http://www.michaelgregorio.it

De orde
Paul Goeken

 
De absolute belofte tot grootsheid

Paul Goeken kan in potentie gaan uitgroeien tot wellicht één van de beste en meest succesvolle thriller auteurs van eigen bodem. Na het lezen van zijn nieuwste boek “De Orde” is dat een stelling die absoluut te verdedigen valt. Ondanks een redelijk aantal schoonheidsfoutjes bevat dit boek namelijk de absolute belofte tot grootsheid. De uitgever zal beter zijn best moeten doen om allerlei irritante spelfouten te voorkomen (op de cover staat bijvoorbeeld imans in plaats van imams) terwijl Goeken zelf door hem veel gebruikte woorden als ‘opmaat’ en ‘deswege’ moet gaan vermijden en tevens moet proberen het aantal personages en namen drastisch in te krimpen. Want dan is de weg vrij voor een overweldigend succes, zeker als de auteur in staat is om de nagelbijtende spanning van de laatste paar hoofdstukken in meer delen van zijn verhalen te laten terugkomen. Paul Goeken bezit namelijk het zeldzame talent om een goed verhaal in een moordend tempo te vertellen en de lezers vanaf de eerste pagina’s volledig in zijn ban te houden. Zelfs de wat mindere hoofdstukken van “De Orde” bleven boeien doordat de leesbaarheid geen seconde minder werd en de woorden van Paul Goeken een soort magnetische aantrekkingskracht bezitten die de meeste lezers zal dwingen om vooral maar op zoek te gaan naar de volgende bladzijde. Een gave die maar weinig auteurs bezitten en die door Paul Goeken in “De Orde” nog maar voor een heel klein deel is benut.

Hoewel Goeken met “De Orde” een beetje probeert in te haken op de vraag van het publiek naar boeken die enigszins vergelijkbaar zijn met “De Da Vinci Code” van Dan Brown, is hij toch niet in de valkuil van geleende inspiratie gestapt. De cover legt wel degelijk een link, maar in zijn verhaal heef Goeken absoluut zijn eigen weg gevonden. De spanning in Spanje tussen allochtonen en autochtonen staat centraal, waarbij er flink wat vergelijkingen getrokken kunnen worden met de actuele situatie in Nederland.Een gevonden schat uit de tijd van de Tempeliers zorgt ervoor dat een obscure organisatie plotseling het geld en de invloed krijgt om een politicus met extreme ideologieën te steunen en de weg vrij te maken voor een nieuwe revolutie binnen de politieke macht. Het valt allemaal samen met de moord op een invloedrijke imam, welke later ook nog een bloedig vervolg krijgt. Het zorgt ervoor dat Alfonso Silva, van de elite-eenheid Nueve, de taak krijgt om de moordenaar voor het gerecht te brengen. Hij krijgt daarbij assistentie van de mooie Carmen Marrero, de eerste vrouw die binnen de hoogste gelederen van Nueve is doorgedrongen.

Na een gedegen opbouw en de introductie van een groot aantal personages, krijgt de lezer een steeds beter beeld van de problemen die zich in Spanje afspelen. De jonge politicus Miquel Medina maakt handig gebruik van de onrust in het land en lijkt haast niet te stoppen in zijn opmars naar de belangrijkste politieke positie van zijn land. Maar terwijl je als lezer denkt dat Goeken gaat beginnen met het beschrijven van een geweldig onderzoek van Nueve, is plotseling alles weer achter de rug. Met terugwerkende kracht lees je hoe alles heeft plaatsgevonden en moet plotseling alleen de moordenaar nog worden gevonden. Dit is eigenlijk de belangrijkste reden dat dit boek niet de maximale beoordeling van vijf sterren krijgt, al maakt Goeken het met een adembenemend slotakkoord bijna toch nog allemaal weer goed. Maar gezien de kwaliteit van het totale boek is het hem vergeven, vooral omdat de kwaliteit van de auteur duidelijk zichtbaar is en er dus ook genoeg aanwijzingen zijn dat hij nog veel verder kan groeien. Ik denk dat hij in een volgend boek zich vooral moet gaan concentreren op het personage van Carmen Marrero en haar het middelpunt van zijn verhalen moet gaan maken. Met voor de inmiddels vertrouwde Alfonso Silva een wat kleinere rol op de achtergrond.

Met “De Orde” heeft Paul Goeken een uitstekende thriller geschreven en bovenal laten zien dat wij van hem de komende jaren flink wat vuurwerk kunnen verwachten.

© Eric, maart 2006

Reageren? Klik hier!

De duisternis valt
Karine Giébel

 
De duisternis valt is een droevig stemmend boek. Hoe dat komt, wordt naarmate het verhaal vordert steeds duidelijker. Politieman Benoît Lorand wordt op een ochtend wakker in een duistere, koude kerker van een afgelegen huis. Hij neemt het niet zo nauw met de huwelijkse trouw en is ook de avond tevoren bezweken voor een knappe jonge vrouw en met haar meegegaan naar huis. Hij is in haar val gelopen: zij haat hem omdat zij ervan overtuigd is dat hij 15 jaar geleden haar toen 11-jarige tweelingzus heeft verkracht en vermoord. En voordat zij hem vermoord wil ze hem laten bekennen en gaat heel ver in haar methoden om hem zover te krijgen. Maar hoe zwak het vlees van Benoît ook is, zijn geest is sterk. Hij weet dat hij het niet heeft gedaan en blijft ondanks alle martelingen die hij ondergaat – en waardoor hij steeds verder verzwakt – ontkennen.
Intussen wordt er door zijn collega's driftig naar hem gezocht, heel lang zonder resultaat. Te lang??

Het boek oogt als een simpele thriller, mede door de bladspiegel, het taalgebruik en de ruime marges. Hierdoor leest het boek als een speer en als je eenmaal de gang te pakken hebt, is het boek ook zo uit. Ondanks laaiend enthousiaste beschrijvingen over het boek elders op het internet, ben ik wat dubbel over het boek. Ik vond het wel goed en spannend om te lezen, maar aan de andere kant kreeg ik geen vat op de meeste karakters. Er wordt weinig tot niets over ze verteld, bijvoorbeeld over de Parijse inspecteur Fabre. Af en toe vertrekt hij voor een paar dagen naar Parijs, maar wat hij doet of denkt wordt niet duidelijk. Ook van de vrouw van Lorand kreeg ik niet echt hoogte. Ze houdt heel veel van haar man, weet van zijn ontrouw maar tolereert dat (zegt ze). Waarom krijg ik dan geen hoogte van haar? Wat voelt zij bij de verdwijning van haar man? De lezer komt het niet echt te weten.

Wat ik wel echt goed beschreven vond, is de langzame opbouw van de spanning tussen gijzelnemer (Lydia) en gegijzelde (Benoît). De schrijfster weet heel mooi de intensiteit van Lydia's gevoelens te beschrijven, waardoor ik in ieder geval begreep waar haar gedrag vandaan kwam.
Het eind van het boek is onverwacht maar doet recht aan de hele opbouw van het verhaal.

ISBN 978 90 443 2271 2 Paperback 287 pagina's | House of Books B.V., The | februari 2009
Vertaald door Yvonne Kloosterman

© Joanazinha, 30 maart 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Niets dan kwaad
Hans Koppel

Sara is een harde tante. Achter haar bevallige uiterlijk gaat een doorgewinterde crimineel schuil. Wanneer haar medewerker Henk een opdracht verknalt en zijn maat Conny er met een grote som geld vandoor gaat, besluit Sara dat Henk dood moet. Hij zal als voorbeeld dienen. De intimiderende Sara zorgt ervoor dat Henk zelf de trekker overhaalt zodat zijn dood als een zelfmoord zal worden aangemerkt. Toch is de politie argwanend. Hoe is Henk zonder auto op de parkeerplaats waar hij gevonden is beland en waar is zijn mobiele telefoon gebleven? Volgens de telefoongegevens én een verklaring van zijn zus, heeft Henk kort voor zijn dood nog een telefoontje gepleegd.

Sara maakt zich geen zorgen. Wel vraagt ze zich af of ze nog wel zo verkikkerd is op haar vriendje Matte. Matte vond het maar niks dat ze Henk zelfmoord liet plegen en toen ze de vriendin van wegloper Conny wurgde, ging er zelfs afschuw van Matte uit. Verandert Matte in een softie? Sara beseft dat hun relatie een aflopende zaak is. Toch mag Matte nog even blijven. Wellicht heeft ze hem nog nodig de komende tijd.

Jaren geleden is het broertje van Matte overleden. Kent was nog meer dertien jaar oud toen hij vijftien jaar geleden door een auto werd geschept. Journalist Calle Collin heeft een artikel over Kent geschreven. Calle werkt voor een familietijdschrift en hij schrijft een feuilleton over mensen die veel te jong zijn gestorven. Mattes moeder is verguld met het artikel over Kent. Volgens haar heeft Calle uitstekend verwoord hoe geweldig Kent was. Matte zelf heeft nauwelijks aan het artikel meegewerkt. Hij zat wel bij het vraaggesprek maar deed zijn mond niet open.

Eerlijk gezegd mist Matte zijn broertje helemaal niet. Zo leuk was Kent immers niet. Ook Calle zelf heeft zijn twijfels over het artikel. Eigenlijk lukte het hem nauwelijks om informatie over Kent te vergaren en toen hij een oud-lerares van het jongetje sprak, liet ze zich ronduit hatelijk over hem uit. Calle heeft het schamele stuk met wat zelfverzonnen hartelijkheden aangevuld. Eigenlijk is de moeder van Kent en Matte de enige die haar zoon in het artikel herkent. Zij aanbad haar zoon. Hield zelfs meer van hem dan van Matte.

Ook columnist Anders Malmberg koestert geen dierbare herinneringen aan Kent. Ze zaten destijds bij elkaar op school. Anders weet nog goed dat hij opluchting voelde toen hij het nieuws over Kents dood vernam. Kent was een pestkop van het ergste soort die de jeugd van Anders behoorlijk verknald heeft. In een opwelling schrijft hij een reactie op het artikel van Calle waarin hij een boekje over de ware Kent opendoet. Zijn openhartige artikel bezorgt zowel hem als Calle grote problemen. Anders heeft iets in gang gezet dat niet meer gestopt kan worden.

Hans Koppel is een pseudoniem van de Zweedse kinderboekenauteur Petter Lindbeck. Niets dan kwaad is zijn derde thriller. Wat zo knap is aan het verhaal is dat het weinig verrassingen kent maar toch heel spannend is. De lezer weet vanaf het begin wie de moordenaar van Henk en Conny’s vriendin is en ook is duidelijk wie er achter de problemen van Anders en Calle zit. De politie doet haar werk goed en zit vrijwel meteen op het juiste spoor. Wat dit verhaal zo spannend maakt is dat de verhaallijnen onherroepelijk op een frontale botsing afstevenen. Niet iedereen in dit verhaal kan ongeschonden uit de strijd komen. De lezer weet precies wat er gebeurt maar niet wat er nog gebeuren gaat.

In Niets dan kwaad combineert Hans Koppel uiteenlopende personages en verhaallijnen. Ze hebben allemaal een link met elkaar maar hun levensstijlen verschillen enorm en dat maakt het verhaal zo intrigerend. Welk personage zal uiteindelijk de afloop van het verhaal bepalen? Welke ontwikkelingen zullen de afloop van deze thriller gaan domineren? Het verhaal is glashelder maar de lezer kan nu eenmaal niet in de toekomst kijken. Met Niets dan kwaad benadrukt Hans Koppel nogmaals hij barst van het talent.

ISBN 9789400503090 | paperback | 231 pagina's| A.W. Bruna Uitgevers| augustus 2015
Vertaald door Corry van Bree

© Annemarie, 17 augustus 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Onzichtbaar
James Patterson & David Ellis

Niemand gelooft het onwaarschijnlijke verhaal van FBI-researchanalist Emmy Dockery. Haar baas Dickinson eist zelfs dat haar herintreding met een proeftijd gepaard gaat en dringt aan op therapie. Zoals het er nu naar uitziet, is de kans groot dat Emmy’s onbetaalde verlof binnenkort niet in een terugkeer maar in een ontslag wordt omgezet. Volgens haar omgeving heeft de dood van haar tweelingzus Marta haar verstand vertroebeld. Emmy ziet spoken. Marta is het slachtoffer van een huisbrand geworden. Een afschuwelijk dood maar beslist geen moord. Emmy heeft ze door het verdriet om haar zus niet meer allemaal op een rijtje.

Toch weet Emmy zeker dat het wél om moord gaat. Sterker nog: ze is ervan overtuigd dat Marta het slachtoffer van een seriemoordenaar is geworden. Emmy heeft tal van branden met dodelijke slachtoffers aan de brand die Marta noodlottig werd gekoppeld en ze heeft overeenkomsten ontdekt. Een zorgvuldig verborgen patroon. Iemand moordt er al een tijdje lustig op los en dekt zijn moorden met de vlammen van zogenaamde onfortuinlijke huisbranden toe.

Emmy heeft er niks aan maar de lezers van deze thriller staan aan haar kant. Emmy heeft het bij het rechte eind. Er is een seriemoordenaar actief. Graham heet hij. Graham deelt zijn gedachten maar al te graag met zijn onzichtbare publiek. Hij spreekt geluidsopnames in en beschouwt zijn – toekomstige – luisteraars als een hoogst geïnteresseerd publiek. Als studenten die een interessant college bijwonen. Graham is een moordenaar van het griezeligste soort. Mededogen is hem onbekend. Zijn slachtoffers zijn boeiende proefkonijnen die hij op vreselijke wijze foltert. Graham voelt zich onoverwinnelijk.

Emmy weigert ondertussen op te geven. Haar zus Marta en vele anderen zijn vermoord. Ze besluit haar laatste troef uit te spelen en haar ex-verloofde Harrison Bookman – Books – met een bezoekje te vereren. Twee jaar geleden heeft Books zijn FBI-carrière beëindigd, kort nadat Emmy hun huwelijk afblies. Tegenwoordig runt hij een boekwinkel. Toch besluit hij Emmy te helpen en hij regelt een gesprek met FBI-directeur William Moriarty. Books heeft nog altijd iets in de melk te brokkelen.

Books krijgt voor elkaar wat Emmy maar niet wilde lukken: er wordt een onderzoeksteam opgericht. Het is weliswaar geen dreamteam maar met Books als teamleider en Emmy als een van de teamleden, is er toch reden genoeg om hoopvol gestemd te zijn. Emmy is zelfs meer dan hoopvol. Ze is vastbesloten de moordenaar in zijn kraag te grijpen en de dood van haar zus te wreken. Books beseft maar al te goed dat Emmy veel te persoonlijk bij de zaak betrokken is maar hij kent haar langer dan vandaag: Emmy laat zich door niets en niemand stoppen.

Hoe pak je een moordenaar die zijn moorden op briljante wijze verbloemt? Hoe pak je een moordenaar als zijn moorden niet eens als moorden zijn aangemerkt? Er moet bewijs komen. Bewijs waarmee een patroon ontdekt kan worden. Emmy’s bewijs is niet toereikend. Terwijl Emmy en de andere teamleden zich energiek over het door Emmy samengestelde dossier buigen, gaat Graham onbekommerd verder met moorden.

In 2002 won advocaat – en woordvoerder voor het Huis van Afgevaardigden van Illinois - David Ellis de Edgar Allan Poe Award voor zijn debuut De voyeur. Tegenwoordig heeft hij al een flink aantal boeken op zijn naam staan. Ook James Patterson heeft niet stilgezeten. Toch vinden de succesvolle auteurs tijd om ook samen thrillers te schrijven. Onzichtbaar is zo’n thriller. Eerder verschenen ook de gezamenlijke thrillers Minnares en Moordweekend.

Moordweekend heb ik niet gelezen maar zowel Minnares als Onzichtbaar zijn vooral vlotte thrillers om te lezen. Erg diepgaand zijn ze niet maar ze prikkelen de nieuwsgierigheid wel. Het verhaal in Onzichtbaar belooft lange tijd op een spetterende ontknoping af te stevenen maar net op het moment dat het verhaal de spannende eindfase ingaat, is de clou allesbehalve onzichtbaar waardoor de spanning vliegensvlug wegebt. Het verhaal in Onzichtbaar zal je nachtrust niet verstoren maar wie zoekt naar prettig leesbare thriller voor een paar welverdiende uurtjes ontspanning, zal zich uitstekend met dit boek vermaken.

ISBN 9789023490180 | paperback | 395 pagina's| Cargo |  augustus 2015
Vertaald door Waldemar Noë

© Annemarie, 16 augustus 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Fatale vlam
Lyndsay Faye

New York, 1848: Koperster (rechercheur) Timothy Wilde heeft het op een brandstichter voorzien. Iemand legt opzettelijk panden van wethouder Robert Symmes in de as. Timothy mag Symmes niet. De man is een onbetrouwbaar sujet die corruptie hoog in het vaandel heeft. Zijn politieke tegenstander heet Valentine maar ook in hem ziet Timothy niet de held die de stad naar betere tijden zal leiden. Valentine is Timothy’s broer. Sinds hun ouders bij een brand om het leven zijn gekomen, hebben ze alleen elkaar nog, maar de twee broers kunnen niet met elkaar overweg.

Door de branden ziet Timothy zijn broer vaker dan hem lief is want politiecommandant Valentine Wilde is tevens brandweerman. De stoere Valentine wordt zowel aanbeden als gevreesd. De politiemacht in New York staat nog in de kinderschoenen en het volk reageert sceptisch op de aanwezigheid van kopersterren. Logisch ook want corruptie en geweld vieren hoogtijd bij de politie. Arrestanten worden niet zelden gemarteld. De rechtschapen Timothy vormt een uitzondering.

New York heeft het moeilijk. Ierse immigranten stromen met scheepsladingen tegelijk toe en de hoopvolle nieuwelingen verdwijnen met bakken tegelijk in een uitzichtloos bestaan. Sommigen belanden in de textielfabrieken van wethouder Symmes waar ze een loodzwaar leven te wachten staat. Anderen vallen in handen van hoerenmadam Silkie Marsh. Timothy is erin geslaagd de piepjonge Bird uit haar klauwen te redden. Het nu dertienjarige meisje moest al op achtjarige leeftijd mannen behagen. Nu probeert de oprechte Timothy haar een beter leven te bieden.

Terug naar de branden. De uiterste onsympathieke Symmes meent te weten wie er achter de branden zit. Zijn voormalig medewerkster Sally Woods is een vreemde vrouw. Ze draagt pantalons – uitzonderlijk voor die tijd – en zet zich in voor de rechten van de vrouw. Bovendien heeft Sally de drukpers van haar ouders geërfd. De branden gaan gepaard met dreigbrieven en Symmes weet zeker dat die uit de drukpers van Sally afkomstig zijn.

Timothy laat zich volledig door de feministische Sally inpakken. Hij beseft heel goed dat Sally de dader wel moet zijn maar de vrouw intrigeert hem en jaagt hem tegelijkertijd angst aan. Luidt Sally een tijdperk vol veranderingen in? Een tijdperk waarin de maatschappelijke positie van vrouwen zal verbeteren en ze wellicht zelfs stemrecht krijgen? Timothy snapt best dat vrouwen er in hun huidige bestaan vaak maar bekaaid vanaf komen maar zo is het nu eenmaal altijd geweest. Enerzijds juicht hij vooruitgang toe, anderzijds huivert hij al bij het idee. Simpelweg uit onwetendheid over wat komen gaat. Hij probeert zijn hoofd goed bij het politieonderzoek te houden maar een oude liefde eist al zijn aandacht op. Een aantal jaar geleden vertrok zijn grote liefde Mercy Underhill naar Londen maar nu is ze terug.

Alsof het leven nog niet ingewikkeld genoeg is, besluit Valentine zich kandidaat voor het wethouderschap te stellen. De toch al wrede en gewelddadige Robert Symmes ontpopt zich tot een meedogenloze tegenstander. Hij dreigt bekend te maken dat Valentine van de mannenliefde is, iets wat streng verboden is in het New York van de negentiende eeuw. Ook Timothy ontkomt niet aan de toorn van Symmes. Het onderzoek naar de brandstichtingen is nog altijd niet afgrond en nieuwe branden breken uit. Waarom lukt het Timothy maar niet om Sally in de kraag te grijpen?

Fatale vlam is het laatste deel van de Timothy Wilde-trilogie. Ik had wat moeite om in het verhaal te komen en heb het boek zelfs even weggelegd om later opnieuw te beginnen. Misschien had ik beter eerst de twee vorige delen (De goden van Gotham en Zeven is zwijgen) kunnen lezen. Auteur Lyndsay Faye hanteert een schrijfstijl die heel goed bij de setting en de periode waarin het verhaal zich afspeelt past. Er wordt veelvuldig gebruikt gemaakt van een straattaal die Flash heet. Achterin het boek staat een verklarende woordenlijst. Toch duurde het even voor ik aan de vertelstijl gewend raakte en het verhaal interessant ging vinden.

De rechten van de vrouw staan in dit boek centraal. Of eigenlijk: de opkomst van deze rechten en tevens gelijkheid van de mens want ook de slavernij was nog niet afgeschaft. Er waren veranderingen op komst en die waren voelbaar. Het was een roerige, broeierige tijd en Lyndsay Faye legt die periode in de Amerikaanse geschiedenis zeer overtuigend vast. Wie van historische thrillers houdt heeft met de Timothy Wilde-reeks een zeer interessant verhaal te pakken.

ISBN 9789022573372 | paperback | 413 pagina's| Boekerij | mei 2015
Vertaald door Lucie Schaap en Maaike Bijnsdorp

© Annemarie, 14 augustus 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De passagier
Jean-Christophe Grangé

Midden in de nacht wordt Mathias Freire wakker gebeld. Hij is die nacht de dienstdoende psychiater en zijn hulp is nodig. Bij het spoor is een man aangetroffen. Een zwerver die zijn geheugen kwijt is. Freire zorgt ervoor dat de man in het psychiatrisch ziekenhuis Pierre-Janet wordt opgenomen. Al snel concludeert hij dat de man de waarheid spreekt. Hij lijdt aan complete amnesie.

De onbekende man is een reus van bijna twee meter met een imposant gewicht. Een grote cowboyhoed maakt het intimiderende uiterlijk compleet. Freire heeft echter al snel door dat de man geen vlieg kwaad doet. Hij is eerder een goeiige lobbes. Zijn geheugen lijkt volledig te zijn gewist. Heeft de man iets traumatisch meegemaakt? Er is die nacht nóg een zwerver bij het spoor aangetroffen. Een dode man. Een man die op gruwelijke wijze vermoord is. De dader heeft een zorgvuldig uitgeholde stierenkop over het hoofd van de dode getrokken. Het levert een gruwelijk plaatje op. Het lijk doet aan de mythologische Minotaurus denken. Was dat ook de bedoeling van de moordenaar?

Rechercheur Anaïs Chatelet is aanvankelijk in haar nopjes met de moord. Het is de eerste moordzaak waar zij de leiding over heeft. Ze schrikt van de toestand van het lijk maar blijft gemotiveerd. Ze zal deze moordzaak zo snel mogelijk oplossen en bewijzen dat ze haar rang verdiend heeft. Dit is haar kans om onder het juk van haar vader uit te komen. Haar vader met zijn gruwelijke verleden. Zij zal bewijzen dat ze aan de goede kant van de wet staat en niet, net als haar vader, een monster is. Al snel heeft Anaïs een verdachte op het oog. De onbekende man in het Pierre-Janet kan wel eens de dader zijn.

Met behulp van hypnose weet Freire belangrijke informatie aan de zwerver te ontfutselen. De man begint zich tijdens het gesprek steeds meer te herinneren – zelfs zijn naam en woonplaats - maar wanneer Freire de informatie natrekt, blijkt er niks van te kloppen. Houdt de man hem voor de gek? Freire concludeert dat er iets heel anders aan de hand is. De man lijdt aan een zeer zeldzame stoornis: een dissociatieve fugue. De stoornis wordt waargenomen bij mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt en zichzelf onbewust een geheel nieuwe identiteit en verleden aanmeten omdat de werkelijkheid te moeilijk te bevatten is.

Wanneer de reus bij toeval herkend wordt, besluit Freire hem naar huis te brengen. Thuis bij zijn vrouw Sylvie kan de man, die zichzelf Patrick noemt, sneller herstellen en Freire zal hem nazorg bieden. Wanneer Anaïs Chatelet het nieuws verneemt, is ze woedend maar de gebeurtenissen die volgen beletten haar de man te ondervragen. Voor de ogen van Freire worden Patrick en Sylvie door professionals afgeknald. Ook Freire is een doelwit maar hij weet te ontsnappen.

In de wirwar van gebeurtenissen die volgen doet Freire een schokkende ontdekking. Niet alleen Patrick maar ook hijzelf voldoet aan het ziektebeeld van iemand met een dissociatieve fugue. Wie is hij en waarom heeft hij onbewust een andere identiteit aangenomen? Freire ontdekt dat hij meerdere keren van identiteit is gewisseld en hij besluit zijn eigen spoor te volgen. Welke identiteit wacht hem aan het eind van zijn zoektocht op en hoe kan het dat zijn spoor gepaard gaat met het spoor van een moordenaar? Na de Minotaurus-moord stuit Freire op zijn reis door Frankrijk op meer bizarre moorden. Ze hebben allemaal een mythologische inslag.

Er zijn al miljoenen boeken van Jean-Christophe Grangé verkocht maar voor mij vormde De passagier de eerste kennismaking met deze Franse thrillerschrijver. Toevallig sprak ik tijdens het lezen van dit boek een Française die al meerdere boeken van deze schrijver heeft gelezen. Ze vertelde me dat de verhalen van Grangé gekenmerkt worden door gruwelijkheden. Ook De passagier voldoet aan dat plaatje. Het verhaal ademt doorlopend een beklemmende sfeer uit en kent schokkende gebeurtenissen. De hoofdpersonen zijn interessant en mooi uitgediept. Wie is Mathias Freire? Steeds opnieuw stuit hij op een ander identiteit. Waarom wordt hij achtervolgd en wie heeft de schokkende moorden gepleegd? Freire zelf weigert te geloven dat hij een moordenaar is maar in de ogen van de lezer begint het er steeds slechter voor hem uit te zien.

De passagier is ongewoon, vrij vergezocht maar goed onderbouwd. Dit ruim 600 pagina’s tellende boek was in een mum van tijd uit. De stijl van Grangé – heftig, meedogenloos en authentiek – spreekt me aan. Mijn eerste kennismaking met deze auteur is bijzonder goed bevallen en ik maak graag een vervolgafspraak.

ISBN 9789044524338 | paperback | 636 pagina's| Uitgeverij De Geus | juli 2015
Vertaald door Floor Borsboom

© Annemarie, 11 augustus 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Doodskleed
Corine Hartman

Rechercheur Jessica Haider strijdt voor gerechtigheid. De wereld is vergeven van onrecht en personen die de levens van anderen verwoesten. Als rechercheur is Jessica (Jessy) aan tal van regels gebonden maar als lid van de geheime organisatie Saligia, lapt ze de wet aan haar laars. Saligia grijpt in waar politie en justitie falen. De leden van Saligia deinzen niet terug voor moord en wantrouwen alles en iedereen. Zij dienen een hoger doel: gerechtigheid.

Eens kende de bikkelharde Jessy ook een zachte kant maar na de moord op haar zoon Nick veranderde dat. Nick was het licht in haar leven. Haar alles. Hij is op een gruwelijke manier gestorven en Jessy heeft hem niet kunnen redden. Ze was een uur te laat. Zijn uitgemergelde lichaam voelde nog warm aan toen ze hem vond. Op dat moment knapte er iets in Jessy. Haar duistere kant drong zich naar de voorgrond. De knappe Jessy oogt dan wel als een lieflijke vrouw, haar bijna inktzwarte ogen verraden haar kijk op de wereld. De wereld is zwart en als Jessy tot het uiterste moet gaan om een klein beetje menselijk leed door een lichtstraaltje te laten verdringen, dan doet ze dat.

Het huidige doelwit van Saligia is viroloog Vincent Donnelly. Donnelly gebruikt vluchtelingen, voornamelijk kinderen, uit Guatemala, Honduras en Mexico voor bio terreuraanvallen. Vlak voordat de vluchtelingen de grens van Texas oversteken, besmet hij ze met een afschuwelijk, besmettelijk en dodelijk virus. Donnelly eist belachelijke bedragen van de Amerikaanse regering. Zonder dat geld zal het virus voort blijven bestaan en steeds meer slachtoffers eisen. Jessy is geschokt. Kinderen als wapen gebruiken is ronduit verschrikkelijk. Zij zal Donnelly stoppen, hem voorgoed uitschakelen.

Jessy is de ideale persoon voor de opdracht. Ze vertoont een opvallende gelijkenis met de onlangs overleden vrouw van Donnelly. Haar verschijning zal de goed bewaakte viroloog niet onverschillig laten. Zal hij haar genoeg vertrouwen om zijn bodyguards de deur te wijzen? Zal Jessy een eind aan het leed van de jonge vluchtelingetjes weten te maken? Haar opdracht is niet ongevaarlijk. De kans dat Jessy het zwaar besmettelijke virus zelf oploopt, is niet gering.

De opdracht verloopt niet zoals gepland. Terwijl Jessy tot het uiterste gaat om haar doel te bereiken, beseft ze dat ze niet meer goed weet wat haar doel nu eigenlijk is. Na het zoveelste verraad weet Jessy dat ze niemand kan vertrouwen. Zelf is ze ook niet te vertrouwen. Jessy strijdt voor gerechtigheid maar wie heeft eigenlijk gerechtigheid verdiend? Wie is onschuldig en wie heeft zijn vingers gebrand? In haar hang naar gerechtigheid heeft Jessy grenzen overschreden. Ze is nog maar een schim van de bekwame rechercheur die ze eens was. Ze heeft gemoord en tot haar eigen schrik nauwelijks wroeging gevoeld. Ze heeft dan wel de zorg voor een klein meisje op zich genomen maar als Jessy de vader van het kind niet had vermoord, was dat niet nodig geweest.

Dan gebeurt het ondenkbare. Jessy belandt in de gevangenis. Ze heeft de wet net iets te vaak beschimpt. Jessy is verbijsterd. Ze ging zo in haar opdrachten op dat ze zichzelf niet langer als een gewone burger beschouwde. In haar cel probeert ze tot inkeer te komen. Kan ze nog schoon schip maken of zijn haar daden onomkeerbaar?

Doodskleed is het vijfde en laatste deel van de messcherp geschreven Jessica Haider-reeks. Door op dit goed uitgekiende moment te stoppen heeft Corine Hartman ervoor gezorgd dat haar Jessy een onuitwisbare indruk op de lezers achterlaat. Jessy Haider is geen heldin. Nooit geweest ook.  Wel is ze een vrouw om rekening mee te houden. Een vrouw die weet wat ze wil en nergens voor terugdeinst. De lezer heeft haar leren kennen als een bikkelharde, cocaïne snuivende dame maar ook als een kwetsbare vrouw met een gebroken moederhart. Haar keiharde schil verbergt een beschadigd innerlijk. Dankzij Jessy is Corine Hartman opgeklommen tot de top van de Nederlandse misdaadliteratuur.

Wat zo goed is aan het personage Jessica Haider, is dat ze geen goed mens is. Vreemd genoeg maakt dat haar zeer geloofwaardig. De wereld wordt nu eenmaal door veel verschillende mensen bevolkt en dat zijn lang niet allemaal lieverdjes. Sommige mensen worden slecht geboren, anderen maken iets mee dat zó traumatisch is dat het hun kijk op de wereld verandert. Jessy is zo iemand. De dood van haar kind heeft vrijwel al het mooie in haar verwoest. In Doodskleed gaat ze vooral de confrontatie met zichzelf aan. Kan ze het restje goed dat nog in haar huist gebruiken om een nieuwe start te maken, of is haar ziel voorgoed verdord?

Ik heb enorm genoten van de Jessica Haider-reeks en ik had nooit verwacht een spijtig gevoel te ervaren bij het afscheid nemen van een moordenares. Ik zal je missen, Jessica Haider.

ISBN 9789045208527 | paperback | 285 pagina's|  Karakter Uitgevers | juni 2015

© Annemarie, 6 augustus 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER