Confrontatie!
Esther van der Ham

‘Ik ben er voor je, ik ben er voor je. De woorden klinken door in haar hoofd, kaatsen tegen de muur van de kamer, resoneren in het afval dat om haar heen ligt opgestapeld: lege pizzadozen, aanstekers, zilverpapiertjes en verpakkingen van koek en melk. Dan pakt ze de brief op en scheurt hem in duizend stukjes die ze tussen de rommel in haar kamer verspreidt. Ze pakt een stukje zilverpapier en legt dit op tafel. Met trillende vingers maakt ze een zakje open en strooit het poeder op het zilverpapiertje.’

Annabel heeft altijd een goede band gehad met haar moeder die een bekende kunstenaar is en haar leven op orde heeft. Dat kan van Annabel niet gezegd worden. Ze werkt bij een reisbureau wat ze best leuk vindt, maar relaties houden geen stand, en daar baalt ze stevig van.

Als ze met haar familie naar Spanje gaat ontmoet ze daar een leuke ober, met wie ze op stap gaat.Maar daar kan ze zich niets van herinneren als ze na een paar dagen bij komt in een ziekenhuis. Een boer heeft haar gevonden in een boomgaard, zonder kleren, bebloed en bewusteloos.


Als ze weer terug is in Nederland probeert Annabel de draad weer op te pakken, hetgeen helemaal niet mee valt. Toch gaat ze na een tijdje mee met Didi, een collega, die iets voor haar heeft, zodat ze energie genoeg zal hebben om eens flink uit haar dak te kunnen gaan.

‘Een energiedrankje?’ vraagt Annabel.
‘Zoiets, wacht maar af.’ De stem van Didi klinkt geheimzinnig.
Plotseling wordt Annabel argwanend.
‘Geen rommel hè, of drugs. Daar moet ik niks van hebben.’

Het is het begin van een hoop ellende. Al snel lukt het Annabel niet meer om haar werk te doen en ze wordt ontslagen. Als ze een zeer onwelkome boodschap krijgt van haar arts moet ze keuzes maken. Maar intussen is ze al in handen gevallen van Dion, die op alle mogelijk manieren van haar wil profiteren. En Annabel is niet in staat om van hem los te komen.Haar moeder maakt zich zeer ongerust.

‘Ze is diep gezonken. Te diep. Ze wil omhoog. Maar dat kan niet. Dan weer herinnert ze zich de woorden van de goochelaar, die met die mooie blauwe ogen en die lachrimpeltjes. Het is nooit te laat, zei hij.’

Dat is de vraag: heeft ze inderdaad nog een kans om uit dit diepe dal te komen? Of zit ze geketend in de klauwen van Dion?
Dit boek blijkt een derde deel te zijn in een serie waarin eerder ‘Controle!' en ‘Contact!' uitkwamen. Niet dat je het niet zonder de eerste twee delen kan lezen, voorkennis is niet nodig.

Het verhaal van Annabel is nogal heftig, maar het is ook - helaas - actueel. Gelukkig wordt ook hier hoop geboden: in de grote boze wereld lopen ook mensen rond die het wèl goed met haar voor hebben. Je moet het natuurlijk zelf doen, maar als je bereid bent om hulp te accepteren, kan het misschien toch wel lukken.
De stijl is vlot, met goede dialogen, en het verhaal verloopt op de proloog na chronologisch.

ISBN 9789492844057 | Hardcover | 250 pagina's | Uitgeverij Droomvallei | april 2018

© Marjo,15 juni 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het geheim van Harald Delorge
Connla Quinn 2
David van den Bosch


Het is wel een type, die Connla Quinn, de detective die we hebben leren kennen in ‘Het meisje met de hond’, en die nu een tweede avontuur beleeft. Als geboren Ier is hij dol op whisky, hij is kieskeurig als het gaat om de koffie die hij drinkt en hij rookt graag een sigaar. Hij zou op eierkoeken leven als zijn secretaresse er niet voor zou zorgen dat hij wel eens wat anders eet.

Die secretaresse is ook een verhaal apart. Shirley is niet de intelligentste, maar omdat ze bloedmooi is, mag ze blijven. En laten we wel wezen: door haar eenvoudige, naïeve manier van denken zet ze haar baas nogal eens op het juiste spoor. Quins aanpak is zoals het een eigenwijze detective betaamt nogal onorthodox, en het is best bijzonder dat zijn vriendschap met rechercheur Marco van Haspelen nog geen deuk heeft opgelopen.

In dit tweede boek vinden we de twee gebroederlijk achter een glas Guinness, als bij hen alle twee de telefoon gaat.
Bij Quinn is het zijn secretaresse die een telefoontje heeft gehad: Ene Harald Delorge komt hem vragen om twee weken lang een fietsenmaker te schaduwen. Quinn weigert, omdat Delorge niet wil vertellen waarom hij die man, Peter Vermeulen, zou moeten volgen. Niettemin is hij geïntrigeerd en gaat toch eens kijken wie die Peter is. Daar komt Shirley goed bij van pas.

Als er een dode valt, wordt de zaak toch even anders. Marco onderzoekt de moord, maar Quinn gaat op eigen onderzoek uit. In het appartement van de dode, waar hij zonder toestemming inbreekt vindt hij een foto, die belangrijk zal worden voor het onderzoek dat volgt.

‘Wat gaat u doen?'
‘Inbreken, zei hij. ‘Ik zou het liefst alleen gaan, maar ik heb een chauffeur nodig.’
‘Inbreken?’, vroeg Shirley. ‘Maar…’
‘Iemand die ik kan vertrouwen.’
‘Waarom gaat u inbreken? Waar?’
Quinn keek zijn secretaresse aan.
‘Als je hier niet aan wilt meewerken, is het niet erg. Dan vergeten we het hele idee en ga je gewoon terug naar huis.’
Shirley had nog nooit door een rood licht gereden, laat staan dat ze ervaring had met inbreken.
(-) ‘Als je meegaat,’ zei hij aarzelend, ‘ben je officieel medeplichtig aan een inbraak.’
Shirley knikte.
‘Ik snap het,’ zei ze.

Dit stukje is illustratief voor het hele verhaal. Er is Shirley, die zo graag zelf ook detective wil worden en eigenlijk volgens de regeltjes wil werken. Maar ze laat zich door haar baas overtuigen: liegen mag als het maar werk is! En Quinn die precies weet hoe hij haar aan moet pakken, maar even goed ook voor haar wensen bezwijkt. Qua stijl is het tekenend voor de vlotte dialogen waarmee het verhaal doorspekt is, net zoals de lichte humor steeds aanwezig is. En tegelijk wordt er een geheim ontrafeld, met allerlei ins en outs, waarvan je toch niet meteen aanziet komen hoe de afloop is.
Het eerste boek was een waarschuwing, dit tweede bevestigt het: Quinn is een detective die we willen blijven volgen!

David van den Bosch (1982) is schrijver, verhalenverteller en theatermaker. Hij is onder meer de helft van vertellersduo Dá Fhili en spelleider van Terugspeeltheater Amsterdam. Ook was hij de eerste stadsdichter van Amersfoort, niet toevallig de thuisbasis van zijn creatie Connla Quinn.

ISBN 9789492055484 | paperback | 128 pagina's | Nabij Producties| november 2017

© Marjo, 3 juni 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De verdwijning van Adèle Bedeau
Graeme Macrae Burnet

De 36-jarige Manfred Baumann is een gewoontedier. Altijd gekleed in een zwart pak met een wit overhemd en een stropdas gaat hij naar zijn werk, iedere dag gebruikt hij de lunch in Restaurant de la Cloche, waar hij voor iedere dag van de week een vast gerecht heeft. Hij zit dan aan hetzelfde tafeltje, zoals hij ook ’s avonds op hetzelfde krukje zit als hij daar zijn fles wijn drinkt.
Hij drinkt zijn wijn per glas tot hij een hele fles op heeft. Iedere avond weer. Maar vragen om die fles, dat doet hij niet. Het voelt niet goed vindt hij, met een fles voor zijn neus daar zitten. Dat hij dan twee keer zoveel betaalt, nou ja, dat is dan maar zo.

En zo is zijn leven: gewoontes zijn een houvast. Hij vindt het moeilijk om met anderen om te gaan, wikt en weegt alles wat men doet en zegt: Bedoelen ze dit? Of misschien toch iets anders? Het maakt hem een eenling, mensen vinden hem een rare man. Zijn wereld is die van St.Louis, een klein provinciaal stadje.

Op de dag er een nieuwe serveerster komt, begint hij haar nauwgezet in de gaten te houden. De negentienjarige Adèle Bedeau is een nors, zwijgzaam meisje. Wat haar bijzonder maakt is dat ze op een dag niet meer komt opdagen.Waar is Adèle gebleven? Is ze zonder iets te melden uit de stad vertrokken? Heeft ze een ongeluk gehad? Is ze misschien zelfs vermoord?

Georges Gorski moet de zaak onderzoeken. Natuurlijk komt hij ook Manfred ondervragen en diens vreemde gedrag maakt hem verdacht. Manfred heeft het meisje namelijk vlak voor haar verdwijnen buiten het restaurant gezien, met een jongen. Maar dat vertelt hij de rechercheur niet, omdat hij niet wil worden aangezien als een stalker. Die eerste leugen leidt tot meer. Het leidt ook tot herinneringen, dingen die hij liever voorgoed vergeten zou.

Omdat we beide mannen als vertelperspectief hebben, weet de lezer al snel dat de herinneringen van Manfred een raakpunt hebben met die van Gorski, die ook niet voor niets in het kleine stadje is blijven hangen, tot grote ergernis van zijn echtgenote. Beide mannen draaien om elkaar heen, waarbij steeds meer feitjes naar voren komen, tot de uiteindelijke niet zo verrassende ontknoping. Hoe het afloopt is dan ook niet zo belangrijk, evenmin als het meisje naar wie het boek genoemd is.

Het is een psychologische misdaadroman, waarin vooral de karakters van de verdachte en de speurder uitgediept worden. Er wordt geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen heden en verleden: er is geen verandering van werkwoordsvorm, geen witruimte tussenin, alles vloeit in elkaar over.
Omdat de plaats waar alles zich afspeelt ook beperkt wordt tot een klein gebied, lijkt alles zich samen te ballen: tijd en ruimte zijn beperkt, net als de personages. Dat zeldzame uitstapje met de trein en het soms wat dieper ingaan op het karakter van een minder belangrijke persoon benadrukt de kleinheid nog. Het maakt het verhaal ook traag, en de spanningsboog is eveneens klein.

Als het verhaal afgelopen is, volgt een soort nawoord, waarin de schrijver uitlegt dat het zojuist vertelde verhaal het semi autobiografische verhaal zou zijn van een Fransman genaamd Raymond Brunet. Waarschijnlijk is dit een trucje, maar waarom Graeme Macrae Burnet het nodig vond zijn verhaal af te doen als een vertaling is niet duidelijk. De overeenkomst van namen is te groot om van toeval te kunnen spreken.

‘Het bloedige project’, het debuut van Graeme Macrae Burnet (1967, Kilmarnock, Schotland) werd in het Verenigd Koninkrijk genomineerd werd voor Man’s Booker Price en kreeg in Nederland de prijs voor Vrij Nederlands beste thriller van het jaar 2017.
In De verdwijning van Adèle Bedeau volgen we dezelfde rechercheur, zoals we dat ook kunnen doen in het derde boek.

ISBN 9789048843435 | hardcover | 272 pagina's | Uitgeverij Hollands Diep | april 2018
Vertaald uit het Engels door Anne Jongeling

© Marjo, 1 juni 2018

>Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik weet alleen mijn naam nog
C. J. Cooke

Op een strand in Griekenland, om precies te zijn op Kommeno-eiland, is een vrouw aangespoeld. De lezer weet dat zij Eloïse heet, omdat het hoofdstuk met deze naam begint, maar de vrouw zelf weet het niet, zij blijkt haar geheugen totaal kwijt te zijn. Ze hoort stemmen, iemand die Joe genoemd wordt, behandelt haar wonden. Deze man en de anderen die erbij zijn brengen haar naar een ruimte die lijkt op een keuken. Er zijn twee vrouwen die ze zal leren kennen als Sariah en Hazel. De vierde persoon is een oudere man die George heet.

Ze vertellen haar dat het eiland vlakbij Kreta ligt en onbewoond is op hen vieren na. Zij zijn daar om te in alle rust schrijven.
Eloïse heeft geen idee wie ze is, en waarom ze daar is. Ze blijkt met een zeilboot op het strand te zijn gelopen, de boot is beschadigd. De anderen blijken verdeeld in hun pogingen haar te helpen. Sariah is heel aardig, en zij is dan ook degene die haar beschermt tegen George die nogal hardvochtig is. Hij loopt op een gegeven moment gewapend rond en het lijkt wel of hij niet wil dat Eloïse haar geheugen terug vindt. De telefoon doet het niet meer, is dat door zijn toedoen?
Maar waarom zou hij hij daar op het eiland willen houden?

Intussen weet de lezer wèl wie de vrouw is. In Londen bevindt namelijk een radeloze man, die met twee kleine kinderen - vier jaar en drie maanden - is achtergebleven en die geen idee heeft waar zijn vrouw is, of waarom ze zomaar weggegaan is. Ze zou toch nooit haar kinderen in de steek laten?
Lochlan, zo heet de man, ontdekt dat hij eigenlijk maar weinig weet van zijn vrouw. Hij was altijd aan het werk. Niets weet hij van wat ze de hele dag deed. Hij heeft geen idee hoe hij de kinderen moet verzorgen. En dan wil zijn baas ook nog dat hij komt werken!
Gelukkig komen de grootouders van Eloïse hem helpen, maar zij hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze hem geen goede echtgenoot vonden voor de kleindochter die zij opgevoed hebben, omdat hun eigen dochter dat niet kon.
Eloïse heeft alles achtergelaten: paspoort, geld, telefoon en auto. Is zij zelf weggegaan? Heeft ze hem verlaten? Of heeft iemand haar ontvoerd? Het enige teken dat er iets aan de hand moet zijn geweest is dat er geknoeid is met de babycams.

De titel is wel vreemd, want in het begin kent Eloïse haar naam helemaal nog niet. Dat schiet haar later pas weer te binnen. Het verhaal ontvouwt zich tergend langzaam. Om en om vormen de vrouw en de man het vertelperspectief. Daardoor weet de lezer wel meer, maar het blijkt toch nog een totale verrassing te zijn wat er aan de hand is. Je ziet het echt niet aankomen, terwijl er toch - met kennis achteraf - wel aanwijzingen zijn geweest. Ook komen er geheimen aan de dag, zowel uit het leven van Lochlan als van Eloïse. Dit huwelijk is niet zomaar weer geheeld. Een bijzondere psychologische thriller.

C.J Cooke (1978) heeft eerder de roman Dagboek van een beschermengel geschreven. Dit is haar thrillerdebuut.

ISBN 9789402700930 | Hardcover | 252 pagina's | Harper Collins | maart 2018
Vertaald uit het Engels door Ingrid Zweedijk

© Marjo, 24 mei 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wildernis
Jane Harper

Alice Russell wordt vermist, en daar maken federaal agent Aaron Falk en zijn assistent Carmen Cooper zich drukker om dan over het feit dat Alice op pad was met vier vrouwen die eveneens vermist zijn. Alice is een klokkenluider, en ze zou hen de laatste benodigde papieren bezorgen waarmee een aanklacht kon worden gedaan tegen de firma waar zij werkte.

De andere vrouwen werkten daar ook. Ze hadden een bedrijfsuitje, bedoeld om de sociale contacten onderling te versterken. In twee gescheiden teams, vijf vrouwen en vijf mannen, werden op donderdagmiddag de collega’s de wildernis ingestuurd voor een survivaltocht. Ze moeten zelf de weg terug zien te vinden, met behulp van een kaart en een kompas maar zonder telefoon. Als ze alle aanwijzingen zouden volgen zouden ze zondagmiddag op de afgesproken plek aan moeten komen.

Vier van de vrouwen komen veel te laat en strompelend het bos uit, en zij hebben geen idee waar de vijfde vrouw kan zijn. Het groepje bestond uit Alice Russell, Jill Bailey, de zus van de directeur – de directeur zelf zat bij de mannengroep - de zussen Breanna en Bethany McKenzie, en Lauren Shaw, die geen van allen zonder zonden zijn.

Als een zoektocht gestart wordt en Falk er bij betrokken raakt, beseft hij dat het Giralanggebergte in Australië waar de survival plaatsvindt, precies de plek is waar Martin Kovac zijn moorden bijna twintig jaar eerder pleegde. Kovac is dood, weet Falk, maar nu hoort hij dat er een zoon is, die in het bos woont.

De teruggekeerde vrouwen worden natuurlijk ondervraagd. Wat zij vertellen over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen lezen we in korte of langere verslagen beginnend vanaf de donderdagmiddag tot hun verhaal samenvalt met de zoektocht en de uiteindelijke ontknoping. Een hechte of gezellige groep blijkt het niet geweest te zijn. En als het dan fout gaat, gaat het ook goed fout!

Overigens bleek er toch een telefoon te zijn: Falk heeft een onduidelijk bericht gehad op zijn telefoon, ‘haar kwaad kan doen’, was het enige dat hij kon verstaan. Terugbellen lukte niet.

Aaron Falk is een bekende uit het eerste boek van Jane Harper, maar dit verhaal is geen vervolg op ‘De Droogte’. Beiden spelen zich af in Australië en beide verhalen hebben eenzelfde beklemmende sfeer, al valt in dit boek wel heel veel regen…

Wat is er precies gebeurd in de bush? Is er verband met het onderzoek naar de toestanden op het kantoor? En hoe zit dat dan? Ook rijst de hoop dat ze het laatste nooit gevonden slachtoffer van Kovac nog zullen vinden.  Door het geheel in twee lijnen mede te delen aan de lezer wordt een enorme spanning opgebouwd.

Jane Harper, geboren in Manchester sinds haar achtste woonachtig in Australië, is absoluut geen eendagsvlieg, ook deze tweede thriller is superspannend tot op het laatst.

ISBN 9789400509740| Paperback |368 pagina's | Uitgeverij A. W. Bruna | maart 2018 
Vertaald uit het Engels door Catalien en Willem van Paassen

© Marjo, 22 mei 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Herberekening
Frederik Baas

Wat doe je als je bij een niet afgesloten auto staat en je hoort een dwingende stem steeds herhalen ‘Rij naar de gemarkeerde route.’
De negentienjarige Leon stapt in en rijdt weg, hij volgt de stem, die vanaf dat moment de weg wijst.

Natuurlijk doet hij dat niet zomaar, er gaat iets aan vooraf wat hem die stap doet zetten. Bij die auto is hij even geleden een meisje tegengekomen, dat hij kent van school. Hij was verliefd op haar, maar heeft dat nooit tegen haar gezegd. Yousra vertelt dat ze voor haar oom werkt, en dat ze even papieren af moet geven. Eigenlijk is Leon onderweg naar een kruidenier om daar te solliciteren, maar dat kan wel even wachten.  Want als dat meisje hem vraagt om even op de auto te passen en zij de motor laat draaien, kan hij toch zomaar niet weglopen?  Leon wacht en wacht, maar het meisje komt niet terug.  Zo komt het moment dat hij in stapt, nog even rondrijdt, en dan zomaar spontaan doet wat de blikken stem zegt. Hij heeft geen idee waar hij naar toe gaat.

Op dat moment weet de lezer wel dat deze jongeman niet de super slimste is. Bovendien was het op school al zo dat hij alles deed voor dit meisje. Als ze vroeg even dit of dat weg te brengen, deed hij dat. En zo doet hij dat nu ook, ontdekt hij, want er blijkt iets in de laadruimte te staan.

Hij vindt het prettig om auto te rijden, zo lang heeft hij zijn rijbewijs nog niet. Even heeft hij bedenkingen als de stem hem de grens over laat gaan, maar zelf nadenken is niet een van zijn talenten. Doen wat mensen hem opdragen wel. Vooral als het meisjes zoals Yousra zijn! En de stem lijkt toch wel op die van Yousra...

‘De auto ergens naar toe rijden geeft voldoening. Daar aankomen, dat voelt heel goed.’

Hij beseft wel dat er iets niet in de haak is. Laat hij nu toevallig (!) een schroevendraaier op zak hebben en tenslotte geeft hij toe aan zijn nieuwsgierigheid. Is zijn ontdekking een reden om terug te keren? Of blijft hij de stem volgen?

Het verhaal wordt met terugwerkende kracht verteld. Leon zit op het politiebureau.

‘Ze hebben me opgepakt en naar deze kamer, in dit gebouw, in deze stad gereden. In dit idiote land. Er is zoveel gebeurd de afgelopen dagen, het zal moeilijk zijn dat allemaal helder te krijgen, zeker voor mij.’

Hij heeft de opdracht gekregen om steekwoorden op te schrijven, en dat zijn dan de titels van de hoofdstukken geworden. De lezer wordt er steeds op subtiele manier aan herinnerd waar Leon zich bevindt, terwijl een krankzinnig verhaal zich langzaam ontvouwt.
Is Leon werkelijk zo dom als hij zich voor doet? Wat wil dat meisje van hem?

Behalve het avontuur lezen we ook summiere informatie over wie Leon is, zoals ook zijn fascinatie met de Pirates van de Caribbean een rol speelt. En dan dat einde! Na een origineel verhaal laat Frederik Baas de lezer verbijsterd achter…

ISBN 9789026340178 | Paperback | 221 pagina's | Ambo Anthos| april 2018

© Marjo, 17 april 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ziva
John Winkel

Als op de eerste pagina een als fietskoerier vermomde huurmoordenaar een vrouw dwingt om in aanwezigheid van haar dochtertje van haar balkon op de vierenveertigste etage te springen, is je aandacht meteen gevangen. Voordat je weet wie die vrouw is en waarom ze vermoord wordt ben je honderd pagina’s verder, maar in die tussentijd heeft zich al wel een web ontsponnen van intriges, Russische intimidaties en een diep in de samenleving gewortelde bouwfraude die doorloopt tot in de hoogste zones van de regering.

Naast rechercheur Johan Verhulst houdt ook vooral de presentator van een opsporingprogramma, Leo Klokman zich, mede om persoonlijke reden, met dit misdrijf en de fraude die er aan ten grondslag richt bezig. Dat levert een spannend en onderhoudend boek op, waarbij de betrokkenen niet ongeschonden blijven.

Het boek bevat twee martelscènes die er wat mij betreft niet per se in gehoeven hadden. Los daarvan is het een spannend, goedgeschreven boek, waarin hebzucht en macht centraal staat en de daders letterlijk over lijken gaan om te krijgen wat ze willen

John Winkel is jarenlang uitgever geweest van onder meer kinderboeken, vakinformatie en publiekstijdschriften. Aansluitend was hij werkzaam als zelfstandig management consultant en coach. Ziva is zijn debuut.

ISBN 9789491875496  | Paperback | 327 pagina's | Uitgeverij LetterRijn | maart 2018

Willeke, maart 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Heb jij haar gezien?
Sophie Hannah

De Engelse Cara Burrows, de ik-verteller, is de oceaan overgestoken en wacht nu op de auto die ze gehuurd heeft. Dat duurt even, en zo heeft ze alle tijd om eens te denken over wat ze gedaan heeft: haar man en twee kinderen zullen haar briefje pas vinden, als ze al lang weg is. Omdat ze bang is dat de verleiding te groot zal worden om contact op te nemen, doet ze haar telefoon weg.

Als ze eindelijk op weg kan gaan, is het doel een wellnessresort in Arizona. Twee weken wil ze helemaal alleen zijn, zonder enig contact met thuis. En hoewel ze zich zorgen maakt, om de achterblijvers en hun reactie op haar vertrek, maar ook om de reden waarom ze vertrok, is ze vast van plan er van te genieten.

Het loopt enigszins anders: de receptioniste geeft haar abusievelijk de sleutel van een kamer die al bezet blijkt te zijn. Cara heeft dan nog geen idee, maar het meisje dat ze ziet in ‘haar’ kamer is een meisje dat al jaren vermist wordt. Men heeft haar ouders veroordeeld tot levenslang, maar er is nooit een lichaam gevonden. Als Engelse heeft Cara geen idee wie het meisje is. Ze begint pas nieuwsgierig te worden als ze een oudere vrouw bij de receptie hoort zeggen dat ze zeker weet dat ze Melody Chapa gezien heeft. Als Cara de weinige aanwijzingen die ze heeft combineert met krantenartikelen, weet ze het bijna zeker: dat meisje was echt Melody!

Vanaf dat moment is ze haar leven niet meer zeker. Maar ze heeft ook hulp. Een Amerikaanse vrouw en haar dochter willen kost wat kost het raadsel oplossen. En dan is er op de achtergrond nog de reden waarom Cara überhaupt hier in dat resort zit.

Langzaam ontwikkelt zich een bijna onvoorstelbaar plot. Ook als je dacht dat te weten wat de ontknoping zal worden, dan zet Sophie Hannah je toch nog op het verkeerde been.

Heb je haar gezien? is een psychologische thriller, waarbij de lezer een zeer goed beeld krijgt van Cara. De nadruk ligt wel op de psychologische kant, maar er zit wel degelijk een spanningsboog in het verhaal. Die spanning wordt verhoogd door de tussenstukken: teksten van iemand die het heeft over ‘mensen met vriendelijke gezichten’ en verslagen van de rechtszaak waarbij de ouders van Melody veroordeeld zijn.

Een bijkomend thema is de gekte die Amerika kent rondom tv-shows, terwijl ook de normen en waarden van het preutse beleefde Engeland afgezet wordt tegen de grote spontaniteit van de Amerikanen en hun kordate directe manier van handelen, die in de ogen van een Engelse vrij bot is.

Het boek leest als een trein, dat kunnen we Sophie Hannah wel toevertrouwen. Dit is inmiddels haar 16e boek. Ze wordt in 27 landen vertaald en heeft diverse prijzen gewonnen.

ISBN 9789044352511 | Paperback | 336 pagina's | Uitgeverij House of the Books | januari 2018

© Marjo, 29 maart 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De val van Annika S.
Simons & Van der Zijl

Het boek begint met een moordscene, hetgeen er op lijkt dat je een thriller gaat lezen, maar behalve dat de schrijvers gedegen onderzoek hebben gedaan naar de achtergrond van het verhaal, is het ook een psychologische roman over een vrouw die er mee weg dacht te komen dat zij niet de waarheid vertelde over haar verleden. Maar wie zijn hoofd boven het maaiveld uit laat steken is kwetsbaar.

En zo stort de wereld van de Duitse politica Annika Schaefer in, als haar geheimen aan de openbaarheid komen en de media zich verlekkerd op haar stort. Ze vlucht. Haar herinneringen brengen haar naar Holland, naar Callantsoog, waar ze onderduikt in het ooit zo idyllische park waar echter weinig meer van over is. Het moet goed genoeg zijn voor Annika. Doordat ze halsoverkop uit Berlijn is vertrokken, heeft ze niet meer meegenomen dan haar tas, die tot overmaat van ramp gestolen wordt. Intussen zijn ook haar bankpassen geblokkeerd. Daar zit ze dan, verguisd door de Duitse pers, verstoten door haar schoonfamilie en de partij. Er rest haar geen andere optie dan het baantje aan te nemen dat de beheerder van het park haar biedt, zodat ze daar kan blijven wonen. Schoonmaken. Geen probleem voor Annika.


Martin Twisk was tot voor kort een zeer gewaardeerd rechercheur, die na een misstap zijn dagen slijt in uniformdienst. In die hoedanigheid neemt hij de aangifte van de diefstal van Annika’s tas op. Zodoende weet hij waar de tas naar toe moet als die gevonden wordt. Maar: omdat de tas werd aangetroffen bij een verdacht sterfgeval, duikt hij in de zaak: wat heeft Annika S. te maken met de overledene een oude vrouw die als kluizenaar in de duinen bij Bergen aan Zee woonde?

‘Misschien, dacht Martin somber, nadat hij het Weismanndossier bij het Justitieel Archief in het souterrains had afgegeven en in de auto was gestapt om naar huis te rijden, was het ook allemaal wel inbeelding van zijn kant. Misschien wilde hij gewoon heel graag dat Anna Weismann was vermoord en dat Annika Schaeffer daar een rol in had gespoeld – simpel en alleen omdat het hem een kans zou geven zich te revancheren en weer terug naar de recherche te kunnen.’

Wie was Anna Weismann? Is er nog een toekomst weggelegd voor Annika? En voor Martin?


Het verhaal over Annika Schaeffer is gebaseerd op de verdwijning van SPD-politica Petra Hinz, die in 2016 bleek te hebben gelogen over haar cv en onderdook.

Het echtpaar Simons-van der Zijl heeft aangekondigd dat dit het eerste deel is van vijf boeken. In het tweede deel, Rijke mensen zijn anders, dat volgend jaar verschijnt, staat de Nederlandse politieagent Martin centraal.
Uit dit eerste deel blijkt dat hun samenwerking geslaagd is: beiden zijn gewend om hun onderwerpen goed te onderbouwen. Annejet van der Zijl is immers bekend als non-fictieschrijver. Ze debuteerde in 1998 met Jagtlust, en schreef bestsellers als Sonny Boy en De Amerikaanse prinses.
En Jo Simons is een ervaren journalist. Kon de lezer al rekenen op degelijk research, dan komt daar nu iets extra’s bij: een goed opgebouwd verhaal waarin de spanning vergroot wordt door de invalshoeken van verschillende personages, met prima uitgewerkte karakters!

ISBN 9789048841882 | Paperback | 272 pagina's | The House of Books| maart 2018

© Marjo, 15 maart 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER