De Nergensman
Gregg Hurwitz

Hoewel Evan Smoak een man van vlees en bloed is, heeft hij nooit echt bestaan. Zijn vroege jeugd bracht hij in de anonimiteit van een kindertehuis door. Het leven was hard voor de jonge Evan en zijn toekomst zag er weinig rooskleurig uit. Een onbekende met de naam Jack Johns bood hem een uitweg. Jack nam Evan onder zijn hoede en ontpopte zich tot een strenge maar rechtvaardige mentor. Hij leerde Evan vechten, pijn te negeren en zelfs te doden. Evan groeide uit tot een moordmachine met de naam “Orphan X”.

Hoewel Evan zonder aarzelen mensen doodde, voelde hij zich nooit schuldig. Het waren stuk voor stuk slechteriken. Toen Evan ontdekte dat hij bedrogen was en ook onschuldige mensen had gedood, stortte zijn wereld in. Hij vertikte het nog langer voor het zogenoemde Orphan-project te werken. Jack, die als een vader voor hem was, probeerde hem te helpen maar moest dat met de dood bekopen. Evan verloor niet alleen zijn enige vriend maar ook zijn identiteit. Sindsdien probeert hij zijn daden goed te maken door als “De Nergensman” onbekenden te helpen. Niemand weet wie hij is en waar hij zich bevindt, tot grote frustratie van de leiders van het Orphan-project. Zij willen de “verrader” in hun midden maar al te graag uitschakelen. Voorgoed.

De Nergensman is enkel via een speciaal, uiterst beveiligd telefoonnummer te bereiken. Wie door Evan gered is, wordt door hem verzocht het nummer eenmalig aan iemand anders die dringend hulp nodig heeft door te geven. In de tussentijd wacht Evan geduldig tot zijn telefoon begint te trillen. Zijn hele leven draait om deze reddingsmissies. Een privéleven heeft hij niet. Evan leeft grotendeels in de schaduw. Ook op liefdesgebied kan hij niemand in zijn leven toelaten, ook al is er iemand die hij bijzonder graag mag. Evan mag niet liefhebben, dat is te gevaarlijk. Er zijn immers nog altijd Orphans naar hem op zoek.

Wanneer Evan een telefoontje van de wanhopige Anna Rezian ontvangt, komt hij meteen in actie. Het nog maar vijftienjarige meisje is benaderd door Addison, een tienerjongen die meisjes ronselt voor mensenhandelaars. Anna is ten einde raad want Addison heeft gedreigd haar familie kwaad te doen als ze niet meewerkt. Wanneer een onbekende haar het telefoonnummer van De Nergensman geeft grijpt ze haar kans, waarna Evan met Addison en zijn opdrachtgever afrekent. Tot zijn grote schrik is hij echter te laat in actie gekomen. Evan vindt papieren waarop staat dat een ander jong meisje, de zeventienjarige Alison Siegler, in een zeecontainer onderweg is naar haar nieuwe “eigenaar”. Hij moet haar redden, hoe dan ook.

Geschokt door de papieren die hij heeft gevonden, laat Evan zijn concentratie een moment verflauwen. Het wordt hem bijna fataal. Onbekenden vallen hem aan en steken een naald in zijn hals. Wanneer hij weer bij kennis komt, bevindt hij zich een in luxueus ingericht maar vergrendeld vertrek. Wanneer hij uit het raam kijkt, ziet hij dat hij zich in een zwaarbewaakte vallei bevindt. Een ijskoude vallei. Waar is hij en wie heeft hem gevangengenomen? Evan maakt zich nauwelijks zorgen om wat hem te wachten staat. Hij denkt alleen maar aan Alison Siegler, die nog altijd in de zeecontainer zit. Als Evan niet op tijd ontsnapt, staat Alison een vreselijk lot te wachten.

Hoewel de vijand in De Nergensman - in tegenstelling tot die in de meeste van de boeken van Gregg Hurwitz - niet onzichtbaar is, is deze wel bijzonder mysterieus. Wie is Evans steenrijke ontvoerder? Wanhopig probeert Evan de wijze lessen van Jack toe te passen. Hij is nog altijd vastbesloten Alison te redden, ook al lijkt ontsnappen onmogelijk. En dan trilt zijn telefoon opnieuw. Evan begrijpt niet hoe de knul die hem belt aan zijn nummer komt maar de wanhoop in zijn stem is bijna tastbaar. Hoe moet Evan twee jongen mensen redden terwijl hij zelf hopeloos in de val zit?

Wie graag lang met een boek doet kan maar beter voor een andere thriller kiezen want wie eenmaal in De Nergensman begint, zal niet meer willen stoppen met lezen. Dat het verhaal vergezocht is, maakt niet uit. Gregg Hurwitz weet alles bijzonder goed te onderbouwen waardoor je als lezer het gevoel hebt je in een nieuwe wereld te begeven. Een wereld vol mensen en methoden die misschien, net buiten je bereik, toch echt bestaan. Het personage Evan Smoak is briljant gekozen. Hij is een contradictie. Een moordenaar met een hart. Hoewel hij zonder aarzelen doodt, lukt het me maar niet hem te verafschuwen. Ik heb genoten van dit spannende verhaal en ik verheug me op een volgend deel. Ik wil beslist nog geen afscheid van de intrigerende Evan nemen.

ISBN 9789400508682  | paperback | 352 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | mei 2017
Vertaald door Martin Jansen in de Wal

© Annemarie, 31 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Winactie

De uitgever heeft een leuke winactie aan dit boek verbonden. Doe jij ook mee? Dit moet je doen:

Je kruipt voor één dagje in de huid van Evan Smoak, inclusief een geheime missie! Wat is jouw unieke codenaam? Geef dit via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. aan A.W. Bruna Uitgevers door, inclusief een uitleg en maak kans op een exemplaar van De Nergensman!

Hier staat meer informatie over de winactie: https://www.awbruna.nl/blogtour-met-de-nergensman-gregg-hurwitz

Mijn codenaam is “De Opruimster”. Een dag lang maak ik korte metten al het mogelijke “vuil” dat jouw leven beheerst. Zit je ergens mee, valt iemand je lastig of is het een bende in huis? De Opruimster komt in actie!

De vondeling
Madsen

Op een zonnige zomerdag wandelt Patricia van Susteren met haar twee maanden oude zoontje Tony door het Vondelpark. Ze geniet met volle teugen van de prettige stilte die het park in de ochtenduren uitwasemt. Wanneer ze met Tony op een bankje genietend om zich heen kijkt, slaakt Tony een vrolijke kreet. Hij heeft een vlinder ontdekt. Patricia loopt met haar zoon in haar armen enthousiast achter het fladderende koolwitje aan. De vlinder is hen echter te snel af en moeder en zoon keren terug naar het bankje waar ze de wandelwagen achtergelaten hebben. Wanneer Patricia’s blik op de inhoud van het wandelwagentje valt, kan ze nauwelijks bevatten wat haar ogen haar vertellen. Hoewel ze Tony nog altijd in haar armen houdt, ligt er toch een kindje in de wandelwagen.

Het kindje heeft een donkere huidskleur en draagt een polsbandje met de naam Mokabe van Susteren. Volgens de verdere gegevens die op het polsbandje staan, is het knulletje op 22 mei 2010 geboren. Patricia begrijpt er helemaal niks van. Wat doet het kindje in Tony’s wandelwagen, waarom draagt hij haar achternaam én hoe kan het dat hij op dezelfde dag als Tony is geboren?

Tevergeefs wacht Patricia op een lachende cameraploeg die uit de struiken tevoorschijn komt maar helaas gaat het niet om een grap van een flauw televisieprogramma. Ze is alleen met de twee kinderen in het park. Nog altijd verbijsterd legt ze Tony naast het jongetje, waarna ze naar het politiebureau loopt. Voor de deur blijft ze staan. Hoe legt ze dit uit? Patricia heeft tijd nodig om te bevatten wat er gebeurd is en maakt rechtsomkeer. Ze gaat naar huis, waar ze haar vriend Peter belt.

Peter schrikt wanneer Patricia hem opbelt en hem vraagt direct naar huis te komen. Hij vreest dat ze heeft ontdekt dat hij, ondanks zijn belofte te stoppen, toch weer heeft gegokt. In clandestiene goktenten heeft hij een gokschuld van 50.000 euro opgebouwd. Hoe legt hij dit aan de moeder van zijn kind uit? Peter is dol op Patricia en hij moet er niet aan denken haar kwijt te raken. Wanneer ze hem bij thuiskomst enthousiast om de hals valt, begrijpt hij er niks meer van. Is hij dan toch niet door de mand gevallen? Vol verbazing hoort hij het verhaal van zijn vriendin aan.

Kort na Peters thuiskomst volgen een aantal vreemde voorvallen elkaar in hoog tempo op. De mobiele telefoons van zowel Peter als Patricia melden elk vijf gemiste oproepen uit Ivoorkust. Voor ze van de verbazing zijn bekomen, wordt er een gekoeld pakje bezorgd met daarin een sleutel aan een navelstreng. Het bedrijf dat het pakketje heeft verstuurd, blijkt niet te bestaan. Wat is er toch aan de hand? Wanneer Peter op advies van zijn zakenpartner en goede vriend Nico de naam van het onbekende jongetje googelt, bekruipt hem een angstig vermoeden. Mokabe blijkt de naam van een koffietentje in het Amerikaanse Saint Louis te zijn. Peter kent de stad wel. Hij was er zo’n elf maanden geleden op zakenreis. Het is de stad waar hij een slippertje maakte. Onbeschermd. De kleine Mokabe van Susteren moet zijn zoon zijn. Hoe legt hij dat aan Patricia uit?

Vind je het bovenstaande verhaal bizar? Het wordt allemaal nog veel vreemder. Als snel blijkt Peter het slachtoffer van een afperser te zijn. Als Peter niet met een enorm bedrag op de proppen komt, zal de afkomst van de kleine Mokabe aan Patricia onthuld worden. Dan raakt hij de liefde van zijn leven kwijt. Auteurs Jan de Roos en Chris Willemsen, de namen achter het pseudoniem Madsen, hebben zich flink op het verhaal uitgeleefd. Ik vermoed zomaar dat er flink wat afgelachen is tijdens het schrijven van dit boek.

De vondeling is een “Literairy thriller”. Volgens de uitgever de eerste in zijn soort. Het “airy” in Literairy staat voor luchtig en dat is dit verhaal zeker. Wie graag een serieuze thriller leest of van kort en bondig houdt, kan maar beter voor een ander boek kiezen.

Aanvankelijk schrok ik een beetje van de schrijfstijl van de auteurs. Ik werd gebombardeerd met zinnen zonder onderwerp en wel erg uitgebreide beschrijvingen. Daarnaast dwalen de gedachten van de hoofdpersonen om de haverklap af. Het duurde even voor ik aan deze ongewone schrijfwijze gewend was maar uiteindelijk kreeg ik toch de smaak te pakken. Het verhaal is gewoonweg raar en het rammelt aan alle kanten maar het plezier van de schrijvers spat van de bladzijdes af en dat maakt dit boek toch aantrekkelijk. Jan de Roos en Chris Willemsen hebben het aangedurfd anders te zijn.

Dat het schrijversduo naast schrijven ook van muziek houdt, komt uit het boek duidelijk naar voren. Zo hebben alle hoofdstukken de titel van een liedje gekregen. Samen vormen zij de soundtrack van dit boek, die op Spotify te beluisteren is.

ISBN 9789048310418  | paperback | 470 pagina's | Veltman Uitgevers | mei 2017

© Annemarie, 30 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.linda-green.com

Ik tel tot tien
Linda Green

Muriel snapt niet dat ze ongestraft hun gang kunnen gaan. Het is ronduit absurd hoe moderne ouders hun kinderen opvoeden. Het is toch niet te veel gevraagd je kroost fatsoenlijk te kleden en enige beleefdheidsnormen bij te brengen? Ouders zouden eens wat meer aandacht aan hun kinderen moeten besteden, in plaats van aan zichzelf en hun drukke banen. Heus, sommige mensen verdienen het niet kinderen te hebben.

Zonder het te weten is Lisa het type moeder dat door Muriel verafschuwd wordt. Haar gezellige huis is rommelig en haar ouders moeten vaak bijspringen om op haar twee jonge kinderen te passen omdat Lisa lange werkdagen maakt in de sportschool waar ze als instructrice werkt. Ook haar echtgenoot Alex is veel van huis. Er moet immers brood op de plank komen. De chaos in het leven van Lisa is niet onprettig. Het is een gemoedelijke wanorde waar iedereen zielstevreden mee is. Als Muriel in staat was geweest dat te begrijpen, was het allemaal niet zo uit de hand gelopen.

Lisa’s jongste telg Ella is net vier geworden. Over een paar dagen gaat ze voor het eerst naar school. Lisa denkt niet dat er kinderen bestaan die daar meer naar uitkijken dan Ella. Ze besluit een spaarzame vrije middag op te offeren om met haar jongste dochter naar de speeltuin te gaan. Nog even en dan zullen Ella’s middagen immers door school in beslag worden genomen. Ella reageert verheugt op het voorgenomen uitje. Eindelijk kan ze haar moeder laten zien dat ze al van de grote glijbaan durft.

In de speeltuin vertoont Ella juichend haar kunsten op de glijbaan. Nadat het meisje haar moeder van haar talent heeft overtuigd, wordt er verstoppertje gespeeld. Lisa verstopt zich achter een boom en wordt vrijwel meteen gevonden. Dan is het Ella’s beurt. Lisa’s hoort haar voetjes op het pad roffelen maar het geluid wordt al snel onderbroken door gegil. Ella is gevallen. Lisa snelt naar haar kind toe en bekijkt de twee geschaafde handen die het meisje haar toesteekt. Bij gebrek aan een doekje, veegt ze de aarde met haar hand van de schaafplekken. Zodra ze thuis zijn, zal ze de schaafwonden fatsoenlijk schoonmaken. Ella besluit stoer dat ze het spelletje wil hervatten en Lisa loopt terug naar de boom waar ze tot honderd moet tellen.

Muriel heeft het allemaal zien gebeuren. Tot haar afschuw zag ze dat de vrouw de handen van het kind niet ontsmette. Wat een schande! En dan draait de vrouw zich om en loopt weg terwijl ze in een smartphone praat. Muriel kan het niet langer aanzien en loopt op het meisje af om haar verwondingen te inspecteren. Tot haar verbazing herkent het kind haar. Vol vertrouwen vertelt Ella Muriel dat haar broer Otis pianolessen bij haar volgt.

Op het moment dat ze het meisje mee naar huis neemt, ziet ze haar actie als een goede daad. Het lieflijke kind moet tegen de onverschilligheid van haar ouders beschermd worden. Pas als iedereen beseft dat Ella’s ouders geen kinderen verdienen, zal ze het meisje aan de autoriteiten overdragen. Tot die tijd zal ze voor het meisje zorgen en haar enig fatsoen bijbrengen. Haar moeder zal ontmaskerd worden en Muriel zal de lovende dankwoorden met een gepaste bescheidenheid in ontvangst nemen. Dat de wereld van Ella’s liefdevolle familie instort, interesseert haar niet. Wie zich misdraagt, kan immers straf verwachten.

Ik tel tot tien gaat over een van de ergste dingen die een ouder kan overkomen. Een kind dat ontvoerd wordt. Lisa en Alex gaan door een hel. Terwijl de paniek in woeste golven door hun lijf giert, worden ze publiekelijk bezit. De verdwijning van Ella wordt breed uitgemeten in de pers en iedereen heeft er een mening over. De kleine Ella snapt er niks van. Heeft haar moeder niet goed voor haar gezorgd? Ze vindt het niet leuk bij Muriel. Er hangt een nare sfeer in het huis die zelfs door een vierjarige opgepikt wordt.

Het verhaal wordt door Lisa, Muriel en een derde persoon verteld. De intense wanhoop van Lisa steekt extra fel af tegen de onverbiddelijke koelheid van Muriel. De derde persoon is Matthew, de zoon van Muriel. Zijn verhaal speelt zich een jaar eerder af. Wanneer hij voor het eerst verliefd wordt, beseft hij pas goed hoe de liefde van zijn moeder hem verstikt. Hij durft haar niet over zijn vriendinnetje te vertellen uit angst dat ze niet in staat is hem met een ander te delen.

Het boek begint met de onheilspellend zin “Je lichaam beseft eerder dan je hersenen dat je je kind kwijt bent.”. De spanning die deze eerste zin oproept, blijft tot en met de laatste zin aanwezig. Ik heb deze bloedstollende thriller dan ook in één ruk uitgelezen.

ISBN 9789022579923 | paperback | 336 pagina's | Boekerij | mei 2017
Vertaald door Yolande Ligterink

© Annemarie, 22 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

In het water
Paula Hawkins

Wanneer ze het nieuws hoort, gaat er een golf van opluchting door Jules heen. Toen de politiemensen bij haar aanbelden, vreesde ze even dat er iets met haar vrienden of collega’s was gebeurd. Dat was niet zo. Het ging om Nel. Haar zus heeft zelfmoord gepleegd. De opluchting maakt plaats voor woede. Hoe heeft Nel zo zelfzuchtig kunnen zijn? Jules zal terug moeten keren naar Beckford, de plek die ze jaren geleden ontvlucht is, enkel en alleen omdat Nel zo onverantwoordelijk is geweest.

Toen Jules het plaatsje waar ze opgroeide ontvluchtte, was ze vastbesloten nooit meer terug te keren. Het was de plek waar ze haar ernstig zieke moeder verloor. De plek waar haar zus Nel haar de rug toekeerde toen ze haar het meest nodig had. Toch is er geen ontkomen aan. Nel was een alleenstaande moeder. Door haar egoïstische daad staat haar vijftienjarige dochter Lena er nu alleen voor. Jules kan het meisje onmogelijk in de steek laten.

Het botert al meteen niet tussen Jules en Lena. De tiener stelt zich kil en terughoudend op. Tot overmaat van ramp had Nel haar intrek in haar ouderlijk huis genomen. Elke hoek en kier van het gebouw doet Jules aan het verleden denken. Lena geeft haar bovendien het gevoel dat ze een indringer is. Hoort een kind trouwens niet te rouwen om het verlies van haar moeder? Lena gedraagt zich griezelig onaangedaan.

Nel heeft zichzelf van het leven beroofd door in de Verdrinkingspoel te springen. De naam verraadt al dat velen haar zijn voorgegaan. Niet iedereen deed dat vrijwillig. Lang geleden werd de poel gebruikt om heksen te ontmaskeren. Talrijke onschuldige vrouwen zijn in het rimpelloze water om het leven gekomen. Jules ontdekt echter dat er ook recentere gevallen zijn. Nel deed er zelfs onderzoek naar. Enkele maanden voor Nel voor de dood koos, sprong de vijftienjarige Katie in de poel. Niemand weet waarom de beste vriendin van Lena zelfmoord pleegde.

Hoewel Nel zelfmoord heeft gepleegd, wordt haar dood toch door de politie onderzocht. Een ongeluk of een misdaad moeten immers uitgesloten worden. Rechercheur Erin, die niet uit Beckford komt, kan zich niet vinden in de laconieke houding waarmee inspecteur Townsend de zaak probeert af te doen. Wat Erin betreft moet de zaak tot op de bodem uitgezocht worden. Is er misschien een verband tussen de twee sterfgevallen? En hoe zit het alle andere zelfdodingen? Er bekruipt Erin een ongemakkelijk gevoel.

Ook Jules heeft moeite de dood van Nel en Katie van zich af te zetten. Ze weet zich geen raad met het haar opgelegde voogdijschap en daarnaast kan ze het gedrag van Lena niet plaatsen. Ze vermoedt dat het meisje iets verzwijgt, een vermoeden dat Erin met haar deelt. Jules ziet iets in Lena’s ogen dat haar angst aanjaagt. Ze heeft die blik eerder gezien. Lena kijkt naar haar met ogen die zich in haar jeugd al eens in de hare hebben geboord. Toen dat ene gebeurde waar ze nooit met iemand over heeft gepraat. Wat weigert Lena prijs te geven?

In het water is de tweede thriller van de in Zimbabwe geboren en in Londen woonachtige Paula Hawkins. Van haar uitermate spannende debuut Het meisje in de trein werden maar liefst 20 miljoen exemplaren verkocht. Ook werd het boek verfilmd. Wie zo’n denderend debuut schrijft, staat daarna voor de haast onmogelijke taak het succes met een tweede boek te overtreffen. Het is dan ook niet vreemd dat het Paula Hawkins niet helemaal is gelukt. Hoewel In het water van een uitstekende kwaliteit is, is het niet zo tergend spannend als Het meisje in de trein.

Paula Hawkins heeft in dit tweede boek dezelfde stijl als in haar debuut gehandhaafd. De basis is klein en groeit uit tot een steeds groter geheel. Er is iets gebeurd maar de lezer weet niet precies wat. Pas als elk brokje informatie is opgespoord, kan de waarheid ontrafeld worden. Tot die tijd mag de lezer heerlijk puzzelen. Een groot aantal inwoners van Beckford passeren de revue. Vrijwel iedereen heeft wat te verbergen. Welke informatie is onschuldig en welke onthullingen voeren naar de trieste of schokkende waarheid? In In het water is iedereen tot op het laatste moment verdacht! 

ISBN 9789400503892 | paperback | 352 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | mei 2017
Vertaald door Ineke de Groot

© Annemarie, 22 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Doelwit Amerika
Scott McEwen

Alik Zakajev voelt zich weinig op zijn gemak in de donkere smokkeltunnel die van Chihuahua in Mexico naar New Mexico in de Verenigde Staten loopt. Het doet hem te veel denken aan de kolenmijn in Siberië, waar hij gruwelijke dingen heeft meegemaakt. Al vijftien maanden is de smokkeltunnel succesvol in bedrijf. Een half miljoen kilo marihuana is zonder problemen over de grens gesmokkeld. Niemand vermoedt dat een onschuldig ogende veekraal als uitgang voor de tunnel dient.

De vracht die Alik Zakajev vervoert, heeft echter niets met drugssmokkel te maken. De bom die hij bij zich heeft, is dodelijker dan welke vorm van drugs dan ook. Het is een massavernietigingswapen van Russische makelij. De bom maakt onderdeel van een dodelijk plan uit. Een plan dat in de Verenigde Staten letterlijk als een bom in zal slaan. Tot nu toe verloopt de operatie voorspoedig maar Zakajev is op zijn hoede. Wanneer het licht in de gang enkele seconden uitvalt, gaat hij onmiddellijk van het ergste uit. Zonder aarzelen legt hij zijn vinger op de dodemansknop. Als hem wat overkomt, zal de bom ontploffen.

Zakajevs zorgen zijn terecht. Iemand heeft informatie aan de Amerikanen gelekt. Ze wachten Zakajev, zijn mannen en zijn kostbare vracht aan het andere eind van de tunnel op. Er ontstaat een vuurgevecht waarbij aan beide kanten doden vallen. De agenten trekken zich terug maar het is al te laat. Zakajev is door een rondvliegende kogel geraakt. Wanneer zijn levenloze lichaam als een zoutzak opzij zakt, glijdt zijn vinger van de knop. De bom ontploft en geeft al zijn verwoestende kracht prijs.

Het gaat om een kernbom. Het grensstadje Puerto Palomas wordt volledig verwoest en in de wijde omgeving zijn de gevolgen van de bom merkbaar. Hoewel de dodelijke gevolgen van de bom afschuwelijk zijn, heerst in het Witte Huis in Washington ook opluchting. Als het de aanslagplegers was gelukt de bom verder de Verenigde Staten in de loodsen, waren de gevolgen niet te overzien geweest. Toch is de opluchting maar van korte duur. Er blijkt een tweede bom te zijn. Een bom die ongezien de grens over is gesmokkeld. Opnieuw staat duizenden mensenlevens op het spel.

Hoewel het vrijwel onmogelijk lijkt de terroristen te stoppen, besluit de president uiteraard alles op alles te zetten om de aanslag te verijdelen. Omdat er slechts weinigen in staat zullen zijn dit enorme gevaar af te wenden, besluit hij het uiteengevallen team van Gil Shannon op de zaak te zetten. De Navy SEAL-sluipschutter zal zijn voormalige team van SEALs en Delta Force-strijders opnieuw bij elkaar moeten brengen. Alleen zij kunnen de Verenigde Staten voor de dodelijkste aanval ooit behoeden.

Wie het boek American Sniper - de autobiografie van Chris Kyle, volgens velen de dodelijkste sluipschutter ooit -  heeft gelezen of de verfilming met Bradley Cooper in de hoofdrol heeft gezien, kent de naam Scott McEwen waarschijnlijk wel. Hij was de medeauteur van het boek. De sniper-elite serie, waar de actiethriller Doelwit Amerika onder valt, schrijft hij samen met voormalig politieman Thomas Kolonair. Naast schrijver is Scott McEwen strafrechtadvocaat en zet hij zich in voor een aantal militaire liefdadigheidsorganisaties.

In Doelwit Amerika gebeurt veel. Heel veel. In het begin had ik moeite alle personages en situaties uit elkaar te houden. Voor mij was het allemaal veel te chaotisch. Pas wanneer het verhaal zich op Gil Shannon en zijn stoere vrouw Marie concentreert, wordt het echt spannend. In een ruig berggebied spelen zich een aantal zenuwslopende man-tot-mangevechten (en man-tot-vrouwgevechten) af. Ik was eerlijk gezegd meer benieuwd naar de uitkomst van deze strijd dan dat ik me zorgen maakte of de bom wel op tijd gevonden zou worden. Ik ben nu eenmaal niet zo dol op thrillers over geheime diensten. De auteurs hebben er goed aangedaan ook persoonlijke elementen aan het verhaal toe te voegen. Vanwege de afwisseling tussen grootschalige en persoonlijke strijd bevat Doelwit Amerika dan ook voor iedereen die van Amerikaanse actiethrillers houdt wat wils.

ISBN 9789045212913 | paperback | 340 pagina's | Karaker Uitgevers | maart 2017
Vertaald door Piet Dal

© Annemarie, 22 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Blauwzuur
Arnaldur Indriðason

Reykjavik, 1941: Het fatale nekschot waarmee Felix Lunden in zijn eigen appartement is omgebracht, heeft een groot deel van zijn gezicht verwoest. De politiemensen die als eerste ter plaatse waren, zijn de schok nog altijd niet te boven. Flóvent stuurt iedereen, op de districtsarts na, weg. Pas wanneer de drukte om hem heen verdwenen is, kan hij de situatie goed in zich opnemen.

Hoewel Flóvent al een paar jaar bij de recherche in Reykjavik werkt, heeft hij weinig ervaring met moordzaken. Er worden simpelweg niet veel moorden in de rustige IJslandse hoofdstad gepleegd. Flóvent neemt het appartement goed in zich op. Overal zit bloed. De dode, die volgens Flóvent tussen de twintig en dertig jaar moet zijn geweest, draagt eenvoudige kleding. De manier waarop hij om het leven is gebracht, doet aan een executie denken. De bruutheid van de daad wordt benadrukt door het bloederige teken dat op Felixs voorhoofd is aangebracht. Wie doet zoiets? Wie tekent een bloederig hakenkruis op het voorhoofd van zijn slachtoffer?

De link met de oorlog die woedt, is snel gelegd. Het wapen waarmee het dodelijke schot is gelost, is van Amerikaanse makelij en het hakenkruis verwijst naar de Nazi’s die Europa bezetten. De vraag is echter wat Felix Lunden met de oorlog te maken heeft. Felix was een handelsreiziger die in heel IJsland zijn eenvoudige handelswaar aan de man probeerde te brengen. Volgens zijn buren was hij een rustige buurman en ging hij niet met de Amerikaanse en Engelse soldaten die het land overspoelen om.

De komst van de vele soldaten zorgt voor wrijving in het rustieke land. Zo pappen veel soldaten met IJslandse vrouwen aan, wat hen niet bepaald in dank wordt afgenomen. Wanneer een vrouw omgang met een soldaat heeft, wordt in de volksmond gezegd dat zij in “de Situatie” is beland. Volgens velen kan daar weinig goeds uit voortkomen. Een moord op een IJslander met een Amerikaans wapen, zal de gespannen situatie alleen maar verergeren. De militaire politie besluit daarom zelf ook iemand op de zaak te zetten. De keus valt op de in Canada opgegroeide Thorson. Hij heeft weliswaar geen enkele ervaring met moordzaken maar hij is van IJslandse afkomst en beheerst de taal vloeiend. Hij zal een brug tussen de IJslanders en het leger moeten vormen, met als voornaamste taak de gemoederen te sussen.

Het officieel identificeren van het slachtoffer is slechts een formaliteit. Toch zorgt de huurbazin, die het lichaam heeft gevonden, voor een verrassing wanneer zij in het mortuarium met de vermoorde man wordt geconfronteerd. Verbaasd vraagt ze of er een tweede moord is gepleegd. Waar is Felix? Flóvent wijst naar het lichaam op de tafel. Daar ligt hij immers. Gedecideerd schudt de huurbazin haar hoofd. Toen ze de man in het appartement van Felix zag liggen, was ze er automatisch van uitgegaan dat het om Felix zelf ging. De man die voor haar ligt, is Felix echter niet. Flóvent is verbijsterd. Wie is de dode dan en waar is Felix Lunden?

Opnieuw ben ik als een blok voor de ingetogen schrijfstijl van Indriðason gevallen. Prachtig sober, zonder tierelantijnen, beschrijft hij de situatie in IJsland zoals die aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was. Door de gunstige ligging van het land was het in de Tweede Wereldoorlog een komen en gaan van Britse en Amerikaanse soldaten. Hun aanwezigheid verstoorde het leven van de IJslanders ingrijpend.

Flóvent en Thorson zijn twee prettige personages die hun uiterste best doen om de gebeurtenissen die tot de moord hebben geleid te doorgronden. Allereerst moet Felix Lunden opgespoord worden maar die houdt zich goed schuil. Waarom weigert zijn familie mee te werken? En hoe zit het met het slachtoffer zelf? Wie is deze man en waarom is hij in het appartement van Felix aan zijn einde gekomen? Het lijkt erop dat Felix een voortvluchtige moordenaar is maar Flóvent en Thorson weten dat de waarheid zich niet altijd zo eenvoudig laat vangen.

Blauwzuur is het tweede boek over Flóvent en Thorson. Voor de twee onderzoekers zelf vormt dit verhaal echter een eerste kennismaking. Het eerste boek over dit tweetal – Erfschuld – speelt zich namelijk drie jaar later, in 1944, af. Hun bescheiden karakters vormen een prachtige aanvulling op het goed gekozen onderwerp. IJsland was niet door de Duitsers maar door de geallieerden bezet. Hoewel er geen oorlog in het land woedde, was de sfeer in IJsland gespannen. Meerdere culturen moesten het noodgedwongen met elkaar zien te rooien. Indriðason heeft dit fragment van de IJslandse geschiedenis - met een uitmuntende eenvoud die alleen de allerbeste schrijvers beheersen - in een intrigerend moordmysterie verpakt.   

ISBN 9789021402871| paperback | 282 pagina's | Uitgeverij Q | mei 2018
Vertaald door Adriaan Faber

© Annemarie, 19 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Pijngrens
Loes den Hollander

Na zevenendertig jaar is het verdriet nog altijd tastbaar. Annemiek was nog maar zestien jaar oud toen ze haar grote liefde Garin en haar pasgeboren baby verloor. Toen Garin met zijn vrouw op het vliegtuig stapte, wist hij niet dat Annemiek zwanger was. Toen Annemiek las dat het vliegtuig was neergestort en Garin om het leven was gekomen, spatte haar prille en geheime liefdesgeluk als een zeepbel uiteen. Zo lang mogelijk hield Annemiek haar zwangerschap verborgen. Toen haar strenggelovige moeder eindelijk doorkreeg wat er aan de hand was, reageerde de vrouw onverbiddelijk. Annemiek moest haar dochtertje afstaan en zo snel mogelijk doorgaan met haar leven, alsof er niets gebeurd was.

In 2014 wordt het steeds moeilijk het verleden te vergeten. Door de vliegtuigramp in de Oekraïne komt alles weer boven. Zal ze het Fiom bellen om te informeren of haar dochter opgespoord kan worden? Annemiek verlangt vurig naar haar kind en ook Garin is geen moment uit haar gedachten. Kort nadat ze alles wat haar dierbaar was verloor, regelde haar moeder een baan als kindermeisje bij Arnoud Jan, een weduwnaar, voor haar. Niet veel later trouwde hij met haar, om kletspraatjes te voorkomen. Jarenlang heeft Annemiek zich in haar lot geschikt. Ze voedde haar stiefdochter Linda liefdevol op en nam genoegen met een huwelijk zonder seks. Nu heeft Arnoud Jan echter besloten dat hij wil scheiden. Annemiek wordt afgedankt.

De vliegramp is ook Maxims leven binnengedrongen. De politie vertelde hem dat zijn vriendin Sharon samen met zijn beste vriend Doug in het vliegtuig had gezeten. Maxim toont zich geschokt maar hij weet wel beter. Sharon zat helemaal niet in het vliegtuig. Doug had haar paspoort geleend om de achterdochtige echtgenoot van zijn maîtresse Sonja op een dwaalspoor te zetten. Het komt Maxim echter prima uit dat iedereen denkt dat Sharon bij de vliegramp om het leven is gekomen. Nu hoeft niemand erachter te komen dat hij haar in werkelijkheid achter het schuurtje in zijn achtertuin begraven heeft. Het was niet zijn bedoeling haar te doden maar ze bleef maar zeuren. Maxim verloor zijn zelfbeheersing. Dat overkomt hem soms.

Maxims ex-vrouw Bridget denkt, net als Annemiek, door de recente vliegramp steeds aan de ramp die jaren geleden plaatsvond. Toen Annemiek haar grote liefde verloor, verloor zij haar ouders, zus en zwager. Ze kan de beelden op het nieuws dan ook nauwelijks verdragen. Ook heeft ze moeite met het gedrag van Maxim. Ze zijn al jaren uit elkaar maar hij wil haar nog altijd terug. Het valt Bridget op dat Maxim niet om Sharon rouwt. Hij beweert woedend op haar te zijn omdat ze hem met Doug bedrogen heeft maar Bridget vindt het maar een vreemd verhaal. Iedereen weet dat Sharon dol op Maxim was en niets liever wilde dan met hem trouwen. Bridget stopt haar twijfels over Maxim diep weg. Ze is helemaal klaar met hem. Heus.

In Pijngrens schrijft Loes den Hollander over drie levens die door de vliegramp in de Oekraïne zijn ontwricht. Voor de ramp lukte het de hoofdpersonen hun problemen in bedwang te houden maar nu staan ze voor een keerpunt in hun leven. Annemiek kiest noodgedwongen voor een nieuwe start en Bridget moet besluiten of ze wel echt over Maxim heen is. De twee vrouwen weten niet dat hun kwellingen nauw met elkaar verbonden zijn. Maxim zelf denkt alleen maar aan zijn eigen hachje. Hoewel hij een lijk in zijn achtertuin verbergt, hoopt hij nog altijd op een hereniging met Bridget. Hij weet wel dat hij haar in het verleden regelmatig geslagen heeft maar dat zal hem nu niet meer gebeuren. Dat met Sharon was een uitzondering. Daar kon hij niks aan doen. Wanneer ook de weduwe van Doug spoorloos verdwijnt, wast Maxim zijn handen in onschuld. De metamorfose die zijn achtertuin ondergaat, blijft echter niet onopgemerkt.

Pijngrens gaat over het onder ogen zien van wie je werkelijk bent. Annemiek heeft iets vreselijks meegemaakt maar moet ze daar werkelijk de rest van haar leven voor boeten? Bridget is zo met haar slachtofferrol vergroeid, dat ze het gedrag van haar ex in stand houdt en Maxim is ronduit een griezel. Zolang hij anderen de schuld van zijn gedrag geeft, zal er nooit iets veranderen. In deze raak geschreven en heerlijk meeslepende thriller maakt Loes den Hollander duidelijk wat er gebeuren kan als je weigert je eigen tekortkomingen onder ogen te zien. Soms kom je ermee weg, soms niet…

ISBN 9789045212814 | paperback | 350 pagina's | Karakter Uitgevers | april 2017

© Annemarie, 17 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Casa Familia
Nathalie Pagie

Een survival in de Ardennen is niet iets waar journaliste Tara Linders gelukkig van wordt. Ze heeft geen behoefte aan contact met andere mensen. Haar hond Huub is de enige vriend die ze nodig heeft. Toch voert Tara nu samen met haar collega’s van De Dageraad allerlei pittige opdrachten in de buitenlucht uit. Ook haar nieuwe collega’s van de Vlaamse krant De Gazet zijn van de partij. Met de fusie hoopt Tara’s baas Benno het financieel nog even uit te kunnen zingen.

Een pijnlijk ongeval levert Tara onverwacht een vrije middag op. Benno is onder een zware balk terechtgekomen en heeft zijn been gebroken. Alle activiteiten zijn tot de volgende dag opgeschort. Tara besluit de auto van Diego, de enige collega bij wie ze zich prettig voelt, te lenen om zo de rest van de groep te ontvluchten. Op een pleintje in Lavacherie rookt ze genietend een sigaret. Even ademt de omgeving pure rust uit maar dan trekt een groepje ruziënde jongens haar aandacht. Twee tienerjongens hebben het op een derde knul voorzien. Nadat de jongens hem een trap hebben verkocht, bemoeit Tara zich ermee. De ruziezoekers druipen af.

Een dag later is Tara opnieuw getuige van een vechtpartij. Wanneer ze samen met haar collega’s een schilderachtig plaatsje bezoekt, ziet ze survivalinstructeur Boris met een boos gezicht een café inschieten. De journaliste in Tara is onmiddellijk gewekt. Terwijl haar collega’s druk kwebbelend doorwandelen, tuurt Tara door de ramen van het café naar binnen. Ze ziet dat Boris een verhit gesprek met de barman voert, waarna de situatie escaleert. Boris verkoopt de man een stevige kaakslag en verlaat het pand. Tara is de enige getuige van het voorval. Haar nieuwsgierigheid is gewekt en ze besluit de barman te achtervolgen. Wie weet komt Boris dan ook weer in beeld.

Het spoor van de barman voert haar naar een verlaten pand, vlakbij een bos. Van Boris ontbreekt ieder spoor en ook de barman is inmiddels verdwenen. Tara heeft geen idee wat de man hier te zoeken heeft. Er is werkelijk niets te zien. Dan duikt de man ineens bij de bosrand op. Tara verdwijnt net op tijd uit het zicht en ziet vanuit haar schuilplaats dat de man een krat in zijn handen houdt. Waar heeft hij die vandaan? Tara besluit zich niet langer op het pand maar op het terrein te concentreren en na een nauwkeurige inspectie van de bosrand stuit ze op een luik. Voorzichtig daalt ze in een ondergrondse ruimte af om al snel op een onthutsende ontdekking te stuiten. Tara heeft een nieuw verhaal te pakken!

Over het boek Paradijsvogels schreef ik dat ik hoopte dat er meer boeken over Tara en Diego zouden komen. Gelukkig nemen ze ook in dit nieuwe boek de hoofdrollen voor hun rekening. Tara wordt door Diego met haar afstandelijkheid geconfronteerd. Heeft ze werkelijk geen vrienden nodig? Wordt het niet eens tijd haar eenzaamheid te doorbreken? Tara heeft het er moeilijk mee en het zit Diego zelf ook niet mee. Het lukt hem maar niet een goede balans tussen werk en gezin te vinden. Net als Tara beseft hij dat het roer om moet maar hoe hij dat aan moet pakken, weet hij niet. Diego kiest ervoor zijn kop in het zand te steken. Hij besluit, tot grote frustratie van zijn vrouw Yvonne, in de Ardennen te blijven om samen met Tara het onderzoek voort te zetten.

Wie wil dat alle feiten in het boek precies kloppen en uiterst geloofwaardig zijn, zal tijdens het lezen van dit boek misschien her en der een wenkbrauw optrekken. Om het verhaal soepel te laten verlopen, springt schrijfster Nathalie Pagie soms wat losjes met de aannemelijkheid van een aantal gebeurtenissen om. Zo is het opvallend dat een tienerjongen zich zomaar voor langere tijd ziek kan melden zonder dat de school contact met zijn ouders opneemt. Ach, ik vind het helemaal niet erg. Het verhaal is lekker vlot geschreven en de verhaallijnen zijn mooi op elkaar afgestemd. Casa Familia is een fijn “lekker-lezen-boek”. Het is spannend en heftig zonder dat je er ’s nachts wakker van zal liggen. Deze thriller is dan ook een heel geschikt vakantieboek. Ik heb genoten.

ISBN 9789022577929 | paperback | 299 pagina's | Boekerij | april 2017

© Annemarie, 15 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.markhenshaw.com