Doelwit Amerika
Scott McEwen

Alik Zakajev voelt zich weinig op zijn gemak in de donkere smokkeltunnel die van Chihuahua in Mexico naar New Mexico in de Verenigde Staten loopt. Het doet hem te veel denken aan de kolenmijn in Siberië, waar hij gruwelijke dingen heeft meegemaakt. Al vijftien maanden is de smokkeltunnel succesvol in bedrijf. Een half miljoen kilo marihuana is zonder problemen over de grens gesmokkeld. Niemand vermoedt dat een onschuldig ogende veekraal als uitgang voor de tunnel dient.

De vracht die Alik Zakajev vervoert, heeft echter niets met drugssmokkel te maken. De bom die hij bij zich heeft, is dodelijker dan welke vorm van drugs dan ook. Het is een massavernietigingswapen van Russische makelij. De bom maakt onderdeel van een dodelijk plan uit. Een plan dat in de Verenigde Staten letterlijk als een bom in zal slaan. Tot nu toe verloopt de operatie voorspoedig maar Zakajev is op zijn hoede. Wanneer het licht in de gang enkele seconden uitvalt, gaat hij onmiddellijk van het ergste uit. Zonder aarzelen legt hij zijn vinger op de dodemansknop. Als hem wat overkomt, zal de bom ontploffen.

Zakajevs zorgen zijn terecht. Iemand heeft informatie aan de Amerikanen gelekt. Ze wachten Zakajev, zijn mannen en zijn kostbare vracht aan het andere eind van de tunnel op. Er ontstaat een vuurgevecht waarbij aan beide kanten doden vallen. De agenten trekken zich terug maar het is al te laat. Zakajev is door een rondvliegende kogel geraakt. Wanneer zijn levenloze lichaam als een zoutzak opzij zakt, glijdt zijn vinger van de knop. De bom ontploft en geeft al zijn verwoestende kracht prijs.

Het gaat om een kernbom. Het grensstadje Puerto Palomas wordt volledig verwoest en in de wijde omgeving zijn de gevolgen van de bom merkbaar. Hoewel de dodelijke gevolgen van de bom afschuwelijk zijn, heerst in het Witte Huis in Washington ook opluchting. Als het de aanslagplegers was gelukt de bom verder de Verenigde Staten in de loodsen, waren de gevolgen niet te overzien geweest. Toch is de opluchting maar van korte duur. Er blijkt een tweede bom te zijn. Een bom die ongezien de grens over is gesmokkeld. Opnieuw staat duizenden mensenlevens op het spel.

Hoewel het vrijwel onmogelijk lijkt de terroristen te stoppen, besluit de president uiteraard alles op alles te zetten om de aanslag te verijdelen. Omdat er slechts weinigen in staat zullen zijn dit enorme gevaar af te wenden, besluit hij het uiteengevallen team van Gil Shannon op de zaak te zetten. De Navy SEAL-sluipschutter zal zijn voormalige team van SEALs en Delta Force-strijders opnieuw bij elkaar moeten brengen. Alleen zij kunnen de Verenigde Staten voor de dodelijkste aanval ooit behoeden.

Wie het boek American Sniper - de autobiografie van Chris Kyle, volgens velen de dodelijkste sluipschutter ooit -  heeft gelezen of de verfilming met Bradley Cooper in de hoofdrol heeft gezien, kent de naam Scott McEwen waarschijnlijk wel. Hij was de medeauteur van het boek. De sniper-elite serie, waar de actiethriller Doelwit Amerika onder valt, schrijft hij samen met voormalig politieman Thomas Kolonair. Naast schrijver is Scott McEwen strafrechtadvocaat en zet hij zich in voor een aantal militaire liefdadigheidsorganisaties.

In Doelwit Amerika gebeurt veel. Heel veel. In het begin had ik moeite alle personages en situaties uit elkaar te houden. Voor mij was het allemaal veel te chaotisch. Pas wanneer het verhaal zich op Gil Shannon en zijn stoere vrouw Marie concentreert, wordt het echt spannend. In een ruig berggebied spelen zich een aantal zenuwslopende man-tot-mangevechten (en man-tot-vrouwgevechten) af. Ik was eerlijk gezegd meer benieuwd naar de uitkomst van deze strijd dan dat ik me zorgen maakte of de bom wel op tijd gevonden zou worden. Ik ben nu eenmaal niet zo dol op thrillers over geheime diensten. De auteurs hebben er goed aangedaan ook persoonlijke elementen aan het verhaal toe te voegen. Vanwege de afwisseling tussen grootschalige en persoonlijke strijd bevat Doelwit Amerika dan ook voor iedereen die van Amerikaanse actiethrillers houdt wat wils.

ISBN 9789045212913 | paperback | 340 pagina's | Karaker Uitgevers | maart 2017
Vertaald door Piet Dal

© Annemarie, 22 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Blauwzuur
Arnaldur Indriðason

Reykjavik, 1941: Het fatale nekschot waarmee Felix Lunden in zijn eigen appartement is omgebracht, heeft een groot deel van zijn gezicht verwoest. De politiemensen die als eerste ter plaatse waren, zijn de schok nog altijd niet te boven. Flóvent stuurt iedereen, op de districtsarts na, weg. Pas wanneer de drukte om hem heen verdwenen is, kan hij de situatie goed in zich opnemen.

Hoewel Flóvent al een paar jaar bij de recherche in Reykjavik werkt, heeft hij weinig ervaring met moordzaken. Er worden simpelweg niet veel moorden in de rustige IJslandse hoofdstad gepleegd. Flóvent neemt het appartement goed in zich op. Overal zit bloed. De dode, die volgens Flóvent tussen de twintig en dertig jaar moet zijn geweest, draagt eenvoudige kleding. De manier waarop hij om het leven is gebracht, doet aan een executie denken. De bruutheid van de daad wordt benadrukt door het bloederige teken dat op Felixs voorhoofd is aangebracht. Wie doet zoiets? Wie tekent een bloederig hakenkruis op het voorhoofd van zijn slachtoffer?

De link met de oorlog die woedt, is snel gelegd. Het wapen waarmee het dodelijke schot is gelost, is van Amerikaanse makelij en het hakenkruis verwijst naar de Nazi’s die Europa bezetten. De vraag is echter wat Felix Lunden met de oorlog te maken heeft. Felix was een handelsreiziger die in heel IJsland zijn eenvoudige handelswaar aan de man probeerde te brengen. Volgens zijn buren was hij een rustige buurman en ging hij niet met de Amerikaanse en Engelse soldaten die het land overspoelen om.

De komst van de vele soldaten zorgt voor wrijving in het rustieke land. Zo pappen veel soldaten met IJslandse vrouwen aan, wat hen niet bepaald in dank wordt afgenomen. Wanneer een vrouw omgang met een soldaat heeft, wordt in de volksmond gezegd dat zij in “de Situatie” is beland. Volgens velen kan daar weinig goeds uit voortkomen. Een moord op een IJslander met een Amerikaans wapen, zal de gespannen situatie alleen maar verergeren. De militaire politie besluit daarom zelf ook iemand op de zaak te zetten. De keus valt op de in Canada opgegroeide Thorson. Hij heeft weliswaar geen enkele ervaring met moordzaken maar hij is van IJslandse afkomst en beheerst de taal vloeiend. Hij zal een brug tussen de IJslanders en het leger moeten vormen, met als voornaamste taak de gemoederen te sussen.

Het officieel identificeren van het slachtoffer is slechts een formaliteit. Toch zorgt de huurbazin, die het lichaam heeft gevonden, voor een verrassing wanneer zij in het mortuarium met de vermoorde man wordt geconfronteerd. Verbaasd vraagt ze of er een tweede moord is gepleegd. Waar is Felix? Flóvent wijst naar het lichaam op de tafel. Daar ligt hij immers. Gedecideerd schudt de huurbazin haar hoofd. Toen ze de man in het appartement van Felix zag liggen, was ze er automatisch van uitgegaan dat het om Felix zelf ging. De man die voor haar ligt, is Felix echter niet. Flóvent is verbijsterd. Wie is de dode dan en waar is Felix Lunden?

Opnieuw ben ik als een blok voor de ingetogen schrijfstijl van Indriðason gevallen. Prachtig sober, zonder tierelantijnen, beschrijft hij de situatie in IJsland zoals die aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was. Door de gunstige ligging van het land was het in de Tweede Wereldoorlog een komen en gaan van Britse en Amerikaanse soldaten. Hun aanwezigheid verstoorde het leven van de IJslanders ingrijpend.

Flóvent en Thorson zijn twee prettige personages die hun uiterste best doen om de gebeurtenissen die tot de moord hebben geleid te doorgronden. Allereerst moet Felix Lunden opgespoord worden maar die houdt zich goed schuil. Waarom weigert zijn familie mee te werken? En hoe zit het met het slachtoffer zelf? Wie is deze man en waarom is hij in het appartement van Felix aan zijn einde gekomen? Het lijkt erop dat Felix een voortvluchtige moordenaar is maar Flóvent en Thorson weten dat de waarheid zich niet altijd zo eenvoudig laat vangen.

Blauwzuur is het tweede boek over Flóvent en Thorson. Voor de twee onderzoekers zelf vormt dit verhaal echter een eerste kennismaking. Het eerste boek over dit tweetal – Erfschuld – speelt zich namelijk drie jaar later, in 1944, af. Hun bescheiden karakters vormen een prachtige aanvulling op het goed gekozen onderwerp. IJsland was niet door de Duitsers maar door de geallieerden bezet. Hoewel er geen oorlog in het land woedde, was de sfeer in IJsland gespannen. Meerdere culturen moesten het noodgedwongen met elkaar zien te rooien. Indriðason heeft dit fragment van de IJslandse geschiedenis - met een uitmuntende eenvoud die alleen de allerbeste schrijvers beheersen - in een intrigerend moordmysterie verpakt.   

ISBN 9789021402871| paperback | 282 pagina's | Uitgeverij Q | mei 2018
Vertaald door Adriaan Faber

© Annemarie, 19 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Pijngrens
Loes den Hollander

Na zevenendertig jaar is het verdriet nog altijd tastbaar. Annemiek was nog maar zestien jaar oud toen ze haar grote liefde Garin en haar pasgeboren baby verloor. Toen Garin met zijn vrouw op het vliegtuig stapte, wist hij niet dat Annemiek zwanger was. Toen Annemiek las dat het vliegtuig was neergestort en Garin om het leven was gekomen, spatte haar prille en geheime liefdesgeluk als een zeepbel uiteen. Zo lang mogelijk hield Annemiek haar zwangerschap verborgen. Toen haar strenggelovige moeder eindelijk doorkreeg wat er aan de hand was, reageerde de vrouw onverbiddelijk. Annemiek moest haar dochtertje afstaan en zo snel mogelijk doorgaan met haar leven, alsof er niets gebeurd was.

In 2014 wordt het steeds moeilijk het verleden te vergeten. Door de vliegtuigramp in de Oekraïne komt alles weer boven. Zal ze het Fiom bellen om te informeren of haar dochter opgespoord kan worden? Annemiek verlangt vurig naar haar kind en ook Garin is geen moment uit haar gedachten. Kort nadat ze alles wat haar dierbaar was verloor, regelde haar moeder een baan als kindermeisje bij Arnoud Jan, een weduwnaar, voor haar. Niet veel later trouwde hij met haar, om kletspraatjes te voorkomen. Jarenlang heeft Annemiek zich in haar lot geschikt. Ze voedde haar stiefdochter Linda liefdevol op en nam genoegen met een huwelijk zonder seks. Nu heeft Arnoud Jan echter besloten dat hij wil scheiden. Annemiek wordt afgedankt.

De vliegramp is ook Maxims leven binnengedrongen. De politie vertelde hem dat zijn vriendin Sharon samen met zijn beste vriend Doug in het vliegtuig had gezeten. Maxim toont zich geschokt maar hij weet wel beter. Sharon zat helemaal niet in het vliegtuig. Doug had haar paspoort geleend om de achterdochtige echtgenoot van zijn maîtresse Sonja op een dwaalspoor te zetten. Het komt Maxim echter prima uit dat iedereen denkt dat Sharon bij de vliegramp om het leven is gekomen. Nu hoeft niemand erachter te komen dat hij haar in werkelijkheid achter het schuurtje in zijn achtertuin begraven heeft. Het was niet zijn bedoeling haar te doden maar ze bleef maar zeuren. Maxim verloor zijn zelfbeheersing. Dat overkomt hem soms.

Maxims ex-vrouw Bridget denkt, net als Annemiek, door de recente vliegramp steeds aan de ramp die jaren geleden plaatsvond. Toen Annemiek haar grote liefde verloor, verloor zij haar ouders, zus en zwager. Ze kan de beelden op het nieuws dan ook nauwelijks verdragen. Ook heeft ze moeite met het gedrag van Maxim. Ze zijn al jaren uit elkaar maar hij wil haar nog altijd terug. Het valt Bridget op dat Maxim niet om Sharon rouwt. Hij beweert woedend op haar te zijn omdat ze hem met Doug bedrogen heeft maar Bridget vindt het maar een vreemd verhaal. Iedereen weet dat Sharon dol op Maxim was en niets liever wilde dan met hem trouwen. Bridget stopt haar twijfels over Maxim diep weg. Ze is helemaal klaar met hem. Heus.

In Pijngrens schrijft Loes den Hollander over drie levens die door de vliegramp in de Oekraïne zijn ontwricht. Voor de ramp lukte het de hoofdpersonen hun problemen in bedwang te houden maar nu staan ze voor een keerpunt in hun leven. Annemiek kiest noodgedwongen voor een nieuwe start en Bridget moet besluiten of ze wel echt over Maxim heen is. De twee vrouwen weten niet dat hun kwellingen nauw met elkaar verbonden zijn. Maxim zelf denkt alleen maar aan zijn eigen hachje. Hoewel hij een lijk in zijn achtertuin verbergt, hoopt hij nog altijd op een hereniging met Bridget. Hij weet wel dat hij haar in het verleden regelmatig geslagen heeft maar dat zal hem nu niet meer gebeuren. Dat met Sharon was een uitzondering. Daar kon hij niks aan doen. Wanneer ook de weduwe van Doug spoorloos verdwijnt, wast Maxim zijn handen in onschuld. De metamorfose die zijn achtertuin ondergaat, blijft echter niet onopgemerkt.

Pijngrens gaat over het onder ogen zien van wie je werkelijk bent. Annemiek heeft iets vreselijks meegemaakt maar moet ze daar werkelijk de rest van haar leven voor boeten? Bridget is zo met haar slachtofferrol vergroeid, dat ze het gedrag van haar ex in stand houdt en Maxim is ronduit een griezel. Zolang hij anderen de schuld van zijn gedrag geeft, zal er nooit iets veranderen. In deze raak geschreven en heerlijk meeslepende thriller maakt Loes den Hollander duidelijk wat er gebeuren kan als je weigert je eigen tekortkomingen onder ogen te zien. Soms kom je ermee weg, soms niet…

ISBN 9789045212814 | paperback | 350 pagina's | Karakter Uitgevers | april 2017

© Annemarie, 17 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Casa Familia
Nathalie Pagie

Een survival in de Ardennen is niet iets waar journaliste Tara Linders gelukkig van wordt. Ze heeft geen behoefte aan contact met andere mensen. Haar hond Huub is de enige vriend die ze nodig heeft. Toch voert Tara nu samen met haar collega’s van De Dageraad allerlei pittige opdrachten in de buitenlucht uit. Ook haar nieuwe collega’s van de Vlaamse krant De Gazet zijn van de partij. Met de fusie hoopt Tara’s baas Benno het financieel nog even uit te kunnen zingen.

Een pijnlijk ongeval levert Tara onverwacht een vrije middag op. Benno is onder een zware balk terechtgekomen en heeft zijn been gebroken. Alle activiteiten zijn tot de volgende dag opgeschort. Tara besluit de auto van Diego, de enige collega bij wie ze zich prettig voelt, te lenen om zo de rest van de groep te ontvluchten. Op een pleintje in Lavacherie rookt ze genietend een sigaret. Even ademt de omgeving pure rust uit maar dan trekt een groepje ruziënde jongens haar aandacht. Twee tienerjongens hebben het op een derde knul voorzien. Nadat de jongens hem een trap hebben verkocht, bemoeit Tara zich ermee. De ruziezoekers druipen af.

Een dag later is Tara opnieuw getuige van een vechtpartij. Wanneer ze samen met haar collega’s een schilderachtig plaatsje bezoekt, ziet ze survivalinstructeur Boris met een boos gezicht een café inschieten. De journaliste in Tara is onmiddellijk gewekt. Terwijl haar collega’s druk kwebbelend doorwandelen, tuurt Tara door de ramen van het café naar binnen. Ze ziet dat Boris een verhit gesprek met de barman voert, waarna de situatie escaleert. Boris verkoopt de man een stevige kaakslag en verlaat het pand. Tara is de enige getuige van het voorval. Haar nieuwsgierigheid is gewekt en ze besluit de barman te achtervolgen. Wie weet komt Boris dan ook weer in beeld.

Het spoor van de barman voert haar naar een verlaten pand, vlakbij een bos. Van Boris ontbreekt ieder spoor en ook de barman is inmiddels verdwenen. Tara heeft geen idee wat de man hier te zoeken heeft. Er is werkelijk niets te zien. Dan duikt de man ineens bij de bosrand op. Tara verdwijnt net op tijd uit het zicht en ziet vanuit haar schuilplaats dat de man een krat in zijn handen houdt. Waar heeft hij die vandaan? Tara besluit zich niet langer op het pand maar op het terrein te concentreren en na een nauwkeurige inspectie van de bosrand stuit ze op een luik. Voorzichtig daalt ze in een ondergrondse ruimte af om al snel op een onthutsende ontdekking te stuiten. Tara heeft een nieuw verhaal te pakken!

Over het boek Paradijsvogels schreef ik dat ik hoopte dat er meer boeken over Tara en Diego zouden komen. Gelukkig nemen ze ook in dit nieuwe boek de hoofdrollen voor hun rekening. Tara wordt door Diego met haar afstandelijkheid geconfronteerd. Heeft ze werkelijk geen vrienden nodig? Wordt het niet eens tijd haar eenzaamheid te doorbreken? Tara heeft het er moeilijk mee en het zit Diego zelf ook niet mee. Het lukt hem maar niet een goede balans tussen werk en gezin te vinden. Net als Tara beseft hij dat het roer om moet maar hoe hij dat aan moet pakken, weet hij niet. Diego kiest ervoor zijn kop in het zand te steken. Hij besluit, tot grote frustratie van zijn vrouw Yvonne, in de Ardennen te blijven om samen met Tara het onderzoek voort te zetten.

Wie wil dat alle feiten in het boek precies kloppen en uiterst geloofwaardig zijn, zal tijdens het lezen van dit boek misschien her en der een wenkbrauw optrekken. Om het verhaal soepel te laten verlopen, springt schrijfster Nathalie Pagie soms wat losjes met de aannemelijkheid van een aantal gebeurtenissen om. Zo is het opvallend dat een tienerjongen zich zomaar voor langere tijd ziek kan melden zonder dat de school contact met zijn ouders opneemt. Ach, ik vind het helemaal niet erg. Het verhaal is lekker vlot geschreven en de verhaallijnen zijn mooi op elkaar afgestemd. Casa Familia is een fijn “lekker-lezen-boek”. Het is spannend en heftig zonder dat je er ’s nachts wakker van zal liggen. Deze thriller is dan ook een heel geschikt vakantieboek. Ik heb genoten.

ISBN 9789022577929 | paperback | 299 pagina's | Boekerij | april 2017

© Annemarie, 15 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.markhenshaw.com

De val van Moscow Station
Mark Henshaw

De royale geldbeloning heeft Alden Maines over de streep getrokken. Jarenlang heeft hij als CIA-agent zijn leven op het spel gezet om opdrachten voor de leiders van zijn land uit te voeren. Maines heeft heldhaftige daden verricht en mensenlevens gered. Zijn laatste actie heeft echter alles tenietgedaan. Maines had genoeg van het wanbeleid van zijn bazen en heeft tegen betaling informatie aan de Russen doorgespeeld. Hij heeft zonder aarzelen verraden dat de Russische generaal Stepan Illarionovitsj Strelnikov als informant voor de Amerikanen werkte. Nu is de generaal dood. Zijn levenloze lichaam is drijvend in een meer aangetroffen.

Vreemd genoeg reageert Maines verbaast op het nieuws over Strelnikovs dood. Zijn verbazing maakt echter al snel plaats voor onverschilligheid. In ruil voor de flinke som geld die de Russen hem beloofd hebben, is hij bereid nog veel meer namen prijs te geven. Maines rekent zich rijk. Arkadi Lavrov van de Russische militaire inlichtingendienst (de GROe) is echter helemaal niet van plan de Amerikaan bakken met geld toe te stoppen. Hij vertelt Maines onomwonden dat hij zijn verraad aan de FBI heeft gemeld. Er wacht hem niet langer een luxueus leventje. Als Maines niet doet wat Lavrov zegt, zal die hem zonder aarzelen aan zijn thuisland uitleveren. Als verrader staat hem dan een lange, lange gevangenisstraf te wachten.

Kyra Stryker kan nauwelijks geloven dat Maines zijn thuisland verraden heeft. Ze heeft zijn leven aan hem te danken. Maines heeft zelfs het bevel van een meerdere genegeerd om haar leven te kunnen redden. Samen met CIA-analist Jonathan Burke gaat ze de confrontatie met de Russen aan. Ze wil Maines’ kant van het verhaal horen en hem uit handen van de Russen bevrijden voor al hun informanten de dood vinden. Stepan Illarionovitsj Strelnikov hebben ze niet kunnen redden maar er zijn er meer. Als Maines zijn mond voorbijpraat, zullen ze allemaal opgespoord en omgebracht worden.

Kyra Strykers onverschrokken houding trekt de aandacht van Lavrov. Wie is die brutale vrouw die zich overal naar binnen weet te praten? Wanneer Kyra en Jonathan ontdekken dat er nóg een dode in de buurt van het meer is gevonden, besluiten ze op onderzoek uit te gaan. Het tweetal kamt de omgeving van het meer uit en stuit vervolgens op een wel heel bijzondere plek. Waar wordt de geheimzinnige locatie precies voor gebruikt? De angst slaat toe. Als hun vermoedens kloppen, zijn ze op een groot en levensgevaarlijk geheim gestuit!

De val van Moscow Station is een spionagethriller. Het is niet mijn favoriete genre en een dergelijke thriller moet dan ook bijzonder goed geschreven zijn om mijn aandacht vast te kunnen houden. Dat is schrijver Mark Henshaw slechts ten dele gelukt. De verhaallijn over de pittige Kyra Stryker is meeslepend en spannend. Haar verhaal heb ik dan ook met interesse gelezen. De rest van het boek vond ik helaas minder interessant. De president van Amerika is een vervelend kerel (wat bepaald niet onrealistisch is) en de gedeeltes over de Russen zijn aan de saaie kant.

De auteur heeft veel aandacht aan de uitwerking van de verhaallijnen besteed. Meestal vind ik dat een pluspunt maar in dit boek levert het geen diepgang maar juist langdradigheid op. De daadwerkelijke inhoud is hierdoor wat magertjes. Mij is dit boek dus wat tegengevallen maar nogmaals: ik ben geen grote liefhebber van dit gene. Als je wel van spionagethrillers houdt, negeer mijn mening dan gerust en oordeel zelf!

ISBN 9789045213514 | paperback | 315 pagina's | Karakter Uitgevers | maart 2017
Vertaald door Jolanda te Lindert

© Annemarie, 10 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.ruthware.com

De vrouw in suite 10
Ruth Ware

Wanneer ze wakker wordt, is Lo Blacklock niet langer alleen. Twee kattenpoten hebben zich stevig in haar wang geplant. Hoe is Delilah in haar slaapkamer beland? In het duister van de nacht geeft Lo zichzelf de schuld van de nachtelijke onrust. Als ze niet zo veel had gedronken, had ze de keukendeur niet opengelaten. Inwendig kreunend verdwijnt Lo diep onder haar dekbed. Enkele seconden later zit ze echter rechtop in bed. Haar hart klopt in haar keel. Haar slaapkamerdeur – die naar buiten opengaat – is dicht. Delilah heeft die onmogelijk achter zich kunnen sluiten. Iemand moet het voor haar gedaan hebben. Iemand die zich niet in Lo’s huis zou moeten bevinden.

Met ingehouden adem luistert Lo naar de geluiden in haar appartementje. Het is stil. De opluchting spoelt als een warme golf over haar heen. Delilah bevond zich vast al in haar kamer toen ze zelf, met haar dronken hoofd, de deur achter zich sloot. Lo neemt zich plechtig voor nooit meer zo veel te drinken. Het is tijd dat ze zich wat volwassener gaat gedragen. Met Delilah stevig in haar armen geklemd, opent ze de slaapkamerdeur. De rest van de nacht zal haar eigenwijze kat gewoon weer in de keuken moeten slapen.

De man die voor haar slaapkamerdeur staat, kijkt haar recht aan. Zijn gelaatstrekken zijn door een capuchon en een bandana aan het zicht onttrokken. Lo kijkt niet naar zijn gezicht. Het zijn in handschoenen gehulde handen die haar blik als een magneet naar zich toe trekken. Ze verraden dat de man een professional is. Zal hij haar gaan verkrachten? Vermoorden misschien? Het smekende gepiep dat uit haar keel geperst wordt, klinkt als de stem van iemand anders. De man luistert niet. Met een klap slaat hij de slaapkamerdeur dicht. Lo beseft nauwelijks dat de deur haar vol in het gezicht raakt. Terwijl ze bibberend van angst alle besef van tijd verliest, gaat de onbekende er met de inhoud van haar handtas vandoor.

In de dagen die volgen wordt Lo keer op keer door angst overmand. Slapen lijkt geen onderdeel van haar leven meer uit te maken. Lo kan alleen nog maar aan de inbreker denken en vergeet zelfs naar haar werk te gaan. Een e-mailtje van haar baas schudt haar wakker. Over een paar dagen zal Lo aan boord van een luxe cruiseschip stappen om een reisverslag te maken voor het reisblad Velocity waar ze al tien jaar voor werkt. Zal ze afhaken? Lo besluit toch te gaan. Elke plek is beter dan thuis.

Wanneer Lo zich aan boord van de Aurora Borealis begeeft, overrompelt de weelde haar. Ze hoopt vurig dat ze niet bij de andere gasten, die ongetwijfeld over bakken met geld beschikken, uit de toon zal vallen. Gelukkig verloopt de eerste avond redelijk voorspoedig. Lo drinkt tegen beter weten in veel te veel maar ze weet zich aardig staande te houden. Naast de eigenaar van het schip, zijn vrouw en een aantal rijke zakenrelaties, reizen er nog een aantal andere leden van de pers mee. Lo baalt dat een van hen haar ex-vriend Ben is. Na het diner waggelt ze dronken naar haar hut. Voor het eerst in dagen valt ze als een blok in slaap.

Midden in de nacht schrikt Lo wakker. De paniek giert door haar lijf. Hoorde ze een gil? In de hut naast haar schuift iemand de balkondeur open. Even later klinkt er een plons. Een luide plons. Is er iemand in het water gevallen? Lo haast zich naar haar eigen balkon en meent nog net een mensenhand in de diepte te zien verdwijnen. Totaal in paniek belt ze de receptie om tot de ontdekking te komen dat er helemaal niemand in de hut naast haar – suite 10 – verblijft. Wanneer de volgende ochtend blijkt dat er niemand wordt vermist, komt Lo tot de conclusie dat niemand haar verwarde verhaal gelooft. Toch twijfelt ze geen seconde aan wat ze heeft gehoord. Er is absoluut iemand overboord gegooid.

Door de inbraak, meteen in het begin van het boek, is het verhaal onmiddellijk spannend. Deze spanning zal tijdens de rest van het verhaal niet meer verdwijnen. Wat heeft Lo precies gezien en gehoord? Waarom suggereren sommige mensen dat ze labiel is? De Britse schrijfster Ruth Ware maakt het verhaal nóg spannender door de hoofdverhaallijn te onderbreken voor berichten van Lo’s vriend Judah. De berichten zijn steeds een paar dagen in de toekomst aan vrienden en familie van Lo verstuurd. Judah maakt zich zorgen. Lo wordt vermist. Hij is bang dat haar iets overkomen is…

De vrouw in suite 10 is een werkelijk verrukkelijke thriller. Het is zo spannend dat ik alles om me heen vergat en alleen nog maar wilde lezen, lezen, lezen. De vrouw in suite 10 vormt een definitie voor de perfecte Britse thriller. Het is heel intens en persoonlijk geschreven. Alles draait om de eenzame beleveniswereld van de hoofdpersoon. Dit boek is dan ook een absolute aanrader voor iedereen die, net zoals ik, dol op zenuwslopende thrillers vol verrassende verhaalwendingen is!

ISBN 9789024574681 | paperback | 352 pagina's | Luitingh-Sijthoff | maart 2017
Vertaald door Hanneke van Soest

© Annemarie, 7 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Over de grens
James Patterson

De moord op hoofdinspecteur Tom McGrath schokt zijn collega’s van het DC Metropolitan Police Department diep. Hij is op klaarlichte dag neergeschoten toen hij met tassen vol gezonde boodschappen de supermarkt verliet. Ook zijn jonge vriendin Edita Kravic, een studente, vond de dood op het trottoir voor de supermarkt. Het kersverse stel mocht niet lang van hun prille liefde genieten.

Rechercheur Alex Cross reageert geschokt op de brute moord. Hij vindt het bovendien vreselijk zijn vrouw Bree het tragische nieuws te moeten vertellen. Voor Bree, die ook bij de politie werkt, was McGrath een mentor. Toen ze als groentje bij de politie kwam, nam hij haar onder zijn hoede. Mede dankzij zijn hulp en aanmoedigingen slaagde ze erin steeds hoger in rang op te klimmen. Tom McGrath betekende veel voor Bree. Het trieste bericht komt dan ook hard aan.

Wie wilde McGrath dood? Of was juist Edita Kravic het hoofddoelwit? McGrath was een doorgewinterde politieman die met zijn harde mentaliteit bewondering maar ook afschuw bij zijn omgeving opriep. Op het moment van zijn dood lagen hij en zijn vrouw Vivian in scheiding. Edita Kravic woonde daarentegen bijzonder luxe voor een arme studente. Hoe kwam ze aan al het geld dat in haar woning werd aangetroffen? Ook werd Edita door een onbekende lastiggevallen. Kon haar stalker het soms niet verkroppen dat ze een relatie met Tom McGrath had? 

Nu McGrath er niet meer is, zit het politiekorps dringend om een nieuwe hoofdinspecteur verlegen. Alex krijgt de functie aangeboden. Hoewel het een mooie promotie is, weigert hij beleefd. Alex wil actief bij politieonderzoeken betrokken zijn en hij is bang dat hij als hoofdinspecteur vooral achter een bureau zal zitten. Tot zijn verbazing én trots gaat Bree er met de felbegeerde functie vandoor. Wanneer een massale moordpartij in een drugslaboratorium plaatsvindt, wordt ze meteen voor de leeuwen gegooid.

Maar liefst tweeëntwintig mensen, alle mensen die zich in het drugslab bevonden, zijn zonder pardon neergeknald. Van de daders ontbreekt ieder spoor. Zelfs alle kogelhulzen zijn zorgvuldig verzameld en meegenomen. Vreemd genoeg hebben de moordenaars de enorme hoeveelheid drugs links laten liggen. Ook de riante hoeveelheid geld die in het pand wordt aangetroffen, is niet aangeraakt. Als het niet om drugs of geld ging, waar ging het dan wel om? Alex, Bree en hun collega’s begrijpen er niks van.

Alsof de dood van tweeëntwintig mensen nog niet genoeg is, blijft het onbekende doodseskader toeslaan. Van een motief ontbreekt nog altijd elk spoor. Bree voelt de verantwoordelijkheid die bij haar nieuwe functie hoort als een loodzware last op haar schouders drukken. Ook de moord op Tom McGrath en Edita Kravic is nog altijd niet opgehelderd. En dan zijn er nog een aantal mysterieuze auto-ongelukken. Hebben de bestuurders zomaar de macht over het stuur verloren of heeft iemand hen een handje geholpen?

De boeken over Alex Cross lezen als een trein en Over de grens vormt daarop zeker geen uitzondering. De gebeurtenissen in dit verhaal vormen samen een intrigerende puzzel die je als lezer samen met Alex en Bree op mag lossen. Staan de uiteenlopende misdaden met elkaar in verband of hebben ze helemaal niks met elkaar te maken? Wat het duistere motief van de daders achter de massale slachtpartijen? In Over de grens wordt het uiterste van Alex’ kunnen gevergd.

Wat de verhalen over Alex Cross keer op keer tot een groot succes maken, is de huiselijke sfeer die door de spannende gebeurtenissen verweven is. Alex is niet alleen rechercheur maar ook vader, echtgenoot en kleinzoon. Zijn gezin betekent alles voor hem en in de vele boeken die inmiddels over Alex Cross verschenen zijn, heb ik zijn kinderen “zien” opgroeien. Door de perfecte mix van misdaad en persoonlijke perikelen, weet James Patterson me met zijn boeken over Alex Cross steeds opnieuw te boeien. Met Over de grens is een van mijn favoriete boekenreeksen weer een uitstekend deel rijker.

ISBN 9789023455363 | paperback | 398 pagina's | Uitgeverij Cargo | april 2017
Vertaald door Waldemar Noë

© Annemarie, 8 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Tokyo Tapes nr. 6-4
Hideo Yokoyama

Het boek is slechts met één woord te omschrijven: magistraal! De Japanse auteur Hideo Yokoyama (1957) beschrijft op epische wijze de speurtocht naar de waarheid rondom een onopgeloste ontvoering van en moord op het 7-jarige meisje Shoko Amamiya. Dat verhaal begint 14 jaar eerder, wanneer hoofdpersoon Yoshinobu Hikami deel uitmaakt van het rechercheteam dat de ontvoering en moord onderzoekt. Helaas wordt de moordenaar nooit gevonden.

14 jaar later wordt Hikami zijdelings weer bij de zaak betrokken wanneer hij in zijn functie als persofficier wordt gevraagd goedkeuring te krijgen van Shoko's vader om de hoogste baas van de politie te ontvangen. De vader weigert ronduit; hij wil niets meer met de politie te maken hebben. Wanneer Hikami probeert uit te zoeken waarom wordt een beerput geopend van corruptie, onvermogen en schrijnende politieke beslissingen. Hij komt terecht in een spagaat wanneer hij betrokken raakt in een strijd tussen twee politiedepartementen; het ene departement waar hij graag bij wil horen (de criminele recherche) en het departement waar hij tegen zijn zin in naartoe is gepromoveerd (de afdeling die zich met administratieve zaken bezighoudt). Was die overplaatsing een straf voor zijn aandeel aan de zaak van Shoko? Het is slechts één van de vragen die hem bezighouden.
Privé heeft hij het ook zwaar. Zijn tienerdochter Ayumi is van huis weggelopen waardoor de relatie met zijn vrouw onder druk is komen te staan. Leeft Ayumi nog? Wat betekenen de stille telefoontjes die binnenkomen en waarbij niemand iets zegt? Is het zijn dochter?

Yokoyama beschrijft de Japanse manier van leven zeer gedetailleerd. Voor westerse ogen gebeurt er veel onbegrijpelijks, terwijl dat in Yokoyama's samenleving de normaalste zaak van de wereld is. Welke spelletjes worden er gespeeld, hoe ga je met elkaar om, wie moet je spreken om achter welk geheim te komen. Wat niet wordt gezegd is bijna nog belangrijker dan wat er wel wordt gezegd. Met  verbazing word je meegenomen in de manipulatie en de slinkse manier waarop zaken worden gedaan. Het lijkt alsof er nooit een weg rechtuit is, hoe kronkeliger het pad hoe liever. Het is heel vertragend en als lezer moet je net zoveel geduld en inlevingsvermogen hebben als Hikami om stapje voor stapje achter de waarheid te komen. De karakters zijn minutieus uitgewerkt en de plot wordt behoedzaam en op zeer doorwrochte wijze aan de lezer voorgelegd.

Heb je in het begin nog moeite om in het verhaal te komen vanwege de vreemde namen en de culturele verschillen met onze maatschappij, langzamerhand duik je er helemaal in en wordt het boek een verslavend leesfestijn met een twist aan het eind die je absoluut niet aan ziet komen.
De titel van het boek verwijst naar het sterfjaar van de vorige keizer van Japan: het 64-ste sinds hij de troon besteeg. Naast de Gregoriaanse kalender telt de Japanse cultuur de jaren aan de hand van de tijd die een keizer regeert. Het is ook het jaar waarin deze hele geschiedenis begint, met de moord op Shoko Amamiya.

Tokyo Tapes 6-4 is een meesterlijk boek; een zenuwslopende thriller en een cultureel epos ineen. Het is in 2012 voor het eerst in Japan verschenen als zesde boek van auteur Hideo Yokoyama. Hij heeft 12 jaar als onderzoeksjournalist gewerkt en is daarna fictie gaan schrijven. Zijn eerste boek verscheen in1996. Hij heeft verschillende prijzen in de wacht gesleept.
Met Rokuyon (64), de originele titel van Tokyo Tapes 6-4, won hij in 2013 de Kono Mystery ga Sugoi! (De beste Japanse thriller van dat jaar). De Engelse vertaling (Six Four) stond op de shortlist van The Dagger Awards 2016. Het boek is onder de titel Rokuyon (64) in twee delen verfilmd.

ISBN 9789401606479 | Paperback | 640 pagina's | Xander uitgevers | april 2017

© Joanazimha, 8 mei 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER