Ik denk dat het voorbij moet zijn
Iain Reid

Hoewel ze Jake pas een week of zes kent, weet ze al enige tijd dat ze hun relatie maar beter kan beëindigen. Ze voelt zich tot Jake aangetrokken maar toch twijfelt ze. Ze heeft niet het gevoel dat er een gelukkige toekomst voor hen samen is weggelegd. Toch heeft ze het geschikte moment te zeggen dat het voorbij moet zijn niet aangrepen. Ook de andere momenten waarop ze haar twijfels uit had kunnen spreken, gleden ongemerkt voorbij. En nu is ze samen met Jake onderweg naar de afgelegen boerderij van zijn ouders. Nog altijd is het hoge woord er nog niet uit.

De autorit lijkt eindeloos te duren. De boerderij ligt op een paar uur rijden van hun woonplaats. Terwijl ze uit het raam kijkt, probeert ze het gerinkel van haar telefoon te negeren. Ze maakt Jake wijs dat ze door een opdringerige vriendin gebeld wordt en daar geen zin in heeft. In werkelijkheid is de onbekende beller een man. De telefoontjes zijn kort na haar ontmoeting met Jake begonnen. Wie hij is en wat hij van haar wil, weet ze niet. Hij jaagt haar angst aan. Ze voelt zich er zo ongemakkelijk door dat ze er niet over kan praten. Als ze haar angsten hardop uitspreekt, kunnen ze nooit meer genegeerd worden. Nooit meer weggestopt worden in het donkerste hoekje van haar brein. Ze zwijgt en kijkt naar het plattelandslandschap dat als een oneindig schilderij voorbijglijdt.

Kun je tijdens een autorit zeggen dat het voorbij moet zijn? Ze twijfelt. Bovendien heeft ze eigenlijk geen enkele reden om het te zeggen. Jake ziet er niet onaardig uit, heeft een goede baan en is intelligent. Hun gesprekken zijn filosofisch van aard. Samen kunnen ze urenlang mijmeren over de zin van het leven. Ook over zijn bedprestaties heeft ze niets te klagen. Waarom denkt ze dan toch dat het voorbij moet zijn? Het is nog niet te laat. Ze kan nog altijd haar mond openen om haar besluit aan Jake mee te delen.

Nu ze weet dat het binnenkort voorbij zal zijn, is ze minder zenuwachtig over het bezoekje aan haar “schoonouders”. Het is immers niet de bedoeling een band met ze op te bouwen. Na het bezoekje zal ze Jakes ouders waarschijnlijk nooit meer zien. Misschien is het zelfs beter om eerst maar gewoon bij ze op visite te gaan. Ze kan Jake ook naderhand het slechte nieuws vertellen. Toch is ze nieuwsgierig. Zal Jake op zijn ouders lijken? Hoe is hun onderlinge band? Ze vindt Jake nog altijd leuk. Eigenlijk zou ze in haar nopjes moeten zijn met een partner als Jake. Toch duikt de gedachte die hun gezamenlijke toekomst om zeep helpt, steeds in haar hoofd op. Het heeft zich stevig verankerd en laat zich niet meer verdrijven. Keer op keer spookt het door haar hoofd: “Ik denk dat het voorbij moet zijn.”

Ik denk dat het voorbij moet zijn is het fictiedebuut van Iain Reed. Eerder schreef hij al de veelgeprezen non-fictieboeken One Bird’s Choise en The Truth About Luck. Dit indrukwekkende verhaal begint als een filosofische roman maar de spanning die tijdens de autorit in het verhaal sluipt, neemt steeds grotere vormen aan. Er gaat iets heel onheilspellends van het verhaal uit. De roddelpraatjes die de hoofdstukken doorbreken, doen het ergste vermoeden.

De roddelpraatjes worden door onbekenden gevoerd. Het kunnen telefoongesprekken zijn, ontmoetingen in de supermarkt of gesprekken op een kantoor. Ze gaan over iets vreselijks dat is gebeurd. Iets dat niemand had verwacht. De gesprekken worden steeds gedetailleerder. Over wie gaan ze? Gaan ze over Jake of over iemand anders? Hoe zit het eigenlijk met de onbekende beller die de hoofdpersoon steeds lastigvalt? Steeds als hij haar belt, ziet ze haar eigen telefoonnummer op het scherm van haar mobiele telefoon verschijnen. Wie is hij en wat wil hij van haar? De onthutsende waarheid laat zich niet raden.

Niemand kan na zes weken beweren iemand door en door te kennen. Toch is het heel normaal om met je kersverse partner een autorit te maken. Welke rampzalige gevolgen kan een ritje naar het platteland immers hebben? Het gaat om een onschuldig bezoekje aan twee oude mensen. Auteur Iain Reid laat de spanning torenhoog oplopen. Het benauwende gevoel dat zich van de hoofdpersoon meester maakte, sloeg genadeloos op mij over. Je zou dit boek een spannende roman maar ook een literaire thriller kunnen noemen. Het is dan een literaire thriller die het predicaat “literair” ook echt verdient. Ik denk dat het voorbij moet zijn is bijna onverdraagbaar intens. Een waar kunststuk.

ISBN 9789044632514 | paperback | 222 pagina's | Prometheus | november 2016
Vertaald door Dennis Keesmaat

© Annemarie, 14 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Masterplan
Pjotr Vreeswijk

Wanneer de veertigjarige Alex De Klerck, werkzaam voor een geheime antiterreureenheid in Brussel, de satellietbeelden voor het eerst onder ogen krijgt, heeft hij geen idee waar hij naar kijkt. Zijn bazin Janet Sloand vertelt hem dat het rood omcirkelde gebied zich in het grensgebied tussen Soedan en Zuid-Soedan bevindt. Alex weet dondersgoed dat het in beide landen maar al te vaak onrustig is maar normaliter richt de organisatie zich op andere zaken. Volgens Sloand is in het gebied echter iets ongewoons gebeurd. Iets zeer zorgwekkends. Eén enkele explosie heeft aan een schrikbarend aantal mensen het leven gekost.

De woorden van Sloand maken indruk op Alex. Kan een bom een dergelijke explosie veroorzaken? Alex hoopt met heel zijn hart dat het niet om een atoombom gaat. Gelukkig is dat vrijwel onmogelijk. Toch hebben honderden, misschien wel duizenden mensen, in een uitgestrekt, dunbevolkt gebied het leven gelaten. Welk wapen er ook is gebruikt, het moet een enorm bereik hebben. Slechts enkelen hebben de rampzalige gebeurtenis overleefd. Het is belangrijk dat Alex deze getuigen spreekt. Kunnen zij hem vertellen wat er is gebeurd?

Alex vertrekt met zijn Britse collega Suzanne, een echte whizzkid, naar Khartoem, waar ze door de Duitser Peter Staufmann worden opgewacht. Alex is blij zijn goede vriend weer te zien. Ze zijn echter niet naar Khartoem gereisd om herinneringen op te halen. De oorzaak van de mysterieuze massamoord moet achterhaald worden en in een grensgebied waar veiligheid niet vanzelfsprekend is, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig heeft de organisatie een chauffeur voor het drietal geregeld. De vrolijke Safi voelt zich duidelijk als in vis in het water in het Afrikaanse land. Alex weet niet goed wat hij van de man moet denken. Is Safi niet een beetje te gladjes? Alex beroept zich op zijn gezonde dosis argwaan. Tot hij zeker weet dat Safi te vertrouwen is, zal hij op zijn hoede zijn.

Omdat hun aanwezigheid in Khartoem onopgemerkt moet blijven, is het niet eenvoudig getuigen te vinden en meer informatie over de ramp te bemachtigen. Alex en zijn collega’s beseffen dat er haast geboden is. Wat als iemand een soort superwapen in het afgelegen gebied heeft uitgetest? Wat als de slachtpartij nog maar een voorproefje is van wat komen gaat? Wanneer het team ontdekt dat de overlevenden ledematen missen, zijn ze verbijsterd. Het lijkt wel of de armen en benen van de slachtoffers simpelweg zijn weggesmolten! Wat is er toch gaande? Dreigt er wereldwijd gevaar?

Alex, Suzanne en Peter verplaatsen zich minder onopgemerkt dan gewild door Zuid-Soedan. Al snel merken ze dat hun aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Gelukkig duikt Safi precies op het juiste moment op om voor reddende engel te spelen. Alex vertrouwt het niet. Is het niet een beetje té toevallig dat Safi precies wist waar hij moest zijn? En wie zijn de zwaarbewapende mannen die hem vergezellen? Alex beseft dat ze tijdens de rest van hun missie geen moment meer veilig zullen zijn. Wat hij niet weet, is dat de bron van het kwaad zich in een heel ander werelddeel bevindt. In het Zuid-Amerikaanse Argentinië wordt een coup beraamd. Werkelijks niets zal aan het toeval overgelaten worden en het mysterieuze wapen vormt het middelpunt van wat komen gaat.

Masterplan is het debuut van Pjotr Vreeswijk, die werkzaam is als politieagent binnen de eenheid Den Haag. In de verantwoording achterin het boek schrijft hij dat het vier jaar heeft geduurd voor hij het verhaal op papier had staan. Het idee voor het wapen is geïnspireerd op “The Nazi Bell”, een mysterieus apparaat uit de Tweede Wereldoorlog. Nog altijd weet niemand precies wat de Duitsers ermee van plan waren. In dit boek is geheime informatie van de Duitsers na de Tweede Wereldoorlog naar Argentinië gesmokkeld. De kersverse auteur schrijft ook dat hij technische informatie achterwege heeft gelaten. Dat scheelde heel wat research en bovendien slaat hij dergelijke informatie zelf vaak over tijdens het lezen van een boek. Zelf had ik wel graag iets meer informatie gewild. De omschrijving over de werking van het apparaat is nu wel erg summier. Ook snap ik niet goed hoe de test in Afrika precies plaats heeft kunnen vinden.

Pjotr Vreeswijk heeft een bonte verzameling personages in het boek verwerkt. Hoewel ze allemaal erg verschillend zijn, passen ze stuk voor stuk goed bij het verhaal. Wel mis ik wat diepgang. Ik heb na het lezen van dit boek niet echt het idee dat ik de personages goed heb leren kennen. Maar ach, in dit boek draait het vooral om actie, spanning en een gruwelijk complot en die verhaalelementen zijn goed uitgewerkt. De auteur hanteert een soepele schrijfstijl en ik was oprecht nieuwsgierig naar de ontknoping. Masterplan is absoluut een veelbelovend debuut.

ISBN 9789491875281 | paperback | 352 pagina's | Letterrijn | oktober 2016

© Annemarie, 12 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Lawinegevaar
Suzanne Vermeer

Advocate Chantal Donkers dacht dat ze het allemaal voor elkaar had: een glansrijke carrière, met de media-aandacht waar ze dol op is. Haar credo is dat je kansen moet pakken als ze voorbij komen, want als jij het niet doet, doet een ander het wel. Dat ze vaak uitgenodigd wordt voor gastoptredens, vindt haar vader net zo prachtig als zijzelf. En omdat ze de enige overgebleven dochter is wil ze hem graag blij maken. Er is nog wel een zus. Er was een zus. Zij en haar ouders hebben al tien jaar taal noch teken van haar vernomen, nadat ze totaal onverwacht in een klooster is gegaan. 

Totaal verbijsterd is Chantal dan ook als op een dag de bel van haar appartement gaat en een klein meisje vraagt of zij tante Chantal is:
‘Mama zegt dat ik bij jou veilig ben.’

De zesjarige Fenna zal haar leven danig overhoop halen. En niet alleen het hare, ook van haar vriend Niels. Ze hadden net een vakantie geboekt:  Zwitserland, de sneeuw in en een leuke treinreis maken. Chantal was daar hard aan toe, het had haar even niet meegezeten, de man die zij nog maar pas geleden vrij had weten pleiten was opnieuw in de fout gegaan, en of het daar iets mee te maken had wist ze niet, maar iemand stuurde haar vervelende dreigbrieven.

Gelukkig had ze Niels, nuchter en kordaat - hij is politieman - weet hij haar op te beuren, en ook de onverwachte komst van Fenna stoort hem nauwelijks. Integendeel, hij ontpopt zich als een leuke oom, en begint over een eigen gezinnetje.
Nou, daar wil Chantal nog wel even over nadenken, maar intussen trekt ze wel alvast bij hem in. Haar eigen flat is te klein en bovendien is die stalker daar al twee keer binnengedrongen, ondanks dat ze nieuwe sloten had aan laten brengen met hulp van Niels, die er ook voor zorgt dat ze een beschermer krijgt. 

En dan gaan ze zoals gepland op vakantie. Met Fenna. En Chantal geniet, net als Niels en Fenna. Tot de dag dat er enorm veel sneeuw valt, en er lawinegevaar dreigt. Maar niet alleen de sneeuw is gevaarlijk, er blijken veel meer gevaren op de loer te liggen. Niemand is zijn leven meer zeker.

Het verhaal begint heel rustig. De dreiging wordt langzaam opgebouwd, en raakt pas in een stroomversnelling als het drietal al even geniet van de vakantie in Zwitserland. De schrijver zorgt er voor dat vanaf het begin iedere man verdacht lijkt, ook diegenen die Chantal zelf niet verdenkt. Er is wel sprake van enige voorspelbaarheid, maar dat drukt de pret geenszins. Er komen nog heel wat spannende scènes voorbij, voor we zullen weten of onze vermoedens kloppen.

Zoals het Suzanne-Vermeerboeken betaamt, leest het verhaal lekker vlot, omdat het geschreven is op een lichte gezellige toon, zonder onnodige uitweidingen of beschrijvingen. En naast de spanning is er een dosis romantiek. Jawel, zelfs al maakt onverwacht een zesjarig meisje inbreuk op het prille liefdesleven van Chantal en Niels! En omdat dit soort boeken er horen te zijn voor de momenten dat je even je eigen sores wilt vergeten, voor de momenten dat je je even lekker onderuit wilt zakken, is het goed dat de serie Suzanne-Vermeerboeken nog steeds voortgezet wordt.

ISBN 9789400507692| paperback | 312 pagina's | Uitgeverij Bruna|november 2016

© Marjo, 12 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Over de grens
Michael Connelly

Voormalig rechercheur Harry Bosch heeft moeite met de zeeën van vrije tijd die zich voor hem uitstrekken. Een jaar geleden werd hij na een onzinnige beschuldiging door de LAPD geschorst. Omdat het onderzoek maanden in beslag zou gaan nemen, hij wellicht ontslagen zou worden en hij bovendien al die tijd geen salaris zou ontvangen, besloot Bosch noodgedwongen met pensioen te gaan. Het was de enige manier om zijn financiën op orde te houden. Net als iedereen heeft Bosch een inkomen nodig, vooral nu zijn dochter Maddie op het punt staat te gaan studeren.

Bosch is nog niet klaar voor een leven als gepensioneerd man. Hij is gewend aan dagen die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met drukte en chaos zijn gevuld. Zelfs het opknappen van een oude Harley, een hobby die al jaren op hem wacht, levert niet de verwachte voldoening op. Bosch zit dringend om afleiding verlegen. Het verzoek van zijn halfbroer Mickey Haller komt dan ook als geroepen. Toch aarzelt Bosch. Haller is advocaat en politiemannen en advocaten staan vaak lijnrecht tegenover elkaar. Politiemannen willen immers dat het geboefte achter de tralies belandt, terwijl advocaten hen uit de gevangenis proberen te houden.

Haller heeft dringend hulp van een goede onderzoeker nodig. Normaliter kan hij rekenen op de expertise van de ervaring detective Cisco maar die is, door een verkeersongeluk, de komende tijd uitgeschakeld. Haller wil dat Bosch zich over een moordzaak buigt. Volgens hem is zijn cliënt onschuldig. Bosch peinst er niet over voor zijn halfbroer te gaan werken. Hij heeft een grondige hekel aan ex-politiemannen die voor advocaten aan de slag gaan. Hij heeft zijn mening over ex-collega’s die deze keus hebben gemaakt nooit onder stoelen of banken gestoken. Verraders zijn het. Bosch heeft ze altijd onmiddellijk de rug toegekeerd.

Haller weet echter niet van opgeven en uiteindelijk zegt Bosch toe het dossier over de zaak door te zullen lezen. Het gaat om de moord op Lexi Parks, een assistent-manager. Nadat de vrouw op brute wijze in haar eigen huis, en in haar eigen bed, om het leven was gebracht, zat het onderzoek al snel muurvast. De politie tastte in het duister over het motief van de moord en had ook geen verdachte op het oog. De hoop om de zaak op te lossen was bijna vervlogen toen, enkele weken na de moord, de uitslag van het DNA-onderzoek binnenkwam. Het slachtoffer zat vol DNA van ene Da’Quan Foster, een voormalig bendelid.

Volgens Haller is Da’Quan Foster, ondanks het overduidelijke bewijs, onschuldig. Bosch weet dat zo net nog niet. Hoewel DNA nooit liegt, ontdekt hij dat Da’Quan Foster zijn leven had gebeterd. Ook valt er geen enkele link tussen hem en Lexi Parks te ontdekken. Bosch probeert voorzichtig wat aanvullende informatie te verzamelen maar hij schrikt terug van Hallers enthousiaste reactie. Bosch wil enkel de waarheid achterhalen, terwijl Haller zijn cliënt vrij wil pleiten. Bosch begint te beseffen dat hij tussen twee vuren zit. Hij wil de waarheid achterhalen maar hij wil niet dat Haller misbruik van de informatie maakt. Was als Da’Quan Foster werkelijk schuldig is en Bosch hem onbedoeld vrijpleit? Toch is Bosch al snel volledig bij het onderzoek betrokken. Wanneer zijn oud-collega’s daar lucht van krijgen, liegen hun reacties er niet om. Ineens is Bosch de man die hij altijd verafschuwde.

Over de grens is alweer het twintigste boek over Harry Bosch (en het zevende boek over advocaat Mickey Haller). Hoewel Bosch niet meer als inspecteur voor de politie werkzaam is, is de politieman in hem nog altijd springlevend. Hij wil beslist niet voor zijn halfbroer gaan werken maar het dossier over de wrede moord op Lexi Parks heeft een hypnotiserende uitwerking op hem. Het dossier bevat onregelmatigheden en dat zint Bosch niet. Moordenaars horen in de gevangenis thuis maar onschuldigen niet. Waarom is het bewijs niet waterdicht? Zijn er zaken bewust verzwegen of verdraaid? Bosch stort zich op het natrekken van ogenschijnlijk onbelangrijke informatie. Hij weet niet dat zijn doen en laten met argusogen wordt bekeken.

Harry Bosch maakt indruk met zijn onverstoorbaarheid. Zodra hij zich in een onderzoek heeft vastgebeten, laat hij niet meer los. Dit keer heeft hij zich in een groter gevaar gestort, dan hij zelf doorheeft. Auteur Michael Connelly heeft de spanning uitstekend opgebouwd en mijn nieuwgierigheid werd doorlopend geprikkeld. Ook over de goed uitgekiende ontknoping heb ik niks te klagen. Over de grens biedt een vlekkeloze mix van een spannende detective en een scherpe juridische thriller.   

ISBN 9789022576977 | paperback | 379 pagina's | Boekerij | oktober 2016
Vertaald door Gert van Santen

© Annemarie, 9 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

In wolfskleren
Simo Hiltunen

Lauri Kivi is misdaadverslaggever geworden om aan de juiste kant van het kwaad te kunnen staan. Hij weet maar al te goed dat ook hij tot vreselijke daden in staat is. Er huist iets duisters in hem. Iets dat hij vreest. Lauri weet dat hij geen goed mens is maar hij weet ook dat hij zijn slechte persoonlijkheid niet de vrije hand wil geven. Hij houdt zichzelf in toom. Met moeite.

In het verleden is het Lauri niet altijd gelukt zijn slechte kant te onderdrukken. Zo heeft hij na een onvergeeflijk voorval afstand van zijn vrouw Paula en dochtertje Aava genomen. Het meisje, dat tegenwoordig een popster is, weet niet eens hij haar vader is. Aava denkt dat haar vader jaren geleden is overleden. Het is moeilijk maar het is beter zo. Lauri is een slechte vader, net zoals zijn eigen vader een slechte vader is geweest. Lauri heeft een vreselijke jeugd gehad en dat heeft hij Aava willen besparen.

Dat Lauri zo goed in zijn werk is, komt misschien wel omdat hij doorziet hoe misdadigers denken. Hij herkent iets van zichzelf in hen. In tegenstelling tot Lauri hebben ze er echter niet voor gekozen zich tegen het kwaad te verzetten. De moordenaars over wie Lauri schrijft, scheppen juist genoegen in het voeden van hun slechte gedachtes. Lauri verafschuwt deze mensen, net zoals hij zichzelf vaak verafschuwt. Hij is geen goed mens en dat weet hij.

Wanneer een wrede gezinsmoord de gemoederen in Helsinki opschrikt, neemt Lauri de zaak uiteraard onder de loep. Hij heeft al meerdere artikelen over gezinsmoorden geschreven. Dit keer heeft een politieagent zijn twee dochters en vrouw vermoord. Daarna heeft hij de hand aan zichzelf geslagen. Iedereen is verbijsterd. De agent stond als vriendelijk en betrouwbaar bekend. Hij hield van zijn gezin. Lauri heeft het allemaal al eerder gehoord. Hij weet uit ervaring dat veel gezinsmoorden uit het niets lijken te worden gepleegd. Als donderslag bij heldere hemel.

Lauri twijfelt niet aan de toedracht van de gezinsmoord. Toch raakt het telefoontje van de onbekende hem. De al wat oudere man is hevig geëmotioneerd. Hij verzekert Lauri dat de politieagent de moorden absoluut niet gepleegd heeft. Lauri beseft dat het om de vader van de dader moet gaan. Natuurlijk kan de man niet geloven dat zijn eigen zoon tot zoiets verschrikkelijks in staat is. Toch laat het telefoontje Lauri niet los. De emoties van de man gingen door merg en been.

Lauri krijgt toestemming een aantal nieuwe artikelen over gezinsmoorden te schrijven. De afgelopen tijd zijn er in Finland immers meerdere gezinnen op deze wijze om het leven gekomen. Lauri besluit familieleden van de omgekomen gezinnen te interviewen. Hij benadert alle betrokkenen zo meelevend mogelijk. Lauri wil goede artikelen schrijven maar hij wil de nabestaanden beslist geen trap na geven. Wanneer Lauri op onverwachte informatie stuit, krijgt hij het vermoeden dat de gezinsmoorden met elkaar in verband staan. Wat als de moorden in werkelijkheid door een buitenstaander zijn gepleegd? Wat als de vaders van de omgekomen gezinnen onschuldig zijn? Helaas voor Lauri, deelt een ijverige politieman zijn vermoeden. De man heeft zelfs al een verdachte op het oog. Hij denkt dat Lauri achter de misdaden zit.

In wolfskleren is het debuut van de Finse journalist en producent Simo Hiltunen (1977). Het is uitstekend geschreven en ik was meteen verkocht. Lauri Kivi is niet zo slecht als hij zelf denkt. Hij verzet zich immers met man en macht tegen zijn slechte inborst. Juist het feit dat hij beslist geen brave burger is, maakt deze thriller zo boeiend. Zal het Lauri lukken zijn immer opborrelende woede in toom te houden? Wanneer de politie hem als verdachte aanmerkt, wordt de zaak persoonlijk. Lauri wil niet langer enkel goede artikelen schrijven, hij wil de moordenaar ontmaskeren. Ook hij heeft een verdachte op het oog. Lauri hoopt met heel zijn hart dat zijn gevoel hem voorliegt.

In wolfskleren is een ijzingwekkend spannende, goed opgebouwde én knap onderbouwde psychologische thriller.  Simo Hiltunens debuut straalt ervarenheid uit. Het is alsof het schrijven van thrillers al jaren dagelijkse kost voor hem is. Het personage Lauri Kivi heeft iets heel authentieks. Ik hoop dan ook dat dit boek het begin van een serie over Lauri Kivi vormt. Ik wil absoluut meer over deze bijzonder journalist lezen!

ISBN 9789022569412 | paperback | 470 pagina's | Boekerij | oktober 2016
Vertaald door Annemarie Raas

© Annemarie, 8 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het Amazoneconflict
Ad van de Lisdonk

Gordels om en zet je schrap! Vanaf de allereerste bladzijde sleept de auteur je mee in een rollercoster van acties. Bijna zonder adempauze speur je met Laura Sieberg mee in haar zoektocht naar de Amazones. Deze groep, die strijdt voor wereldoverheersing door vrouwen, gaat letterlijk over lijken om hun idealen te verwezenlijken omdat ze vinden dat de mannen op deze aarde er maar een zooitje van hebben gemaakt.

De eerdere aanvaringen van Laura met de Amazones zijn te lezen in 'Het Amazoneverbond' en 'Het Amazoneoffensief'. In dit laatste deel van de Amazone-trilogie komen Laura en de Amazones haast onvermijdelijk weer tegenover elkaar te staan. Laura wordt door zo'n beetje alle politiekorpsen op aarde gezocht omdat de Amazones er door middel van een dubbelganger voor hebben gezorgd dat zij verantwoordelijk wordt gehouden voor een fiks aantal moorden. Dat betekent dat ze alles op alles zal moeten zetten om uit handen van de ene partij te blijven en de aanval in te zetten op de andere partij. Hierbij haakt de auteur handig in op actuele gebeurtenissen, zoals de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Door korte, krachtige hoofdstukken waarin veel gebeurd, wordt de spanningsboog continu hoog gehouden. Er wordt de lezer weinig rust gegund. Gelukkig leest het boek heel vlot weg, waardoor je  je leessnelheid gestage tred kunt laten houden met de heftige gebeurtenissen.
Daarbij heeft Ad va de Lisdonk zijn feiten goed op een rijtje. Hij geeft voldoende inhoud van de non-fictie weer om zonder zaken op te zoeken het verhaal te kunnen blijven volgen. Maar het is ook leuk om op internet bepaalde informatie nog eens uitgebreider na te lezen. Zoals bijvoorbeeld de ATBIPS's waarover op blz. 106/107 wordt gesproken.

Dit is een actiethriller volgens het boekje. Heerlijk om je een aantal uren helemaal in te verliezen. Het einde van het verhaal is toch nog weer totaal anders dan je als lezer verwacht. Een uitstekend einde aan een zenuwslopende trilogie. De auteur zegt in een interview met Hebban dat hij klaar is met de Amazones; een nieuw deel zal er dus niet komen. Hij is wel bezig met een nieuw boek dat misschien ook wel een serie wordt, maar met een heel andere hoofdpersoon. De verwachtingen zijn na de Amazone-trilogie hoog gespannen!

ISBN 9789461092496 | Paperback | 400 pagina's | De Crimecompagnie | oktober 2016

© Joanazinha, 4 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reager, klik HIER

Tot stof
Felix Weber

Het is 1949. Hoewel de Duitse bezetters vier jaar geleden uit Nederland zijn verdreven, leeft de oorlog in de harten van velen door. Het oorlogsleed heeft onherstelbare gaten in hun bestaan geslagen. Ook Siem Coburg zal nooit meer de man worden die hij voor de oorlog was. Zijn grote liefde Rosa is er niet meer. Samen waren ze actief in het verzet en zetten ze hun levens op het spel voor de toekomst van hun vaderland en hun idealen. Een verrader leverde haar, en vele anderen, zonder aarzelen aan de vijand uit. Rosa werd gefusilleerd. Haar moed werd met de doodstraf beloond.

Coburg heeft de eenzaamheid opgezocht. Hij leidt een schamel bestaan op een afgelegen woonboot. Wanneer zijn zus Maria hem bezoekt, wordt ze weinig hartelijk ontvangen. Maria is echter gestuurd door Tammens, de man die hem in de oorlog zonder aarzelen in zijn huis verstopte toen de Duitsers hem op de hielen zaten. Bijna hadden de Duitsers hem te pakken gekregen maar Tammens’ kleinzoon Siebold verjoeg hen zonder daar zelf erg in te hebben. Het gekrijs dat de geestelijk gehandicapte jongen uitstootte, joeg de soldaten schrik aan. Ze vertrokken. Coburg was gered. Hij staat voorgoed bij Tammens in het krijt. Wanneer Maria hem vertelt dat Tammens hem wil spreken, komt het zelfs niet in hem op het verzoek te weigeren.

Tammens vertelt Coburg dat zijn vrouw en dochter inmiddels zijn overleden. Zelf kon hij de zorg voor zijn kleinzoon Siebold niet langer aan. Hij stuurde de jongen naar het katholieke internaat Sint Norbertus waar de jongen op een speciale afdeling voor ernstig gehandicapte kinderen werd ondergebracht. Onlangs is Siebold echter overleden. Een nare val zou hem noodlottig zijn geworden maar Tammens vertrouwt het niet. Het lichaam van Siebold vertoonde vreemde verwondingen. Tammens vermoedt dat Siebold is mishandeld. Hij vraagt Coburg uit te zoeken wat zijn kleinzoon is overkomen.

Coburg reist naar het internaat in Limburg. Hij doet zich voor als journalist en wordt vriendelijk over het terrein rondgeleid. De afdeling waar het hem om gaat, die zich in een afzonderlijke barak bevindt, mag hij echter niet bezoeken. Op zijn aandringen wordt afwerend gereageerd. Coburg huurt een kamer bij een schuwe hospita in het dorp en probeert informatie over het internaat te verzamelen. De inwoners zijn echter niet erg loslippig. Zij willen zich beslist de woede van de broeders niet op de hals halen.

De afdeling waar Siebold verbleef, wordt geleid door broeder Anselmus die bewust voor afzondering heeft gekozen. Hij had er genoeg van bespot te worden om zijn afwijkende uiterlijk en hoge stem. Op de afdeling waar hij de scepter zwaait, doet zijn uiterlijk er niet toe. Anselmus voert zijn taken plichtmatig uit terwijl hij zwelgt in zelfmedelijden. Wanneer de plaatselijke arts, dokter Van Waesberghe, opmerkt dat er opvallend veel kinderen van zijn afdeling sterven, reageert hij verbolgen. Wat kan hij daaraan doen? Het advies van de arts om ervaren verpleegsters op het internaat toe te laten, wordt door de broeders genegeerd.

Coburg ontdekt dat een van de broeders, broeder Damianus, gevreesd wordt. Hij staat bekend om zijn woede-uitbarstingen. Is de onschuldige Siebold het slachtoffer van deze hardhandige broeder geworden? Coburg weet het niet. Wat hij wel weet, is dat hij de zaak tot op de bodem zal uitzoeken. Wanneer broeder Damianus in de gaten krijgt dat Coburg zijn doen en laten nagaat, ontpopt hij zich tot een gevaarlijke tegenstander.

In Tot stof schrijft Felix Weber, een pseudoniem van Gauke Andriesse, niet alleen over de misstanden binnen het internaat. Hij schrijft eveneens, vol vuur, over het communistische verzet. In oorlogstijd komen belangen geregeld met elkaar in botsing en worden machtsposities uitgebuit. Er werd soms schaamteloos misbruik van de dappere verzetslieden gemaakt. Daarnaast was het wantrouwen bijna voelbaar. Een enkele verrader kon een complete organisatie het leven kosten. Wie een fout maakte, werd onmiddellijk met argusogen bekeken.

De schrijver is niet vergeten dat de oudere generatie ook de Eerste Wereldoorlog had meegemaakt. Broeder Felix staat symbool voor de grote groep mensen die in deze oorlog een oorlogstrauma heeft opgelopen. Zijn verhaal is hartverscheurend en ontstellend eerlijk. Tot stof is een bijzonder complete historische thriller. Het is een zwaar, hard verhaal dat elke vorm van luchtigheid ontbeert. Toch heeft het me van begin tot eind geboeid. Bij de onderwerpen in dit realistisch geschreven verhaal past geen franje. Het is verteld zoals het verteld moet worden.

ISBN 9789022577356 | paperback | 351 pagina's | Boekerij | oktober 2016

© Annemarie, 3 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De levenden en de doden in Winsford
Håkan Nesser

In het Engelse Winsford kent vrijwel niemand haar. Slechts enkelen weten dat ze een afgelegen huisje op de hei huurt. Niemand weet dat ze helemaal geen Maria Anderson maar Maria Holinek heet. Ze heeft de dorpelingen wijsgemaakt dat ze een schrijfster is die Zweden voor Engeland heeft verruild om in afzondering aan haar nieuwe boek te kunnen werken. Niemand weet dat ze doodsbenauwd is en niet weet hoe het verder moet. Het enige waar Maria op hoopt, is dat ze haar haar hond Castor zal overleven. Dan blijft de trouwe Rhodesian Ridgeback tenminste niet alleen achter.

Het tochtige huisje dat normaliter alleen tijdens de zomer wordt verhuurd, vormt voor Maria in de koude novembermaand toch een veilig toevluchtsoord. Een flink haardvuur verdrijft de ergste kou en ’s nachts houdt het warme hondenlijf van Castor haar warm. Het is plek waar ze afstand van haar werkelijke leven kan nemen. Haar volwassen kinderen en ook haar vrienden denken dat ze, zes maanden lang, met haar echtgenoot Martin in Marokko verblijft. Dat Martin op de heenreis in Polen is achtergebleven, zal niemand kunnen raden. Maria denkt niet dat hij ooit nog op zal duiken. Niet dat ze hem gedood heeft. Wat ze gedaan heeft, is misschien nog wel erger dan dat. Het gebeurde in een opwelling. Een opwelling die ze desondanks nog geen seconde heeft betreurd.

De reis naar Marokko was een vlucht. Martin zou een jonge vrouw hebben verkracht. Hoewel de aangifte na enkele dagen werd ingetrokken, was het kwaad al geschied. Niets was nog hetzelfde. Martin gaf ruiterlijk toe het bed met de jonge vrouw te hebben gedeeld. Hij schaamde zich hier niet voor. Maria zweeg. Ze zweeg zoals ze gedurende haar lange samenzijn met Martin altijd had gezwegen. Haar knappe gezicht verried geen enkele emotie. Toch was er in haar binnenste iets verschoven. Om die reden maakte ze stiekem een afspraak met de vrouw die de vernietigende beschuldiging had geuit. Eén zin bonkte sindsdien door haar hoofd. Eén enkele zin had Maria tot haar onverwachte actie aangezet.

Maria heeft tijd nodig en moet de schone schijn ophouden. In een knus computerlokaal beantwoordt ze niet alleen haar eigen maar ook Martins mailtjes. Ze doet net of ze zich in Marokko bevinden. Voor Martin in rook opging, werkte hij aan een boek dat hij tijdens zijn verblijf in Marokko zou afronden. Het persoonlijke verhaal zou over zijn verblijf in een literaire commune gaan. Maria beseft dat ze namens Martin met een boek op de proppen zal moeten komen en duikt in zijn aantekeningen.

Terwijl Maria de verslagen van Martin leest, gaan haar gedachten alle kanten op. Ze begint het idee te krijgen dat ze haar echtgenoot nooit heeft gekend. Toen Martin eind jaren zeventig in de commune verbleef, was Maria hoogzwanger van hun eerste kind. Toch valt uit Martins aantekeningen niet op te maken dat hij op het punt stond vader te worden. Na een aantal jaar kwam er abrupt een einde aan Martins jaarlijkse reisjes naar de commune. Hoe meer Maria leest, hoe meer ze het gevoel krijgt dat er al die jaren geleden iets vreselijks is gebeurd.

De levenden en de doden in Winsford liet me al vanaf de eerste bladzijde niet meer los. Wie is Maria precies en wat is haar verhaal? Welke reeks gebeurtenissen is aan de verdwijning van Martin voorafgegaan? In het afgelegen huisje overdenkt Maria haar verleden en peinst ze over de toekomst. Haar verblijf in Winsford is tijdelijk. Op een dag zal ze terug moeten keren naar Zweden. De reis naar Marokko zou immers maar zes maanden in beslag nemen. Maria zal bovendien een goede verklaring voor de afwezigheid van Martin moeten verzinnen. Tot die tijd houdt ze zich bezig met de aantekeningen van Martin. De pagina’s die zijn geheim zullen onthullen, heeft hij echter in een met wachtwoord beveiligd computerbestand verborgen. Het lukt Maria maar niet het wachtwoord te raden. Terwijl ze probeert de geest van haar echtgenoot te doorgronden, krijgt ze steeds meer het gevoel dat ze niet alleen is. Wordt ze door iemand in de gaten gehouden?

Auteur Håkan Nesser heeft voor prachtige contrasten gekozen. Het gezapige leven in Winsford lijkt in niets op het wereldse leven dat Maria in Zweden leidde. De eindeloze wandelingen die Maria met Castor maakt stralen een rust uit die niet met Maria’s gedachten overeenkomt. De onderhuidse spanning is doorlopend aanwezig. Maria heeft iets afschuwelijks op haar geweten. Vreemd genoeg hoopte ik dat ze ermee weg zou komen. Ik voelde sympathie voor Maria en beslist niet voor Martin. De auteur maakt fijntjes duidelijk dat de ware schuldige niet altijd eenvoudig aan te wijzen is. De levenden en de doden in Winsford is zonder twijfel een van de beste boeken van Håkan Nesser. Hij heeft zichzelf overtroffen.

ISBN 9789044535679 | paperback  | 406 pagina's | Uitgeverij De Geus | oktober 2016
Vertaald door Ydelet Westra

© Annemarie, 30 oktober 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://gregghurwitz.net

Orphan X
Gregg Hurwitz

Alleen mensen in opperste nood kunnen de Nowhere Man bereiken. Voor anderen is de man die levens redt onvindbaar. De Nowhere Man staat niet in het telefoonboek en is ook niet op een andere manier op te sporen. Wie door hem gered is, krijgt de opdracht een uiterst geheim telefoonnummer eenmalig aan een medemens in nood te geven. Dit mag alleen als er sprake van een levensbedreigende situatie is.

De Nowhere Man heet in werkelijkheid Evan Smoak. Althans, zo noemt hij zichzelf. Evan heeft niet altijd als reddende engel opgetreden. Toen hij nog maar twaalf jaar oud was, nam ene Jack Johns hem onder zijn hoede. Hij vroeg Evan afstand van zijn tot dan toe uitzichtloze leven te doen, iets wat Evan maar al te graag deed. Jack doopte de ouderloze jongen om tot “Orphan X” en maakte een soort supersoldaat van hem. Evan leerde pijn te negeren en tegenstanders supersnel uit te schakelen. 

Evan heeft zich altijd vol ijver van zijn taak gekweten. Hij moest weliswaar mensen doden, maar zijn slachtoffers verdienden het niet langer te leven. Het waren slechteriken, vaak zelfs terroristen. Evan stelde geen vragen en deed wat hem opdragen werd. Hij vertrouwde zijn mentor Jack volledig. Jack was als een vader voor hem. De enige op de wereld die er echt toe deed. Toch vroeg Jack hem op een dag een onmogelijke opdracht uit te voeren. Evan moest een andere “Orphan” om het leven brengen. Zijn weigering leidde ertoe dat Jack om het leven kwam en Evan onder moest duiken. Sindsdien houdt Evan zich louter in de schaduw op.

Evan is voorgelogen. Een van de “terroristen” die hij gedood heeft, bleek in werkelijkheid een mensenrechtenactivist te zijn geweest. Hoeveel onschuldige mensen heeft hij, te goeder trouw, van het leven beroofd? Evan is als moordmachine gebruikt. Gelukkig is het Orphan-project inmiddels ontmanteld. Toch vertrouwt Evan niemand meer. Bovendien heeft hij iets goed te maken. Als de Nowhere Man probeert hij recht te zetten wat scheef is gegaan.

Het meisje dat het nummer van de Nowhere Man belt, heet Morena Aquilar. Wanhopig doet ze een beroep op hem. Na de dood van haar moeder zijn Morena en haar jongere zusje in handen van een vrouwenhandelaar gevallen. Morena kan geen kant op. De man, die nota bene politieman is, vergrijpt zich regelmatig aan Morena maar de laatste tijd gaat zijn interesse steeds meer naar haar jongere zusje uit. Morena heeft haar zusje tot nu toe uit handen van de verkrachter weten te houden maar ze weet dat het slechts een kwestie van tijd is voor de viezerik ook haar zusje zal verkrachten. Evan zorgt ervoor dat de politieman nooit meer iemand kwaad zal doen. Morena en haar zusje zijn vrij. Als wederdienst vraagt Evan enkel dat ze zijn nummer op een dag doorgeeft aan iemand die in levensgevaar verkeert.

Evans speciale telefoon gaat sneller dan verwacht over. Meestal duurt het wel even voor een nieuwe hulpvraag binnenkomt. Evan is op zijn hoede, zoals altijd, maar de vrouw die zijn hulp nodig heeft, lijkt oprecht in de knel te zitten. Katrin White heeft een enorme gokschuld en om haar tot betalen te dwingen, is haar vader Sam ontvoerd. Evan probeert te bemiddelen maar de situatie loopt volledig uit de hand. Voor het eerst in zijn leven heeft Evan de situatie niet onder controle. En dan gaat zijn telefoon opnieuw over. Ook de tweede beller is de wanhoop nabij. Evan is verbijsterd. Hij heeft Morena opgedragen het nummer aan slechts één iemand door te geven. Hoewel beide bellers beweren het nummer van Morena te hebben gekregen, kan dat niet kloppen. Een van de twee bellers is een bedrieger. Zijn Evans vijanden hem dan toch op het spoor gekomen? Maar… wie van de twee heeft oprecht hulp nodig en wie is erop uit hem om zeep te helpen?

Greg Hurwitz schrijft verhalen vol intriges en verrassende verhaalwendingen. De vijand is vaak machtig en niet meteen zichtbaar. Ook Orphan X voldoet aan deze beschrijving. Het verhaal zit vol vaart en is van begin tot eind spannend. Wie heeft het op Evan gemunt en welke beller is in werkelijkheid een oplichter? Wanneer een alleenstaande moeder, die als officier van justitie werkt, hem bovendien tegen wil en dank als kinderoppas inschakelt, zal Evan voor het eerst in zijn leven zijn reserves moeten laten varen. Kan hij zich staande houden in een wereld waarin hij niet langer onzichtbaar is? Ik heb het ijzersterk geschreven Orphan X in één ruk uitgelezen!

ISBN 9789400507388 | paperback | 389 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | september 2016
Vertaald door Erik de Vries

© Annemarie, 30 oktober 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER