De meisjes zonder naam
Ellen Tamm serie: Deel 4
Mikaela Bley

Het verhaal begint op 15 januari, als Linn, een 17-jarige influencer door haar moeder naar een internaat wordt gebracht. Ze wil daar helemaal niet naar toe, maar haar moeder vindt dit het beste voor haar. Het internaat Täcktaholm ligt in de bossen in Södermanland en het is speciaal voor meisjes met ADHD. Linn is op internet aangevallen, nadat ze zich in een televisie-interview heeft verzet tegen het beeld dat ADHD een soort superkracht is. Zij beschouwd het helemaal niet als een superkracht, maar meer als de hel. In het internaat zijn mobiele telefoons voor de leerlingen verboden. Linn krijgt een kamer die ze deelt met een zekere Gabriella. Ze ligt daar alleen, hoewel het al half 11 geweest is en het dan stil moet zijn. Gabriella is er niet en lijkt dus de regels te overtreden.

Op dezelfde dag is Ellen Tamm in een vruchtbaarheidskliniek, omdat ze haar eicellen in wil laten vriezen, voor het geval dat. Dan krijgt ze een sms-je van iemand die laat weten dat er een dode vrouw is gevonden in de omgeving waar zij is opgegroeid.

De volgende dag wordt Linn wakker gemaakt door Gabriella, die zegt dat ze zich aan moet kleden, omdat het snel tijd is voor het ontbijt. Even later brengt iemand 2 plastic bekertjes met 4 tabletten en 2 bekertjes water. Als Linn vraagt wat het voor tabletten zijn, krijgt ze te horen dat het vitamines zijn, die er voor zorgen dat ze zich goed voelen. Gabriella vertelt Linn dat haar vorige kamergenote weer naar huis is.

Ellen hoort van de tipgever dat het gevonden lichaam geen hoofd meer heeft. De politie laat helemaal niets los. Het internaat waar Linn zit, bevindt zich in de omgeving van de plaats waar het lichaam is gevonden. Op een gegeven moment gaat Ellen op zoek naar meer informatie over het internaat en ze komt tot de ontdekking dat het eigendom is van een Amerikaans farmaceutisch bedrijf. Bij de geroutineerde thrillerlezer gaan er dan natuurlijk wat alarmbellen af, zeker in verband met de tabletten die de leerlingen moeten slikken.

Linn raakt op het internaat in conflict met haar medeleerlingen. Een van de meisjes wil Linn op een gegeven moment iets vertellen, maar dan wordt ze ineens niet lekker. Later krijgen de leerlingen te horen dat het meisje in het ziekenhuis is opgenomen en dat ze vermoedelijk last heeft van haar blinde darm.

Intussen heeft Ellen het bericht gekregen dat er een tweede dode vrouw gevonden is. De geruchten in de omgeving gaan alle kanten op. Zo is er iemand die men De Graaf noemt en bij wiens terrein de lichamen van de vrouwen zijn gevonden. Bovendien heeft de man een paar buitenlandse klusjesmannen in dienst en natuurlijk worden die door de omgeving van het een ander verdacht, waarbij over de slachtoffers wordt verteld, dat ze vermoedelijk uit het buitenland komen. Op een gegeven moment duikt er ook nog een foto op van een groep naakte meisjes, waarvan het hoofd niet op de foto staat. Het raam op de achtergrond heeft schuine spijlen en Ellen herkent het van Täcktaholm, waar men ook dergelijke ramen heeft.

Het is een spannende thriller geworden, waarin er eens wat minder aandacht is voor de privéproblemen van Ellen Tamm. De verhouding met haar moeder is nog steeds niet optimaal, maar de dood van haar zus speelt niet meer zo’n grote rol. Ze heeft inmiddels een relatie met William, die muzikant is. Helemaal geweldig gaat dit overigens ook niet, zeker niet als William ontdekt dat ze haar eicellen in wil laten vriezen. Daarnaast is er nog altijd haar chef Jimmy, die ook wel iets met haar wil, maar die ook nog steeds getrouwd is en er ook niet veel voor lijkt te voelen om z’n gezin in de steek te laten. Didrik lijkt geheel van het toneel te zijn verdwenen, hoewel de moeder van Ellen nog wel contact met hem lijkt te hebben.

ISBN 978 94 005 1131 6 | Paperback | 413 pagina’s | A.W. Bruna Uitgevers | maart 2020
Vertaald door Tineke Jorissen-Wedringa en Sophie Kuiper

© Renate 28 juni 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De paarse engel
Era Richmen


In het vorige boek, de Saraceense Samenzwering, kun je kennis hebben gemaakt met geheim agent (CIA) Jim Matteos, die ook in deze nieuwe thriller de hoofdpersoon is. Terwijl hij na de eerdere avonturen geniet van een welverdiende vakantie met zijn geliefde en ‘zakenpartner’ Soraya, vindt er een grote ontsnapping plaats in San Quentin, een zeer beveiligde gevangenis. Jorge Hereirra, een berucht drugsdealer weet weg te komen met een aantal andere gevangenen. Er vallen veel slachtoffers en het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat Jim een telefoontje krijgt van zijn baas. Hij moet Herreira opsporen en een einde maken aan diens plannen.
Maar dan zal hij eerst moeten uitzoeken wie Herreira is en wat die plannen zijn.

En dat is nogal wat, Herreira is uit op wraak voor de dood van enkele dierbaren, en pakt dat grootscheeps aan. De verkiezingen komen er aan, en Jorge zal er alles aan doen om die naar zijn zin te laten verlopen. Hij laat geen middel onbenut, ontziet niets en niemand en blijkt te kunnen beschikken over veel geld. En over handlangers, waaronder een hele slimme dame.

De grote vraag is of Jim tegen een man als Herreira opgewassen is. Zelfs al heeft ook hij een achterban die beschikt over geld en macht. En die heel slim is.
De Paarse Engel vertelt over de strijd tussen twee krachten die tegen elkaar opgewassen lijken.
Het speelt in het land van de onbegrensde mogelijkheden, in Amerika kan alles…

Natuurlijk is er meer: romantiek speelt een rol en het verleden is onontkoombaar aanwezig, bij beide partijen. En dan is er nog de Amerikaanse politiek.
Zo krijg je een veelzijdige thriller, op zich al genoeg voor menig uurtje leesplezier.
Maar er is meer, iets wat in het nawoord ook nog eens benadrukt wordt: al lezend krijg je bepaald geen rooskleurig beeld van de mens.
Jim is in wezen iemand die het goede wil doen. Hij probeert positief te blijven, wil de mensheid ter dienste staan, maar of hij het kwaad kan voorkomen zonder zelf geweld te gebruiken?
Wraak, jaloezie, machtswellust, vrouwonvriendelijk handelen, geen eerbied voor een mensenleven behalve dat van zichzelf, dat vormt het grootste deel van de ingrediënten van deze spannende actiethriller. Het wordt een flinke kluif voor onze hoofdpersoon.

En voor de lezer! Era Richmen weet je wel geboeid te houden. Hij gebruikt meerdere vertelperspectieven in soms hele korte hoofdstukken, met cliffhangers natuurlijk. Als het te pas komt wordt de schrijfstijl staccato, ter vergroting van de spanning.
Behalve een intrigerende plot biedt De Paarse Engel ook uitstekend geschreven verhaal.

Eric Bakker (Amsterdam) is vastgoedondernemer. Eerder schreef hij thrillers in samenwerking met Herman Zandstra onder het pseudoniem Era Richmen. De Paarse Engel schreef hij evenwel alleen.
De Saraceense Samenzwering, 2019, werd voor verschillende prijzen genomineerd en had dezelfde hoofdpersoon als onderhavige boek.
Er wordt af en toe wel gehint naar dat eerdere avontuur, maar het is niet perse nodig dat boek gelezen te hebben. Al voegt het wel toe natuurlijk.

ISBN 9789493192317 | paperback | 300 pagina’s | Uitgeverij LetterRijn | april 2022

© Marjo, 28 juni 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

Verraderlijk spel
Nadine Barroso

Als je aan het begin van het verhaal denkt dat dit een thriller is van dertien-in-een-dozijn, met vooral een romantische insteek, dan vergis je je…

Het begin is de geijkte proloog: een kind ligt dood tussen een aantal keien, als een offer.
Het lichaam is van een jongetje, maar waar je zou verwachten dat het kind een akelige dood gestorven zou zijn, bleek dat niet het geval. Het onderzoek wees uit dat hij tot op het laatst goed verzorgd werd, en ook lijkt de dood pijnloos geweest te zijn. Hier is waarschijnlijk sprake van een boodschap. Maar wat is de betekenis hiervan? En zullen er ‘dus’ nog meer slachtoffers vallen?

Dan gaan we naar de Ardennen met Ella en haar vijfjarige zoontje Finn. Ze heeft zich aangesloten bij een groep alleenstaanden met kinderen, tot grote ergernis van haar ex Dennis. Ze doet haar best hem de kans te geven een goede vader te zijn, maar met zijn gedram en zijn controlerende gedrag maakt hij het haar wel moeilijk. Ze verheugt zich op de kampeervakantie, waar ze ook eindelijk haar nieuwe vriendin Joyce zal ontmoeten. Zij hebben online een hele goede vriendschap opgebouwd, maar elkaar nog nooit ontmoet.
De vakantie bevalt haar prima, al komt Joyce niet opdagen, wat een tegenvaller is. Maar er zijn wel andere aardige mensen, waaronder Nick, de reisleider, en ook Finn heeft al snel vriendjes. Dennis, zelf met een nieuwe vlam op vakantie naar Thailand, waarschuwt haar als er in Limburg een kind verdwenen is van Finns leeftijd, en Ella belooft hem dat ze hun zoon niet uit het oog zal verliezen.

Intussen is er een zoektocht gaande naar het verdwenen jongetje. Rechercheur Stevens zit op de zaak, hij is de begeleider van Jasmine Ziani een stagiaire. Zij is zo gefocust op de zaak dat ze haar studie verwaarloost. Het wordt haar niet gemakkelijk gemaakt door Stevens, maar ze laat zich niet kennen. (Eigengereid dus, een uitstekend personage voor een thriller!)

Een spannende thriller met toch verrassende wendingen, waarbij ook de dader een stem krijgt.
Nadine Barroso heeft de kans aangegrepen om binnen het verhaal te filosoferen over het moederschap, en de problematiek rondom een scheiding. Dat is niet gedaan in een opdringerige vorm, je kan het ook links laten liggen en je beperken tot het spannende deel. De spanningsboog is heel goed: korte hoofdstukken, een juiste dosering in het wisselen van perspectief, en natuurlijk de wisselende verdenkingen die je als lezer koestert,

Nadine Barroso (1981) studeerde Engelse Taal en Literatuur. Ze werkte tijdens en na twee afgeronde studies in verschillende sectoren maar bleef volhouden: ik ben een schrijver.
Na een romandebuut in 2016 begon ze toch aan de spannende boeken. Met succes.

ISBN 9789461096135 | paperback | 350 pagina’s | Uitgeverij de Crime Compagnie | april 2022

© Marjo, 10 juni 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

https://www.ticamorgan.nl

Mooie moorden deel 2
De Punt
Tica Morgan

Eerlijk gezegd gebeurt er niet al te veel in dit boek. Misschien is het wel een adequate weergave van het politiewerk, maar in dit toch wel dunne boekje is er vooral aandacht voor het privéleven van Zoë Janssen. Ze heeft inmiddels een vaste relatie met Kenneth, de Rotterdamse rechercheur, die in het eerste boek al z’n opwachting maakte en ook Alex, de chirurg en zoon van het eerste slachtoffer uit het vorige boek duikt weer op. Dan is er nog haar 37-jarige zusje Marsha, dat problemen met drugs heeft en dat zich uiteindelijk vrijwillig op laat nemen in een kliniek.

Op een gegeven moment komt er een telefoontje van Mohammed, die vertelt dat er een meisje op het bureau is binnengekomen dat de avond ervoor verkracht is. Ze weet nog niet of ze aangifte wil doen, maar ze is wel bereid om zich te laten onderzoeken. Het meisje heeft grote blauwe plekken op haar bovenbenen en door het verband om haar polsen komt het bloed. Kennelijk is ze vastgebonden geweest.

De dader is iemand die het meisje al kende en dat heeft gedreigd om de kerkgemeenschap te laten weten dat zij hem heeft verleid. Dan zal ze uitgestoten worden en zal de Heer haar verlaten. Men denkt dat de dader een lid van de kerk is, maar ja, zonder aangifte kan men niet veel doen.
Inmiddels heeft Zoë ook een raadselachtig berichtje gekregen van Sven van der Linde, over wiens ontsnapping we in het vorige boek al gelezen hebben en die Zoë ook al bedreigd heeft. Dan verandert de zaak, want het slachtoffer wordt ineens vermist en later wordt het slachtoffer dood teruggevonden. Is het zelfdoding? Of toch niet? Dat blijft nog een tijdje een raadsel.

Het verhaal kabbelt in dit boek een beetje voort en de plot rond het verkrachte meisje zou wat mij betreft beter op z’n plaats zijn als subplot in een dikker boek. Nu is het toch vooral een verhaal over het privéleven van Zoë Janssen en dat vind ik een beetje te veel van het goede. De raadselachtige berichtjes van Sven van der Linde, voegen wat dat betreft ook niet veel toe. Ze maken hooguit benieuwd naar hoe het verder gaat in het volgende boek, maar dat is het dan wel.

ISBN 978 94 9304 133 2 | Paperback | 133 pagina’s | Gloude Publishing | juli 2021

© Renate 6 juni 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een laatste uitweg
S.A Cosby

Beauregard Montage doet zijn best om een eerlijk bestaan te leiden. Tenslotte heeft hij een gezin dat van hem afhankelijk is: hij is getrouwd met Kia met wie hij twee zonen heeft. Uit een eerdere relatie heeft hij ook nog een dochter.

Nu heeft Beauregard een niet al te best voorbeeld gehad, hij weet heel goed dat het een harde wereld is. Zijn vader verdiende zijn geld door een vluchtauto te rijden voor misdadigers. Toen het te heet onder zijn voeten werd verdween hij. Leeft hij nog? Niemand weet het. Beauregards moeder wel, zij lijdt aan kanker en bevindt zich in een verzorgingshuis.
Zelf zat hij al in de jeugdgevangenis, en probeert geld te verdienen door illegale autoraces, want autorijden kan hij als de beste. Net als zijn vader. Auto’s repareren ook, hij is dan ook met een garage begonnen. Maar nu is er in de buurt een andere garage gevestigd, en het gaat slecht met de zaken.
Alles bij elkaar heeft Beauregard dringend geld nodig. Veel geld.

Een maat van vroeger benadert hem: ze hebben hem nodig als vluchtautochauffeur bij een klus die hem zoveel op zal leveren dat zijn zorgen voorbij zullen zijn. Kia protesteert: verkoop die auto van je, die levert ook genoeg op. Maar die auto is heilig, en als dan ook nog het verzorgingshuis hem op het matje roept vanwege achterstallige betalingen, besluit hij mee te doen: Ronnie, zijn broer Reggie en Quan gaan een juwelier beroven. Het kan niet mis gaan, zegt Ronnie.
Maar dat gaat het natuurlijk wel! Er vallen doden en gewonden, en Ronnie weet zich niet gedeisd te houden. De zaken lopen danig uit de hand…

Mooi geschreven, filmisch ook. Een keiharde thriller met een flinke dosis maatschappijkritiek, aangaande de zwarte gemeenschap.

‘Een verdriet zo sterk als een aardbeving overviel hem opeens en zond trillingen door zijn hele lichaam. Hij voelde zijn slokdarm samen trekken, maar er zat niets meer in zijn maag, dus hij kokhalsde alleen maar. Kreunend sloeg Beauregard zichzelf. Hard. Na een paar tellen deed hij het nog een keer. De trillingen begonnen af te nemen. Hij draaide zich op zijn handen en knieën. Diep ademhalend duwde hij zichzelf overeind. De wereld om hem heen glinsterde alsof hij door een muur van water liep. Hij sloot zijn ogen en hield zichzelf staande. Hij ademde nog een keer diep in en begon het talud op te klimmen. Bij elke stap was het alsof hij door stroop liep. Hij wankelde, hervond zijn evenwicht en liep door. Hij dichter hij bij de top kwam, des te langzamer hij klom. Hij wist wat daarboven op hem wachtte.’

Kan een harde misdaadthriller een psychologische thriller zijn? Het is S. A. Cosby uitstekend gelukt. Beauregard is een harde, je wilt hem niet in je vriendenkring. En tegelijk is hij een sympathieke man, die vanwege zijn achtergrond en de omstandigheden waar hij ook weinig aan kan doen, nauwelijks op een andere manier kan leven als hij doet. Zeker: hij doet foute dingen, hij is net zo goed hard en meedogenloos. Maar: alleen als het gaat om zijn gezin en familie. We leren zijn vader niet zo goed kennen, maar uit de flashbacks komt naar voren dat ook hij zijn best deed. Dat ook hij slachtoffer was van de wereld waarin hij leefde.

De schrijver is zwart en hij schrijft over een zwarte wereld. En het speelt in Amerika, dus dit zal voor de meeste (Nederlandse) lezers een onbekende wereld zijn.

S.A. Cosby is een 'Southern noir'-mysterieschrijver. Hij woont in Gloucester, Virginia aan de Chesapeake Bay. Cosby heeft drie misdaadromans gepubliceerd: My Darkest Prayer, Blacktop Wasteland en Razorblade Tears.

ISBN 9789044363906| paperback| 320 pagina's | Uitgeverij House of Books | april 2022
Vertaald uit het Engels door Bill Oostendorp en Joost van der Meer

© Marjo, 3 juni 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

Iets te verbergen
Elizabeth George

Deborah St. James, fotografe van beroep, is op zoek naar een nieuw project nu haar portrettenboek over Londenaars af is. Het ministerie van Onderwijs vraagt haar een reportage te maken over Orchid House, een opvangadres voor kwetsbare meisjes, dat geleid wordt door Zawadi. Narissa Cameron zou haar assisteren maar zij heeft het druk met een eigen reportage, een film. Voor beide projecten had Zawadi liever makers van zwarte origine aan het werk gezien en dat steekt ze niet onder stoelen of banken.

Intussen wordt het nieuws beheerst door de verdwijning van een jong meisje dat verdwenen is. Zij is de dochter van een advocaat, geboren in Nigeria. Mark Phinney, hoofdinspecteur van politie, is gezwicht voor de charmes van een Nigeriaanse schone. En hoewel zijn vrouw die al haar tijd besteedt aan hun enige gehandicapte dochter, hem zijn escapades toestaat: het was niet de bedoeling dat Mark verliefd zou worden.

Adaku Obiaka heeft tijdens haar werk als vrijwilliger op Orchid House duistere zaken ontdekt die ze op eigen houtje aan de kaak probeert te stellen.

De wederwaardigheden van Tani, de oudste zoon in een Nigeriaans gezin, vormen de kern van het verhaal. Hij en zijn ouders zijn geboren in Nigeria, zijn jongste zusje Simisola is in Londen geboren. Tani ontdekt dat zijn nogal tirannieke vader vast van plan is om de oude Nigeriaanse gewoonten, ook al wonen ze in Londen, na te volgen. Hij heeft een man in Nigeria al koeien geboden voor het huwelijk van diens dochter met Tani, en voor zijn achtjarige zusje zijn er nog erger plannen.

Nigeriaanse – en Somalische meisjes – worden ook in het moderne Londen nog steeds besneden, of nog erger: verminkt, alles om te voldoen aan de eisen van de aanstaande echtgenoot. Tani weigert aan de wens van zijn vader te voldoen en hij wil ook zijn zusje redden. En maakt aldus kennis met de strenge tradities van de clan waar het gezin volgens zijn vader nog toe behoort.

Na een lang eerste deel waarin al deze verhaallijnen uiteengezet worden komen dan waarnemend hoofdinspecteur inspecteur Lynley en Barbara Havers in beeld voor een moordzaak: Brigadier Bontempi is dood aangetroffen in haar flat door Mark Phinney. Zij blijkt vermoord.
Wat heeft Mark met haar te maken? Waar was ze mee bezig? Is dat werk, undercover, haar fataal geworden?

Lynley en Havers ontdekken dat Bontempi bezig was met de problemen binnen de Nigeriaanse gemeenschap. Alles draait om hoe de Nigeriaanse cultuur volop leeft in de Engelse hoofdstad. In het geheim worden meisjes verminkt ‘omdat het zo hoort.’

Wie de detectiveverhalen met in de hoofdrol Lynley en Havers kent, weet dat het een ingewikkeld verhaal zal zijn. In de ruim 600 pagina’s moet je inderdaad je aandacht erbij houden, maar dat is dankzij de schrijfstijl van Elizabeth George geen probleem. De hoofdstukken zijn kort en worden voorzien van tijd- en plaatsaanduiding. 
Het thema is dus VGV, vrouwelijke genitale verminking.

Elizabeth George (Ohio, VS, 26 februari 1949) is de auteur van negentien thrillers in de Inspecteur Lynley-reeks. Daarnaast schreef ze de spannende 4-delige crossoverserie ‘Het Fluistereiland’. Na haar studie Engels en een master in psychologie werkte ze als docent Engels en als remedial teacher. Haar eerste boek, Totdat de dood ons scheidt, verscheen in 1988.

ISBN 9789400513778 | Paperback| 640 pagina's | Uitgeverij Bruna| maart 2022
Vertaald door Fanneke Cnossen

© Marjo, 19 mei 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

Nulpunt
Jørn Lier Horst & Thomas Enger

Het boek begint op 9 mei 1999, als Alexander Blix en Gard Fosse als jonge agenten naar een schietpartij geroepen worden, op een adres dat bekend staat voor huisvredebruik. Als men bij de woning aankomt, hoort Blix dat er zich een klein kind in het huis moet bevinden. Blix wil onmiddellijk naar binnen om iets te doen, terwijl Fosse volgens het boekje wil handelen en op versterking wil wachten. Blix is bang dat men dan te laat zal zijn en pakt z’n wapen en 6 patronen uit de wapenkluis in de kofferbak. Vervolgens gaat hij het huis binnen en in de keuken treft hij een grote plas bloed en een dode vrouw aan. In de woonkamer staat een man, die z’n vuurwapen gericht heeft op een meisje van een jaar of 5. De man dreigt het meisje dood te schieten als Blix niet doet wat hij zegt. Blix heeft z’n vinger op de trekker en dan klinkt een knal.

Na deze inleiding begint het eigenlijke verhaal. Blix werkt inmiddels bij de recherche en Fosse is z’n chef. Van deze krijgt hij de opdracht om zich over Sofia Kovic te ontfermen, een nieuw lid van het team. De dochter van Alexander Blix doet mee aan een Big Brother-achtig programma met de titel ‘Waardige Winnaar’.

Emma Ramm schrijft voor de website news.no over mensen die al dan niet terecht beroemd zijn geworden en vraagt zich af hoe lang ze dit nog zal volhouden. Ze wil zich eigenlijk wel eens met echte journalistiek bezig houden en niet alleen een blogger zijn, die over beroemdheden schrijft. Ze zet de TV aan en ziet dat Sonja Nordstrøm, een sporter, die een autobiografie heeft geschreven, nog niet gearriveerd is, terwijl ze te gast zou zijn om over haar boek te praten.

Emma heeft een afspraak bij de uitgeverij, waar ze vast een editie van het boek kan halen, zodat ze er vast wat over kan schrijven. Ze vraagt of Sonja Nordstrøm vaker niet op komt dagen op afspraken, maar dat lijkt niet het geval te zijn. Emma probeert haar te bellen, maar krijgt een voicemail en besluit naar haar huis te gaan, om te zien of ze daar iets wijzer kan worden. Onderweg met de tram bladert ze vast wat in de autobiografie en ze heeft weten te achterhalen welke taxichauffeur Sonja op zou moeten hebben gehaald. Deze belt haar terug op het moment dat ze van de tramhalte naar het huis van Sonja Nordstrøm loopt. De chauffeur vertelt dat hij een kwartier op Sonja heeft staan wachten, maar dat ze niet op kwam dagen. Hij heeft haar ook nog gebeld, maar kreeg de voicemail.

Emma arriveert bij de villa van Sonja Nordstrøm en belt aan. Er wordt niet open gedaan en als ze aan de deur voelt, blijkt deze niet op slot te zitten. Ze ziet dat een kapstok omgevallen is en dat er glasscherven liggen voor de lijst van iets wat een passpiegel geweest is. Ze roept, maar krijgt geen antwoord. In de keuken ziet ze 2 wijnglazen op het aanrecht staan, waar ook een exemplaar van de autobiografie ligt. In de woonkamer staat de TV aan op een sportzender en midden op het scherm zit met plakband een startnummer geplakt. Ze roept nogmaals de naam van Sonja Nordstrøm, maar krijgt geen antwoord. Ineens voelt ze zich niet op haar gemak en ze gaat naar buiten, waar ze Kasper Bjerringbo belt, een Deense journalist die ze een paar maanden eerder op een congres in Göteborg heeft ontmoet. Ze vraagt hem om advies en hij zegt dat ze het beste de politie kan bellen en moet zeggen dat ze in het huis is geweest.

Blix krijgt van Fosse de opdracht om met Kovic naar het huis van de vermiste Sonja Nordstrøm te gaan, waar de journalist op ze zal wachten. Onderweg checkt Kovic de aantekeningen die Fosse haar heeft gegeven en ze vertelt dat de journalist Emma Ramm heet. Blix voelt iets in z’n maag en slikt een paar keer. Later leren we dat Emma Ramm het meisje is, wier leven Alexander Blix gered heeft, door haar vader dood te schieten.

De telefoon van Sonja Nordstrøm wordt in een open graf gevonden en later wordt vlak bij het zomerhuis van Sonja Nordstrøm een lijk gevonden. Het blijkt de Deense voetballer Jeppe Sørensen te zijn, die voetbalkleren met rugnummer 7 draagt. Door het verhaal worden er steeds lichamen gevonden, van mensen die vermoord blijken te zijn, maar Sonja Nordstrøm blijft heel lang vermist tot haar lichaam tegen het einde van het boek gevonden wordt.

Alexander Blix wordt geacht zich met de zaak bezig te houden, terwijl Emma Ramm van haar chef de opdracht krijgt om over het een en ander te schrijven. Over het privéleven van de hoofdpersonen leren we niet veel meer dan nodig is voor het verhaal. Blix is gescheiden en denkt regelmatig aan z’n dochter Iselin, die bij de laatst overgebleven deelnemers van ‘Waardige Winnaar’ hoort. Hij volgt het een en ander op internet en gaat op uitnodiging ook wel naar de live-uitzendingen.

Over Emma leren we misschien nog wel het meest. Haar zus werkt in de verpleging en heeft een dochtertje, waar Emma soms op past. Emma lijdt aan alopecia en draagt dus altijd een pruik. Als haar nichtje bij haar logeert, vind Emma veel haar op het kussen van haar nichtje en ze vreest dat zij dezelfde aandoening zou kunnen hebben. Ze wil er wel met haar zus over praten, maar vindt dat moeilijk. Als ze het uiteindelijk ter sprake brengt, blijkt haar zus het al te weten. Ze probeert haar dochter een zo normaal mogelijk leven te laten leiden en verwijt Emma dat ze zelf haar aandoening voor de buitenwereld verborgen houdt en dat ze niemand wil laten zien wie ze eigenlijk is.

De epiloog speelt zich af op oudejaarsavond en vormt eigenlijk al een inleiding voor het volgende boek. Al met al is dit boek het begin van een spannende serie, waar ik beslist meer van wil lezen.

ISBN 978 94 005 1137 8 | Paperback | 415 pagina’s | A.W. Bruna Uitgevers | februari 2020
vertaald door Kim Snoeijing

© Renate 9 mei 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Apollomoorden
Chris Hadfield

Het is 1973, Kaz (kort voor Kazimieras) Zemeckis werkt in Houston, hij is verbindingsofficier bij de NASA, en begeleidt de drie astronauten die de Apollo 18 bemannen, op weg naar de maan.

Amerika en Rusland zijn verwikkeld in een ruimtewedloop, ze spioneren er op los om elkaars vorderingen in de gaten te houden. Als de Amerikanen ontdekken dat de Russen een geheim hebben – zij hebben een ruimtestation van waaruit ze een supercamera kunnen gebruiken die zelfs de mensen op aarde kunnen waarnemen – nemen ze hun maatregelen. Daar weten maar een paar mensen van, en deze keer hebben de Russen nog niet doorgekregen van hun infiltrant dat er gevaar dreigt.

Vlak voor de lancering komt een van de astronauten om het leven. Is het een ongeluk? Is er opzet in het spel? Op aarde is het onderzoek gaande.
De lancering moest doorgaan zonder dat er uitsluitsel was, maar de vraag is of de drie astronauten die nu op weg zijn naar de Almaz van de Russen wel veilig zijn. Door een miniem menselijke foutje is er een probleem met de communicatie ontstaan, zodat overleg met de aarde niet goed mogelijk is.
En terwijl de ruimtevaarders dachten een betrekkelijk eenvoudige opdracht te hebben, loopt het totaal fout. De basis op aarde, noch die in Amerika, noch die van de Russen, kan nog iets doen (een variatie op het Major Tom-verhaal).

Het levert een zeer spannend verhaal op, dat vooral voor de liefhebbers van ruimtevaart en alles wat daarmee samenhangt spekkie voor het bekkie zal zijn. Er wordt nogal veel feitelijke informatie gegeven.
In het eerste deel vertelt Hadfield het verhaal van een lancering, alles wat daarmee samenhangt, op basis van zijn eigen belevenissen en kennis. Op het moment dat de raket gelanceerd is wordt het grotendeels fictief - de Apollo 18 is namelijk nooit de lucht ingegaan – waarbij de feiten rondom een maanlanding nog steeds kloppen.

Dat geldt ook voor de personages: een aantal is gebaseerd op bestaande personen, andere zijn volledig fictief. Chris Hadfield (Sarnia, 1959) is namelijk een gepensioneerd ruimtevaarder. Tussen 1995 en 2012 maakte hij drie ruimtereizen: eentje naar het Russische ruimtestation Mir en twee naar ISS, waarvan de laatste als bevelvoerder. Hij werkte veel samen met de Russen en fungeerde ook vaak als CAPCOM, de verbindingsofficier tussen de bemanning en de vluchtleiding. Hij weet dus waar hij het over heeft, hetgeen het verhaal wel interessanter maakt. Als je alleen een thriller dacht te lezen, kom je bedrogen uit. Je gaat namelijk een ruimtereis maken!

ISBN 9789044363784 | paperback | 544 pagina's | Uitgeverij House of Books| januari 2022
Vertaald uit het Engels door Henk Moerdijk.

© Marjo, 9 mei 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER

Rookgordijn
Jørn Lier Horst & Thomas Enger

Dit is het tweede boek uit de serie over Alexander Blik en Emma Ramm. Tussen rechercheur Alexander Blix en journaliste Emma Ramm bestaat een speciale band, sinds hij 19 jaar geleden haar vader neerschoot, voor deze haar dood kon schieten. De moeder van Emma had hij op dat moment al dood in een poel bloed achter gelaten.

Op 1 januari 2019 krijgt Christer Storm Isaksen in z’n cel in de gevangenis een brief. De enveloppe vermeld geen afzender en lijkt gewoon door iemand in de brievenbus van de gevangenis gedaan te zijn. Als hij de enveloppe opent, blijkt er een foto in te zitten. Het is een foto van een meisje van een jaar of 8 of 9. Hij meent z’n dochter Patricia te herkennen, die als peuter ontvoerd is en waarvan iedereen aannam dat ze dood is.

Vervolgens gaan we 20 uur terug in de tijd naar oudejaarsavond. Emma Ramm verlaat het appartement van een vriendin, om naar de Rådhuskade te gaan, waar vuurwerk zal worden afgestoken. Weliswaar houdt ze niet van vuurwerk, maar ze heeft toch het gevoel dat ze er naar toe moet. Haar vriend Kasper heeft geen zin om mee te gaan en Emma gaat dus alleen. Het is op een gegeven moment 1 minuut voor 12 en iemand begint af te tellen. Dan doet een explosie de grond schudden en baad alles in een verblindend licht. Op een steiger blijkt een bom ontploft te zijn.

Alexander Blix en z’n collega Sofia Kovic dringen door de stroom verbijsterde mensen, op weg naar de plaats waar de explosie heeft plaats gevonden. Er zijn verschillende slachtoffers te betreuren en in het water drijft een lichaam, met het gezicht naar beneden. Nadat hij z’n jas en uitrusting af heeft gedaan, springt hij in het water en hij weet de vrouw die in het water ligt met hulp op de kant te krijgen. Het ambulancepersoneel ontfermt zich over de vrouw. Emma maakt met de camera van haar mobieltje foto’s en ontdekt dat Kasper een van de slachtoffers is.

Kovic vertelt Blix dat het slachtoffer dat hij uit het water heeft gehaald volgens de bankpas die ze bij zich had, Ruth-Christine Smeplass is. Hij vertelt dat dit de moeder van Patricia is, een meisje dat in 2009 verdwenen is en vermoedelijk dood is. Het is een zaak waar hij heel veel tijd aan heeft besteed en nu besluit hij weer naar de zaak te kijken. Christer Storm Isaksen zorgde voor het kind, dat ontvoerd werd, toen de au pair haar bij de crèche op had gehaald. Ruth-Cristine Smeplas was niet in staat om voor het kind te zorgen, omdat ze psychische problemen had en drugs gebruikte. Ze had wel een beperkt bezoekrecht, maar ze lag overhoop met Christer over het ouderlijk gezag. Ze werd wel als verdachte beschouwd, maar had een alibi.

Twee jaar later schiet Christer op een parkeerterrein een man met de naam Knut Ivar Skage neer. Deze was uit op de beloning die Isaksen uit had geloofd voor informatie die er toe kon bijdragen dat Patricia werd gevonden. Skage heeft toegegeven dat hij Patricia na haar ontvoering heeft gezien en dat degene die er achter zat een vrouw was die Christer goed kende. Om zeker te zijn dat Skage iets over z’n dochter weet, vraagt Christer naar meer informatie. Skage vertelt dat het kind een moedervlek aan de binnenkant van haar dijbeen heeft. Bij Isaksen slaan de stoppen door, omdat hij denkt dat Skage het kind misbruikt heeft en hij dood Skage, de man die waarschijnlijk alleen de luier van het kind verschoond heeft.

De politie denkt dat de bomexplosie een terroristisch motief heeft, een vermoeden dat versterkt wordt, als er een tweede aanslag volgt in het Frognerpark. Blix blijft zich echter vastbijten in de zaak met Ruth-Christine Smeplas, vooral omdat hij inmiddels een telefoontje uit de gevangenis heeft gekregen met de mededeling dat Christer Storm Isaksen hem wil spreken en deze hem de foto laat zien, waarvan hij meent dat het z’n dochter is. Emma Ramm houdt zich intussen als journaliste ook met deze zaak bezig.

Het is een spannend boek geworden, dat naar meer smaakt. Het verhaal heeft een aantal onverwachte wendingen, die aan de spanning bijdragen. Er is wat aandacht voor het privéleven van Emma, omdat dit natuurlijk heel erg met de zaak verweven is, maar er is geen overdreven aandacht voor het privéleven van de hoofdpersonen. De afloop van het verhaal is verrassend en tot slot volgt er nog een epiloog. Het boek smaakt naar meer en ik ben benieuwd naar de andere delen.

ISBN 978 94 005 1138 5 | Paperback | 335 pagina’s | A.W. Bruna Uitgevers | januari 2021
vertaald door Kim Snoeijing

© Renate 30 april 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER