Nieuwste recensies

: 20 juli 2017

De verzamelaar
Fiona Cummins

Niemand lette op de kleine Clara Foyle. Niemand zag dat het vijfjarige meisje genoeg van de andere kinderen op de kinderspeelplaats had en wegglipte. Niemand, op de verzamelaar na. Voor hem was het een onverwachte meevaller. Het was niet moeilijk het onzekere kind mee te nemen. Geloofde ze echt dat hij een vriend van haar moeder was of durfde het meisje gewoonweg niet te weigeren? Toen Clara eindelijk tegen durfde te stribbelen was het al te laat. De verzamelaar hield de kleine kinderhand stevig vast en wandelde met haar weg. De straat uit, het onbekende in.

De vele nieuwsberichten over de verdwijning van Clara zijn de zesjarige Jakey Frith niet ontgaan. Hij vreest dat ze door Ouwe Bullebak is ontvoerd. Jakey laat zich niet langer wijsmaken dat deze boeman niet bestaat. Jakey vreest dat Ouwe Bullebak het ook op hem heeft voorzien. Hij voelt hoe het kwaad zich in zijn buurt ophoudt. Wat als hij net als Clara in het niets oplost? Zijn vader heeft hem beloofd er altijd voor hem te zijn maar is de man die zijn zoon regelmatig teleurstelt echt in staat het kwaad te overwinnen? Jakey Frith is bang. Bang voor wat komen gaat.

Brigadier-rechercheur Etta Fitzroy voelt een verbetenheid die ze beslist niet bij elkaar zaak voelt. De verdwijning van de kleine Clara doet haar aan een eerdere ontvoering denken. Toen de tiener Grace Rodríquez verdween, slaagde Etta er niet in haar terug te vinden. De zaak achtervolgt haar nog vrijwel dagelijks. Nu Clara spoorloos verdwenen is, lijkt het alsof de geschiedenis zich herhaalt. Is ook Clara voorgoed weg? Etta is echter niet van plan op te geven. Ze is bereid tot het absolute uiterste te gaan om Clara met haar ouders te kunnen herenigen. Dit keer zal het kwaad niet overwinnen, dat kan ze simpelweg niet aan. Etta weet echter nog niet dat de ontvoerder een nieuw slachtoffer op het oog heeft. De verzamelaar heeft de angstige Jakey opgemerkt.

Zowel met Clare als met Jakey is iets bijzonders aan de hand. Clara mist aan beide handen een aantal vingers en Jakey lijdt aan fibrodysplasia ossificans progressiva, oftewel het Stone Man Syndrome. Jakeys spieren, pezen en andere bindweefsel veranderen langzaam in botten, wat een bijzonder pijnlijk en invaliderend proces is. Jakey weet niet dat hij niet oud zal worden maar hij weet wel dat de pijn steeds vaker ondraaglijk is. Niet lang na de verdwijning van Clara krijgt Jakey een zogenoemde “uitbarsting”. Het jongetje is door de vorming van nieuwe botten letterlijk ziek van de pijn en moet in het ziekenhuis worden opgenomen.

De verzamelaar volgt Jakey en zijn familie op de voet. Hij vindt Jakey een prachtexemplaar. Zijn bijzondere skelet zal een waardevolle aanvulling op zijn verzameling vormen. Ook Clara vormt een interessant studieobject. Zal hij haar in leven houden of komt haar skelet beter tot zijn recht als het van al het vlees is ontdaan? De verzamelaar is trots op zijn vondsten.

Wat De verzamelaar zo spannend maakt is dat zowel de ouders van Jakey als Etta Fitzroy niet weten wat het jongetje te wachten staat. Niemand weet dat de verzamelaar op het punt staat opnieuw toe te slaan. Als lezer weet je dat wel en die kennis is zenuwslopend. Op elke bladzijde wordt het gevaar dreigender. Zal de verzamelaar Clare doden en ook Jakey te pakken krijgen? Ingrijpend lukt niet. De lezer kan alleen maar naarstig doorlezen en vurig hopen dat de verzamelaar op tijd ontmaskerd wordt.

De verzamelaar is het debuut van de Britse schrijfster Fiona Cummins. Het is een ijzingwekkend spannend verhaal dat voorlopig nog wel even door mijn hoofd zal spoken. Wat het verhaal zo sterk maakt is dat deze schrijfster ook de menselijke kant van de verzamelaar beschrijft. Door hem niet puur als een meedogenloos monster maar ook als een intelligente man die zijn zieke vrouw verzorgt te beschrijven, neemt de intensiteit van de spanning alleen maar toe. Hoe spoor je immers een monster in de gedaante van een doodgewoon mens op? Dit indrukwekkende debuut smaakt naar meer. Gelukkig is Fiona Cummins al aan haar volgende boek begonnen!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 17 juli 2017

Jachthonden
Deel 2 van het Wisting kwartet
Jørn Lier Horst

Wanneer zijn dochter Line hem vertelt dat de Cecilia-zaak heropend gaat worden, weet William Wisting meteen over wie ze het heeft. Ook al is het al zeventien jaar geleden dat Cecilia Linde is vermoord, Wisting zal haar nooit vergeten. Destijds had Wisting als kersverse rechercheur de leiding over het onderzoek. Toen de jonge Cecilia tijdens een hardlooprondje spoorloos verdween, werd met man en macht naar haar gezocht. Hoewel Wisting en zijn collega’s erin slaagden haar ontvoerder op te pakken, was het voor Cecilia zelf te laat. Haar ontzielde lichaam werd langs de kant van de weg aangetroffen, gedumpt als ongewenst afval.

Volgens de advocaat van moordenaar Rudolf Haglund, die inmiddels weer op vrije voeten is, is het bewijs dat tot de veroordeling van zijn cliënt heeft geleid door de politie gefabriceerd. Het blijkt allemaal om een sigarettenpeuk vol dna van Haglund te gaan. De advocaat beweert te kunnen bewijzen dat de politie vals heeft gespeeld. De peuk is nooit door zijn cliënt op de bewuste plek weggegooid. De politie heeft een ernstige overtreding begaan en Rudolf Haglund eist gerechtigheid.

Wisting is verbijsterd. Het is moeilijk te verkroppen dat een van zijn collega’s destijds het recht in eigen handen heeft genomen. Heeft Haglund een jarenlange gevangenisstraf uitgezeten voor een misdaad die hij nooit heeft begaan? Is de echte moordenaar de dans al die tijd ontsprongen? In afwachting van het onderzoek wordt door de hoofdcommissaris een zondebok aangewezen. Omdat Wisting destijds de leiding over het onderzoek had, is hij de klos. Zonder pardon wordt hij geschorst. Tot overmaat van ramp wordt een onderzoek naar hem ingesteld. De doodeerlijke Wisting wordt verdacht van het vervalsen van bewijsmateriaal.

Line twijfelt geen moment aan de onschuld van haar vader. Ze vindt het vreselijk dat zijn goede naam door het slijk wordt gehaald. Wistings vriendin Suzanne klaagt dat het aantal bezoekers in haar café terugloopt. Hoewel ze het niet hardop uitspreekt lijkt ze Wisting hiervan de schuld te geven. Gelooft ze de man met wie ze samenwoont eigenlijk wel? Wisting beseft dat hij Suzanne eigenlijk helemaal nog niet zo goed kent. Ze zijn pas drie jaar samen en sinds Suzanne het café heeft geopend, zien ze elkaar steeds minder. Wisting besluit dat zijn relatieperikelen nu geen prioriteit hebben. Eerst moet hij zijn naam zuiveren. Hij trekt zich terug in zijn vakantiehuis om zich nogmaals over de Cecilia-zaak te buigen. Als er bewijs vervalst is, moet de waarheid boven tafel komen.

Line houdt zich ondertussen met een recentere moordzaak bezig. Niet als politieagent maar als journalist. In de stromende regen is een nog onbekende man aangetroffen. Een trouwe hond zat bedroefd naast het lijk. Line is de politie een stap voor door de chip van de hond uit te laten lezen. Wanneer ze bij het huis van het vermoedelijke moordslachtoffer arriveert, gaat het mis. Line is niet alleen. Een duister figuur stuift het huis van de dode uit, valt Line aan en slaat op de vlucht. Hoewel Line niet geheel ongeschonden uit de strijd is gekomen, is haar interesse gewekt. Wie heeft het huis van het slachtoffer overhoopgehaald? En belangrijker nog: zijn de inbreker en de dader soms een en dezelfde persoon?

Jachthonden is het tweede deel van het Wisting kwartet maar er zijn al meerdere boeken over William Wisting verschenen. Met dit boek sleepte auteur en hoofd van de recherche Jørn Lier Horst meerdere prijzen binnen en ik begrijp precies waarom. Het verhaal biedt een mooie mix tussen het privéleven van hoofdpersonen Wisting en Line en de twee moordzaken. De sfeer van het verhaal is prettig en een tikje melancholiek. Het doet enigszins aan de boeken van Henning Mankell over Wallander denken en daarmee heeft deze auteur mijn aandacht absoluut getrokken.

Uit de boeken over William Wisting spreekt een grote liefde voor het politievak. Het personage William Wisting is als een collega van Jørn Lier Horst. Een toegewijde medewerker waar elk politiebureau zich gelukkig mee mag prijzen. Wat Jachthonden zo geloofwaardig maakt, is dat de auteur zijn ogen niet sluit voor misstanden binnen de politie. Soms worden er fouten gemaakt. Per ongeluk, opzettelijk of door het optreden van tunnelvisie. Wat er in de zaak van Cecilia Linde precies is gebeurd verklap ik uiteraard niet. Lees Jachthonden en ontdek zelf dat het Scandinavische thrillergenre er een nieuwe sterschrijver bij heeft!

ISBN 9789400506633 | paperback | 375 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | juni 2017
Vertaald door Kim Snoeijing

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 15 juli 2017

De dorst
Jo Nesbø

Na een mislukte date trekt Elise Hermansen zich nietsvermoedend in haar knusse appartement terug. Hoewel de datingapp Tinder haar deze avond weinig gelukt heeft gebracht, kan ze het toch niet laten de app opnieuw te openen. Elke keer dat haar mobieltje met een luide ping aangeeft dat er een match is, voelt ze haar zelfvertrouwen stijgen. Ze wordt gezien. Ze wordt begeerd. Ook nu hoort ze de overbekende ping al snel door haar appartement galmen. Elise verstijft. Het geluid kwam niet uit haar eigen telefoon.

Hoewel Elise het beste op de vlucht kan slaan, probeert ze zichzelf gerust te stellen. Het geluid klonk weliswaar hard maar de muren van haar appartementje zijn flinterdun. Heus, de ping kwam uit een ander appartement en niet uit haar slaapkamer. Elise besluit korte metten met de opborrelde paniek te maken en opent kordaat de deur van haar slaapkamer. Op haar bed ligt een man. Een schim uit het verleden. Elise probeert nog te vluchten maar het is al te laat. Vlak voor hij haar hard in haar hals bijt, ziet ze metaal in zijn mond blikkeren. En dan stroomt het leven in rode gulpen uit haar weg.

Hoofd recherche Katrine Bratt leidt het onderzoek naar de moord op Elise. De grote bijtwonden in haar nek zijn moeilijk te verklaren. Ze lijken niet menselijk. Wanneer er tijdens verder onderzoek sporen van roest in de bijtwonden worden aangetroffen, rijst het vermoeden dat het om een ijzeren gebit gaat. Er is nog iets opvallends aan de moordzaak. Er ontbreekt ongeveer een halve liter bloed. Wie de dader is en wat deze met het bloed heeft gedaan, is onbekend. Ook is er geen DNA aangetroffen. Wie het monster door wie Elise is gedood ook is, hij of zij is uiterst zorgvuldig te werk gegaan.

De bloederige moordzaak is voormalig hoofdinspecteur Harry Hole uiteraard niet ontgaan. Toch probeert hij er zo min mogelijk aan te denken. Harry heeft nu een nieuw leven. Een leven samen met zijn grote liefde Rakel en zijn stiefzoon Oleg. Een leven zonder alcohol. Het geluk jaagt Harry angst aan. Mooier dan dit kan het simpelweg niet worden en Harry is elke dag bang dat er een eind aan de beste periode van zijn leven zal komen. In een moordenaar met vampiertrekjes heeft hij beslist geen interesse. Maar toch, Harry denkt sinds de moord steeds aan een moordenaar die ontkwam. Hij doet zijn uiterste best het vermoeden dat zijn oude vijand achter de recente moord zit te onderdrukken. Harry zit niet meer bij de politie. Hij heeft een nieuw leven opgebouwd. Een veilig leven.

Helaas heeft Harry geen keus. Hoofdcommissaris Mikael Bellman dreigt een misstap uit het verleden van Oleg te onthullen als Harry weigert aan het onderzoek mee te werken. Dan is het met Olegs opleiding aan de politieacademie gedaan. Harry worstelt met zijn gevoelens. Hoewel hij zichzelf voorhoudt dat hij zich alleen voor Oleg bij zijn voormalige collega’s voegt, weet hij dat het niet de volledige waarheid is. Harry heeft steeds meer het vermoeden dat de dader inderdaad een oude bekende is. Een man die hem regelmatig in zijn nachtmerries achtervolgt. Wanhopig probeert hij zich aan zijn hervonden geluk vast te klampen maar het is al te laat. De moordenaar slaat opnieuw toe en tot overmaat van ramp wordt Rakel ziek. Ernstig ziek.

Van de boeken van de Noorse schrijver Jo Nesbø zijn wereldwijd meer dan 33 miljoen exemplaren verkocht en ik begrijp precies waarom dat is. Zijn werk is briljant en verslavend. Keer op keer bedwelmt het me. Harry Hole is meer dan een boekpersonage. Hij is een begrip.

De dorst begint meteen spannend. De moord die gepleegd wordt is gruwelijk en ongewoon. Het is duidelijk dat er een monster door Oslo waart. Verhalen over seriemoordenaars zijn niet ongewoon in thrillerland maar de diepgang in Jo Nesbø’s boeken is uniek. Werkelijk alle personages komen tot leven. Zowel hun mooie als minder mooie kanten worden belicht, in schemerlicht of juist in de felle gloed van een schijnwerper. Niemand geeft zich volledig bloot, simpelweg omdat elk mens op aarde weleens iets voor een ander verborgen houdt. Welke geheimen of heimelijke genoegens zijn privé en welke leiden naar de moordenaar? Ongemerkt laat Jo Nesbø de spanning tot bijna ondraaglijke hoogte oplopen. Pas toen ik na het dichtslaan van het boek naar zuurstof snakte, merkte ik dat ik het einde met ingehouden adem had gelezen. Het is Jo Nesbø weer gelukt me volledig te overrompelen.

ISBN 9789023464792 | paperback | 539 pagina's | Cargo | juni 2017
Vertaald door Annelies de Vroom

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 11 juli 2017

Naar bed, naar bed
Deel 5 van de Helen Grace-reeks
M.J. Arlidge

Wanneer inspecteur Helen Grace zich in de nachtclub over de dode buigt, heeft ze geen flauw idee om wie het gaat. Omdat de dode behoorlijk lang is vermoedt ze dat het een man is, maar de lakens en de grijze tape waarmee het lijk omwikkeld is, geven niets prijs. De onbekende is tijdens het jaarlijkse bal in nachtclub De Martelkamers om het leven gekomen. Helen en haar collega’s hebben zich dan ook een weg door tal van exotisch uitgedoste feestgangers moeten banen. Wie naar de fetisjclub gaat, heeft geen interesse in het doorsnee uitgaansleven. In De Martelkamers draait het om pijn, domineren en gedomineerd worden.

Het slachtoffer heeft zich waarschijnlijk gewillig strak met natte lakens laten omwikkelen. Pas toen de grijze tape om zijn of haar gezicht werd gewikkeld moet de paniek zijn toegeslagen. Voorzichtig knipt Helen de inmiddels droge lakens van het lichaam. Daarna is het gezicht aan de beurt. Helen neemt de tijd. Hoewel de dode niets meer kan voelen, is voorzichtigheid geboden. Ze wil immers geen bewijzen verloren laten gaan. Zo langzaam mogelijk trekt Helen de tape van het gezicht. Eindelijk geeft de dode zijn identiteit prijs. Wanneer Helen ziet om wie het gaat, stokt haar adem. Het is Jake.

Hoewel Jake een goede vriend was, probeert Helen haar gezicht in de plooi te houden. Het lukt haar nauwelijks. Bij het zien van haar verwrongen gezicht denkt haar collega Charlie dat Helen geschrokken is door de afschuwelijke aanblik die het lijk biedt. Helen laat haar in die waan. Hoewel Jake haar enorm dierbaar was, kan ze Charlie niet vertellen dat ze hem kende. Ze kan het niemand vertellen. Jake was niet alleen haar vriend maar ook haar meester. Haar sm-meester. Helen wil beslist niet dat bekend wordt dat ze zich in haar vrije tijd laat slaan om zo de demonen uit haar verleden de baas te blijven.

Helen probeert het onderzoek naar de dood van Jake zo professioneel mogelijk aan te pakken. Wie heeft de moord in de nachtclub op zijn of haar geweten? De bezoekers van De Martelkamers staan niet te popelen om mee te werken. In de nachtclub is iedereen anoniem maar in het dagelijks leven bekleedt een aantal van hen een hoge functie. Niemand wil dat zijn of haar geheime liefhebberij aan het licht komt en velen zijn dan ook allang weggeglipt. Hoewel Helen dat als geen ander begrijpt, frustreert het haar ook. Ze wil de moordenaar van Jake te pakken krijgen. Dat is het enige wat ze nog voor haar dierbare vriend kan doen.

En dan wordt er opnieuw iemand vermoord. Dit keer niet in een nachtclub maar in zijn eigen huis. Opnieuw heeft het slachtoffer zich eerst vrijwillig laten overmeesteren. Wanneer Helen ontdekt dat het ook dit keer om een bekende gaat, neemt het gevoel van onbehagen toe. Ze stond niet bepaald op vriendschappelijke voet met het tweede slachtoffer maar het voelt niet goed om haar collega’s opnieuw voor te liegen. Moet Helen iemand in vertrouwen nemen? Helen heeft werk en privé altijd strikt gescheiden gehouden en ze is bang dat ze door haar geheime vrijetijdsbesteding van haar voetstuk zal vallen. Wat moet ze doen? Heeft ze nog altijd recht op haar privacy of brengt ze het onderzoek in gevaar door te zwijgen?

Hoewel Naar bed, naar bed alweer het vijfde deel van de Helen Grace-reeks is, heeft auteur M.J. Arlidge het tempo en de spanning nog geen moment laten verflauwen. Al vanaf het eerste deel leest deze reeks als een trein. Het personage Helen Grace is me dierbaar geworden. Hoewel ze nog altijd door spoken uit het verleden wordt opgejaagd, kiest ze keer op keer voor gerechtigheid in plaats van vergelding. Helens geest is gebarsten maar beslist niet gebroken. De kracht die van haar uitgaat is indrukwekkend en inspirerend.

Bereid je voor op een onthutsende ontknoping die doet snakken naar een volgend deel. Gelukkig komt dat volgende deel er ook. De Engelstalige versie van het zesde boek over Helen Grace - getiteld Hide and Seek - is in december 2016 verschenen en zal nog dit jaar ook in het Nederlands uitgebracht worden. Ik kan dus opgelucht ademhalen want ik ben nog lang niet bereid afscheid van de indrukwekkend taaie Helen Grace te nemen!

ISBN 9789022578599 | paperback | 364 pagina's | Boekerij | juni 2017
Vertaald door Harmien Robroch

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 09 juli 2017

Het pakket
Sebastian Fitzek

Wat haar die nacht is overkomen, heeft haar leven verwoest. Emma Stein is van een succesvolle psychiater in een trillende hoopje mens veranderd. Al zes maanden durft ze haar huis niet te verlaten maar ook binnen voelt ze niet langer de warmte het gezellige huis haar eens bood. Emma is bang. Doodsbang. Sinds de onbekende haar hotelkamer binnendrong, haar haren afschoor en haar vervolgens bruut verkrachtte, heeft ze zich geen seconde meer veilig gevoeld.

De nacht dat alles veranderde heeft de onbekende haar niet alleen haar onbezorgdheid afgenomen. Ook aan Emma’s prille zwangerschap kwam een eind. Haar echtgenoot Philipp is lief en geduldig maar toch heeft Emma het gevoel dat er iets is veranderd. Neemt Philipp haar wel serieus? Neemt überhaupt iemand haar serieus? Emma is wel eens op een leugen betrapt maar het kan toch niet zo zijn dat er wordt getwijfeld aan wat haar die vreselijke nacht is overkomen?

Er zijn tegenstrijdigheden. Niemand heeft Emma die nacht gezien en het kamernummer van de hotelkamer blijkt helemaal niet te bestaan. Zelfs bij Emma slaat de twijfel toe. Als psychiater weet ze hoe de menselijke geest in elkaar zit. Kan het zijn dat ze aan wanen lijdt? Houdt haar eigen geest haar voor de gek? Emma weigert dat te geloven. Ze heeft haar haren zelf niet afgeschoren en ze heeft ook geen einde aan haar zwangerschap gemaakt. Bovenin is ze niet de enige. De laatste tijd zijn meerdere vrouwen in hotelkamers ten prooi gevallen aan een man die in de pers de “Kapper” wordt genoemd omdat hij zijn slachtoffers van hun hoofdhaar ontdoet. Alleen Emma heeft het overleefd.

Emma is bang dat de Kapper terug zal komen om haar alsnog te vermoorden. Wanneer onverwacht de bel gaat, vecht ze dan ook tegen de paniek. Is hij het? Omdat Emma het gezicht van haar verkrachter niet heeft gezien, meent ze in iedereen de dader te herkennen. Emma onderdrukt de tranenvloed die zich aan haar opdringt en sleept zichzelf naar de voordeur. Hoewel het huis tegenwoordig zwaar beveiligd is, durft ze niet te geloven dat de verkrachter zich door iets als een alarmsysteem laat tegenhouden. Dat haar hond Samson niet gromt stelt haar enigszins gerust. En dan glijdt de angst van haar af. Het is de postbode maar. Hij heeft pakketjes bij zich.

Opgelucht doet Emma open. Ze kent postbezorger Salim goed en ze verwacht inderdaad een aantal pakketjes. Ook Samson is blij want Salim geeft hem altijd een hondenkoekje. Salim overhandigt Emma een aantal internetbestellingen en een krat met boodschappen. Vervolgens stelt hij haar een onschuldige vraag die haar de stuipen op het lijf jaagt. Is Emma bereid een pakket voor een buurman aan te nemen? Emma wil weigeren. Als ze het pakket aanneemt zal het geluid van de bel op korte termijn normaals door het huis schellen. Ze zal de paniek nogmaals moeten onderdrukken en de deur moeten openen. Emma wil het pakket niet aannemen maar het lukt haar niet de vriendelijke Salim iets te weigeren. Ze neemt het pakket aan. Voor het eerst in zes maanden had Emma naar haar angsten moeten luisteren. Het pakket voor de onbekende buurman zet een reeks schokkende gebeurtenissen in gang.

De term psychologische thriller wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt maar de boeken van Sebastian Fitzek verdienen dit predicaat absoluut. In Het pakket worstelt Emma met gruwelijke herinneringen die wazig zijn omdat ze was gedrogeerd. Of zijn ze wazig omdat het om verzonnen beelden gaat? Naarmate het verhaal vordert en er steeds meer bizarre dingen gebeuren, begint ook de lezer aan Emma te twijfelen. Is Emma een onbegrepen slachtoffer of neemt haar eigen geest een loopje met haar?

In Het pakket draait alles om het menselijk brein dat op vele manieren kan manipuleren of gemanipuleerd kan worden. Ieder mens kan door een reeks traumatische gebeurtenissen de macht over de werkelijkheid kwijtraken. Heeft Emma’s zware jeugd meer schade veroorzaakt dan ze zelf in de gaten heeft? Wanneer het pakket, met een vreemde inhoud, plotseling in het niets lijkt te zijn opgelost, begint ook Emma aan haar eigen geestestoestand te twijfelen. Wat is echt en wat is dat niet?

Het lezen van Het pakket is een haast bedwelmende ervaring. Ontsnappen is niet mogelijk. Dit boek moest uit voor ik mijn leven kon vervolgen. Ter ere van zijn tienjarig jubileum als schrijver vertelt Sebastian Fitzek achterin het boek hoe zijn liefde voor spannende verhalen is ontstaan. Ook heeft hij een aantal van de ruim veertigduizend schriftelijke reacties die hij op zijn boeken kreeg toegevoegd. Hoewel de fanmail uiteenlopend is, hebben ze allemaal iets met elkaar gemeen: Sebastian Fitzek weet de liefde voor lezen niet alleen in stand te houden maar zelfs te creëren. Mensen die voorheen niet tot nauwelijks lazen zijn door deze auteur in ware boekenverslinders veranderd. Ik kijk nu al uit naar de brieven die bij het twintigjarig jubileum toegevoegd zullen worden want dat deze weergaloze auteur, als de omstandigheden het toelaten, nog jaren blijft schrijven lijkt me vanzelfsprekend.

ISBN 9789044352245 | paperback | 295 pagina's | The House of Books | mei 2017
Vertaald door Lucienne Pruijs

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 08 juli 2017

De zaak Magritte
Toni Coppers

De Brusselse ex- rechercheur Alex Berger is in diepe rouw na het verlies van zijn vrouw Camille die om het leven kwam bij de aanslagen in Parijs, nu precies twee jaar terug. Hij werkt niet meer, is zwaar depressief, drinkt veel te veel en wordt 's nachts belaagd door nachtmerries en hallucinaties waarin zijn overleden vrouw op zijn borst zit en hem vraagt waarom hij haar in de steek heeft gelaten.

Alex zou er bij zijn dat weekend in Parijs, maar net voor hij op de trein wilde stappen, kwam er werk tussen en belde hij Camille dat hij een dag later komt. De gedachte dat hij er niet bij was, kwelt hem nog dagelijks, vooral ‘s nachts. Als hij er bij was geweest, in de bar le Carillon waar de terroristen het vuur op haar openende, had hij haar vast kunnen redden. Camille belde hem nog, net voor haar dood, maar Alex was bezig een toenmalige verdachte, John Novak, te verhoren, die aangegeven had dat hij een volledige bekentenis wilde afleggen en miste zo het laatste telefoongesprek met Camille.

Het drijft hem jaren later nog steeds tot waanzin, want wat had ze nog tegen hem willen zeggen zo kort voor haar dood? Het wordt een obsessie en zijn woede richt zich vreemd genoeg niet op haar moordenaars, maar op de man die hem dat laatste telefoontje en zijn reis naar Parijs heeft ontnomen… John Novak.

Twee jaar na de aanslagen duikt diens naam ineens op in een aantal moorden. Novak blijkt ontsnapt uit de gevangenis en zijn DNA is ontdekt op de plaats delict van twee moorden op willekeurige vrouwen die op het oog niets met elkaar te maken hebben. Later komt er nog een derde en een vierde moord bij en het enige wat de moorden met elkaar verbindt is een briefje op het plaats delict met de woorden ‘ Ceci n’est pas un suicide’, dit is geen zelfmoord, een duidelijke verwijzing, mede door hetzelfde lettertype, naar het beroemde schilderij van een pijp van de surrealistische schilder Magritte met de tekst ‘Ceci n’est pas une pipe’, dit is geen pijp.

Het team wat de moorden op moet lossen staat voor een raadsel, het is weliswaar vanaf het begin duidelijk dat John Novak de dader is, maar waar is hij nu, wat hebben een schoonmaakster, een galeriehoudster in Parijs, een huisarts en een schooldirecteur met elkaar te maken en waarom gebruikt een ongeletterde tweederangs crimineel als Novak teksten van een surrealistische schilder om zijn daden te motiveren? Omdat Alex Borger meer weet van John Novak dan wie dan ook, wordt zijn hulp in geroepen en zo komt Borger terecht in een zoektocht naar een meervoudig moordenaar die meer en meer verwordt tot een zoektocht naar persoonlijke wraak.

De Belgische auteur Toni Coppers is een gerenommeerd thrillerschrijver. In zijn boeken speelt normaal de Antwerpse commissaris Liese Meerhout de hoofdrol. 2017 is echter het jaar van Magritte en de erven van Magritte benaderde Coppers met het verzoek een eerbetoon aan de schilder te schrijver. Coppers ruilde voor deze gelegenheid zijn vaste hoofdpersoon in, en creëerde Alex Borgers. Het bracht ons een mooi boek, waarin het niet zozeer gaat om wie het gedaan heeft, maar waarom hij het gedaan heeft. Daarnaast heeft Coppers er de elementen rouw en wraak in doorvlochten, én het werk van Magritte.

In het begin vroeg ik me af of hij daarmee zichzelf geen te grote taak aangemeten had, hoe krijg je dat voor elkaar zonder dat het al te geforceerd aanvoelt, maar uiteindelijk lukt dat hem dat toch. Je gaat mee in de rouw en de donkere krochten van de geest van Borgers, én in de wereld van Magritte, waarin niets is wat het lijkt en alles vaak letterlijk door sluiers wordt verhuld. Twee schilderijen van de schilder spelen hierbij een belangrijke rol, het schilderij met de pijp, en het schilderij op de voorkant van het boek, de minnaars, die zo dicht bij elkaar zijn, maar toch gescheiden.

Zo komt het dat je in deze misdaadroman zomaar een ontroerende passage over de confronterende maar uiteindelijke ook troostende kracht van het werk van Magritte tegenkomt… De minnaars, een werk uit 1928. Hier worden geliefden omsluierd door een doek dat hun gezichten van elkaar afschermt, maar hen tegelijk dicht bij elkaar houdt. Het doek rond hun hoofden verhindert hun intieme moment. Hun passie wordt hun eenzaamheid. Ja, dacht Berger. Hun passie wordt uiteindelijk hun eenzaamheid. Beter dan dat had ik mijn eigen leven niet kunnen omschrijven.

Het boek is nieuwsgierig makend. Voor je het weet zit je zelf ook te googelen op werk en leven van Magritte, en kom je terecht in een wereld waar je wordt aangemoedigd om na te denken over het verschil tussen de realiteit en onze voorstelling van de realiteit.

Wie een spannend who done it,- thriller zoekt kan dit boek beter laten liggen, wie een psychologische misdaadroman wil die je meeneemt in het hoofd van de hoofdpersoon, de zoektocht naar de motieven van de dader, én in de wereld van Magritte, moet dit boek vooral lezen!

ISBN 9789022333358 | Paperback | 288 pagina's | Uitgeverij Manteau | juni 2017

© Willeke, 8 juli 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 07 juli 2017

http://www.neuvel.net

: 07 juli 2017

Slapende reuzen
Sylvain Neuvel

Wat de elfjarige Rose Franklin betreft mocht de verjaardagsvisite zo snel mogelijk vertrekken. Het was aardig dat de buurkinderen, met wie ze nooit speelde, waren gekomen om het gebrek aan vriendjes en vriendinnetjes op te vullen, maar Rose wilde fietsen. Ze had zojuist een prachtige nieuwe fiets van haar vader gekregen en ze kon niet wachten om er in haar eentje op uit te trekken, naar het bos waar het zo heerlijk rustig was.

Toen de visite vertrok begon het al te schemeren. Voor haar vader haar kom sommeren binnen te blijven glipte Rose naar buiten, de heerlijke vrijheid in. Het bos ademde echter een andere sfeer uit en Rose zag een vreemde, turquoise gloed. Rose was niet bang uitgevallen en ging op het mysterieuze licht af. Wat er daarna gebeurde kan ze zich nog altijd niet herinneren, maar wat ze nooit meer zal vergeten is wat ze zag toen ze uren later weer bij kennis kwam. Rose was in een gigantisch gat gevallen, midden in de palm van een reusachtige metalen hand.

Het leger was al snel ter plaatse maar niemand wist de oorsprong of de betekenis van de hand te achterhalen. Het vreemde artefact belandde in een pakhuis waar het bijna zeventien jaar bleef liggen. Rose groeide op, ging studeerde en ontpopte zich tot een kundige wetenschapper. Is het toeval dat juist zij de leiding over een hernieuwd onderzoek naar de hand krijgt? Hoewel Rose allesbehalve zweverig is, voelt het toch of de hand haar opnieuw heeft uitgekozen.

Rose concludeert dat het onmogelijk is dat de hand op aarde is gemaakt. De metaalsoort iridium is op aarde simpelweg te zeldzaam om in zulke grote hoeveelheden te verwerken. Het blijft niet bij deze bevinding alleen. Rose beseft dat de hand waarschijnlijk niet spontaan naar het oppervlak is gekomen. Zeventien jaar geleden moet iets de hand hebben geactiveerd. Waardoor heeft het zich uit het binnenste van de aarde losgemaakt om zich een weg naar boven te banen? Op dit punt blijft het onderzoek steken.

Door een nieuwe gebeurtenis verandert alles. Wanneer het Amerikaanse leger boven Turkije luchtmonsters neemt, valt de legerhelikopter ineens als een baksteen omlaag. De oorzaak van de crash is een gigantisch stuk metaal dat een turquoise gloed uitstraalt. Er is een nieuw lichaamsdeel gevonden. Eindelijk lukt het Rose de oorzaak van het omhoogkomen van de ledematen te achterhalen en dan begint de lange zoektocht naar de rest van het ijzeren lijf. Rose is ervan overtuigd dat het om een compleet lichaam moet gaan. Een gigantisch lichaam. Alleen de hand is al bijna zeven meter lang.

Slapende reuzen begint verrassend en uiterst origineel. De gevonden lichaamsdelen smelten naadloos samen zodra ze bij elkaar gelegd worden en al snel worden de contouren van het enorme lichaam goed zichtbaar. Is het een standbeeld of misschien zelfs een robot? Waar komt het vandaan en waarom zijn de onderdelen verspreid over de planeet verstopt? Ook rijst de vraag of het wel zo verstandig is het lichaam in elkaar te zetten. Rose en haar enthousiaste team laten zich echter niet tegenhouden. Hun nieuwsgierigheid wint het van de angst voor het onbekende. Hoewel er nog heel wat raadsels ontrafeld moeten worden, draait alles om één vraag: wat zal er gebeuren als het lichaam volledig in elkaar is gezet?

Zodra het lichaam voltooid is, stort het verhaal in. Hoewel de auteur de lezer allerlei bijzondere gebeurtenissen en verhaalontwikkelingen voorschotelt, is de rek eruit. Mijn enthousiasme ebde razendsnel weg. Wat zo sprankelend en bijzonder begon, eindigt in een saai en lang relaas over ontwikkelingen die lang niet zo interessant zijn als de gebeurtenissen in het begin van het boek.

Het verhaal bestaat volledig uit vraaggesprekken, nieuwsartikelen, logboeken, rapporten, en (uitgeschreven) audiodagboeken. Het is een gedurfde en bijzondere manier van vertellen maar het doet het verhaal geen recht. Omdat zelfs emoties en romantische perikelen in verslagvorm aan de onbekende interviewer uit de doeken worden gedaan is het moeilijk sympathie, of andere gevoelens, voor de personages op te vatten.

Dat Sylvain Neuvel intelligent is en over een levendige fantasie beschikt is duidelijk. Een aantal elementen in dit verhaal, zoals de verklaring voor de aanwezigheid van het ijzeren lichaam, zijn bijzonder goed onderbouwd. Slapende reuzen is het eerste deel van een tweeluik. Ik hoop dat de auteur de sfeer van het begin van dit boek in het tweede deel – Ontwakende goden – weer op weet te pakken.

ISBN 9789045213118 | paperback | 302 pagina's | Karakter Uitgevers | mei 2017
Vertaald door Gert van Santen

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 05 juli 2017

Haat Haat
Arne Dahl

De verantwoording drukt loodzwaar op de schouders van Paul Hjelm. Hoewel de functie van teamleider hem op het lijf is geschreven, is het niet eenvoudig mensen doelbewust op het gevaar af te sturen. Moet hij het grote geheel of juist het welzijn van de leden van het speciale Opcop-team vooropstellen? Daarnaast is het moeilijk om altijd in de schaduw te moeten opereren. Opcop is een geheime afdeling van Europol. Het team moet zo onzichtbaar mogelijk indrukwekkende resultaten behalen. Soms heeft Paul het gevoel dat hij de hele wereld in balans moet houden.

Twee jaar geleden hebben twee teamleden hun toewijding met de dood moeten bekopen. Tijdens hun onderzoek naar de ‘Ndrangheta, de Zuid-Italiaanse maffia, liepen ze in de val. Paul wordt opgeslokt door schuldgevoelens. Hij is immers verantwoordelijk voor zijn team. Hij heeft ze de dood ingestuurd. Wanneer ook een derde teamlid, de Italiaanse Donatella Bruno, om het leven wordt gebracht, is Paul de wanhoop nabij. Toch peinst hij er niet over op te geven. Zo is hij niet. Paul Hjelm is gevoeliger dan hem lief is maar als het om het Opcop-team gaat kan hij ook bikkelharde beslissingen nemen. De teamleden zijn immers goed getrainde professionals die bewust voor hun beroep hebben gekozen.

Op wonderlijke wijze gaat de dood van Donatella Bruno samen met een wederopstanding. Een onbekende heeft Paul een recent opgenomen filmpje gemaild waarop de twee dood gewaande leden van het Opcop-team, Fabio Tebaldi en Lavinia Potorac, levend te zien zijn. De schok is groot. Tebaldi en Potorac worden al twee jaar - naar alle waarschijnlijkheid door de ‘Ndrangheta - gevangengehouden. Al die tijd hebben moeten ze wanhopig op een reddingsactie van hun nietsvermoedende collega’s hebben gewacht. Blijdschap, afschuw, opluchting en schuldgevoel wisselen elkaar in hoog tempo af.

Toen de laffe moordaanslag op Donatella werd gepleegd, werkte ze aan een officieus onderzoek naar de Italiaanse maffia. Wie was de geheime bron die haar van informatie voorzag? Wanneer de teamleden ontdekken dat Fabio Tebaldi een verborgen verleden heeft, wordt alles op alles gezet om de waarheid te achterhalen. Wie was de Italiaanse Fabio Tebaldi voor hij als tiener onder deze naam opdook en waar kwam hij precies vandaan?

Er zijn meer onderzoeken die de aandacht van het Opcop-team opeisen. Zo heeft een klokkenluider contact met de Zweedse politie gezocht. Tijdens een vakantiebaantje bij het biotechnologiebedrijf Bionovia AB heeft de jonge Gustaf Horn ontdekt dat er meerdere keren op het systeem van het bedrijf is ingebroken. Een hacker heeft mogelijk belangrijke informatie weten te bemachtigen. Wanneer Gustaf verslag aan zijn meerderen uitbrengt, wordt de Skype-verbinding niet goed afgesloten waarna Gustaf hoort dat de twee hoge piefen het over mogelijke bedrijfsspionage door de Chinese overheid hebben. Ook wordt er een naam genoemd: project Myo.

In de dagen die volgden merkt Gustaf dat de directieleden niet naar de politie zijn gestapt, terwijl dat wel verplicht is als een buitenlandse overheid op een computersysteem inbreekt. Waarom zwijgt Bionovia AB? Zijn de bedoelingen van het bedrijf wel zuiver? Als de Chinese overheid inbreekt op een bedrijf dat zich bezighoudt met het menselijk DNA, wil Paul weten waarom. Er zit niets anders op dan opnieuw twee teamleden in gevaar te brengen. Marek Kowalewski en Corine Bouhaddi gaan naar China.

Haat is – helaas- het laatste deel van de Opcop-reeks. De gebeurtenissen in de afgelopen delen bouwen toe naar de grootse ontknoping die in dit boek plaatsvindt. Ik raad dan ook aan eerst de vorige delen te lezen want dit is zonder twijfel een van de beste reeksen van de afgelopen jaren.

Als een ware literaire en maatschappijkritische kunstenaar is Arne Dahl erin geslaagd om alle ontwikkelingen in de vier delen van deze reeks samen te laten smelten tot een perfect kloppend geheel. Alles is minutieus uitgewerkt, tot in de kleinste details. De auteur maakt pijnlijk goed duidelijk hoe het met de hedendaagse mensheid is gesteld. Niet het belang van de bevolking maar persoonlijk gewin staat voorop. Mensenlevens zijn speelballen in een wereld vol grijpgrage mensen geworden. Wanneer het om geld gaat, worden principes zonder aarzelen overboord gegooid.

Hoewel het verhaal fictief is, bekroop mij als lezer regelmatig het verontrustende gevoel dat de gebeurtenissen in dit boek weleens minder ver van de werkelijkheid af kunnen staan dan ik zou willen. Arne Dahl laat met deze reeks op scherpe toon weten dat belangrijke beslissingen alleen genomen moeten worden door mensen die gevoelens van empathie niet schuwen. Wie geen hart heeft, zal immers harteloos handelen.

ISBN 9789044535921 | paperback | 535 pagina's | Uitgeverij De Geus | mei 2017
Vertaald door Ron Bezemer

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

: 03 juli 2017

Het einde van de zomer
Anders de la Motte

Er werd met man en macht naar de kleine Billy Nilsson gezocht. Het hele dorp was in de ban van de verdwijning van het vijfjarige jongetje. Aanvankelijk was de sfeer nog redelijk ontspannen. Het knulletje was vast iets te ver van huis afgedwaald, iets wat elk speels kind kon overkomen. Iedereen wilde het kind graag vinden om tot plaatselijke held uitgeroepen te worden. Toen de dagen voorbijgingen sloeg de stemming om. Eigenlijk wilde niemand nog naar Billy zoeken, uit angst geen huilend kind maar een lijkje aan te treffen.

Er werd geen huilend jongetje gevonden. Er werd ook geen lijkje gevonden. Billy was spoorloos en bleef spoorloos. Alle hoop op een goede afloop was vervlogen. Volgens de dorpelingen was Tommy Rooth de schuldige. Hij was onbetrouwbaar én hij lag met Billy’s familie overhoop. De politie pakte hem op maar moest hem bij gebrek aan bewijs weer in vrijheid stellen. Op een ansichtkaart aan zijn vrouw na, werd nooit meer iets van hem vernomen. Niet veel later maakte Billy’s moeder Magdalena een einde aan haar leven. Haar echtgenoot en haar twee overgebleven kinderen, tieners al, konden het verlies van Billy niet compenseren.

Twintig jaar later probeert Billy’s oudere zus Veronica haar leven niet langer door de verdwijning van haar broertje en de dood van haar moeder te laten beheersen. Ze woont al vanaf haar achttiende niet meer op het Zweedse platteland en ze gaat het contact met haar vader en broer Mattias zo veel mogelijk uit de weg. In Stockholm heeft ze, onder een andere naam, een nieuw leven opgebouwd. Toch blijft het verdriet aan haar trekken. Ze geeft zelfs groepstherapie aan mensen die rouwen om het verlies van een dierbare. Het verdriet van anderen is bedwelmend. Het vervangt de verdovende middelen waar ze eerder naar greep.

Sinds kort is Veronica weer vrijgezel maar ze kan nog niet accepteren dat de liefde van haar leven haar niet meer wil zien. Uit wanhoop is ze de fout ingegaan waarna ze een tijdje niet mocht werken. Nu mag ze op een nieuwe werkplek weer aan de slag. Opnieuw mag ze zich voeden met de ellende van een ander. Veronica weet dat haar nieuwe chef Ruud haar goed in de gaten houdt en ze doet haar uiterste best hem niet teleur te stellen. Ook al dwalen haar gedachten regelmatig af, haar ogen blijven de deelnemers van de groepstherapie aandachtig aankijken.

Isak, een nieuwe deelnemer, verstoort de breekbare balans waar Veronica zich vastberaden aan vastklampt. Er gaat een vreemde aantrekkingskracht van hem uit. Wanneer hij zijn verhaal doet, slaat de verwarring toe. Isak vertelt dat zijn vriendje twintig jaar geleden is verdwenen en niet meer is teruggevonden. Ook al was hij nog maar vijf toen het gebeurde, hij heeft er nog altijd moeite mee. Volkomen overrompeld raakt Veronica de grip op het gesprek kwijt.

Was Isak werkelijk een vriendje van Billy of is hij Billy zelf? Er volgt een verwarrende periode. Tijdens de groepsgesprekken probeert Veronica Isak, geheel tegen de regels in, uit te horen. Ook thuis vindt ze geen rust. Ze heeft het gevoel dat ze in de gaten wordt gehouden en zelfs de sfeer in haar flat voelt verstoord. Veronica beseft dat ze het verleden niet langer kan laten rusten. Ze keert terug naar het platteland, waar haar vader nog altijd in hetzelfde huis woont. Ze is vastbesloten te achterhalen wat er twintig jaar geleden precies is gebeurd. Is Billy werkelijk door Tommy Rooth vermoord of is Isak wel degelijk haar broer?

Het einde van de zomer heeft een diepe indruk op me gemaakt. Auteur Anders de la Motte combineert meerdere soorten spanning met elkaar. Er is sprake van acute angst, sluimerende spanning en een dreigende sfeer. Het onderzoek van Veronica wordt door vrijwel niemand op prijs gesteld, waardoor de spanning alleen maar toeneemt. Wat wordt al twintig jaar verzwegen en door wie?

Veronica neemt de hoofdverhaallijn voor haar rekening. Haar verhaal speelt zich in het heden af. Het verleden wordt door Krister Månsson uit de doeken gedaan. In 1983 is hij als hoofdcommissaris verantwoordelijk voor het onderzoek naar de verdwijning van Billy. Wanneer het uitblijven van resultaten hem persoonlijk wordt aangerekend, krijgt hij problemen met zijn gezondheid. Naast deze twee verhaallijnen zijn er ook brieven toegevoegd. Het zijn liefdesbrieven die steeds obsessiever van toon worden. Door wie zijn ze geschreven?

Het einde van de zomer is niet alleen spannend maar ook heel indringend en aangrijpend. Het is een absolute aanrader voor thrillerfans maar zeker ook voor liefhebbers van psychologische romans. Dit indrukwekkende verhaal laat je niet meer los.

ISBN 9789044538687 | paperback | 379 pagina's | Uitgeverij De Geus | mei 2017

Vertaald door Marika Otte

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Meer artikelen …