Louise Millar

http://www.louise-millar.com

alt Kom je spelen?
Louise Millar

Voor een alleenstaande moeder als Callie kan het leven in Londen behoorlijk eenzaam zijn. Ze woont met haar dochtertje Rae in een ongezellig appartement en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Rae is geboren met een hartafwijking en heeft een zware hartoperatie ondergaan. Gelukkig gaat het nu goed met haar en kan ze naar school. Toch moet het meisje voorzichtiger zijn dan andere kinderen en Callie kan haar dan ook niet zomaar aan iedereen toevertrouwen. Tom, de ex van Callie, verblijft meestal voor zijn werk in het buitenland en kan dus niet vaak bijspringen.

Gelukkig kan ze altijd rekenen op haar overbuurvrouw Suzy. Suzy is een geweldige moeder voor haar drie kinderen en ze is minstens even hartelijk tegen Rae. Ook Callie wordt dagelijks feestelijk onthaald en door Suzy met veel aandacht en zorg omgeven. In de tweeëneenhalf jaar dat ze buren zijn, is Callie meer en meer op Suzy gaan leunen.

Steeds vaker voelt Callie zich schuldig. Ze heeft het idee dat Suzy haar als een echte vriendin ziet en zelf ziet ze het contact niet zo. Ze hebben weinig gemeen en de gesprekken zijn dan ook oppervlakkig. Toch wil ze Suzy niet kwijt om de simpele reden dat ze verder niemand heeft. Het lukt haar niet om contact te leggen met de overige buurtbewoners en op school worden zij en Rae gemeden door de andere moeders. Callie snapt niet waarom haar lieve dochter nooit bij andere kinderen te spelen wordt gevraagd. Er komt een nieuwe bewoonster in de straat wonen, Debs, en Callie zoekt toenadering. Maar wanneer Callie en Rae komen kennismaken reageert Debs erg zenuwachtig en gespannen.

Nu Rae op school zit besluit Callie weer aan het werk te gaan. Ze ziet er erg tegenop om dit aan Suzy te vertellen. Het zal immers afbreuk doen aan hun dagelijks contact. Gelukkig lijkt Suzy het goed op te vatten. Dan gaat er iets helemaal mis. Onder de hoede van Debs komt Rae ten val. Vanwege het zwakke hart van Rae brengt dit een risico met zich mee en het meisje moet naar het ziekenhuis. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En wat is er eigenlijk precies gebeurd? Debs reageert erg vreemd op het incident. Heeft deze vrouw ze wel allemaal op een rijtje?

Dit verhaal is een echte page-turner en ik vloog in eerste instantie dan ook door het boek heen. Op een gegeven moment neemt het verhaal echter een wending en toen was de snelheid er uit. Ik voelde een lichte teleurstelling over de zaken die aan het licht kwamen, vond het te ver gezocht. Ineens geloofde ik het niet meer. Gelukkig maakt de auteur dit goed door alles tot in de puntjes te onderbouwen. De lezer blijft beslist niet met vraagtekens achter. Millar schrijft boeiend en meeslepend. Ze vertelt het verhaal afwisselend vanuit Callie, Suzy en Debs zodat de vertelling vanuit meerdere invalshoeken belicht wordt. Ook is het knap hoe Millar de lezer door het doen van kleine suggesties op het verkeerde been zet. Als lezer tuimel je hier genadeloos in. Later komt pas het besef dat er iets klakkeloos als waarheid is aangenomen terwijl dat nooit zo is gepresenteerd.

Louise Millar heeft met Kom je spelen? een veelbelovend debuut geschreven. Ze deed er twee jaar over. Ik hoop dat een tweede boek minder lang op zich laat wachten want ik vermoed dat deze schrijfster nog veel meer in haar mars heeft.

ISBN 9789032513245 | Paperback | 386 pagina’s| de Fontein | maart 2012
Vertaald door Jan Smit

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Kom je spelen?
Louise Millar

Wat begint als een zoet bouquetverhaal eindigt in een spannende thriller!
In een rustige straat in Noord Londen wonen Suzy en Callie, twee jonge moeders. Thuisblijfmoeders.
Callie is alleenstaand moeder van Rae, een meisje van een jaar of zes dat geboren is met een hartgebrek. Callie is dus erg bezorgd om haar. Dat is ex Tom ook, maar die vindt dat Callie dus maar thuis moet blijven en voor Rae moet zorgen. Hij zorgt immers voor de centen. Maar Callie heeft er een mooie carrière voor opgegeven, en eigenlijk wil ze wel weer gaan werken, zeker omdat ze voelt dat de andere moeders niets van haar willen weten. Ze denkt dat het komt doordat ze alleenstaand is, en niets voorstelt.
Er hoeft alleen maar naschoolse opvang geregeld te worden. Maar ze heeft geen rekening gehouden met het verkeer in Londen, en zelfs het brengen en ophalen lukt haar niet zo goed. Gelukkig heeft ze een goede vriendin, de overbuurvrouw. Dat is Suzy, die een zoontje heeft in dezelfde klas als Rae, en nog een jongere tweeling. Suzy heeft een wat moeizame relatie met Jez, met wie ze uit Amerika gekomen is. Jez blijkt bezig iets te regelen voor hun zoon, een kostschool. Suzy vindt het natuurlijk niets!
Dan komt er een nieuwe buurvrouw, naast Suzy. Debbs met haar man Allen, die een vorige buurt ontvlucht blijken. Daar waren problemen. En nu lijken er nu in deze straat opnieuw problemen te ontstaan. Is die Debbs wel te vertrouwen? Ze is notabene schooljuf! Maar ze gedraagt zich wel vreemd.
Suzy is wel bereid Rae op te vangen. Dat is dé oplossing, en toch... Callie voelt daar ook niet veel voor.
Ze zit in een hopeloze situatie…
En dan overkomt haar dochter iets akeligs!

Louise Millar heeft met deze debuutthriller al meteen bewezen dat ze schrijven kan. Door te wisselen van perspectief tussen de drie vrouwen en dat op de momenten met meer spanning in steeds kortere hoofdstukken te doen, stijgt die spanning alleen maar verder. Callie is een ik-figuur, zij is het hoofdpersonage. Maar ook Suzy en Debbs komen heel goed uit de verf. Het is alsof het jouw buurvrouwen zijn, zo goed leer je ze kennen.
De wendingen in het verhaal zijn verrassend, zonder ongeloofwaardig te worden. Eigenlijk smaakt dit debuut meteen naar meer: het leest als een trein en wegleggen is niet makkelijk!
Leugens en bedrog, ontrouw en geheimen, het boek zit er vol mee. En Millar weet zich daar prima uit te redden.

ISBN 9789032513245 | paperback |386 pagina's | de Fontein | maart 2012
Vertaald uit het Engels door Jan Smit

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER