De oppas
Jet van Vuuren

Dertien jaar is een lange tijd. Voor Kim uit het straatbeeld verdween was ze jong, mollig en levenslustig. Ze woonde nog bij haar moeder en was meer meisje dan vrouw. Nu is Kim slechts een schaduw van haar oude zelf. Haar huid heeft een fletse kleur en her en der duiken grijze plukken in haar donkere krullen op. Ze is mager geworden. Dertien jaar gevangenis is geen pretje.

Kim heeft de vijfjarige Suze, haar oppaskind, vermoord. Althans: ze is schuldig bevonden. Kim zelf heeft altijd volgehouden dat ze onschuldig is maar behalve haar moeder en haar tante, geloofde niemand haar. Een gevangenisstraf is voor niemand prettig maar voor een kindermoordenaar is het extra zwaar. Nog altijd heeft Kim nachtmerries en ze kan niet wennen aan het idee dat ze nu vrij is. Vrij, wat is dat eigenlijk? In haar hoofd zit ze nog altijd gevangen. Ze heeft er spijt van dat ze naar haar ouderlijk huis is teruggekeerd. Na de dood van haar moeder, is de warmte en geborgenheid uit het huis verdwenen.

Ook de twintigjarige Max is nog dagelijks met de dood van Suze bezig. Ze was zijn kleine zusje. Hij was nog maar zeven jaar oud toen ze verdween en niet veel later in de tuin van Kim werd opgegraven. Kim was hun oppas maar een kindervriend was ze niet. Ze rookte wiet en had een vriendje aan wie ze doorlopend sms-berichten stuurde. Kim had alle schijn tegen en het bewijs was overweldigend. Nu Max volwassen is, kan hij echter niet meer om zijn twijfels heen. Niemand geloofde destijds het relaas van een zevenjarig jongetje maar Max weet dat hij die bewuste dag iets belangrijks heeft gezien.

Ook Dorien Steenkamer en haar man Anton pasten regelmatig op de kleine Suze en Max. De kinderloze en ernstig zieke Dorien was dol op de kleine Suze en Anton nam Max vaak mee naar zolder waar hij een modelspoorbaan had. In de afgelopen jaren heeft de achterdocht van Max een hoogtepunt bereikt. Was  het vriendelijke gedrag van het tweetal wel oprecht? Weten zij soms meer over de dood van Suze of heeft Kim zijn zusje toch echt vermoord? Max weet Dorien over te halen hem als klusjesman in te huren en niet veel later neemt hij zelfs zijn intrek in haar huis. Dorien herkent hem niet – Max gebruikt voor de zekerheid een valse naam - en de komst van de jonge student komt haar bijzonder goed uit. Anton is namelijk verdwenen.

Kort na de thuiskomst van Kim is Anton verdwenen. Hij ging naar buiten om zijn smartphone uit zijn auto te halen maar kwam niet meer terug. Dorien maakt zich grote zorgen maar de politie lijkt zijn vermissing niet serieus te nemen. De mooie Dorien is geen makkelijke vrouw. Ze lijdt al jaren aan een zware vorm van reuma en gaat niet bepaald moedig met haar ziekte om. Is het Anton soms teveel geworden? Dorien is verontwaardigd. Hoe durft de politie te suggereren dat haar Anton vrijwillig de benen heeft genomen! Zij hebben een goed huwelijk. Altijd gehad ook.

Drie mensen met een gemeenschappelijk verleden bevinden zich voor het eerst in jaren weer op een steenworp afstand van elkaar. Dorien en Max delen een huis terwijl Kim angstig en verward door het huis van haar moeder dwaalt. Waar is Anton gebleven en… wie heeft nu eigenlijk Suze vermoord?

Schrijfster Jet van Vuuren slaagt er goed in onmiddellijk de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken. Dorien is misschien niet de makkelijkste maar wat kan een ernstige zieke vrouw met de dood van een klein meisje te maken hebben? Dorien kan nauwelijks lopen en heeft veel pijn. Is de fantasie van de jonge Max op hol geslagen? Wordt het tijd voor Kim om te accepteren dat ze een kindermoordenares is? Het bewijs loog er immers niet om en vrijwel elke gevangene beweert ten onrechte opgesloten te zijn. Jet van Vuuren laat de lezer niet lang in het ongewisse over de verdwijning van Anton maar onthult niet hoe hij in zijn benarde positie is beland.

De oppas is een goed geslaagde thriller in de categorie “ontspannend spannend”. Een meeslepend verhaal om even heerlijk in op te gaan. Het verhaal neigt soms naar ongeloofwaardigheid maar Jet van Vuuren weet de verhaalontwikkelingen goed te onderbouwen en komt ermee weg. Ik heb genoten van deze smakelijke thriller!

ISBN 9789045211435 | hardcover | 300 pagina's| Karakter Uitgevers | september 2015

© Annemarie, 10 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.annelaurevanneer.com

Justine
Anne-Laure Van Neer

De vrouw die zich op het politiebureau meldt, ziet er beminnelijk uit. Op haar witte krullen prijkt een vilten hoedje en ze sleept een gloednieuwe boodschappentrolley met zich mee. Het prijskaartje zit er nog aan. Als onschuld een gedaante aan zou kunnen nemen, dan had het gekozen voor het uiterlijk van de vijfenzeventigjarige Justine de Jager. Toch deelt de schattige oude dame aan inspecteur Verbeke mee dat ze een moord komt bekennen.

Volgens commissaris Declercq biedt de komst van Justine een uitgelezen kans om een nieuwe theorie in de praktijk te brengen. Verbeke moet tijdens het verhoor vooral letten op de kernwoorden tact, empathie en geduld. Verbeke kan zijn nieuwe baas – die nota bene jonger is dan hij – niet uitstaan en begeleidt Justine zuchtend naar een verhoorkamer. Met Tanja, die achter de balie staat, wedt hij dat hem om een overleden huisdier gaat. Is Justine soms op haar hondje gaan zitten?

Justine beweert dat ze wel degelijk iemand om het leven heeft gebracht. In eerste instantie heeft ze geprobeerd de moord te verbloemen maar nu komt het haar eigenlijk wel goed uit dat ze een misdaad op haar conto heeft. Justines zoon en schoondochter hebben haar op een wachtlijst van het verzorgingshuis geplaatst. Justine heeft het leven in het verzorgingshuis en de gevangenis met elkaar vergeleken en ze is tot de conclusie gekomen dat ze in het gevang beter af is. Er staan immers nooit berichten in de krant over gevangenen met vieze poepluiers.

Oudere mensen hebben nog wel eens de neiging langdradig te zijn en dat geldt ook voor Justine. Ze blijft volhouden dat ze een moord heeft gepleegd maar ze kan niet zomaar vertellen wie ze wanneer heeft omgebracht. Er gaat een complete geschiedenis aan de moord vooraf en Justine doet het verhaal uitgebreid uit de doeken. Verbeke doet – tevergeefs - zijn best zijn ongeduld niet te laten blijken. Hij gelooft nog altijd niet dat Justine daadwerkelijk een moord heeft gepleegd. Moet hij haar nu officieel aanhouden op verdenking van moord? 

Terwijl Justine er lustig op los keuvelt, dwalen de gedachten van Verbeke regelmatig af. Hij denkt aan Iris, die hem na 24 jaar huwelijk dumpte omdat er lippenstift op de boord van zijn overhemd zat. Nog altijd weet hij niet hoe de make-up daar beland is. Meer nog dan aan Iris, denkt hij aan het heerlijke stoofvlees dat ze altijd maakte. Ook was het handig dat ze het huis schoon hield. Verbeke woont nu in een stoffig huis waar hij op afhaalmaaltijden en blikvoer teert.

Terug naar Justine. Ze vertelt over het flatgebouw waar ze op de eerste verdieping woont. Boven haar wonen haar zoon en schoondochter. Zonder enige schroom vertelt ze dat ze, zonder medeweten van haar buren, sleutels van alle appartementen in het gebouw bezit. In een poging een verhuizing naar het verzorgingshuis af te wenden, had Justine een plan bedacht. Woningruil. Als Justine op de begane grond zou wonen, zou ze immers nooit meer van de nare trap in het gebouw kunnen vallen. Dat haar benedenbuurman naar volle tevredenheid in zijn zojuist gerenoveerde appartement woonde, was slechts een kleine hindernis.

Het verhaal van Justine wordt steeds minder onschuldig. Terwijl zij en Verbeke de nodige koppen koffie drinken en schalen koekjes achteroverslaan, gaat het verhaal verder. Justine vertelt over haar buurjongetje Hugo, die veel te vaak alleen thuis is, over het nieuwe hondje van haar schoondochter en over haar benedenbuurman die steeds zenuwachtiger gedrag gaat vertonen. Nog altijd geen woord over de moord, hoewel Justine blijft volhouden dat ze een moordenares is. Wat moet Verbeke doen? Moet hij een oude dame in de boeien slaan of is Justine soms dementerend en moet hij hulp voor haar regelen?

Justine is het debuut van de Vlaamse schrijfster Anne-Laure Van Neer die zich vijf jaar geleden fulltime op het schrijverschap richtte. Het is niet niks om je baan op te geven om boeken te gaan schrijven maar gelukkig heeft deze auteur het aangedurfd. Deze thriller is hilarisch!  Anne-Laure Van Neer is erin geslaagd om een spannend verhaal vol humor neer te zetten. De stijl is doldwaas. Je houdt ervan of juist helemaal niet maar wat mij betreft heeft ze met dit verhaal precies de juiste toon getroffen. Tijdens het lezen gaat ongeloof langzaam over in verbijstering terwijl er regelmatig een lach opborrelt. Anne-Laure Van Neer houdt het verhaal dat steeds vreemder en behoorlijk luguber wordt, heel knap onder controle. Hopelijk is ze al aan haar tweede boek begonnen want dit verrassende debuut smaakt naar meer!

ISBN 9789462420373| paperback | 310 pagina's| Kramat | september 2015

© Annemarie, 10 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.timweaverbooks.com

Nooit meer terug
Tim Weaver

Het huis geurde naar bloemen, koffie en kaarsen. De tafel was gedekt, overal lag speelgoed en in de woonkamer stond de tv aan. Op de oprit stonden de auto’s van het gezin en bezoekers werden door de hond verwelkomd. In het huis van Carrie, haar man Paul en hun dochters Annabel en Olivia bruiste het van het leven, maar van het gezin zelf ontbrak ieder spoor. Het water in de pan met aardappels was verdampt en de koteletjes waren zwart geworden. Volgens Carries zus Emily was het alsof het gezin van het ene op het andere moment was vertrokken. Er waren geen sporen van geweld. Het enige wat opviel was een groot pak melk dat op de vloer lag. Alle melk was eruit gestroomd.

David Raker zou zich niet met de zaak moeten bemoeien. Hij is vijf maanden geleden gestorven. Zijn hart stond minutenlang stil. Toch leeft hij nog. Teruggekeerd uit de dood, als het ware. David zit nog altijd midden in het herstelproces. Hij heeft Londen de rug toegekeerd om in de cottage van zijn overleden ouders op krachten te komen. Toch lukt het David niet om het verzoek van zijn jeugdliefde Emily te negeren. Hij is immers gespecialiseerd in vermissingszaken. Hij is de man die verlorenen opspoort en met hun familie herenigd. Het voelt haast als een verplichting. Een drang die hij niet kan negeren.

De plaatselijke politie heeft niet veel met de vermissingszaak gedaan. Davids onderzoek wordt niet op prijs gesteld. Probeert de politie iets te verbergen? David vermoedt van niet. Men houdt gewoon niet van buitenstaanders die zich met hun zaken bemoeien en bovendien viel er niks te onderzoeken. Carrie en haar familie zijn op ongebruikelijke wijze verdwenen maar er is niets dat erop  wijst dat het gezin problemen had. Na een zware tijd, ging het ze juist weer voor de wind. Toch zijn ze van het ene op het andere moment verdwenen. Het is alsof ze in het niets zijn opgelost. Wat is er gebeurd? Zijn ze vrijwillig vertrokken of is hen iets overkomen?

In het kustdorp waar David verblijft, is de politie druk met een ongewone vondst. Er is een lichaam aangespoeld. Het is gevonden door een jongetje dat naar visaas zocht. David volgt het nieuws op de voet en probeert tevergeefs informatie van de plaatselijke politie los te krijgen. Heeft het lichaam iets met de verdwijning van Emily’s familie te maken? En dan stuit David eindelijk op een aanwijzing. Het is zo summier dat het hij het makkelijk over het hoofd had kunnen zien. Toch besluit David zijn vondst als uitgangspunt voor zijn verdere onderzoek te gebruiken. Hij weet niet dat zijn speurwerk nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Vijf maanden geleden keek hij de dood in de ogen maar ook nu wijkt de man met de zeis niet van zijn zijde.

Nooit meer terug is niet het eerste boek over David Raker maar het is prima als standalone te lezen. Tim Weaver – woonachtig in het toeristisch Bath -  maakt dat de lezer nieuwsgierig naar de vorige boeken over Raker wordt maar beslist niet in het duister tast. De sfeer van het verhaal wordt bepaald door een grimmige verhaallijn en het eens zo zonnige leven van het vermiste gezin, wat een interessant contrast oplevert. Wat is er toch met het gezin gebeurd? Wie werkt David bewust tegen en wie houdt om persoonlijke redenen informatie achter?

Nooit meer terug is spannend, kent verrassende verhaalwendingen en biedt een ontknoping die me kippenvel bezorgde. Deze thriller zit uitstekend in elkaar. Lukt het jou om dit boek langzaam te lezen? Mij is het niet gelukt!

ISBN 9789022571200 | paperback | 560 pagina's| Boekerij | september 2015
Vertaald door Marjolein van Velzen

© Annemarie, 8 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.moniquehendriks.nl

Heavy Metal Chick
Monique Hendriks

De Acht
Katherine Neville

"Een eeuwenoud schaakspel"

Ik heb niet zo heel veel op met schaken. Ik weet hoe het moet en als ik speel tegen iemand die het net zo vaak (= haast nooit) doet als ik, dan wil ik in de regel nog wel eens winnen ook. Als ik mij althans alle regels van het spel nog kan herinneren. De paardensprong weet ik wel, evenals alle mogelijkheden van de Loper en de Pion. Maar hoe zat dat ook weer met het van plaats verwisselen van de Koningin en de Toren? Of was dat misschien de Koning? In geval van nood kon de Toren zich opofferen, maar daar waren dan weer wel een paar voorwaarden aan verbonden. Geloof ik. Toch?

Binnen “De Acht” van Katherine Neville neemt het schaakspel een belangrijke plaats is. Toch is het niet echt nodig om zelf een grootmeester in het spel te zijn, want alleen in grote lijnen komen de finesses van het spel in het verhaal voorbij. Katherine Neville heeft in haar uitstekende boek twee duidelijke verhaallijnen opgenomen, die zo’n tweehonderd jaar van elkaar verwijderd zijn. Het middelpunt van “De Acht” is een eeuwenoud schaakspel en een intrigerende legende dat het unieke krachten zou moeten bevatten. Beide verhaallijnen wisselen elkaar constant af en gaan elkaar op een gegeven moment ook overlappen. Een hele knappe prestatie, aangezien dit nergens ook maar enigszins kunstmatig overkomt. Het boek begint in de lente van 1790 wanneer in de abdij van Montglane de beslissing wordt genomen dat de schaakstukken over de hele wereld verspreid moeten worden om zo te voorkomen dat de macht van het spel in verkeerde handen gaat komen. Met name de jonge Mireille de Remy krijgt een belangrijke rol en haar hele leven lang zal zij genoodzaakt zijn om grote deel van het schaakspel te verdedigen. Twee eeuwen later is het mysterie nog steeds niet ontrafeld en krijgt computerexpert Catherine Velis eveneens een belangrijke rol te vervullen. Zij krijgt hulp van veel mensen maar weet op een gegeven moment nog nauwelijks wie zij wel of niet kan vertrouwen.

"Er is een mysterie, ouder dan een millennium. Er is een puzzel die de briljantste geesten uit de geschiedenis heeft getart. Er is een spel, gespeeld door beroemden en beruchten, door kunstenaars en politici, wiskundigen en musici, filosofen en nonnen. Er is een oeroude formule voor macht, zo groot dat het idee ervan een ieder die ervan hoorde bezeten maakte. Het is de formule, het spel, het geheim van de Acht."

New York, winter 1972:
Sinistere krachten manipuleren computerexpert Catherine Velis om haar probleemoplossend vermogen in te zetten bij de speurtocht naar een legendarisch schaakspel dat ooit van Karel de Grote was en sinds de Franse Revolutie vermist wordt. Verbannen naar Algerije door haar gewetenloze bazen en aangetrokken door de enigmatische Russische grootmeester Solarin, vertrekt Cat om de grootste schat aller tijden te vinden. Velen gingen haar voor...

Zuid-Frankrijk, lente 1790:
Mireille de Remy en haar nicht Valentine zijn novices in de abdij van Montglane. Terwijl Frankrijk in vlammen opgaat, branden de twee meisjes van verlangen om het kloosterleven te ontvluchten - en hun kans is nabij. In de abdij bevindt zich een mysterie dat afkomstig is van Karel de Grote. Wij zich ervan meester maakt kan beschikken over grenzeloze macht. Om misbruik te voorkomen, moet het uit de abdij gesmokkeld worden.

Uitgeverij Luitingh bracht “De Acht” met veel publiciteit als ‘de voorloper van Dan Brown’ en hoewel dit boek inderdaad al vele jaren eerder is geschreven dan bijvoorbeeld “De Da Vinci Code”, is het onmogelijk om beide titels te vergelijken. Uiteraard zijn er best wel een paar overeenkomsten te vinden, maar toch lijkt het meer op een publiciteitsstuntje van de uitgever. Op eigen kracht heeft Neville gewoon een heel goed boek geschreven en een heel interessant thema bedacht. Hoewel het uiteindelijk wat ver gezocht is en zelfs dicht tegen het fantasy genre balanceert, is het toch heel knap hoe zij alle mogelijkheden van haar verhaal heeft weten te benutten. Het thema is best heel boeiend te noemen en Neville laat een hele reeks aan historische figuren de revue passeren. Het past allemaal goed in elkaar hoewel ze de grenzen van de geloofwaardigheid op sommige momenten wel enigszins wist te overschrijden. Maar de hoofdpersonen zijn zeer sterk en charismatisch en het tempo zit er vanaf de eerste bladzijden ook redelijk goed in.

In z’n totaliteit is “De Acht” daarom een uitstekende thriller te noemen die de publiciteit rondom Dan Brown waarschijnlijk niet eens nodig heeft gehad. Sterker nog: het zou zelfs wel eens in het nadeel van Katherine Neville kunnen werken, want de slechte klonen van Brown steken nog massaler de kop op dan wespen in de zomer. En dit boek is te goed om samen met een stapel andere titels zonder eigen identiteit opzij te worden geschoven. Let dus niet op alle vergelijkingen met “De Da Vinci Code” en lees en beoordeel “De Acht” op haar ware inhoud. En het zal je zeker niet teleurstellen.

ISBN 9024551943 Ingenaaid, 671 pagina's Verschenen: september 2005 Luitingh
Oorspronkelijke titel: The Eight, Vertaler: M. van Velzen

© Eric, 27 juni 2005

Reageren? Klik hier! 

Sneeuwwitje moet sterven
Deel 4 van de reeks over Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein
Nele Neuhaus

In het dorpje Altenhain heerst onrust. Tobias Sartorius is teruggekeerd naar zijn ouderlijk huis. Tobias komt rechtstreeks uit de gevangenis en is niet welkom. Ruim tien jaar geleden voltrok zich een drama in Altenhain. Twee tienermeisjes, Laura Wagner en Stefanie Schneeberger, werden vermoord. Wat er met de lichamen is gebeurd, weet niemand maar dat Tobias de moorden op zijn geweten heeft, is niemand in het dorpje onbekend. Het bewijs wees overvloedig in zijn richting. Nu Tobias is teruggekeerd, grijpen de Altenhainers elke gelegenheid aan om hem te laten merken dat zijn aanwezigheid ongewenst is.

Hoofdcommissaris Oliver von Bodenstein en inspecteur Pia Kirchhoff onderzoeken de vondst van een skelet op een verlaten vliegveld. Wie is de persoon die daar al die jaren zo eenzaam heeft gelegen? Het blijkt te gaan om Laura Wagner. Eén van de vermoorde tienermeisjes is eindelijk gevonden. Maar waar is Stefanie? Dan gebeurt er nog iets dat de aandacht op Altenhain vestigt: In de stad wordt een vrouw van een voetgangersbrug geduwd. Ze belandt op de weg en raakt dermate gewond dat ze in levensgevaar verkeert. Het blijkt te gaan om de moeder van Tobias Sartorius.

Wie heeft de moeder van Tobias geduwd? Pia en Bodenstein ontdekken dat de gemoederen hoog oplopen in Altenhain en dat de dorpsbewoners hun haat jegens Tobias op alle mogelijke manieren uiten. Wanneer Pia de dossiers over de twee moorden leest, zijn er details die haar doen twijfelen. Heeft Tobias de moorden wel gepleegd? De dertiger beweert dat hij zich niet meer kan herinneren wat er die nacht is gebeurd. Tobias beseft heel goed dat het bewijs niet liegt maar hij weet simpelweg de ware toedracht niet. In ieder geval heeft hij zijn straf uitgezeten maar het wordt hem en zijn familie niet gegund om verder te gaan met hun leven. Voordat Tobias de gevangenis indraaide was zijn vader Hartmut eigenaar van een succesvol restaurant. Nu is het restaurant slechts een leegstand, vervallen pand en kan Hartmut de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. Ook het huwelijk van Tobias’ ouders heeft het drama niet overleefd. Tobias heeft het heel moeilijk met deze feiten. Waarom moeten zijn ouders zo boeten voor zijn daden? Het schuldgevoel is groot.

Terwijl de situatie in Altenhain op het punt staat te escaleren gebeurt er iets zeer zorgwekkends. De zeventienjarige Amelie is verdwenen. Het jonge meisje werd veel gezien in de nabijheid van Tobias. Net als Laura en Stefanie destijds. En er is nog iets: Amelie lijkt verrassend veel op Stefanie. De geschiedenis herhaalt zich. Heeft Tobias opnieuw een moord gepleegd?

Sneeuwwitje moet sterven is het eerste boek van Nele Neuhaus dat naar het Nederlands is vertaald. In januari van dit jaar volgde het boek Diepe wonden. De oplettende lezer zal merken dat Sneeuwwitje moet sterven het vervolg is op Diepe wonden en niet andersom.

In dit boek draait alles om het plaatsje Altenhain. De bewoners zijn er duidelijk op gebrand om zo snel mogelijk van Tobias verlost te zijn maar kloppen hun argumenten wel? Welke geheimen herbergt het dorp? Wie houdt wie de hand boven het hoofd? Wat heel treffend beschreven is, is de ellende die Tobias doormaakt. Hij gaat gebukt onder een haast ondragelijk schuldgevoel. Hij heeft het leven van zijn ouders geruïneerd. Hij heeft hun geluk verwoest. Moet hij het dorp verlaten en daarmee ook zijn vader? Of moet hij vechten voor hun toekomst? Welke keus is de juiste?

Pia en Bodenstein hebben in dit boek ook het nodige aan hun hoofd. Pia wil haar huis verbouwen zodat ze met haar grote liefde kan gaan samenwonen maar er blijkt iets niet in orde met de oorspronkelijke bouwvergunning. Bodenstein woont al jaren samen met zijn vrouw en grote liefde Cosima. Maar is de liefde eigenlijk nog wel wederzijds? Waarom bekruipt Bodenstein het gevoel dat Cosima iets voor hem verbergt? Ook op de werkvloer verloopt niet alles even soepel.

Net als bij Diepe wonden is ook in Sneeuwwitje moet sterven de waarheid steeds heel dichtbij maar toch ongrijpbaar. De spanning en nieuwsgierigheid lopen torenhoog op. Het verhaal staat als een huis, is spannend, geloofwaardig en goed onderbouwd. Ik ben erg gecharmeerd van de schrijfstijl van Nele Neuhaus. Sneeuwwitje moet sterven behoort tot een van de beste boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb.

ISBN 978 90 214 4324 9 | Paperback (Mid-price) | 448 pagina's | Uitgeverij Q | november 2012
Vertaald door Sander Hoving

© Annemarie, 26 februari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER