De orde
Paul Goeken
De absolute belofte tot grootsheid
Paul Goeken kan in potentie gaan uitgroeien tot wellicht één van de beste en meest succesvolle thriller auteurs van eigen bodem. Na het lezen van zijn nieuwste boek “De Orde” is dat een stelling die absoluut te verdedigen valt. Ondanks een redelijk aantal schoonheidsfoutjes bevat dit boek namelijk de absolute belofte tot grootsheid. De uitgever zal beter zijn best moeten doen om allerlei irritante spelfouten te voorkomen (op de cover staat bijvoorbeeld imans in plaats van imams) terwijl Goeken zelf door hem veel gebruikte woorden als ‘opmaat’ en ‘deswege’ moet gaan vermijden en tevens moet proberen het aantal personages en namen drastisch in te krimpen. Want dan is de weg vrij voor een overweldigend succes, zeker als de auteur in staat is om de nagelbijtende spanning van de laatste paar hoofdstukken in meer delen van zijn verhalen te laten terugkomen. Paul Goeken bezit namelijk het zeldzame talent om een goed verhaal in een moordend tempo te vertellen en de lezers vanaf de eerste pagina’s volledig in zijn ban te houden. Zelfs de wat mindere hoofdstukken van “De Orde” bleven boeien doordat de leesbaarheid geen seconde minder werd en de woorden van Paul Goeken een soort magnetische aantrekkingskracht bezitten die de meeste lezers zal dwingen om vooral maar op zoek te gaan naar de volgende bladzijde. Een gave die maar weinig auteurs bezitten en die door Paul Goeken in “De Orde” nog maar voor een heel klein deel is benut.
Hoewel Goeken met “De Orde” een beetje probeert in te haken op de vraag van het publiek naar boeken die enigszins vergelijkbaar zijn met “De Da Vinci Code” van Dan Brown, is hij toch niet in de valkuil van geleende inspiratie gestapt. De cover legt wel degelijk een link, maar in zijn verhaal heef Goeken absoluut zijn eigen weg gevonden. De spanning in Spanje tussen allochtonen en autochtonen staat centraal, waarbij er flink wat vergelijkingen getrokken kunnen worden met de actuele situatie in Nederland.Een gevonden schat uit de tijd van de Tempeliers zorgt ervoor dat een obscure organisatie plotseling het geld en de invloed krijgt om een politicus met extreme ideologieën te steunen en de weg vrij te maken voor een nieuwe revolutie binnen de politieke macht. Het valt allemaal samen met de moord op een invloedrijke imam, welke later ook nog een bloedig vervolg krijgt. Het zorgt ervoor dat Alfonso Silva, van de elite-eenheid Nueve, de taak krijgt om de moordenaar voor het gerecht te brengen. Hij krijgt daarbij assistentie van de mooie Carmen Marrero, de eerste vrouw die binnen de hoogste gelederen van Nueve is doorgedrongen.
Na een gedegen opbouw en de introductie van een groot aantal personages, krijgt de lezer een steeds beter beeld van de problemen die zich in Spanje afspelen. De jonge politicus Miquel Medina maakt handig gebruik van de onrust in het land en lijkt haast niet te stoppen in zijn opmars naar de belangrijkste politieke positie van zijn land. Maar terwijl je als lezer denkt dat Goeken gaat beginnen met het beschrijven van een geweldig onderzoek van Nueve, is plotseling alles weer achter de rug. Met terugwerkende kracht lees je hoe alles heeft plaatsgevonden en moet plotseling alleen de moordenaar nog worden gevonden. Dit is eigenlijk de belangrijkste reden dat dit boek niet de maximale beoordeling van vijf sterren krijgt, al maakt Goeken het met een adembenemend slotakkoord bijna toch nog allemaal weer goed. Maar gezien de kwaliteit van het totale boek is het hem vergeven, vooral omdat de kwaliteit van de auteur duidelijk zichtbaar is en er dus ook genoeg aanwijzingen zijn dat hij nog veel verder kan groeien. Ik denk dat hij in een volgend boek zich vooral moet gaan concentreren op het personage van Carmen Marrero en haar het middelpunt van zijn verhalen moet gaan maken. Met voor de inmiddels vertrouwde Alfonso Silva een wat kleinere rol op de achtergrond.
Met “De Orde” heeft Paul Goeken een uitstekende thriller geschreven en bovenal laten zien dat wij van hem de komende jaren flink wat vuurwerk kunnen verwachten.
© Eric, maart 2006