De onvermijdelijke dood van Lewis Winter
Glasgow trilogie Deel 1
Malcom Mackay

Een 29-jarige man, Calum MacLean, leeft in zijn eentje in een flatje in Glasgow. De telefoon gaat, een informeel gesprek volgt, maar er zit een aanbod voor een klus in versleuteld. De aanwijzingen zijn er: je moet alleen weten waar je ze moet zoeken.

Hij is een professional. Een eenling. Zelfstandig. Een nieuwe klus is een nieuwe klus, maar wat als deze opdrachtgever meer wil?

Een afspraak in een club. Een aanbod. Een briefing. Een doelwit: Lewis Winter.

Het is uitermate moeilijk om iemand goed om het leven te brengen. Mensen die er bedreven in zijn weten dit. Mensen die het niet op de juiste manier doen, komen hier vanzelf achter. En dat heeft meestal nare gevolgen...

Glasgow
Peter Jamieson, midden veertig, is een rijzende ster in de onderwereld, te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken. Dat weet hij zelf ook, zijn tijd komt. Hij werkt daar hard aan. Hij is de rijzende ster. Een arrestatie vermijden is niet hetzelfde als een verdenking vermijden.

Calum Maclean is weliswaar pas 29, maar heeft toch al 10 jaar ervaring met het afhandelen van personen die deze of gene in de weg lopen.
Winter begint een probleem te worden, Calum moet er wat aan doen. Als hij faalt wordt hij gestraft, niet vermoord, maar uitgestoten, je leven wordt moeilijk gemaakt. En dan is daar Zara Cope ook nog, een gold digger met relaties. Problemen dus.
De harde, sombere toon is gezet.

De toon deed me sterk denken aan James Ellroy's trilogie Underworld USA, absoluut niet zo ingewikkeld en breed, maar qua schrijfstijl is  er wel iets voor te zeggen.
Met die paranoïde controledwang dat alles 100% in orde moet zijn voordat kan worden toegeslagen. Korte zinnen, methodisch te werk gaan, geen fratsen en uitspattingen. Laat dat maar over aan de glamour boys, de jongens die kort en fel opbranden. Alle hoofdpersonen worden uitvoerig beschreven en toegelicht. Dit soort op-de-huid-schrijverij zien we niet zo dikwijls in het thrillergenre, hier is het goed gedaan.

Het sterke punt van Mackay is hij zich sterk focust wat er omgaat in de hoofden van zijn personages: details, gedachten, meningen, repercussies.
Hoofdinspecteur Michael Fisher wordt op de zaak gezet, een stereotype rechercheur, getrouwd met z'n werk, gescheiden, geen kinderen. Hij drinkt te veel.

Beoordeling

Geen uitweidingen, geen zijlijnen, geen humor, geen stomende scènes, een kaal verhaal in een kale omgeving dat veel en veel meer boeit dan de oerlelijke cover doet vermoeden.

Wat wel opvalt en een beetje tegenstaat, is de suggestie dat een tamelijk kleine stad als Glasgow beschikt over een uitgebreid netwerk van huurmoordenaars. Dat lijkt me wat over de top.

ISBN 9789045207926 | Paperback | 302 pagina's | Xander uitgevers | september 2013
Vertaald door Martin Jansen in de Wal

© Jac Claasen, 5 mei 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De getalenteerde meneer Ripley
Patricia Highsmith

Tom Ripley is een getalenteerde leugenaar. Er komt altijd wel iets opdagen. Dat is Tom's levenswijsheid. En nu is meneer Greenleaf komen opdagen. Zijn 25-jarige zoon Richard  (“Dickie”) vertikt het om terug te komen uit Mongibello. Dat zal Tom wel voor elkaar krijgen. Maar er lonkt meer aan de horizon...

Beoordeling
Dat een thriller uit 1955, in 2021, in een gereviseerde vertaling weliswaar, opnieuw op de markt wordt gebracht duidt op een bijzonder fenomeen of op een kostbare vergissing van de uitgever. De hamvraag is of het 66 jaar oude moorddadige verhaal zich staande weet te  houden in dit tijdsgewricht waarin de meeste hoofdstukken een lengte van drie bladzijden hebben, de seriemoordenaars van beider kunne hun gang gaan en sadistische elementen regelmatig, maar gelukkig lang niet altijd, de overhand hebben.
Laat ik u gerust stellen. Het is smullen in deze rechttoe rechtaan geschreven thriller met een donkere, psychische toonzetting.

De perfecte moord is gepleegd. Alleen weet de buitenwereld dat niet. Immers, dan zou het geen perfecte moord meer zijn. Dan zou het een gewone niet opgeloste moord zijn.  We zien de moord voor onze ogen gebeuren, we zien de ultieme bad boy sociopaat, zoals zo mooi op de voorpagina staat, de dans ontspringen, hebben we de indruk. Maar is dat ook zo?

De kern van het boek is de indringende manier waarop Patricia Highsmith de psyche, de geestesgesteldheid van deze sociopaat beschrijft. Vanaf paginaéén is duidelijk dat we hier te maken met een verwrongen geest die geen enkele vorm van empathie kent. Alles lukt, tegenslagen zijn er om te overwinnen maar van binnen woedt de ene storm na de andere.

Is er wat op aan te merken? De humor ontbreekt, er zijn geen zijlijntjes en natuurlijk is er hier en daar sprake van ouderwets taalgebruik. Wie gebruikt er nog een uitdrukking als ' kleinsteeds provincialisme'? Maar het doet niets af aan het fraaie verhaal met een boeiende en ingenieuze opbouw, zonder een greintje sleet.

Waarom is dit verhaal zo bijzonder? Er zijn twee redenen voor; Highsmith is de eerste auteur die schrijft vanuit het hoofd van Ripley. En Ripley op zijn beurt is de good guy die de bad guy netjes moet brengen naar waar hij thuis hoort. Maar dat loopt wat anders in dit boek, revolutionair anders. De lezer kruipt in het hoofd van de schurk, die Ripley al snel wordt. En als lezer wil je maar een ding: dat de schurk het er goed af brengt. Een totale omkering van het gebruikelijke patroon. En daarna veelvuldig toegepast door vele, vele andere auteurs.

ISBN 9789029543118 | Paperback | 320 pagina's | De Arbeiderspers | januari 2021
Vertaald door Jean Schalekamp

© Jac Claasen, 5 mei 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De kustmoorden
James Patterson & J.D. Barker

Flaptekst: Al sinds hun traumatische kindertijd vertrouwen Michael en Megan Fitzgerald alleen elkaar. Ze moeten wel, na alles wat hun ouders hun hebben aangedaan. Als Michael thuiskomt en het lijk van een onbekende vrouw in zijn badkuip vindt, belt hij direct de politie. Maar als die even later op de stoep staat, hebben ze bewijs dat Michael het slachtoffer kende. Waarom kan Michael zich daar niets van herinneren?

Het mag duidelijk zijn dat iemand een gruwelijk spel met hem speelt. Terwijl Michael wordt afgevoerd naar het politiebureau, zet Megan alles op alles om haar broer vrij te krijgen. Als het dodental oploopt en de moorden steeds meer herinneringen aan hun kindertijd oproepen, begint zelfs zij te twijfelen. Hoe goed kent ze haar broer echt?

1* Ja, u leest het goed, één ster.

Waar zijn de auteurs goed in? Kort door de bocht : het creëren van een unheimische unwelt, om het maar eens in goed Nederlands te zeggen. Een duistere omgeving, waarop je als lezer geen grip hebt. Ook taalkundig is het geen hoogvlieger en als je voor de tigste keer hebt gelezen dat ‘het hart als een razende tekeer gaat’, smacht je naar een hart dat niet meer te keer gaat.

Je kunt aan alles merken dat hier geen snotneuzen aan de gang zijn geweest. Toch kon de thriller mij maar matig bekoren, nou ja, ik stop met beleefd zijn, helemaal niet bekoren dus. De overdrive staat constant op het maximale toerental, alles maakt een overspannen indruk en is er op gericht een bepaald effect te creëren. De psychologie is uit Wikipedia gehaald of bij koning Psycholoog annex Onbenul. Ja, weer die dissociatieve identiteitscrisis. Als lezer krijg je de  indruk, dat je dit boek al tientallen malen eerder gelezen hebt.  Maar dan in een andere volgorde.

Dit soort pulp kan best aardig zijn, per slot van rekening kan niet elk boek in dit genre als goed of uitmuntend betiteld worden maar dit is echt onder de maat. Maar ik heb nu twee dingen op een rij. Op de eerste plaats de constatering dat het  boek  achterstevoren geschreven is èn dat beide auteurs  te veel gesnoept hebben van bepaalde exoten waardoor de spanning is weggelopen voordat ze is opgebouwd.

We kunnen dit boek ook onder het magisch realisme scharen. Meerdere persoonlijkheden zijn voor een auteur natuurlijk uiterst dankbare handvaten om verschillende verhaallijnen te introduceren. Maar zoals alles in dit boek is het slordig en verwarrend neergezet.
Is dit een poging om het magisch realisme te herintroduceren in het thrillergenre of willen de schrijvers wat extra bladzijden scoren?

Maar er zitten ook best wel leuke dingen in. Zoals De handleiding om een hitsige man in een vliegtuig twintig minuten op te sluiten op de toilet...
Én de compositie van het verhaal, de opbouw zit meer dan uitstekend in elkaar, derhalve toch nog één ster.

ISBN 9789022593073 | Paperback | 432 pagina's | Uitgeverij Boekerij | maart 2021
Vertaald door Ralph van der Aa

© Jac Claasen, 6 mei 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hitlers vrede
Philip Kerr

‘Professor Mayer, ik geloof niet dat ome Jozef je erg graag mag' 

Third boxcar, midnight train

Destination: Bangor, Maine

Waarom kom ik die stad toch regelmatig tegen in de boeken die ik lees. Nu ook weer. Overigens niet zo verwonderlijk want Kerr zet een groot offensief in om de lezer te verblijden met namen. Van mensen, schepen, geografische aanduidingen, karakters en gebeurtenissen, noem maar op. Het past wel perfect in deze grandioze thriller, waarin de auteur etaleert waarom het verschrikkelijk jammer is dat hij te vroeg is heengegaan.

Laten we meteen maar met de conclusie beginnen. Dit boek bevestigt wat de regelmatige lezer al lang weet: Kerr behoort tot het selecte groepje topauteurs die werkelijk een verhaal kunnen vertellen, een thriller kunnen schrijven waarin feiten en fictie op een onnavolgbare manier met elkaar verstrengeld worden.

Professor Mayer, 35, met Duitse roots en hoofddocent in Princeton heeft filosofie gestudeerd, dit tot grote teleurstelling van zijn vader, die geneigd is te denken ‘dat alle filosofen krankzinnige Duitse syfilislijders zijn die denken dat God dood is’.

Willard Mayer wordt door president Roosevelt ontboden en gevraagd een onderzoek te doen naar de massamoord bij Karyn in Oost Polen. Vier- tot vijfduizend Poolse officieren zijn daar vermoord in de periode april - mei 1940, in opdracht van Jozef Stalin. Alleen wisten de Amerikanen dat toen nog niet. De Duitsers waren daar al wel van op de hoogte.

Mayer werkt voor het Central Office of Information in Washington als analist Duitse Inlichtingen vanwege zijn grondige kennis van de Duitse taal. Dat is ook de reden dat hij door FDR wordt gevraagd om later in het jaar als vertaler te fungeren bij de besprekingen in Teheran.
De conferentie van Teheran was een bijeenkomst tussen Jozef Stalin, Franklin Roosevelt en Winston Churchill die werd gehouden in de Sovjet-ambassade in Teheran, de hoofdstad van Iran, van 28 november tot 1 december 1943. Het was de eerste oorlogsconferentie waarbij Stalin aanwezig was.
Belangrijkste punt van bespreking was de noodzaak een tweede front te openen in West Europa. Kerr laat zijn hoofdrolspelers echter hun rol spelen in een groots drama, waarin feiten, Wahrheit und Dichtung,  op een formidabele manier door elkander gehusseld worden. Vermengd met de bitere, cynische humor die je bij Kerr om de oren vliegt: Hitler werd een Tweede Klasse IJzeren Kruis opgespeld;  "de meeste eersteklas medailles werden toegekend aan mannen op begraafplaasen". De buikdanseres Taheya Carioca is zelfs nog zingend op YouTube te bewonderen, weliswaar niet erg stemvast, maar ik heb begrepen dat dit in dit vak geen minpunten oplevert.

Kerr heeft zich uitmuntend gedocumenteerd. Vele feiten, weetjes en beweringen zijn waar mogelijk nagetrokken. Het barst van de details en ook, niet zo verrassend, van  bepaalde filosofische getinte stukjes tekst. Achterin in het boek geeft de auteur in een appendix nog wat passages weer van Willard Mayer en tevens wat obscure gebeurtenissen uit het boek die werkelijk gebeurd zijn. Toch ben ik er niet achter gekomen of Hitler op zondagen onder het diner zijn tafelgasten vermoeide met ellenlange redeneringen, dat is best mogelijk, immers de soep werd regelmatig koud, maar of hij toen de stelling poneerde “dat een vrede nooit langer dan vijfentwintig jaren mag duren - volkeren hebben bij tijd en wijle een aderlating nodig om te regenereren – “ is mij onbekend.

Is dit werk het magnum opus van Philip Kerr? Zeker, het werk van Kerr, de veertien thrillers met Bernie Gunther, behoren tot de top van het genre, trillers die zich afspelen voor, tijdens en na W.O.II. Sinds eind jaren tachtig  verschijnen er met zekere onregelmatige regelmaat de thrillers met in de hoofdrol Bernie Guther. Maar deze stand alone uit 2005 spring er uit.

Het is zeker smullen voor lezers met wat meer achtergrondkennis over WO II, want Kerr ( 1956-2018) heeft een fantastisch soort geschiedvervalsing gefabriceerd. 

De vertaling van Jan Pott is uitstekend te noemen.

5*

Voor de echte fans verwijs ik naar de volgende site.https://berniegunther.com

ISBN 9789022592762 | Paperback | 496 pagina's |Boekerij | april 2021
Vertaling Jan Pot

© Jac Claasen, 6 mei 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vogeleiland
Marion Pauw

Het boek begint met meteen met raadsels: Berend, de ik-verteller, lijkt zich meer druk te maken over de aanstaande bevalling van Marianne dan Marianne zelf. Hij heeft in zijn eentje het boek Veilig bevallen goed bestudeerd! Vrij snel wordt duidelijk dat de twee in een hut wonen, op een eiland, waar ze een primitief leven leiden. Zij hebben nauwelijks contact met het vasteland. Berend gaat daar wel heen voor zijn werk en om boodschappen te doen, maar gaat verder met niemand om. Marianne is niet onder behandeling van een vroedvrouw of arts. Zij gaat nergens heen.

Als het kind geboren wordt – een meisje, in plaats van de jongen waar Berend zo zeker van was – heeft Marianne totaal geen interesse in het kind. Ze heeft duidelijk een postnatale depressie, maar waarom gaat Berend niet met haar naar een dokter?

’Ik wil dat kind niet,’ zei Marianne. ‘Geef het maar weg. Gooi het maar in het meer. Ik wil het niet.’
‘Dat denk je alleen maar… Je hebt haar nog niet eens bekeken.’
Marianne richtte zich voor het eerst sinds de bevalling op, nam een teug adem en schreeuwde: ‘Ik wil het niet!’
Ik schreeuwde terug: ‘Maar je hebt geen keus!’

Wat is hier allemaal gaande? Waarom hebben die twee zich geïsoleerd op een eiland? Wat zal er nu met het kind gebeuren? En met de moeder…

In de tweede verhaallijn, jaren na het verhaal van Berend en Marianne, is Nicole aan het woord. Zij heeft een finca geërfd in Spanje, een boerderijtje op het platteland. Haar relatie is net voorbij, dus grijpt Nicole deze kans met beide handen aan: ze gaat naar Spanje!
Haar twee vriendinnen hebben zelf kinderen, daar hoeft ze geen rekening mee te houden, dat doen ze met haar ook niet.
Nicole draagt al jaren een last met zich mee, na het verdwijnen van haar oudere zusje, zoveel jaar geleden alweer, was het thuis niet meer zoals daarvoor. Haar moeder weigerde te accepteren dat Marianne niet terug zou komen, en haar vader was niet in staat zijn vrouw in te tomen. Ook voor zijn andere dochter kon hij er niet zijn. Ze heeft geen normale jeugd gehad.

In de hoofdstukken waarin de twee verhaallijnen elkaar afwisselen, komen heden en verleden langzaam bijeen voor de apotheose.
Wat voor meisje is Marianne? Wat is er met haar gebeurd voor dat ze Berend ontmoette? En wat gebeurde er op dat eiland, het Vogeleiland. Het is door het verhaal van Nicole duidelijk dat zij en haar ouders hun zus nooit teruggezien hebben.
Je verbaast je over de manier waarop Berend tevergeefs probeert hun leven in goede banen te leiden. Je bent verbijsterd als deze verhaallijn zich ontwikkelt.
Het is een dramatisch verhaal, waarin je meegesleept wordt in het gevoelsleven van de hoofdpersonen. De worsteling met hun bestaan, over hoe het verleden hun toekomst bepaalt, een toekomst die niet op een voorspoedige manier verloopt. Natuurlijk niet: dit is een thriller.

Marion Pauw heeft een uitstekende psychologische thriller geschreven, eentje die je absoluut wil uitlezen terwijl je van spanning je nagels afbijt.
Pauws stijl is zintuiglijk en filmisch. De personages komen tot leven, je ziet de situaties zich als het ware voor je ogen afspelen.
Er zijn enkele verrassende wendingen, er komt een derde verhaallijn bij, de spanning blijft tot het einde.

Marion Pauw (1973) is schrijfster en scenariste. Ze schreef onder andere de bestsellers ‘Daglicht’, ‘Zondaarskind’ en ‘Hemelen’. Voor ‘Daglicht’ ontving Pauw de Gouden Strop en de IJslandse prijs The Icepick Award voor beste vertaalde thriller.

ISBN 9789048854943 | paperback | 272 pagina's | Uitgeverij House of the Books | mei 2021

© Marjo, 2 mei 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het geschenk
Sebastian Fitzek


Milan zit in de gevangenis. Waarom? Het lijkt vooralsnog weinig uit te maken, hij wordt ‘aangepakt’ door de persoon die de baas is. Zo een is er altijd wel, iemand die met zijn meelopers vooral de nieuwkomers terroriseert. Zeker als dat een kindermoordenaar is, de reden waarom Milan daar zit.
Wat Milan moet ondergaan daar in zijn cel is te walgelijk, te vreselijk om te vertellen. Fitzek doet het nauurlijk wèl! Om daarna toch een andere weg in te slaan: Milan mag vertellen hoe hij aan zijn bijnaam komt – ‘de politieagent’ - en waarom hij zegt onschuldig te zijn.

Het verhaal over het geschenk is een terugblik op een ongelooflijke periode in Milans leven. Alles wat hij doet en zegt blijkt een leugen te zijn. Hij is namelijk analfabeet, en probeert dat zijn hele leven al te verbergen. Zo is hij een doorgewinterde leugenaar geworden om zich uit situaties te draaien waarin hij eigenlijk zou moeten lezen. Het is ook de reden waardoor hij in de gevangenis zit: hij kan namelijk geen baan vinden zonder voor zijn probleem uit te komen, en scharrelt zijn kostje op een andere manier bij elkaar. Na de gebeurtenissen dan, waarover hij zal vertellen.

Het verhaal begint met een vreemde ontmoeting. Een jong meisje zit achter in een auto, die naast Milan stopt. Ze kijkt angstig en houdt een briefje tegen het raam. Milan begrijpt wel dat er iets niet in orde is, maar hij kan het briefje niet lezen. Hij heeft evenwel een fotografisch geheugen, en slaat de tekst op als een beeld, in een soort hiërogliefenschrift. Zo kan hij proberen of hij er op een andere manier achter kan komen wat er geschreven staat.

Nu volgt hij de auto, en ontdekt waar de ouders met het kind heen gaan. Als hij het later zijn vriendin Andra vertelt, wil zij er achter aan. Het briefje was namelijk een hulpvraag. Zij is er overigens ook niet van op de hoogte, van zijn analfabetisme. De enige die het weet is zijn vader.
Als hij met hulp van Andra gaat onderzoeken wat er gebeurd is met het meisje, belanden ze in een gevaarlijke situatie, waarbij niemand is wie hij lijkt te zijn. Maar ja, dat is Milan ook niet toch?
Per definitie is een ik-verteller onbetrouwbaar. Ook hier, al geeft Milan in zijn verhaal toe hoe het zit met zijn analfabetisme. Voor zover hij dat weet, want ook hier zit een verhaal achter.

Maar wie is dat meisje? Waarom is zij ontvoerd? Is ze wel ontvoerd eigenlijk? Hoe kan het dat hij tijdens hun speurtocht steeds op gebeurtenissen en plaatsen uit zijn jeugd terecht komt? Wat is de betekenis van dat geschenk – een potje pillen – dat hij van die oude man krijgt?

Een heleboel vragen waarvan de antwoorden steeds weer nieuwe vragen opleveren. En bij een boek van Fitzek moet je zelf ervaren hoe het in elkaar steekt...

Zonder de proloog zou je misschien denken dat Sebastian Fitzek een andere weg is ingeslagen. Deze thriller lijkt een meer psychologische benadering te hebben dan we gewend zijn, maar als je door leest blijken de wendingen in het verhaal echt op zijn Fitzeks: verrassend!
Want de lezer die voor het einde weet hoe het allemaal in elkaar steekt, dat is een genie!

Sebastian Fitzek studeerde rechtswetenschappen en werkt als journalist en schrijver voor radio en tv. Hij is de meester van de psychologische thriller.

  
ISBN 9789044360547 paperback | 336 pagina's | Uitgever House of the Books| januari 2021
Vertaald door Michel Bolwerk

© Marjo, 30 april 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Fantoomzoon
Ronald van den Broek

Na een verslag van een moord in Maastricht, bijna dertig jaar geleden, begint het verhaal in het heden.

In dezelfde stad is sinds kort een Amsterdamse rechercheur gedetacheerd. Irisa Romijn woont in een gestripte woning, er is helemaal niets, haar matras ligt op de grond. Het is tijdelijk, en ze is ook van plan dat zo te houden. Maar veel tijd om zich daar druk over te maken krijgt ze niet. Er vinden een aantal moorden plaats: een veertienjarige jongen wordt aangetroffen op een begraafplaats, gewurgd. Het vermoeden van pedofilie is er al snel, te meer als blijkt dat de jongen, Mikki, vaak vertoefde op de begraafplaats en veel optrok met de beheerder aldaar.
Niet veel later wordt een CEO vermoord. Diederick, alleenstaande vader, heeft zijn zoon bij zijn zus ondergebracht om een vrouw te kunnen ontvangen. Voor de politie lijkt het fout gelopen seksdate. De lezer weet beter, al begrijpt die er ook niet veel van.

Het duurt even voor er verband wordt gelegd tussen beide zaken. Dat gebeurt als rechercheur Skip – een ex van Irisa - ontdekt dat de zoon van de man in dezelfde klas zit als de vermoorde jongen. 
Dan pleegt ook nog iemand een overval op Irisa. Dit had ze niet verwacht, dat het zo gevaarlijk zou zijn in Maastricht!
En dan is er al weer een volgend slachtoffer.

Er is een andere verhaallijn, die begint in 1977. Vincent is een jongen die flink gepest, zelfs mishandeld, wordt. Hij laat zich gebruiken als drugskoerier en belandt in de cel.

Het bijzondere van dit verhaal is dat er boven ieder hoofdstuk een citaat of titel staat van een zeer toepasselijke songtekst. Sfeerbevorderend werkt dat.

Naast deze twee verhaallijnen zijn er de persoonlijke perikelen van Irisa. Als Amsterdamse heeft ze het best moeilijk tussen de Maastrichtenaren. Zuiderlingen vinden haar directe manier van doen bijvoorbeeld heel onbeleefd. En ze is een vrouw tussen al die mannen, ook een puntje. Zij werkt namelijk meer intuïtief – helemaal niet fout! - terwijl de mannen feiten willen.
Dat alles bij elkaar zorgt er voor dat dit een afwisselend verhaal is geworden. En al weten we als lezer meer dan de speurders, het waarom is nog lang niet duidelijk. Dat wordt op het einde duidelijk als de verhaallijnen bij elkaar komen.

Een goed opgebouwde thriller, met veel actie en plotwendingen, lekker spannend dus. Beide hoofdpersonages zijn goed neergezet, zowel Irisa als Vincent zijn ieder op hun eigen terrein interessante mensen.

Ronald van den Broek (Utrecht, 1967) werkt als gezondheidswetenschapper en jurist bij de overheid en houdt hij zich bezig met het opsporen en bestrijden van fraude in de zorg. In 2014 debuteert Ronald met z'n psychologische thriller Varkensbloed in chocolade. Daarna volgde Beschermduivel en Mijn kartonnen broer.

ISBN 9789493059825| paperback | 362 pagina's | Uitgeverij Palmslag | februari 2021

© Marjo, 26 april 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het Dame eindspel
De Jager Variant 2
Ron Hartman

Erik was ICT- en communicatiespecialist bij de AIVD toen hij ingehuurd werd om bij de Nederlandse vestiging van het BRI (Amerikaanse Business Relations Incorporated) te achterhalen wie er achter de diefstal zat van ultra-geheime innovaties van Nederlandse topbedrijven. SCI-CLOPS heet de operatie waar hij mee bezig is. Zijn bemoeienissen worden niet op prijs gesteld, waarna er zich een schaakspel ontwikkelde, dat zijn gezin het leven kostte.

Het eerste deel van De jager Variant eindigde met een explosie van geweld op een platform in zee. Hoofdpersoon Erik de Jager slaagt erin om die plek levend te verlaten, het kost hem zijn laatste krachten om zijn vriend en arts Thomas te bereiken. De arts lapt hem op, en moet hem tegen zijn zin laten gaan. Want Erik laat zich niet stoppen. Na de dood van zijn vrouw en hun twee kinderen heeft hij nog maar één doel:

‘Ik heb gezworen iedereen te doden die bij hun dood was betrokken. Ik moet er nog één. De belangrijkste’.
‘Je… je bent een… een moordenaar?’
‘Ik verlos de wereld slechts van parasieten die al vele levens op hun geweten hebben’.

Of hij er op dat moment aan denkt weten we niet, maar er ook nog een tegenstander die in leven is, ze is zelfs zijn gevangene: Alexandra. Zij wordt met man en macht gezocht door haar wanhopige vader, maffiabaas Cesare Marechisio. Zijn handlangers doen hun best, maar krijgen pas een kans als eindelijk alle kaarten op tafel komen. Ook voor Alexandra en Erik die zelf hun conclusies trekken uit wat er allemaal gebeurd is en nog gebeurt.
Dat leidt opnieuw tot spannende situaties, zodat je ademloos doorleest.

Dit tweede deel kan niet los van het eerste gelezen worden, en toch is het een heel ander boek.
Deel een zit vol actie, vaak hard en meedogenloos, vaak nogal ingewikkeld.
Is het de dame van het eindspel, waardoor deel twee meer psychologisch is geworden? Actie ontbreekt niet hoor, zeker niet. Er zijn nog steeds levensgevaarlijke situaties, waarbij slachtoffers vallen. Maar het ergste lijkt erop te zitten. Er is genoeg spanning, maar die is anders.
Nu beginnen de tegenstanders uit te zoeken wat er precies gebeurd is en hun plan van actie te maken, terwijl Erik er steeds meer naar verlangt om zich terug te trekken om eindelijk eens van de rust te genieten waar hij zo aan toe is.
Maar tussen de kaarten die op tafel kwamen zitten nog enkele losse draadjes die absoluut aandacht verdienen.

‘Voor het eerst in zijn leven als operative moest hij erkennen dat hij dingen niet naar zijn hand kon zetten. Voor het eerst ontbrak hem de kracht om nog ergens tegen, of voor, te vechten. En kon hij zich niet langer verzetten tegen dat wat nu echt onontkoombaar was.
Toen de lawine die zich over hem uitstortte in kracht afnam en vaart begon te minderen, kwam hij eindelijk weer bij wie hij in de kern was als mens.’

Dit maakt het tweede deel prettiger om te lezen.
Het is ook knap hoe de schrijver tot op het laatst de spanning er in weet te houden. Er zijn veel spelers, die je zonder problemen uit elkaar kunt houden, en er zijn de nodige verrassende wendingen.
Het was het eindspel…maar er is toch enigszins een open einde. Dus wie weet?

ISBN 9789081275026 | paperback | 482 pagina's | Uitgever RH Publishing| januari 2021
Ook als e-book verkrijgbaar bij RH Publishing

© Marjo, 25 april 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

https://www.mariskaoverman.nl

Graf 521
Franziska Weissenbacher

Laura Mandemaker en Hans Dijkma zijn in Den Bosch neergestreken. Beiden zijn rechercheur en waren eerder werkzaam in Amsterdam. Daar werden ze een stel, maar na een politiezaak waarbij ze hun leven riskeerden, werd de grond hen te heet onder de voeten, en ze besloten in Brabant een wat rustiger standplaats te vinden.
Dat viel vies tegen! Het begon allemaal met een lugubere vondst in de St Jan.

Iemand vermoorden is al niet normaal, maar de slachtoffers dan begraven in een kathedraal, wie bedenkt zoiets? De pastoor vertelt dat er altijd al graven lagen, maar dat die intussen leeg zijn. Dat waren er 520. Vandaar Graf 521!
Maar van wie zijn de lichamen van deze nieuwe doden? En waarom zijn ze vermoord?

Een zaak voor Mandemaker en Dijkma dus. En tot hun verbazing blijkt Den Bosch helemaal niet zo’n rustige stad, want een tweede zaak volgt al snel. Een vrouw wordt gevonden zittend aan de keukentafel. Ze is gewurgd. Het duurt even voor de rechercheurs de link leggen die de lezer dan al kent. We volgen namelijk ook de dader, een vrouw Marion genaamd.
Voor de lezer worden namelijk de feiten die de puzzel voor de oplossing moeten vormen eerder duidelijk, want steeds als Mandemaker en Dijkma feiten boven tafel halen, switchen we naar Marion, waardoor we niet alleen meer uit het verleden, maar ook het heden te horen krijgen. Toch blijft de spanning, want ook al weten wij als lezer hoe het zit, we weten niet waarom. En het is ook spannend om te volgen hoe de rechercheurs langzaam meer ontdekken.

Terwijl dit spannende verhaal zich ontvouwt lezen we ook over de privésituatie van Laura en Hans.
Hun collega’s kijken met argusogen naar die twee Amsterdammers. Waarom zijn die naar Brabant gekomen?
En tussen de twee ontstaat spanning als Hans een goede band krijgt met de pastoor van de kathedraal, Marechal. Want die haalt feiten boven uit Hans ’ verleden en Laura is gepikeerd: waarom heeft hij haar dat niet verteld?

Dit gedeelte over de speurders zelf wordt wat babbelig verteld, de sjeu zit ‘m dus in het verhaal van de misdaad, dat uitmondt in een psychologische thriller. Omdat het zich langzaam ontwikkelt, vanuit twee gezichtspunten, en af en toe afgewisseld wordt met het privéleven, blijft het verhaal boeien tot het eind. Dat de schrijfster er ook nog weetjes in verwerkt over de St Jan en Den Bosch maakt het nog leuker.

Franziska Weissenbacher, Veghel, was tussen 2005 en 2012 correspondent voor het Brabants Dagblad in Veghel en Uden. Ze is medewerkster in een frietzaak/automatiek en schrijft in haar vrije tijd misdaadverhalen.

ISBN 9789493192096 | Paperback | 245 pagina's | Uitgeverij Letterrijn | februari 2021

© Marjo, 22 april 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER