Misbruik
Lotte & Soren Hammer

Het verhaal staat op de achterflap: in een gymzaal hangen vijf lijken waarvan de handen zijn afgehakt en de geslachtsdelen ook zijn verminkt, als ze al niet helemaal zijn verwijderd. De politie moet daar natuurlijk wat mee: wie heeft het gedaan en waarom. Dit is in het kort de opzet voor een thriller, die vooral spannend moet zijn. Dit boek is dat niet. Integendeel, het is een saai en dor boek en ik was blij dat ik het uit had.
Het is meteen al duidelijk waarom de moorden zijn gepleegd, dus de daders zijn ook niet meer zo moeilijk te bedenken. Er is geen mysterie voor de lezer, want alles staat luid en duidelijk beschreven. Er blijft weinig te raden over, de lezer wordt niet op het verkeerde been gezet, alle personages bewegen zich lijnrecht naar het einde van het verhaal. Van mij hadden ze wat harder mogen lopen.

Omdat het op de achterflap staat, kan ik het wel meteen noemen: alle vijf vermoorde mannen zijn pedofielen.  Er is één echte dader, maar die werkt namens een aantal anderen.  Allemaal zijn ze slachtoffers van seksueel misbruik. In het verhaal is dat een belangrijk gegeven, want het publiek vindt dat de gehangenen hun verdiende loon hebben gehad en wil niet dat de moordenaars gepakt worden.  Ze doen veel moeite om het politieapparaat plat te leggen.
Hoewel de daders bij de lezer bekend zijn, kan de politie ze maar moeilijk vinden, vooral degene die de moorden daadwerkelijk gepleegd heeft. Om het toch voor elkaar te krijgen,  verzinnen de rechercheurs een kunstgreep, die heel ongeloofwaardig over komt. Het lijkt erop dat de auteurs het niet meer wisten en toen maar zoiets uitgehaald hebben. Ook daardoor wil het boek maar niet boeiend worden.
De belangrijkste personages zijn hoofdinspecteur Konrad Simonson en zijn medewerker De Freule. Zij blijven dor en oninteressant. Als ze iets overkomt, word je daardoor niet of nauwelijks geraakt. Nergens krijg je de neiging met ze mee te leven.  Konrad Simonson doet met zijn slechte leefgewoonten en zijn volwassen dochter wel wat aan Kurt Wallander van Henning Mankell denken, maar dan het uittreksel ervan. 
In het boek lijkt het om een heel andere vraag te gaan: moet de overheid meegaan met de gevoelens van de massa, of juist niet.  Met andere woorden: moeten de moordenaars veroordeeld worden of hebben ze juist een goede daad verricht?  Dat dilemma komt in de plaats van de klassieke vragen in een thriller: wie heeft het gedaan en waarom.

Tijdens het lezen kreeg ik de indruk dat de auteurs  te weinig afstand hadden van hun onderwerp, dat ze zelf op de een of andere manier zijn betrokken bij misbruik en pedofilie. Wat er is gebeurd, is gruwelijk, maar het is beschreven met een zeker genoegen. Al die verminkingen, al die doodsangst: net goed voor die viezeriken.  Of is het eerder andersom en vinden ze dat de overheid al dat populistische geschreeuw om zwaardere straffen moet tegen gaan? Ook daar geeft het verhaal geen uitsluitsel over.
Kortom: dit is een debuut waarover de auteurs misschien nog iets langer over hadden moeten doen dan de zes jaar die ze er nu voor genomen hebben.

ISBN 9789022998854 Paperback 336 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | januari 2011
Vertaald door Geri de Boer

PetraO., 16 januari 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.heathergudenkauf.com

De duivel van Florence
Lucretia Grindle

Mary Warren, Amerikaanse in Florence, zou gemakkelijk een afkeer kunnen hebben gekregen van die mooie stad. Ze was er met haar man Ty op huwelijksreis. Hij moest er toch zijn voor een bijeenkomst en dat kunnen ze dan mooi combineren. In de groep rondom Ty bevindt zich de priester Rinaldo, en in een opwelling vertrouwt ze hem toe dat ze verliefd geworden is op een andere man en dat ze denkt over een scheiding.
Verwachtte ze begrip? Vergiffenis? De priester reageert woest: wat God aan elkaar gesmeden heeft, kan de mens niet scheiden! Een huwelijk is heilig. Hij is heel fel. Als ze haar plannen doorzet, zal ze verdoemd zijn. Uitgestoten. Geëxcommuniceerd. Mary is katholiek, maar deze strenge ideeën zijn toch niet meer van deze tijd? Ze is er van in de war, maar niet bereid haar nieuwe liefde Pierangelo op te geven.

Als zij, afgedwaald van het gezelschap waarmee ze in de Bobolituinen is, overvallen wordt, gaat er al snel van uit dat ze de dood zal vinden. Haar overvaller is sterker, heeft een mes, en ze is alleen. Dan duikt plotseling Ty op, hij probeert haar te redden en vindt daarbij zelf de dood. De moordenaar wordt opgepakt en komt later om het leven bij een ongeluk met het politiebusje waar hij in zat. 

Mary herstelt en gaat terug naar Philadelphia, maar kan Pierangelo niet vergeten. Na twee jaar gaat ze terug, voor een cursus kunstgeschiedenis. En voor Pierangelo. Haar verleden hoeft het heden niet te bepalen vindt ze, en ze gaat onbevangen door de stad, geniet weer van het leven. Tot er een jonge vrouw vermoord wordt en Mary opnieuw in contact komt met de politie-inspecteur die haar zaak behandeld heeft.
Al snel blijkt er een nieuwe moordenaar aan het werk te zijn. Een na-aper? Hij heeft dezelfde werkwijze als de overvaller van Mary, die ook voordat hij haar aanviel al twee moorden had gepleegd. Was hij dan toch niet dood? Een raadsel dat levens kost.

Hetgeen volgt is erg spannend: want wie of wat het ook is: er worden nog steeds vrouwen vermoord en ze hebben allemaal iets te maken met het geloof. Is er een verband met pater Rinaldo en zijn beweging? 
Die beweging Opus heeft een flinke rol in het verhaal. De streng katholieke beweging die orthodoxe regels hanteert en daarbij de rol van de vrouw als onderdanig ziet. Het huwelijk is heilig, abortus is zondig en zo meer. De leden van de kerk, zoals Grindle ze beschrijft, zijn uit op rijkdom: mensen die zich bij hen aansluiten leveren hun geld en goed in en leven alleen nog maar voor Opus.
Daarnaast is er veel aandacht voor Florence, de stad, Savonarola, de kunst. De moderne onpersoonlijke communicatiemethoden krijgen een veeg uit de pan in deze heerlijke thriller, die uiteindelijk natuurlijk toch vooral draait om die seriemoordenaar die om Mary heen cirkelt.

Lucretia Grindle is geboren in Sherborn, Massachusetts. Ze is freelance journaliste geweest in Engeland, Canada en de VS. De duivel van Florence schreef ze voor haar succes Villa Triste en De verloren dochter.

ISBN  9789400504714 |paperback|560 pagina’s| Uitgeverij AWBruna| september 2014
Vertaald uit het Engels door Saskia Peterzon-Kotte

© Marjo, 21 oktober 2014

 Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

http://www.michaelgregorio.it

De orde
Paul Goeken

 
De absolute belofte tot grootsheid

Paul Goeken kan in potentie gaan uitgroeien tot wellicht één van de beste en meest succesvolle thriller auteurs van eigen bodem. Na het lezen van zijn nieuwste boek “De Orde” is dat een stelling die absoluut te verdedigen valt. Ondanks een redelijk aantal schoonheidsfoutjes bevat dit boek namelijk de absolute belofte tot grootsheid. De uitgever zal beter zijn best moeten doen om allerlei irritante spelfouten te voorkomen (op de cover staat bijvoorbeeld imans in plaats van imams) terwijl Goeken zelf door hem veel gebruikte woorden als ‘opmaat’ en ‘deswege’ moet gaan vermijden en tevens moet proberen het aantal personages en namen drastisch in te krimpen. Want dan is de weg vrij voor een overweldigend succes, zeker als de auteur in staat is om de nagelbijtende spanning van de laatste paar hoofdstukken in meer delen van zijn verhalen te laten terugkomen. Paul Goeken bezit namelijk het zeldzame talent om een goed verhaal in een moordend tempo te vertellen en de lezers vanaf de eerste pagina’s volledig in zijn ban te houden. Zelfs de wat mindere hoofdstukken van “De Orde” bleven boeien doordat de leesbaarheid geen seconde minder werd en de woorden van Paul Goeken een soort magnetische aantrekkingskracht bezitten die de meeste lezers zal dwingen om vooral maar op zoek te gaan naar de volgende bladzijde. Een gave die maar weinig auteurs bezitten en die door Paul Goeken in “De Orde” nog maar voor een heel klein deel is benut.

Hoewel Goeken met “De Orde” een beetje probeert in te haken op de vraag van het publiek naar boeken die enigszins vergelijkbaar zijn met “De Da Vinci Code” van Dan Brown, is hij toch niet in de valkuil van geleende inspiratie gestapt. De cover legt wel degelijk een link, maar in zijn verhaal heef Goeken absoluut zijn eigen weg gevonden. De spanning in Spanje tussen allochtonen en autochtonen staat centraal, waarbij er flink wat vergelijkingen getrokken kunnen worden met de actuele situatie in Nederland.Een gevonden schat uit de tijd van de Tempeliers zorgt ervoor dat een obscure organisatie plotseling het geld en de invloed krijgt om een politicus met extreme ideologieën te steunen en de weg vrij te maken voor een nieuwe revolutie binnen de politieke macht. Het valt allemaal samen met de moord op een invloedrijke imam, welke later ook nog een bloedig vervolg krijgt. Het zorgt ervoor dat Alfonso Silva, van de elite-eenheid Nueve, de taak krijgt om de moordenaar voor het gerecht te brengen. Hij krijgt daarbij assistentie van de mooie Carmen Marrero, de eerste vrouw die binnen de hoogste gelederen van Nueve is doorgedrongen.

Na een gedegen opbouw en de introductie van een groot aantal personages, krijgt de lezer een steeds beter beeld van de problemen die zich in Spanje afspelen. De jonge politicus Miquel Medina maakt handig gebruik van de onrust in het land en lijkt haast niet te stoppen in zijn opmars naar de belangrijkste politieke positie van zijn land. Maar terwijl je als lezer denkt dat Goeken gaat beginnen met het beschrijven van een geweldig onderzoek van Nueve, is plotseling alles weer achter de rug. Met terugwerkende kracht lees je hoe alles heeft plaatsgevonden en moet plotseling alleen de moordenaar nog worden gevonden. Dit is eigenlijk de belangrijkste reden dat dit boek niet de maximale beoordeling van vijf sterren krijgt, al maakt Goeken het met een adembenemend slotakkoord bijna toch nog allemaal weer goed. Maar gezien de kwaliteit van het totale boek is het hem vergeven, vooral omdat de kwaliteit van de auteur duidelijk zichtbaar is en er dus ook genoeg aanwijzingen zijn dat hij nog veel verder kan groeien. Ik denk dat hij in een volgend boek zich vooral moet gaan concentreren op het personage van Carmen Marrero en haar het middelpunt van zijn verhalen moet gaan maken. Met voor de inmiddels vertrouwde Alfonso Silva een wat kleinere rol op de achtergrond.

Met “De Orde” heeft Paul Goeken een uitstekende thriller geschreven en bovenal laten zien dat wij van hem de komende jaren flink wat vuurwerk kunnen verwachten.

© Eric, maart 2006

Reageren? Klik hier!

De duisternis valt
Karine Giébel

 
De duisternis valt is een droevig stemmend boek. Hoe dat komt, wordt naarmate het verhaal vordert steeds duidelijker. Politieman Benoît Lorand wordt op een ochtend wakker in een duistere, koude kerker van een afgelegen huis. Hij neemt het niet zo nauw met de huwelijkse trouw en is ook de avond tevoren bezweken voor een knappe jonge vrouw en met haar meegegaan naar huis. Hij is in haar val gelopen: zij haat hem omdat zij ervan overtuigd is dat hij 15 jaar geleden haar toen 11-jarige tweelingzus heeft verkracht en vermoord. En voordat zij hem vermoord wil ze hem laten bekennen en gaat heel ver in haar methoden om hem zover te krijgen. Maar hoe zwak het vlees van Benoît ook is, zijn geest is sterk. Hij weet dat hij het niet heeft gedaan en blijft ondanks alle martelingen die hij ondergaat – en waardoor hij steeds verder verzwakt – ontkennen.
Intussen wordt er door zijn collega's driftig naar hem gezocht, heel lang zonder resultaat. Te lang??

Het boek oogt als een simpele thriller, mede door de bladspiegel, het taalgebruik en de ruime marges. Hierdoor leest het boek als een speer en als je eenmaal de gang te pakken hebt, is het boek ook zo uit. Ondanks laaiend enthousiaste beschrijvingen over het boek elders op het internet, ben ik wat dubbel over het boek. Ik vond het wel goed en spannend om te lezen, maar aan de andere kant kreeg ik geen vat op de meeste karakters. Er wordt weinig tot niets over ze verteld, bijvoorbeeld over de Parijse inspecteur Fabre. Af en toe vertrekt hij voor een paar dagen naar Parijs, maar wat hij doet of denkt wordt niet duidelijk. Ook van de vrouw van Lorand kreeg ik niet echt hoogte. Ze houdt heel veel van haar man, weet van zijn ontrouw maar tolereert dat (zegt ze). Waarom krijg ik dan geen hoogte van haar? Wat voelt zij bij de verdwijning van haar man? De lezer komt het niet echt te weten.

Wat ik wel echt goed beschreven vond, is de langzame opbouw van de spanning tussen gijzelnemer (Lydia) en gegijzelde (Benoît). De schrijfster weet heel mooi de intensiteit van Lydia's gevoelens te beschrijven, waardoor ik in ieder geval begreep waar haar gedrag vandaan kwam.
Het eind van het boek is onverwacht maar doet recht aan de hele opbouw van het verhaal.

ISBN 978 90 443 2271 2 Paperback 287 pagina's | House of Books B.V., The | februari 2009
Vertaald door Yvonne Kloosterman

© Joanazinha, 30 maart 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER