Ilse Ruijters

http://www.ilseruijters.nl

Later als ik dood ben
Ilse Ruijters

Elin, sociotherapeut, gaat werken in een tbs-kliniek. Het is al snel duidelijk dat ze niet zomaar dit beroep gekozen heeft. Werken met tbs-ers, 'ter beschikking gestelden', is niet bepaald een sinecure. Deze mensen hebben misdaden begaan en de rechter heeft besloten dat zij lijden aan een psychiatrische ziekte of stoornis, waarvoor zij een behandeling nodig hebben.

Maar Elin is op zoek. Op zoek naar haar vader van wie zij veronderstelt dat hij een misdadiger was, een tbs-er. Ze is opgegroeid met twee ouders, maar ontdekt dat haar tante haar biologische moeder is. Natuurlijk wil ze dan ook weten wie haar vader is, maar de tante mag niets zeggen. Pas als een derde tante sterft en een bericht achterlaat voor Elin, komt ze meer te weten. Maar de zoektocht is niet makkelijk, ze heeft geen volledige naam.

Intussen is ze aan het werk in een woongroep met elf patiënten. Een van hen trekt haar aan, het blijkt wederzijds. Maar het is natuurlijk ook verboden om een relatie te hebben met een patiënt. Er is ook een beveiliger die op haar valt. Van hem moet ze niets weten, maar hij stalkt haar enigszins. Ze had niet geen foutere keuze kunnen maken, as ze deze man inschakelt om gegevens op te zoeken die haar helpen haar vader te vinden.

Intussen probeert ze ook informatie te peuteren uit haar zwijgende moeder. Maar die geeft geen krimp. Met haar vader heeft Elin nooit een goede band opgebouwd. Nu snapt ze waarom, hij is immers haar vader niet? Er was ook een vriend, maar na 7 jaar heeft ze hun relatie beëindigd. Ling zit helemaal in de knoop met zichzelf, en maakt het eigenlijk allen maar erger. Want er dreigt gevaar.

De beschrijving van het leven in de tbs-kliniek doet denken aan ’Over the cuckoo’s nest’. Eenzelfde sfeer, eenzelfde dreiging, terwijl er ook momenten van menselijk contact zijn, en kan er zelfs liefde opbloeien. Maar dit boek is een thriller, en dus neemt de dreiging steeds meer toe. Een onverwachte ontknoping wacht de lezer op aan het einde van een spannend verhaal.

Dat ik ‘De onderkant van sneeuw’ beter vond, is misschien een kwestie van smaak, want met deze tweede thriller laat zien Ilse Ruijters dat ze niet zomaar wat uit haar duim zuigt, maar haar onderwerp goed bestudeerd heeft. Haar karakters zijn overtuigend, en de spanningsboog staat goed gespannen.

Presentatrice en tekstschrijfster Ilse Ruyters (1979) debuteerde in 2014 met de bekroonde (Hebban Thriller Debuutprijs 2015) psychologische thriller "De onderkant van sneeuw'.

ISBN 9789044348132| paperback | 272 pagina's | The House of the Books | augustus 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt De onderkant van sneeuw
Ilse Ruijters

Van alle vreselijke dingen die je in een mensenleven kunnen overkomen is dit er zeker een: Irene, zelf moeder van twee jonge kinderen, verliest de controle over het stuur en een meisje van drie jaar is dood.
Het voorval achtervolgt haar, verscheurt haar. Kon ze de tijd maar terugdraaien! Ze verdient niet meer te leven.

‘Ik kon niet vluchten. Die weg, die plek, zat binnenin me, dat was allang geen geografische locatie meer, die je kon aanwijzen op Google Maps. De tril had me te pakken en rammelde me hardhandig door elkaar. Het enige wat ik kon doen, was het laten gebeuren. Ik had dit toch zeker allemaal over mezelf afgeroepen. Ik mocht haar niet vergeten.’

Van vergeten is geen sprake. Kom het niet van binnenuit, het vreselijke besef, dan wijst haar omgeving haar er wel weer op. Ook al is het gezin verhuisd naar een kleine stad, wat er gebeurd is achtervolgt haar. Mensen fluisteren, staren...
Zelf vindt Irene ook dat de taakstraf die ze opgelegd kreeg te gering was. Misschien moet ze zichzelf dan maar straffen?
Iemand is haar voor: een onbekende stuurt haar een bedreiging via internet.
Is het Renske haar zus, die erg kwaad is: het is karma, roept ze, ik kan geen kinderen krijgen omdat mijn zus er eentje dood reed! Of is het Delano, de man die ze heeft leren kennen toen ze haar taakstraf deed (en met wie niet alles even goed is verlopen)? Is het misschien iemand van de club mensen die vindt dat mensen die een dodelijk ongeluk veroorzaken geen recht meer hebben op een normaal bestaan? Of is het toch een van die moeders van het schoolplein?

Irene had het geestelijk al moeilijk, maar nu dreigt ze er helemaal aan onder door te gaan. Gelukkig (toch?) heeft ze Marco, haar man, en is er die ene vrouw, Freya, die als enige haar vriendin wil zijn.
Maar als het er op aan komt haar eigen dochter te redden, dan is het toch Irene zelf die dat moet doen, want de politie is ook al niet haar beste vriend. Ze beweren zelfs dat Irene zelf haar hond heeft vergiftigd, en Irene begint te twijfelen. Misschien hebben ze wel gelijk...

Huiveringwekkend verhaal, en dat voor een eerste thriller!
Het is geschreven in een vlotte stijl, geen lange uitweidingen, maar korte zinnen en prima dialogen die het verhaal vaart geven. De kinderversjes tussendoor geven een sinistere tint aan het geheel. Ilse Ruijters weet de dreiging te vergroten door een bepaalde sfeer op te roepen, de sneeuw van de titel is er een voorbeeld van. De manier waarop zij een schokkende gebeurtenis in dit verhaal verwerkt is uitstekend: het is drama, maar niet opgelegd. Als lezer kun je niet anders dan meegaan in alles wat zich in Irenes hoofd afspeelt, je voelt haar wanhoop, haar twijfels, en al weet je dat ze schuldig is, je leeft in alle sympathie met haar mee. En het gevaar komt steeds dichterbij.
Je wil haar helpen, maar dat gaat natuurlijk niet.
Wees gewaarschuwd: als je begint te lezen, wil je het boek niet meer wegleggen...

Prachtige omslag overigens!

Ilse Ruijters (1979) studeerde Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft artikelen en columns voor verschillende bladen, zoals Cosmopolitan, en won columnwedstrijden van NRC Next en de ANWB.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER