Josh Malerman

https://www.facebook.com/JoshMalerman

De kooi

Josh Malerman

‘Open je ogen en sterf.’

Malorie besluit met twee jonge kinderen het huis waar ze in verbleven te verlaten. Al snel blijkt dat de kinderen vanaf hun geboorte geblinddoekt zijn, en zijn getraind om beter te horen. Het is griezelig hoe perfect hun gehoor is. Vooral van Jongen. Namen hebben ze niet. ‘Jongen’, ‘Meisje’. Zo worden ze aangesproken door Malorie.

Het is een vreemde plek waar ze zijn: de ramen afgedekt met karton en planken, geen stromend water. Op de aanrecht in de keuken staat een houten emmer. Het ruikt er muf, en de muren zijn bedekt met vlekken van onduidelijke origine, Malorie weet evenwel heel goed wat voor vlekken het zijn. De keukenkastjes zijn leeg, de kinderen hebben geen speelgoed en ze slapen onder een stuk kippengaas. Ze blijven binnen, behalve als ze water nodig hebben uit de put. Geblinddoekt halen ze dat, ook de kinderen zijn daarop getraind. Nog nooit hebben ze gezien wat er buiten is. Alleen gehoord.

En nu, na vier jaar op deze haast onmenselijke manier in deze woning doorgebracht te hebben, gaan ze weg.

‘Luister naar me,’ zegt ze, en ze pakt ieder kind bij de kin. ‘We gaan vandaag met een roeiboot de rivier op. Het kan een lange tocht worden. Maar het is heel belangrijk dat jullie precies doen wat ik zeg. Is dat duidelijk?’

’Ja’.

‘Ja’.

‘Het is koud buiten. Jullie hebben je dekens. Jullie hebben je puzzels. Meer hebben jullie voorlopig niet nodig. Begrijpen jullie dat?’

‘ Ja.’

’ Ja.’

Wat is hier aan de hand? Waarom zijn die kinderen nog nooit buiten geweest? Waarom mogen ze niet spelen buiten? Niet de wereld ontdekken? Waarom heeft Malorie hen zo gedrild? En waarom gaan ze nu wel naar buiten? Geblinddoekt, ook Malorie.

In flashbacks wordt er verteld over het waarom, over wat er vijf jaar eerder gebeurde: mensen werden om onnaspeurbare reden hysterisch, ze werden gek, ze pleegden moorden, zelfmoord. Er was iets buiten, iets wat ze niet mochten zien. Er waren mensen die het lang wisten te redden, maar dat werden er steeds minder. Malorie weet: als ze nog langer hier blijft, redt ook zij het niet. En erger: de kinderen ook niet.

‘De kooi’ is het debuut van de Amerikaanse Josh Malerman, zanger en tekstschrijver van de rock n’ roll band The High Strung. Wat voor een man is dit dat hij een verhaal verzint dat zo gruwelijk is als dit? Het is meer dan een thriller, het is horror. Een verhaal dat je niet los laat, dat je met schrik en beven uit leest. Er zijn veel dialogen, er zit snelheid in het relaas, en met die flashbacks: uitlezen moet je, het zit immers uitstekend in elkaar. Je wil antwoorden.

Hier ligt een zware taak voor Josh Malerman. Een tweede boek? Wat gaat dat worden?

ISBN 9789400504615 | paperback | 303 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers | januari 2015

Vertaald uit het Engels door Erik de Vries

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

height= De kooi
Josh Malerman

“Volgens mij is iedereen het er inmiddels wel over eens. Het is een levend iets wat ons dit aandoet. En het enige wat daarvoor nodig is, is een blik van een seconde, misschien nog minder.”

Ze is al lange tijd met de kinderen alleen. Ze wonen in het huis van een ander. Een huis dat alle huiselijkheid verloren heeft. Het is donker in huis, de ramen zijn geblindeerd. De kinderen slapen onder kippengaas dat met een zwarte doek is afgedekt. Het huis is smerig. Op de muren en vloeren herinneren niet weg te poetsen bloedvlekken aan wat er is gebeurd.

De kinderen zijn nu vier jaar oud. Nog nooit in hun leven hebben ze de buitenwereld aanschouwd. De weinige keren dat ze zich met hun moeder Malorie buiten wagen, doen ze dat geblinddoekt. Op de tast. Het is van levensbelang om niet te kijken. Om niet datgene te zien wat al zovelen tot waanzin heeft gedreven. Buiten loert het gevaar en terugkijken is uit den boze. Malorie is een strenge moeder. Ze is niet de moeder die ze wil zijn maar ze heeft geen keus. Haar kinderen moeten beseffen dat het leven gevaarlijk is. Dat een onbezonnen blik op de buitenwereld dodelijk is. Vier jaar lang heeft Malorie haar kinderen geen naam durven geven. Ze gaan als Jongen en Meisje door het leven.

Malorie heeft lang gewacht, lang getwijfeld maar nu is het tijd om het huis te verlaten. Op de tast en geblinddoekt begeven Malorie, Jongen en Meisje zich naar de rivier die achter het huis stroomt. Er ligt een bootje en dat bootje zal hen naar een nieuwe locatie voeren. Het is van levensbelang dat Malorie en de kinderen hun blinddoeken ophouden. Ze zullen niet zien waar ze heen gaan, ze zullen niet zien of er gevaar dreigt. Malorie heeft de kinderen getraind zoveel mogelijk geluiden te registreren maar is het genoeg? Zullen ze hun einddoel bereiken of komt er op de rivier een einde aan een al bijna vijf jaar durende hel?

Het begon vijf jaar geleden in Rusland. Een vrachtwagenpassagier viel een chauffeur op beestachtige wijze aan en pleegde daarna zelfmoord. Korte tijd later begroef een doodnormale moeder haar kroost levend en sloeg daarna de hand aan zichzelf. Al snel was ook een derde incident een feit en daarna volgden soortgelijke gebeurtenissen elkaar in steeds hoger tempo op.

Malorie besteedde in eerste instantie nauwelijks aandacht aan het nieuws over de zelfmoorden en wuifde de bezorgdheid van haar zus Shannon, met wie ze een huis deelde, nonchalant weg. Haar gedachten werden gevuld door haar onlangs ontdekte zwangerschap. Een relatie had Malorie niet, het kindje dat ze zou krijgen was het resultaat van een onenightstand. Mensen die beweerden dat de zelfmoordenaars met iets in aanraking zouden zijn gekomen, vond ze maar hysterisch. Het waren op zich staande gebeurtenissen, aldus de zwangere Malorie.

Toen de zelfmoorden zich als een golf over de wereld verspreidden en ook Amerika aandeden, kon ook Malorie haar angsten niet langer onderdrukken. Samen met haar zus blindeerde ze de ramen en volgde ze het nieuws op de voet. De buitenwereld was ineens een mogelijke bron van gevaar. Wat was er precies aan de hand? Konden ze nooit meer naar buiten? Toen ging het gruwelijk mis: nadat er op de bovenverdieping een stukje raambedekking losliet, pleegde Shannon zelfmoord. Wat had ze gezien? Malorie had in een krant een artikel gelezen over een soort opvanghuis voor iedereen die niet alleen wilde zijn. Na een levensgevaarlijke autotocht kwam Malorie bij het opvanghuis aan. Het huis waar ze later alleen met haar kinderen zou wonen. Een huis dat gevuld was met vreemden. Vreemden waarmee ze een familie zou gaan vormen. Vreemden die haar op de been zouden houden. Vreemden die ze enorm zou gaan missen, die haar zouden verlaten want bijna vijf jaar later is ze immers alleen met Jongen en Meisje.

De kooi is het debuut van de Amerikaanse Josh Malerman, zanger en tekstschrijver van de rock n’ roll band The High Strung. Malerman beschrijft op indringende wijze hoe de angstige vreemdelingen zich aan elkaar vastklampen. Ze proberen een leven op te bouwen terwijl ze niet weten wat het precies is dat ze vrezen. Ze weten alleen dat ze nooit mogen zien wat zich buiten bevindt. Wie kijkt zal doordraaien en onherroepelijk sterven.

Ik heb deze thriller met ingehouden adem en hevig bonkend hart gelezen. Het verhaal bevat horrorelementen, is beklemmend en de gebeurtenissen zijn angstaanjagend. Het onbekende gevaar jaagt angst aan maar ook het contact tussen de nieuwbakken huisgenoten veroorzaakt spanning. Wie kan het geestelijk aan zijn of haar ogen gesloten te houden en wie niet? Wie houdt zich staande terwijl de angst overheerst? Ik las dit bloedstollende verhaal in één ruk uit en daarna was het gedaan met mijn nachtrust. Een onbetwiste aanrader voor liefhebbers van Stephen King.

ISBN 9789400504615 | paperback | 303 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers | januari 2015
Vertaald door Erik de Vries

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER