De witte weduwe
Michael Kestemont

Anna Vleminck, docente klassieke talen, is net verhuisd. Ze is in een appartement in Molenbeek, Brussel getrokken, met de hulp van haar vriendinnen, maar krijgt nauwelijks de tijd om haar woning in te richten. Ze moet meteen aan het werk op de universiteit in Brussel, waar ze les geeft.

Ze vindt een vreemd voorwerp in haar postvakje: een origamifiguurtje. Een zwaan, gevouwen van een krantenartikel. Als ze dat leest, legt ze verband met haar eigen boek dat net verschenen is. In het artikel wordt beschreven hoe er in het diamantmuseum in Antwerpen een inbraak heeft plaatsgevonden, zonder dat er iets meegenomen is. De vitrine die opengemaakt is bevat een zwaantje, een origamizwaantje met een Latijnse tekst erop.
Ze verdenkt haar vriendin, maar die ontkent: zij weet van niets. Vreemd…

In Kortrijk werd een jaar eerder een kleine uitgever benaderd door een oudere man die zijn boek wilde uitgeven. Eliza Vanginderdeuren verbaast zich over de eisen die hij stelt, maar is ook geïntrigeerd door zijn boek over meesterkrakers. Ze gaat met hem in zee. Maar waar begint ze aan?

Terug in de tijd, 1866: deze hoofdstukken zijn gebaseerd op de geschiedenis.
Keizerin Charlotte (dochter van Leopold I van België en dus prinses van België, prinses van Saksen-Coburg en Gotha, hertogin van Saksen, aartshertogin van Oostenrijk en keizerin van Mexico) is met haar gevolg uit Mexico vertrokken en bivakkeert nu in Rome. Haar hofdame heeft haar handen vol aan haar meesteres, Charlotte doet vreemd. Ze denkt dat iemand haar wil vergiftigen en ze weigert ook maar iets te eten. Een audiëntie bij de paus heeft als gevolg dat ze haar intrek neemt in Vaticaanstad. Haar broer, Phillippe, graaf van Vlaanderen, wordt gewaarschuwd.
Als Charlotte later verhuist naar Bouchout, een landgoed in Vlaanderen (dat heden ten dagen nog bestaat), is het ook Philippe die de zorg voor haar op zich neemt. Charlotte lijdt aan waanvoorstellingen, maar ze is erg vasthoudend als het gaat om dat ene boek dat ze ooit voorlas aan Philippe en dat ze nu voor wil lezen aan Albert, haar neefje. Het is het boek over de ridder Perceval. Wat hebben deze dames met elkaar te maken?

Het verhaal ontrolt zich in hoofdstukken met een Latijnse term erboven. Dat wordt uitgelegd in het verhaal over de uitgeverij. Het hoofdverhaal is voor Anna, die toch wel nieuwsgierig is naar wat er nu precies gebeurd is in Antwerpen. Daar ontmoet ze inspecteur Eleonora Châtellerault, werkzaam bij de afdeling kunstcriminaliteit bij de federale politie. Zij vindt Anna’s verhaal aanvankelijk maar eigenaardig, maar langzaam raakt ook zij in de ban van de vreemde gebeurtenissen. Ze komen de boeken van Anna en van de oudere man op de vreemdste plekken tegen. Wat gebeurt hier toch?

Een fantastisch boek! Je moet wel je aandacht bij het verhaal houden: er is een grote hoeveelheid personages, maar in tegenstelling tot het eerste boek van deze schrijver zijn er nu aanduidingen boven de hoofdstukken geplaatst, zodat je de verschillende verhaallijnen makkelijker uit elkaar te houden. Het ene antwoord roept weer tig nieuwe vragen op. Wat is een MacGuffin? Wie is Alberto Spaggiari? Hoe zat het ook weer met de Rechtvaardige Rechters? Zo worden nog veel meer personen en feiten genoemd. Een prikkelend leeservaring!
Als je eenmaal begonnen bent met lezen, wil je weten wat er aan de hand is!
Vooral de rol van de historische figuur Charlotte, en haar familie. Zij lijken het een en ander te verbergen...

Michael Kestemont weet absoluut zijn lezerspubliek te boeien. Al die geheimen en raadsels, heerlijk!
Het boek maakt ook dat je nieuwsgierig wordt naar het leven van Charlotte van België.

Michael Kestemont is professor aan de Universiteit Antwerpen waar hij digitale tekstanalyse doceert aan het departement letterkunde.

ISBN 9789401467872 | paperback | 356 pagina's | Uitgeverij Lannoo | augustus 2020

© Marjo, 5 oktober 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Verbannen
James Swallow

Marc Dane was eerder in dienst van MI6, de Britse geheime dienst, waar hij zich voornamelijk bezig hield met technologie. Met computers is hij een van de besten!

In het eerste boek Nomade hebben we kunnen lezen hoe hij als techneut betrokken raakte bij een veldoperatie, waarbij hij om zijn collega’s te helpen, zelf ook in het werkveld terecht kwam. De MI6 verdacht hem van verraad en wilde hem niet meer.
Nu werkt hij bij de VN, in Split bij het onderzoeksteam NSNS dat staat voor Division of Nuclear Security. Ze delen het gebouw met de Kroatische politie, met name met ene Horvat, een man die hen nog danig dwars zal zitten. Hij heeft een hekel aan de buitenlanders in zijn stad, zeker nadat hem was uitgelegd dat zij er waren omdat Kroatië knooppunt zou zijn voor illegale smokkel vanuit Rusland: geweren, munitie, maar ook plutonium, verrijkt uranium, kernafval.

De NSNS staat onder leiding van een Duitse vrouw, Schrader, die Dane ook al een lastpost vindt. Ze heeft hem op een zaak gezet waarvan ze dacht dat hij haar niet in de weg zou lopen, die van een vervelende zwendel. Zij ziet de gebroeders Koerjak als kruimeldieven, ze lichten de boel op door valse kernwapens te leveren, maar zijn niet in staat echte - illegale – handel te drijven. Zij wil dan ook niet geloven dat Dane ontdekt heeft dat de Kroaten wel degelijk een veiligheidsrisico vormen: volgens Dane verhandelen ze een echte atoombom! Daar is een Rus bij betrokken. Schrader wil hem niet geloven. Dane weigert op zijn beurt deze zaak los te laten: hij gaat opnieuw het veld in.
En opnieuw verliest hij zijn baan.

Maar hij moet het spoor blijven volgen, de veiligheid van de hele wereld staat immers op het spel. Hij zoekt contact met de organisatie die hij bij zijn eerdere avontuur al leerde kennen: Rubicon. Dan begint de echte strijd, die tegen de Somalische veldheer Ramaas, die zijn eigen slimme plannetjes wil doorvoeren. Hij heeft een ideaal. Niemand kan hem daar van af brengen, Denkt hij.
Kan Crane het wel? Hij moet er de hele wereld voor over: naar Dubai, Afrika, Napels.
En intussen moet hij zien te overleven, want niet alleen Ramaas heeft het op hem gemunt. Gevolg: harde acties, met veel dodelijke slachtoffers.

James Swallow zet deze acties uitgebreid neer, filmisch haast. Onze held verkeert vaak in levensgevaar, maar zoals dat in dit soort verhalen gebeurt is ook hij erg veerkrachtig. En hij heeft alleen zichzelf om op te vertrouwen. Helaas denk ik dat James Swallow niet helemaal tevreden zou zijn over de Nederlandse versie. Er staan nogal wat slordigheden in: een woord te veel in een zin, of juist een woord te weinig.

Bij de vertaling van de titel, Exile, valt de betekenis zoals die in het verhaal naar voren komt helemaal weg. In de tekst blijft het woord gewoon Exile. Begrijpelijk dat het niet als titel gehandhaafd blijft, maar ‘Verbannen’, draagt het verhaal niet.
Jammer, want verder is het een hemeltergend spannende actiethriller, die je ongetwijfeld met veel genoegen zult verslinden!
Het is niet nodig om Nomade te lezen, maar omdat er wel naar verwezen wordt in dit verhaal is het misschien wel prettig.
Wie houdt van veel en harde acties zal hier veel plezier aan beleven.

James Swallow (Londen, 1970) is scenarioschrijver van Startrek, is BAFTA-genomineerde (British Academy Film Awards) en een bestsellerauteur. Behalve thrillers schreef hij korte fictie, talloze audiodrama's en videogames.

ISBN 9789044358667| Paperback | 496 pagina's | Uitgeverij House of the Books | juli 2020
Vertaald uit het Engels door Henk Moerdijk

© Marjo, 15 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Motief X
4. Fabian Risk
Stefan Ahnhem

Er gebeurt van alles tegelijk in Helsingborg: Een elfjarige jongen van Syrische afkomst komt op gruwelijke wijze om het leven: de politie staat voor de vraag in welke hoek ze de dader moeten zoeken: is het een pedofiel? Of heeft het te maken met de vreemdelingenhaat die oplaait in de stad? De Zweden-Democraten roeren zich namelijk nogal fel tegen de aanwezigheid van een azc, daar wordt zelfs brand gesticht.

Als de leider van de partij het doelwit is van een aanslag, is toevallig politie-inspecteur Irene Lilja bij hem in de ruimte. Samen met Landertz blust ze de brand, maar ze heeft haar bedenkingen met de manier waarop dit gebeurd is. Was het een geënsceneerde aanslag?
Als ze de partijleider voor een paar dagen in een cel laat verdwijnen, begint voor haar een akelige tijd. Ze wordt bedreigd, krijgt heel akelige sms’jes, en ze verruïneren haar tuin.

Een jonge vrouw wordt dood gevonden in haar appartement. Deze zaak is omgeven door zoveel raadsels, dat de politie geen idee heeft waar de dader gezocht moet worden. Dan wordt er een slager doodgestoken, notabene achter zijn toonbank in een supermarkt, waar veel mensen getuigen zijn van het bizarre voorval. Maar goede getuigen blijken ze niet te zijn. Ook bij deze zaak ontbreekt een echt motief, en staat de politie voor raadsels.

Fabian Risk, hoofdinspecteur, is ook nog bezig met een moordzaak van jaren terug, een eveneens vreemde zaak, die niet werd opgelost. Fabian verdenkt zijn collega Molander. Maar die lijkt een waterdicht alibi te hebben. Bovendien: als er een verband is tussen de oude zaak en de nieuwe gevallen, kan Molander dat dan allemaal op zijn geweten hebben?
Fabian wordt terzijde gestaan door dezelfde Molander, Irene Lilja en Klippan, terwijl hun baas Tuvesson druk doende is om een ontwenningskuur te ondergaan.
Over de persoonlijke problemen van Lilja hadden we het al, maar ook Fabian heeft het privé niet makkelijk. Zijn puberzoon heeft een scheve schaats gereden, met als gevolg dat zijn dochter Matilda neergeschoten werd. Ook zij is niet het brave, meewerkende meisje dat je als inspecteur met een drukke baan zou willen.

Al deze personages en moordzaken vormen steeds nieuwe verhaallijnen, die soms samen komen te vallen, soms onafhankelijk doorlopen. En dan is er nog de moordenaar, die geobsedeerd is door dobbelstenen. Wie hij is, dat weten we natuurlijk niet.

Wie een beetje bekend is met de schrijfstijl van Scandinavische schrijvers, is reeds gewaarschuwd. Maar ondanks dat je het misschien verwacht: dit vierde boek is een hele kluif. Ook omdat Ahnhem terug grijpt op eerdere verhalen over Fabian Risk zonder verdere uitleg.
Misschien is het aan te raden om de thrillers over Fabian Risk op volgorde te lezen.

Als je een boek als dit niet binnen een redelijk kort tijdsbestek leest, kun je het allemaal niet meer volgen. Wie de tijd wel heeft, raakt verzeild in een meeslepende spannende thriller, met zoveel losse eindjes dat het eigenlijk al niet vreemd is dat de vragen aan het einde niet beantwoord worden: er komt namelijk een tweede deel! Dat moet niet te lang duren want als Ahnhem ook dan zonder uitleg verder gaat, is het de vraag of je alles kunt volgen. Maar komt tijd, komt raad!

Stefan Ahnhem is auteur en scenarist. Hij heeft meegeschreven aan scenario's voor films en tv-series, onder andere de politieseries Wallander en Irene Huss.

ISBN 9789044359879 | paperback | 528 pagina's | Uitgeverij House of the Books | juli 2020
Vertaald uit het Zweeds door Tineke Jorissen

© Marjo, 6 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Oververhit
Inge Spaan

Jolijn, bijna dertig, heeft een relatie met een getrouwde man. Bastiaan heeft beloofd dat hij zijn vrouw snel zal inlichten dat hij wil scheiden en dan zal hij er helemaal zijn voor Jolijn.
Marith, goede vriendin van Jolijn, twijfelt er sterk aan dat Bastiaan gaat doen wat hij belooft, vooral als ze bepaalde dingen ziet die niet in het plaatje passen dat Bastiaan zijn minnares voorspiegelt. Maar ze steunt haar vriendin door dik en dun, ook als die niet wil geloven wat haar verteld wordt.

Die steun is hard nodig, want er gebeuren vreemde dingen: als Jolijn in het ziekenhuis ligt te herstellen van een kruisbandoperatie, vindt Marith haar comateus in bed. Wat daar gebeurd is wordt alleen maar duidelijk voor de lezer.
Dreigbrieven, mannen die zich verdacht gedragen in haar buurt, een lekke band, een eigenaardig pakketje, wie heeft er zo’n hekel aan Jolijn? Zij heeft geen idee wie die onbekende is. Ze verdenkt Suzanne, de vrouw van Bastiaan. Maar hij beweert dat zij van niets weet. Maar of die echt zo argeloos is en al haar mans smoesjes gelooft? Jolijn wil geen politie inschakelen, ze probeert er zelf achter te komen wie haar bedreigt. Niet zo’n verstandige zet…

‘Ze loopt de tuin in, sluit de deur achter zich en staat een tijdje stil. Dit is het dus. Hier zitten ze op een zomerse zondag samen gezellig een ontbijtje te eten. Jolijn slikt. Hoewel ze het natuurlijk gewoon al wel wist, wordt het nu wel erg concreet.
Tussen de twee luie stoelen in de hoek van het terras staat een klein tafeltje met lege glazen en een schaaltje. Jolijn schuift de mand onder het tafeltje naar voren om te kijken wat er in zit. Ze bladert door de stapel tijdschriften en schrikt van een plotselinge knal. ‘Shit’ sist ze.’

De verhaallijnen van deze thriller zitten uitstekend in elkaar. Er staat boven de hoofdstukken vermeld wie de verteller is, en daarbij valt op dat er ook hoofdstukken zijn waar niets boven staat. In de tekst die daar bij hoort lezen we de dingen waarvan de personages niet op de hoogte zijn. Voorlopig toch niet.
Het werkt spanningverhogend want we hebben geen idee wie de schrijver van deze stukjes is, en wat het doel is. Gaandeweg krijgen we wel vermoedens, maar of dat allemaal klopt?

De situatie is nogal eens oververhit, Jolijn kan nogal ondoordacht uit de hoek komen, wat haar metgezellen niet bevalt. En er is een grote rol weggelegd voor de sauna, waar je ook makkelijk oververhit kan raken.

Inge Spaan (1980) is accountant, maar behalve rekenen kan ze ook schrijven, getuige dit debuut.
Het genre valt in de categorie waar je ook de boeken van Suzanne Vermeer en Jet van Vuren vindt: lekkere spannende wegleesthrillers.

ISBN 9789491875977 | paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Letterrijn | juni 2020

© Marjo, 30 augustus 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zijn laatste voorstelling
Henry de Hoon

De beroemde acteur Alexander Devlin is een gedistingeerd zestiger en is vooral bekend van de succesvolle film Merlin en de Zwarte Kunsten. Devlin heeft veel fans, vooral vrouwen.

Een van hen is Pien, wiens leven even niet zo lekker loopt. Haar man Nico is gehandicapt geraakt bij een ongeluk drie jaar eerder. Het leven met een man in en rolstoel valt Pien zwaar, ze zit zelf al bijna twee jaar in de ziektewet om voor hem te kunnen zorgen. Eigenlijk is ze opgelucht dat ze er even tussen uit kan.
In een opwelling vraagt ze namelijk een vriendin van haar die journalist is of ze de acteur niet kan interviewen. En daar gaat ze nu, naar Londen. Ze is er helemaal van in de war, maar ze is ook enorm blij.
In Londen zou ze nog andere fans ontmoeten, die ze kent van het fanforum, en samen zouden ze naar het toneelstuk gaan waar Devlin een rol in speelde.
Zou, want het toneelstuk wordt afgelast: Devlin is vermoord. Pien heeft de dag er voor haar interview gehad, hij was zo aardig.
Tot haar grote ergernis is haar taperecorder gestolen, ze verdenkt een andere fan, met wie ze een lunchafspraak had.

Intussen is de politie, onder leiding van Hemmings, bezig met het onderzoek. Als de politie haar vraagt om nog in Londen te blijven, gaat zij op zoek naar de recorder. Er is een usb-stick waar het interview op gekopieerd is in de bus gestopt bij de krant. Die aast natuurlijk toch al op nieuws, en kruist steeds het pad van Pien.  En dan wordt de fan die de recorder heeft gestolen dood aangetroffen op de toneelacademie. Het is Pien die haar vindt waardoor ze nog meer betrokken raakt bij de moordzaak.

Zijn Laatste Voorstelling is een lekker misdaadverhaal, in een directe, heldere stijl, met af en toe humoristische details.
Helaas ook met kromme zinnen als ‘Kan dat ook iemand anders geweest zijn die met haar toestel gebruikte?’ Een herkenbare fout, het twijfelen hoe je een zin formuleert, maar een corrector had er die uit moeten halen, net als de spelfouten. Storend voor een pietlut, maar het doet verder nauwelijks iets af van genieten: Pien, de politie, de pers, ieder is om eigen redenen op zoek naar wat wat er gebeurd is en waarom het gebeurd is. Piens avontuur in Londen is er een ervaring bij, waarmee ze haar verdere leven op de rol kan zetten.

Voor in het boek staat de zin In memory of Alan Rickman. Inderdaad lijkt het personage Alexander Devlin geënt te zijn naar Rickman, hetgeen doorwerkt in het script van de laatste film die Devlin gemaakt heeft.

Henry de Hoon (1959) is pianist en geeft pianolessen.
Eerdere spannende boeken van zijn hand zijn: De Pont, Dood Vermogen en een trilogie rondom het drielandenpunt in Vaals, Drielandenmoord, Moorddate, Moord op recept.

ISBN 9789493048232 | paperback | 256 pagina's | Uitgeverij Tic | juni 2020

© Marjo, 21 augustus 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het zwarte dossier
Max van Olden

Riemke wil graag volwaardig advocaat worden, maar het werk vraagt veel van haar, omdat ze ook nog alleenstaande moeder is van een vijfjarig zoontje. En daarnaast tijd probeert te besteden aan een nieuwe vriend. De driejarige periode als stagiaire op een advocatenkantoor op de Zuidas is bijna ten einde als ze op een dag een zwarte map vindt op haar stoel. Ze weet wat dat betekent: haar laatste kans. Ze heeft immers al enkele fouten gemaakt en met haar directe baas, Margot, met wie ze familierechtszaken doet, klikt het niet zo goed.

Nu ligt er het zwarte dossier: haar cliënt is Sjoerd Tervoort, die een kort geding wil aanspannen tegen Novak Petroviç, die in de gevangenis zit. Daar heeft hij een dichtbundel geschreven om met het leven in het reine te komen, en Tervoort wil niet dat die bundel gepubliceerd wordt. Er zou een code in staan voor handlangers van Petroviç, om Tervoort uit de weg te ruimen.

Het is een vreemde zaak en Riemke heeft maar een paar weken de tijd, de bundel ligt binnen twee weken in de winkels. Riemke gaat onmiddellijk in gesprek met haar cliënt en die vertelt hoe hij Petroviç, vluchteling uit voormalig Joegoslavië, opgevangen heeft en hem de taal heeft geleerd. Hij trok zijn handen af van zijn protegé toen die betrokken bleek bij een overval op een juwelier. Nadat Tervoort hem, overigens pas na zeven jaar – aangaf, belandde Novak in de gevangenis. Nu zint hij op wraak, en moet de publicatie van het boek tegengehouden worden. Als Tervoort laat op de avond aan de deur staat om haar te waarschuwen – ‘ze’ weten dat zij zijn advocaat is en loopt dus ook gevaar. Op Tervoorts aandringen gaat ze mee naar een veilige plek. Enigszins naïef misschien, maar als je verantwoordelijk bent voor een vijfjarig kind denk je misschien niet al te helder.

'We staan op de dodenlijst, het spijt me, Riemke.'
Het woord dodenlijst dringt niet tot haar door. Het is een woord uit een film, niet iets dat hoort bij haar leven. 'Sjoerd, wie of wat is die uitgeverij? Heb je dat gecheckt? Verdomme!' zegt ze, harder dan ze wil. Ze voelt hoe een golf van paniek komt aanrollen en over haar heenspoelt, een paar seconden lijkt het alsof haar hoofd uit elkaar spat. Ze probeert haar gedachten op iets anders te richten maar het lukt niet en haar ademhaling slaat op hol.'

© Marjo, 9 augustus 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zonder genade
Johan Andersen

Ex-commando Eugène Hamer, een oude bekende voor wie De dodenstoel heeft gelezen, wordt door zijn baas Raaf naar Zaandam gestuurd, zoals altijd als hij denkt dat er sprake is van terrorisme of spionage. Hamer treft er Neli Panka, een vrouw die hem al fascineerde bij de vorige zaak, toen ze Nimrod, de beruchtste seriemoordenaar in de geschiedenis van de Nederlandse misdaad, samen opspoorden. Neli is intussen hoofdinspecteur bij de Amsterdamse recherche. De hernieuwde samenwerking zien ze allebei wel zitten, al lijkt het een zeer complexe zaak te gaan worden.

Het begint met vier mannen, vermoord en op een bizarre manier ‘tentoongesteld’: is het een waarschuwing? Voor andere criminelen? Of juist voor de politie?
Hamer gebruikt een alias, nu hij werkt voor NATE, de Nederlandse antiterreureenheid. Niet alleen onderzoeken ze alles wat de nationale veiligheid bedriegt, ze doen ook onderzoek naar Nederlandse veiligheidsdiensten zoals de AIVD en de MIVD. Zonder dat die dat weten natuurlijk. Het geeft Hamer veel vrijheid, met toegang tot alles wat hij maar nodig denkt te hebben, hij kent veel mensen die kunnen helpen, ook in het criminele milieu.

Kort na de vondst van de lichamen ontploft er een bom op de Dam. De aanslag wordt opgeëist door De Discipelen van De Brandende Dageraad, een groepering die niet bekend is. Is er een connectie met ISIS? Met Hezbollah of Hamas? Zijn het nazi’s? Moslims? Of doet een bepaalde overtuiging er helemaal niet toe? Ze weten het niet.

Hamer ontdekt dat de man achter de aanslag iemand is die hij kent als De Jakhals. Een geheimzinnige en machtige man, glibberig als een aal, maar extreem gevaarlijk met onduidelijke motieven. Hij is er van overtuigd dat hij ongrijpbaar is. Het lijkt er op dat hij gelijk heeft. Maar dat is Hamers eer te na, het wordt behalve een opdracht van NATE een persoonlijke strijd. Neli Panka helpt hem daarbij.
Daarnaast houdt zij zich bezig met de moord op vier jonge mannen die onafhankelijk van elkaar op andere plekken gevonden zijn. Dat zal niets te maken te hebben met deze Jakhals, maar ook deze jongemannen verdienen dat de dader gevonden wordt.

Er vallen meer doden, deels omdat de Jakhals het niet pikt als een van zijn discipelen denkt een eigen slaatje te kunnen slaan uit het werk dat hij voor hem doet, deels en vooral ook omdat er meer aanslagen volgen. De Jakhals daagt Hamer uit: pak me dan als je kan…want anders volgt er opnieuw aanslag!
Dat zal er een worden die Nederland in zijn eigenheid raakt. Panka en Hamer breken zich er het hoofd over: wat bedoelt hij daarmee?
Er zijn stukken tekst die cursief staan, en waarin we de Jakhals volgen. Niet dat we dan het fijne te weten komen, soms is het verhelderend, soms ook absoluut niet.

Zonder genade is zoals de titel aangeeft een keiharde thriller. Veel namen, veel verschillende diensten en organisaties, met veel personages die een eigen agenda hebben soms andere criminele paden belopen, en toch is alles perfect met elkaar verbonden en goed te volgen. (deels omdat je niet wil stoppen met lezen!)
Deze superthriller pakt je ook door de persoonlijke noot. De personages plegen introspectie en maken een psychologische ontwikkeling door. Er wordt zelfs een romantisch tintje meegegeven aan het verhaal. Maar het is vooral veel actie met veel bloederige details.
Het is supertergend spannend, die er voor zorgen dat je het boek niet weg kunt leggen. Het kost je je nachtrust!

Johan Andersen (1972) studeerde literatuurwetenschap en werkte als redacteur bij een uitgeverij. Dodenstoel was zijn eerste thriller.

ISBN 9789402704969 | Paperback | 383 pagina’s | Uitgeverij Harper Collins | mei 2020

© Marjo, 30 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De vrouw die liefhad
Patrick de Bruyn

De onbekende inbreker schrikt zich wild als hij in het huis dat hij binnendringt een dode man aantreft. Tenminste: hij kijkt niet echt goed of er teken van leven is, hij wil alleen maar weg van die plek! Toch belt hij nog even het alarmnummer.
Zo komt het dat als Alice aankomt bij de man met wie ze een latrelatie heeft een ambulance en politie aantreft. Ze vertelt hen dat de bewoner van het huis Nick Wauters is, en windt zich steeds meer op als ze haar niets willen vertellen.

‘Is er iets met hem?’
De agent opent zijn mond, maar ze onderbreekt hem:

‘Er is iets met hem, hè. Zeg het mij. Er is iets ergs gebeurd, hè. Anders zouden jullie hier niet zijn. Is hij naar het ziekenhuis gebracht? Kan ik daar dan naartoe?’

Maar de agenten willen haar niets vertellen. Ze zorgen er voor dat ze naar huis wordt gebracht met de vraag of Alice de volgende dag naar het bureau wil komen.
In de ogen van de commissaris die de zaak behandelt klopt er het een en ander niet. Alice probeert zo goed mogelijk antwoord te geven, maar echte helderheid verschaffen kan ze niet.

Alice zorgt voor haar zestienjarige dochter, Emma, die al een tijdje de nodige heisa veroorzaakt. Ze is het tegendeel van een braaf tienermeisje. Alice geeft daarvan haar ex Laurens de schuld. Op de avond dat Nick de dood vond was ze op weg naar Brussel om Emma naar haar vader te brengen. Ze vertelt de commissaris dat ze een vechtscheiding achter de rug hebben en dat de relatie niet zo best is. Maar Laurens kent Nick verder niet, al weet hij wel dat Nick voor hun huwelijk al Alice‘s vriendje was. Hij geeft Emma inderdaad alles waar ze om vraagt, en dat is nogal wat. Ze blijkt actief te zijn op internet met een vlog die ze inzet als influencer. Een dure hobby voor een zestienjarige.
Alice verdient de kost met het schijven van romantische, maar vooral spannende boeken. Dat doet ze onder een pseudoniem.

Al snel komt ex-commissaris de Cock aan de deur. Deze vrouw heeft veel vragen, die Alice niet altijd kan beantwoorden. Als de Cock ontdekt wie Alice is, accepteert ze de antwoorden ook niet meer zonder meer. Alice is immers een meester in het schrijven van thrillers! Alice wordt er wanhopig van, ze is er van overtuigd dat Nick gewoon onvoorzichtig is geweest en van de trap is gevallen. Het wordt nog erger als ze door de school waar Emma op hoort te zitten op het matje wordt geroepen: haar dochter blijkt een slechte reputatie te hebben onder meer omdat ze zoveel spijbelt!

Terwijl we het verhaal volgen dat moet leiden tot de oplossing van dit mysterie, lezen we ook een feuilleton dat Alice heeft geschreven voor een damesblad. Tot haar grote ergernis denkt de Cock dat zij feiten kan halen uit dat verhaal! Ze zou zich ook ergeren aan de oplettende lezer die door enkele kleine verwijzingen van Patrick de Bruyn ook steeds meer gaat twijfelen aan de ‘waarheid’ die zij vertelt.

Het geheel zit ingenieus in elkaar, je leest ademloos door tot het einde. Want: wie vertelt nu de waarheid? Wat is de waarheid eigenlijk? Is Alice slachtoffer of dader? Lekker vlotte dialogen en de afwisseling met het feuilleton zorgen er voor dat je aandacht niet verslapt. Een extraatje vormen de tegeltjeswijsheden onder andere boven de hoofdstukken.
Een sterke psychologische thriller!

Patrick De Bruyn (Halle, 1955) heeft al vele thrillers op zijn naam, die meermaals werden genomineerd voor de belangrijkste thrillerprijzen in Vlaanderen en Nederland. Met Dodelijk verlangen won hij de prestigieuze Hercule Poirotprijs.

ISBN9789492958488 | Paperback | 352 pagina's | Uitgeverij Horizon | mei 2020

© Marjo, 30 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De vrouw die niet opgaf
Val McDermid

Als in een oud gebouw in Edinburgh een skelet wordt gevonden, dat verborgen is in een torentje, moet Karen Pirie, rechercheur cold cases aan de slag. Dit is overigens niet de enige verhaallijn in het boek, want in de proloog wordt op Kreta een man vermoord. Deze zaak is niet zo prettig voor de mensen van het Joegoslavië-tribunaal, want het gaat om iemand die gezocht wordt voor oorlogsmisdaden. Er zijn al meer mensen vermoord voor ze voor dit tribunaal kunnen verschijnen en er moet een moordenaar zijn, die op de een of andere manier toegang heeft tot de dossiers van het Joegoslavië-tribunaal.
Alan Macanespie en z’n collega Proctor worden met deze zaak belast.

Dan is er ook nog het verhaal van Professor Maggie Blake, die ooit in Kroatië verliefd is geworden op Dimitar Petrovic, een generaal in het Kroatische leger, die later onder andere adviseur voor de NAVO is geweest. Ze is met de man getrouwd, maar 8 jaar geleden is hij plotseling verdwenen. Maggie is er van uit gegaan dat hij heimwee had naar Kroatië en dat hij daar misschien nog een vrouw en kinderen had, waar hij naar terug is gekeerd.
Zo nu en dan lezen we in een stuk in een ander lettertype het een en ander over de gebeurtenissen in Dubrovnik, als deze stad door de Serviërs belegerd wordt. Hier ontmoet Maggie Dimitar, die iedereen Mitja noemt.

Het spoor van de zaak van Karen leidt naar Kroatië, in een gebied waar wraak een gerecht is, dat koud geserveerd wordt en de geschiedenis altijd deel blijft van het heden. Hier ontmoet ze Maggie, die naar het dorp wil waar haar man vandaan komt.

Het is een spannend verhaal geworden, dat geen deel uitmaakt van een grotere serie, hoewel Karen Pirie ook al in een ander boek van de schrijfster voorkomt. Het is een psychologische thriller en dat klopt ook wel. Er is weinig echt speurwerk en de afloop is tragisch.

ISBN 978 90 245 6842 0 | Paperback | 317 pagina’s | Luitingh Sijthoff | augustus 2015
Vertaald door Yvonne de Swart

© Renate 14 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het jaar van de slang
Hugo Luijten

‘Het jaar van de Slang (2019) staat voor de gelegenheid om onze omstandigheden te veranderen. Dit is een geweldig jaar voor een nieuw begin, maar pas op, niets is wat het lijkt te zijn.’

Dat blijkt wel! De zaak waar Cools nu mee te maken krijgt, gaat hem de nodige hoofdbrekens bezorgen. Het is lastig uit te maken waar hij mee te maken heeft. Zoveel partijen, zoveel personen, en iedereen heeft zijn eigen portefeuille.

Hij is na vier maanden (zie De Brexitmoorden) weer terug op zijn post, en krijgt te maken met een groepering milieuactivisten. Wat zij ondernemen om hun zin te krijgen gaat nogal ver. Mensen moeten hun gedrag veranderen: minder consumeren want ‘geen verpakking produceren is beter dan recycleren’. Daarvoor creëren ze een ravage in een supermarkt. En waarom iedere week kleding kopen: de productie is een ramp voor het milieu: dat proberen ze te verduidelijken door een enorme hoeveelheid water de kledingzaak in te spuiten.
Maar gaan ze nu ook zover dat ze moorden plegen? De manier waarop de slachtoffers om het leven zijn gebracht is te gruwelijk om na te vertellen. Maar er lijkt toch een verband te zijn. Een van de slachtoffers is namelijk vermoord in een voormalig abattoir. Mensen moeten stoppen met vlees eten, roept de actiegroep.

Wie Cools intussen kent weet dat hij een eigenzinnig inspecteur is en zijn eigen regels bepaalt. Volgens zijn ex stelt hij zijn prioriteiten niet goed. Als zijn zoon in het ziekenhuis belandt, lijkt dat er wel op. Voor de oplossing van deze casus is dat alleen maar prima natuurlijk; hij zet zich voor de volle honderd procent in. Maar voordat Cools zich vol in de zaak kan storten wordt hij op non-actief gezet: intern onderzoek. Hij mag alleen maar kantoorwerk doen. Ha, dan kennen ze Cools nog niet!

‘Maar zien jullie dan niet wat hier aan het gebeuren is? Intern Toezicht, op de dag dat ik terugkomen als er nét toevallig een bizarre moord is gepleegd? Hierboven zitten er een paar aan touwtjes te trekken, en jullie huppelen als volleerde poesjenellen allemaal vrolijk mee!’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Dubecq scherp.
‘Maar enfin! Ik kreeg tegen alle logica in een Brusselse case, omdat ze dachten dat ik het zou verkloten. Nu gebeurt het tegenovergestelde: ze dwarsbomen me omdat ze mijn kwaliteiten vrezen. Die gasten hebben overal hun tentakels!’

Hij heeft ook een eigen manier van spreken, die Cools, met woorden uit het Antwerpse, en een vloek op zijn tijd schuwt hij evenmin. Daarnaast rookt hij te veel en lust hij veel te graag een borrel. Zijn ideeën zijn idioot, vindt zijn baas Dubecq. Maar ze geeft toe dat hij resultaat boekt.
Zij heeft ook een hekel aan de mensen van Toezicht (ze noemt hen onder andere Batman en Robin; Johan en Pierewiet; Theo en Thea, de grappigste namen verzint ze) toch zou ze graag zien dat Cools zich volgens de regels gedraagt. Maar Cools onder controle houden? Ik geef het je te doen! Tegendraads als hij is, bemoeit hij zich toch met het onderzoek dat zijn team uitvoert.

En net zoals zij in hun onderzoek dan weer zus denken, dan weer zo redeneren, zo gaan wij als lezers met de zaak mee. Soms zijn je vermoedens juist, soms niet, het lijkt wel echt politiewerk! Boven de hoofdstukken worden uur en plaats aangegeven, zodat je alles goed kan volgen.

Behalve dat hij de figuur Cools neerzet als de ruwe maar sympathieke inspecteur, is het de kracht van Hugo Luijten dat de lezer geboeid mee puzzelt. We weten meer dan Cools, maar toch, het blijft spannend tot het einde! Actueel zijn zijn boeken ook altijd: klimaatactivisten, ongecontroleerde virussen.
Wie de eerdere boeken met Stef Cools in de hoofdrol heeft gelezen kijkt vast en zeker (in het Vlaams: zeker en vast!) uit naar het nieuwe avontuur. En is dit je eerste, dan ga je de eerdere gegarandeerd ook willen lezen!

Hugo Luijten (Nieuwstadt, 1969) is een Belgisch-Nederlandse schrijver, columnist en historicus. Luijten begon zijn carrière in het onderwijs. Sinds 2016 is hij fulltime schrijver.Hij publiceert geregeld over geschiedenis, onderwijs, heemkunde en dialecten in vakbladen en tijdschriften.

ISBN 9789401466189 | Paperback | 431 pagina’s | Uitgeverij Lannoo | juni 2020

© Marjo, 9 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER