Paradijsvogels
Nathalie Pagie

Journaliste Tara Linders laat haar emoties nooit blijken. Ze vertrekt dan ook geen spier wanneer haar baas haar opdracht geeft om naar Aruba af te reizen. Voor de vorm heeft ze zelfs even tegengesputterd. Het gaat immers om een commerciële opdracht. Tara zal een aantal positieve artikelen over het zonnige land, en de succesvolle zakenlieden die er handel drijven, moeten schrijven. Het is de laatste hoop voor De Dageraad, de krant waar ze werkt. De artikelen zullen namelijk met dure advertenties gepaard gaan.  De krant verkeert in financiële nood en het advertentiegeld is noodzakelijk om voort te kunnen blijven bestaan.

Tara heeft nauwelijks vrienden. Na een eenzame jeugd in tal van pleeggezinnen, sluit ze haar gevoelens zo veel mogelijk af. Opborrelende woede bestrijdt ze in de sportschool waar ze fanatiek bokst. Na een paar jaar bij De Dageraad kan ze redelijk goed met haar collega Diego Martinez overweg. Ze blijft echter ondoorgrondelijk. Dat is het beste, vindt ze zelf. Tara is een beschadigde, gekwetste vrouw die leeft voor haar werk. De enige aan wie ze haar liefde openlijk laat blijken, is haar trouwe rottweiler Huub. Tara heeft één goede vriendin. Ze kent Marieke al bijna haar hele leven. Helaas is Marieke ruim twee jaar geleden verhuisd. Naar Aruba.

Dat Tara haar werk met het weerzien met Marieke kan combineren, voelt als een lot uit de loterij. En dan ook nog op het zonovergoten Aruba! Marieke blijkt in een leuk appartement te wonen en Tara wordt hartelijk ontvangen. Overdag houden de vrouwen zich met hun werk bezig maar ’s-avonds zetten ze de bloemetjes buiten. Tara voelt zich zorgeloos maar in een schimmige uitgaansgelegenheid landt ze weer met beide benen op de grond. In een smerig toilet stuit ze op een meisje met een overduidelijk Belgisch accent. De Belgische is hevig overstuur. Ze geeft aan naar huis te willen en dingen tegen haar zin te moeten doen. Tara probeert haar te kalmeren maar het meisje is hysterisch. Ze geeft Tara een harde duw en maakt zich uit de voeten.

Door de ontmoeting met het meisje beseft Tara dat Aruba ook een duistere kant kent. Het vakantiegevoel ebt langzaam weg. Wanneer ze zelf op een jetsetfeestje gedrogeerd wordt, neemt de journaliste in haar de overhand. Tara zal de positieve artikelen over het land schrijven maar ze wil vooral weten welke activiteiten in het geniep plaatsvinden. Wie heeft haar gedrogeerd om zich vervolgens aan haar te vergrijpen? Wie is het Belgische meisje en waarom was ze zo overstuur? Tara stort zich op haar werk en onderdrukt een toenemend gevoel van teleurstelling. Het lijkt namelijk wel of de klik met Marieke verdwenen is. Is hun vriendschap na al die jaren voorbij?

Paradijsvogels is de derde thriller van de in Breda woonachtige Nathalie Pagie. Ik heb haar eerste boeken – De toneelclub en De campus – niet gelezen maar misschien had ik dat beter wel kunnen doen. Paradijsvogels heeft me namelijk aangenaam verrast. Het is een vlot geschreven thriller met een spannende verhaallijn en een fijne diepgang. Er vinden heftige gebeurtenissen plaats maar toch behoudt het verhaal een zekere luchtigheid. Dit boek leent zich uitstekend voor een middagje ontspannen lezen.

Journalisten Tara Linders en Diego Martinez maken in Paradijsvogels hun eerste opwachting. Wat mij betreft mogen ze blijven. Nathalie Pagie kiest in haar boeken steeds voor nieuwe personages maar mocht ze een serie overwegen, dan heeft ze met Tara en Diego een gouden duo in handen. Tara is een stoere dame die worstelt met haar identiteit terwijl kersverse vader Diego maar geen goede balans tussen werk en gezin kan vinden. Wanneer blijkt dat Tara zijn hulp nodig heeft, zet hij zelfs zijn huwelijk op het spel. Het gaat niet om aantrekkingskracht maar om passie voor journalistiek.

Ik heb genoten van Paradijsvogels. Deze enerverende, avontuurlijke thriller smaakt naar meer!

ISBN 9789022573525 | paperback | 317 pagina's| Boekerij | oktober 2015

© Annemarie, 30 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dood spel
Harlan Coben

Hun liefde leek wel uit een film weggeplukt. Laura Ayers was een adembenemend knappe zakenvrouw. Een voormalig topmodel zelfs. Haar kersverse echtgenoot was niet minder beroemd. David Baskin genoot als uitmuntend basketbaltalent wereldwijde faam. Niet alleen vormden ze samen het perfecte plaatje, hun liefde was puur en oprecht. Laura en David hadden het ware geluk gevonden. Toch was niet iedereen blij met hun relatie. Laura’s moeder Mary maakte het haar dochter zo moeilijk dat het stel naar Australië vluchtte om daar onbekommerd van hun wittebroodsweken te kunnen genieten. Hun geluk was echter maar van korte duur.

Terwijl Laura het aangename met het zakelijke combineerde en een belangrijke deal  sloot, vertrok David naar het strand voor een verkwikkende zwempartij in zee. David was een geoefende zwemmer maar toch keerde hij niet terug. Urenlang probeerde Laura de paniek te onderdrukken maar uiteindelijk was ze haar angst niet langer de baas. Was David iets overkomen? Tal van angstige vermoedens buitelden over elkaar heen en uiteindelijk won haar grootste angst het van de rest. David was dood. Verdronken in zee. Zijn ontzielde lichaam was meedogenloos tegen de rotsen geworpen waardoor het hevig toegetakeld was. Het sprookje was voorbij. Laura keerde gebroken naar de Verenigde Staten terug.

Laura vindt het moeilijk haar leven weer op te pakken. Ze mist David meer dan ze ooit voor mogelijk heeft gehouden. Hij was haar grote liefde. Zijn dood laat haar maar niet los. Wat is er in zee met David gebeurd? Is hij onwel geworden? David was een geoefende zwemmer. Hij zou nooit te veel van zijn lichaam hebben gevergd. Waarom is hij dan toch in de problemen gekomen? Wanneer Laura tijdens het voorlezen van Davids testamant ontdekt dat er een grote geldsom is verdwenen, stort ze zich op het mysterie. Het gaat haar niet om het geld - ze is immers rijk genoeg -  maar om de misdaad op zich. Iemand heeft zich na Davids dood voor hem uitgegeven, zijn bankrekening opgeheven en  het aanzienlijke saldo naar een onbekende rekening laten overboeken. Was Davids dood wel een ongeluk of is er iets heel anders aan de hand?

Laura weet niet dat er onlangs een geheimzinnige operatie is uitgevoerd. Ene Mark Seidman heeft zich een compleet nieuw uiterlijk aan laten meten. Zelfs zijn stem is anders geworden. Mark is onherkenbaar veranderd. Het is onmogelijk om zelfs maar een glimp van zijn oude uiterlijk op te vangen. Waarom heeft hij ervoor gekozen om voortaan als een ander door het leven te gaan. De lezer vermoedt al snel dat het om David gaat. Vooral wanneer blijkt dat Mark een groot basketbaltalent is. Maar… waarom zou David zichzelf van de aardbodem hebben laten verdwijnen? Als hij niet langer bij Laura wilde zijn, had hij het toch gewoon uit kunnen maken? Waarom heeft hij voor een compleet nieuwe identiteit gekozen?

Harlan Coben is een kei in het bedenken van complexe en meeslepende verhaallijnen. Dit keer is hij echter iets te fanatiek geweest. Het verhaal is “over the top”. Dood spel is absoluut geen slecht boek maar het behoort niet tot Cobens beste titels.  Het verhaal is niet geloofwaardig genoeg. Te vergezocht. De hoofdpersonen zijn oppervlakkig en de ontknoping is teleurstellend. Van een schrijver als Coben verwacht ik gewoonweg een beter boek.

Harlan Coben is een zeer begenadigd schrijver. Hij kan zich een enkele misstap veroorloven. Dood spel is misschien geen voortreffelijke thriller, het leest wel degelijk vlot weg. Mijn vertrouwen in deze auteur staat nog altijd als een huis en ik verheug me op zijn volgende boek. Op een misser kan wel eens een echte topper volgen!

ISBN  9789022573624 | paperback | 512 pagina's| Boekerij | november 2015
Vertaald door Martin Jansen in de Wal

© Annemarie, 28 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://auteurdiniebell.123website.nl

Achtervolgingsdrift 
Dinie Bell

Dinie Bell (1956) heeft altijd graag geschreven en deed al jong mee aan verhalenwedstrijden. Nadat een verhaal was opgenomen in een bundel is ze blijven schrijven zonder verder te publiceren. Tot ze in 2007 een half afgemaakt manuscript weer tegenkwam en ze zich serieus aan het schrijven van haar eerste roman is gaan wijden. Deze is in 2011 verschenen. Achtervolgingsdrift is haar tweede boek (en eerste thriller) en momenteel is ze bezig met haar volgende thriller en zijn de ideeën voor de volgende boeken aan het opborrelen.

In Achtervolgingsdrift spelen een aantal verhalen en tijden door elkaar heen. Eind jaren vijftig van de vorige eeuw raakt de dan 14-jarige, promiscue Jeanne zwanger van een getrouwde man. In de jaren tachtig trouwt José, de dochter van Jeanne, met een politieman. Na een ongelukkig huwelijk en een pijnlijke scheiding zijn haar zorgen nog niet voorbij. Ze wordt gestalkt, maar door wie en waarom? Heeft het niet zo frisse verleden van haar moeder hiermee te maken of maakt haar ex-man haar het leven zuur?

Achtervolgingsdrift wordt op de achterkant van het boek gepresenteerd als een psychologische thriller, maar het kan geen moment voldoen aan de verwachtingen die daarmee worden geschapen. Het verhaal heeft op zich potentie maar de uitwerking van de plot is zeer mager en het wordt nergens echt boeiend of spannend. Inhoudelijk is Achtervolgingsdrift beter te typeren als een damesromannetje met een spannend sausje erover. Daarbij bedient de auteur zich van een simpel en ouderwets aandoend taalgebruik, wat het leesgenot niet verhoogd. Benamingen als 'een prille femme fatale' en de beschrijving van de getrouwde minnaar van Jeanne als 'knaap' en 'knul' ben ik in lange tijd niet meer tegengekomen. Het verhaal slaat mede daardoor helemaal dood, is volslagen nietszeggend en waar er al sprake is van een mogelijke spanningsboog, wordt deze nergens verder uitgebouwd.

Daarnaast lijkt de auteur in de valkuil getrapt te zijn van het adagium 'sex sells'. De expliciete en veelvuldige seksscènes doen indien mogelijk nog verder afbreuk aan het verhaal.

Wat opvalt en waardoor het boek in de boekhandel zeker opgepakt zal worden, is de mooie en intrigerende cover. Maar dat is helaas ook het enige wat mooi en intrigerend is aan Achtervolgingsdrift.

ISBN 9789081483896 | Paperback | 258 pagina's | Uitgeverij Palmslag | februari 2013

©  Joanazinha 28 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER 

Knekelhuis
Dinie Bell

Lynn vindt het absoluut niet vervelend dat haar nieuwe huis als spookhuis bekend staat. Ze is naar het afgelegen dorpje verhuisd om in alle rust aan haar nieuwe roman te kunnen werken. Zelf gelooft Lynn niet in geesten maar ze vindt het prima dat de dorpelingen het huis mijden. Hoe minder afleiding, hoe eerder haar nieuwe boek voltooid zal zijn.

In het lieflijke huis, dat aan een Engelse cottage doet denken, heeft een dubbele moord plaatsgevonden. Esther en Ron, een kersvers echtpaar, zijn in de keuken van het huis op brute wijze afgeslacht. De moordenaar is nooit gepakt. Wanneer Lynn met haar buren, de knappe tweeling Mark en Martine, kennismaakt, worden alle details in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. Het bezorgt de nuchtere Lynn kippenvel. Nog altijd gelooft ze niet in spoken maar wanneer ze ontdekt dat haar zolderkamer volledig is vernield, is ze toch enigszins uit haar doen. Gelukkig is de aantrekkelijk Mark bereid haar te helpen. In een mum van tijd heeft hij alle schade hersteld.

Lynn is vastbesloten haar buren zo min mogelijk tot last te zijn maar toch hangt ze regelmatig aan de telefoon omdat ze hulp nodig heeft. Op een dag treft ze al haar keukenapparaten defect op haar eettafel aan. Gelukkig ontpopt Mark zich opnieuw tot een reddende engel. Met het grootste geduld repareert hij alle apparaten voor haar. Lynn beseft dat ze hem steeds leuker vindt. Helaas deelt politieagent Bob haar sympathie voor Mark niet. Op een dag vertrouwt hij Lynn toe dat Mark lange tijd hoofdverdachte in het onderzoek naar de moord op Esther en Ron is geweest. Lynn heeft inmiddels al verschillende incidenten bij Bob gemeld en de politieman is ongerust. Hij vraagt haar zo min mogelijk met Mark om te gaan maar Lynn wuift zijn zorgen lachend weg. Ze is inmiddels tot over haar oren verliefd op de woest aantrekkelijke Mark.

Ook al gelooft Lynn niet in spoken, ze beseft dat er iets griezeligs in haar huis gaande is. Ze hoort rare geluiden en ziet vreemde schimmen. Sluipt er ‘s-nachts iemand door haar huis of zijn het de geesten van Esther en Ron die maar geen rust kunnen vinden? De lugubere voorvallen nemen in razendsnel tempo toe. Nog altijd is de onverschrokken Lynn niet bang. Misschien dat ze dat maar beter wel kan zijn…

Knekelhuis is de derde psychologische thriller van schrijfster Dinie Bell. De auteur heeft een spannend verhaal uitgedacht maar helaas is niet alles even goed uitgewerkt. Ze stuitte ik meerdere keren op feiten die elkaar tegenspreken en vreemd geformuleerde zinnen. Toch wist Dinie Bell mijn nieuwsgierigheid te wekken en ik bleef lezen, ook al had ik het een en ander al snel door.

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen. Die van Lynn en die van de moordenaar. Het verhaal van Lynn is in de ik-vorm geschreven wat ik niet altijd even geslaagd vond. De zinnen leken soms te haperen. De gedachtegangen van de moordenaar zijn echter in de hij-vorm geschreven en kwamen bijzonder goed uit de verf. In deze verhaalgedeeltes komt het schrijftalent van de auteur goed naar voren.

De contrasten in dit boek zijn groot. Soms te groot. Het verhaal begint bijvoorbeeld met een heftig verslag van de gewelddadige moord op Esther en Ron. Vervolgens schakelt de schrijfster over naar het verhaal van Lynn. Er volgt een uitgebreide beschrijving van een lepeltjesverzameling en een bezoekje aan een bloemist. Het haalt de vaart volledig uit het verhaal. Knekelhuis is een boek van uitersten. Ik hoop dat het volgende boek van deze schrijfster meer in balans zal zijn.

ISBN 9789491773396  | paperback | 182 pagina's| Uitgeverij Palmslag | november 2015

© Annemarie, 27 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wulffers en de zaak van... de vermoorde onschuld
Dick van den Heuvel & Simon de Waal

Het eerste deel van een serie, gebaseerd op de karakters van de televisieserie Missie Warmoesstraat.
Verwacht geen diepgravende psychologische thriller, maar eerder iets in de stijl van Baantjer, of De Waal en Baantjer.

Het verhaal lijkt in zekere zin geïnspireerd te zijn op de zaak van de moord op Marianne Vaatstra. Er wordt het lichaam gevonden van een meisje, dat verkracht en gewurgd lijkt te zijn. In de buurt is een asielzoekersopvang gevestigd en een van de asielzoekers is niet teruggekomen. De beschuldigende vingers wijzen dan ook al snel naar de bewoners van de opvang.

Er is nog een andere verdachte, namelijk de vriend van het meisje, de zoon van een zeer rijke zakenman. Het sperma van de zoon is bij het meisje aangetroffen en de jongen wordt opgepakt. Dit is natuurlijk zeer tegen de zin van de zakenman, die dan ook alles in het werk stelt om z'n zoon vrij te krijgen. Hij richt ook de aandacht op de asielzoekersopvang. De man is niet alleen rijk, maar heeft ook de nodige relaties. Hij komt over als een zeer onaangenaam heerschap, dat vrouwen en zeker meisjes als Daniela van Stee (het slachtoffer) eerder als een soort gebruiksvoorwerpen ziet. Voor zijn zoon is natuurlijk wel iets beters weggelegd dan de dochter van een invalide bouwvakker.

De vader van Daniela is ook niet bepaald de meest sympathieke figuur in het boek. Hij gedraagt zich als een huispotentaat, bij wie niemand eigenlijk iets in te brengen heeft. Als de dingen niet gaan zoals hij wil, is hij niet te beroerd om met z'n stok te slaan.

De hoofdfiguur van de serie is Cas Wulffers, politiepastor van het bureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat. Daarnaast zijn er natuurlijk wat mensen van het politiekorps die een belangrijke rol vervullen. Het was wel een spannend boek, met een onverwachte ontknoping, maar persoonlijk vind ik het toch net iets minder dan de boeken waar ik het eerder mee vergeleken heb. M'n vader denkt daar overigens iets anders over, dus het is maar een mening.

ISBN 9789023991144 | Paperback | 138 pagina's | Uitgeverij Mozaiek | augustus 2004

© Renate, 26 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De schuldigen
David Baldacci

“Eén schot, twee doden.
Eén die de bedoeling was.
En één die nooit de bedoeling was geweest.”

Will Robie heeft al heel wat keren voor zijn land gedood. Hij doodt zonder vragen te stellen en zonder te aarzelen. Hij is de beste in zijn vak. Toch zullen mensen die hem goed kennen, nooit beweren dat Robie een monster is. Vreemd genoeg is Robie een huurmoordenaar met gevoel. De mensen die hij in zijn hart sluit, kunnen op zijn onvoorwaardelijke trouw rekenen.

Robie heeft zijn vader al lang geleden uit zijn hart verbannen. Meer dan twintig jaar geleden keerde Robie zijn woonplaats Cantrell, en daarmee ook zijn vader, de rug toe. Dan Robie was een onbarmhartige vader. Een oorlogsveteraan die zijn zoon een bikkelharde opvoeding gaf. Robie besloot Cantrell met zijn middelbare schoolvriendinnetje Laura te ontvluchten. Toen ze op het afgesproken tijdstip niet op kwam dagen, brak ze zijn hart. Terwijl Robie zijn vader probeerde te vergeten, bleef Laura door zijn gedachten spoken. Ze was zijn grote liefde.

Ondanks alle slechte herinneringen aan Cantrell besluit Robie zijn oude woonplaats met een bezoekje te vereren. Zijn vader is onlangs op verdenking van moord gearresteerd. Robie houdt zichzelf voor dat het hem niks doet. Dat hij niks meer met Dan Robie te maken heeft. Toch is hij onderweg naar de plek waar hij nooit meer een voet wilde zetten. Een recente opdracht leverde “bijkomende schade” op. Een vreselijke term voor de dood van een kleuter. Robie heeft zijn doelwit gedood maar de kogel baande zich ook in het lichaampje van het kind dat achter het slachtoffer stond. Sindsdien gaat het niet goed met Robie. Hij beseft dat zijn toekomst onzeker is. Hij moet eerst met het verleden in het reine komen. Er spookt te veel door zijn hoofd.

De ontvangst in Cantrell is allesbehalve hartelijk. Zijn komst veroorzaakt opschudding in het stadje. In eerste instantie omdat het stadje vrijwel nooit door vreemdelingen wordt bezocht, later omdat zijn identiteit bekend wordt. Ineens is Robie de zoon van een moordenaar. Er staan Robie nog meer verrassingen te wachten. Dan Robie is van advocaat tot steenrijke rechter opgeklommen. Hij heeft een jonge vrouw en een zoontje van twee. De kleine Tyler is Robies halfbroer. De familie Robie woont  in het voorname huis waar Laura eens woonde. Zij heeft het stadje jaren geleden samen met haar familie halsoverkop verlaten. Niemand weet waarom.

Robies kersverse stiefmoeder Victoria reageert verbaasd maar vriendelijk op zijn komst. Ze nodigt hem zelfs uit in het huis van haar en Dan te logeren. Aangezien het in de plaatselijke horeca al tot een handgemeen is gekomen, neemt Robie haar aanbod dankbaar aan. Hij besluit te blijven tot hij weet wat er precies gebeurd is. Is zijn vader werkelijk een moordenaar? De sfeer in het stadje wordt steeds grimmiger en tot overmaat van ramp wil zijn vader hem niet zien. Wanneer Robie vervolgens een aantal vreemde ontdekkingen doet, verandert de onheilspellende sfeer in een levensgevaarlijke situatie. Gelukkig is zijn goede vriendin Jessica Reel naar Cantrell afgereisd om hem bij te staan, maar kunnen twee getrainde mensen een compleet leger aan vijanden aan?

De Will Robie-reeks behoort tot mijn favoriete series van David Baldacci. Robie is geen lieverdje maar intrigerend is hij wel. Hij vermoordt mensen wat hem absoluut tot een slechterik maakt. Toch heeft Robie ook een sympathieke kant. Op de momenten dat hij niet op missie is, blijkt hij over een warm karakter te beschikken. Robie is in staat om lief te hebben en doet dat ook met heel zijn hart.

De schuldigen is een heel compleet boek. Deze thriller biedt een spannend verhaal vol  actie maar het heeft ook een mooie diepgang. Het gaat over familie en over loslaten. Over een traumatische jeugd die iemand zijn of haar hele leven blijft achtervolgen. Ook gaat dit boek over hebzucht en de gruwelijke gevolgen daarvan. David Baldacci schrijft vol vaart en met een prettig inlevingsvermogen. Als kers op de taart weet hij ook nog met een verrassende ontknoping op de proppen te komen. Baldacci heeft zijn kunstje wederom vlekkeloos vertoond.

ISBN 9789400504479  | paperback | 399 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers | november 2015
Vertaald door Jolanda te Lindert

© Annemarie, 23 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vermoorde harten
J.D. Robb

Voor inspecteur Eve Dallas telt elk mens mee. Ze weet wel dat niet iedereen gered kan of wil worden maar ze doet haar uiterste best om elk mens gelijk te behandelen. Wanneer een vermoorde zwerver wordt gevonden, beseft ze dat niet iedereen haar opvatting deelt. Op de plaats delict komt het bijna tot een handgemeen met ene Bowers. Deze politiedame vindt het niet nodig de moord nader te onderzoeken. Eve berispt haar. Ze weet niet dat haar verwijtende woorden haar duur zullen komen te staan.

Het is maar goed dat Eve het sterfgeval serieus neemt. De zwerver is niet zomaar vermoord. Zijn hart is verwijderd. In tegenstelling tot wat Bowers beweert, gaat het hier niet om een onderlinge vechtpartij met fatale gevolgen. Zwervers snijden immers niet met chirurgische precieze harten bij elkaar uit. Het is het werk van een professional. Een arts. Waarom zou in arts in vredesnaam het slecht functionerende hart van een zwerver stelen? De lijkschouwer ziet meteen dat de zwerver nog maar kort te leven had. Zijn hart is onbruikbaar en kan dus niet voor bijvoorbeeld illegale donorhandel gebruikt worden. Bovendien worden er uitstekende kunstorganen gekweekt.

Eve start een uitgebreid onderzoek. Ze ontdekt dat zich in andere steden soortgelijke sterfgevallen hebben voorgedaan. Er zijn organen van diverse personen gestolen. Vreemd genoeg blaakten geen van allen van gezondheid. Wat heeft de dief met de organen gedaan? Eve besluit zich te verdiepen in orgaantransplantatie. Welke artsen zijn precies in staat organen met een dergelijke vakbekwaamheid te verwijderen? Haar zoektocht brengt haar in contact met vooraanstaande chirurgen. Een aantal van hen zijn ronduit beledigd wanneer ze merken dat Eve hen als mogelijke moordverdachten beschouwt.

Bowers blijft Eve maar lastigvallen.  De beledigde politieagente dient zelfs een officiële klacht tegen Eve in. Hoewel Bowers als een notoire zeurpiet bekend staat, voelt Eve zich ernstig gekrenkt. Haar politiewerk is haar alles. Het heeft haar letterlijk een identiteit verschaft. Op achtjarige leeftijd werd Eve op straat gevonden. Ze was er zo slecht aan toe dat ze niet eens meer wist hoe ze heette. De naam Eve Dallas is haar door de overheid gegeven. Het is niet de naam die haar ouders voor haar hebben bedacht. Eve herinnert zich alleen dat ze regelmatig door haar vader werd verkracht en hem uiteindelijk met een mes doodde. De rest van haar eerste levensjaren zijn blanco. Nu ze voor de politie werkt, voelt ze zich niet langer door de overheid onder de duim gehouden. Ze gebruikt diezelfde overheid nu om controle uit te oefenen. Haar werk is haar leven.

Vervelend genoeg duikt er tijdens het onderzoek steeds weer een wel heel bekende naam op. Het is die van Roarke, Eve’s kersverse en steenrijke echtgenoot. Het lijkt wel of Roarke letterlijk elk bedrijf en elke instelling in de stad bezit. Toch is Eve’s ergernis steeds maar van korte duur want ze is stapelverliefd op haar knappe man. Het stel is nog maar kort samen en de vonken spatten ervan af. Eve en Roarke grijpen elke gelegenheid aan om hun liefde aan elkaar kenbaar te maken. Ze kunnen maar niet van elkaar afblijven.

Eve’s geluk spat echter als een zeepbel uiteen. Bowers is op gruwelijke wijze om het leven gebracht en Eve wordt als moordverdachte aangemerkt. De hevig geschrokken Eve wordt geschorst. Is haar carrière bij de politie voorgoed voorbij?

Vermoorde harten is het achtste deel in de Eve Dallas-reeks die zich in de nabije toekomst afspeelt. In de vorige delen heb ik Eve en haar man Roarke al goed leren kennen en zo onderhand ben ik eraan gewend geraakt dat ze om de haverklap seks met elkaar hebben. De hoofdverhaallijn in dit boek zit goed in elkaar al laat de vertaling nog altijd te wensen over. Dit deel is iets beter vertaald dan de vorige delen maar ik vind nog altijd dat het beter kan. Het is niet erg als er eens een slordige vertaling of een kromme zin in een boek staat, maar in de boeken in deze reeks gebeurt het te vaak. Ik ken Nora Roberts (J.D. Robb is een pseudoniem) als een goede schrijfster en ik vermoed dat ook dat de soms wat vreemde zinsbouw en rare woordkeuzes niet aan haar te wijten zijn. Het doet onnodig afbreuk aan deze boekenreeks.

Wie houdt van spannende, luchtige thrillers voorzien van de nodige romantiek en persoonlijk drama, zal smullen van dit boek. De goed uitgedachte futuristische elementen vormen het grootste pluspunt. Vermoorde harten vormt een geslaagde aanvulling op deze populaire reeks.

ISBN 9789022573006 | paperback | 381 pagina's| Boekerij | oktober 2015
Vertaald door TextCase

© Annemarie, 21 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Speel met vuur
Tess Gerritsen

Lily, het driejarige dochtertje van Julia Ansdell, is een plaatje om te zien. Haar blonde haren en blauwe ogen geven het meisje een engelachtig uiterlijk en met haar lieflijke gedrag windt ze iedereen om haar piepkleine vingers. Toch heeft Lily zojuist hun achttienjarige kat Juniper met een stuk tuingereedschap vermoord. Julia is verbijsterd maar haar man Rob reageert verbazingwekkend nonchalant. Volgens hem was het een ongeluk. Lily is vast gestruikeld met het scherpe voorwerp in haar handen en per ongeluk op Juniper beland. Julia gelooft er niks van. Er zaten maar liefst drie steekwonden in Junipers oude lijfje.

Julia raadpleegt diverse artsen over het gedrag van Lily. Het meisje lijkt niks te mankeren en Julia krijgt het advies het voorval te vergeten. Ze besluit zich op een nieuw muziekstuk met de naam Incendio te storten. Het is een onbekend werk dat uit een oud muziekboek, dat Julia tijdens een recent verblijf in Rome heeft gekocht, tevoorschijn dwarrelde. Het is een moeilijk stuk en Julia, die violiste is, heeft moeite het onder de knie te krijgen. Tijdens het repeteren eist de muziek haar volledige aandacht op. Gelukkig is Lily een zoet kind en speelt ze rustig terwijl Julia oefent. De tweede keer dat Julia Incendio speelt gaat het echter volledig mis. Een scherpe pijn in haar been doorbreekt haar concentratie. Naast haar kijkt Lily met een kille blik in haar ogen naar haar op. Het schattig ogende meisje heeft zojuist een stuk glas in het been van haar moeder gestoken.

In het ziekenhuis probeert Julia begrip voor de situatie te vinden. Tot haar grote verbijstering gaat de aandacht van Rob en de artsen vooral naar haar eigen geestesgesteldheid uit. Julia was alleen met Lily toen de kat gedood werd en de glasscherf in haar been belandde. Klopt het verhaal van Julia wel? Is het waar dat Julia’s moeder aan een geestesziekte leed? Julia voelt zich eenzamer dan ooit. Niemand gelooft haar. Het kind waar ze zo intens naar verlangde is in een klein monster veranderd en haar echtgenoot keert zich van haar af. Julia weet zeker dat ze het bij het juiste eind heeft. Ze heeft het notabene met eigen ogen gezien! Wanneer ze niet veel later bovenaan de trap op een wel heel uitgekiend geplaatst speelgoedautootje stapt en hard ten val komt, is ze de wanhoop nabij. Ineens beseft Julia dat ze het nieuwe muziekstuk speelde toen Lily de kat doodde en ook toen ze de glasscherf in haar been plantte. Heeft Incendio iets kwaadaardigs in gang gezet?

Julia beseft dat haar vermoeden bizar is maar ze kan geen andere verklaring bedenken. Ze besluit uit te zoeken hoe het muziekstuk in het boek is beland en wie het heeft geschreven. Het is haar enige kans. Terwijl Julia de oorsprong van Incendio onderzoekt, is de lezer haar al vooruit gereisd. Naar Venetië. In 1938 was de achttienjarige Lorenzo een talentvol vioolspeler. Zijn grootvader besloot dat hij samen met Julia, de zeventienjarige dochter van zijn goede vriend, aan een concours deel zou nemen. Aanvankelijk zag Lorenzo het niet zitten om met een wildvreemde muziek te moeten maken maar toen hij aan de temperamentvolle Laura werd voorgesteld, viel hij als een blok voor haar. Dat hij Joods was en zij katholiek, deed er niet toe. Helaas dacht niet iedereen er tijdens de Tweede Wereldoorlog zo over…

Komt de bovenstaande boekbeschrijving je soms bekend voor? Het verhaal is een bewerking van het boek Incendio dat in 2014 als geschenk voor de maand van het spannende boek verscheen. Het verhaal van Lorenzo komt in Incendio niet voor en beide verhalen eindigen anders. Incendio heb ik – nog niet – gelezen maar Speel met vuur is een absolute aanrader. Tess Gerritsen hanteert een intieme, indringende schrijfstijl en heeft uiteenlopende onderwerpen tot een aangrijpend geheel samengevoegd. Vooral het verhaal van Lorenzo heeft me geraakt. Zijn verhaal vertegenwoordigt het leed van bijna tweehonderdvijftig Venetiaanse Joden. Wat zij hebben meegemaakt, is hartverscheurend.

Op de kaft van Speel met vuur staat een citaat van schrijver David Baldacci. Hij beweert het volgende over het boek: “Als je eenmaal bent begonnen is het onmogelijk om dit boek weg te leggen.” Meestal vind ik zulke uitspraken op een boekcover vrij gedurfd maar David Baldacci spreekt de waarheid. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen.

Ben je tot slot benieuwd naar het muziekstuk zelf? De uiterst muzikale Tess Gerritsen heeft het zelf gecomponeerd. Beluister hier een stukje van deze mooie compositie (helemaal onderaan). Als je durft tenminste…

ISBN 9789044349115 | paperback | 223 pagina's| The House of Books| december 2015
Vertaald door Els Franci-Ekeler

© Annemarie, 19 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER