Marina Heib

Drie meter onder nul
Marina Heib

Ze is altijd een eenling geweest. Een buitenbeentje. Als kind was ze zelfs zonder reden agressief. Zelf begreep ze ook niet waarom. Waar kwam de woede die ze in zich meedroeg toch vandaan? Toen ze dertien was, duwde ze een jongen van een klif. Zomaar. Toen ze hem zag zitten kon ze de verleiding gewoonweg niet weerstaan. Ze schrok ervan, dat wel. Was ze niet normaal? Was ze een monster? Ze zwoegde en ploegde door het leven.

Het lag niet aan haar prille jeugd in Oost-Duitsland. Ze was destijds nog te jong om de druk van het IJzeren Gordijn te voelen. Was ze door de pesterijen van haar klasgenoten in een monster veranderd? Ze werd gepest omdat ze anders was maar ook daar kwam de woede niet vandaan. Het riep het naar de oppervlakte, dat wel. Ze hield van fantasieverhalen en wilde later Pippi Langkous worden. Volgens haar juf en haar klasgenootjes kon dat niet. Wat wisten die er nou van? Later ontdekte ze dat de andere kinderen de boeken over Pippi Langkous helemaal niet kenden. Het was toentertijd niet verboden de boeken te lezen maar ze mochten niet gedrukt worden. Dankzij haar lieve vader kon ze toch van de heerlijke verhalen over de vrijgevochten Pippi genieten.

Het lag ook niet aan haar ouders en toen ze na de val van de muur naar West-Berlijn verhuisden nam ze voorgoed afscheid van de pestkoppen die haar het leven zuur maakten. Toch was ze ook een lastige puber. Het ging mis toen ze haar oog op de verkeerde jongen liet vallen. Tijdens hun verkeringstijd kleedde ze zich volledig in het zwart. Ze dronk en blowde. Toen ze haar vriendje met een ander betrapte, was het echter meteen met haar dwarse buien gedaan. Haar zwartgeverfde haar werd gebleekt en ook haar zwarte kleding verdween als sneeuw voor de zon. Nu ze in de dertig is heeft ze een leuke baan bij een softwarebedrijf, een goedverzorgd uiterlijk en een mooi appartement. Het doet er echter niet meer toe. Onlangs heeft ze haar menselijke huid afgeworpen. Nu is ze een wolvin op zoek naar haar prooi. Op zoek naar andere wolven.

Dat ze uiteindelijk een moordenares zou worden, had ze niet verwacht. Toch heeft ze geen keus. Ze is wie ze is en moet zijn. Haar slachtoffers heeft ze zorgvuldig uitgekozen. Hermann, zoals hij zich tegenwoordig noemt, is de eerste. Ze houdt hem al maanden walgend in de gaten. Hermann is een rijke bouwondernemer met een veel jongere vrouw en een nog jongere minnares. Hij denkt dat hij kan doen en laten wat hij wil maar daar gaat ze binnenkort een stokje voor steken. De laatste dagen van Hermann zijn geteld, al weet hij dat zelf nog niet. Ze heeft hard getraind en nu is ze sterk en fit genoeg voor wat komen gaat. Nog even en dan is het met Hermannn gedaan. Nog even en dan gaat ze op jacht naar haar volgende prooi.

Drie meter onder nul is geen doorsnee thriller. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en komt heel afstandelijk over. Hoewel dat goed bij het personage past, die immers afstand van alles en iedereen heeft genomen, is het geen heel toegankelijke stijl. Ook komen er behoorlijk pittige stukken tekst in het verhaal voor. Dit is het opvallendste fragment:

“Nu verscheurt de wolvin de magische kluisters, door dwergen getwijnd van kattengetrippel, vrouwenbaarden, wortels van bergen, vissenadem en vogelspuug. Rook en vuur stijgen ten hemel, en stormwind ontwortelt de bomen.”

Lange tijd is het verhaal een raadsel. Wat heeft voor de ommekeer in haar leven gezorgd en hoe kiest ze haar slachtoffers uit? Schrijfster Marina Heib is aanvankelijk niet erg scheutig met informatie maar komt uiteindelijk toch met een verklaring op de proppen. Op het moment dat alles duidelijk werd, was ik als lezer eindelijk in staat te begrijpen waarom de hoofdpersoon was geworden wie ze was. Het was zelfs een wonder dat ze zich nog zolang staande had gehouden.

Drie meter onder nul is geen verhaal voor iedereen. Je moet bereid zijn de afstandelijke stijl en het bijzondere woordgebruik te leren waarderen. Het is een verhaal waar je als lezer moeite voor moet doen. Het ware verhaal houdt zich lang schuil maar wanneer het eindelijk naar de oppervlakte komt is het vrijwel onmogelijk niet aangedaan te zijn.

ISBN 9789402752687 | Ebook| 163 pagina's | HarperCollins | juli 2017
Vertaald door Lilian Caris

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER