Mirko Zilahy

De mythe van de dood
Mirko Zilahy

Rome. Commissaris Enrico Mancini is nog aan het bekomen na het overlijden van zijn geliefde, als hij dringend wordt verzocht zich naar Rome te begeven: er is een gruwelijke moord gepleegd. Men heeft Mancini nodig, omdat hij al eerder liet zien hoe hij als het ware in de huid van een moordenaar kan kruipen.

De vondst van de lichamen stelt de recherche voor veel vragen. Het zijn een tuinman en zijn twee zoons, die na hun dood als een soort beeldhouwwerk zijn neergezet. Het duurt niet lang of de politie heeft in de gaten dat ze te maken hebben met een seriemoordenaar, die zijn slachtoffers steeds op een mythologisch tafereel laat lijken. Laocoon, Sirene, Scylla, de Minotaurus volgen elkaar in snel tempo op. Heeft de moordenaar haast? Zorgvuldigheid laat hij alleen zien wat betreft zijn composities, hij lijkt zich nauwelijks zorgen te maken over de slordigheid waarin hij de plaats delict achterlaat.

Toch slagen de commissaris en zijn mensen er niet in hem voor te zijn. Dat komt omdat zij geen idee hebben waarom de man deze bepaalde mythologische wezens uitkiest, en kunnen ze niet voorspellen wat dan de volgende zal zijn. Mancini is wel zo slim om een mannetje te zetten op recente verdwijningen, maar toch is hij niet snel genoeg. De moordenaar lijkt steeds van schuilplaats te wisselen. Tja, onder Rome bevinden zich catacomben en rioolstelsels, meer dan genoeg plekken om je te verschuilen.

Terwijl zijn baas hem maant op te schieten omdat hij de adem van de pers in zijn nek voelt, en de geest van zijn vrouw nog om hem heen hangt, werkt Mancini gefrustreerd door om de moordenaar te vinden. Maar de dader, die men de Beeldhouwer noemt, voelt zich bedreigd, en wijkt van zijn patroon af. Hij valt een collega aan, hetgeen Mancini nog razender maakt. Omdat de lezer ook de dader volgt in zijn waanideeën, wordt de strijd tussen de twee karachten sterk gevoeld: de waanzinnige gedreven moordenaar, die een missie te vervullen heeft, vertoont veel gelijkenissen met de man die op hem jaagt.

De locaties zijn bekende en minder bekende plekken in Rome. De (ondergrondse) wegen van de stad zullen minder bekend zijn maar zijn nog complexer.
Complex is dit verhaal ook. Er zijn veel personages, waarvan er ook velen een vertelperspectief krijgen. Er wordt af en toe terugverwezen naar de eerdere moordzaak. Natuurlijk wordt er vooral ingegaan op de achtergrond van de Beeldhouwer, maar ook de privélevens van de speurders krijgen een plekje. Komt daarbij nog dat het allemaal draait om de mythologie. Dat is best lastig als je daar niet mee bekend bent, ook al wordt het allemaal prima uitgelegd.

Het verhaal blijkt een vervolg te zijn op het debuut van Mirko Milahy ‘Schaduw’ met dezelfde hoofdpersonen. Zelfs het verhaal is een soort vervolg, al is het voorafgaande verhaal een andere moordzaak. Beide thrillers spelen in Rome. In een epiloog legt Zilahy uit dat de uitgangspunten van deze twee thrillers wel anders zijn, maar dat ze elkaar aanvullen. Het centrale thema van ‘de mythe van de dood’ is transformatie. De belangrijkste personages maken op een of andere manier een transformatie door.

Mirko Zilahy (Rome, 1974) studeerde af in vreemde talen en literatuur met een scriptie over Bram Stokers Dracula. Dat hij zich bezig hield met het vertalen van Bram Stoker, Peter Murphy en Donna Tartt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

ISBN 9789401608770 | paperback | 382 pagina's | Uitgeverij Xander | mei 2018
Vertaald uit het Italiaans door Aniek Njiokiktjien

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Schaduw

Schaduw
Mirko Zilahy

Commandant Enrico Mancini van de Romeinse politie, afdeling Montesacro, zit niet op een nieuwe zaak te wachten. Hij wil zich volledig op de verdwijning van de arts Mauro Carnevali concentreren. De arts is belangrijk voor hem. Misschien is Carnevali zelfs de enige die begrijpt wat Mancini heeft moeten doorstaan en nog dagelijks doormaakt. Carnevali moet gevonden worden, dat is alles wat op het moment voor Mancini telt.

Wanneer het lichaam van een verminkte veertigjarige vrouw wordt gevonden, ziet Mancini de vondst voornamelijk als een bedreiging. Hij is bang dat zijn baas zal willen dat hij de moordzaak onder zijn hoede neemt. Mancini wil dat koste wat kost voorkomen. Hij heeft geen tijd. Carnevali is immers nog niet gevonden. Hoewel zijn meerderen vrezen dat de moordenaar opnieuw zal toeslaan, hoopt Mancini tegen beter weten in dat het om een eenmalige gruweldaad gaat. Dan kan hij misschien nog onder de zaak uitkomen.

Het gaat niet om een eenmalige moord. Binnen drie dagen vallen er drie doden te betreuren. Ze zijn allemaal uiterst gewelddadig op ongewone locaties om het leven gebracht. Hoewel de slachtoffers allemaal op verschillende wijze zijn gedood, duiken er e-mails op die erop wijzen dat het inderdaad om een seriemoordenaar gaat. Een moordenaar die voorlopig niet van plan is te stoppen. Mancini wordt op de zaak gezet. Mauro Carnevali kan niet langer op zijn onverdeelde aandacht rekenen.

Enrico Mancini is een gebroken man. Zijn geliefde vrouw Marisa is onlangs aan kanker overleden. Carnevali was haar arts. Hij heeft er alles aan gedaan om Marisa te redden en daar is Mancini hem uiterst dankbaar voor. Toch is hij Marisa kwijt. De intensiteit van het verlies overdondert hem nog elke dag. Toen ze stierf, was hij niet bij haar. Hij volgde een cursus in het buitenland in de veronderstelling dat er nog tijd genoeg was. Het ging echter sneller dan verwacht en het schuldgevoel dat loodzwaar op Mancini’s bestaan drukt, is bijna even ondraaglijk als het verlies.

Om de moordenaar te kunnen pakken, zal Mancini in zijn hoofd moeten kruipen. Moordt hij willekeurig of streeft hij een doel na? De e-mails duiden op het laatste. Er moet een verband tussen de slachtoffers zijn. Een verband dat naar een overkoepeld thema leidt. Een thema dat naar de identiteit van de moordenaar zal voeren. Vooralsnog lijken de slachtoffers echter niets met elkaar te maken te hebben. Toch moet er iets zijn. Iets wat hij en zijn team over het hoofd zien. Het is van het grootste belang de moordenaar zo snel mogelijk te pakken te krijgen, anders zullen er nog veel meer doden vallen.

Schaduw is het debuut van Mirko Zilahy, die in zijn geboorteland Italië nationale bekendheid verwierf met zijn vertalingen van de boeken van Donna Tartt. Het is een intens, weemoedig verhaal dat zich in eerste instantie, net als de moordenaar, moeilijk laat doorgronden. Het duurde dan ook even voor het verhaal me te pakken had. Op het moment dat ook de moordenaar in beeld komt, ontstaat echter een fascinerend tweespel. Terwijl Mancini nog altijd tegen de schaduwen in zijn bestaan vecht, blijkt ook het leven van de moordenaar in duisternis gehuld te zijn.

Wie dit verhaal de kans geeft tot bloei te komen, zal ontdekken dat zich in de schaduw een uitstekend uitgewerkt verhaal vol diepgang en bijzondere verhaalwendingen ophoudt. Hoofdpersoon Mancini is fascinerend. Is hij na het persoonlijke leed dat hij heeft aanschouwt nog wel in staat dat van anderen onder ogen te komen? Kan hij zijn beroep nog wel goed uitoefenen? Ook al heeft de rouwende Mancini het zwaar, ik hoop toch dat hij ook in een volgend boek de hoofdrol voor zijn rekening mag nemen!

ISBN 9789401606943 | paperback | 384 pagina's | Xander Uitgevers | februari 2017
Vertaald door Aniek Njiokiktjien

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER