http://www.amygentryauthor.com

Dochters van anderen
Amy Gentry

Acht jaar geleden kwam het leven van Anna Whitaker plotsklap tot stilstand. Zij en haar man Tom werden wakker van het hulpeloze gejammer van hun jongste dochter Jane. Drie uur lang had het meisje verstijfd van angst in de kast in haar slaapkamer gezeten. Drie uur lang was het haar niet gelukt geluid te produceren. Toen ze eindelijk om hulp riep, was het te laat.

Jane had gezien hoe een onbekende een mes tegen de rug van haar dertienjarige zus Julie drukte en haar het huis, en hun leven uit, loodste. Iemand was hun huis binnengedrongen, rechtstreeks naar Julies kamer gegaan en had hun kind ontvoerd. Gewoon, alsof het niks was. Sindsdien hebben Tom en Anna er alles aan gedaan hun kind te vinden maar Julie leek voorgoed verdwenen te zijn. Hoewel Anna weet dat Tom het niet wil horen, denkt ze dat hun dochter dood is. Het enige waar ze nog op hoopt, is de mogelijkheid haar kind fatsoenlijk te begraven.

Sinds de verdwijning van Julie zijn Anna, Tom en Jane uit elkaar gedreven. Jane is zelfs helemaal aan de andere kant van het land gaan studeren. Gelukkig komt ze nu even naar huis. Haar bezoekjes zijn zeldzaam tegenwoordig. Anna houdt van haar dochter maar het lukt haar maar niet dat duidelijk te maken. Het is alsof haar emoties zijn verstild. Tussen Jane en Tom verloopt het contact gelukkig soepeler. Terwijl Anna Jane van het vliegveld haalt, slooft Tom zich uit in de keuken. Hij maakt Janes lievelingsgerecht klaar.

Vlak voor het avondeten wordt opgediend, gaat de bel. Anna doet open en kijkt vol verbazing naar de onbekende jonge vrouw die voor haar deur in elkaar zakt. Ze roept Tom die het meisje onmiddellijk snikkend in zijn armen neemt. Het besef dringt maar langzaam tot Anna door. Het is Julie. Julie is weer thuis.

De thuiskomst van Julie veroorzaakt een schokgolf in Anna’s leven. Haar dood gewaande dochter is niet langer dood. Ze hoeft niet langer op een begrafenis te hopen. Anna’s hart krimpt ineen wanneer ze hoort wat Julie heeft meegemaakt. Julie werd jarenlang ergens in Mexico gevangengehouden, waar ze vrijwel dagelijks werd verkracht. Haar kind heeft vreselijk geleden. Anna kan niet anders dan haar dochter in de watten leggen, haar verstikken met haar liefde en overladen met cadeaus. Al was het maar om het gevoel van twijfel te overstemmen.

Want Anna twijfelt. Is de jonge vrouw die door haar huis loopt, in haar slaapkamer stiekem huilt en uitstapjes met Jane maakt, echt haar kind? Ze lijkt sprekend op Julie maar toch mist Anna een gevoel van herkenning. Wanneer ze door een privédetective wordt benaderd, neemt het gevoel van onbehagen toe. Ook hij heeft zo zijn twijfels. Anna weigert naar hem te luisteren. Wanneer ze Julie echter op een leugen betrapt, kan ze haar twijfels niet langer negeren.

Dochters van anderen bestaat uit twee verhaallijnen. De eerste verhaallijn gaat over de terugkeer van Julie en de twijfels van Anna. Dit verhaalgedeelte wordt chronologisch verteld. De tweede verhaallijn zit anders in elkaar. Het is het verhaal van de jonge vrouw die beweert Julie te zijn. Haar verhaal begint op het moment dat ze bij Anna en Tom aanbelt en gaat vervolgens terug in de tijd. “Julie” leidt een zwaar leven en neemt steeds een andere identiteit aan. Op welk punt in het leven van deze vrouw is het misgegaan en waarom heeft ze besloten in de huid van Julie te kruipen?

Dochters van anderen is een beklemmende thriller over verlies, acceptatie en geestelijke pijn. De vrouw die beweert Julie te zijn, heeft een vreselijk leven achter de rug. Haar gevoelens zijn grotendeels uitgevlakt. Hoopt ze in het huis van Tom en Anna iets wat ze verloren heeft terug te vinden of heeft ze heel andere plannen? Anna zal op haar beurt moeten achterhalen wie Julie is. Hoewel ze met heel hart hoopt dat Julie echt haar dochter is, moet ze de waarheid achterhalen om haar leven te kunnen hervatten.

De intensiteit van het verhaal maakt het onmogelijk dit boek weg te leggen. Ik had pas rust toen ik wist wie Julie was. Dochters van anderen is niet alleen aangrijpend maar ook uiterst krachtig geschreven.

ISBN 9789045211695 | paperback | 271 pagina's | Karakter Uitgevers | januari 2017
Vertaald door Ans van der Graaff

© Annemarie, 13 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.tomthys.com

Diabolik
Tom Thys

Als er een gedeelde thematiek genoemd moet worden voor deze bundel horrorverhalen is dat, behalve dat ze grotendeels in Antwerpen spelen, misschien wel dat ze allemaal aansluiten bij de slechte eigenschappen die iedere mens wel heeft, al of niet diep verborgen. Sommige verhalen beginnen heel gewoon, de hoofdpersoon is herkenbaar als U en ik, normaal ( toch?). Maar gaandeweg verandert de sfeer, en het eindigt meestal nogal angstaanjagend.

Het verhaal Pandaemonium gaat vast over de schrijver zelf. De hoofdpersoon is een schrijfster die een hekel heeft aan optredens, maar natuurlijk wel haar boeken moet promoten. Die staan niet echt in de belangstelling, dus als ze dan eindelijk een uitnodiging krijgt, gaat ze naar het opgegeven adres, en beleeft haar eigen verhaal. Dit verhaal is niet origineel, ik heb vaker over dezelfde thematiek gelezen, maar het is wel goed uitgewerkt.

Er is bijvoorbeeld het verhaal ‘sterven op celluloid’: een jonge fotograaf maakt voor school een fotoreportage. Zijn keuze om voor de zelfkant van de maatschappij te kiezen is zo vreemd niet. Ellende, vooral andermans ellende levert de meeste reacties op. Maar omdat hij echt wil opvallen, kiest hij ervoor om situaties te fotograferen waarbij een doorsnee getuige meteen de politie zou bellen – doet hij niet – of weg zou rennen, en dat doet hij ook niet. Hij vindt zelf dat hij misschien wat ver gaat, maar zijn vriendin steunt hem, hetgeen al zijn twijfels wegneemt. Als Yasmine zijn werk goedkeurt, is hij goed bezig! Tot op een dag zijn vriendin niet thuis is, terwijl ze dat wel zou moeten zijn.

Nog een verhaal dat begint met redelijk normale mensen is +&-. Een aantal mensen zoekt hulp voor een obsessie waar ze van af willen. In een praatgroep ondersteunen ze elkaar, en ze leren elkaar al doende steeds beter kennen. Twee van hen worden verliefd op elkaar, maar hun afzonderlijke obsessies matchen niet. Wat te doen? En zo krijgt ook dit verhaal en gruwelijke wending.

Maar er zijn ook een aantal verhalen waarbij je er beter aan doet ze niet te lezen vlak voor je gaat slapen, zo gruwelijk, zo angstaanjagend zijn ze. De verhalen Catwalk der kadavers en Voor Eeuwig, jasses.. daar moet je tegen kunnen! Die twee noem ik niet de beste verhalen, al zijn ze dat wel als het criterium is bij wek verhaal je de meeste rillingen krijgt!

Het titelverhaal is sterk. Ook in Diabolik begint het eigenlijk heel gewoon, maar hier wordt duidelijk dat de fantasie van de schrijver geen grenzen kent. Dit verhaal werd genomineerd voor de Edge Zero Award. Dit is een prijs voor het beste horrorverhaal van 2015. Het verhaal is gratis te lezen op de website http://www.tomthys.com

Het verhaal dat mijn voorkeur heeft is dat van Luna. Een tiener gaat met zijn moeder en zus op vakantie, en denkt dat hij het saai gaat vinden aan de kust. Maar als hij een iets oudere jongen ontmoet, Vinnie, ontdekt hij het gokpaleis, waar hij computerspelletjes kan spelen. Hij maakt er heel zijn zuurverdiende geld op, en ontmoet er een meisje, op wie hij verliefd raakt. Allemaal nog heel normaal, maar de jongen is een echte gamer: verslaafd aan winnen. Hij moet de beste zijn! En dat zal hem opbreken. En niet alleen hem..

Een bundel verhalen om lekker mee te griezelen, soms te huiveren, maar ook verhalen die te gruwelijk zijn om te lezen. Het zijn verhalen die kloppen. Ik vind vooral de schepping van sfeer heel goed gedaan, hoe een verhaal zo gewoon kan beginnen, maar ontmondt in iets heel ergs..

Tom Thys debuteerde met de verhalenbundel ‘Volmaakt monster’. Inmiddels werden verschillende van Thys’ verhalen vertaald naar het Engels en gepubliceerd in magazines als Massacre, Under the Bed en Night to Dawn.

ISBN 9789463080637 | paperback |416 pagina's | Uitgeverij Zilverspoor| november 2016

© Marjo, 8 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.linekebreukel.nl

Het instituut
IJsblauw deel 1
Lineke Breukel

Ze ligt op haar rug in het gras. Waar ze is, weet ze niet en zelfs haar eigen stemgeluid klinkt haar onbekend in de oren. Haar geheugen is gevuld met allerlei informatie maar wie ze is en waar ze vandaan komt, is haar een raadsel. De enige aanwijzing die ze heeft is een briefje met daarop een telefoonnummer van ene Sandra, dat ze in de jas waarop ze lag heeft aangetroffen. Een telefoon heeft ze echter niet.

Een student die een paar meter verderop zit te lezen, biedt haar zijn telefoon aan. Helaas neemt Sandra niet op maar de stem in het voicemailbericht is niet die van haar. Nu weet ze in ieder geval dat ze zelf Sandra niet is. Wie Sandra dan wel is, weet ze niet. De stem van de vrouw komt haar niet bekend voor. Ze spreekt een bericht in.

Nadat ze het telefoongesprek heeft beëindigd, kan de student zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Hij heeft het berichtje dat ze insprak gehoord en beseft dat ze haar geheugen kwijt is. Heeft ze soms haar hoofd heel hard gestoten? Ze tast haar hoofd af maar voelt geen bult. Wel voelt ze een pijnlijk plekje in haar nek. Het lijkt wel een naaldenprik. En wat draagt ze een vreemd amulet om haar nek. De paniek slaat toe.

De jongen probeert haar te kalmeren. Hij heet Tom en hij besluit haar voorlopig Jane – naar Jane Doe -  te noemen. Hij neemt haar mee naar de universiteitsbibliotheek waar ze zijn goede vriend Evert oppikken die veel verstand van symbolen heeft. Misschien kan hij de ongewone symbolen die op het amulet staan verklaren. Samen met Evert duiken ze een leuk eettentje in, waar Tom op smakelijke tosti’s trakteert.

Jane zoekt vrijwel meteen het toilet op, op zoek naar een spiegel. Zodra ze haar spiegelbeeld ziet, stokt haar adem. Ze is gewoonweg beeldschoon! Niet alleen haar gezicht is perfect, haar lichaam is dat ook. Het lijkt wel of ze aan topsport doet. Jane begrijpt ineens heel goed waarom Tom en Evert haar zo bereidwillig helpen. Ze hoeft zich vast ook geen zorgen te maken over het al dan niet vinden van onderdak. Haar vermoedens kloppen. Jane mag bij Tom logeren.

Tom heeft een klein maar gerieflijk appartement dat hij met zijn jonge kater Akbar deelt. Evert is naar de bibliotheek teruggekeerd om onderzoek naar het amulet te doen. De bevindingen die hij niet veel later per e-mail stuurt, zijn zorgwekkend. De symbolen op het amulet zijn aan uiterst duistere organisaties gelieerd. Is Jane soms een of andere huurmoordenaar? Ze kan het nauwelijks geloven. Tom heeft ondertussen heel wat anders aan zijn hoofd. Zijn computer meldt dat zijn e-mailprogramma zojuist is gehackt.

Wanneer Evert niet op het afgesproken tijdstip komt opdagen, spoedt Tom zich naar de bibliotheek. Hij maakt zich zorgen en dat blijkt terecht.  Tom treft zijn beste vriend badend in het bloed aan. Tom en Jane weten zelf op het nippertje aan Everts belagers te ontsnappen. Dat ze zelf ook groot gevaar lopen, is hen inmiddels meer dan duidelijk.

Het instituut is het eerste deel van de serie IJsblauw. Hoofdpersoon Jane worstelt met haar identiteit, zoals wel meer jonge mensen doen. Toch is er bij haar iets anders aan de hand. Iemand heeft geprobeerd haar een identiteit op te dringen. Jane, die uiteindelijk haar echte naam zal ontdekken, komt erachter dat ze onderscheid moet leren maken tussen gevoelens die haar zijn opgedrongen en gevoelens die ze daadwerkelijk ervaart. Omdat er met haar leven is geknoeid, is de scheidingslijn tussen deze emoties dun. Welke criminele organisatie probeert op lugubere en uiterst onethische wijze een slaatje uit nieuwe technologieën te slaan? Jane zal moeten achterhalen wie ze werkelijk is en welke mensen ze tot haar vrienden wil rekenen.

Het instituut zit vol spannende achtervolgingsscènes in bekende Nederlandse steden. Heerlijk dat dit verhaal, dat sciencefictionelementen heeft, zich eens niet in Amerika maar gewoon in Nederland afspeelt. Hierdoor komt het verhaal letterlijk dichterbij, waardoor de verhaalbeleving intenser is. Het verhaal is mooi uitgewerkt en bevat een fikse dosis actie, geweld, diepgang en een vreemde vorm van romantiek. Hoewel de verhaaltoon sympathiek is, is de inhoud soms bikkelhard. Het schattige katje Akbar zorgt voor de lieflijke noot in het verhaal.

De Nederlandse schrijfster Lineke Breukel woont alweer enkele jaren in Zweden waar ze midden in de natuur woont. Het zou me niets verbazen als ze haar huis met minstens twintig katten deelt want de kleine Akbar neemt een iets te grote rol in het verhaal in. Het arme beestje maakt allerlei narigheid mee. Het is niet altijd geloofwaardig dat Jane steeds opnieuw vlucht en vecht met een katje in haar armen geklemd. Of dat ze het katje naar zich toe probeert te lokken terwijl een dodelijk gevaar in haar nek hijgt. Hoewel Akbar een allerleukst diertje is, hoop ik dat hij in het volgende deel een veilig thuis krijgt. Verder heb ik absoluut niks op deze verrassend goede thriller aan te merken. Ik verheug me op het vervolg!

ISBN 9789461851796 | paperback | 525 pagina's | Uitgeverij Village | december 2016

© Annemarie, 8 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Papadag
Jet van Vuuren

Mauds tijdelijke verhuizing naar de woonplaats van haar moeder is meer een smoes dan noodzaak. Ze laat haar vertrouwde omgeving achter zich omdat ze haar man en twee zoons wil beschermen. Maud wordt namelijk gestalkt. Ze heeft geen idee door wie. Haar stalker heeft via de Facebookpagina van het pannenkoekenrestaurant van Maud en haar man Erik contact met haar opgenomen. Sindsdien heeft Maud voor haar gevoel geen seconde rust meer gehad. Ze wacht steeds in spanning op het volgende bericht van de onbekende die haar leven heeft overgenomen. Kloppen de beweringen van “Belle Hélène” echt?

Maud heeft tijd nodig om alles op een rijtje te zetten. Ze heeft haar intrek genomen in een flatje dat zich niet al te ver van haar moeders huis bevindt. Mauds moeder Heleen heeft Alzheimer en gaat hard achteruit. Maud zal tijdelijk als mantelzorger optreden en ondertussen naar een lange termijn oplossing zoeken. Ze kan haar gezin immers niet al te lang alleen laten. Haar man en zoons missen haar. Maud mist haar gezin ook maar ze voelt zich tegelijkertijd opgelucht. Nu ze uit de buurt van haar gezin is, is haar stalker dat hopelijk ook.

Volgens Belle Hélène heeft Mauds moeder Heleen haar zus Jolante vermoord. Maud begrijpt er niks van. Haar tante Jolante heeft een motorongeluk gehad, dat weet toch iedereen? De stalker houdt echter voet bij stuk en dreigt de waarheid naar buiten te brengen. Ze zal Maud en haar gezin in het ongeluk storten. Maud begrijpt niet waar de haat van de stalker vandaan komt. Ze heeft nog altijd geen idee wie haar het leven zuur maakt. Misschien dat Heleen haar meer over de dood van Jolante kan vertellen. Maud heeft echter nooit een goede band met haar moeder gehad en bovendien laat Heleens geheugen haar steeds vaker in de steek.

Maud voelt zich niet op haar gemak in de flat die ze tijdelijk huurt. Het gedrag van haar bejaarde buurman Jaap bezorgt haar kippenvel en bovendien heeft ze het idee dat ze in de gaten wordt gehouden. Wanneer ze nieuwe berichten van haar stalker ontvangt, blijkt dat inderdaad het geval te zijn. De stalker weet precies waar Maud zich bevindt. Maud probeert haar moeder steeds fanatieker over haar verleden uit te horen maar Heleen wil er niet over praten. Ze wordt duidelijk zenuwachtig van Mauds vragen. Zou Belle Hélène het dan toch bij het rechte eind hebben?

Terwijl Maud steeds gestrester wordt, neemt schrijfster Jet van Vuuren de lezer mee terug naar het verleden. De zussen Heleen en Jolante zijn lid van een roeivereniging. De twee lijken in niets op elkaar. De knappe Heleen is tenger gebouwd en bescheiden terwijl de dominante Jolante niets liever doet dan pronken met haar enorme boezem. Jolante heeft vaste verkering met Bart terwijl Heleen nog helemaal geen interesse in jongens heeft. Toch is het Heleen die zwanger raakt en met Bart trouwt. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? Het verleden herbergt een duister geheim.

Papadag is geschreven in de soepele en prettige schrijfstijl die zo kenmerkend is voor schrijfster Jet van Vuuren. De verhaalinhoud is me echter tegengevallen. Jet van Vuuren schrijft veelal thrillers met een verrassend en goed onderbouwd plot maar dit keer is ze daar niet in geslaagd. Het verhaal rammelt behoorlijk en de gedragingen van de personages zijn weinig geloofwaardig. Ik miste de stevige fundering die een verhaal draagkracht geeft. Nu hangt het van toevalligheden en onwaarschijnlijkheden aan elkaar.

Waarom heeft Maud haar man Erik niet in vertrouwen genomen? Waarom is Heleen met Bart getrouwd? Het zijn twee dingen die ik na het lezen van dit verhaal nog altijd niet begrijp. Ik kan me niet vinden in de verklaringen van de schrijfster.

Jet van Vuuren heeft inmiddels al heel wat thrillers op haar naam staan. Papadag is wat mij betreft geen aanrader maar gelukkig zijn veel van haar andere boeken dat absoluut wel.

ISBN 9789045211503 | paperback | 334 pagina's | Karakter Uitgevers | januari 2017

© Annemarie, 7 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Winterkinderen
Lulu Taylor

De Engelse auteur Lulu Taylor richtte zich – na jarenlang als editor bij een uitgeverij te hebben gewerkt – in het begin van haar schrijverscarrière met name op de luchtigere 'women's fiction'. De stijl is te vergelijken met de boeken van Danielle Steel, Judith Krantz, etc.: glamorous, met grote landhuizen en rijke, stijlvolle hoofdpersonen. Heerlijk leesvoer voor een paar uurtjes onderdompelen in een heel andere levensstijl. In 2013 maakte ze de overstap naar romans met meer donkere en mysterieuze elementen, zoals ook goed naar voren komt in De Winterkinderen. Als achtergrond van haar boeken gebruikt ze graag historische gebouwen met veel geschiedenis, zoals in dit boek het oude landgoed Renniston Hall, en speelt ze graag met heden en verleden. En dat heeft ze in De Winterkinderen op mooie wijze gestalte gegeven; wat nieuwsgierig maakt naar haar andere werk.

De Winterkinderen is een boeiende roman, met thema's als passie, liefde, verlangen en verraad. De donkere kant van het verhaal komt onder andere uit de verhaallijn in het verleden. Renniston Hall is dan een meisjeskostschool waar de 15-jarige Julia en haar vriendin, de rebelse Alice, eind jaren 50 wonen. Wat is er gebeurd tijdens de heimelijke ontmoetingen met de bouwvakkers die een zwembad aan het maken zijn? De intermezzo's naar dit verleden zijn klein, maar van groot belang voor het verdere verloop van het verhaal.
In het heden zijn de twee hoofdpersonen ook twee vrouwen: Olivia en Franceska. Beiden kennen de gevoelens van liefde en passionele, obsessieve verlangens. Olivia en haar man Dan zijn na moeilijke vruchtbaarheidsbehandelingen de liefdevolle ouders van een tweeling geworden. Wanneer ze na een langdurig verblijf bij de familie van Olivia in Argentinië terugkomen in Engeland, gaan ze wonen in een cottage op het landgoed Renniston Hall. Het verwaarloosde huis is sinds kort eigendom van Franceska en haar echtgenoot Walter. Franceska en Dan zijn vanuit hun studententijd bevriend, of is er toch meer geweest tussen hen? Wanneer Franceska steeds meer tijd gaat doorbrengen op Renniston Hall, dat grondig verbouwd moet worden, lopen de spanningen tussen de drie bewoners op. 

De Winterkinderen is een spannende roman met goed opgebouwde verhaallijnen. De omschakeling van heden naar verleden en terug is soepel en je kunt je gemakkelijk inleven in de verschillende personages. Wie echter rekent op een thriller – zoals het boek op de cover wordt aangeprezen – komt bedrogen uit. De kenmerken die we normaliter met een thriller associëren (actie en gevaar, misdaad) ontbreken. Aan de andere kant wordt de psychologische spanning tussen de hoofdpersonen in deze roman, zeker in het deel dat in het heden speelt, op boeiende wijze opgevoerd. Dat maakt De Winterkinderen een aangename leeservaring.

Op de site van Lulu Taylor www.lulutaylor.co.uk vind je de andere titels van haar boeken. Deze zijn (nog?) niet in het Nederlands verschenen.

ISBN 9789022578797 | paperback | 396 pagina's | Uitgeverij Boekerij | november 2016
Vertaald door Yolande Ligterink

© Joanazinha, 7 februari  2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Daag me uit
Lee Child

Daag me uit is het twintigste boek van de Britse auteur Lee Child met hoofdpersoon Jack Reacher en de sleet zit er nog steeds niet in. Achterin het boek staat een overzicht van de uitgegeven boeken; een feest van herkenning voor de Reacher-fan! Reacher heeft zich in de loop der tijd ontwikkeld van rauwe houwdegen, die slechts af en toe laat zien dat zijn ruwe bolster ook een blanke pit heeft, tot een socialer personage dat nu zelfs op het romantische vlak van zich doet spreken. Nu is dat laatste niet het meest geslaagde deel van het boek, eerlijk gezegd. Maar het maakt het karakter Reacher wel meer benaderbaar; niet meer de 'lone wolf' die na gedane arbeid zwijgend verder trekt.

'Je moest er het beste van hopen, maar je voorbereiden op het ergste'. Dit motto van Reacher wordt in Daag me uit tot het uiterste op de proef gesteld wanneer hij per ongeluk betrokken raakt bij de curieuze vermissing van een privédetective in een piepklein, afgelegen plaatsje met de merkwaardige naam Mother's Rest. Die naam is overigens de enige reden dat Reacher daar uit de trein stapt: welke geschiedenis schuilt erachter? Direct bij aankomst ontmoet hij Michelle Chang, de collega van de vermiste privédetective. Zij zou hem in Mother's Rest ontmoeten, maar toen ze aankwam was hij spoorloos verdwenen. Reacher raakt geïntrigeerd door haar verhaal. Ze bundelen hun krachten en beginnen vragen te stellen. De bewoners van Mother's Rest zijn echter wantrouwig en doen hun uiterste best Reacher en Chang te ontmoedigen nog meer vragen te stellen, desnoods met geweld. Dat prikkelt de twee echter des te meer om de waarheid boven tafel te krijgen. Het verhaal begint na enige aanloop vaart te krijgen en er ontrolt zich een plot waar de simpele zoektocht naar een verdwenen persoon eindigt in een afschuwelijk drama met veel doden.

In praktisch alle boeken van Lee Child bindt Reacher de strijd aan met lokale boeven; vaak in kleine of afgelegen plaatsen waar hij min of meer per ongeluk terechtkomt tijdens zijn zwerftochten door Amerika. Mother's Rest is precies zo'n plaats. En net als in de meeste boeken komt hij een medestander tegen, in dit geval privédetective Michelle Chang.
Child heeft een stramien ontwikkeld dat werkt voor zijn held Reacher en de vele Reacher-fans. Want ondanks dit terugkerende en daardoor weinig verrassende patroon weet hij telkens weer een goed in elkaar zittende plot en geduchte tegenstanders te bedenken, waardoor de avonturen van Reacher tot de verbeelding van menig lezer spreken.
Daag me uit is wat dat betreft geen uitzondering, hoewel de toon losser en vlotter is dan gebruikelijk. Helaas geldt dat ook voor de karaktertekening van de hoofdpersonages waardoor het voor lezers die voor het eerst een Reacher-boek te pakken hebben wellicht lastiger is om met hem mee te kunnen leven. Voor de trouwe fan blijft het genieten, maar wel met de hoop dat de spanningsboog in het volgende boek – wat er ongetwijfeld gaat komen want Reacher trekt gewoon verder – weer op een hoger niveau ligt.

Over de totstandkoming van de naam Reacher voor zijn personage vertelt Lee Child op zijn site de volgende anekdote: in 1995 werd hij vanwege een reorganisatie ontslagen bij Granada Television en zag dit als een kans om te gaan schrijven. Wat hij het lastigste vond was het vinden van een naam voor zijn hoofdpersoon. Omdat Child nogal lang is werd hem bij het boodschappen doen in de supermarkt door andere klanten vaak gevraagd iets van een hoger schap te pakken. 'To reach' is ergens naar reiken, van een hogere plek pakken in dit geval, en zijn vrouw maakte het grapje dat hij altijd nog als 'reacher' in een supermarkt kon gaan werken. En zie daar, de naam van zijn hoofdpersoon was gevonden.

ISBN 9789024568864 | Paperback | 384 pagina's | Uitgeverij Luitingh Sijthof | september 2015

© Joanazinha, 6 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De stad van spiegels
De oversteek trilogie deel 3
Justin Cronin

Van de eens zo overvloedig aanwezige mensheid is weinig meer over. Een experiment dat tot een doorbraak op medisch vlak had moeten leiden, veroorzaakte een wereldwijde pandemie. Twaalf met een virus geïnfecteerde proefpersonen braken uit en besmetten miljoenen mensen. Velen stierven, terwijl anderen in zogenoemde “viralen” veranderden. Deze viralen leken in niets op de mensen die ze eens waren. Hun honger naar bloed maakte ze bloeddorstig en meedogenloos.

De dertiende proefpersoon was anders. Het weesmeisje Amy was nog maar zes jaar oud toen ze werd besmet. Het is Amy die, samen met de mysterieuze Alicia, het handjevol mensen dat uiteindelijk overbleef heeft geholpen de Twaalf, en daarmee ook de viralen, uit te roeien. Niemand weet waar ze is gebleven, niemand op een trouwe vriend na. Toch is niemand veilig. De Nul, de gastheer van het virus, de vader van De Twaalf, is nog altijd niet verslagen. Terwijl de overlevenden proberen een nieuw bestaan op te bouwen, houdt De Nul zich in een verwoeste stad verscholen. Wat hem betreft is het nog lang niet voorbij.

Al vele jaren houden de overlevenden zich in een ommuurde nederzetting in leven. Er zijn al jaren geen viralen meer waargenomen en het vertrouwen in de buitenwereld is gegroeid. Niemand is vergeten wat er is gebeurd maar het leed en de rouw zijn door de tand des tijds van hun scherpe randjes ontdaan. Het leven gaat door en de mens is een veerkrachtig wezen. Buiten de muur wachten grote lappen vruchtbare grond. Een nieuw leven, vol nieuwe mogelijkheden, lonkt.

Uiteindelijk vertrekken de eerste pioniers. Zij gaan in een boerderij wonen en genieten van hun hernieuwde vrijheid. Ook de dove Pim verlaat, samen met haar gezin, de ommuurde stad. De eerste periode in het nieuwe huis verloopt wat onwennig maar het bevalt goed. Het is alleen vreemd dat het in het nabijgelegen stadje zo stil is. Kennelijk nemen de winkeliers en onderhoudsmonteurs het niet zo nauw met de werktijden.

Het wordt steeds stiller in de nieuwe onderkomens. Het stadje waar Pim en haar gezin inkopen doen, verandert in een spookstadje. Dan ontvangt de politie zorgwekkende meldingen. Er worden mensen vermist. Eerst gaat het nog om een enkeling maar al snel gaat het om een verontrustend aantal mensen. Liefdevolle moeders, op handen gedragen echtgenotes, betrouwbare winkeliers: ze zijn allemaal verdwenen. Na jaren in vrijheid te hebben geleefd, zijn de zorgen terug. Zijn er soms toch weer viralen opgedoken?

Het verhaal van Pim en haar gezin maakt slechts een piepklein deel van dit lijvige verhaal uit. Voorafgaand aan dit derde en laatste deel is enorm veel gebeurd. Tot mijn spijt heb ik de eerste twee delen niet gelezen maar - hoewel ik iedereen aanraad bij het begin te beginnen - gelukkig kon ik het verhaal goed volgen. In de proloog wordt duidelijk wat zich voorafgaand aan het verhaal heeft afgespeeld.

Wat zo bijzonder aan dit boek is, is dat de verhaallijnen bijzonder uiteenlopend zijn maar toch een geheel vormen. Zo gaan er gedeeltes over een soort droomwereld waar mensen in volmaakte harmonie leven. Reizen de hoofpersonen in deze verhaalgedeeltes in hun slaap naar deze locaties of is er iets anders aan de hand? Andere personages, waaronder de rebelse Michael, steken al hun tijd in het opknappen van een groot schip. Zij hebben geen vertrouwen in de toekomst en hopen dat het schip hen op een dag naar een andere, veiligere, plek zal brengen.

Het mooiste verhaal in dit boek is, vreemd genoeg, het verhaal van Nul. Voor hij de aanstichter van al het leed werd, was hij een doodnormaal mens. Tijdens zijn studie werd hij verliefd op de vriendin van zijn beste vriend. Het was een onmogelijke liefde. Een liefde die hem uiteindelijk in de handen van het kwaad zou drijven. Deze aangrijpende liefdesgeschiedenis, die zich dus voor de uitbraak van het virus afspeelt, vormt een prachtig contrast met het harde bestaan van de overlevenden. Het zijn de tegenstellingen, de schrille contrasten, die dit verhaal zo onweerstaanbaar maken.

De stad van spiegels is een bedwelmend verhaal vol personages die elk een eigen verhaal vertellen. De auteur heeft elke verhaallijn tot in de puntjes uitgewerkt en niet op een bladzijde meer of minder gekeken. Hierdoor is een mooi compleet verhaal vol diepgang ontstaan. Het is een dik boek dat tijdens het lezen ineens schrikbarend dun lijkt. Het is moeilijk afscheid nemen van de unieke sfeer van dit buitengewone verhaal.

ISBN 9789023425489 | paperback | 814 pagina's | Uitgeverij Cargo | januari 2017
Vertaald door Pon Ruiter en Mariella Duindam

© Annemarie, 7 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER