Zwart water
Bob van Laerhoven
Carl Visser is met hoge snelheid tegen een vangrail gereden en ligt in een coma. Een paar maanden voor het ongeluk heeft hij een geruchtmakende roman gepubliceerd. Enkele moslimextremisten hebben hem bedreigd met de dood maar vooralsnog lijkt het auto-ongeval niets meer dan daadwerkelijk een ongeluk.
Carl, die eigenlijk gewoon Karel heet, heeft een dochter van 15 met de bijzondere naam Moran. De moeder van Moran is al jaren geleden aan kanker overleden en Carl zelf is niet bepaald een modelvader geweest. Schrijven is zijn grote passie en al het andere komt op de tweede plaats. Iets waar Moran zich altijd bewust van is geweest. Carl gebruikt vertrouwelijkheden van zijn vrienden als inspiratiebron voor zijn boeken. Ook gebruikt en manipuleert hij vrouwen. En dan nog de leugens. Wat is nu waarheid en wat niet? Geen sympathieke man dus. Een naar ventje.
Moran stelt de vrienden van haar vader voor hem verhalen te vertellen aan zijn ziekbed. Ze hoopt dat deze vrienden haar vader provoceren met hun vertellingen en dat dit hem uit zijn coma zal doen ontwaken. De vrienden gaan in op het vreemde verzoek en doen hun verhaal. Zij weten niet dat Moran stiekem meeluistert en zo veel over haar vader te weten komt. Dingen die een dochter niet over haar vader behoort te weten. Wel begrijpt ze door de eenzijdige gesprekken, en uit documenten die ze weet te bemachtigen, steeds beter hoe het komt dat haar vader de man is geworden die hij is. Waarom hij zo gefascineerd is door het slechte in de mens. Waarom hij altijd de meeste vreemde situaties opzocht. De grondslag ligt in de jeugd van Carl. Er is hem iets afschuwelijks overkomen en dat heeft hem voorgoed aangetast.
Ook Moran blijft niet ongeschonden. Enkele moslimjongeren doen haar iets gruwelijks aan. Vanwege het boek van haar vader. Een horrordaad van jonge mensen die nog niet helemaal bevatten wat de essentie van hun geloof nu eigenlijk is.
Verhalen die als een caleidoscoop over en door elkaar heen tuimelen. Toch blijft het goed te volgen. Elk personage vertelt in zijn of haar eigen stijl. De een hoogdravend, de ander rechttoe rechtaan. De een bitter, de ander berustend. Een heftig boek over de soms moeizame liefde tussen vader en dochter. Een liefde die toch sterker kan blijken dan gedacht. Maar ook over gebruiken en rituelen die ronduit gruwelijk kunnen zijn. Over het slechte in de mens. En over wat een traumatische ervaring met een mens kan doen.
Dit boek is niet voor tere zieltjes. Er zitten episodes in het boek die zo gruwelijk zijn dat ik er naar van werd. Dingen die ik eigenlijk niet had willen lezen. Als het de bedoeling van de auteur is om te shockeren dan is hem dat zeker gelukt. Het boek bevat veel seksuele handelingen maar zelden gaat het over beminnen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan rituele duivelsuitdrijving en verkrachting.
Een boek, geschreven in het Vlaams, waarin werkelijkheid en fantasie soms moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Veel wordt duidelijk aan het eind van het boek. Bob van Laerhoven heeft een goede schrijftechniek. Dochter Moran vond ik echter iets te rijp voor haar leeftijd. De woordbeheersing en techniek in een door Moran geschreven verhaal passen niet bij een meisje van vijftien.
Een boek dat niet naar ieders smaak zal zijn. Maar dat niemand onberoerd zal laten.
ISBN 9789089241825 | Paperback | 277 pagina's |Uitgeverij Houtekiet | augustus 2011
© Annemarie, 9 oktober 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER