Madsen

De vondeling
Madsen

Op een zonnige zomerdag wandelt Patricia van Susteren met haar twee maanden oude zoontje Tony door het Vondelpark. Ze geniet met volle teugen van de prettige stilte die het park in de ochtenduren uitwasemt. Wanneer ze met Tony op een bankje genietend om zich heen kijkt, slaakt Tony een vrolijke kreet. Hij heeft een vlinder ontdekt. Patricia loopt met haar zoon in haar armen enthousiast achter het fladderende koolwitje aan. De vlinder is hen echter te snel af en moeder en zoon keren terug naar het bankje waar ze de wandelwagen achtergelaten hebben. Wanneer Patricia’s blik op de inhoud van het wandelwagentje valt, kan ze nauwelijks bevatten wat haar ogen haar vertellen. Hoewel ze Tony nog altijd in haar armen houdt, ligt er toch een kindje in de wandelwagen.

Het kindje heeft een donkere huidskleur en draagt een polsbandje met de naam Mokabe van Susteren. Volgens de verdere gegevens die op het polsbandje staan, is het knulletje op 22 mei 2010 geboren. Patricia begrijpt er helemaal niks van. Wat doet het kindje in Tony’s wandelwagen, waarom draagt hij haar achternaam én hoe kan het dat hij op dezelfde dag als Tony is geboren?

Tevergeefs wacht Patricia op een lachende cameraploeg die uit de struiken tevoorschijn komt maar helaas gaat het niet om een grap van een flauw televisieprogramma. Ze is alleen met de twee kinderen in het park. Nog altijd verbijsterd legt ze Tony naast het jongetje, waarna ze naar het politiebureau loopt. Voor de deur blijft ze staan. Hoe legt ze dit uit? Patricia heeft tijd nodig om te bevatten wat er gebeurd is en maakt rechtsomkeer. Ze gaat naar huis, waar ze haar vriend Peter belt.

Peter schrikt wanneer Patricia hem opbelt en hem vraagt direct naar huis te komen. Hij vreest dat ze heeft ontdekt dat hij, ondanks zijn belofte te stoppen, toch weer heeft gegokt. In clandestiene goktenten heeft hij een gokschuld van 50.000 euro opgebouwd. Hoe legt hij dit aan de moeder van zijn kind uit? Peter is dol op Patricia en hij moet er niet aan denken haar kwijt te raken. Wanneer ze hem bij thuiskomst enthousiast om de hals valt, begrijpt hij er niks meer van. Is hij dan toch niet door de mand gevallen? Vol verbazing hoort hij het verhaal van zijn vriendin aan.

Kort na Peters thuiskomst volgen een aantal vreemde voorvallen elkaar in hoog tempo op. De mobiele telefoons van zowel Peter als Patricia melden elk vijf gemiste oproepen uit Ivoorkust. Voor ze van de verbazing zijn bekomen, wordt er een gekoeld pakje bezorgd met daarin een sleutel aan een navelstreng. Het bedrijf dat het pakketje heeft verstuurd, blijkt niet te bestaan. Wat is er toch aan de hand? Wanneer Peter op advies van zijn zakenpartner en goede vriend Nico de naam van het onbekende jongetje googelt, bekruipt hem een angstig vermoeden. Mokabe blijkt de naam van een koffietentje in het Amerikaanse Saint Louis te zijn. Peter kent de stad wel. Hij was er zo’n elf maanden geleden op zakenreis. Het is de stad waar hij een slippertje maakte. Onbeschermd. De kleine Mokabe van Susteren moet zijn zoon zijn. Hoe legt hij dat aan Patricia uit?

Vind je het bovenstaande verhaal bizar? Het wordt allemaal nog veel vreemder. Als snel blijkt Peter het slachtoffer van een afperser te zijn. Als Peter niet met een enorm bedrag op de proppen komt, zal de afkomst van de kleine Mokabe aan Patricia onthuld worden. Dan raakt hij de liefde van zijn leven kwijt. Auteurs Jan de Roos en Chris Willemsen, de namen achter het pseudoniem Madsen, hebben zich flink op het verhaal uitgeleefd. Ik vermoed zomaar dat er flink wat afgelachen is tijdens het schrijven van dit boek.

De vondeling is een “Literairy thriller”. Volgens de uitgever de eerste in zijn soort. Het “airy” in Literairy staat voor luchtig en dat is dit verhaal zeker. Wie graag een serieuze thriller leest of van kort en bondig houdt, kan maar beter voor een ander boek kiezen.

Aanvankelijk schrok ik een beetje van de schrijfstijl van de auteurs. Ik werd gebombardeerd met zinnen zonder onderwerp en wel erg uitgebreide beschrijvingen. Daarnaast dwalen de gedachten van de hoofdpersonen om de haverklap af. Het duurde even voor ik aan deze ongewone schrijfwijze gewend was maar uiteindelijk kreeg ik toch de smaak te pakken. Het verhaal is gewoonweg raar en het rammelt aan alle kanten maar het plezier van de schrijvers spat van de bladzijdes af en dat maakt dit boek toch aantrekkelijk. Jan de Roos en Chris Willemsen hebben het aangedurfd anders te zijn.

Dat het schrijversduo naast schrijven ook van muziek houdt, komt uit het boek duidelijk naar voren. Zo hebben alle hoofdstukken de titel van een liedje gekregen. Samen vormen zij de soundtrack van dit boek, die op Spotify te beluisteren is.

ISBN 9789048310418 | paperback | 470 pagina's | Veltman Uitgevers | mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER