Het verloren meisje
Eve Chase

“Words that dance on the tongue”, dat zijn woorden die de Engelse, in Oxford woonachtige Eve Chase wil schrijven. En dat is haar goed gelukt in haar tweede boek: Het verloren meisje. Het is geschreven in een mooie, poëtische stijl die aangenaam leest, waarbij het verhaal als tegenhanger een duister mysterie van vermissing en moord herbergt.

Het boek kent 2 tijdlijnen: de zomer van 1959, waarin de 4 tienerzusjes Wilde logeren bij hun oom en tante op het mooie landhuis Applecote Manor. Vijf jaar geleden is hun nichtje Audrey spoorloos verdwenen en sinds die tijd hebben ze hun oom en tante niet meer gezien.

Bij de tweede tijdlijn is het ruim vijftig jaar later en kopen Jessie en haar man Will Applecote Manor en gaan daar wonen met hun 2 kinderen: de 16-jarige Bella (dochter van Will uit zijn eerste huwelijk) en hun peuter Romy. Bella, haar 16-jarige stiefdochter, maakt het Jessie niet gemakkelijk en dat wordt er tijdens die eerste zomer op Applecote Maner niet beter op.

Eve Chase schetst met haar heldere schrijfstijl een duidelijk beeld van het leven van de verschillende bewoners van Applecote Manor in heden en verleden. De band van de zussen Wilde wordt door de ik-persoon Margot omschreven als: 'Ik weet niet wie wij zullen zijn zonder elkaar om ons te onderscheiden. Haal een van ons er tussenuit en we zullen allemaal ons evenwicht verliezen, alsof er een poot onder de keukentafel uit wordt gezaagd'. En dat is precies wat er die zomer gebeurt wanneer 2 jonge mannen aandacht aan de zussen besteden. Rivaliteit, jaloezie en wantrouwen eisen hun tol; de hechte zussenband valt uit elkaar. Daarbij drukt de verdwijning van Audrey nog steeds een grote stempel op het dagelijks leven op Applecote Manor.

Ook in het gezin van Jessie heerst onrust. Will moet onverwacht veel weg voor zijn werk, waardoor Jessie in een groot huis achterblijft met een onwillige stiefdochter en een omgeving die haar niet echt verwelkomt.

De personages, het huis en de directe omgeving worden beeldend beschreven. Je kunt je goed verplaatsen in de levens van de mensen in heden en verleden. Er verschijnen de laatste tijd veel boeken waarin de schrijver de plot vertelt door gebruik te maken van verschillende tijdlijnen. Dat wordt de ene keer beter uitgewerkt dan de andere. Eve Chase beheerst deze techniek uitstekend; zij slaagt erin de lezer moeiteloos mee te nemen van die heftige zomer in 1959 naar het heden en terug. Beide delen, die afwisselend per hoofdstuk naar voren komen, zijn boeiend met een langzaam oplopende spanningsboog.

Het verloren meisje is een meeslepende roman, een kruising tussen een feelgood roman en een thriller. Daarbij dient opgemerkt te worden dat het thrillerdeel gebruikt wordt als vehikel om de verhoudingen in de gezinnen die Applecote Manor bewonen op scherp te zetten. Hoe gaan ze met tegenslagen om en hoe beïnvloedt dat hun levens. Het is – ondanks de super intrigerende proloog die je direct het verhaal inzuigt – niet de hoofdmoot van het boek.

De karakters van de zusjes Wilde, Jessie en haar stiefdochter Bella zijn goed uitgewerkt; de onderlinge band komt heel duidelijk naar voren. Veel lezers zullen zich gemakkelijk in personages of gebeurtenissen kunnen herkennen. Dat maakt dit boek tot een aangenaam leesavontuur die dicht op de huid kruipt. De toevoeging van een goed uitgewerkt mysterie verhoogt dat gevoel alleen maar.

ISBN: 9789022577301 | Paperback | 332 pagina's | Uitgeverij Boekerij | maart 2018|
vertaald door Lydia Meeder

© Janneke Bouwman, 1 november 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De dood heeft blauwe ogen
Karin Hazendonk

Als jonge meisjes ontsnappen aan de aandacht van oplettende ouders kan het heel verkeerd met ze aflopen!

De vijftienjarige Hannah is tot over haar oren verliefd op een jongen dj, Xander, die tot haar blijde verrassing in de omgeving komt optreden bij een schuurfeest. Ze mag er helemaal niet heen, ze is immers nog geen zestien, maar haar vriendin Ilse wel. En die weet wel hoe ze er voor kunnen zorgen dat Hannah binnen komt. Hannah weet met valse voorwendselen toestemming te krijgen van haar vader, schaft met hulp van Ilse de juiste kleding en make-up aan en daar staat ze dan: voor het podium, in aanbidding starend naar de jongen voor haar, die haar op zijn beurt nauwelijks ziet staan.Maar als iemand haar vertelt dat die jongen haar wil zien in de pauze, gaat ze zonder vragen met die onbekende mee.
Wat daarna gebeurt maakt haar leven kapot.

Als Hannah niet thuis komt, is haar vader Jan van Dijk, niet alleen zeer ongerust, hij voelt zich ook schuldig. Heeft hij niet te makkelijk toestemming gegeven aan zijn oogappeltje? Als hun dochter ook de weken daarna niet gevonden wordt, is dat de doodsteek voor het huwelijk van haar ouders. Beide echtelieden hebben geheimen, ze leven met leugens die hun leven en hun huwelijk verzieken.

Loes de Koning is nog maar net aangewezen als familierechercheur, en zij krijgt de zaak toebedeeld. Behalve dat ze een prima rechercheur is, werkt ze vaak intuïtief, hetgeen haar vaak in de goede richting brengt. Zo is ze ook niet blind voor de vreemde gedragingen van haar partner, en doorziet ze de leugens van de ouders en van de vriendin van de verdwenen Hannah. 
Als het zwaar verminkte lichaam van een man gevonden wordt binnen hetzelfde gebied dreigt de zaak van Hannah opzij geschoven te worden. Of heeft deze moord te maken met haar verdwijning?

De zaak van de verdwenen tiener lijkt vrij snel opgelost (halverwege het boek) zodat je weet dat dit slechts de aanzet was tot een veel grotere zaak. De spanningsboog is vrij laag tot dan toe, maar dat komt later wel goed. Het wordt een krachttoer voor Loes de Koning om alles tot een goed einde te brengen, want ze wordt nogal tegen gewerkt door enkele hooggeplaatste belanghebbenden. Geld speelt een grote rol.
En dan dreigt het meisje de boel in de war te gooien…

De schrijfster gooit in deze thriller een heleboel op een hoop. Omdat ze meeslepend weet te schrijven en omdat haar hoofdpersoon, Loes de Koning, een vrouw is met wie je als lezer sympathiseert, komt ze er mee weg.De omgeving van Wassenaar en de polders waar het verhaal zich afspeelt, kent zij als haar broekzak, en dat voel je.

Karin Hazendonk (1961) studeerde financiële en commerciële administratie, trouwde, kreeg kinderen en werkte vijfentwintig jaar in de financiële sector. Het schrijven van thrillers gaat haar ook al vrij goed af.

ISBN 9789491875571 | paperback | 320 pagina's | Uitgeverij LetterRijn | juni 2018

© Marjo, 28 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De vrouw in de spiegel
Dennis Lehane

De vrouw in de spiegel is de veertiende thriller van Dennis Lehane (1965, VS). Naast dat hij enkele series heeft geschreven, heeft hij ook een paar stand-alones geschreven. Daar valt ook dit boek onder te scharen. Een aantal boeken zijn verfilmd, met niet de minste acteurs zoals Leonardo DiCaprio, Sean Penn en Kevin Bacon.

Lehane bouwt in De vrouw in de spiegel de spanning langzaam op; hij neemt alle tijd om de lezers uitgebreid met de 2 hoofdrolspelers kennis te laten maken. De levens van journaliste Rachel Childs en houthandelaar Brian Delacroix raken elkaar in de loop van een aantal jaren terloops tot ze als eind dertigers – beiden inmiddels gescheiden van hun eerste partner – elkaar weer tegen het lijf lopen en een relatie krijgen. Door psychische problemen krijgt Rachel pleinvrees en Brian ondersteunt haar wanneer ze na hun trouwdag drie jaar lang het huis niet meer uit durft. Ondanks deze beperking hebben Rachel en Brian een zeer gelukkig huwelijk. Stapje voor stapje gaat het beter en komt ze weer voorzichtig naar buiten. Haar hele wereld stort weer in wanneer ze tijdens een uitstapje erachter komt dat haar man haar heeft voorgelogen: hij is niet op zakenreis naar Londen maar is nog in de stad. In plaats van opnieuw onderuit te gaan, borrelt bij Rachel de woede omhoog en gaat ze op onderzoek uit. Wie is haar man?

Heb je eerst het gevoel een feelgood roman te lezen, op het moment dat Rachel op zoek gaat naar de waarheid over haar man ontwikkelt het boek zich meer in de richting van een thriller. Onverwachte plotwendingen, personen die niet zijn wie je denkt dat ze zijn, korte hoofdstukken waarin veel gebeurt; Lehane weet hoe hij zijn publiek moet boeien. Dat neemt echter niet weg dat het boek niet verrassend is en de uitkomst eigenlijk halverwege het boek al door het verhaal schemert.

Wat is dat ongrijpbare dat maakt dat je bij de ene thriller compleet in het verhaal gezogen wordt en het bloed in je aderen stolt bij alles wat de hoofdpersoon meemaakt, en dat je bij de andere thriller de meest afgrijselijke martelingen kunt lezen zonder dat je een spier vertrekt? Wat moet een schrijver in zijn of haar mars hebben om jou als lezer mee te sleuren in de roetsjbaan van een zinderend verhaal?

De vrouw in de spiegel is een boek dat noch het ene noch het andere uiterste benadert. Het is zo'n boek dat je op zich graag uitleest, het is vermakelijk en het boeit, en toch laat het aan het eind een licht gevoel van teleurstelling achter. Het is allemaal te gemakkelijk en de oplossingen voor problemen komen iets te toevallig naar voren. Dat doet afbreuk aan de verwachting die wordt gewekt ('Dit is Lehane op zijn best' – achterflap) dat je een fantastische thriller te pakken hebt.

Wanneer je probeert te analyseren waarom het boek niet aan de verwachting voldoet, is dat grotendeels doordat Lehane er niet in is geslaagd de hoofdpersonen goed uit de verf te laten komen. Ondanks mooie dialogen en veel nuttige informatie, met name over Rachel, haar journalistieke carrière en haar psychische problemen, blijft de lezer met een afstandelijke blik naar de protagonisten kijken. Dat ongrijpbare, het vermogen om de lezer bij de keel te pakken en niet los te laten voordat het laatste woord is gelezen, heeft de auteur in De vrouw in de spiegel helaas niet tevoorschijn weten te toveren.

ISBN 9789026336263 | Paperback | 396 pagina's | Uitgeverij AmboAnthos | januari 2018 | vertaald door Bert Meelker

© Janneke Bouwman, september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vlak voordat ik stierf
S. K. Tremayne

Als tot Kath Redway, de ik-figuur, doordringt dat iedereen in haar omgeving er van overtuigd is dat het ongeluk dat haar overkwam geen ongeluk was, moet ze wel aannemen dat het waar is. Ze reed met opzet het water is, zegt een getuige, dus een poging tot zelfmoord.
Kath heeft retrograde amnesie, ze weet niet meer wat er precies gebeurd is, maar eigenlijk gelooft ze er zelf niets van dat ze dit echt expres gedaan zou hebben. Zij haar enige dochter in de steek laten? Dat zou ze nooit doen!

Lyla is pas negen jaar en heeft een niet gediagnosticeerde stoornis waardoor ze moeite heeft om contact te maken met anderen. Kath en haar man Adam weten wel dat het een vorm van Asperger moet zijn, maar ze willen geen etiket op hun dochter plakken. Ze willen dat ze een zo normaal mogelijk leven leidt. Lyla doet niets liever dan zwerven over de moor met haar twee honden vanuit de afgelegen boerderij bij het Engelse Dartmoor National Park, waar haar ouders wonen en werken, Kath op kantoor, Adam als ranger, eenzaam en hard werk waardoor hij vaak van huis is.

Lyla is ontegenzeglijk anders dan andere kinderen. Ze communiceert moeilijk, neemt alles letterlijk en heeft moeite met het herkennen van gezichten. Maar dat laatste is iets wat Kath pas ontdekt als het bijna te laat is, als haar gezin uit elkaar dreigt te vallen vanwege allerlei misverstanden en geheimen.

De plek waar ze wonen is een afgelegen donker gebied, waar volgens legendes en volksverhalen heksen hun domicilie hadden en vreemde dingen gebeurden. En plek waar heksenstenen staan, en moerassige gebieden zijn. Het is ook nog de donkere tijd voor het voorjaar aanbreekt.
Deze achtergrond en het onvermogen van bepaalde personages om eerlijk te zijn, maken de sfeer van deze thriller ietwat naargeestig zoals dat in een goede thriller hoort.

‘Jij! Jij bent degene die dit allemaal gedaan heeft. Jij, Kath! Omdat jij hebt geprobeerd om jezelf van kant te maken! Dààrom is onze dochter hulpeloos en bang, dààrom heeft ze die tics en zit ze constant te fladderen. Dààrom is ze zo verdrietig en bang en speelt ze met die dode vogeltjes en is ze nog eenzamer dan anders. Dat is de enige reden. Allemaal jouw schuld. Omdat jij vond dat wij moesten lijden, Lyla en ik. Omdat jij met de auto dat meer in bent gereden. Omdat jij vond dat Lyla en ik niks waard zijn. Jij hebt dit allemaal op je geweten! Jij!’

Deze woorden komen hard aan. Kath twijfelt er hard aan of haar huwelijk gered kan worden. Maar Lyla dan? Alleen al voor haar moet er duidelijkheid komen, en Kath besluit te proberen alles in een tijdschema te krijgen. Alles wat er op die bewuste dag gebeurd is. Er zijn intussen flarden van haar geheugen teruggekeerd, dingen die ze niet goed kan plaatsen.

S.K. Tremayne heeft een deel van zijn plot opgehangen aan het Asperger syndroom. Met die stoornis kun je veel kanten op namelijk. Schrijnend is het verhaal van Lyla’s tiende verjaardag, maar het is ook Lyla die door haar bijzondere band met de honden en scherpe gehoor redding biedt in akelige situaties.
De geheimen die aan het licht komen, hebben evenwel niets met Lyla te maken, lang geleden is er iets gebeurd dat nu verstrekkende gevolgen heeft. Dat is het thema van deze spannende vooral psychologische thriller, die je op het puntje van je stoel doet zitten.

S.K. Tremayne is het pseudoniem van een internationale bestsellerauteur, die woont en werkt in Londen. Volgens Wikipedia gaat journalist en schrijver Sean Thomas (1963) schuil achter het pseudoniem.

ISBN 9789044635485 | paperback | 452 pagina's | Prometheus | juni 2018

© Marjo, 24 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Uit het niets
Atie Vogelenzang

Atie Vogelenzang vormt samen met Wendela de Vos het duo Tupla M. (voorheen Tupla Mourits). Nadat zij in 2006 met hun in 2005 verschenen debuut Vrouwelijk Naakt de Schaduwprijs wonnen, hebben ze samen nog 6 thrillers geschreven, eerst bij uitgeverij De Arbeiderspers en sinds 2012 bij De Crime Compagnie. Uit het niets is het eerste boek van Atie Vogelenzang dat zij solo schrijft.

Hoofdpersoon is verpleegkundige Barbara die in scheiding ligt met haar veel jongere man Rafaël. Wanneer ze op een dag thuiskomt wordt ze aangevallen door een onbekende man. Barbara geeft zich niet zomaar gewonnen en vecht zodanig terug dat de man aan zijn verwondingen overlijdt en Barbara in het ziekenhuis belandt, nu als patiënt. Wie was de inbreker? Waar zocht hij naar? Het blijft gissen voor Barbara, ook wanneer ze met ziekteverlof thuis is, haar ex-collega 'grote Cora' in huis neemt en op op zoek gaat naar antwoorden.

En in een notendop is dat eigenlijk het hele verhaal. Veel meer gebeurt er niet. En wat er gebeurt wordt met één en dezelfde vlakke toon verteld. Rafaël is spoorloos, maar niemand maakt zich er echt druk om. De kat van Barbara, waar ze stapeldol op is, verdwijnt een paar dagen en wordt dan weer teruggevonden; je wordt er niet warm of koud van. Grote Cora heeft ook grote problemen, maar ook daar kabbelt het boek eigenlijk gewoon overheen. Sommige personages krijgen een rol in het verhaal, terwijl je er later niets meer over hoort, of ze duiken heel kort weer op om daarna even snel weer te verdwijnen.

Wat ontbreekt  in het boek is emotie, is diepgang, is het mee kunnen leven met de karakters. Het mag allemaal wel wat pittiger en wat meer aansprekend. Atie Vogelenzang snijdt een paar indrukwekkende thema's aan in Uit het niets, waaronder dissociatieve identiteitsstoornis (DIS, een meervoudig persoonlijkheidssyndroom), drugs, scheiding, werkeloosheid, wantrouwen en angst. Maar als lezer krijg je het gevoel dat het teveel van het goede is en dat er te weinig gelegenheid is om al die thema's goed voor het voetlicht te brengen. Zeker een thema als DIS kan zoveel extra dimensie geven in een verhaal; het is ontzettend jammer dat het niet goed uitgewerkt wordt en dat de enige reactie die Barbara hanteert wanneer ze hiermee geconfronteerd wordt, is het uit de weg gaan ervan door bijvoorbeeld een andere kamer op te zoeken. Dat is dodelijk voor de impact op het verhaal; er wordt geen gebruik gemaakt van de mogelijkheden die dit thema biedt.

De schrijfstijl van de auteur is vlot, met veel korte, actieve zinnen met veel dialoog. Daardoor is het al met al toch een redelijk aangenaam boek om te lezen. Sommige acties zijn op het randje van ongeloofwaardig, maar passen weer wel bij het karakter van Barbara: aanpakken en doorzetten. Voor het overige blijven de personages vaag en komen ze niet goed uit de verf.

Als je dit boek wilt vergelijken met andere thrillers, dan kun je denken aan bijvoorbeeld de vakantiethrillers van Suzanne Vermeer of Linda van Rijn. Dat is een prima genre, lichte vakantielectuur die zorgt voor een paar aangename uurtjes aan strand of zwembad. Wat dat betreft is het jammer dat het boek pas na de zomervakantie is verschenen. Maar om ook de doorgewinterde thrillerlezer aan te spreken is meer nodig. Laat ons maar wat meer snakken naar adem!

ISBN 9789461093219 | Paperback | 275 pagina's | Uitgeverij De Crime Compagnie | september 2018

© Janneke Bouwman, 22 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het mysterie van de drie kwarten
Sophie Hannah

Voor wie de Poirotmysteries van Agatha Christie graag las, zijn ook de nieuwe verhalen van Sophie Hannah waarin de Waalse detective een hoofdrol heeft niet te versmaden.

In het mysterie van de drie kwarten, dat verteld wordt door inspecteur Edward Catchpool, wordt Poirot geconfronteerd met een brief waar zijn handtekening onder staat, en die hij naar vier personen zou hebben gestuurd. Deze mensen komen op hoge poten verhaal halen, want ze worden beschuldigd van moord, met als slachtoffer iemand die ze niet eens kennen. Poirot is net zo verbaasd, verbijsterd zelfs, hij, de onkreukbare detective weet immers niets van deze brief! Natuurlijk gaat hij meteen op zoek naar die briefschrijver. Hoe durft die persoon zijn naam te gebruiken!

De eerste van de vier geadresseerden die op de stoep staat is Sylvia Rule. Hoogst verontwaardigd is ze, zij denkt dat haar aanstaande – en niet welkome - schoonzoon de detective opgestookt heeft. Maar bijna nog erger gaat de heer John McCrodden te keer, die Poirot er van beschuldigt samen te spannen met zijn vader, Rowland McCrodden. Rowland is rechter en zou graag zien dat zijn zoon in zijn voetsporen treedt, hetgeen John altijd geweigerd heeft.
De derde is Annabel Treadway, die verklaart wel op de hoogte te zijn van de identiteit van het vermeende slachtoffer, maar ook aangeeft er zeker van te zijn dat diens dood een ongeluk was. Dat slachtoffer is Barnabas Pandy, de grootvader van Annabel. Hij woonde in hetzelfde - enorme – huis waarin ook Annabel, haar zus Lenore en diens twee kinderen wonen. Pandy, een oude man is verdronken is bad, zonder dat er van boze opzet enige sprake was.De vierde ontvanger van de vermaledijde brief is Hugo Dockerill, afdelingshoofd op een jongensschool.

Barnabas Pandy is inderdaad dood, en Poirot moet zeker weten of hij niet toch een slachtoffer was van een gewetenloze moordenaar. Maar wie is de briefschrijver, die het brutaalweg aandurfde de naam van Poirot te gebruiken? En waarom zijn deze vier mensen uitgekozen? Kennen zij elkaar misschien? Kenden zij Pandy? De titel van het verhaal slaat terug op een plak cake, door de detective zo vakkundig in vier stukjes gesneden. Vier geadresseerden, waarvan er drie een directe of verre connectie blijken te hebben met de oude man. Maar waarom heeft nummer vier dan ook een brief gekregen?

Hercule Poirot wordt geassisteerd door inspecteur Catchpool, die in ik-persoon het mysterie uit de doeken doet. Het is dus niet Poirot zelf die vertelt, zodat hij allerlei verbanden en raadsel achter kan houden tot de uiteindelijke ontknoping, waarbij tot in de finesses verteld wordt hoe hij alles uitgepuzzeld heeft. In dit gedeelte lijkt Agatha Christie herself aan het woord te zijn!

Sophie Hannah (Manchester, 1971) is een Britse auteur van kinderboeken, romans en poëzie, maar in Nederland vooral bekend vanwege haar psychologische thrillers. Het mysterie van de drie kwarten is haar derde Poirot-mysterie.

ISBN 9789044354881 | Paperback | 336 pagina's | House of the Books | september 2018

© Marjo, 17 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De blauwe sleutel
Ronald van de Pol

Het is zelfs voor de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden een schokkende aanblik, als ze het ontzielde lichaam aantreffen van een man, die vastgebonden zit aan een wegwijzer, niet voor niets overigens. Hij heeft een pijl tussen zijn ogen, en blijkt ‘leeggehaald’ te zijn. Hij heeft een tattoo van een blauwe sleutel op zijn schouder. Het is de eerste van een serie moorden, waarbij de dader lijkt aan te geven hoeveel slachtoffers hij gaat maken.

De man die als eerste aangetroffen wordt is een succesvolle ondernemer, Jan van Oostdijk. Samen met Pieter Giek, advocaat, Mark de Goede en Carl Hiemstra deelt hij een verleden dat doorwerkt in het heden. Van Oostdijk, de Goede, Giek en Hiemstra vormden in hun studententijd ‘de loge van de blauwe sleutel’, en de rechercheurs ontdekken al snel dat er nog steeds iets als een loge bestaat. Een samenwerkingsverband is er tenminste zeker. Ze hebben een onderneming, die in feite in handen is van de Investeerder, van wie ze geen van allen weten wie het is, en ze zijn er rijk mee geworden.

Een belangrijke rol is weggelegd voor de journalist Peter van Kralingen. En via hem blijkt Frank van der Linden persoonlijk betrokken bij het geheel. Peter en Frank waren vrienden, in de tijd dat ze allebei als zwerfjongeren in Utrecht doolden. Frank was op een bepaald moment opgestapt, liet welbewust het verleden achter zich zonder zich nog ooit iets aan Peter gelegen te laten liggen. Nu de journalist meer betrokken is bij de moordzaak dan alleen als journalist, wil Frank hem het liefst uit beeld houden. Of dat zal lukken? Tenslotte weet niemand wie de moordenaar is. Er valt een tweede slachtoffer, en er worden mensen bang.
Maar waarom worden zij vermoord?

‘Aan de kade van het Merwedekanaal zie ik nog de weerkaatsing in het water van het vuur dat achter mij woedt. Ik besluit nog eenmaal om te kijken naar het brandende pand dat mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Maar ik schrik van de teleurstelling die ik nu voel. Ik dacht dat het hiermee klaar was, dat het voldoening zou geven, maar ik ben in verwarring. Ik zou blij moeten zijn, er komt immers een eind aan al mijn lijden, maar ik heb me gruwelijk vergist.’

Naast een intrigerende en vrij ingewikkelde, maar steeds verrassende plot, waarvan de lijnen allemaal netjes samengebonden worden, is er het persoonlijke leven van de rechercheurs, die blijkbaar al eerder moordzaken hebben opgelost. Er wordt af en toe verwezen naar die eerdere zaken maar het is geen probleem als je de verhalen niet gelezen hebt. Voor de liefhebber zit er een ontwikkeling in deze persoonlijke achtergrond.
Het verhaal speelt in Utrecht en omstreken, voor in het boek vind je een kaartje.

Zoals gezegd: de plot is uitstekend, maar de manier van vertellen is een beetje babbelig, Er zou wat meer ‘show, don’t tell’ toegepast kunnen worden, wat minder details en onnodige uitleg. Voor de lezer die alleen maar in de plot geïnteresseerd is, is dit evenwel een prima thriller.

Ronald (1962, Driebergen) schreef zijn debuut Het groene huis in 2010 en dit was de eerste kennismaking met de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden. In 2014 verscheen De witte Generaal met dezelfde hoofdrolspelers, en ook in dit derde boek mogen zij de speurders zijn, die de zaak tot een goed einde weten te brengen.

ISBN 9789463650670 | paperback | 395 pagina's | Uitgeverij Elikser| juni 2018

© Marjo, 6 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Nooit en te nimmer
Andreas Pflüger

Werd er in het eerste boek over Jenny Aaron al niet op een mensenleven meer of minder gekeken, in dit boek vallen in de proloog, die zich 10 jaar eerder afspeelt, al de nodige doden. Het tellen van de doden in dit boek is vrijwel onbegonnen werk, te meer daar het niet altijd duidelijk is hoeveel mensen er bij een actie om het leven komen.

Jenny Aaron krijgt van haar aartsvijand, die we in het eerste boek al zijn tegengekomen, een zeer flinke erfenis. Om deze in ontvangst te nemen, moet ze naar Marrakesh reizen. Hier hoopt ze definitief af te kunnen rekenen met haar verleden. Haar oud-collega Pavlik reist met haar mee, als bescherming. Dit kan echter alleen als Jenny Aaron zich weer aansluit bij het team, waar ze ooit deel van uit heeft gemaakt, tot ze door een noodlottige schietpartij blind is geworden. Aan het einde van dat boek kon ze weer licht en donker onderscheiden en in dit boek wordt haar de mogelijkheid geboden om misschien haar zicht weer terug te krijgen.

In Marrakesh begint het avontuur echt en er komen allerlei dingen uit het verleden aan het licht. Aan actie is geen gebrek en ook hier kijkt men niet op een mensenleven meer of minder. Er zitten de nodige droomstukken in, die het verhaal soms wat lastig te volgen maken. In ieder geval moet je het hoofd er een beetje bij houden.

Net als in het eerste boek zitten er weer de nodige lijstjes van 10 dingen in, hoewel op een lijstje van 10 dingen maar 1 ding staat. Voorts worden er nog gebeurtenissen van 8 jaar geleden beschreven, die verband houden met de mensen achter de allerlei zaken in dit boek.
Op een bepaald moment neuriet Jenny Aaron "La-lee-loe" voor een doodzieke vrouw, die ze samen met haar zoontje uit Marokko gehaald heeft en ik vraag me af of de auteur hetzelfde liedje in z'n hoofd heeft gehad bij het schrijven hiervan, als ik heb bij het lezen. In tegenstelling tot 'Strangers in the night', waarvan tekstfragmenten in het boek opduiken, wordt dit niet achterin het boek vermeld.

De auteur heeft zich duidelijk verdiept in de vaardigheden van blinden en hiervan gebruik gemaakt om Jenny Aaron geloofwaardig te maken. Het is een mens van vlees en bloed, hoewel ze soms wel een beetje overkomt als een soort getrainde vechtmachine. Dit past misschien goed in de actiethriller die dit boek is, maar het maakt dat niet alles even geloofwaardig overkomt.
Toch kijk ik na het lezen van dit razend spannende tweede deel, dat weer een echte achtbaanrit is, uit naar het derde en laatste deel van de serie over Jenny Aaron.

Mag ik tot slot nog een opmerking maken over de titel? De uitdrukking is natuurlijk 'Nooit ofte nimmer' en hoewel 'Nooit en te nimmer' typografisch misschien beter staat, komt het op mij toch een beetje onzorgvuldig over. Hadden titels van 1 woord, zoals bij de Duitse uitgaven dan niet beter gepast?

ISBN 978 94 0160 929 6 | Paperback | 415 pagina’s | Xander Uitgevers | september 2018
vertaald door Renée Vink

© Renate, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Voor eens en altijd
Andreas Pflüger

Jenny Aaron was ooit lid van een Duits elitepolitieteam, tot een operatie in Barcelona misloopt en ze haar gezichtsvermogen verliest. Ze heeft een collega zwaargewond achter moeten laten, iets waar ze zich nog steeds schuldig over voelt. Ze werkt inmiddels bij het BKA in Wiesbaden en moet met een veroordeelde seriemoordenaar praten, die in z'n cel een gevangenispsychologe heeft vermoord.  Jenny Aaron heeft de man 16 jaar geleden opgepakt en nu wil hij alleen met haar praten.

Het boek begint met een uitgebreide beschrijving van het schoonmaken van een pistool, iets dat gepaard gaat met verschillende flashbacks. Na deze beschrijving volgt een terugblik op gebeurtenissen waarbij ze 5 jaar geleden haar gezichtsvermogen heeft verloren.
Het verhaal springt heen en weer tussen het heden en het verleden, hetgeen het soms lastig te volgen maakt. Spannend is het wel met de gijzeling van een schoolbus met kinderen door een gewetenloze crimineel. Het gaat om iemand die Jenny beter kent dan ze had gedacht en ze blijkt een pion te worden in een spel om leven en dood.

Het verhaal wordt zeer beeldend beschreven en het is wel te merken dat Andreas Pflüger z'n sporen heeft verdiend als scenarioschrijver, onder andere voor Tatort. De mensen in het boek worden over het algemeen alleen met hun achternaam aangesproken, hetgeen soms ook wat verwarrend is. Toch zijn er ook wel een paar dingen die me storen. De opsommingen van dingen waar Jenny niet van houdt en waar ze wel van houdt vind ik persoonlijk wat overbodig en een ding is voor mij duidelijk vreemd. Bij de 10 geuren waar Jenny niet van houdt zit namelijk sigarettenrook en dat kan ik moeilijk rijmen met de sigaretten die ze regelmatig in het boek opsteekt.

De auteur heeft zich duidelijk verdiept in de vaardigheden van blinden om zich te oriënteren zonder zicht, maar slaat voor mij dan weer de plank flink mis met gevechten, waarin ongeloofwaardige technieken gebruikt worden. Het is een echte actiethriller, waarin niet op een dode meer of minder wordt gekeken.
Dit boek is het eerste van een serie van 3 boeken over Jenny Aaron en ik ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat.

ISBN 9789401607148 | Paperback | 399 pagina’s | Xander Uitgevers | juni 2017
vertaald door Renée Vink

© Renate, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De dood zingt in Napels
Maurizio De Giovanni

Commissaris Ricciardi wordt naar het Koninklijk Theater San Carlo geroepen, waar de tenor Arnaldo Vezzi een paar minuten voor de aanvang van de opera, waar hij een hoofdrol in speelt, dood in de kleedkamer wordt gevonden. Arnaldo Vezzo blijkt niet alleen een geweldige zanger te zijn geweest, maar ook een onuitstaanbaar mens. Het was bovendien de lievelingszanger van Mussolini, hetgeen natuurlijk voor extra druk zorgt.

Commissaris Ricciardi wil de waarheid aan het licht brengen, ook al wordt hij daarbij enigszins gehinderd door het fascistische regime. De adjunct hoofdcommissaris, een trouwe vazal van de Duce, probeert de commissaris onder druk te zetten. Hij wil op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen in de zaak en als er een bekentenis is, moet Ricciardi de zaak verder laten rusten, hoewel deze van mening is dat hij nog niet de waarheid achterhaald heeft.

Het oplossen van de zaak neemt eigenlijk maar een klein deel van het boek in beslag. Het is ook een sfeertekening en in het begin leren we de eenzaat Ricciardi beter kennen. We zien ook hoe hij in stilte verliefd lijkt te zijn op z'n overbuurvrouw Enrica.
Aan het eind van het boek is er een gesprek van de auteur met de hoofdpersoon.

ISBN 978 94 0160 8060 | Paperback | 239 pagina’s | Xander Uitgevers | januari 2018
Vertaald door Irene Goes

© Renate

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER