Ik zie je
Michael Berg

Carol Brodie kreeg als tip van haar psycholoog om eens op vakantie te gaan naar die ene plek waar ze ooit gelukkig was. Daar waar ze op vakantie was met haar toen nog gezonde vader, en hem aanmoedigde toen hij de beroemde berg op fietste.

Carol heeft last van een burn-out. Eerder schreef ze drie bestsellers, maar wat ze de laatste vijf jaar schreef, dat was pulp. Dat ze is gaan samenwonen met Simon, de man met wie ze tevoren een verhouding had, bleek ook geen vooruitgang. Toen hun ontmoetingen nog stiekem plaatsvonden – hij was getrouwd – was er meer vuur in hun relatie dan nu ze een woning delen. Simon blijkt nogal bezitterig en hij laat ook duidelijk merken dat hij het feit dat zij thrillers schrijft niet bijzonder vindt. Zelf schrijft hij als literaire journalist voor The Guardian.

Dan is er nog haar moeder, die zich als weduwe wentelt in zelfmedelijden en vindt dat haar dochter er voor haar moet zijn. En daarbij wordt zij gesteund door Simon.
Genoeg om niet lekker in je vel te zitten! Ze heeft ook de dood van haar vader nog niet verwerkt. Zij had een sterke band met hem.

Het is vooral door de herinneringen aan haar vader dat ze nu zonder het iemand te vertellen - en onder een andere naam - naar Zuid-Frankrijk reist, waar ze een gîte gehuurd heeft. Het is de bedoeling dat ze daar gaat fietsen, de grote hobby van haar vader, en dat ze daar weer inspiratie vindt voor een nieuw boek. Maar het lukt haar niet. Morgen, neemt ze zich steeds voor. Morgen ga ik echt beginnen, en ze drinkt nog een fles wijn leeg en steekt nog een sigaret op.

De kentering komt als ze vanaf haar terras de overbuurvrouw baantjes ziet trekken in haar zwembad. Met een telescoop kan ze goed zien wat er gebeurt. Zo is ze getuige van een moord: de vrouw wordt bedreigd door een luguber uitziende man, en zij slaat hem met een beeld neer. Ook ziet Carol hoe ze het lijk wegsleept en het terras schoonpoetst.
Ze zou de politie moeten bellen, ze hangt op voor ze iets verteld heeft.

Maar de vrouw intrigeert haar, en Caro, wil weten wat er gebeurd is. Waar hadden de twee ruzie over? Wat heeft ze met het lijk gedaan? Misschien kondigt zich hier haar nieuwe boek aan? Ze volgt de vrouw en zoekt informatie op internet. Haar aanspreken durft ze niet echt. Maar dan staat de vrouw ineens in haar huis. Met een pistool.

Als lezer begrijp je heel goed waarom Carol geïntrigeerd is geraakt. Dat ben je namelijk zelf ook!  Met verrassende wendingen neemt Michael Berg je mee in een apart verhaal, dat je niet weg legt tot je weet hoe het afloopt. Twee vrouwen tegen die griezel? Kunnen ze dat wel aan?
En dan is ook Simon er nog, die blijft bellen en mailen, en eist dat Carol terug komt. En er is Luc, de verhuurder van het huis. Luc heeft een tweelingbroer, die een gendarme is, en die stelt vragen. Hij is degene die de telefoon aannam waarbij Carol tenslotte toch besloot niets te zeggen. 
De couleur locale is volop aanwezig. We bevinden ons aan de voet van Mont Ventoux, en de weg voert door leuke kleine dorpjes, terwijl de fietsers zich zwetend omhoog wurmen.
Het is een misschien niet zo realistisch verhaal, maar spannend is het zeker. Te meer doordat het begint als een doorwrochte psychologische roman en het een hele tijd duurt voor die zich ontwikkelt tot een thriller. Maar de ontknoping is heel bijzonder!

Ik zie je is het negende boek van Michael Berg. Gelukkig heeft hij zelf geen last van een writer’s block, al blijkt hij zich prima te kunnen inleven in zo’n situatie. Hij woonde zelf in Frankrijk, waar hij meerdere boeken schreef.

Michael Berg (1956, Heerlen) studeerde Nederlands in Amsterdam en was leerling/repetitor aan de Kleinkunstacademie. Hij schreef liedjes voor radio, tv, theater en talloze artiesten, componeerde een kindermusical, schreef tekst en muziek voor een internationale kindertelevisieserie en was als componist/producer betrokken bij diverse cd’s. Verder schreef hij radioteksten, columns, een radiosoap en hoorspelen voor de AVRO.

ISBN 9789044351569 | Paperback | 245 pagina’s | Uitgeverij House of the Books | oktober 2019

© Marjo, 1 januari 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Koelcel
David Koepp

In 1987 waren Roberto Diaz van het antibioterrorismeteam van het Pentagon en zijn collega Trini Romano betrokken bij een vreemd verschijnsel in de outback van Australië. In het dorp Kiwirrkurra bleek een agressieve schimmel actief. Toen de twee onderzoekers daar aankwamen had de schimmel de bevolking uitgeroeid. Het dorp was uitgestorven.
Ze hebben het gebied laten bombarderen om ieder spoor te vernietigen maar: ze namen wel een monster mee. Dat werd in een oude mijn, nu een militaire opslagplaats, opgeslagen, negentig meter onder de grond, Volkomen veilig, dachten ze.
En men vergeet.

Dertig jaar later is het militaire complex overgenomen door een uitbater van een Self Storage-complex. Als twee bewakers een vreemde piep horen, gaan ze op onderzoek uit. Intussen gebruikt de uitbater zijn opslagruimte ook voor heling en juist die avond is hij bezig met het verhandelen van televisies. 

De bewakers, Naomi en Travis, hebben geen idee waar ze mee bezig zijn, en zetten onbedoeld de deur open voor de schimmel, die hoewel beperkt door de kou en weinig voedingstoffen, al die jaren wel degelijk actief is gebleven daar onder in de mijn. Naomi vindt een aanduiding van de organisatie die verantwoordelijk is voor die ondergrondse ruimte, en gelukkig is ze slim genoeg om een telefoontje te plegen. Zo komen Roberto Diaz en Trini Romano weer in beeld. Intussen zijn zij niet meer zo krasse zeventigers. Trini is fysiek niet meer in staat mee naar de mijn te gaan en ook Roberto moet daar het belangrijkste werk overlaten aan twee burgers. Travis en Naomi dus.
Intussen zijn de eigenaar en de kopers gearriveerd, en de voormalig geliefde van Naomi.
Het wordt al snel duidelijk dat het schimmel niet onderschat moet worden…

‘Het was een enerverende nacht voor het hert. Nadat Mike het dier met zijn pistool had geëxecuteerd in de berm van Highway 16, had het een tijdlang in absolute duisternis verkeerd, om vervolgens abrupt te ontwaken n de kofferbalk van een auto toen er een krankzinnige kat met een half gezicht boven op hem was komen staan. (-) Het hert had geen bijster groot bewustzijn en was dus niet geïnteresseerd in een antwoord op de vraag hoe een pathogene, muterende schimmel, die in een verzegelde ondergrondse omgeving opgeslagen was geweest, er om te beginnen in was geslaagd bovengronds in de kofferbak van een Chevy Caprice ’96 terecht te komen. Toch was het een legitieme vraag.’

Hierop volgt een gedetailleerde van een paar pagina’s hoe dat zo gekomen is.

Spannend is het verhaal op zich wel, maar het wordt met zeer veel details geschreven, en lijkt dus niet op een filmische stijl die je zou verwachten van David Koepp. Maar voor iemand die graag leest over dystopische situaties is het een prima tussendoortje.

David Koepp is een Amerikaanse filmregisseur en scenarioschrijver. Jurassic Park, Mission: Impossible en Spider-Man behoren tot zijn bekendste films.

ISBN 9789402703566| Paperback | 304 pagina’s | Uitgeverij Harper Collins | september 2019
Vertaald uit het Engels door Tasio Ferrand

© Marjo, 31 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Honderd kamers
Maxime Paredis

In een enorm huis wonen de zussen Robin en Emma met hun moeder. De laatste tijd slapen de meisjes allebei niet zo goed. Dan gaan ze dwalen door het huis met de vele kamers. Dat is zo groot dat de meisjes in de ene vleugel wonen en hun moeder in de andere. In het midden ligt het oorspronkelijke deel van het huis dat niet bewoond wordt.
Op een van die tochten hebben ze een schriftje gevonden, waar duidelijk een heleboel pagina’s uitgescheurd waren. Achterin stond nog tekst.

‘Het loopt helemaal fout. Waar komen in ’s hemelsnaam die diepe schrammen vandaan?
Ik voel me echt niet meer veilig in dit verdomde huis.
Als ik opnieuw kon beginnen, zou ik alles anders doen. Maar nu is het te laat.’

De zussen proberen uit te zoeken wie de schrijver is, en wat de tekst betekent, maar ze vinden niet veel meer dan kleine aanwijzingen. Wie is die Alice waar ze verwijzingen naar vinden? Wat is er gebeurd in dit huis zoveel jaar eerder?

En dan is Emma verdwenen. Wat moet ze daar buiten in dat enorme bos dat zich om het huis heen bevindt? Samen met haar moeder Fiona gaat Robin op zoek. Robin vindt dat haar moeder vreemd doet, maar dat zal de angst wel zijn. Als Robin een papiersnipper vindt met de letters Ali erop, denkt ze te weten waar Emma is. Maar de spulletjes die ze eerder samen met haar zus had ontdekt, zijn nu verdwenen. Robin begrijpt er niets meer van. Waar is Emma toch?

Tegelijk wordt er een verhaal verteld over Jasper die met zijn vrouw Sofie zijn intrek neemt in het huis. Hetzelfde huis, midden in het uitgestrekte bos. Hun twee dochtertjes Merel en Clara zijn pas vijf en drie jaar oud, ze zijn druk, en Sofie kan het allemaal niet aan: ze is fysiek niet op haar best. Twee jonge kinderen, de verhuizing, en een man die ze er van verdenkt met haar beste vriendin te hebben gescharreld. Kan ze hem nog wel vertrouwen? Eigenlijk wil Sofie dat niet, maar hij huurt een jonge vrouw in om te komen helpen. En Alice is inderdaad een goede hulp.
Maar de achterdocht van Sofie verdwijnt niet. Ze voelt zich niet veilig. Er zit niets anders op: ze moet weg hier. Weg uit dat vervloekte huis. Weg van Jasper…

Als lezer heb je heel lang geen enkel idee wat deze twee verhalen behalve dan de locatie met elkaar gemeen hebben. Tergend langzaam werkt de schrijver naar een verrassende en spannende ontknoping. Korte hoofdstukken, die steeds nieuwe vragen oproepen, geschreven in een haast filmische stijl, met details die een griezelig effect hebben. Het is vaak donker, de gangen zijn lang, de wind waait om het huis…
Sofie leren we aardig goed kennen, de andere vrouwen een stuk minder.

Honderd kamers wordt een psychologische thriller genoemd, maar de nadruk ligt op het laatste woord. Maar spannend is het absoluut, en in de wetenschap dat dit een debuut is, belooft dat wat!

Maxime Paredis (1990) werkt als auteur en vertaler in en rond Gent.

ISBN 9789462421073 | Paperback | 296 pagina’s | Uitgeverij Kramat | september 2019

© Marjo, 29 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ricky en Ronnie
Luc Deflo

Een idylle eindigt in een nachtmerrie die al enigszins besloten lag in die idylle zelf, want als de vierenvijftigjarige Peter Kreemers zijn geliefde mee uit eten neemt ter gelegenheid van haar verjaardag om de avond te besluiten in een door hem gehuurde kamer in een obscuur etablissement, is al meteen duidelijk dat hij maar op één ding uit is.

Rani Demolenaere is een mooie vrouw, met haar 36 jaar een stuk jonger, en zij is wel degelijk verliefd. Ze weet dat hij getrouwd is, maar hoopt dat hij voor haar zal kiezen. Maar hij begrijpt niet eens dat zij die prachtige diamanten ring liever had ingeruild voor een een romantisch reisje samen. Toch: zei hij niet tegen haar: ‘Ik vind een stuk van mezelf in jou. We zijn zielsgenoten.’ Ook het feit dat Peter bij iedere ontmoeting zijn best doet om door niemands opgemerkt te worden, doet geen belletje rinkelen. En dat de wereld draaide om Peter en Peter alleen, ach. Zo is hij nu eenmaal. Een beetje een saaie, maar betrouwbare man.

Die avond neemt hij haar mee naar een huis dat er uit ziet als een gewoon huis. Hij meldt zich met een andere naam, en een vriendelijke vrouw ontvangt hen. Ze brengt hen naar een kamer zonder vensters, niet echt een chique hotelkamer. Rani accepteert alles, in afwachting van een prettig vervolg van de avond. Maar dan valt het licht uit, Peter gaat op zoek naar hulp, en ontdekt dat de rest van het huis er maar vervallen en leeg uit ziet. Maar hij vindt niemand, en gaat onverrichterzake terug naar Rani.

Niet veel later staat er iemand voor de deur die zegt Ricky Govaerts te heten. Hij komt om het elektriciteitslek te maken. Het is een vreemde jongeman, die via een microfoontje praat met ene Ronny. Als Peter probeert de man de deur uit te werken, valt dat om de dooie dood niet mee. Ineens ontpopt de ietwat sullige jongeman zich tot een angstaanjagende manipulator.

Niet alleen is de romantische avond in het water gevallen, ook vallen Rani de schellen van de ogen. Ineens begrijpt ze met wat voor man ze samen is, maar ook weet ze: om uit deze heikele situatie te raken moeten ze met hem samenwerken. Maar Ricky heeft nog meer verrassingen voor hen...

Een waanzinnig verhaal, dat ogenschijnlijk heel rustig verteld wordt. Maar door zijn soms lugubere details ontwikkelt zich een bijna horrorachtige situatie. De lezer wordt net als de twee slachtoffers steeds opnieuw voor een verrassende draai in de zaak gesteld en leidt tot een bijzonder inventieve ontknoping.
Natuurlijk is het vooral een thriller die draait om de daden van Ricky en Ronnie, maar het is ook een psychologisch verhaal over een vrouw die sterker blijkt dan ze dacht. Rani is een bijzonder personage.

Luc Deflo (1958, Mechelen - 2018) was een van de succesvolste Vlaamse thrillerauteurs. Bijna twintig jaar lang verwende hij zijn lezers met ijzersterke plots, mysterieuze personages en bloedstollende scènes.

ISBN 9789463830386 | Paperback | 208 pagina’s | Uitgeverij van Halewijck | juli 2019

© Marjo, 28 december 2019

Lees de reactie op het forum en/of reageer. Klik HIER

Verzwegen trauma
Deel 6 in de VT reeks.
Melissa Skaye

In de VT-serie, waarin elk deel een titel heeft met de beginletters VT, is dit het zesde deel. Er zijn steeds dezelfde speurders aan het werk, te weten Sanne Philips en Luca Borra.

Een onbekende is een amputatie aan het uitvoeren. Zijn patiënt zal als hij ontwaakt zijn twee onderbenen missen. Vreselijk natuurlijk, maar in dit geval was er helemaal geen medische noodzaak! Wie de chirurg is blijft onbekend, zijn patiënt is een slachtoffer van een wraakactie. En niet de eerste, zo ontdekken Sanne en Luca.

De eerste was een man in Zaandam, deze tweede is in Hoorn. Steeds worden twee gezonde onderbenen geamputeerd, de wonden zijn netjes verzorgd, en de mannen zien als ze bijkomen hun twee verloren ledematen tegen de muur staan. En, ook niet onbelangrijk in dit geval: hun mobiel ligt in het zicht maar is onbereikbaar nu ze niet mobiel meer zijn.

Aan Sanne en Luca de taak uit te zoeken wie de dader is. Daarvoor moeten ze er achter zien te komen wat de link is tussen deze mannen. Dat blijkt niet mee te vallen, de slachtoffers zijn zich niet van kwaad bewust. Ze kennen elkaar niet.
Het onderzoek schiet dan ook niet op, ook al omdat er nog een andere moordzaak loopt. Een vrouw is als gevolg van meerdere messteken omgekomen.
Dan wordt er in Amsterdam opnieuw een man ‘geopereerd’.

Is hiermee het bordje van Sanne al flink gevuld, ze krijgt ook nog te maken met privéproblemen. Ze woont samen met de paragnost/fysiotherapeut Will. Elize, Wills eerste vrouw heeft jaren terug zelfmoord gepleegd. Tenminste, dat was de conclusie. Maar Will geloofde het niet, en Sanne had al eerder aangeboden om eens naar de zaak te kijken. Will gaf niet eerder toestemming, nu wel. Hij heeft dagboeken bijgehouden, Sanne mag ze lezen. Het toeval wil dat zij nog een ander dagboek vindt, met een schokkende inhoud. Is Will wel de man die zij dacht dat hij was?

Wie voorgaande VT-thrillers gelezen heeft weet dat Sanne ook zelf het een en ander heeft meegemaakt, dingen die bij niemand in de koude kleren gaan zitten. Het is niet zo dat je de eerdere boeken gelezen moet hebben om dit verhaal te kunnen volgen, maar er wordt wel naar het verleden verwezen. Anders zou je misschien niet begrijpen waarom Sanne reageert zoals ze doet.
Intussen is het onderzoek naar de moordzaken in volle gang. Er blijken onverwachte verbanden te zijn, heden en verleden vermengen zich.

Verzwegen trauma is geen keiharde thriller. De insteek is eerder psychologisch. Een mens kan op vele manieren reageren op bepaalde gebeurtenissen. Zeker als die traumatisch zijn.
Met twee moordzaken en de enerverende privéomstandigheden is dit bepaald geen rustig kabbelend verhaal. Er gebeurt heel veel, en alles haakt perfect in elkaar, ook het verhaal over Sanne en de mensen om haar heen. Mocht de lezer de eerdere delen niet gelezen hebben, dan kan die nieuwsgierigheid alvast bevredigd worden. Maar er zijn ook vragen die pas in een eventueel volgend deel beantwoord kunnen worden. Daarop moeten we nog wachten, er van uitgaande dat er een volgend deel komt natuurlijk.

Melissa Skaye weet de lezer van begin tot eind te boeien, al vanaf de eerste zin zit je vol spanning te wachten op wat komen gaat! Zij maakt het bizarre aannemelijk, al hopen we maar dat dit niemand op ideeën brengen zal.

Melissa Skaye (1972) is auteur van de VT-thrillerreeks: Virtuele tango, Verboden tranen, Verleden tijd, Verminkte toekomst en Verknipte tegenstander. Ook is zij auteur van de thriller In onschuld en van de fantasyreeks Jeremy Jago. Samen met J. Sharpe schreef zij de thriller Meedogenloos. Ze heeft in diverse bundels korte thrillerverhalen gepubliceerd.

ISBN 9789491875892 | paperback | 300 pagina’s | Uitgeverij Letterrijn | oktober 2019

© Marjo, 15 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De ware
John Marrs

Als iets te mooi is om waar te zijn, kun je het ook beter maar niet geloven!

Toch lijkt het een fantastisch idee: een eenvoudige DNA-test doen en je weet wie de perfecte partner voor jou is! Geen teleurstellingen meer op datinggebied, geen verbroken relaties en scheidingen als blijkt dat de huidige partner toch tegen valt, dat is te mooi om waar te zijn dus?

De eerste twijfel die in je opkomt is: wat als degene die de ware is voor mij zich niet aangemeld heeft bij dit bureau? En in hoeverre kan een gen bepalen wie de persoon is die de enige echte zou moeten zijn? Maar bij Match Your DNA, zo heet het nieuwe datingbureau, zitten al miljoenen mensen in het bestand, en er zijn ook al ontelbare mensen gematcht, die allemaal zeer tevreden zijn.
Helaas betekent deze vinding ook dat mensen die al samen waren tot de ontdekking zouden kunnen komen dat hun relatie op los zand gebaseerd is. Het bedrijf wordt zodoende behalve zeer geroemd, ook verguisd: er lopen vele rechtszaken.
Niet dat de eigenaresse zich er iets van aantrekt. Al moet ze zich omringen met beveiligers, ze is er rijk van geworden. En ze gelooft in haar werk.

We volgen vijf mensen, die hun DNA opgestuurd hebben en bericht krijgen over hun match.
Nick was het eigenlijk helemaal niet van plan, hij staat op het punt om te trouwen met Sally, die voor hem de ware is. Vrienden dringen evenwel aan. Een grote schok: zijn match is niet Sally, het is zelfs een man! Verbijsterd als hij is, kan hij het niet laten: hij wil deze Alexander ontmoeten.
Jade heeft een match aan de andere kant van de wereld, en het onlinecontact bevalt haar zo goed dat ze zonder dat het hem te vertellen het vliegtuig pakt. En ze blijkt niet zo welkom als ze verwacht had.

Mandy is weer alleen na een relatie, en ze wil zo graag kinderen. Ze was reuze blij met haar match, maar ook voor haar is het niet per definitie een happy end..
Ellie, de eigenaresse van het datingbureau, heeft ook een match, en ze vertelt haar Ware niet wie zij eigenlijk is. Ze heeft al te veel ervaring met mannen die op haar geld uit zijn. Tim lijkt inderdaad de ideale partner voor haar. Lijkt…

En dan is er Christopher. Een man die zichzelf een psychopaat noemt. Koel en berekenend heeft hij al zeven vrouwen vermoord. Hij wurgt hen en laat op de plaats delict een foto achter van de volgende - die dus dan nog niet gevonden is - plus een eigen merkteken. Dat de politie geen idee heeft wie hij is of waarom hij moordt, geeft hem een kick. En dan blijkt zijn match, Amy, bij de politie te werken.
Christopher vertelt over zijn leven, zijn beweegredenen en zijn doel. Fascinerend wordt het als hij een dubbelleven moet gaan leiden, nu hij omgaat met Amy. Het lijkt hem goed af te gaan.

Toch is zijn verhaal niet het onderwerp van de thriller. Die eer gaat naar de zaak rond het DNA-bureau. Net als bij Nick, Mandy, Jade en Ellie gaat er in de match van Christopher waarschijnlijk iets fout gegaan.

Maar waarom gaat het fout? Waar faalt het systeem dat zo goed in elkaar lijkt te zitten?
Als je dit boek eenmaal gelezen hebt is het twijfelachtig of je ooit zo’n test zou laten doen!

De Engelsman John Marrs is journalist en schrijver. Zijn eerste roman publiceerde hij in 2013.
‘De ware’ is zijn derde, en het eerste in het Nederlands vertaalde boek.

ISBN 9789044356137 | Paperback | 400 pagina’s | Uitgeverij The house of the Books | november 2019

© Marjo, 12 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hoe mooi je bent
Ule Hansen

Dit is het tweede boek over misdaadanaliste Emma Carow. In het begin van het boek is ze te gast in een talkshow, waar ook Uwe Marquardt, de man die haar, toen ze 19 was, verkracht heeft en die na het uitzitten van z’n straf een boek heeft geschreven, te gast is. In het programma laat Emma weten dat ze niet gelooft in het idee dat Uwe Marquardt veranderd is. Volgens haar zal hij weer de fout in gaan.

Enkele dagen later zit Emma bij de hoofdcommissaris, die haar eerst aanspreekt op haar televisieoptreden. In de kamer van de hoofdcommissaris bevinden zich ook nog een andere man en een dame. De laatste blijkt van de Poolse politie te zijn, die een paar Duitse brieven heeft ontvangen. Fotokopieën van deze brieven bevinden zich in de handen van Gudrun Schmalig, de ondervoorzitter van het Verbond van Silezische Ontheemden (dit is een organisatie van Duitsers die na de Tweede Wereldoorlog verdreven zijn uit het gebied dat voor de oorlog Duits was, maar dat na de Tweede Wereldoorlog Pools is geworden). Zij maakt zich zeer druk over maakt over de brieven en wil ze bij de volgende ledenvergadering van het Verbond aan de orde stellen. De pers zal hierbij ook aanwezig zijn.

Het blijkt te gaan om 3 brieven die de laatste 2 maanden bij de Poolse politie zijn binnengekomen. De brieven zijn in Polen op de post gedaan en ze lijken geschreven te zijn door 2 vrouwen, die beweren in Polen te worden vastgehouden, waar ze herhaaldelijk worden verkracht en misbruikt. In de brieven vragen ze de politie om hulp en onder iedere brief staat een oproep aan de politie om de brieven op hun website te publiceren. Bij de eerste brief denkt men nog aan een grap, maar bij de tweede brief besluit men dat men het voor alle zekerheid toch maar serieus moet nemen en wordt ook de eerste brief alsnog gepubliceerd.

Toch blijft men twijfels houden, want welke serieverkrachter of moordenaar zal z’n slachtoffers nu brieven laten schrijven. In de tweede brief staat zelfs een aanwijzing waar het slachtoffer denkt dat ze verblijft, namelijk met zicht op de oudste boom van Polen. Daar Emma Carow pas op TV is geweest, wil men eigenlijk het liefst dat zij verklaart dat de brieven een grap zijn. Haar team is van mening dat de brieven inderdaad niet serieus te nemen zijn, maar Emma blijft haar twijfels houden. Ze verwoordt deze niet in haar rapport, waarin ze aangeeft dat de brieven waarschijnlijk geschreven zijn door iemand met een afkeer van autoriteiten of in het bijzonder de politie, die de dader zo veel mogelijk wil hinderen.

Als ze nog eens nadenkt, komt ze tot de conclusie dat de brieven daadwerkelijk door slachtoffers zijn geschreven en ze belt het hoofdbureau van de politie met de mededeling dat ze haar rapport wil terugtrekken. Haar bericht belandt bij de receptie en later wordt ze teruggebeld door de Poolse politievrouw die ze bij de hoofdcommissaris ontmoet heeft. De vrouw vertelt haar dat de Poolse politie de schrijver van de brieven al op heeft gepakt.

Emma Carow gaat met haar mee naar Polen, waar ze de vermoedelijke schrijver, een Duitse man die in het Poolse deel van Görlitz (Zgorzelec) woont. De man is een gepensioneerde leraar, die het liefst heel Polen weer bij Duitsland zou willen voegen. De brieven van de man lijken inderdaad op de brieven waarmee Emma eerder is geconfronteerd, hoewel het handschrift anders is. De brieven van de Duitser hebben echter een zeer duidelijke politieke lading, wat niet het geval is met de brieven die Emma heeft moeten beoordelen. Dit zegt ze ook tegen de Poolse politievrouw, die het ergens wel met haar eens is. Toch lijkt het haar verstandig als Emma vooralsnog verklaart dat de brieven niet serieus genomen hoeven te worden, zodat men in ieder geval verlost is van de aandacht van Gudrun Schmaling.

In Polen duiken afgerukte hoofden op en later ontdekt men dat twee daarvan verbonden kunnen worden met de briefschrijfsters. Dit zorgt natuurlijk voor een competentiestrijd tussen de Poolse en de Duitse politie. De slachtoffers zijn Duits, maar daar de hoofden in Polen zijn gevonden, vermoedt men dat de dader zich in Polen bevindt. De hoofden blijken allemaal van vrouwen te zijn, die in de prostitutie werkzaam waren. Als Emma ziet dat de schrijfster van 2 van de brieven van puzzelen houdt, besluit ze zich nog eens over de laatste brief te buigen, die door een volkomen verwarde geest geschreven lijkt te zijn. Zo ontdekt ze dat het slachtoffer vermoedde dat ze zich nog steeds in Berlijn bevindt.

Er verdwijnt weer een meisje en dit keer is het een leerlinge van de toneelschool. Van haar ontvangt de politie ook weer diverse brieven, waaruit blijkt dat ze nog steeds in leven moet zijn. De zaak lijkt inmiddels geheel in handen van de Duitse politie, maar de dader blijft ze steeds een stap voor. Het einde van het boek, waarin aan het licht komt hoe de slachtoffers aan hun einde zijn gekomen, is weer behoorlijk gruwelijk. Maar goed misschien moet je dan ook geschiedenisboeken, waarin wordt beschreven hoe de moordenaar van Willem van Oranje aan zijn einde is gekomen, maar laten liggen.

ISBN 978 90 245 8276 1 | Paperback | 459 pagina’s | Luitingh - Sijthoff | oktober 2018
vertaald door Roelof Posthuma

© Renate 1 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

https://pjotrvreeswijk.nl

Schaduwstrijder
Pjotr Vreeswijk

Als Suzanne Boyle, werkzaam bij de CIA, in de woestijn van Syrië stuit op een massagraf, blijkt er meer aan de hand te zijn dan een wrede executie van misschien wel tweehonderd jonge mannen. Ze ziet wrakken staan, waarin perfect gevormde gaten zitten ‘alsof de bepantsering door een gloeiende pook was doorboord.’ Later zal ze meerder kogels vinden die tot haar verbazing volkomen glad zijn, waar er eigenlijk inscripties op zouden moeten staan.

Bij deze vreemde zaak krijgt ze hulp van de Arabier Safi, met wie Suzanne al eerder heeft samengewerkt. Ze is blij met zijn komst, maar als het er op aan komt blijkt ze meer te hebben aan de piloot van de helikopter waarmee ze terug zou gaan naar de Amerikaanse basis. Safi gaat op het laatste moment niet mee terug, zodat hij er niet is als de helikopter beschoten wordt. Suzanne weet dan nog niet dat de aanvallers schaduwstrijders zijn, een bijzonder team, dat supergevaarlijk is.

De piloot, Tom Crash, en Suzanne worden gered door kolonel Gideon Joubert, een oude kennis, die nu strijdt in het Franse Vreemdelingenlegioen. En dan wordt Suzanne van de zaak gehaald. En ze beseft dat Safi daar iets mee te maken heeft. Maar wat is er aan de hand?

Intussen volgt de lezer ook een verhaallijn over wat zich een paar jaar eerder in de jungle daar in Congo afspeelde. Daar is een vliegtuig neergestort, waarbij Dr. Mayflower omgekomen is. Hij was uitgestuurd om er achter te komen wat er aan de hand was: uit satellietbeelden was gebleken dat het regenwoud stervende was. Er was een groot stuk ongerepte natuur vernietigd. In het heden is zijn dochter op zoek naar het neergestorte vliegtuig, om haar vader te vinden. En dat wat hij bij zich had.

In een andere verhaallijn maken we kennis met de wetenschapper Villiger. Hij zint op wraak nadat iemand anders is gaan lopen met zijn vinding. Hij experimenteerde met een team in die jungle.

‘Een nieuw wapensysteem, ’had hij uiteindelijk bekend. ‘We testten daar nieuwe wapens. Kogels met ongekende slagkracht, ondoordringbaar pantser en…’Tarik keek even weg. Toen hij weer opkeek zou hij haar zijn grote geheim vertellen. ‘We testten een onverwoestbaar commando. Een supersoldaat.’

Suzanne en Joubert gaan naar de binnenlanden van Congo met Tarik en nog wat helpers.
Daar bevindt zich het geheim, iets wat de hele wereld dreigt te vernietigen.

Dit is de derde actiethriller van de schrijver. In zijn verhalen combineert hij zijn passie voor reizen en zijn werk bij de politie. De korte hoofdstukken en het verspringen naar andere personages maken het voor de lezer wat onrustig. Ook in dit deel is er een ramp die de hele wereld bedreigt.
In en superspannende ontknoping kunnen we lezen of het Suzanne en Joibert lukt de aarde te redden. Om hen heen is niet iedereen wie hij zegt te zijn, hetgeen het allemaal extra ingewikkeld maakt. Maar ook spannender. Ongeloofwaardig wordt het nergens, even voorbijgaand aan het gegeven van die superstrijder.

Doordat er sprake is van korte hoofdstukken met goed gevonden cliffhangers is er een snelle opeenvolging van de verschillende verhaallijnen, waarmee we dus herhaaldelijk terug in de tijd, of naar een andere setting gaan. Het verhaal is filmisch beschreven in een goedlopende stijl. Het boek wordt aangeprezen als een actiethriller en dat is het met recht. Karaktertekening is er nauwelijks, maar er gebeurt heel veel.
Net als in thrillers van buitenlandse auteurs worden de vrouwen hier met hun voornaam en de mannen veelal alleen met achternaam aangeduid. Wat dat toch voor ongeschreven regel is?

Pjotr Vreeswijk is politieagent in Scheveningen, die een paar jaar geleden besloot een boek te gaan schrijven. Zijn debuut haalde het tot de ThrillZone Award voor het Beste Nederlandstalige Debuut.
De Schaduwstrijder bevestigt dat de juiste auteur gekozen is.

ISBN 9789491875885 | Paperback| 300 pagina's | Uitgeverij LetterRijn | september 2019

© Marjo, 15 november 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER