Zes seconden te laat
Jo Nesbo

Bij een bankoverval in Oslo krijgt de filiaalhouder precies 25 seconden om de kluis open te maken en het geld te overhandigen aan de overvaller. Omdat de filiaalhouder door nervositeit de kluis niet onmiddellijk open krijgt duurt het zes seconden langer. De overvaller kijkt naar de bewakingscamera, heft 5 vingers op en daarna nog een en schiet een bankbediende dood.
Door de moord wordt eenzaat, inspecteur Harry Hole van gewelddelicten, toegevoegd aan het onderzoek door de afdeling Roofovervallen. Omdat het onderzoek naar de overval volledig vastloopt concentreert Harry zich, samen met Beate Lonn, een collega gespecialiseerd in video-onderzoeken, op de moord.
Maar dan pleegt Anna, een vroegere vriendin van Harry, zelfmoord. De avond ervoor had Harry nog bij haar gegeten maar verder herinnert hij zich niets meer. Enkele dagen later krijgt hij anonieme mails en gaat twijfelen of het wel zelfmoord was…

Zes seconden te laat is een heel ingewikkeld boek. Er zijn veel verhaallijnen en telkens je denkt dat een verhaallijn “opgelost” is komt er weer een personage of feit waardoor alles op losse schroeven komt te staan. Ook het slot kan op geen enkel moment voorspeld worden.
Op zich is dat, voor dit soort boeken, enkel positief maar soms heb je het gevoel dat het totaal ongeloofwaardig is, teveel op toeval berust…

ISBN 978-90-5672-055-1 Paperback 329 pagina's Signatuur januari 2005
Vertaling: Annelies de Vroom

© Inge, 18 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Diepe wonden
Deel 3 van de reeks over Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein
Nele Neuhaus

De 92-jarige joodse David Josua Goldberg is met een nekschot om het leven gebracht. Een executie. In zijn bloed staan een aantal cijfers geschreven. Waarom zou iemand een man van 92 vermoorden? Een man die bovendien Auschwitz heeft overleeft.

Dr. Henning Kirchoff  neemt de lijkschouwing voor zijn rekening. Inspecteur Pia Kirchhoff, zijn ex-vrouw, is hierbij aanwezig. Wat Henning ontdekt is zo verbazingwekkend dat Pia haar chef Oliver von Bodenstein vraagt om ook te komen. Bodenstein krijgt een vergrootglas in zijn hand gedrukt en tuurt naar de plek die hem aangewezen wordt. Op de arm van de dode man prijkt een kleine tatoeage. Bodenstein denkt nog even dat het om een tatoeage gaat die elke overlevende van Auschwitz op zijn arm draagt maar de waarheid is minder eenvoudig. Het is een bloedgroeptatoeage, het soort dat leden van de Waffen-SS hadden. Hoe komt een joodse man die gevangen heeft gezeten in een concentratiekamp aan zo’n tatoeage?

Ook de hoogbejaarde Hermann Schneider sterft door een nekschot. Opnieuw een executie waarbij dezelfde cijfers in het bloed van het slachtoffer geschreven staan. Pia en Bodenstein doen in de kelder van de dode een misselijkmakende ontdekking. De ruimte staat vol nazi-memorabilia. Er is zelfs een klein filmzaaltje ingericht om naar oude afleveringen van het Duitse weekjournaal te kijken.

David Josua Goldberg en Hermann Schneider hebben allebei een dubbelleven geleid. Hoe kunnen mensen als zij een dergelijk geheim met zich meedragen? Het is onbegrijpelijk. Tijdens het onderzoek komt naar voren dat beide heren op vriendschappelijke voet stonden met Vera Kaltensee, een oude, rijke dame met een onberispelijke reputatie. Wanneer Vera met de dood van haar twee vrienden geconfronteerd wordt, stort ze in. Vera Kaltensee is in de oorlog alles kwijtgeraakt, haar thuis en haar familie. Hoe kan het dat zij zo goed bevriend was met deze twee heren? Dan wordt er nog een moord gepleegd. Ditmaal sterft de 88-jarige Anita Frings onder dezelfde omstandigheden. Ook zij was een goede vriendin van Vera die na het horen van dit nieuws een zenuwinzinking krijgt.

Diepe Wonden: Ik dook erin en kwam pas weer boven toen het uit was. Wat een dijk van een boek! Bovenstaande samenvatting beslaat de voornaamste verhaallijn maar er is meer. Het is een web van geheimen. De een wil niets liever dan ze onthullen, de ander doet er alles aan om ze te verhullen. De familie Kaltensee staat centraal maar er zijn meer personages die ruimte innemen in dit boek. Marcus Nowak bijvoorbeeld, een restaurateur met een groot geheim die dol is op zijn oma Auguste. En Thomas Ritter, een voormalig personeelslid van Vera die werkt aan haar biografie. Ook het leven van Robert, de verschoppeling van de familie, wordt gevolgd en dan nog zijn er personages die ik niet genoemd heb. Bovendien komen de privélevens van Pia en Bodenstein ook aan bod. Verrassend genoeg blijft het verhaal met alle verwikkelingen en personages van begin tot eind duidelijk en raakte ik nergens de draad kwijt. Nele Neuhaus weet heel goed hoe ze een verhaal raak en helder op papier moet krijgen. Ze weet de spanning op te bouwen door informatie op de juiste manier te doseren. Sommige dingen kan de scherpe lezer raden, andere zaken blijven langere tijd een raadsel. Haar aangename, warme schrijfstijl maakt het plaatje compleet.

Het is onbegrijpelijk dat een schrijfster van dit niveau haar eerste thrillers in eigen beheer uit heeft moeten geven omdat uitgevers haar manuscripten keer op keer afwezen. Nele Neuhaus is een zeer begenadigd thrillerauteur, een talent. Na het lezen van Diepe wonden, het tweede boek van Nele Neuhaus dat in Nederland is uitgegeven, heb ik nog maar één wens: het eerste – Sneeuwwitje moet sterven – ook lezen!

ISBN 9789021443225 | paperback |397 pagina's| Uitgeverij Q | januari 2013
Vertaald door Sander Hoving

© Annemarie, 16 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Neem mijn ziel
Yrsa Sigurdardottir

In Neem mijn ziel probeert advocate Thóra te achterhalen wat er is gebeurd met de architecte Birna. Zij is gruwelijk vermoord toen ze bezig was met het ontwerpen van een stuk nieuwbouw aan het new age-achtige wellnesscentrum van de cliënt van Thóra, Jónas.  Dit centrum staat op het terrein van twee oude boerderijen op het schiereiland Snaefellsnes, 120 km ten noordwesten van Reykjavík. De vorige eigenaar heeft alles aan Jónas verkocht, maar er zijn geruchten van geesten en er wordt kindergehuil gehoord. Al zoekende stuit Thóra op aanwijzingen dat er ook vroeger een misdaad in het gebied is gepleegd waarbij het jonge meisje Kristin is verdwenen. Wie was deze Kristin en in welk verband staat haar verdwijning met de moord op Birna? Wanneer er nog een moord wordt gepleegd en de politie Jónas wil arresteren, moet Thóra alle zeilen bijzetten en raadsels in verleden en heden ontrafelen om de waarheid boven tafel te krijgen.

Neem mijn ziel is het eerste boek dat ik van Yrsa Sigurdardottir (1963) heb gelezen. Zij is in het dagelijks leven directeur van een ingenieursbedrijf en is daarnaast schrijfster van thrillers en kinderboeken. In 2013 verschijnt haar vierde thriller in het Nederlands.
Hoofdpersoon in haar boeken is de jonge advocate Thóra, geen supermens maar een gewone vrouw die zich graag vastbijt in mysteries. Ik vond het speurneuzerige à la een jonge Miss Marple echt leuk gevonden en goed uitgewerkt. Het levert geen superspannende thrillers op, maar wel goede en degelijk in elkaar stekende detectives.
Sigurdardottir wordt wel vergeleken met Arnaldur Indridason. Naar mijn mening niet terecht; ik vind de thrillers van Indridason veel meer 'bite' hebben qua spanning en intensiteit. Het genre van Sigurdardottir valt beter te omschrijven als 'detective' – wat toch een andere lading aan het begrip spannend boek geeft. Maar zeker geen mindere lading; ik heb me uitstekend vermaakt met Neem mijn ziel. Ik ga zeker op zoek naar haar andere boeken.

ISBN 9789044330052 Paperback  416 pagina's House Of Books B.V. april 2011
Vertaald door Annemarie Lodewijk

© Joanazinha 8 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Kinderen van de regenboog
Danny Beyens


Martha, de oma van Evy van Hemelen is in alle staten. Evy studeert in Antwerpen maar verblijft in het weekend bij haar oma. Maar nu is Evy niet op komen dagen en heeft ook niets van zich laten horen. Dit is niets voor haar, aldus haar oma. Het oude vrouwtje is ervan overtuigd dat haar kleindochter iets overkomen is. Samen met haar overbuurvrouw Sonja vertrekt Martha naar Antwerpen. Wanneer ze aanbellen op het adres van Evy, wacht hen een onaangename verrassing. Evy woont helemaal niet op het door haar opgegeven adres. Tijd om naar de politie te gaan.

De politie neemt de verdwijning van Evy niet serieus. Evy is negentien en meisjes van die leeftijd blijven wel vaker een nachtje weg zonder iemand hiervan op de hoogte te stellen. Dan wordt haar mobiele telefoon gevonden in een buitengebied. Wat deed Evy op deze verlaten plek? De telefoon wordt aan een nader onderzoek onderworpen en dan wordt de belangstelling van de politie alsnog gewekt. In het geheugen van de telefoon staat een foto van een onbekende vrouw. Er is geen twijfel over mogelijk dat ze dood is. Toevalligerwijs lag de telefoon van Evy op het grondgebied van Kinderen van de regenboog, een sekte-achtige genootschap. Er staan ook foto’s van leden van het genootschap in de telefoon. Weten zij meer? Is de vrouw geofferd en wat is er met het lijk gebeurd? Evy van Hemelen blijft spoorloos. Wat is haar rol in dit verhaal? Er duiken steeds meer vragen op terwijl de antwoorden uitblijven. Politiemannen Degraaf en Coppens moeten de warboel zien te ontwarren.

Ondertussen heeft voormalig televisiepresentator Evert Leukemans heel andere dingen aan zijn mooie hoofd. Hij staat op het punt een belangrijke opdracht volledig te verknoeien. Evert is samen met zakenpartner Bart Sommen een productiebedrijfje begonnen maar het maken van een goed televisieprogramma blijkt geen kinderspel. Vooral niet voor een omhooggevallen tv-persoonlijkheid die het grootste deel van het budget besteed heeft aan drugs. Evert zit in de nesten en dit keer kan zijn knappe gezicht hem hier niet uitredden.

Kinderen van de regenboog is het vierde boek met politiemannen Degraaf en Coppens. De andere drie boeken heb ik – nog – niet gelezen maar in dit boek is het duidelijk dat de auteur en de personages een comfortabele band met elkaar hebben opgebouwd. Deze band resulteert in een prettig leesbaar boek met overtuigende personages. Privé hebben de politiemannen ook het een en ander te verduren. Zo valt Degraaf voor de verkeerde vrouw en negeert Coppens hardnekkig de waarschuwingssignalen die zijn lichaam hem zendt. Hij blijft zich tevreden volproppen met fastfood en steekt regelmatig genietend een sigaar op. Kan dit goed blijven gaan?

De auteur hanteert een frisse en ontwapenende schrijfstijl met een licht sluimerende spanning. Het goed uitgewerkte verhaal maakt nieuwsgierig naar de ontknoping. Het slot is geloofwaardig, er zijn geen losse eindjes. Schrijver Danny Beyens zet de lezer regelmatig op slinkse wijze op het verkeerde been. Mooi gedaan. Het thema van het boek is dat schijn bedriegt. De meest voor de hand liggende verklaring is niet altijd de juiste. De titel doet denken aan een zweverig boek maar het is allesbehalve dat. Kinderen van de regenboog is een uitstekende politieroman.

ISBN 9789079552856| paperback |400 pagina's| Uitgeverij Kramat | oktober 2012

© Annemarie, 7 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Moederziel
Marelle Boersma

Marelle Boersma (1957) is een auteur die 'schrijft over het verborgen leed in de samenleving'. Het zijn verhalen die zomaar kunnen gebeuren en soms ook zijn gebeurd. Sinds 2005 verschijnen haar thrillers met de regelmaat van de klok. Momenteel werkt ze aan haar achtste boek, waarbij haar lezers op interactieve manier kunnen meedenken en meebeslissen over de inhoud van het verhaal. Naast het schrijven van boeken verzorgt Marelle Boersma columns en geeft ze lezingen en workshops.

In Moederziel snijdt ze andermaal een actueel thema aan: mantelzorg. Bij dit soort zorg is per definitie sprake van afhankelijkheid en verschil in positie tussen zorgverlener en zorgvrager. Dat dat niet altijd positief uitwerkt en welke schrijnende gevolgen dat kan hebben, wordt op indringende wijze in dit boek beschreven. 

De door MS geplaagde Myrna Klaver woont ondanks haar beperkingen tevreden in haar eigen huis. Ze is zelfs weer verliefd aan het worden op een man die het niet erg vindt dat ze gehandicapt is; terwijl haar man haar indertijd juist vanwege haar ziekte heeft verlaten. Wanneer haar psychisch labiele dochter Josje weer thuis wil komen wonen om voor haar te zorgen, ziet ze daar eigenlijk erg tegenop omdat ze bang is haar privacy te verliezen. En ze heeft geen hulp nodig. Aan de andere kant wil ze haar dochter ook de gelegenheid bieden te laten zien dat ze wel degelijk verantwoordelijkheid kan dragen en voor haar moeder kan zorgen. De werkelijkheid is echter anders. Wanneer 'mantelzorg' verandert in 'manteldwang', raakt Myrna haar zelfstandigheid en privacy steeds meer kwijt. Maar wat ze niet ziet is dat een veel groter gevaar haar bedreigt.

Marelle Boersma verwoordt heel mooi en ontroerend hoe de relatie tussen Myrna en Josje in elkaar zit en hoe zij ondanks alle moeite die zij doen toch steeds verder uit elkaar raken. Helaas geldt dat niet voor de andere personages, die onderbelicht blijven, waardoor het verhaal geen samenhang kent. Daarnaast had ik halverwege het boek het gevoel dat de plot als los zand door mijn vingers gleed doordat gebeurtenissen geen logische bedding hadden. Ik kon er op een gegeven moment geen touw meer aan vastknopen. De onverwachte ontwikkelingen in de precaire situatie van Myrna naarmate het verhaal vorderde konden dat niet meer rechtzetten; het  boek ging voor mij als een nachtkaars uit.

ISBN 9789461090652 Paperback 320 pagina's De Crime Compagnie januari 2013

© Joanazinha, 3 januari 2012

Lees de reacties op het forum en/of erageer, klik HIER

Feniks
Deon Meyer

Feniks stamt oorspronkelijk uit 1996 en is in 2007 al eens uitgegeven in Nederland. Blijkbaar heeft het boek toen weinig reuring opgeleverd, net als de andere boeken van Deon Meyer. Hij was een in Nederland volslagen onbekende Zuid-Afrikaanse auteur. In 2012 is Deon Meyer vanuit het niets een rijzende ster aan het Nederlandse thrillerfirmament geworden. Zijn boeken '13 uur', 'Duivelspiek' en 'Onzichtbaar' zijn zeer succesvol (her)uitgegeven en worden hoog gewaardeerd door de Nederlandse lezers. Tijd dus om Feniks af te stoffen en opnieuw uit te geven. En terecht!
Meyer (1958) vertelt in een interview dat hij is begonnen met spannende verhalen te schrijven omdat hij verzot is op het lezen van spannende verhalen. En hij gaat uit van het adagium: schoenmaker, hou je bij je leest oftewel: schrijver, hou je bij je voorkeursgenre.

In Feniks is inspecteur Joubert op een doodlopende weg beland: hij is te dik, hij rookt en drinkt te veel en is depressief nadat zijn vrouw twee jaar geleden tijdens haar werk (zij was ook politie-agent) is vermoord. Zijn nieuwe chef is groot voorstander van een gezond leven: in een gezond lichaam huist een gezonde geest en beiden zijn nodig om het werk goed te kunnen doen. Hij dwingt Joubert en zijn mensen hun levensstijlen te wijzigen en ze krijgen daar een zware dobber aan, zeker wanneer al hun professionele aandacht uitgaat naar een reeks moorden die willekeurig gepleegd lijken te zijn, ware het niet dat ze allemaal met één en hetzelfde wapen gepleegd zijn: een meer dan honderd jaar oude Mauser. De druk wordt opgevoerd wanneer er verschillende bankovervallen plaatsvinden door iemand die als een kameleon verschillende gedaanten aanneemt en uiterst beleefd maar vastberaden om geld vraagt.
Joubert moet heel wat overwinnen, waaronder bezoeken aan een psycholoog, om aan de eisen van zijn baas te kunnen voldoen en om greep te krijgen op het onderzoek naar de moorden en de bankovervallen. Maar is dat ook genoeg om de geesten uit het verleden het zwijgen op te leggen?

Voor Feniks heeft Meyer zijn licht opgestoken bij de Zuid-Afrikaanse politiedienst, waardoor de karakters levensecht en geloofwaardig zijn.
Meyer schrijft heel mooie proza en toch komt zijn stijl ook heel sober over. Dat past goed in de manier waarop hij het verhaal presenteert: met veel gevoel voor de mens Joubert achter de inspecteur Joubert en tegelijkertijd het strakke ritme van het onderzoek naar de moordenaar. Wat dit boek voor mij uniek maakt is de setting: er zijn niet veel thrillers die in Zuid-Afrika spelen (althans niet veel die hier uitgegeven worden). Dat biedt nieuw inzicht in het dagelijkse reilen en zeilen van een onbekend continent waarvan we via kranten en journaals vaak alleen maar de negatieve kanten vernemen.
Het boek is inmiddels 16 jaar oud maar komt niet gedateerd over. Het is een prettig leesbare whodunnit in de stijl van de detectives waar de Engelsen het patent op lijken te hebben. Plezierig, onderhoudend, de spanning is in het begin van het boek ver te zoeken maar loopt naar het eind toe goed op. Een prima opmaat naar de nieuwere thrillers van deze auteur.

ISBN 9789044965346 e-book 355 pagina's A.W. Bruna uitgevers oktober 2012
Vertaald door Jacqueline Caenberghs

© Joanazinha, 29 december 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://christinebols.com

Vrouwen van Corvallis
Christine Bols


In Corvallis, Oregon wordt een gruwelijk verminkt lichaam gevonden. Inspecteurs Tim Sackley en David Halloway vrezen dat dit wel eens het lijk van Beatrice Bodini kan zijn. Onlangs is de studente door Anna - een medestudent -  als vermist opgegeven. Het slachtoffer is zo vreselijk toegetakeld dat Tim en David beslist niet aan Anna kunnen vragen het lichaam te identificeren. Een digitaal bewerkte foto biedt uitkomst, Anna herkent haar studiegenootje meteen.

Beatrice mist een oog, een tepel en haar baarmoeder. Haar moordenaar heeft deze verwijderd. In haar buik heeft hij een ongebruikelijk voorwerp achtergelaten. Een horloge.  Het alarm staat ingesteld. Tim en David zijn ontzet en begrijpen niet wat de moordenaar met het horloge bedoelt.

Tim heeft veel aan zijn hoofd. Zijn vriendin Cam heeft - zonder het met hem te overleggen -  zijn broer Sean uitgenodigd voor het eten. Tim is woedend op zowel Cam als Sean. Sean heeft een daad op zijn geweten die Tim hem nooit meer zal vergeven. Nooit en te nimmer. Sean heeft hem zijn geluk ontnomen en Tim wil niets meer met hem te maken hebben. De relatie tussen Cam en Tim staat op springen en Cam neemt de benen wanneer ze ontdekt dat Tim vreemd is gegaan. Alsof het allemaal al niet ellendig genoeg is, raken David en zijn vriend betrokken bij een auto-ongeluk. Na een gezellig etentje botsen zij frontaal op een spookrijder. Davids vriend overlijdt, David zelf raakt zwaar gewond. Tim kan het nauwelijks bevatten.

Omdat David lange tijd uit de roulatie zal zijn, wordt Jude McCool als tijdelijke vervanger aangesteld. Tim is hier allesbehalve blij mee. Jude is de dochter van een senator en Tim is ervan overtuigd dat zij een voorkeursbehandeling heeft genoten. Hij behandelt Jude dan ook niet al te vriendelijk. Dan dient een tweede lijk zich aan. Het gaat opnieuw om een jonge vrouw. Ze is op dezelfde wijze verminkt als het eerste slachtoffer. Ook in haar buikholte wordt een horloge aangetroffen. Gaat het om een seriemoordenaar? Tim en Jude zullen noodgedwongen nauw moeten samenwerken om de dader in de kraag te kunnen vatten. Tijd om uit te rusten is er niet want de moordenaar gunt zichzelf ook geen pauze.

Dit boek is het debuut van een zestiger uit Vlaanderen. Christine Bols is oma van drie kleinkinderen. Het schrijven zat haar altijd al in het bloed maar nu pas heeft het geresulteerd in een boek. Het eerste hoofdstuk, een terugblik, is zo schokkend dat ik de impuls heb moeten bedwingen het boek van me af te gooien. Ik wilde eigenlijk niet meer verder lezen. Het is een scène waarin een moeder haar jonge zoon dwingt tot seksuele handelingen. Het is heel expliciet beschreven, het ging mij veel te ver. Dat het jongetje later uitgegroeid is tot een verknipte moordenaar, is in ieder geval niet verwonderlijk. Gelukkig blijft het bij dit ene hoofdstuk, dat is al meer dan genoeg.

De rest van het boek is vlot en toegankelijk geschreven. De auteur heeft zonder twijfel haar uiterste best gedaan op het plot. Misschien zelfs een beetje teveel. Er gebeurt enorm veel in het boek en waarschijnlijk is het hierdoor dat er wat kleine slordigheidjes in het verhaal staan. Ook is niet alles even goed onderbouwd. Ik vraag me af waarom het boek zich in Amerika afspeelt. Heeft de schrijfster hier een speciale reden voor? De combinatie van de Vlaamse taal met de Amerikaanse setting geeft een grappig contrast.

De personages zijn sympathiek en alle narigheid wordt doorbroken door de nodige romantiek. Het verhaal is vlot geschreven. Zal deze oma van drie nog wat kunnen groeien in het schrijverschap? Ik ben benieuwd.

ISBN 9789079552894 | paperback |278 pagina's| Uitgeverij Kramat | november 2012

© Annemarie, 28 december 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Slachtoffers
Alex Kava

De boeken van Alex Kava worden al jaren door een breed publiek gelezen en gewaardeerd. Ze schrijft dan ook in een toegankelijke stijl en met een vlotte pen. Na twee jaar van stilte rondom hoofdpersoon Maggie O'Dell is er nu een nieuw avontuur (het achtste alweer) van haar in het Nederlands verschenen: Slachtoffers.

Maggie is FBI-agente en gedragswetenschapper. Wanneer ze wordt gevraagd om in Pensacola, (Florida) onderzoek te doen naar de herkomst van enkele lichaamsdelen die uit zee zijn opgevist, weet ze nog niet in wat voor macabere misdaad ze terechtkomt. Haar goede vriend microbioloog Platt wordt geconfronteerd met onverwachte sterfgevallen bij militairen die niet levensgevaarlijk gewond maar met geamputeerde ledematen terugkomen uit Afghanistan. Wanneer er een oorzakelijk verband tussen beide zaken blijkt te bestaan, komt Maggie een wel heel sinistere moordenaar op het spoor, die voornamelijk toeslaat tijdens orkanen. En een orkaan van een heel zware categorie staat juist op het punt zich op de streek te storten waar Maggie en Platt onderzoek doen. De moordenaar wacht zijn kansen af...

Na genoten te hebben van eerdere avonturen van Maggie O'Dell, had ik me erg verheugd op dit nieuwe boek van Alex Kava. De spanning spatte er altijd af en de plotontwikkeling zat goed in elkaar. Wat dat betreft stelt Slachtoffers teleur: de spanning is ver te zoeken en ook de verdere kennismaking met O'Dell  viel tegen. Er is weinig overgebleven van de pittige tante die we kennen uit bijvoorbeeld 'Duivels kwaad' en 'Noodzakelijk kwaad'. De plot is op zich goed maar Kava weet mij niet te boeien; het verhaal is vlak en kabbelt maar door. Door de onveranderd vlotte schrijfstijl en de korte hoofdstukken lees je het boek wel vrij vlug uit. Een prima tussendoortje,  maar naar mijn idee een teleurstelling voor de echte O'Dell-fan. Ik hoop dat bij de volgende boeken (die in Amerika inmiddels al zijn verschenen maar nog niet in het Nederlands zijn vertaald, hoewel dit volgens de schrijver wel de intentie is) Alex Kava weer een tandje heeft bijgeschakeld en dat Slachtoffers een eenmalige dip in de serie is.

Alex Kava heeft in het verleden allerlei baantjes gehad, maar is sinds 1996 full-time schrijfster en heeft inmiddels haar elfde boek in de Maggie O'Dell-serie geschreven. Daarnaast heeft ze enkele stand alones geschreven. Ze woont in Omaha (Nebraska) en Pensacola (Florida) – waar Slachtoffers zich afspeelt.

 
ISBN 9789034737410 Paperback 352 pagina's Harlequin Holland B.V. december 2012
Vertaling Karin Schuitemaker

© Joanazinha, 21 december 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Tussenvrouw
Sofia van der Sluis

‘Margot was een tussenvrouw. Altijd tussen wal en schip blijven steken. Nooit een radicale stap kunnen zetten, in geen enkele richting. Niet in de richting van een man, niet in de richting van een kind en niet in de richting van een carrière. Nooit voor jezelf durven komen. Nooit iemand durven uitschelden. Gewoon op zijn plaats zetten, desnoods. Niets durfde ze, niets. Hypersensitief type dat ze was. En altijd beleefd en beschaafd, ook al scheten ze bij wijze van spreken op haar kop.’

Amsterdam,  een jonge alleenstaande vrouw, en een andere jonge vrouw die akelig aan haar einde komt. Voeg daarbij een piepklein vleugje esoterie, en wat gestoei in bed, en je hebt de ingrediënten voor een spannende chickthriller, die lekker weg hapt.
Hoofdpersoon is Margot, free-lance redactrice, die na een mislukte relatie ‘de neurotische en chaotische binnenstad’ verruilt voor een leuk flatje aan de rand van de stad: daar is ruimte, groen en gezelligheid. Dat laatste hoopt ze, en in het begin heeft ze inderdaad leuke contacten met de buren. Tot een van hen dood gevonden wordt in dat prachtige groen. Scarlett is vermoord.
De arme Roberto wordt opgepakt en beschuldigd. En omdat Roberto een simpele van geest is - een minder begaafde man, die graag op zijn bankje zat en naar de joggende vrouwen keek - blijkt het niet zo moeilijk om hem de moord te laten bekennen.
Maar Margot heeft haar twijfels: zij wordt bezocht door de geest van Scarlett, die haar geen rust gunt. Ze moet op zoek. Eerst uitzoeken wie Scarlett eigenlijk was, want tenslotte woont Margot er nog maar net, en weet ze niet veel meer dan dat haar buurvrouw een hele leuke vriend had: Bram. Margot is zelf verliefd op hem!
Terwijl ze hem troost en hij dat graag ondergaat, ontdekt ze dat er in Scarlets leven vele mannen waren. Is een van hen de moordenaar? Want die arme Roberto is dat niet, dat weet ze zeker. Is het Dennis, de andere buurman, die ook een oogje had op Scarlet?  Is het Zoran, een eerdere vriend?
Of een nog onbekende?
Natuurlijk valt het de moordenaar op dat er iemand naspeuringen doet, en Margot komt zelf in gevaar…
In de loop van het verhaal blijkt dat Margot helemaal niet zo’n ‘tussenvrouw’ is. Integendeel eigenlijk.
Ze is juist een ondernemende vrouw die niet met zich laat sollen als ze dat niet wil. Was ze een tussenvrouw geweest, dan had ze net als iedereen aanvaard dat Roberto de dader was. Klaar zou het zijn geweest. Over tot andere zaken. Maar dat doet ze dus niet. Dat wringt een beetje, maar het is niet iets waar de lezer mee zal zitten. Het is niet bedoeld – denk ik – als een psychologische roman, met veel diepgang, het is lectuur, geen literatuur.

ISBN 9789047203032 |  paperback | 253 pagina's |  Artemis & Co |  oktober 2012

© Marjo, 19 december 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER