Michel Bussi
Zwarte leliesDit is een boek waarvan het verhaal niet verteld kan worden. De flaptekst is als volgt:
‘Er woonden eens drie vrouwen in een dorp. De eerste was gemeen, de tweede was een leugenaar, en de derde dacht alleen maar aan zichzelf. Ze waren ook niet allemaal even oud. Integendeel. De eerste was boven de tachtig en weduwe. Of in elk geval bijna. De tweede was zesendertig en had haar man nog nooit bedrogen. Nog niet. De derde was bijna elf en alle jongens van haar school wilden verkering met haar. U ziet, ze waren alle drie nogal verschillend. Toch hadden ze wel iets gemeen, een geheim, in zekere zin: ze droomden er alle drie van om te vertrekken. Maar de spelregels waren wreed – slechts één van hen kon ontsnappen. De andere twee moesten sterven. Zo was het nu eenmaal.’
De ik-verteller is de oudste van deze vrouwen. Zij gaat als een ’stille zwarte muis’ door het dorp waar zij woont en het verhaal zich afspeelt: Giverny.
‘Monet woonde in Giverny van 1883 tot zijn dood in 1926. Hij schilderde er vooral zijn tuin; zijn schilderijen van de vijver met waterlelies en de Japanse brug behoren tot zijn bekendste werken. Het huis en de tuinen van Monet zijn gerestaureerd door de Fondation Claude Monet en zijn tegenwoordig een toeristische trekpleister. Dichtbij het huis van Monet ligt het Musée d'Art Américain, met daarbij een moderne tuin, die bestaat uit perken met op kleur gesorteerde bloemen, met daaromheen hoge heggen.’
Zo laat de schrijver het dorp meedoen in het verhaal, en dat geeft het een bijzonder tintje, je zou er meteen naar toe willen reizen. Maar onze verteller is daar niet blij mee. Het dorp is niet meer van de bewoners, en je mag er niets veranderen: niet aan de huizen, niet aan de tuinen.
Michel Bussi speelt met de lezer op een geraffineerde manier: je blijft lezen!
ISBN 9789056725303 | paperback | 448 pagina's| Uitgeverij Signatuur | juni 2015
Laat mijn hand niet los
Michel Bussi
Midden in de Indische oceaan ligt Réunion, een minder bekend Frans eiland. De bewoners zijn een mengelmoes van allerlei ras en cultuur. In 1513 waren de Portugezen de eersten die aan land gingen van het toen onbewoonde eiland. In de zeventiende eeuw kwamen er de Fransen, Afrikanen, Chinezen, Maleisiërs en Indiërs. Voordat het Suezkanaal er was, legde de schepen er aan, daarna werd het een bijna vergeten eiland.
De bewoners moeten het vooral hebben van het toerisme; het eiland biedt bergen, zee, zon, en een actieve vulkaan.
Dit is geen verkooppraatje, deze feiten vormen onderdeel van het verhaal dat Michel Bussi aan ons vertelt. Zelf beschrijft hij ook regelmatig eigenschappen van het landschap, en van de bewoners, omdat dat een rol heeft in het geheel.
Maar het is vooral het verhaal van een jong Frans gezin: Liane en Martial, en hun zesjarige dochter Sofa. Ze zijn op vakantie. Hadden ze kunnen weten dat het een akelige vakantie zou worden? Misschien Martial wel. Hij blijkt al eerder op het eiland geweest te zijn. Gelukkig kent hij het daardoor goed. Martial wordt namelijk beschuldigd van de moord op zijn vrouw! Want Liane is verdwenen, er is bloed gevonden in hun kamer en haar kleren zijn weg.
Martial ontkent er iets van te weten en verdwijnt met hun dochtertje voor hij gearresteerd kan worden. De politie, in de vorm van Aja en Christos, zetten een achtervolging in, te meer omdat er nog meer slachtoffers vallen van wie de lijken wél gevonden worden.
Er volgt een superspannende klopjacht terwijl de politie langzaam ontdekt wat er gebeurd kan zijn.
Houdt dit alles verband met het eerdere verblijf van Martial op het eiland, toen zijn zesjarige zoontje verdronk? De politie vraagt inlichtingen bij de ex van Martial die lacht om hun verdenkingen: Martial doet nog geen vlieg kwaad, zegt ze! Maar intussen zijn er al drie mensen vermoord. Wie is dan de dader, en waarom meldt Martial zich dan niet en is hij voortvluchtig met medeneming van zijn kind? Waarom heeft Liane een paar dagen voor ze verdween hulp gevraagd bij een politiebureau aan de andere kant van het eiland? Wat voor plan had Martial toen hij zijn vliegticket wilde omzetten?
Het plot zit ingenieus in elkaar. Bussi wisselt vaak van vertelperspectief en bouwt zo de spanning op tot je het boek niet meer weg kunt leggen. Vooral als hij af en toe mensen de ik-verteller laat zijn, wordt het indringend. Degene die dit het vaakst mag doen is de zesjarige Sofa, een slim kind, dat evenwel ook geen idee heeft wat haar allemaal overkomt. Is haar vader een moordenaar? Waar is haar moeder gebleven?
Ook is er een amateurspeurder, Imelda, die door haar slimheid groot gevaar loopt.
En tussendoor zoals ik al aangaf, de couleur locale.
Ook deelt Bussi het verhaal in per dag en uur, het maakt het geheel tot een angstaanjagende thriller, boeiend en meeslepend.
Het is een thriller, maar het is ook een prachtig verhaal.
ISBN 9789056725075 | Paperback | 336 pagina's | Uitgeverij Signatuur | november 2014
Vertaald uit het Frans door Marga Blankesteijn
© Marjo, 14 november 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER