Ferdinand
Rita Goyens

Rita Goyens is een groot fan van de hedendaagse Mechelse binnenstad, zij heeft zich grondig verdiept in de geschiedenis, en het resultaat is Ferdinand, een boek dat een thriller wordt genoemd maar dat veel minder is dan een historische roman, met een magisch aspect.
De hoofdpersoon, Ferdinand dus, reist heen en weer in de tijd tussen 1515 en 2015.

We leren hem kennen in 1515, als zoon van een ijzerslager (is smid). Zijn vader verwacht volgens de normen van die tijd dat zijn zoon hem komt helpen en het vak zal leren. Maar Ferdinand heeft andere plannen: hij wil arts worden, en als zodanig de armen en behoeftigen van de stad – en die zijn er veel! – helpen.

Hij heeft er de ruzie met zijn familie voor over. Zij vinden zijn ideeën ongehoord! Hij wordt verstoten en neemt zijn intrek in het leegstaande huisje van een kruidenvrouwtje, die nog niet zo lang geleden is terechtgesteld als heks.
Misschien was dat wel terecht? Want hetgeen Ferdinand overkomt is niet bepaald normaal te noemen:

‘Na valavond duwde hij zover dat mogelijk was de scheefgetrokken deur dicht en legde zich tevreden te ruste in zijn nieuwe bed. Een klein uur later werd hij uit zijn slaap gerukt dor een klagend geluid dat uit de tuin leek te komen. Ferdinand hees zich slaperig uit bed, en probeerde door het raam naar buiten te kijken. Precies op het moment dat hij verwonderd naar zijn vervormde spiegelbeeld keek, sloegen de torenklokken elf slagen en werd het Ferdinand zwart voor de ogen.’

In een vreemde omgeving vindt hij zichzelf terug. Hij heeft geen idee waar hij is, zo vreemd ziet de wereld er uit. Het is evenwel dezelfde plaats, alleen vijfhonderd jaar later…

Hij wordt opgevangen door Marcel, een gepensioneerde archivaris, die veel weet van de geschiedenis en er niet eens zo vreemd van op kijkt dat er onverwachts een man voor zijn ogen verschijnt die er uit ziet als iemand uit de zestiende eeuw!
Is het toeval of moest het zo zijn? De onlangs overleden vrouw van Marcel was ook kruidendokter, en Ferdinand wil graag al haar recepten leren!
Steeds als hij naar het heden flitst heeft hij een uur de tijd, dan wordt hij weer terug naar 1515 gekatapulteerd. De ongeschreven regel is dat er niets van de moderne tijd mee terug mag naar de eigen tijd. Ferdinand weet dat niet, en neemt een boekje mee.
Correctie: hij probeert dat mee te nemen.

Op dit moment komt de spanningsboog in het verhaal tot leven.
Maar veel interessanter is de vergelijking van het oude Mechelen met dat van vandaag. Het is duidelijk dat de schrijfster zich verdiept heeft in de geschiedenis. Zij beschrijft de tijd van toen op en boeiende manier en geeft deze ‘stadsroman’ behalve dat magische aspect in de vorm van tijdreizen ook nog een romantische kwinkslag mee.
En natuurlijk is het Vlaams. Één na één; hij glom zijn schoenen; stielman, en nog meer bijzondere woorden die hun oorsprong in de Vlaamse taal (misschien Mechelse dialect?) vinden.

Rita Goyens (Waarloos – halfweg Antwerpen en Mechelen - 1958) verdiepte zich na haar pensioen als kinderleidster in de geschiedenis van Mechelen.
Ferdinand is haar debuut.

ISBN 9789462420670 | paperback | 312 pagina's | Kramat | juni 2017

© Marjo, 19 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het moment van de afrekening
Willem-Anton Hoogveld

Als je begint te lezen in een boek waarover je nog nooit iets gehoord hebt, en waarvan je de schrijver niet kent - compleet blanco dus, dan is het een cadeautje als dat boek je van de eerste tot de laatste letter blijkt te boeien.
Het moment van de afrekening is een psychologische thriller, die vooral ingaat op de motieven en de nasleep van een moord waarvan je eveneens het hele proces meemaakt.

Als de hoofdpersoon, Willem-Anton Hoogveld - roepnaam Wim - zijn verhaal begint is hij van middelbare leeftijd en is hij aan het einde gekomen van zijn avonturen.
Hij introduceert zichzelf als een ietwat saaie vermogensbeheerder, die een rustig leventje leidt. Hij is homoseksueel, zonder vaste partner. Zijn maatje Mariëlle is de enige die hij geregeld ziet. Wat zij, noch niemand anders, weet is dat Hoogveld zijn leven wat spannender is gaan maken door zijn clientèle te bestelen. Er staat intussen een aardige oudedagsvoorziening gestald in het buitenland. Wat begon als iets wat hij deed because I can werd een structurele fraudering. Succesvol, want niemand had het door.

Zijn verhaal begint in 2011 als hij de aankondiging ziet van een conferentie, die zal plaatsvinden in de plaats waar hij geboren is. Een van de sprekers draagt de naam van de persoon die hij het liefst was vergeten. Maar meteen is duidelijk dat hij hem helemaal niet vergeten was, want onmiddellijk gaat er iets broeien in het hoofd van Hoogveld.
Johan Veenstra. De naam die een andere vergeten naam oproept. En een verleden: op de middelbare school ontdekte Wim zijn homoseksuele geaardheid door zijn gevoelens voor Marcel van Velzen, die wat duidelijker feminien was en zodoende een favoriet mikpunt werd van de pesterijen door Veenstra en consorten, hetgeen de jongen tenslotte tot zelfmoord dreef.
Door het succes van het frauderen denkt Hoogveld dat het hem ook wel zal lukken om Marcel te wreken. Veenstra zal sterven.
Zo geschiedde en inderdaad lijkt hij ook met de moord weg te komen. Het ziet er rooskleurig uit.

Maar natuurlijk komt er een kink in de kabel.

De lezer volgt het hele proces. Hoogveld wikt en weegt. Hoe zal hij te werk gaan? Wat zal er gebeuren, en hoe zal hij daar op reageren? Hoe denkt de ander? Waarmee krijgt hij te maken?
Dit speculeren, dit afwegen van de verschillende mogelijke scenario’s, het is fascinerend om te lezen hoe berekenend de man te werk gaat, hoe hij zich steeds weer aan past, en opnieuw gaat beredeneren. Het lijkt een contradictio in terminis, maar in de ogen van de lezer blijft hij sympathiek, een sympathieke crimineel.
Hoogveld is een slimme man, hij weet heel goed dat hij fout zit, maar als hij er mee weg komen kan, dan is er toch niets aan de hand?
Toch zal de werkelijkheid hem inhalen…

Zoals ik al zei: het verhaal heeft me van begin tot eind geboeid. Zozeer zelfs dat de schrijver ook met het enige ongeloofwaardige feit - dat zakken vol geld, begraven ergens langs de Amstel, er jaren later nog liggen - weg komt.
Dostojevkiaanse thematiek met een actueel en Hollands accent.

De naam Willem-Anton Hoogveld is het pseudoniem van een schrijver die als fiscalist al jaren werkzaam is in de fraudebestrijding.

ISBN 9789402238167 | paperback | 337 pagina's | Boek-Scout | september 2017

© Marjo, 17 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Deze NU
Pascal Rijnja

Spijt hebben van een handeling die een gevolg heeft veroorzaakt, die je heel erg graag zou willen terugdraaien, waar je alles voorover zou hebben om het terug te kunnen draaien… De keuze die je gemaakt hebt teniet doen, en dus voortleven met andere gevolgen dan die samenhangen met de eerste keuze. Zou zoiets mogelijk zijn? Zou je willen weten wat die andere keuze voor jou zou betekenen?  Zou je willen weten wat er in dat Andere Nu gebeurt?

Het eerste hoofdstuk brengt de lezer meteen midden in een experiment: Thom Roussignon staat op het punt om een stof tot zich te nemen die zijn leven volledig zal veranderen.

‘Nog even en hij zou weer gelukkig zijn.
Eindelijk.
Samen, met haar, net als in die andere nu.
Nee.
Niks andere.
Deze.

Deze nu.’

Later komen we te weten dat Thom de derde generatie is in een rijke familie, woonachtig in Marseille. De Roussignons kunnen zich het een en ander veroorloven, maar natuurlijk hebben zij niets te zeggen over Geluk. En Thom zit diep genoeg in de put om een gevaarlijk experiment aan te gaan. Hij is niet de enige, wel de eerste. Na hem zullen zijn pas verworven vrienden volgen. Alsmede de professor die colleges geeft over het maken van keuzes, de consequenties en spijt.

Matson en Lois zijn studenten. Lois woont met haar partner Ido in een oud huis, de ideale plek om informatie te zoeken over hetgeen hen bezighoudt: ze surfen op het IP-adres van de buren.  Maar hun surfgedrag wordt wel opgemerkt. Door de UATA, de United Anti Terrorist Agency. Daar, in Parijs, beginnen de alarmbellen te rinkelen. Zij hebben weet van bijzondere verhalen, over mensen die zich zonder enige waarschuwing vooraf ineens in een andere dimensie bevonden. Als deze informatie in verkeerde handen komt, dan vormt dat een enorme dreiging!

En inderdaad: er is een verklikker, en er is een partij die snode plannen maakt. Zonder zich er van bewust te zijn, hebben Matson en Lois een knuppel in een hoenderhok gegooid. Ze ontdekken dat er op hen gejaagd wordt! Kunnen ze ontsnappen? En: klopt het dat er een vijfde dimensie bestaat?

Dit klinkt allemaal best te behappen, en dat is het ook. Maar dit boek is een sciencethriller, en dat betekent dat er grote stukken tekst zijn die gaan over wetenschappelijke onderzoeken. Kwantummechanica, ik begrijp er niets van.  Mijn conclusie na het lezen van het boek is dat het niet direct nodig is om de wetenschappelijke stukken helemaal te begrijpen. Accepteren, geloven, dat is al voldoende om te kunnen genieten van een spannende thriller.
Het idee van het bestaan van een of meer andere Nu’s is intrigerend!

ISBN 9789082684803| Hardcover| 558 pagina's | Uitgeverij Literatum| mei 2017

© Marjo, 12 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Winternacht
Suzanne Vermeer

Omdat ze beloofd hadden het geheim te houden, hebben haar ouders het haar nooit verteld, dus is Karin ter Duin, traumatherapeut al 35 jaar oud als ze te horen krijgt dat ze is geadopteerd. Waarom haar ouders het nu wel vertellen? Er is een brief gekomen van haar biologische vader: hij is terminaal en wil haar toch nog zien.

Karin is geschokt. Haar hele leven stat op losse schroeven. Wil ze die vader wel zien?  Er blijkt ook nog een broer te zijn. Dat geeft de doorslag: ze heeft altijd een broer willen hebben. Dus ze pakt koffers, voor haarzelf en haar dove zoontje Sam en reist af naar de Canadese stad Ottawa.

Maar in plaats van een welkome ontvangst in het stadje waar ze bij haar broer zal logeren, wordt ze aan haar lot overgelaten.  Er wordt namelijk een kind vermist in Gatineau Park, een natuurpark in de buurt van Ottawa, en iedereen helpt mee zoeken. Het vermiste meisje is Liv, de dochter van Tom en Katy.
Dat er een burgerzoektocht is georganiseerd is een doorn in het oog van politie-inspecteur Dawn Clark. Zo verdwijnen eventuele sporen als er een misdrijf in het spel is!

Het broertje van Liv beweert dat zijn zusje meegenomen is door de heks. Dawn weet dat hij Abigail Wilson bedoelt, een vrouw die in een afgelegen hut woont met haar hond. Inderdaad vinden ze het meisje daar, maar het is te laat. Heeft Abigail daar de hand in?  Als er even later weer een kind verdwijnt rijzen er twijfels: op dat moment zat Abigaïl immers in de cel!

Intussen heeft Karin haar broer Jonas ontmoet, die haar voorstelt aan zijn partner Hailey, die weer de zus is van Dawn. Die kan op Karins zoontje passen als zij haar vader gaat bezoeken. Karin schrikt er van: de man is op sterven na dood. Wat wil hij haar perse vertellen? Het is helaas te laat. ’Laat het stoppen’, brengt hij nog uit.

Als Jonas haar in het ouderlijk huis laat kijken, ontdekt Karin een dagboek van haar moeder. Wat daarin staat komt niet overeen met het verhaal van Jonas. Haar moeder zou gestorven zijn bij de bevalling waarbij Karin, toen Kareena genoemd, geboren werd. Maar ze schreef de dag daarna nog in het dagboek! Welke geheimen verbergt het verleden? Wat was er zo belangrijk dat Karin nu ineens naar Ottawa geroepen werd?
Als er antwoord op deze vragen komt, blijken er nog meer kinderen gevaar te lopen.

Lekker spannend deze thriller. We ontdekken ook met dit nieuwe boek niet wie de ghostwriter is, maar het is zeker een waardig opvolger. Het is goed geschreven: in de stijl van Suzanne Vermeer zijn er beschrijvingen van omgeving en interieur, en naast de spannende verhaallijn is er een romantische element. Je denkt als lezer snel te weten wie de dader is, maar de schrijver houdt een slag om de arm, dus je weet het pas zeker als je het boek bijna uit hebt.

ISBN 9789400508422| paperback |312 pagina's | Uitgeverij Bruna| oktober 2017

© Marjo, 10 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

https://www.facebook.com/wim.menheer

De ijsvogel
Lineke Breukel

Openingszin:
‘Op een bankje ligt een vuurwapen, open en bloot, aan de rand van een speelplaats. Het heeft geen eigenaar en niemand neemt de verantwoordelijkheid voor het feit dat het daar is achtergelaten’.

Als het verhaal verder gaat lijkt het er even op dat het vuurwapen de protagonist is. Dat komt ook doordat het een naam heeft: De IJsvogel. Maar dan blijken toch twee jongeren de hoofdpersonen te zijn: Joey en Vera, die - nadat ze op een akelige manier kennis hebben gemaakt met het wapen - op zoek gaan naar de eigenaar.

Het is te verwachten: het wapen maakt slachtoffers, maar op een heel ongewone manier.
De eigenaar houdt zich bezig met experimenten die in de Tweede Wereldoorlog zijn opgezet, en om begrijpelijke redenen werden onderbroken. De man erfde alles wat hij nodig had om er mee door te gaan, en wist ook wetenschappers uit deze tijd er bij te betrekken. Oude ideeën in een nieuw jasje.
Als Joey ontdekt dat het niet zomaar willekeurig is dat hij tegen het wapen aanliep, en dat men bepaalde plannen met hem heeft, wordt zijn speurtocht erg gevaarlijk. Hij moet voorzichtig zijn: voor zichzelf, en voor Vera, het meisje uit zijn klas, waar hij stiekem een beetje verliefd op is.
Daar vinden we nog een romantisch element, binnen een superspannende en intrigerende thriller.

Het verhaal heeft een prima sfeertje: het speelt in de duinen van de Noord-Hollandse kust, waar nog bunkers uit de Tweede Wereldoorlog liggen, en waar het heel dikwijls flink waait. Natuurlijk zijn er speurders in een thriller, en in dit geval is dat de moeder van Joey, die bij de recherche zit en hulp krijgt van haar maat Nico.

Dit debuut is op een speciale manier ontstaan. Een kern van een zevental schrijfsters hebben samen met Lineke Breukel ‘De ijsvogel’ geschreven, met gebruikmaking van ideeën die aangeleverd werden door vele anderen. Dat gebeurde via Facebook. De bedoeling was om aan te tonen dat schrijven goed te leren is. Ook leerden de schrijvers hoe een manuscript tot stand komt.
Het resultaat mag er zijn! Het is een origineel verhaal, met leuke verrassende wendingen, humor en veel couleur-locale. Het is geschreven in de tegenwoordige tijd, hetgeen de snelheid opvoert. Vaart zit er absoluut in, je ligt dit boek niet zomaar weg!
Gezien de filmische beschrijvingen zou het mij niets verbazen als dit ooit verfilmd zou worden. En dan ga ik zeker kijken!

ISBN 9789461851963| paperback |244 pagina's | Uitgeverij Village| juni 2017

© Marjo, 8 december 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dodenzang
Wim Menheer

Lizette Peeters is op weg naar haar werk. Ze poetst bij de rijke Joodse diamantair Max Mahler. Zoals altijd loopt Lizette even langs de eendjes in het park en voert hen brood. Ze schrikt als er ineens meeuwen om haar heen vliegen. Een ervan ziet er kwaadaardig uit. Heeft hij nou bloed aan zijn bek? En die kop, lijkt dat nou op een mensenhoofd? Gauw loopt ze door, maar het was een voorteken, ze wist het. In het kantoor van de diamantair treft ze een afschuwelijke situatie aan: Mahler zit vastgebonden op een stoel, tape over zijn mond. Erger is dat de dader zich nog in de ruimte bevindt! En deze slaat Lizzie neer, drie keer slaat hij haar. Ze overleeft het - Mahler niet - maar zal voorlopig in coma liggen. Met akelige dromen.

De inspecteur van politie die de zaak van de dode diamantair op moet lossen is Hans Pelsmaeckers. Hij heeft assistentie van John Cardoen, en Alexia Avonds. Alexia was eigenlijk met een andere zaak bezig. Een politicus, die al enkele dagen zoek was, blijkt de dood gevonden te hebben in een vijver. Alexia wil er niet aan, maar haar superieuren doet de zaak af als een zelfmoord. Doordat Alexia een vasthoudend type is, ontdekt de politie later toch dat er een verband is tussen deze twee zaken.

Moet de moordenaar gezocht worden in de persoonlijke situatie van Mahler? Niet officieel gescheiden van zijn joodse echtgenote , en samenwonend met een niet-joodse vrouw? Of is het zakelijk? Hij blijkt behalve een lucratieve diamantenhandel betrokken te zijn bij een duistere zaak rondom een diamantenmijn in voormalig Congo. Waar ook Lizette vandaan komt.  Maar wat heeft de politicus er dan mee te maken?

Dan worden er twee dingen geconstateerd: Lizette beschikt over paranormale gaven, en al ligt ze in coma, ze droomt nog steeds.
En John Cardoen kent zijn klassieken: hij ontdekt wat de link is tussen de moorden.
Maar… betekent dat dat er meer mensen in gevaar zijn?

Prettig lezende misdaadroman, die zich afspeelt in Antwerpen. Het is jammer dat de schrijver zich vaak verliest in boeketachtige opmerkingen, hetgeen hij misschien wel doet om het verhaal jus te geven. Een beetje meer humor, die er nu al in zit, en die zogenaamd verlekkerende opmerkingen kunnen achterwege blijven. Dit soort tekstjes:

‘Ik ben geen jongen,’ zei hij rustig. ‘ik ben op en top een man.'
‘Hij kwam nader en boog. Hij sprak fluisterend.
‘Misschien hebt u me nog nodig.’
‘Wat?!’ Alexia hapte naar adem, ‘wat zegt u?’
‘Met het onderzoek natuurlijk,’ zei hij, ’had u iets anders in gedachten?’

Maar er zullen ongetwijfeld lezers zijn die dit juist wel waarderen.

Wim Menheer (Borgerhout, 1937) is een Vlaamse auteur, dichter, redacteur en fotograaf. Menheer debuteerde literair in 1989 met de verhalenbundel In de schaduw van de eik. In 1998 volgde zijn thrillerdebuut Het purperen oog, dat lovende kritieken kreeg in de Detective en Thrillergids van Vrij Nederland. Ook worden zijn dichterskwaliteiten geroemd. Hij kreeg de tweede poëzieprijs in Tongeren (1997) en de derde poëzieprijs in Sint-Truiden (1998).

ISBN 9789082180671 | Paperback | 255 pagina's | Uitgeverij Verba | juni 2017

© Marjo, 26 november 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dooie dagen
Pim Hermans

In de proloog loopt Bobby, nu een jonge man van 27, over een kerkhof. Het is de plek waar hij vroeger zijn hart kon uitstorten. Bij het graf van zijn oma zat hij dan, en praatte en huilde. Oma Soekeboemie, de enige die van hem gehouden heeft, denkt hij wel eens. En Usha, de hond. Ja, zij ook.
Hij heeft de hond nadat die overleden was bijgezet op het graf van Soekeboemie, die helemaal zijn oma niet was maar de overbuurvrouw.
Als hij de begraafplaats weer verlaat weet hij dat zijn moeder daar ook ergens ligt. Lekker laten liggen, denkt hij.

Intrigerend. Waarom bezoekt hij het graf van zijn moeder niet en wel dat van een vrouw die ‘alleen maar’ de overbuurvrouw was?
Als dan in het eerste hoofdstuk iemand vermoord wordt, ben je al zo nieuwsgierig dat je alleen maar verder kunt lezen...

Het slachtoffer is neergeslagen met een ijzeren staaf. Het is Frans Level, vroeger onderwijzer in Betondorp, waar het verhaal zich afspeelt.
‘Hebben ze hem eindelijk te pakken, die zeikerd?’ is de reactie van een van zijn buren.
Het slachtoffer blijkt niet zo geliefd geweest te zijn. Nu niet, maar al in de jaren vijftig, de tijd waarin Bobby zijn leerling was, werd hij gevreesd.
Is Bobby, vroeger een slachtoffer was van Lavel, degene die hem vermoord heeft? Of zijn er andere zaken die een rol spelen?

Siem Schoeman en Marion (zonder achternaam?) zijn de inspecteurs die de moord onderzoeken. Schoeman raakt tegen wil en dank persoonlijk bij de zaak betrokken, als in Rotterdam een tweede slachtoffer valt en Siem deze blijkt te kennen uit Nederlands-Indië. Speelde deze Koppejan een rol in het verleden van Bobby? En wie is die man op de brommer die steeds opduikt?

Terwijl Johan Cruijff en Cees Fasseur een bescheiden rol mogen spelen, lezen we over het leven van Bobby, die niet alleen op school een zwaar leven had, maar ook thuis gekoeioneerd werd. Wat er zich precies allemaal speelde bij hem thuis, dat hoorde hij pas toen hij volwassen was, toen hij allang het huis uit en zijn moeder allang dood was – na een val van de trap die overigens nu als verdacht wordt beschouwd.

Het verhaal is een misdaadverhaal dat speelt in de Amsterdamse arbeiderswijk Betondorp in de jaren vijftig en zestig. Andere tijden, andere normen en waarden. De nasleep van de Indonesische vrijheidsstrijd, Ajax en de kraakbeweging; heilsoldaten en de Wallen, incest en (vermeend) verraad, het zijn maar enkele van de vele ingrediënten van een boeiend maar soms nogal ingewikkeld verhaal, met een verrassende ontknoping.

'Dooie dagen' is het debuut van Pim Hermans (1951) tevens genomineerd voor de Schaduwprijs 2017, die hij helaas niet gewonnen heeft.

ISBN 9789086664023 | paperback |262 pagina's | Uitgeverij Mosae Libro| september 2016

© Marjo, 21 november 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De schitterende doden
Belinda Bauer

Eve Singer is pas 29, maar aan haar carrière lijkt al een eind te komen. Ze is misdaadverslaggever voor de televisie, en haar baas is erg veeleisend. Het publiek is veeleisend, zegt hij: zij willen bloed zien, lijken! Aan Eve en haar vaste cameraman Joe de taak om dat te leveren. Maar daar voor moeten ze allerlei slinkse paden betreden want journalisten zijn natuurlijk niet welkom op een plaats delict.

Er is een nieuwe medewerker gekomen: jonger en blond. Een bedreiging dus. En Eve heeft haar baan zo hard nodig. Ze heeft noodgedwongen haar eigen appartement op moeten geven om weer bij haar vader in te gaan wonen. Hij begint te dementeren, en kan niet meer alleen wonen. Soms weet hij niet eens meer wie Eve is, maar ook zijn er momenten dat hij heel goed lijkt te beseffen wat er aan de hand is. Kortom: het leven is moeilijk voor Eve.

Als de moordenaar haar pad kruist, wordt het nog moeilijker. De man schijnt te denken dat Eve de enige is die begrijpt wat hij aan het doen is. Zij is zijn muze, want wat hij laat zien aan het publiek via Eve is immers kunst. Hij wil niet inzien dat ze daar toch heel anders over denkt.

Een misdaadroman volgens het geijkte patroon. Het begint met een proloog die de lezer pas kan begrijpen als het verhaal gelezen is. Dan volgen we het eerste slachtoffer. De moordenaar doet zijn intrede, gevolgd door Eve als zij verslag moet uitbrengen van een gruwelijke moord.
Het verhaal volgt hen allebei: de moordenaar en de verslaggever, tot de apotheose.
In de tussentijd levert het verhaal van de moordenaar enig inzicht in het waarom van zijn daden, en wordt het leven van de verslaggever bemoeilijkt door de persoonlijke omstandigheden.

Het verhaal speelt in Londen, in de drukke tijd voor kerst. Het is echt winter, er ligt een flink pak sneeuw: ziedaar de sfeer.
De schitterende doden is een thriller, geheel volgens de regels. Is het dan niet spannend? Jazeker wel, het is spannend tot bijna de laatste pagina. Maar omdat het het geijkte patroon volgt, is het niet bijzonder. Er is geen uitdaging, het is te voorspelbaar. Ook het afrondende gedeelte biedt niets bijzonders.
En helaas  komen de motieven van de dader te weinig uit de verf. Er wordt gehint, maar niets echt verteld. Dat is reuze jammer want de psychologische achtergronden zijn binnen een thriller toch de krenten in de pap.
Belinda Bauer kan beter, dus dat hoop ik dan maar terug te zien in haar volgende thriller.
Niettemin: een heerlijk boek voor een avondje ontspannen.

 
ISBN 9789400507630| paperback | 320 pagina's | Uitgeverij Bruna | mei 2017
Vertaald door Valerie Janssen

© Marjo, 19 november 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Grensgebieden
Arne Dahl

Nadat ze op een waar horrorhuis in een afgelegen gebied zijn gestuit, worden de angstige vermoedens van rechercheur Sam Berger bevestigd. In het huis worden bloedsporen van de vermiste vijftienjarige Ellen Savinger aangetroffen. Hoewel Ellen zelf ontbreekt, is het duidelijk dat iemand haar iets vreselijks heeft aangedaan. Er heeft bloed gevloeid, en veel ook. Leeft Ellen nog of is ze in de eenzaamheid van haar duistere gevangenis gestorven? Hoewel er weinig zekerheid is, weet Sam Berger één ding zeker: er is een seriemoordenaar actief. Een moordenaar die er voor Sam een heel persoonlijk kat-en-muisspel van maakt.

Hoewel Sam bijzonder zeker van zijn zaak is, gelooft zijn baas Alan hem niet. Dat de vijftienjarige Ellen iets is overkomen staat vast, maar dat geldt niet voor de andere vermiste meisjes die Sam noemt. Volgens Alan zijn die meisjes hoogstwaarschijnlijk met hun vriendjes van huis weggelopen of gaat het wellicht om eerwraak. Sam wordt niet serieus genomen. Misschien zou het beter zijn om het complete verhaal met Alan en de rest van zijn collega’s te delen. Dan zou het voor iedereen duidelijk zijn dat de verdwijningszaken met elkaar verbonden zijn. Dan zou duidelijk zijn hoe nijpend de situatie is. Maar Sam zwijgt. Het is te moeilijk om te praten. Te persoonlijk.

De aanwijzingen die de moordenaar voor Sam achterlaat zijn piepklein. De technische recherche ziet ze over het hoofd maar Sam weet waarnaar hij moet zoeken. Zijn de piepkleine horlogetandwieltjes puur als treiterij achtergelaten? Ze vormen in ieder geval een boodschap voor Sam. Een boodschap die hem vertelt dat hij niet vergeten is. Een boodschap die hem waarschuwt voor wat komen gaat. Sam weet wie de seriemoordenaar is maar hij weet niet waar zijn tegenstander zich bevindt. Het lijkt wel of de man die de meisjes ontvoert, lange tijd van de aardbodem was verdwenen. Sam zou zijn meerderen in vertrouwen moeten nemen maar hij blijft zwijgen. Wat hij weet, kan hij niet delen.

En dan gebeurt eindelijk waar Sam al lange tijd vurig op hoopt. Er is een spoor. Een spoor dat hij met zijn collega’s kan delen. Het gaat om een jonge vrouw die keer op keer op locaties die aan de verdwijningen gelinkt zijn opduikt. Weet ze soms meer over de verdwenen meisjes? Het is van het grootste belang de vrouw te vinden maar dat blijkt geen eenvoudige klus te zijn. Met behulp van een valse identiteit weet ze zich uitstekend voor de buitenwereld schuil te houden.

Wanneer de vrouw zich na een pittige zoektocht eindelijk in Sams verhoorkamer bevindt, blijkt ze bereid de strijd aan te gaan. Sam doet zijn uiterste best tot haar door te dringen maar de vrouw vertrekt geen spier. En dan gaat het allemaal ineens heel snel. Voor Sam goed en wel beseft wat er gebeurt, zijn de rollen omgedraaid. Sam is niet langer de ondervrager maar de verdachte. Zit hij soms zelf achter de verdwijningen van de tienermeisjes?

Met Grensgebieden maakt schrijver Arne Dahl duidelijk dat hij niet alleen een voortreffelijke maar ook een heel veelzijdige schrijver is. De stijl van deze intense thriller lijkt in niets op die van de eveneens indrukwekkende Opcop-reeks, waarin een specialistisch team internationale misdaden onder de loep neemt. In Grensgebieden gaat hoofdpersoon Sam Berger niet alleen de strijd tegen de moordenaar maar ook de strijd tegen zichzelf aan. In hoeverre overlappen de geesten van de moordenaar en de politieman elkaar?

Ga de uitdaging aan en probeer zo lang mogelijk over Grensgebieden te doen. Zal het je lukken minstens een week met dit boek zoet te zijn? Mij is het in ieder geval niet gelukt! Grensgebieden is zo goed geschreven dat het verhaal je gijzelt tot het uit is. Arne Dahl is en blijft een van de beste Zweedse misdaadauteurs. Keer op keer schrijft hij een ware voltreffer.

ISBN 9789044537734  | Ebook| 300 pagina's | Uitgeverij De Geus| september 2017
Vertaald door Ron Bezemer

© Annemarie, 26 oktober 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER