Voor eens en altijd
Andreas Pflüger

Jenny Aaron was ooit lid van een Duits elitepolitieteam, tot een operatie in Barcelona misloopt en ze haar gezichtsvermogen verliest. Ze heeft een collega zwaargewond achter moeten laten, iets waar ze zich nog steeds schuldig over voelt. Ze werkt inmiddels bij het BKA in Wiesbaden en moet met een veroordeelde seriemoordenaar praten, die in z'n cel een gevangenispsychologe heeft vermoord.  Jenny Aaron heeft de man 16 jaar geleden opgepakt en nu wil hij alleen met haar praten.

Het boek begint met een uitgebreide beschrijving van het schoonmaken van een pistool, iets dat gepaard gaat met verschillende flashbacks. Na deze beschrijving volgt een terugblik op gebeurtenissen waarbij ze 5 jaar geleden haar gezichtsvermogen heeft verloren.
Het verhaal springt heen en weer tussen het heden en het verleden, hetgeen het soms lastig te volgen maakt. Spannend is het wel met de gijzeling van een schoolbus met kinderen door een gewetenloze crimineel. Het gaat om iemand die Jenny beter kent dan ze had gedacht en ze blijkt een pion te worden in een spel om leven en dood.

Het verhaal wordt zeer beeldend beschreven en het is wel te merken dat Andreas Pflüger z'n sporen heeft verdiend als scenarioschrijver, onder andere voor Tatort. De mensen in het boek worden over het algemeen alleen met hun achternaam aangesproken, hetgeen soms ook wat verwarrend is. Toch zijn er ook wel een paar dingen die me storen. De opsommingen van dingen waar Jenny niet van houdt en waar ze wel van houdt vind ik persoonlijk wat overbodig en een ding is voor mij duidelijk vreemd. Bij de 10 geuren waar Jenny niet van houdt zit namelijk sigarettenrook en dat kan ik moeilijk rijmen met de sigaretten die ze regelmatig in het boek opsteekt.

De auteur heeft zich duidelijk verdiept in de vaardigheden van blinden om zich te oriënteren zonder zicht, maar slaat voor mij dan weer de plank flink mis met gevechten, waarin ongeloofwaardige technieken gebruikt worden. Het is een echte actiethriller, waarin niet op een dode meer of minder wordt gekeken.
Dit boek is het eerste van een serie van 3 boeken over Jenny Aaron en ik ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat.

ISBN 9789401607148 | Paperback | 399 pagina’s | Xander Uitgevers | juni 2017
vertaald door Renée Vink

© Renate, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De dood zingt in Napels
Maurizio De Giovanni

Commissaris Ricciardi wordt naar het Koninklijk Theater San Carlo geroepen, waar de tenor Arnaldo Vezzi een paar minuten voor de aanvang van de opera, waar hij een hoofdrol in speelt, dood in de kleedkamer wordt gevonden. Arnaldo Vezzo blijkt niet alleen een geweldige zanger te zijn geweest, maar ook een onuitstaanbaar mens. Het was bovendien de lievelingszanger van Mussolini, hetgeen natuurlijk voor extra druk zorgt.

Commissaris Ricciardi wil de waarheid aan het licht brengen, ook al wordt hij daarbij enigszins gehinderd door het fascistische regime. De adjunct hoofdcommissaris, een trouwe vazal van de Duce, probeert de commissaris onder druk te zetten. Hij wil op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen in de zaak en als er een bekentenis is, moet Ricciardi de zaak verder laten rusten, hoewel deze van mening is dat hij nog niet de waarheid achterhaald heeft.

Het oplossen van de zaak neemt eigenlijk maar een klein deel van het boek in beslag. Het is ook een sfeertekening en in het begin leren we de eenzaat Ricciardi beter kennen. We zien ook hoe hij in stilte verliefd lijkt te zijn op z'n overbuurvrouw Enrica.
Aan het eind van het boek is er een gesprek van de auteur met de hoofdpersoon.

ISBN 978 94 0160 8060 | Paperback | 239 pagina’s | Xander Uitgevers | januari 2018
Vertaald door Irene Goes

© Renate

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De oorkonde
Hélène Wagner

Blanche Depuis verhuist uit Amsterdam waar ze een succesvolle zaak heeft opgebouwd om in een gat ergens in Zeeland neer te strijken. Ze wil in Vlissingen een nieuwe zaak beginnen. Tot verbijstering van haar moeder, en haar vriendinnen, Tip en Iris. Wat Blanche hen niet vertelt is dat ze wel moest: een of andere psychopaat bedreigde haar.
Omdat ze weet dat niet lang daarvoor een manspersoon uit de gevangenis is gekomen die een verderfelijke rol heeft gespeeld in het verleden, denkt ze dat hij het is die haar lastig valt.

Dat verleden dacht ze achter zich gelaten te hebben, maar het tegendeel is waar. Haar nieuwbakken echtgenoot, Tom, weet daar niets van. Hij is bouwvakker, goed in zijn vak en werkt hard om het oude huis dat Blanche gekocht heeft op te knappen.
Maar dan betrapt ze hem: hij gaat vreemd! Wie is die Moontje? En ze ontdekt dat haar bedreiger weet waar ze is, hij stuurt haar een veelzeggend filmpje waarin Tom een hoofdrol speelt.
Na een ruzie vertrekt Tom.

Haar vriendinnen – die ze haar ‘dinnekes’ noemt - komen naar Zeeland. Al snel vermoeden zij dat Blanche geheimen heeft voor hen. Maar Iris heeft ook geheimen. En juist haar overkomt iets vreselijks...

Er is iemand die Blanche het slechtste toewenst, en dat tussen haar verhaal door aan de lezer laat weten (cursief). De lezer weet zodoende meer dan Blanche, maar tot het eind toe blijft verborgen wie het is. We weten overigens ook niet wat er in het verleden gebeurd is.
Er wordt afgeteld, van de tiende dag, terug naar het moment van de ontknoping. Daar hoort uitleg bij over wat er precies gebeurd is in het verleden, met een verklaring van de titel van het boek.

Aan de plot mankeert niets, het is spannend genoeg om door te willen lezen. Maar aan de schrijfstijl kan nog heel wat gewerkt worden. De opbouw van zinnen is soms krom.
Vreemde wisseling van onderwerp: ‘Pip was supertrots op haar vriendinnen, want we oordeelden niet en lieten elkaar in waarde.’
Lelijke zinnen: ‘Een unheimische gevoel siddert, het volgende onheil is waarschijnlijk al gepasseerd.’
‘Het rouwproces kwam als een tsunami’.
‘Ze maken mijn aanzien een generatie ouder.’

Hélène Wagener werkt in de wijkverpleging, journalistiek en is redacteur voor het plaatselijk wijkkrantje. Onder het pseudoniem Hélène Rietman schreef zij in diverse genres, vaak uitgegeven door uitgeverij Multi Media te Tilburg.

ISBN 9789462420878 | Paperback | 178 pagina's | Kramat | juni 2018

© Marjo, 13 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Heimwee naar bloed
Dario Correnti

De oude journalist Marco Besana schrijft een artikel over een opzienbarende moordzaak in een stadje in het noorden van Italië. Een vrouw is op gruwelijke wijze vermoord en de politie denkt aan het werk van een satanssekte. De volgende dag krijgt de chef van de misdaadredactie op z'n kop van de hoofdredacteur van de krant, omdat hij dit klusje aan Besana heeft gegeven, in plaats van aan de nieuwe sterreporter. Die was echter in Rome en dus niet in staat om hierover te schrijven.

Dan is er de stagiaire Ilaria Piatti, die op de redactie La Piattole (de Tuthola) genoemd wordt. Zij zoekt na het lezen van het artikel contact met Marco Besana, omdat ze er van overtuigd is dat iemand de eerste Italiaanse seriemoordenaar Vincenzo Verzeni imiteert. Marco Besana hoort haar verhaal aan, maar is niet overtuigd en wimpelt haar af.

Een gesprek met z'n zwager, die bij de recherche werkt en bij de zaak betrokken is, verandert alles. Van hem hoort hij namelijk een paar details, waar Ilaria naar gevraagd heeft en die de zaak helemaal sterk doen lijken aan de eerste moord van Vincenzo Verzeni. Hij neemt onmiddellijk contact op met Ilaria, die inderdaad nogal een tuthola lijkt te zijn. Ze is klungelig en onbeholpen en heeft veel tijd nodig om haar verhaal te doen. Samen werken ze verder aan de zaak, waarbij Ilaria de artikelen schrijft, die ze samen ondertekenen. Dat is weer niet naar de zin van de hoofdredacteur, die Ilaria het liefst zo snel mogelijk wil lozen.

De twee groeien langzaam naar elkaar toe, zonder dat het een en ander echt romantisch wordt. Marco lijkt meer als een soort vaderfiguur te functioneren. Ilaria heeft in het verleden het nodige voor haar kiezen gekregen. Haar vader heeft namelijk, toen ze 7 was, haar moeder vermoord en Ilaria is door een tante en oom opgevoed. Ook Marco heeft de nodige problemen. Hij is gescheiden en hij ligt overhoop met z'n ex-vrouw, terwijl de relatie met z'n puberzoon Jacopo ook niet bepaald optimaal lijkt te zijn.

Het verhaal is gemakkelijk te volgen. Het is geschreven in korte hoofdstukken, die steeds een datum hebben. In het eerste deel zitten ook een paar hoofdstukken, waarin het verhaal over Vincenzo Verzini verteld wordt. De nieuwe moorden worden niet uitvoerig beschreven. We zien alleen steeds het moment waarop het slachtoffer de moordenaar ontmoet. Over de moordenaar lezen we verder ook bijzonder weinig. Alleen aan het einde van het verhaal speelt hij een wat grotere rol, maar we krijgen geen verhaal over z'n achtergronden.

Al met al is het een spannende thriller geworden en ik hoop dat de auteurs meer boeken over dit duo gaan schrijven.
(Dario Correnti is het pseudeoniem van twee auteurs waarvan de namen geheim zijn)

ISBN 9789402701616 | Paperback | 446 pagina’s | Harper Collins | augustus 2018
vertaald door Edwin Krijgsman

© Renate, 5 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Elektrische dromen
Philip K. Dick


Elektrische Dromen is een bundel van tien verhalen van Philip K. Dick, die misschien bij filmkenners bekend is omdat zijn verhalen verfilmd zijn (o.a. Total Recall, Blade Runner, Minority report). Het zijn sciencefictionverhalen, bizar vaak, maar tegelijk ook zo herkenbaar. Ze gaan namelijk over mensen, en al is de situatie waarin ze verkeren nog zo vreemd, het blijven mensen zoals u en ik.

De verhalen worden ingeleid door mensen die zich veelal grondig hebben verdiept in de schrijver en zijn werk, omdat ze een verhaal gingen verfilmen. Soms is dat storend, omdat ze de clou weggeven, eigenlijk hadden die inleidingen beter epilogen kunnen zijn.

Wanneer de verhalen precies geschreven zijn is niet bekend - ergens tussen 1950 en 1980 - dan is het grappig te lezen over bepaalde sciencefictionachtige dingen in het verhaal die nu voor ons al heel normaal zijn, of binnenkort gaan worden. Humor: dat begint al in het eerste verhaal:

‘Wat een vreemd pak hebt u aan,‘ merkte de robot-ov-chauffeur op. Hij schoof zijn deur open en kwam tot stilstand aan de stoeprand. ‘Wat zijn die ronde dingetjes?‘
’Dat zijn knopen,’ verklaarde George Miller.’

Zoals wij ook in musea gaan kijken hoe mensen in vroeger tijden leefden, zo doen de mensen dat ook in dit verhaal dat ‘Museumopstelling’ heet. George is verantwoordelijk voor de afdeling waar de twintigste eeuw te zien is. Maar het museum blijkt niet zo star en doods te zijn als wij dat kennen: de scene is interactief (virtual reality) en dat heeft vreemde gevolgen. Niet dat Miller het vervelend vindt!
Het hoeft niet maar je kan aan dit verhaal betekenis meegeven: oude tijden zijn zo gek nog niet. Niet alle uitvindingen brengen vooruitgang.

Er is het verhaal over het oude vrouwtje, wel 350 jaar oud, dat als het ware een ruimteschip ‘kaapt’, tot wanhoop van de bestuurders want de Aarde waar zij heen wil, die bestaat niet, dat is een mythe. Natuurlijk doen zij een ontdekking!

‘De opgehangen vreemdeling’, een heel akelig verhaal, over het ontmaskeren van mislukkelingen die nog niet compleet geïndoctrineerd zijn. Een ‘mislukkeling’ wordt ontmaskerd. Akelig idee: dat iedereen zodanig geprogrammeerd wordt dat de machtswellustelingen alles in handen krijgen.
Een soortgelijk verhaal is het verhaal dat De Kapmaker heet. Wie een kap draagt kan niet doorgelicht worden, en is dus onbekend voor de ander. Degenen die zich braaf laten doorlichten pikken het niet dat er dissidenten zijn. De afloop is evenwel niet hetzelfde als bij De Opgehangen Vreemdeling.
Gelukkig maar, Philip K. Dick had toch niet zo’n zwarte kijk op onze aarde.

Maar verbeelding en fantasie had hij zeer zeker wel. En zoals gezegde: gevoel voor humor. Het zijn dan ook toen boeiende verhalen, die wel een waarschuwing in zich herbergen over de toekomst, maar die over het algemeen hoopvol blijven. De mens kan wel de fout ingaan, maar er zijn misschien ook wel mogelijkheden om te herstellen.

Philip Kindred Dick (Chicago, 1928 – Californië 1982) was een sciencefictionauteur met cultstatus, vooral bekend vanwege een aantal korte verhalen die tot populaire films werden bewerkt. Vanaf 1952 publiceerde hij een groot aantal sciencefictionverhalen, en vanaf 1960 ook sciencefictionromans. Met The Man in the High Castle won hij de prestigieuze Hugo Award voor SF-auteurs.
Als je de verhalen in de tijd plaatst waarin ze waarschijnlijk geschreven zijn, herken je de dreiging van koude oorlog, het communisme en de angst voor techniek en het verliezen van controle. Veel daarvan is nog steeds actueel.

ISBN 9789048844241| Paperback |240 pagina's | Uitgeverij Lebowski | juni 2018
Vertaald uit het Engels door Irving Pardoen en Johannes Jonkers

© Marjo, 3 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

https://jeroenwindmeijer.nl

Het Pilgrim Fathers complot
Jeroen Windmeijer

Normaal gesproken mijd ik thrillers met het woord 'complot' in de titel, of die op een andere manier aan lijken te duiden dat ze over geheimzinnige genootschappen gaan, die op de achtergrond aan allerlei touwtjes trekken. Een vergelijking met Dan Brown geldt voor mij dan ook beslist niet als aanbeveling, maar goed, dit boek kwam op m'n pad en toen ik eenmaal begon met lezen, kostte het me moeite om het weg te leggen.

Het verhaal begint als Peter de Haan en z'n vriendin Fay Spežamor het lichaam van Coen Zoutman, de voorzitter van een vrijmetselaarsloge in Leiden, vinden. Hiermee begint een avontuur, dat de lezer van Leiden naar Boston en tot slot naar de Sinaïwoestijn voert. In Leiden duikt nog een ander lijk op en ook in Boston en in Jeruzalem zijn mensen vermoord.
Al deze moorden blijken met elkaar te maken te hebben, maar dat komt pas langzaam aan het licht.

Centraal in het boek staat een manuscript van een anonieme auteur over de Pilgrim Fathers. Dit manuscript bestaat werkelijk en het eindigt op het punt, waarop over het bestaan van een brief wordt geschreven, waarin staat waarom de Pilgrim Fathers werkelijk naar Amerika zijn vertrokken en waarom een groot deel in Nederland is gebleven.

Wàt er in de betreffende brief heeft gestaan, is niet bekend en daarover wordt dus door de auteur alleen maar gespeculeerd. Gelukkig spelen deze speculaties maar een beperkte rol in het verhaal. Het idee dat er bepaalde kennis alleen mondeling wordt overgeleverd klinkt mij persoonlijk zeer onwaarschijnlijk in de oren, al is het maar omdat deze teksten dan in de loop der tijd sterk zouden veranderen. Het menselijk geheugen is daar namelijk niet zo geschikt voor. Vertel maar eens een verhaaltje aan iemand en laat die persoon het weer doorvertellen. Als dit een aantal keren is gebeurd, is er van het oorspronkelijke verhaal weinig meer over.

Ondanks deze kritische kanttekening vond ik het een spannend boek.
Opvallend detail is overigens dat de achternaam van iemand die bedankt wordt voor z'n hulp, gebruikt wordt voor de schurk. (Een wat merkwaardige manier om iemand te bedanken.)

Antropoloog Jeroen Windmeijer (1969) debuteerde in 2015 met De bekentenissen van Petrus, een thriller waarin Romeinse en Bijbelse geschiedenis verweven worden met de geschiedenis van zijn woonplaats Leiden. Windmeijer is leraar godsdienst en maatschappijleer op een middelbare school.

ISBN 9789402701623 | Paperback | 496 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | augustus 2018

@ Renate, 26 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De mythe van de dood
Mirko Zilahy

Rome. Commissaris Enrico Mancini is nog aan het bekomen na het overlijden van zijn geliefde, als hij dringend wordt verzocht zich naar Rome te begeven: er is een gruwelijke moord gepleegd. Men heeft Mancini nodig, omdat hij al eerder liet zien hoe hij als het ware in de huid van een moordenaar kan kruipen.

De vondst van de lichamen stelt de recherche voor veel vragen. Het zijn een tuinman en zijn twee zoons, die na hun dood als een soort beeldhouwwerk zijn neergezet. Het duurt niet lang of de politie heeft in de gaten dat ze te maken hebben met een seriemoordenaar, die zijn slachtoffers steeds op een mythologisch tafereel laat lijken. Laocoon, Sirene, Scylla, de Minotaurus volgen elkaar in snel tempo op. Heeft de moordenaar haast? Zorgvuldigheid laat hij alleen zien wat betreft zijn composities, hij lijkt zich nauwelijks zorgen te maken over de slordigheid waarin hij de plaats delict achterlaat.

Toch slagen de commissaris en zijn mensen er niet in hem voor te zijn. Dat komt omdat zij geen idee hebben waarom de man deze bepaalde mythologische wezens uitkiest, en kunnen ze niet voorspellen wat dan de volgende zal zijn. Mancini is wel zo slim om een mannetje te zetten op recente verdwijningen, maar toch is hij niet snel genoeg. De moordenaar lijkt steeds van schuilplaats te wisselen. Tja, onder Rome bevinden zich catacomben en rioolstelsels, meer dan genoeg plekken om je te verschuilen.

Terwijl zijn baas hem maant op te schieten omdat hij de adem van de pers in zijn nek voelt, en de geest van zijn vrouw nog om hem heen hangt, werkt Mancini gefrustreerd door om de moordenaar te vinden. Maar de dader, die men de Beeldhouwer noemt, voelt zich bedreigd, en wijkt van zijn patroon af. Hij valt een collega aan, hetgeen Mancini nog razender maakt. Omdat de lezer ook de dader volgt in zijn waanideeën, wordt de strijd tussen de twee karachten sterk gevoeld: de waanzinnige gedreven moordenaar, die een missie te vervullen heeft, vertoont veel gelijkenissen met de man die op hem jaagt.

De locaties zijn bekende en minder bekende plekken in Rome. De (ondergrondse) wegen van de stad zullen minder bekend zijn maar zijn nog complexer.
Complex is dit verhaal ook. Er zijn veel personages, waarvan er ook velen een vertelperspectief krijgen. Er wordt af en toe terugverwezen naar de eerdere moordzaak. Natuurlijk wordt er vooral ingegaan op de achtergrond van de Beeldhouwer, maar ook de privélevens van de speurders krijgen een plekje. Komt daarbij nog dat het allemaal draait om de mythologie. Dat is best lastig als je daar niet mee bekend bent, ook al wordt het allemaal prima uitgelegd.

Het verhaal blijkt een vervolg te zijn op het debuut van Mirko Milahy ‘Schaduw’ met dezelfde hoofdpersonen. Zelfs het verhaal is een soort vervolg, al is het voorafgaande verhaal een andere moordzaak. Beide thrillers spelen in Rome. In een epiloog legt Zilahy uit dat de uitgangspunten van deze twee thrillers wel anders zijn, maar dat ze elkaar aanvullen. Het centrale thema van ‘de mythe van de dood’ is transformatie. De belangrijkste personages maken op een of andere manier een transformatie door.

Mirko Zilahy (Rome, 1974) studeerde af in vreemde talen en literatuur met een scriptie over Bram Stokers Dracula. Dat hij zich bezig hield met het vertalen van Bram Stoker, Peter Murphy en Donna Tartt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

ISBN 9789401608770 | paperback | 382 pagina's | Uitgeverij Xander | mei 2018
Vertaald uit het Italiaans door Aniek Njiokiktjien

© Marjo, 23 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zwanenbroeders
René van Rijckevorsel

Als Lucas van Beyens op brute wijze wordt overvallen en vermoord in zijn kunsthandel, waarbij de twee gemaskerde mannen een kostbaar middeleeuws Mariabeeld meenemen, rijzen er een heleboel vragen. Waarom moest van Beyens dood?
Matthijs, de zoon van Lucas, en enig erfgenaam, ziet later op een opname dat de mannen bij zijn vader een briefje op zijn borst hadden geprikt. Er staat een Arabische tekst op. Maar waarom zwijgt de politie daarover?
Al snel raakt Matthijs verstrikt in de raadsels rond zijn vaders dood. Hij moest ervoor terugkomen uit Zanzibar waar hij woont en vrijwilligerswerk doet in een weeshuis.

Maryem Majoubi, chef moordzaken bij de Bossche politie, werkt aan de zaak. Zij en haar dochter Lily kijken graag naar het televisieprogramma Kunst is de Kracht, waarin Lucas Beyens veel vertelt over de cultuurhistorische waarde van religieuze kunst. Dus kent ze het slachtoffer.
Tussendoor onderzoekt ze waarom ze al zo lang niets gehoord heeft van haar enige dochter die in Utrecht studeert  Lily had de gewoonte regelmatig te bellen, maar ze hoort nu al wekenlang niets.

Farah Vafamehr, Perzisch van oorsprong, maar in Nederland geboren, heeft de opdracht gekregen een film te maken over de Zwanenbroeders, het eerste christelijke genootschap van Nederland uit 1318, dat binnenkort het eeuwfeest zal vieren. Het genootschap is opgericht met als doel voor de armen te zorgen in verering van Maria en bestaat met uitzondering van leden van de koninklijke familie alleen uit mannen.
De mannen uit de familie Beyens zijn lid van deze broederschap. Is de moord op Lucas misschien een aanslag? Een politieke daad?

De oplossing laat even op zich wachten en tot die tijd volgen we bovengenoemde personages die verwikkeld raken in een verbijsterend plot dat ons meevoert door de straten van Den Bosch, waarbij het verleden herleeft, en mensen gevaar lopen voor eigen leven. Net nu de Zwanenbroeders hun 700-jarig bestaan met een groots feest willen vieren!  Dat jubileumfeest staat even op losse schroeven…

René van Rijckevorsel is uitstekend op de hoogte van de ins en outs van het broederschap, omdat hij er zelf lid van is. Hij kent Den Bosch goed: de straten en huizen die in het verhaal voorkomen zijn er in werkelijkheid ook, evenals de andere locaties (onder meer in Barcelona en Zanzibar) die in het boek voorkomen. Die kant van het verhaal berust op feiten, zoals ook de historische achtergrond klopt.

Het plot is fictie, maar blijft realistisch. Om en om volgen we de personages, in een razend tempo ontwikkelen de gebeurtenissen zich tot de climax die zich weer in Den Bosch afspeelt. Natuurlijk, daar is immers het Zwanenbroedershuis.
René van Rijckevorsel weet hoe hij spanning moet opbouwen en het feit dat de achtergrond op werkelijkheid berust maakt het een interessante thriller.

Het is een verhaal over religie en mystiek, maar ook over politiek en internationale verwikkelingen. Een wervelend verhaal dat van begin tot einde boeit, en waarvan je zin krijgt om eens in Den Bosch te gaan neuzen.

Van Rijckevorsel, (1061) journalist en jonkheer, is Lid van het Illustre Lieve Vrouwe Broederschap in Den Bosch en thrillerschrijver.
Afgelopen februari was het de 700e verjaardag van de Lieve Vrouwe Broederschap. Er zijn ruim 130 leden en dat blijf je voor het leven. De broeders doen aan liefdadigheid, houden spirituele bijeenkomsten en spannen zich in voor het behoud van hun cultureel erfgoed.

ISBN 9789044635829 | paperback | 320 pagina's | Prometheus | mei 2018

© Marjo, 9 augustus 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER