De onderkant van sneeuw
Ilse Ruijters
Van alle vreselijke dingen die je in een mensenleven kunnen overkomen is dit er zeker een: Irene, zelf moeder van twee jonge kinderen, verliest de controle over het stuur en een meisje van drie jaar is dood.
Het voorval achtervolgt haar, verscheurt haar. Kon ze de tijd maar terugdraaien! Ze verdient niet meer te leven.
‘Ik kon niet vluchten. Die weg, die plek, zat binnenin me, dat was allang geen geografische locatie meer, die je kon aanwijzen op Google Maps. De tril had me te pakken en rammelde me hardhandig door elkaar. Het enige wat ik kon doen, was het laten gebeuren. Ik had dit toch zeker allemaal over mezelf afgeroepen. Ik mocht haar niet vergeten.’
Van vergeten is geen sprake. Kom het niet van binnenuit, het vreselijke besef, dan wijst haar omgeving haar er wel weer op. Ook al is het gezin verhuisd naar een kleine stad, wat er gebeurd is achtervolgt haar. Mensen fluisteren, staren...
Zelf vindt Irene ook dat de taakstraf die ze opgelegd kreeg te gering was. Misschien moet ze zichzelf dan maar straffen?
Iemand is haar voor: een onbekende stuurt haar een bedreiging via internet.
Is het Renske haar zus, die erg kwaad is: het is karma, roept ze, ik kan geen kinderen krijgen omdat mijn zus er eentje dood reed! Of is het Delano, de man die ze heeft leren kennen toen ze haar taakstraf deed (en met wie niet alles even goed is verlopen)? Is het misschien iemand van de club mensen die vindt dat mensen die een dodelijk ongeluk veroorzaken geen recht meer hebben op een normaal bestaan? Of is het toch een van die moeders van het schoolplein?
Irene had het geestelijk al moeilijk, maar nu dreigt ze er helemaal aan onder door te gaan. Gelukkig (toch?) heeft ze Marco, haar man, en is er die ene vrouw, Freya, die als enige haar vriendin wil zijn.
Maar als het er op aan komt haar eigen dochter te redden, dan is het toch Irene zelf die dat moet doen, want de politie is ook al niet haar beste vriend. Ze beweren zelfs dat Irene zelf haar hond heeft vergiftigd, en Irene begint te twijfelen. Misschien hebben ze wel gelijk...
Huiveringwekkend verhaal, en dat voor een eerste thriller!
Het is geschreven in een vlotte stijl, geen lange uitweidingen, maar korte zinnen en prima dialogen die het verhaal vaart geven. De kinderversjes tussendoor geven een sinistere tint aan het geheel. Ilse Ruijters weet de dreiging te vergroten door een bepaalde sfeer op te roepen, de sneeuw van de titel is er een voorbeeld van. De manier waarop zij een schokkende gebeurtenis in dit verhaal verwerkt is uitstekend: het is drama, maar niet opgelegd. Als lezer kun je niet anders dan meegaan in alles wat zich in Irenes hoofd afspeelt, je voelt haar wanhoop, haar twijfels, en al weet je dat ze schuldig is, je leeft in alle sympathie met haar mee. En het gevaar komt steeds dichterbij.
Je wil haar helpen, maar dat gaat natuurlijk niet.
Wees gewaarschuwd: als je begint te lezen, wil je het boek niet meer wegleggen...
Prachtige omslag overigens!
Ilse Ruijters (1979) studeerde Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft artikelen en columns voor verschillende bladen, zoals Cosmopolitan, en won columnwedstrijden van NRC Next en de ANWB.
ISBN 9789048822072 | paperback| 256 pagina’s| Uitgeverij Mistral| september 2014
© Marjo, 7 oktober 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER