Thrillers Leestafel.info

spannende boeken en een beetje fantasy

Ule Hansen

Hoe mooi je bentHoe mooi je bent
Ule Hansen


Dit is het tweede boek over misdaadanaliste Emma Carow. In het begin van het boek is ze te gast in een talkshow, waar ook Uwe Marquardt, de man die haar, toen ze 19 was, verkracht heeft en die na het uitzitten van z’n straf een boek heeft geschreven, te gast is. In het programma laat Emma weten dat ze niet gelooft in het idee dat Uwe Marquardt veranderd is. Volgens haar zal hij weer de fout in gaan.


Enkele dagen later zit Emma bij de hoofdcommissaris, die haar eerst aanspreekt op haar televisieoptreden. In de kamer van de hoofdcommissaris bevinden zich ook nog een andere man en een dame. De laatste blijkt van de Poolse politie te zijn, die een paar Duitse brieven heeft ontvangen. Fotokopieën van deze brieven bevinden zich in de handen van Gudrun Schmalig, de ondervoorzitter van het Verbond van Silezische Ontheemden (dit is een organisatie van Duitsers die na de Tweede Wereldoorlog verdreven zijn uit het gebied dat voor de oorlog Duits was, maar dat na de Tweede Wereldoorlog Pools is geworden). Zij maakt zich zeer druk over maakt over de brieven en wil ze bij de volgende ledenvergadering van het Verbond aan de orde stellen. De pers zal hierbij ook aanwezig zijn.


Het blijkt te gaan om 3 brieven die de laatste 2 maanden bij de Poolse politie zijn binnengekomen. De brieven zijn in Polen op de post gedaan en ze lijken geschreven te zijn door 2 vrouwen, die beweren in Polen te worden vastgehouden, waar ze herhaaldelijk worden verkracht en misbruikt. In de brieven vragen ze de politie om hulp en onder iedere brief staat een oproep aan de politie om de brieven op hun website te publiceren. Bij de eerste brief denkt men nog aan een grap, maar bij de tweede brief besluit men dat men het voor alle zekerheid toch maar serieus moet nemen en wordt ook de eerste brief alsnog gepubliceerd.


Toch blijft men twijfels houden, want welke serieverkrachter of moordenaar zal z’n slachtoffers nu brieven laten schrijven. In de tweede brief staat zelfs een aanwijzing waar het slachtoffer denkt dat ze verblijft, namelijk met zicht op de oudste boom van Polen. Daar Emma Carow pas op TV is geweest, wil men eigenlijk het liefst dat zij verklaart dat de brieven een grap zijn. Haar team is van mening dat de brieven inderdaad niet serieus te nemen zijn, maar Emma blijft haar twijfels houden. Ze verwoordt deze niet in haar rapport, waarin ze aangeeft dat de brieven waarschijnlijk geschreven zijn door iemand met een afkeer van autoriteiten of in het bijzonder de politie, die de dader zo veel mogelijk wil hinderen.


Als ze nog eens nadenkt, komt ze tot de conclusie dat de brieven daadwerkelijk door slachtoffers zijn geschreven en ze belt het hoofdbureau van de politie met de mededeling dat ze haar rapport wil terugtrekken. Haar bericht belandt bij de receptie en later wordt ze teruggebeld door de Poolse politievrouw die ze bij de hoofdcommissaris ontmoet heeft. De vrouw vertelt haar dat de Poolse politie de schrijver van de brieven al op heeft gepakt.


Emma Carow gaat met haar mee naar Polen, waar ze de vermoedelijke schrijver, een Duitse man die in het Poolse deel van Görlitz (Zgorzelec) woont. De man is een gepensioneerde leraar, die het liefst heel Polen weer bij Duitsland zou willen voegen. De brieven van de man lijken inderdaad op de brieven waarmee Emma eerder is geconfronteerd, hoewel het handschrift anders is. De brieven van de Duitser hebben echter een zeer duidelijke politieke lading, wat niet het geval is met de brieven die Emma heeft moeten beoordelen. Dit zegt ze ook tegen de Poolse politievrouw, die het ergens wel met haar eens is. Toch lijkt het haar verstandig als Emma vooralsnog verklaart dat de brieven niet serieus genomen hoeven te worden, zodat men in ieder geval verlost is van de aandacht van Gudrun Schmaling.


In Polen duiken afgerukte hoofden op en later ontdekt men dat twee daarvan verbonden kunnen worden met de briefschrijfsters. Dit zorgt natuurlijk voor een competentiestrijd tussen de Poolse en de Duitse politie. De slachtoffers zijn Duits, maar daar de hoofden in Polen zijn gevonden, vermoedt men dat de dader zich in Polen bevindt. De hoofden blijken allemaal van vrouwen te zijn, die in de prostitutie werkzaam waren. Als Emma ziet dat de schrijfster van 2 van de brieven van puzzelen houdt, besluit ze zich nog eens over de laatste brief te buigen, die door een volkomen verwarde geest geschreven lijkt te zijn. Zo ontdekt ze dat het slachtoffer vermoedde dat ze zich nog steeds in Berlijn bevindt.


Er verdwijnt weer een meisje en dit keer is het een leerlinge van de toneelschool. Van haar ontvangt de politie ook weer diverse brieven, waaruit blijkt dat ze nog steeds in leven moet zijn. De zaak lijkt inmiddels geheel in handen van de Duitse politie, maar de dader blijft ze steeds een stap voor. Het einde van het boek, waarin aan het licht komt hoe de slachtoffers aan hun einde zijn gekomen, is weer behoorlijk gruwelijk. Maar goed misschien moet je dan ook geschiedenisboeken, waarin wordt beschreven hoe de moordenaar van Willem van Oranje aan zijn einde is gekomen, maar laten liggen.


ISBN 978 90 245 8276 1 | Paperback | 459 pagina’s | Luitingh - Sijthoff | oktober 2018
vertaald door Roelof Posthuma

© Renate 1 december 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Negendoder
Ule Hansen

Emma Carow is een profiler in Berlijn en heeft zelf de nodige problemen. Ze is in het verleden op een zeer geweldadige wijze verkracht door Uwe Marquardt, een man die na zijn vrijlating een boek over z'n ervaringen heeft geschreven, een boek waardoor hij een soort beroemdheid is geworden. Ergens zint Emma Carow nog steeds op wraak.
 
Binnen het team van de afdeling Operationele Misdaadanalyse is Emma een soort buitenbeentje. Ze mist sociale vaardigheden, hoewel niet duidelijk is of dit nu uitsluitend haar karakter is, of dat haar ervaringen uit het verleden daar ook nog iets mee te maken hebben. Haar plaats in de groep is onduidelijk en ze hoopt haar chef te vervangen, als deze zwangerschapsverlof heeft. Er komt ook een nieuw lid in het team, dat bij Emma voor de nodige spanning zorgt. Ze heeft haar eigen werkwijze, die in twijfel wordt getrokken, als haar theorieën niet lijken te kloppen.

Op een gegeven moment worden er 3 lijken, van 2 vrouwen en een man gevonden. Deze zijn, op hun gezicht na, helemaal in tape zijn gewikkeld. Bij sectie blijkt dat ze door uitdroging om het leven zijn gekomen.
Er worden weliswaar, zoals Emma voorspelt meer lichamen gevonden, maar toch klopt het niet. Alleen al het feit dat de slachtoffers levend zijn achtergelaten om te sterven is al vreemd voor een seriemoordenaar, die over het algemeen juist z'n kick vindt in het moorden. Bovendien moet het een en ander het werk zijn van een groep, omdat een persoon alleen het een en ander nooit voor elkaar kan krijgen. Er duikt wel al snel een verdachte op, maar die heeft een alibi.

Al met al is het een zeer spannend boek, met een misschien wat vreemde hoofdpersoon. Er is niet al te veel aandacht voor het privéleven van de hoofdpersonen, behalve wanneer dit voor het plot van belang is. Het verhaal wordt heel rechttoe, rechtaan verteld, zonder echte uitstapjes naar het verleden, of een blik in het hoofd van de daders.

Ik moet zeggen dat ik wel benieuwd ben naar het volgende boek van dit schijversduo, Astrid Ule en Erik Hansen.
 
ISBN 978 90 245 7335 6 | Paperback | 459 pagina’s | Luitingh - Sijthoff | oktober 2016
vertaald door Roelof Posthuma

© Renate 23 juni 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Recensies

Boven