De steek van de schorpioen 
Dimitri Bontenakel

Dimitri Bontenakel (1971) woont en werkt in Antwerpen. Na twee eerdere romans heeft het, mede doordat hij allerlei nevenactiviteiten ontplooide, vijf jaar geduurd voordat hij nu met zijn derde boek acte de présence geeft: De steek van de schorpioen. Maak kennis met Lemmy Planck, volgens de cover 'de Big Lebowski van de Lage Landen.'

Daarmee wordt de toon al gezet; het is dan ook heel lastig om dit boek in een bepaalde hoek te zetten. Op de achterkant staat: 'komisch noir' en daar houd ik het ook maar bij. Het stempel 'thriller' past niet direct bij het boek en ook andere kwalificaties voldoen niet echt. Wat dat betreft heeft Bontenakel een eigen genre gecreëerd; een genre overigens waar ik graag meer van zou willen lezen. Hij zet je continu op het verkeerde been door een zin te beginnen en deze aan het eind met een paar slotwoorden een hele andere lading of een komische noot mee te geven. Gelukkig doet hij dat wel redelijk gedoseerd want te veel van het goede is toch te veel.

Het verhaal begint met de thuiskomst van de mislukte schrijver Lemmy Planck. Twee jaar geleden is hij gescheiden en is zijn eerste boek geflopt, waarna hij de kuierlatten heeft genomen en op wereldreis is gegaan. Bij thuiskomst vindt hij het dagboek dat 'de Chileen', een man die hij tijdens zijn reis heeft ontmoet, hem heeft gestuurd. Al gauw blijkt dat er veel belangstelling voor het boek is en dat men over lijken gaat om het in handen te krijgen. Er ontwikkelt zich een waanzinnig verhaal waarin Planck er alles aan doet om het dagboek in handen te houden – en en passant zijn eigen nieuwe boek uitgegeven te krijgen – en zijn achtervolgers even hard hun best doen om het boek te pakken te krijgen. Het verhaal lijkt compleet te ontsporen, maar Bontenakel ziet kans zijn personages goed in de hand te houden (al sneuvelt er hier en daar wel eentje) en zowel Planck als de lezer voor te bereiden op een grande finale met een hoofdrol voor zijn schorpioen, die hij net als het dagboek heeft geërfd van de Chileen.

Het geheel is een waanzinnige, absurde geschiedenis met slapstickelementen, afgewisseld met prachtige metaforen en harde misdaad. En met een fikse knipoog naar zijn eigen vak(genoten), uitgevers en nog veel meer. Daarbij laat Bontenakel een zeer zorgvuldig taalgebruik gepaard gaan met een bij tijd en wijle hilarische maar ook poëtische, aantrekkelijke schrijfstijl.

Een aanwinst voor de Nederlandstalige literatuur.

ISBN 9789028424913 | Paperback | 238 pagina's | Uitgeverij Wereldbibliotheek | januari 2013

© Joanazinha, 24 oktober 2015

Lees de reactie sop het forum en/of reageer, klik HIER

Lud-in-de-mist
Hope Mirrlees

De vijftigjarige Nathaniel Cantecleer, de burgemeester van het handelsstadje Lud-in-de-mist wordt al sinds zijn kinderjaren door een weemoedigheid geplaagd. Het angstige, mistroostige gevoel nam bezit van hem toen hij samen met wat vrienden een oud snaarinstrument op de zolder van zijn imposante familiehuis vond. Vrolijk plukte hij aan de snaren waarna de lucht met een geluid werd gevuld dat door merg en been ging. Het was betoverend en angstaanjagend tegelijk. Nathaniels vrienden zijn het moment al lang vergeten maar Nathaniel veranderde voorgoed. Diep in hem gaat een vreemde angst verscholen. Alleen al de herinnering aan het geluid vervuld hem met een ondefinieerbare emotie.

Lud-in-de-mist is een prachtig, nostalgisch plaatsje waar allerhande handel welig tiert. Het ligt in het land Dorimar. Slechts aan kleine details en oude uitspraken is te herkennen dat er zo’n tweehonderd jaar geleden ook een ander volk deel van het straatbeeld uitmaakte. Tegenwoordig zijn de elfen uit het aangrenzende Elfenrijk niet langer welkom. De bestuurders van Dorimar zetten alles op alles om elfenpraktijken uit het land te weren. Met name het elfenfruit is sterk verboden. Deze wonderbaarlijke vrucht veroorzaakt visoenen en sommige eters draaien volledig door. Ondanks het strenge verbod, worden de vruchten in grote getalen het land binnengesmokkeld.

Ook de twaalfjarige Ranulf valt ten prooi aan het elfenfruit. Hij begint vreemd gedrag te vertonen. Nathaniel Cantecleer is geschokt. Ranulf is zijn bloedeigen zoon. Hij kan niet geloven dat de jongen elfenfruit heeft gegeten. Op advies van zijn huisarts stuurt hij Ranulf naar een boerderij. Wellicht dat verandering van omgeving de jongen goed zal doen.

Niet veel later verdwijnt Maanmin, de dochter van Nathaniels beste vriend Ambrosius. Ze is voor het laatst gezien toen ze zich, raaskallend en zo snel haar benen haar konden dragen, naar het Elfenrijk spoedde. Nathaniel en Ambrosius komen tot de conclusie dat iemand hun kinderen moedwillig van elfenfruit heeft voorzien. Wat is er gaande? Proberen kwaadwillende elfen het vredige leven in Dorimar te verstoren? Welke brave burger is in werkelijkheid een verrader?

Lud-in-de-mist verscheen voor het eerst in 1926. De vertaling van Gert van Santen vind ik mooi. Het kent geen oubolligheden terwijl de authentieke sfeer van het verhaal toch goed bewaard is gebleven. Het verhaal is hartelijk en boosaardig tegelijk, een tikje sprookjesachtig en mysterieus. Het is het eerste en enige fantasyboek van de Britse auteur en dichter Hope Mirrlees. Er is veel gespeculeerd over de betekenis van het verhaal. Gaat het over klassenstrijd of over verzoening? Wat dit verhaal zo mooi maakt, is dat iedereen er een eigen betekenis aan kan geven. Voor mij gaat dit verhaal over angst voor het onbekende. Ook in het hedendaagse leven reageren mensen op dezelfde manier als het volk van Dorimar: wat angst aanjaagt, moet uitgebannen worden. Hope Mirrlees toont met dit prachtige verhaal aan dat angst ook omarmd kan worden.

Het voorwoord is geschreven door schrijver Neil Gaiman. Volgens hem is Lud-in-de-mist “Een van de mooiste fantasyboeken in de Engelse taal.”. Deze gedurfde uitspraak prijkt op de cover van het boek. Als ik zoiets lees, reageer ik altijd sceptisch. Is zo’n bewering niet vrij hoogdravend? Na het leven van dit wondermooie boek, ben ik het helemaal met Neil Gaiman eens. Er hoort een stukgelezen exemplaar van Lud-in-de-mist in de boekenkast van elke fantasyliefhebber thuis.

ISBN 9789022574379 | hardcover | 309 pagina's| Boekerij| september 2015
Vertaald door Gert van Santen

© Annemarie, 21 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Uitgeteld
Marja West

'Ik weet allang dat ik alleen maar nee durf te zeggen als niemand mij hoort'. Nadat zij al tijden bezig was met het zoeken naar de goede vorm voor het verhaal dat zij wilde schrijven, schoot Marja West deze openingszin midden in de nacht te binnen. Hierna ging het schrijven steeds beter en heeft de auteur met deze thriller een nieuw genre ontdekt: de 'why done it' , eigenlijk een niet bestaande term maar eentje die de lading volgens Marja West goed dekt: hilarisch, komisch, satirisch, psychologisch met thrillerelementen.

Uitgeteld is het fascinerende debuut van de Nederlandse auteur Marja West. Het boek heeft als uitgangspunt het verhaal dat hoofdpersoon Esther vertelt aan haar psychotherapeut, dokter Brenninkmeijer. Esther is een gevierd kokkin van met name amuses en ze wil graag advies van haar arts: moet ze de haar toegekende Amuse Award accepteren of niet? Ze wil absoluut geen therapie, want die heeft ze de afgelopen tijd al meer dan genoeg gehad van een vriend van haar echtgenoot, de Aerdenhoutse bankier Maarten van Nuenen. En ze is echt niet gek, zeker niet nu ze niets meer hoeft te tellen: niet meer de takken van de oeroude eikenboom in de tuin, niet meer de tegeltjes in de WC van haar buurvrouw met de dubbele naam, niet meer het Van Gogh-mozaïek in de praktijk van haar psychiater en ze heeft ook echt geen last meer van de tikkende staande klok in de hal van haar huis, een oud erfstuk van haar man.
Maar waarom zit ze dan nu bij Brenninkmeijer met haar verzoek om advies?

Uitgeteld is een met (zwarte) humor doorspekt verhaal dat je doet glimlachen om de rare capriolen van Esther – die ze zelf heel normaal vindt – om greep op haar omgeving te houden. Ze wil rust en orde om haar heen en kan haar kalmte alleen bewaren door alles om zich heen obsessief te tellen. Wanneer de ex van haar man naast hen komt wonen raakt ze echter al gauw de tel kwijt.

Vanaf het begin af aan leef je mee met Esther en koester je al gauw een afkeer van haar man, haar schoonmoeder en haar buurvrouw, die allemaal doen alsof Esther een psychiatrisch geval is. Langzaam maar zeker besluipt je echter een ander gevoel, een onderhuids ongemakkelijk gevoel waarbij Esther's buitenissigheden nog wel om te lachen zijn maar er ook een scherp randje aan haar daden komt te zitten.

Het boek is goed opgebouwd met duidelijke perspectiefwisselingen waardoor je continu geboeid blijft. De karakters zijn alleen uitgewerkt voor zover ze een rol in het verhaal hebben. Alleen Esther treedt heel duidelijk op de voorgrond. Andere personages krijgen kleuring door haar woorden maar zijn minder als zelfstandige figuren neergezet.

Een heerlijk boek dat luchtig oogt en vlot leest maar met een vileine ondertoon die West het hele boek door weet vast te houden. De knap geconstrueerde, surrealistische en verbluffende plot doet, zoals terecht op de achterflap staat, denken aan de verhalen van Roald Dahl. Een toppertje dat smaakt naar meer!

ISBN 9789026329791 | Paperback | 272 pagina's | Uitgeverij Ambo Anthos | april 2015

©  Joanazinha, 21 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vals beeld

Tja, ik ben geen thrillerlezer en uiteindelijk heeft ook dit boek me niet overtuigd om het wél te gaan doen. Het begin was goed, een leuk spannend verhaal.

De meestervervalser Elijah Fish leidt een lekker leventje na een flinke tijd gevangen te hebben gezeten, hij vervalst schilderijen maar doet dat openlijk, zet zijn eigen naam onder de schilderijen. Hij heeft een vaste afnemer en kan zo in zijn levensonderhoud voorzien.
Maar dan komt een oude 'vriend' Vincent Bloom langs die hem een een voorstel doet, een schilderij van Rembrandt stelen uit het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston. Bloom heeft een opdrachtgever die daar 5 miljoen voor over heeft. Fish peinst er niet over totdat Bloom hem een krantenbericht laat zien met foto... De vaste afnemer van Fish is vermoord.
Er wordt een derde man bijgehaald en gedrieën lukt het ze op hun dooie akkertje, verkleed als politieagenten, de Rembrandt en en passant nog enkele andere leuke werkjes te stelen o.a. een Vermeer.(Deze roof heeft werkelijk plaatsgevonden in 1990)
Opgelucht dat alles goedgegaan is rijden ze naar hun schuilplaats. Nu nog even de overdracht en klaar zijn ze.
Maar dan begint het pas, alles loopt anders dan gedacht. De ene 'ramp' na de andere vindt plaats. Ze bedenken van alles om er toch nog een goed eind aan te breien maar dat wil niet echt lukken. Tussendoor worden nog enkele mensen neergeschoten en gedumpt.

Het begin, de voorbereiding, de roof zelf en de onverwachte wending is spannend en goed. Maar dan begint het verhaal minder te worden, de spanning valt weg en je ziet mijlenver aankomen wat er gaat gebeuren. Ook wordt het verhaal steeds onwaarschijnlijker en dat is wat me vaak tegenstaat in thrillers en zo ook nu weer. Er wordt gemoord maar de laatste moord wordt zo tussen neus en lippen door beschreven, het personage was niet meer van belang blijkbaar, dat niet eens meer de moeite wordt genomen enige emotie weer te geven. Ach, een man dood in je kamer, soit. Die ruim je even op en je gaat daarna lekker vrijen. Logisch toch?
Of iemand die ontvoerd is, neem je gewoon mee uit eten in een restaurant.....
Het einde vond ik erg zwak, makkelijk en bijna zoetsappig. De goede tegen de kwade.

Op zich heeft het verhaal wel leuke elementen, een man Kenny bijvoorbeeld die absoluut op tilt slaat als hij Ken (van barbie) genoemd wordt. De museumdirecteur die bijzonder reageert enz. De ideeën zijn wel apart maar de uiteindelijke uitwerking van die ideeën is net te voorspellend.
Nu voorlopig écht geen thrillers meer voor mij.

ISBN 9041409955 Hardcover 292 pagina's Anthos  januari 2006

© Dettie, april 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://mijkepol.nl

Een dodelijk liaison
Matthew Plampin

Dit boek voert de lezer mee terug naar het Londen van 1853. In het voorjaar van dat jaar opent de Amerikaan Samuel Colt een fabriek in deze stad. Zijn doel is het verkopen van zijn revolvers aan de Britse regering. Er dreigt een oorlog en Colt wil hier zijn voordeel mee doen. Hij ruikt geld. De heer Colt is geen innemende man. Hij is een botte, doorgewinterde zakenman die het met ethiek niet zo nauw neem. Daar komt Edward Lowry, zijn jonge secretaris, al snel achter. Er worden allerlei ,politieke, spelletjes gespeeld om het felbegeerde overheidscontract in de wacht te slepen.

De machines in de fabriek zijn eenvoudig te bedienen en het personeel is goedkoop en veelal ongeschoold. Dit stelt Colt in staat zijn wapens onder de prijs van de concurrent te leveren. Maar het feit dat het personeel uit de armste buurt van Londen komt, waar honger, ziekte en verbittering heerst, heeft gevolgen. Onder het personeel bevinden zich opstandelingen. Een groep Ieren die zich de Molly Maquires noemen is uit op een aanslag en hebben wapens nodig. Ze werken in de fabriek omdat ze uit zijn op de revolvers. Deze Ieren hebben in hun thuisland velen zien sterven. Door grootgrondbezitters en gerechtsdienaren uit hun huizen gejaagd restte hun familie slechts de hongerdood. Verdreven uit hun land en gedreven door wraaklust en verbittering zinnen de leden van Molly Maquire op vergelding.

Caroline is een Engelse die ook in de fabriek werkt. Haar zus is getrouwd met een “Molly”. Ze wordt door een leugen overgehaald revolvers te bemachtigen voor de Ieren. Anders ziet het er slecht uit voor haar zus. Omdat ze haar zus en diens zoontje en dochtertje niet de rug toe kan keren ziet Caroline geen andere uitweg dan aan het verzoek te voldoen. Een levensgevaarlijke opdracht. Gaat het mis dan krijgt ze hoogstwaarschijnlijk de strop. Wanneer Edward Lowry verliefd op Caroline wordt en ontdekt wat er gaande is, ontwikkelt zich een zeer  gecompliceerde situatie.

Alhoewel ik even in het verhaal moest komen wist het boek me toch erg te boeien. Soms had de schrijver de neiging wat langdradig te worden maar net als ik mijn interesse dreigde te verliezen sleepte het verhaal me weer in alle hevigheid mee. Dit verhaal is deels feit en deels fictie. Zo heeft de fabriek van Samuel Colt daadwerkelijk bestaan en een aantal personen in dit boek ook. De auteur heeft zich erg in het Londen van toen verdiept om een zo waarheidsgetrouw mogelijk verhaal neer te zetten. En daar is hij in geslaagd. Het zou zo gegaan kunnen zijn. Het oude Londen komt tot leven in dit boek. De herrie en de smurrie, de rijken en de armen, de kostuums en de vodden: Ik zag het voor me en beleefde het mee. Wanneer het verhaal me meevoerde naar de stinkende en vieze straten van de armenbuurten moest ik regelmatig de neiging onderdrukken mijn neus dicht te knijpen.

Een boeiende historische roman van Matthew Plampin waarin geschiedenis, spanning en romantiek elkaar hebben gevonden.

ISBN 9789026172397 | Paperback | 423 pagina's | Uitgeverij De Fontein | oktober 2010
Vertaling: Kees van Weele

© Annemarie, 18 september 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

https://www.facebook.com/KarenPerry

 Hex
Thomas Olde Heuvelt

‘Stefan de Graaf kwam juist op tijd om de hoek van het parkeerterrein achter de Nico de Witt-supermarkt gerend om te zien hoe Katharina werd overreden door een antiek draaiorgel. Even leek het een optische illusie, want in plaats van dat de vrouw achterover op straat werd geworpen, loste ze op in krullend houtsnijwerk, gevederde engelenvleugels en chroomkleurge pijpen. Het was Martijn Winkel die het orgel aan de koppelingsas achteruitduwde en op aanwijzingen van Loes Krijgsman tot stilstand bracht. Hoewel er niet eens een bons had geklonken toen Katharina werd geraakt en er geen druppel bloed vloeide, kwamen er overal vandaan mensen toegesneld met de urgentie die dorpelingen nu eenmaal tentoonspreiden bij een ongeluk.‘

Als je dit begin van het verhaal nog eens terugleest, met het hele verhaal in je hoofd, dan begrijp je pas wat hier staat.
Katharina is een heks, die in de zeventiende eeuw om het leven is gekomen. Dezelfde Katharina? Dat kan niet... maar het is wèl zo. Het dorp Beek bij Nijmegen koestert al eeuwenlang een geheim: een van hun mededorpelingen is een eeuwenoude verschijning, een wezen dat overal opduikt en ook weer verdwijnt. Men heeft er mee leren leven, zeker nadat iemand - die ze heel dankbaar zijn! - haar ogen en mond heeft dichtgenaaid.
Dat dit hun geluk was, dat zullen ze binnenkort ontdekken, als een stel opgeschoten jongelui de heks begint te pesten en uit te dagen. De lezer begrijpt hun frustratie: door de aanwezigheid van de heks zijn alle dorpelingen gebonden aan hun dorp. Men heeft ontdekt dat als iemand zich elders wil vestigen, die persoon geteisterd wordt door onverklaarbare heimweegevolens, zozeer zelfs dat men vaak zelfmoord pleegt. Dat overkomt ook degene die de pech heeft iets op te vangen van het gefluister van de heks. Want al eerder waren er mensen die nieuwsgierig waren en die aan de vrouw geprutst hebben: een van de hechtingen aan haar lippen is los, zodat ze nu kan murmelen.

Hex is het beveiligingsteam dat het hele dorp onder camerabeveiliging heeft: ze moeten bijhouden waar Katharina is, omdat de buitenwereld er natuurlijk niets van mag weten. Ze zien de media en toeristen zich er al op storten! Als ze op een plein verschijnt, moet ze verborgen worden. De bewoners zijn daar al erg creatief in geworden.
En zo is Beek ogenschijnlijk een rustig dorpje, waar het broeit, en waar strenge straffen staan op overtreding van de regels.
De eerder genoemde tieners dagen het lot uit, er komen donkere tijden aan voor Beek.

Dat Thomas Olde Heuvelt kan schrijven wist ik al. Dat hij een morbide fantasie heeft ook.
Dit keer is het een thriller, die qua originaliteit eenzaam en alleen staat. Voor een schrijver van Nederlandse bodem.
Het is huiveringwekkend, bloedstollend en verslavend. Een prachtig verhaal dat je meesleept tot het onontkoombare iende. Nooit kun je meer door Beek lopen, rijden fietsen, zonder dat je op je hoede bent voor de heks...

ISBN 9789024560257 | Paperback | 352 pagina's| Luitingh | april 2013

© Marjo, 25 september  2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Davidsster
Kristina Ohlsson

De plot draait om moord in een door sneeuw geteisterd Stockholm.Twee gevallen, waarvan niet duidelijk is of ze met elkaar te maken hebben. Er wordt een kleuterjuf neergeschoten, voor de deur van de school. Twee jongens, tien jaar oud, verdwijnen en worden later teruggevonden met blote voeten en een zodanige wirwar aan sporen dat het lang duurt voor de politie er achter is wat er nu eigenlijk gebeurd is.
Er is een link tussen deze gevallen: de jongens zaten op dezelfde school, en alle betrokkenen waren lid van de Joodse gemeenschap. Is er nog meer verband tussen de zaken, want is hier een Jodenhater aan het werk? Toch worden de zaken niet aan dezelfde inspecteur toegewezen en het wordt de rol van de nieuwe beveiliger van Salomongemeente om die link te leggen.
Gelukkig maar, want het blijkt een uiterst complexe zaak te zijn, met wortels in het verleden, waarbij het ook erg onduidelijk is welke wortels nu precies.

Er is iets vreemds aan de hand met de moord op de jongetjes: zij hadden een papieren zak over hun hoofd. Met een gezicht daarop getekend. Het duurt even voor de politie ontdekt dat er ook bij de schooljuf een merkteken was.  Maar er is ook de betrokkenheid van de Mossad. Is het toeval dat Efraïm Kiel Mossadagent, en werkend in Israël net nu in Stockholm is?
En wat is dat voor een verhaal dat een van de ouders van de jongetjes vertelt, over een ‘papierjongetje’. Is dat een legende? Heeft het ook maar iets te maken met de slachtoffers?
Het wordt een complexe zaak, waarbij Fredrika Bergman alle hulp nodig heeft die ze maar krijgen kan. Ze gaat er zelfs voor naar Israël.

Zoals meestal het geval is begint het boek met een proloog. Pas later ontdekt de lezer waar dat stukje tekst een plaats krijgt in het verhaal.
Kristina Ohlsson maakt het nog bonter. Ook zij gebruikt de proloog, maar daarnaast zijn er fragmenten die aangekondigd worden als ‘De afloop’. Had het verhaal nog meer spanning nodig? Het kan nooit genoeg zijn denk ik.
In ieder geval kost het nog meer nagels omdat je nu weet dat er iets vreselijks staat te gebeuren, maar je weet niet wie het slachtoffer is: de schrijfster pakt dat slim aan: het gaat over een vrouw met een echtgenoot en twee kinderen. Als je twee zulke gezinnen laat meedoen aan het verhaal is spanning verzekerd!

De plot zelf met een grote rol voor spionage en rassenhaat, met de steeds wisselende verhaallijnen, met persoonlijke geheimen, maar ook staatsgeheimen houdt je alle ruim vierhonderd pagina’s aan het boek gekluisterd. Er is maar één minpunt, en ik weet dat andere lezers dat niet met mij eens zullen zijn: ik vind dat er te vaak gesproken wordt over dingen die in het persoonlijk verleden van de speurder - Fredrika Bergman - gebeurd zijn. Ze doen niet ter zake, en iemand die dit boek zonder dat met net zoveel graagte leest als ondergetekende, gaat toch wel op zoek naar andere boeken van Kristina Ohlsson.

ISBN 9789044344714 | Paperback | 416 pagina's| The House of Crime | juni 2014
Vertaald uit het Zweeds door Ron Bezemer

© Marjo, 3 augustus 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER