Het derde zusje
Deel 3 van de Amsterdam-reeks
David Hewson

Mia en Kim Timmers waren nog maar elf jaar oud toen een ware tragedie plaatsvond. Hun vader, moeder en drielingzusje Jo werden in hun eigen huis vermoord. De meisjes zelf werden bij het busje van Rogier Glas, een bekende Volendamse zanger, aangetroffen. Ze zaten onder het bloed en de zanger was dood. Uiteindelijk bekenden ze aan de politie de zanger om het leven te hebben gebracht. Wie hun ouders en zusje heeft gedood, is nog altijd een mysterie.

Inmiddels zijn de zussen eenentwintig jaar oud en ware schoonheden. De afgelopen tien jaar hebben ze in een psychiatrisch inrichting op Marken gewoond. Hoewel ze inmiddels volwassen zijn, stralen ze nog altijd iets kinderlijks uit. Mia en Kim zijn voorgoed beschadigd. Met name de dood van Jo vinden ze moeilijk te verkroppen. Nog altijd vormen ze een drie-eenheid. Mia en Kim voelen dat Jo nog bij hun is. In hun hoofd zingt Jo mee met de liedjes die ze met hun prachtige, heldere stemmen zingen. Mia en Kim denken in drievoud, bij alles wat ze doen. Het cijfer drie heeft iets machtigs, vinden ze. Het duikt steeds weer op.

De afgelopen jaren hebben Mia en Kim geleerd dat ze sommige dingen maar beter niet hardop uit kunnen spreken. Ze hebben zich zo keurig gedragen dat het bestuur van de inrichting een overplaatsing naar een psychiatrisch inrichting voor volwassenen niet kan verantwoorden. In de kliniek op Marken kunnen ze ook niet blijven, die is uitsluitend voor jeugdige patiënten bestemd. Uiteindelijk wordt besloten dat de meisjes naar Amsterdam zullen verhuizen. Daar zullen ze in een speciaal overgangshuis rustig aan hun terugkeer in de maatschappij kunnen wennen.

Op weg naar Amsterdam gaat het mis. De meisjes ontdoen zich van hun begeleider en lossen in het niets op. Henk Veerman, de directeur van de inrichting, probeert de vermissing zo lang mogelijk stil te houden. Hij wil niet dat de inrichting negatief in het nieuws komt. Ook wil hij niet dat hun activiteiten nader onder de loep worden genomen. Aan pottenkijkers hebben ze op Marken geen behoefte. Uiteindelijk stapt hij toch schoorvoetend naar de politie. Brigadier Pieter Vos is kwaad. Door het getreuzel van Henk Veerman is kostbare tijd verloren gegaan. Waar is de begeleider van de meisjes eigenlijk gebleven? Niemand heeft meer iets van hem vernomen.

Mia en Kim hebben inmiddels hun mooie, blonde haar afgeknipt en geverfd. Ze melden zich bij het adres in Amsterdam dat ze kort voor hun vlucht hebben doorgekregen. De drukte van het bruisende Amsterdam overrompelt hen. Al snel hebben ze door dat ze de ene gevangenis voor de andere hebben verruild. Angstig en ook boos wachten ze op wat komen gaat. Ze hebben geen keus. Degene die hun vlucht geregeld heeft, ondertekende de hen toegespeelde berichten immers met “Jo”. Ze weten wel dat Jo dood is, maar toch.

In Het derde zusje draait alles om de vier moorden die tien jaar geleden zijn gepleegd. Hebben de knappe zusjes Rogier Glas werkelijk om het leven gebracht? Was Rogier Glas een onschuldige kindervriend of was er meer aan de hand? De manier waarop de zusjes zijn lichaam hebben toegetakeld, doet het ergste vermoeden. Nog altijd is niet bekend wie het gezin Timmers heeft vermoord. Ook over het motief tast Pieter Vos in het duister. Het feit dat alle dossiers over het onderzoek zijn verdwenen, maakt de zaak alleen maar ingewikkelder. Waarom moesten de documenten verdwijnen? Wie probeert wat te verbergen?

Het derde zusje is het derde deel van de Amsterdam-serie. Dit keer heeft de Britse auteur David Hewson, die veel tijd in Amsterdam doorbrengt, zijn aandacht op de omgeving van de hoofdstad gericht. Het is boeiend te lezen hoe hij naar het leven in Marken en Volendam kijkt. Hij heeft goed door dat deze hechte gemeenschappen hun problemen zelf oplossen en buitenstaanders zoveel mogelijk weren. Het is voor Pieter Vos en zijn collega’s dan ook niet eenvoudig tot de bewoners van het gebied door te dringen. Toch moet er nu eindelijk duidelijkheid komen. Wat is er tien jaar geleden precies gebeurd en… wie is verantwoordelijk voor de nieuwe lijken die opduiken? Deze uitstekende thriller heeft me tot en met de laatste bladzijde in spanning gehouden.

ISBN 9789022575840 | paperback | 440 pagina's | Boekerij | september 2016
Vertaald door Gert van Santen

© Annemarie, 27 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Judaskus
Linda Jansma

Een judaskus is te vergelijken met een mes in je rug door iemand die je volledig vertrouwde. Een grove daad van onrecht die je raakt tot in het diepst van je ziel en je helemaal van je ankers slaat. Met de intrigerende titel Judaskus maakt Linda Jansma je al voordat het boek is opengeslagen nieuwsgierig: wie is de grote verrader in dit boek?

In Judaskus maken we kennis met twee doodgewone gezinnen in de provincie Friesland; een doktersgezin op het platteland en een rentmeestersgezin op het landgoed dat door de vader van het gezin beheerd wordt. Beide gezinnen hebben een roerige periode achter de rug, maar zijn de laatste tijd min of meer in rustiger vaarwater gekomen. Het doktersgezin bestaat uit vader, moeder en twee kinderen; het rentmeestersgezin uit vader, moeder, puberende stiefdochter (de eerste vrouw van de rentmeester is overleden) en een baby. Niets aan de hand, zou je denken, behalve dat er al gauw onderhuids iets begint te kriebelen. Er gebeuren wat rare dingen, zoals het stalken van de doktersvrouw door een onbekende man en ongepaste mail die de vrouw van de rentmeester op een onbewaakt ogenblik op zijn computer vindt. Zowel de dokter als de rentmeester reageren niet helemaal zoals je zou mogen verwachten van liefhebbende huisvaders.

De lezer wordt geprikkeld met krantenartikeltjes, korte flashbacks en rechtstreekse aansprekingen door iemand in het 'nu'. Linda Jansma heeft het weer voor elkaar: ze pakt je bij de lurven en neemt je mee in een drama dat langzamerhand naar een hoogtepunt wordt gebracht.

Ogenschijnlijk gewone mensen zoals jij en ik, komen in onverkwikkelijke en zelfs misdadige situaties terecht. Ze moeten keuzes maken ten goede of ten kwade. Daarbij spelen verschillende thema's een rol: de verhouding tussen stiefdochter en stiefdochter, puberliefde, ontrouw, bedrog, kwalijke geheimen. Jansma dwingt de lezer mee te gaan in de keuzes. Ze bouwt de spanning genadeloos op en toch lijkt het alsof alles logischerwijs op elkaar volgt. Actie – reactie.

Wat doet een moeder die haar kind bedreigd ziet? Wat doet een vrouw die de grond onder haar voeten voelt wegzakken als was haar leven op drijfzand gebouwd? De judaskus maakt onvermoede krachten los die met trefzekere pen over de lezer uitgestort worden.

De letterlijke uitwerking van de titel is wat magertjes, maar de intrinsieke betekenis spat van de bladzijden af. Het verraad is de oorsprong van alle gebeurtenissen en lokt alleen maar meer verraad uit. Verraad uit een hoek die de hoofdpersonen allerminst aan zien komen.

Judaskus is vanaf het begin een boeiend boek. De personages worden goed weergegeven. Het zijn gewone mensen, die je zo tegen kunt komen. Dat maakt het des te intrigerender als duistere geheimen naar boven komen. De twee verhaallijnen lopen lange tijd naast elkaar zonder dat duidelijk wordt wat de verbindende factor is. Daardoor lijkt het soms alsof je twee afzonderlijke boeken tegelijk leest. Wanneer de verhaallijnen met een schijnbaar toevallige maar zorgvuldig geplande wending elkaar eindelijk kruisen, wordt een hoop duidelijk. Vanaf dat moment volgen de ontwikkelingen elkaar snel op waarbij de auteur kans ziet alle lijntjes goed in de hand te houden. Tot ze op het eind de lezer zelfs nog met een zeer verrassende wending tot op het bot weet te schokken. Over een judaskus gesproken...

ISBN 9789461091635 | Paperback | 400 pagina's | de Crime Compagnie | januari 2015

© Joanazinha, 22 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.stuartneville.com

Het bloed kruipt
Stuart Neville

Ciaran Devine was nog maar twaalf jaar oud toen hij zijn pleegvader vermoordde. Met een beeldje dat puur voor decoratieve doeleinden was bedoeld, sloeg hij het hoofd van de man die voor hem zorgde in. Nog altijd kan rechercheur Serena Flanagan nauwelijks geloven dat het bibberende hoopje kind dat ze destijds aan een verhoor onderwierp, de moord daadwerkelijk heeft gepleegd. Loog hij soms om zijn twee jaar oudere broer Thomas te beschermen? Toch werd Ciaran schuldig bevonden. Zeven jaar lang verbleef hij in een jeugdgevangenis. Zijn broer Thomas kreeg als medeplichtige vijf jaar gevangenisstraf opgelegd.

Inmiddels is Ciaran negentien jaar oud en op vrije voeten gesteld. Reclasseringsambtenaar Paula Cunningham zal hem onder haar hoede nemen. Paula zat beslist niet om deze opdracht te springen. Ze herinnert zich de dikgedrukte krantenkoppen over de beruchte moordzaak nog maar al te goed. Ze had liever een iets minder bekende cliënt gehad. Het is bovendien niet niks om een jeugdige moordenaar te helpen weer in de maatschappij terug te keren. Ciarans leven heeft vanaf zijn twaalfde jaar stilgestaan. Hij is een kind in een volwassen lichaam.

Ciaran blijkt tot een keurige, timide jongeman te zijn opgegroeid. Hij laat zich gewillig door Paula naar het opvanghuis brengen. Hier zal hij de komende tijd verblijven. Onderweg naar zijn nieuwe onderkomen, vraagt de jongen herhaaldelijk naar zijn broer Thomas. Het lijkt wel of hij zich zonder de aanwezigheid van zijn broer bijzonder onzeker en kwetsbaar voelt. Hoe is hij de laatste twee jaar in de jeugdgevangenis zonder zijn broer doorgekomen? Thomas is immers twee jaar geleden al vrijgelaten.

In het opvanghuis volgt een emotioneel weerzien met Thomas. De jongens storten zich in elkaars armen en omhelzen elkaar hartstochtelijk. Het ontlokt Ciarans kersverse medebewoners spottende opmerkingen. Het interesseert Ciaran niet. Het enige wat hij wil, is bij Thomas zijn. Zonder Thomas is hij niet compleet. De lichte angstgevoelens die hij soms in Thomas’ gezelschap ervaart, onderdrukt hij. Thomas is zijn broer, zijn beschermer.

Thomas woont niet meer in het opvanghuis. Hij heeft een eigen woning, een baan en zelfs een auto. Ciaran moet in het opvanghuis slapen en zich aan bepaalde regels houden maar hij mag zijn vrije tijd zelf indelen. Het is echter Thomas die bepaalt waar hij gaat en staat. Paula merkt dat ze zich ergert aan de constante aanwezigheid van Thomas. Ciaran doet klakkeloos wat hem door zijn broer opgedragen wordt. Het heeft bijna iets griezeligs.

Met Daniel, de biologische zoon van het moordslachtoffer, gaat het niet goed. De gedachte dat Ciaran weer op vrije voeten is, beheerst zijn hele leven. Daniel achtervolgt zijn voormalige pleegbroertje en raakt steeds meer van slag. Op zijn werk functioneert hij nauwelijks meer. Daniel voelt hoe een intense woede hem van binnenuit opslokt. Ciaran en Thomas zijn verantwoordelijk voor de dood van zijn vader én de zelfmoord van zijn moeder. Bovendien hebben ze gelogen. Daniel weet het zeker: niet Ciaran maar Thomas heeft zijn vader vermoord.

Na een aantal vreemde gebeurtenissen weet Paula zich geen raad meer. Ze legt haar twijfels over de situatie aan Serena Flanagan voor. Beide vrouwen twijfelen aan de verklaringen die de broers destijds hebben afgelegd. Heeft de bazige Thomas zijn broertje soms opgedragen de schuld op zich te nemen? De zachtaardige Ciaran lijkt geen eigen mening te hebben en voert nog altijd zonder aarzelen zijn broers bevelen uit. Als de oudere Thomas als hoofddader was aangewezen, had hij bovendien een veel zwaardere straf opgelegd gekregen. Paula en Serena twijfelen. Wanneer ze proberen alsnog tot Ciaran door te dringen, neemt Thomas hen dat niet in dank af.

Het bloed kruipt is het eerste boek van de Noord-Ierse schrijver Stuart Neville dat in het Nederlands is uitgebracht. Hopelijk is het niet het laatste want ik heb deze spannende thriller verslonden. De spanning is vrijwel meteen voelbaar. Thomas is een griezel. De relatie tussen hem en Ciaran is ronduit ongezond. Het wordt steeds aannemelijker dat Thomas de werkelijke moordenaar is maar iedereen die dat beweert, kan op een bijzonder onprettig onderonsje met de beschuldigde in kwestie rekenen.

Naast een spannend verhaal biedt Het bloed kruipt ook een mooie diepgang. Door welke gebeurtenissen zijn de broers in het pleeggezin terechtgekomen? En gaat de betrokkenheid van Serena niet veel te ver? Ook de andere verhaallijnen in het boek zijn uitstekend uitgewerkt. Over deze knap geschreven thriller kan ik niets anders dan enthousiast zijn!

ISBN 9789400507203 | paperback | 341 pagina's |A.W. Bruna Uitgevers | september 2016
Vertaald door Mary Bresser

© Annemarie, 23 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://shannonkirkbooks.com

Methode 15/33
Shannon Kirk

Ze is zestien jaar en zeven maanden zwanger. Lange tijd wist ze haar opbollende buik voor haar ouders verborgen te houden. Wijde kleding leidde de aandacht van haar zwangere lichaam af en bovendien waren haar ouders altijd druk. Het was niet moeilijk aan hun aandacht te ontsnappen. Toen ze het grote nieuws uiteindelijk met haar ouders deelde, maakte hun geschokte reactie al snel plaats voor praktische redeneringen. Het zou allemaal goedkomen. Haar kind zou liefdevol in het gezin opgenomen worden. Ze had er alleen geen rekening mee gehouden dat ze ontvoerd zou worden.

De politie denkt dat ze van huis is weggelopen. De conclusie was snel getrokken. Natuurlijk is dat niet zo. Waarom zou ze dat doen? De extra spullen die ze in haar rugzak heeft gestopt waren bedoeld voor een project op school. Het vele voedsel waarmee ze de overgebleven ruimte in de rugzak had opgevuld, is ook eenvoudig te verklaren. Ze is zwanger en heeft doorlopend honger. Ze is geen wegloper. Iemand heeft haar in een busje getrokken en meegenomen naar een groot, afgelegen gebouw. Een boerderij misschien? Opgesloten in een troosteloze kamer wacht ze op wat komen gaat.

De man die haar ontvoerd heeft, brengt haar op vaste tijden eten. Alles gaat steeds exact hetzelfde, op de minuut nauwkeurig. Al snel heeft ze door dat het een waar patroon is. Heeft haar ontvoerder soms autistische trekken of een dwangneurose?  Het is een voordeel waar ze gebruik van kan maken. Haar ontvoerder weet niet dat ze bijzonder slim is. Ogenschijnlijk wacht ze geduldig en zonder klagen op wat komen gaat maar in werkelijkheid beraamt ze een plan. Niets ontgaat haar.

FBI-agent Roger Liu en zijn collega Lola zijn de enigen die naar het vermiste meisje zoeken. Liu is gespecialiseerd in kinderontvoeringen. De reden dat hij voor dit specialisme heeft gekozen, is heel persoonlijk. Hij maakt zich grote zorgen om het meisje. Is ze ondanks of juist vanwege haar zwangerschap ontvoerd? Hij is bang dat het niet goed met haar zal aflopen. Er is al weken niets meer van haar vernomen.

Wanneer de deur van haar kamer ontgrendeld wordt en opengaat, is de ontvoerder niet altijd alleen. Soms hij heeft een man bij zich. Een arts met koude handen. Andere keren zijn er ook een andere man en een vrouw bij. Niemand heeft interesse in haar. Hun aandacht is volledig op haar dikke buik gericht. Ze willen haar baby. Zij is slechts een babyfabriek. Haar ontvoerder maakt haar al snel duidelijk dat ze afgedankt zal worden zodra ze haar kindje, een zoon, op de wereld heeft gezet.

Nog altijd beraamt ze een ontsnappingsplan. De ontvoerder onderschat de liefde die een zestienjarige voor haar ongeboren kind kan voelen. Daarnaast weet hij niet dat hij met een heel ongewone tiener te maken heeft. Ze is letterlijk in staat al haar emoties aan en uit te zetten. Het is alsof haar gevoelens met interne schakelaars zijn verbonden. Als ze bijvoorbeeld geen angst, woede of wanhoop wil voelen, zet ze de schakelaars om zodat de emoties als sneeuw voor de zon verdwijnen. De enige schakelaar waar ze geen invloed op heeft, is de schakelaar die haar liefde voor haar ongeboren kind bedient. Die staat altijd aan.

Dat ze zal proberen te ontsnappen staat vast. De lezer weet af vanaf het begin van het verhaal dat ze de ontvoering heeft overleefd. Zij is immers degene die er zeventien jaar later over vertelt. Wat echter nog niet bekend is, is wat er met haar ongeboren kind is gebeurd.

Auteur Shannon Kirk heeft gekozen voor een slachtoffer dat over een bikkelharde persoonlijkheid beschikt. In de meeste boeken over ontvoeringen staat de angst van het slachtoffer centraal. Het meisje in deze thriller voelt geen angst. Ze zal proberen te ontsnappen zonder ook maar een seconde door angst, afschuw of twijfel overmand te worden. Zal ze zelfs in staat zijn te moorden als het moet? Ze is kil, behalve als het op haar ongeboren kind aankomt. De liefde die ze voor hem voelt, maak dat je haar als lezer zonder aarzelen in je hart sluit. Ze is dapper en uniek.

Op de achterkant van het boek staat dat Methode 15/33 aan negentien landen is verkocht en wordt verfilmd. Ik wil de film absoluut zien en ik vermoed dat ik, ondanks dat ik al weet hoe het afloopt, op het puntje van mijn stoel zal zitten. Shannon Kirk heeft me met deze ongewone thriller aangenaam verrast. Haar besluit om een een hoogbegaafd zestienjarig, zwanger meisje met een emotionele stoornis (of gave) als hoofdpersoon te kiezen, is gewaagd maar uiterst succesvol. Methode 15/33 is indrukwekkend en uiterst origineel.

ISBN  9789461091796| paperback | 280 pagina's | De Crime Compagnie | augustus 2016
Vertaald door Alexandra Nagelkerke

© Annemarie, 23 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.marionvandecoolwijk.nl 

Lees ook de Leestafelrecensies over de boeken van Marion van de Coolwijk in de categorieën jeugd 6-9 jaar en jeugd 13-15 jaar. 

Mangelvrouw
Marion van de Coolwijk

Bette stevende in volle vaart op een afgrond af. Ze leidde een losbandig leven en scharrelde in de prostitutie haar kostje bij elkaar. Lucas, een rijke zakenman, wist niets van dit alles. Hij maakte haar galant het hof en zorgde ervoor dat haar opzichtige uiterlijk plaatsmaakte voor een elegante verschijning. Inmiddels zijn ze alweer een aantal jaar getrouwd en wonen ze in een moderne villa die van alle luxe is voorzien. Bettes leven bestaat uit bezoekjes aan kappers en boetiekjes. Haar enige taak is mooi zijn. Al haar zorgen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Bette weet dat haar leven benijdenswaardig is. Het is zorgeloos en perfect. Toch voelt ze zich rusteloos en zelfs ontevreden. Lucas zorgt goed voor haar maar hij is ook bijzonder dominant. De luxe villa is volledig door hem ingericht. Bette mist de knusheid van royale gordijnen en zachte vloerkleden. Ook over haar eigen uiterlijk heeft Bette weinig te zeggen. Lucas houdt niet van felle make-up en sexy outfits. Hij bepaalt wat Bette doet en draagt. Soms voelt het alsof ze van klei is en Lucas haar in een andere vorm heeft gekneed. Bette mist haar oude zelf.

Dan krijgt Bette een zorgwekkend telefoontje. Lucas heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Het is mogelijk dat hij aan zijn verwondingen zal bezwijken. Bette is geschokt. Ze is bang Lucas te verliezen maar niet omdat ze zo veel van hem houdt. Bette beseft dat ze zich zorgen om de erfenis maakt. Heeft Lucas alles wel goed geregeld? Ze komt tot de conclusie dat ze best afstand van Lucas wil doen maar niet van het luxeleventje dat ze leidt. Gelukkig komt Lucas weer bij kennis. Het gevaar is geweken. Lucas commandeert er vanuit zijn ziekenhuisbed lustig op los. Alles is weer bij het oude.

In het ziekenhuis loopt Bette een oude bekende tegen het lijf. Het is Monica, een oud-klasgenootje. Bette heeft louter positieve herinneringen aan Monica. Ze weet nog hoe ze tegen het stoere meisje opkeek. Monica denkt echter met minder plezier aan haar kindertijd terug. Ze was het mikpunt van pesterijen en ze is nog niet vergeten dat ook Bette daar een rol in vervulde. Bette schaamt zich. Ze heeft inderdaad met de pestkoppen meegelachen. Ze wist niet dat Monica daar enorm onder geleden heeft.

Gelukkig is Monica vergevensgezind. Ze beseft dat de woede, die ze jarenlang met zich meegedragen heeft, haar belemmert in haar dagelijks functioneren. Het is tijd om het verleden te laten rusten. Ze vergeeft Bette en de twee worden zelfs vriendinnen. Bette heeft nog nooit een vriendin gehad. Monica is echter al snel meer dan dat. Voor het eerst in haar leven is Bette verliefd op een vrouw. In het ziekenhuis gedraagt Bette zich als een toegewijde echtgenote terwijl Monica behulpzaam om het bed van Lucas scharrelt. De nachten brengen ze innig verstrengeld in Bettes bed door. Lucas’ herstel voorloopt voorspoedig. Wanneer hij naar huis mag, beseft Bette dat er een eind aan de pret zal komen. Ze wil Monica niet kwijt maar ze is ook niet bereid afstand van Lucas’ geld te doen. Wat nu?

Vrij vroeg in het verhaal wekte een ontwikkeling mijn argwaan. Was het een slordigheidje van de schrijfster of vormde het de aanloop tot de ontknoping. Ik hoopte vurig dat het laatste het geval zou zijn en gelukkig: dat was het! Ook al had ik het al in de gaten, de schrijfster heeft het verhaal goed uitgewerkt waardoor ik toch nog op een paar verrassende verhaalwendingen stuitte. Mangelvrouw is niet ijzingwekkend spannend maar het leest heerlijk weg. “Ontspannende spanning”, noem ik dit soort verhalen altijd. Het vormde een uitstekend gezelschap op een luie zondagmiddag.

Kinderboekenschrijfster Marion van de Coolwijk heeft met Mangelvrouw een zeer geschikt uitstapje naar het thrillergenre gemaakt. Niets aan deze thriller doet aan een kinderboek denken. Hoofdpersonage Bette heeft zelfs een hekel aan kinderen. Daarnaast heeft de schrijfster het aangedurfd om enkel voor onsympathieke hoofdpersonages te kiezen. Monica komt op zich vrij hartelijk over maar toch pikt ze schaamteloos de vrouw van haar hulpeloze patiënt in. Lucas is een tiran en Bette is oppervlakkig en op geld belust. Mangelvrouw is een veelbelovend thrillerdebuut. Van mij mag deze talentvolle schrijfster vaker van haar vertrouwde route afwijken.

ISBN  9789045210179 | paperback | 316 pagina's | Karakter Uitgevers | augustus 2016

© Annemarie, 19 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Galgenveld
John Sandford

De avond zou perfect zijn geweest als de stank niet zo overweldigend was. Eerder die avond is Layton met zijn vriendinnetje Ginger naar een afgelegen boerderij gereden om ongestoord samen te kunnen zijn. Layton heeft voor het eerst in zijn leven de liefde bedreven. Hij zal deze avond nooit vergeten, maar niet om de reden die hij voor ogen had. De geur die op het platteland hangt doet aan de dood denken. Ginger vermoedt dat het om een dood dier gaat maar Layton betwijfelt dat. De stank is zo doordringend dat hij vermoedt dat het om iets groters gaat. Een mens misschien.

Layton neemt contact op met Randy, de broer van zijn beste vriend, die hulpsheriff is. Layton neemt hem mee naar de plek waar hij zijn maagdelijkheid heeft verloren. Samen gaan ze op zoek naar de bron van de stank. Na enige tijd zoeken stuiten ze op een oud waterreservoir dat met een deksel is afgedekt. Na enig wrikken weten ze de deksel op te tillen. De geur die uit de ondergrondse ruimte opstijgt is zo doordringend dat Randy en Layton onmiddellijk hun maaginhoud lozen. Randy werpt een blik in het gat en belt zijn collega’s.

Er worden eenentwintig lijken in het waterreservoir aangetroffen. De slachtoffers zijn allemaal door wurging om het leven gekomen. Iemand is jarenlang ongestoord zijn gang gegaan en heeft zijn slachtoffers als oud vuil in het gat gedumpt.

Lucas Davenport van het Bureau Misdaadbestrijding buigt zich met zijn collega’s over de geruchtmakende zaak. Omdat Lucas druk met andere onderzoeken is, krijgt zijn collega Bob Schaffer de leiding over het onderzoek naar de “Zwarte Gat-moorden”. Bob en Lucas zijn elkaars tegenpolen maar ze zijn professioneel genoeg om elkaars aanwezigheid te tolereren. Toch wil Bob zijn collega maar al te graag overtroeven. Daarnaast durft hij, uit angst uitgelachen te worden, niet al zijn vermoedens met Lucas te delen. Toch heeft Bob het idee dat hij het juiste spoor zit. Kan het werkelijk zo eenvoudig zijn als hij denkt? Bob spoedt zich naar het huis van ene Roger Axel, zijn kersverse verdachte. Het kan immers geen kwaad de man even aan de tand te voelen.

Het kan wel degelijk kwaad. Bob wandelt nietsvermoedend het huis van Roger Axel binnen. Binnen treft hij iets aan dat hem met verbijstering vervult. Voor hij tot actie kan overgaan, wordt hij door Roger Axel door het hoofd geschoten. Bob Schaffer tolt om zijn as en valt dood neer. Roger Axel baalt. Nu de lijken zijn gevonden, is het een kwestie van tijd voor hij definitief ontmaskerd zal worden. Bob Schaffer was de eerste die hem vond. Roger Axel heeft zich van hem kunnen ontdoen maar er zullen er meer volgen. Hij is van plan nog een laatste keer zijn slag te slaan. Hij heeft al een slachtoffer op het oog.

Na de vondst van het lichaam van Bob, beseft Lucas meteen dat zijn collega regelrecht in de armen van de Zwarte Gat-moordenaar moet zijn gelopen. Wie was hij op het spoor gekomen? Het notitieboekje van zijn collega verschaft weinig duidelijkheid. Lucas beseft dat de moordenaar zich in zijn directe nabijheid moet bevinden maar hij heeft geen flauw idee wie het is. Ook weet hij niet dat Roger Axel zijn zinnen op een knappe, vrouwelijke collega van Lucas heeft gezet. De tijd dringt.

Galgenveld is een vlekkeloze thriller. Het verhaal is goed opgebouwd en auteur John Sandford laat de spanning tot grote hoogte stijgen. De lezer weet dat Roger Axel achter de moorden zit. Bob Schaffer vermoedde het maar Lucas Davenport tast in het duister. Wat dit verhaal zo spannend maakt, is dat Roger Axel niks meer te verliezen heeft. Tot welke laatste gruweldaad zal hij in staat zijn?

De boeken van John Sandford bieden een goed uitgekiende mengeling van dagelijkse perikelen en zware misdaad. Deze auteur heeft heel wat boeken op zijn naam staan en ik heb er al een aantal van mogen lezen. Galgenveld behoort zonder twijfel tot zijn betere werk. Een aanrader!

ISBN 9789400506909 | paperback | 315 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | augustus 2016
Vertaald door Martin Jansen in de Wal

© Annemarie, 16 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zoo
James Patterson & Michael Ledwidge

Als Jackson Oz niet had gemerkt dat er iets mis was, zou hij nu afgestudeerd zijn aan de Columbia Universiteit. Hij zou een expert op het gebied van ecologische-, evolutionaire- en omgevingsbiologie zijn geweest. In het stemgeluid van degenen die zijn naam zouden uitgespreken, zou bewondering hebben doorgeklonken. Nu is Oz een lachertje. Niemand gelooft zijn theorie.

Hoewel Oz met heel zijn hart hoopt dat hij het mis heeft, raakt hij steeds meer overtuigd van zijn gelijk. Er is iets mis met het dierenrijk. De gevolgen van het proces dat in gang is gezet zouden catastrofaal kunnen zijn. Oz heeft zijn studie opgegeven om de omvang en de oorzaak van het probleem te kunnen doorgronden. Wereldwijd beginnen dieren zich steeds vreemder te gedragen. Het is als een olievlek die zich langzaam maar onverbiddelijk verspreidt.

Oz volgt de wereldwijde ontwikkelingen op de voet. Wat anderen als afschuwelijke incidenten afdoen, maakt volgens Oz deel van een patroon uit. Zo ziet hij op het nieuws dat in New York een vader en zoon door beren zijn aangevallen, gedood en opgegeten. Hun geladen wapens werden ongebruikt teruggevonden. In India is iemand door een olifant vertrapt. In het filmpje dat bij het nieuwsitem wordt getoond, toont de olifant in kwestie een ongebreidelde woede. In Los Angeles zijn twee leeuwen uit de dierentuin ontsnapt. Nadat ze hun verzorger hebben gedood, begaf het roofzuchtige tweetal zich naar een nabijgelegen golfbaan waar ze zich tegoed deden aan een recreant.

Oz weet het zeker. Ook de recente gebeurtenissen horen bij iets wat hij het MDC (het Mens-Dier Conflict) noemt. Wereldwijd is het aantal dierenaanvallen toegenomen. Niet alleen beren, olifanten en leeuwen maar ook luipaarden, wolven en wilde zwijnen vallen vaker dan ooit tevoren mensen aan. Zelfs het aantal honden- en kattenbeten is flink toegenomen. Het lijkt wel of de dieren samenspannen tegen de mensen maar zelfs Oz erkent dat die gedachte bizar is.

Een van de weinige mensen die de MDC-theorie niet meteen verworpen heeft, is Abraham Bindix. Hij werkt als safarigids in Botswana. Wanneer Oz contact met hem opneemt om de leeuwenaanval in Los Angeles te bespreken, haalt Abraham hem over naar Botswana te reizen. Ook in Afrika gedragen de leeuwen zich vreemd. Hij wil dat Oz met eigen ogen ziet wat er gaande is.

Oz reist direct naar Botswana waar Abraham hem vertelt dat zijn jongere broer Phillip met een groep Amerikaanse toeristen op pad is gegaan maar niet is teruggekeerd. Er zijn leeuwen bij het safarikamp waar Philip werkt gesignaleerd. Abraham ruikt onraad. Midden in de wildernis treffen Oz en Abraham een verlaten safariwagen aan. Op de zijkant van de wagen prijkt de naam van het safarikamp. In het gras om de wagen heen liggen reepjes met bloed doordrenkte kleding. Van de lichamen ontbreekt ieder spoor. Vreemd, leeuwen eten hun prooi immers altijd ter plekke op.

Tijd om bij hun gruwelijke vondst stil te staan, is er niet. Als het aan de leeuwen ligt, vormen Oz en Abraham hun volgende maaltijd. Overal duiken leeuwenhoofden uit het gras op. Pas later beseft Oz dat hij iets wonderlijks heeft overleefd én gefilmd. De groep jagende leeuwen bestond louter uit mannetjes. Mannetjesleeuwen leven solitair en het zijn normaliter de vrouwtjes die jagen! Zal hij nu eindelijk geloofd worden? In ieder geval heeft Oz nu een bondgenoot. De knappe ecoloog Chloe Tousignant wijkt niet meer van zijn zijde sinds hij haar uit een rivier vol hongerige krokodillen heeft gered.

Zoo is spannend, leest als een trein en is bijzonder origineel. Het is logisch dat niemand Oz gelooft. Waarom zouden dieren tegen de mensheid samenspannen? Toch lijkt het erop dat Oz en Chloe, tot hun grote spijt, gelijk krijgen. Het vreemde gedrag van de dieren wordt steeds gevaarlijker en de incidenten veranderen in gebeurtenissen die aan de orde van de dag zijn. Wat is er in vredesnaam aan de hand? De verklaring die auteurs James Patterson & Michael Ledwidge hebben bedacht, is uiterst verrassend en goed onderbouwd. Er is zelfs een ethisch vraagstuk aan het verhaal gekoppeld.

Zoo is door CBS tot een, gelijknamige, televisieserie verwerkt maar zoals altijd is het boek beter. Laat je verrassen door deze apocalyptische thriller en vraag je af of het de mensen of de dieren zijn die het meest beestachtige gedrag vertonen.

ISBN 9789023498773 | paperback | 379 pagina's | Cargo | juli 2016
Vertaald door Waldemar Noë

© Annemarie, 16 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER