Vijf
Ursula Poznanski

Dit is de eerste thriller van deze Oostenrijkse schrijfster en ik moet zeggen dat het verhaal naar meer smaakt.

In de proloog zien we Nora en een man van wie een oor is afgesneden, iets waar Nora kennelijk wat mee te maken heeft. Vervolgens lijkt het er op dat Nora de man zal doden. Na dit lugubere begin, wordt in een weiland onder een rots het lichaam van een vrouw gevonden, die kennelijk van de rots is gevallen. Daar haar handen op haar rug zijn gebonden, lijkt er sprake te zijn van een misdrijf. Op de voeten van de vrouw blijken cijfers te zijn getatoeëerd, die het begin blijken te vormen van een speurtocht. De cijfers zijn namelijk de coördinaten van een plaats, waar een pakje met een afgezaagde hand ligt, dat een raadsel bevat en zo komen we in een soort spel dat geocaching heet. De gevonden vrouw blijkt een zekere Nora Papenberg te zijn en de naam doet vermoeden dat we haar ook in de proloog hebben gezien.

De hoofdpersonen in het boek zijn Beatrice Kaspary en Florin Wenninger en zij moeten op zoek naar de moordenaar. Dit is geen gemakkelijke opgave, waarbij Nora ook nog te maken heeft met haar ex-man, die haar regelmatig lastig valt en die van mening lijkt te zijn dat ze te weinig aandacht voor haar kinderen heeft. Hij wil kennelijk niet begrijpen dat haar werk belangrijk is en dat dit wel eens ten koste kan gaan van andere zaken, zoals de zorg voor haar kinderen. Dat betekent overigens niet dat de kinderen verwaarloosd worden, maar de kinderen worden nog wel eens bij haar ouders ondergebracht.

Al met al is het een spannend verhaal geworden, hoewel het niet geschikt is voor mensen met een zwakke maag. Beatrice wordt ook door haar chef stevig onder druk gezet, om de zaak snel op te lossen, maar dat is niet zo eenvoudig. De vraag is ook wie er eigenlijk voor wie aan het speuren is, als blijkt dat de door de politie verhoorde getuigen, vermoord worden. De ontknoping is dan ook heel verrassend. Je ziet 'm niet aankomen, zonder dat het lijkt of de dader als een soort konijn uit de hoge hoed wordt getoverd.

ISBN 9789023473879 Paperback 384 pagina's Cargo januari 2013

© Renate, 25 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Mont Blanc
Suzanne Vermeer

Het vijftiende boek dat verschijnt onder de naam Suzanne Vermeer is opnieuw een schot in de roos. Het staat al weer hoog op de bestsellerlijsten.
De mensen die het gekocht hebben zullen niet teleurgesteld worden: opnieuw smul je van het verhaal. Opnieuw leef je mee met de hoofdpersoon, met wie het allemaal niet zo soepel loopt.
Het is een van de kenmerken van de Vermeerthrillers: de hoofdpersoon is altijd een jonge vrouw, die denkt dat ze het goed voor elkaar heeft. Altijd rijst er een probleem: binnen het eigen knusse gezinnetje, met de geliefde of met de financiën, wat ook:  de jonge vrouw heeft een reden om een reis te gaan maken. Naar een of ander vakantieoord, in het Noorden of juist in het Zuiden van Europa.

In ‘Mont Blanc’ gaat de reis dus naar Zwitserland. De reizigers zijn Laura, haar vriend Tim en diens vriend Sander. Laura heeft geen werk meer, en is tijdelijk gaan werken voor Tim en Sander die een bedrijfje in voedingssupplementen hebben opgestart. Ze merkt wel dat Sander het geen goed idee vindt, hij houdt de administratie liever in eigen handen. Ook merkt ze dingen op die er op wijzen dat er iets niet helemaal goed zit. Wat doet Sander midden in de nacht op kantoor?

Als ze de twee vrienden betrapt op een ruzie, en haar naam hoort vallen, is de verklaring van Sander dat Tim onvruchtbaar is en haar dat niet wilde vertellen. Wat moet ze daar nou mee, ze is dol op Tim... en wat zegt dit over zijn betrouwbaarheid? Waarom heeft hij dat niet gewoon verteld? Als ze dan bij hem thuis ook nog een doos met kaarten vindt, zonder afzender, maar duidelijk van een vrouw, wordt ze achterdochtig.  Wat is er gaande: gaat Tim nog met een ex-vriendin om? En wat is er met Sander?
Eigenlijk heeft ze niet zo’n zin meer om mee te gaan met Tim en Sander, die naar Chamonix willen. Maar ook al vindt ze dat Sander niet zonder vragen had mogen boeken voor drie personen, ze laat zich overhalen...

En ja, dan gebeuren er allerlei onverkwikkelijke zaken, waar ik verder natuurlijk niet over uit ga weiden.
Het wordt gevaarlijk. Niet alleen voor Laura, maar ook voor de mannen. En de dingen zijn natuurlijk heel anders dan ze dacht; dan de lezer dacht.
Dat is het leuke van dit verhaal: het gaat niet helemaal zoals je denkt.
Naast romantiek is er volop spanning en dramatiek  daar aan de voet van de Mont Blanc, en je begint hard te twijfelen of dit nog goed kan komen...

ISBN: 9789400504707 | Paperback | 272 pagina's | Uitgeverij Bruna | januari 2015

© Marjo, 24 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De kooi
Josh Malerman

“Volgens mij is iedereen het er inmiddels wel over eens. Het is een levend iets wat ons dit aandoet. En het enige wat daarvoor nodig is, is een blik van een seconde, misschien nog minder.”

Ze is al lange tijd met de kinderen alleen. Ze wonen in het huis van een ander. Een huis dat alle huiselijkheid verloren heeft. Het is donker in huis, de ramen zijn geblindeerd. De kinderen slapen onder kippengaas dat met een zwarte doek is afgedekt. Het huis is smerig. Op de muren en vloeren herinneren niet weg te poetsen bloedvlekken aan wat er is gebeurd.

De kinderen zijn nu vier jaar oud. Nog nooit in hun leven hebben ze de buitenwereld aanschouwd. De weinige keren dat ze zich met hun moeder Malorie buiten wagen, doen ze dat geblinddoekt. Op de tast. Het is van levensbelang om niet te kijken. Om niet datgene te zien wat al zovelen tot waanzin heeft gedreven. Buiten loert het gevaar en terugkijken is uit den boze. Malorie is een strenge moeder. Ze is niet de moeder die ze wil zijn maar ze heeft geen keus. Haar kinderen moeten beseffen dat het leven gevaarlijk is. Dat een onbezonnen blik op de buitenwereld dodelijk is. Vier jaar lang heeft Malorie haar kinderen geen naam durven geven. Ze gaan als Jongen en Meisje door het leven.

Malorie heeft lang gewacht, lang getwijfeld maar nu is het tijd om het huis te verlaten. Op de tast en geblinddoekt begeven Malorie, Jongen en Meisje zich naar de rivier die achter het huis stroomt. Er ligt een bootje en dat bootje zal hen naar een nieuwe locatie voeren. Het is van levensbelang dat Malorie en de kinderen hun blinddoeken ophouden. Ze zullen niet zien waar ze heen gaan, ze zullen niet zien of er gevaar dreigt. Malorie heeft de kinderen getraind zoveel mogelijk geluiden te registreren maar is het genoeg? Zullen ze hun einddoel bereiken of komt er op de rivier een einde aan een al bijna vijf jaar durende hel?

Het begon vijf jaar geleden in Rusland. Een vrachtwagenpassagier viel een chauffeur op beestachtige wijze aan en pleegde daarna zelfmoord. Korte tijd later begroef een doodnormale moeder haar kroost levend en sloeg daarna de hand aan zichzelf. Al snel was ook een derde incident een feit en daarna volgden soortgelijke gebeurtenissen elkaar in steeds hoger tempo op.

Malorie besteedde in eerste instantie nauwelijks aandacht aan het nieuws over de zelfmoorden en wuifde de bezorgdheid van haar zus Shannon, met wie ze een huis deelde, nonchalant weg. Haar gedachten werden gevuld door haar onlangs ontdekte zwangerschap. Een relatie had Malorie niet, het kindje dat ze zou krijgen was het resultaat van een onenightstand. Mensen die beweerden dat de zelfmoordenaars met iets in aanraking zouden zijn gekomen, vond ze maar hysterisch. Het waren op zich staande gebeurtenissen, aldus de zwangere Malorie.

Toen de zelfmoorden zich als een golf over de wereld verspreidden en ook Amerika aandeden, kon ook Malorie haar angsten niet langer onderdrukken. Samen met haar zus blindeerde ze de ramen en volgde ze het nieuws op de voet. De buitenwereld was ineens een mogelijke bron van gevaar. Wat was er precies aan de hand? Konden ze nooit meer naar buiten? Toen ging het gruwelijk mis: nadat er op de bovenverdieping een stukje raambedekking losliet, pleegde Shannon zelfmoord. Wat had ze gezien? Malorie had in een krant een artikel gelezen over een soort opvanghuis voor iedereen die niet alleen wilde zijn. Na een levensgevaarlijke autotocht kwam Malorie bij het opvanghuis aan. Het huis waar ze later alleen met haar kinderen zou wonen. Een huis dat gevuld was met vreemden. Vreemden waarmee ze een familie zou gaan vormen. Vreemden die haar op de been zouden houden. Vreemden die ze enorm zou gaan missen, die haar zouden verlaten want bijna vijf jaar later is ze immers alleen met Jongen en Meisje.

De kooi is het debuut van de Amerikaanse Josh Malerman, zanger en tekstschrijver van de rock n’ roll band The High Strung. Malerman beschrijft op indringende wijze hoe de angstige vreemdelingen zich aan elkaar vastklampen. Ze proberen een leven op te bouwen terwijl ze niet weten wat het precies is dat ze vrezen. Ze weten alleen dat ze nooit mogen zien wat zich buiten bevindt. Wie kijkt zal doordraaien en onherroepelijk sterven.

Ik heb deze thriller met ingehouden adem en hevig bonkend hart gelezen. Het verhaal bevat horrorelementen, is beklemmend en de gebeurtenissen zijn angstaanjagend. Het onbekende gevaar jaagt angst aan maar ook het contact tussen de nieuwbakken huisgenoten veroorzaakt spanning. Wie kan het geestelijk aan zijn of haar ogen gesloten te houden en wie niet? Wie houdt zich staande terwijl de angst overheerst? Ik las dit bloedstollende verhaal in één ruk uit en daarna was het gedaan met mijn nachtrust. Een onbetwiste aanrader voor liefhebbers van Stephen King.

ISBN 9789400504615 | paperback | 303 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers | januari 2015
Vertaald door Erik de Vries

© Annemarie, 24 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Leeuwentemmer
Camilla Läckberg

Het valt niet altijd mee om het schrijverschap te combineren met de opvoeding van drie jonge kinderen. Het is dan ook vaak een gezellig rommeltje in het huis van Erica Falck en haar gezin. Voor haar nieuwste boek heeft Erica haar zinnen gezet op het levensverhaal van Laila Kowalska, een vrouw die jaren geleden haar echtgenoot Vladek op gewelddadige wijze om het leven heeft gebracht. Erica wil vooral antwoord op de vraag waarom Laila haar dochter Louise onder erbarmelijke omstandigheden in de kelder van haar afgelegen huis gevangen hield.

Lange tijd weigerde Laila elk contact met de buitenwereld maar sinds kort staat ze Erica toe haar te bezoeken. Laila is echter niet erg spraakzaam. Soms praat ze even liefdevol over haar zoon Peter maar over Louise zwijgt ze in alle toonaarden. Keer op keer probeert Erica het gesprek op Louisa te brengen maar ze stuit zonder uitzondering op een muur van verzet. Waarom staat Laila de bezoekjes van Erica toe? De immer nieuwsgierige Erica vermoedt dat er toch iets is wat Laila met haar wil delen. Laila wil iets aan haar kwijt maar Erica zal het uit haar moeten trekken. In welke richting moet Erica de gesprekken sturen om Laila tot het doen van een onthulling aan te zetten?

Erica’s echtgenoot, inspecteur Patrik Hedström, heeft het druk met een vermissingszaak. Enkele maanden geleden verdween de jonge Victoria van de aardbodem. Victoria was voor haar verdwijning vaak op de plaatselijke manage te vinden en zelfs de paarden lijken het meisje te missen. Dan duikt Victoria ineens uit het niets op. Ze zwalkt over een geasfalteerde weg. Een naderende ruiter probeert het verdwaasde meisje nog te waarschuwen voor de auto die op haar af raast maar het mag niet baten: een aanrijding is een feit en niet veel later sterft Victoria aan haar verwondingen.

Waar is het meisje al die tijd geweest? Heeft iemand haar gevangen gehouden? Victoria’s verwondingen doen het ergste vermoeden. Naast het letsel dat de tiener tijdens de aanrijding opliep, waren er ook oudere wonden. Victoria had geen ogen meer en ook haar tong was verdwenen. Later zou blijken dat ook het gehoor van het meisje verwoest was. Victoria zat niet alleen gevangen op een onbekende locatie maar ook in haar eigen lichaam. Het meisje kon niet meer zien, horen, proeven en praten. Welk monster heeft haar zo toegetakeld? Moeten andere ouders in het Zweedse Fjällbacka  en omgeving ook voor het welzijn van hun dochters vrezen?

In andere regio’s zijn ook meisjes verdwenen. Het politieonderzoek concentreert zich nu op deze verdwijningsgevallen. Patrik en zijn collega’s besluiten om nauwer met politiekorpsen uit andere regio’s samen te gaan werken. Wellicht houden de vermissingszaken verband met elkaar. Zijn er overeenkomsten die naar de moordenaar kunnen leiden? Gaan de andere meisjes hetzelfde lot als Victoria tegemoet? Erica volgt het speurwerk van haar man op de voet en kan het niet laten om zich met het onderzoek te bemoeien. Patrik spreekt zijn vrouw keer op keer vermanend toe maar kan een glimlach niet onderdrukken. Het tweetal is al jaren gelukkig getrouwd en Patrik weet onderhand als geen ander dat niets de nieuwsgierigheid van Erica kan temperen. Erica heeft in het verleden zelfs meerdere keren een belangrijke bijdrage aan het oplossen van pittige politiezaken geleverd. Wanneer een medewerker van de gevangenis aan Erica toevertrouwt dat Laila krantenknipsels over de vermiste meisjes bewaart, begint Erica  te vermoeden Laila meer weet dan ze toe wil geven. Welk geheim houdt de moordenares zo zorgvuldig verborgen?

Ik probeer al jaren niet meer om zo lang mogelijk met de boeken van Camilla Läckberg te doen maar sta mezelf toe om de verhalen over Erica en Patrik als een ware woordschrokop te verslinden. De onderzoeken van Erica en Patrik brengen vaak een schokkend verhaal aan het licht. Omdat de auteur de heftige onthullingen combineert met verhalen over gillende kinderen, warme kaneelbolletjes, bemoeizuchtige schoonmoeders en een vreemde politiechef, ontstaat er een unieke sfeer. De kille moorden nemen samen met de warme personages een behaaglijke temperatuur aan.

Ik kan mij maanden op een nieuw boek van Camilla Läckberg verheugen en na het lezen van Leeuwentemmer kan ik tevreden concluderen dat het boek het wachten meer dan waard is. En nu begint het lange wachten opnieuw want het lezen van de boeken van Läckberg heeft een verslavende uitwerking op mij. Hoe meer ik over Erica en Patrik lees, hoe groter het verlangen naar een nieuw boek van deze fantastische schrijfster wordt.

ISBN 9789041420145 | paperback | 372 pagina's | Ambo|Anthos | januari 2015
Vertaald door Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel

© Annemarie, 24 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.henriettehemmink.nl

Marconi Park
Åke Edwardson

Een nieuwe moordzaak is als een nieuwe missie voor inspecteur Erik Winter. Een missie die zijn levensgeluk in de weg staat. Erik probeert de straten van het Zweedse Göteborg van moordenaars te ontdoen terwijl zijn vrouw Angela met hun twee dochters aan de Spaanse kust vertoeft. Elsa en Lilly weten dat papa zich pas bij hen kan voegen als hij de “gemene man” in de kraag heeft gevat. Maar wanneer eindigt het? Wanneer zitten alle gemene mannen achter de tralies? Wanneer kan Erik zijn werk loslaten?

Het leven in Spanje lonkt. Erik mist zijn familie. Kan Spanje zijn nieuwe thuisland worden of zal zijn gezin uiteindelijk naar Zweden terugkeren? Angela heeft een goede baan in Spanje bemachtigd. Kan Erik wel van haar verlangen dat ze ontslag neemt? Kan hij zijn dochters het genot van de Spaanse zon en zee ontzeggen? Erik worstelt. Ook worstelt hij met een chronische tinnitus en een whiskyverslaving. Eén nipje whisky kan toch wel? Een nipje, een teugje, een slok, een bodempje: Erik Winter verliest dagelijks de strijd tegen het goudgele drankje terwijl hij zijn omgeving en zichzelf hardnekkig voor blijft liegen.

Er wordt een vermoorde man aangetroffen. Het gezicht van het slachtoffer – ene Robert Hall - wordt door een zak aan het zicht onttrokken. Hij is gestikt. Op het lichaam van de dode ligt een stuk karton waarop een letter is geschreven. De billen van de man zijn ontbloot. Vijf dagen later is de tweede moord een feit. Slachtoffer nummer twee ging met de naam Jonatan Bersér door het leven. Ook hij is in een plastic zak gestikt en ook zijn broek is door de dader naar beneden getrokken. Opnieuw wordt er een letter aangetroffen.

Zeggen de ontblote achterwerken iets over het motief van de moorden? Erik is ervan overtuigd dat de mannen iets op hun geweten hebben. Hebben ze iemand misbruikt? Kenden ze elkaar? Erik schrikt van zijn stelligheid. Waarom weet hij zo zeker dat hij in de juiste richting zoekt? Waarom heeft hij het idee dat zijn nachtmerries meer dan slechts nare dromen zijn? Probeert een diep weggestopte jeugdherinnering zich dapper naar de oppervlakte van Eriks bewustzijn te vechten? Wat is er gebeurd tussen hem en zijn vader? Wat heeft hij voorgoed willen vergeten? Waarom roepen juist deze moordzaken verdrongen herinneringen bij hem op?

Terwijl de liefde voor zijn gezin onvermoeibaar aan hem trekt, bijt Erik zich dieper en dieper in de zaak vast. Er volgen meer slachtoffers. Slachtoffers die elkaar niet lijken te kennen. Zijn het vreemden van elkaar of kwamen hun levens ooit bijeen? De letters die op de ontzielde lichamen aangetroffen worden lijken een boodschap te vormen. Wil de dader iets met de politie delen? Het intensieve moordonderzoek valt Erik zwaar. Depressieve gevoelens dringen zich aan hem op. Toch een nipje whisky dan maar? Erik beseft dat de moordenaar uiteindelijk gevonden zal worden. Aan alles komt een eind. Terwijl Erik het verhaal van de moordenaar ontrafelt, wordt de steen in zijn maag steeds groter: onbewust ontrafelt hij ook zijn eigen verhaal. Wil en kan hij de waarheid wel onder ogen zien?

Ik hou van de melancholieke schrijfstijl van Edwardson. Als geen ander weet deze uitmuntende schrijver confronterende feiten met het onuitgesprokene te combineren waardoor een indringend en meeslepend verhaal ontstaat. De personages in de Erik Winter-reeks voelen al jaren als familie. Ze zijn voor mij al geruime tijd geen personen op papier meer maar levensechte, driedimensionale mensen met overtuigende persoonlijkheden. Oude bekenden. In de boeken van Edwardson komen geen helden voor maar mensen als jij en ik en ook medemensen die ergens op hun levenspad ten val zijn gekomen en hierdoor gewond zijn geraakt.

De melancholische sfeer vormt een solide ondertoon voor het verhaal maar overheerst niet. Het zijn de vastberadenheid van Erik, de nieuwsgierigheid naar de toedracht van de moorden en de goed uitgewerkte personages die mij bedwelmen. Ook de tweestrijd van de doorgewinterde politieman is kundig uitgewerkt. Ik heb mij volledig ondergedompeld in Marconi Park en ik kwam pas lang na het lezen van de laatste pagina weer boven. Het werk van Åke Edwardson is opnieuw weergaloos. Ook in mij woedt een tweestrijd: ik gun Erik Winter met heel mijn hart een gelukkig leven in Spanje maar hoe moet dat dan met mij? Ik wil mijn dierbare vriend nog niet laten gaan!

ISBN 9789400504806 | paperback | 317 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers| januari 2015
Vertaald door Corry van Bree

© Annemarie, 19 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het geheim der eersten
De terp van Naphtali
Henriëtte Hemmink

Het boek wordt de Da Vinci Code van Friesland genoemd, maar waar in dàt boek het fictieve plot vaak de overhand heeft, gebeurt dat in het boek van Henriëtte Hemmink niet. Er is wel sprake van een achtervolging, en er zijn meerdere ‘partijen’, maar de nadruk ligt op het geven van de informatie en dat op een toegankelijke manier. Ook in de vorm: er zijn e-mailberichten en tekeningen, die de tekst verlevendigen.
De schrijver zelf noemt het een ‘fact-thriller’, een woord dat volgens mij betekent dat het verhaal een thriller is, opgebouwd rondom feiten.  In dit geval is dat de ontdekking dat al die terpen die in Friesland aanwezig zijn, daar niet zomaar liggen, maar gevormd zijn naar een sterrenbeeld.

Thomas van Dam is de hoofdpersoon, hij is een wetenschapper en woont met zijn geliefde Emma in Hindeloopen. Emma wordt geplaagd door boze dromen, maar ook door schuldgevoelens: er is een andere man in haar leven. Maar ach, Thomas is ook aan het ritselen met die nieuwe collega, denkt ze. Hun relatie lijdt enigszins onder de babykwestie: als de beslissing - wel of niet een baby - voor hen genomen is, en Emma zwanger blijkt, slaan bij Thomas de twijfels toe: is dat kind wel van hem?
Ze praten er niet over, maar klampen zich daarentegen allebei vast aan die strohalm: het onderzoek naar de symboliek van de kerk van Hindeloopen, en via deze kennis naar de achterliggende ideeën: de terpen, eeuwen oud, twintig om precies te zijn, zijn volgens een patroon aangelegd. Hoe kunnen de volkeren uit die tijd kennis gehad hebben over de sterrenbeelden? Sterker nog: hoe kunnen ze deze kennis omgezet hebben op de grond? En hoe is deze kennis gebruikt in de eeuwen die daarop volgden?
Is er een verband met Stonehenge in Engeland, de piramides van Gizeh in Egypte, Gamla Uppsala in Zweden? Heeft de oude kennis te maken met het Jezusverhaal, met - jawel - de zwartepieten-discussie, met de Noorse en Griekse mythologie?

Thomas had zelf ook een geheim, in zijn schooltijd heeft hij met een paar jongens een kistje begraven, met een geheim erin, waarvan zij niet willen dat het uitlekt. Wat heeft de strenggelovige Chris daar mee te maken, die ook in hun klas zat, maar niet mee mocht doen?
Er is een aparte verhaallijn voor Chris, en er is nog een derde lijn, maar wie daar achter zit, wordt pas op het einde bekend.

Tegen die tijd duizelt ons hoofd al van alle feiten en gissingen die het boek ons gegeven heeft, wetenswaardigheden die deze lezer er toe verleiden steeds opnieuw te googlelen: om te kijken hoe het zit, om het verhaal op een andere manier nog eens te lezen, of om nog meer te weten te komen. Wordt werkelijk de stelling bewezen dat de terpen in Friesland zijn aangelegd volgens patronen van sterrenbeelden? En waarom dan wel?
Bolsward bijvoorbeeld vormt samen met omliggende plaatsen het  sterrenbeeld Stier. Bolsward kan dus worden gelezen als “terp van de bolle (stier)”. 
In het boek wordt ook de naam en oorsprong van Bolletongersdei (De eerste donderdag in oktober is het 'Stierendonderdag', een feestelijke jaarmarkt ) in verband gebracht  met deze stelling.
Nijland is één van de omliggende plaatsen die ook in het  sterrenbeeld Stier ligt. Volgens de legende van Nijland is de locatie van de kerk en  dus ook Nijland bepaald door twee ossen (gecastreerde stieren) met kaars tussen hun  hoorns. De kaart verwijst hier naar een ster en de Stieren naar het sterrenbeeld. De  locatie van Nijland is dus bepaald door een ster uit het sterrenbeeld Stier. Enzovoort. Te veel om na te vertellen.

Dat is de grote kracht van dit boek. Niet het achterliggende romantische verhaal, maar alle ontdekkingen die zo aannemelijk lijken, maar waarbij je soms ook wel kunt fronsen: wordt er niet te snel een conclusie getrokken? Ook wordt de informatie vaak gewoon gevonden door te googlelen, dus is het toegankelijk voor iedereen. Waarom is er dan toch een geheim dat beschermd schijnt te moeten worden door die derde onbekende? Het zal voor de toegankelijkheid zijn: een vlot geschreven en spannend verhaal is makkelijker te behapstukken dan een wetenschappelijk artikel.

Al met al: een erg boeiend verhaal, dat de schrijfster veel tijd gekost moet hebben aan research. Bronnen staan achterin vermeld, met ook foto’s van de sterrenbeelden. Er is een omlijstend verhaaltje waarin de ouden hun terpen aanleggen, maar dit is natuurlijk pure fictie: we weten het immers niet. Maar toeval bestaat niet:  er moet iets geweest zijn. Wat dan? Tja... 

Henriëtte Kan-Hemmink werd geboren in Nijverdal te Overijssel op 2 maart 1957. Ze is getrouwd en heeft vier kinderen. Ze begon al vroeg met schrijven. Naast kinderboeken schrijft ze romans, korte verhalen voor tijdschriften, journalistieke artikelen, educatieve teksten voor musea, filmscenario’s en hoorspelen.
En nu dus deze factthriller.

ISBN 9789491536243  | Paperback | 426 pagina's | Uitgeverij Louise | november 2014

© Marjo, 18 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.noordseliteratuur.nl/auteur/joensuu

Het duivenritueel
Matti Y. Joensuu

Als de Wikipedia klopt, is dit het tiende boek in de serie rond politie-inspecteur Timo Harjunpää.
Vreemd genoeg zijn de hoofdstukken over het politiewerk in dit boek in de minderheid en draait het verhaal vooral om Matti, een jongen die flink gepest wordt op school, onder andere omdat hij geen mobieltje en geen computer heeft.

Matti heeft ook een zeer problematische relatie met z'n moeder, die gescheiden is en op voet van oorlog staat met haar ex-man Mikko Matias Moisio, een schrijver die acht boeken gepubliceerd heeft en van wie ook verschillende boeken vertaald zijn.
Ook zijn leven speelt een belangrijke rol in het boek. Hij heeft last van een writers-block en heeft het bovendien moeilijk met de problemen die Matti met z'n moeder heeft. De hoofdfiguur waar de plot van het boek om draait is de aardgeest, een man die zichzelf beschouwt als een soort kruising tussen een engel en een priester in dienst van De Voedster, wier kind hij meent te zijn. De metrotreinstellen beschouwt hij als de apostelen, in dienst van De Voedster. De aardgeest leeft onder de grond en manifesteert zich naar gelang de omstandigheden als vrouw, of als man. Hij prevelt regelmatig een soort Latijnse spreuken en offert duiven. Z'n uiteindelijke doel is een soort oerknal te creëren, om op die manier de mensheid te bevrijden.

In het eerste hoofdstuk krijgen we een beeld van de jeugd van Mikko die samen met z'n zusje Maria op een gegeven moment hun ruziënde ouders uit elkaar moeten houden en moeten voorkomen dat vader een pistool pakt om iedereen dood te schieten. Op het moment dat de baby begint te huilen, begint de moeder ineens poeslief tegen haar man te doen en krijgen de kinderen van alles de schuld. Mikko lijkt een vogel te hebben, of te hebben gehad en er wordt in het hoofdstuk ook nog een dode duif genoemd. In veel thrillers wordt een dergelijk hoofdstuk over iemands jeugd gebruikt om de dader enig profiel te geven en misschien om als een soort verklaring te dienen. Zeker gezien de Nederlandse titel, wordt er een zekere verwachting gewekt, die niet in wordt gelost. Vreemd genoeg zijn de ouders van Mikko later in het verhaal nog steeds bij elkaar en blijken ze zelfs al 50 jaar gehuwd te zijn.

Matti wordt op een gegeven moment tegen z'n pestkoppen in bescherming genomen door Leena (op de achterflap abusievelijk Lena genoemd), een tamelijk onaantrekkelijk meisje, dat ook een soort buitenbeentje lijkt te zijn. Leena brengt Matti in contact met een man die zij De Priester noemt, omdat zij van mening is dat die Matti met z'n problemen kan helpen. De Priester, in wie we de aardgeest herkennen, heeft overigens heel andere plannen met Matti.

Timo Harjunpää wordt naar een dode in de metro geroepen, op het moment dat hij bij een verwarde man is die z'n dode moeder in huis heeft gehouden en die haar zelfs toen ze al dood was nog pap heeft gevoerd. De man loopt rond in vrouwenkleren, omdat z'n moeder liever een dochter had gehad en hij hoopt haar op deze manier weer tot leven te wekken. Hij probeert op een gegeven moment van het balkon te springen, maar dat weet men uiteindelijk te beletten. Dit verhaal krijgt in het boek nog even een vervolg, in de zin dat het een en ander later nog ter sprake komt, maar het speelt verder geen rol in de plot van het boek.

De dode in de metro wordt gezien als zelfmoord, maar er is een ooggetuige die meent dat de man geduwd is. De lezer weet dan al dat de aardgeest hiervoor verantwoordelijk is. Het een en ander blijft weinig prioriteit hebben. Pas op het moment dat er nog een eerdere zaak van iemand die onder de metro terecht is gekomen opduikt, lijkt men wat meer aandacht aan het een en ander te willen besteden en pas tegen het einde van het boek komt het werk van de politie meer naar de voorgrond.

In zekere zin hinkt het boek een beetje op 2 gedachten. Aan de ene kant hebben we een thriller over een seriemoordenaar, waarvan de achtergrond erg vaag blijft en aan de andere kant hebben we een verhaal over problematische ouder - kind relaties. Het boek stelde me uiteindelijk toch wel een beetje teleur. Het geloof van de aardgeest lijkt wel erg particulier te zijn, terwijl het onduidelijk blijft hoe hij tot dit merkwaardige geloof is gekomen. Ik verwachtte eerlijk gezegd wat meer over de achtergronden van de moordenaar, maar afgezien van de naam en z'n oude beroep worden we hier niets wijzer over. Dan is er nog een hoofdstuk over een ongeboren kind in de baarmoeder, dat later het kind van de dode in de metro blijkt te zijn. Het verhaal had gemakkelijk zonder dit hoofdstuk gekund, want het voegt niets toe aan de plot.

ISBN 9789021434742 | Paperback | 322 pagina's | Querido oktober 2008
Vertaald door Annemarie Raas

© Renate, 13 januari 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.jetvanvuuren.nl