laura Kasischke is professor Engelse literatuur, zij geeft ook schrijflessen. Zelf is ze goed in het vasthouden van de aandacht. Door met de tijd te spelen en steeds andere perspectieven te gebruiken kan ze ieder hoofdstuk afsluiten met een warmmakertje, waarbij de lezer maar moet afwachten wanneer die opgeworpen vraag beantwoord zal worden.
In een chronologisch verhaal vanuit een enkele verteller was er veel minder spanning geweest, want ook nu zakt het af en toe wel wat in. En ook al zijn niet alle vragen beantwoord, je blijft met een onheimisch gevoel achter als je eenmaal de zevenhonderd pagina’s gelezen hebt.
Vragen te over: waar is Nicole? Is ze wel of niet dood? En als zijn niet degene is die in de kist lag, wie dan wel? Wat voor rituelen spelen zich af in dat dispuut van de meisjesstudentes? Waarom wordt Shelly’s verhaal genegeerd?
Wie antwoorden wil op deze en al de andere vragen die gaandeweg rijzen, moet zeker gaan lezen. Kasischkes personages blijven je bij. Een criticus zou kunnen stellen dat er flink geschrapt had kunnen worden in al die persoonlijke besognes van sommige personages, maar die verhalen zijn op zich al boeiend genoeg. De geheimzinnige sfeer is verslavend. Het smaakt naar meer.
ISBN 9789049952433| paperback | 704 pagina's | Mistral | januari 2012
Vertaald uit het Engels door Jan Smit
© Marjo, 4 maart 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER